လမင္းႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ ဖန္မီးအိမ္
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၃
ပဥၥ႐ူပစာအုပ္တိုက္က “စာကိုစီလို႔ လြမ္းေတာ္မူတယ္ႏွင့္ ဆရာတင္မိုး (၆)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရပြဲ ” ကို ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ ၿငိမ္းခ်မ္းခန္းမမွာ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ အခမ္းအနားမွာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္၊ ေမာင္မိုးသူ၊ ဒါ႐ိုက္တာဝင္းေဖ၊ ဂုဏ္ထူး (ဦး)သိန္းႏိုင္၊ ေဒၚမာမာေအးအစရွိတဲ့ ဆရာတင္မိုးနဲ႔ အေနရင္းႏွီးသူ၊ ယံုၾကည္ခ်က္တူညီသူ၊ သူ႔ကဗ်ာ သူ႔စာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး သူေတြ ခန္းမအျပည့္ လာေရာက္ေပါင္းဆံုၾကပါတယ္။
အစီအစဥ္အရ မိမိက အဖြင့္အမွာစကား ေျပာၾကားရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ကားလမ္းျပည့္က်ပ္လို႔ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ အမွတ္တရ အဖြင့္အမွာစကားကို ဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္က စေျပာရတယ္။ မိမိေရာက္သြားေတာ့ ဒုတိယ ေျမာက္အျဖစ္ ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္က ေျပာေနပါၿပီ။ အဲဒီေနာက္မွာမွ မိမိက ေျပာဆိုခဲ့ရပါတယ္။
မိမိေျပာဆိုခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာအက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့- မိမိရဲ႕ ဇာတိက မေကြးတိုင္း၊ နတ္ေမာက္နယ္သားျဖစ္ၿပီး ဆရာ တင္မိုးက မႏၱေလးတိုင္း၊ ျမင္းျခံခ႐ိုင္၊ ေတာင္သာနယ္က ကန္ၿမဲစၾကမ္း(ေစာင္းခ်မ္း)သား ျဖစ္ၾကေပမယ့္ မိမိတို႔အခ်င္းခ်င္းက ဆရာစဥ္ဆက္အရ ဆရာတူတပည့္ေတြခ်င္း ျဖစ္ၾကတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အခ်င္းခ်င္း တရင္းတႏွီးျဖစ္ၾကရတာပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးရဲ႕ ဇာတိ ကၿမဲစၾကမ္း(ကန္ၿမဲ၊ေစာင္းခ်မ္း)ဆိုတာ တခ်ိန္က ပရိယတၲိသာသနာ့နယ္ပယ္မွာ “သဒၵါဘုရား”လို႔ တင္စားေျပာဆိုရတဲ့ “ကစၥာယနဝိစယ”ပါဠိသဒၵါက်မ္းႀကီး ေလးတြဲကို ေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ဖဆရာႀကီး ဦးျြကက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အစာေရာေရပါ ရွားပါးလွတဲ့ ေတာရြာကေလးမွာ ေနာင္တခ်ိန္ ပရိယတၲိသာသနာ့ အေက်ာ္အေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကမယ့္ စာသင္သားရဟန္းေတာ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္တို႔နဲ႔ ပရိယတၲိသာသနာ အထင္ကရ ထြန္းကားခဲ့ဖူးပါတယ္။
မိမိတို႔ ဆရာရဲ႕ဆရာဟာလည္း အဲဒီမွာပဲ ပါဠိသဒၵါက်မ္းကို သံုးႏွစ္ သံုးမိုး သင္ယူခဲ့တာျဖစ္လို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဘုရားႀကီး တိုက္မွာ စာခ်အေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ကၿမဲစၾကမ္းသာသနာႏြယ္ဝင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ မိမိတို႔လည္း ဆရာစဥ္ ဆက္ အစဥ္အလာအရ မႏၱေလးကို ပညာသင္ၾကရတဲ့အခါ အဲဒီအဆက္အႏြယ္ဆရာေတာ္မ်ားထံမွာပဲ ပညာ သင္ယူခဲ့ၾကရပါတယ္။
မိမိတို႔က ကိုရင္ငယ္မ်ားအျဖစ္ စာသင္တိုက္ေရာက္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၿမဲစၾကမ္းဇာတိသားျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ ဦးကုမာရာဘိဝံသ(ယခု ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက ဥကၠ႒၊ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ုဆရာေတာ္)တို႔လည္း မိမိတို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ လက္ေထာက္တပည့္ႀကီးမ်ားအျဖစ္နဲ႔ စာေပပို႔ခ်ေနၿပီး တကၠသိုလ္အနီးက ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကိုလည္း လက္ခံ ထားပါၿပီ။
ဆရာေတာ္ ဦးကုမာရဆိုတာ ဆရာတင္မိုးျဖစ္လာမယ့္ ေမာင္ဘဂ်မ္း ေက်ာင္းေနစအခ်ိန္တုန္းက ကၿမဲစၾကမ္းေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ေမာင္ဘဂ်မ္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေနၿပီး တန္းေက်ာင္းတက္တာပါ။ ညေနတန္းေက်ာင္းက ဆင္းၿပီးရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကေလးယူၿပီး ကိုရင္ႀကီး ကုမာရဆီသြားရတယ္။ ကိုရင္ႀကီးက ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ပရိတ္ႀကီးထဲက ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို ေရးေပးၿပီး ပါဠိသံမွန္ေအာင္ ဖတ္ျပ ေပးလိုက္တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ အဲဒီဂါထာက်က္။ မနက္ေစာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ပါဠိဂါထာကို အလြတ္ျပန္ဆိုၿပီးရင္ မုန္႔ဖိုးဆယ္ျပားရပါသတဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆယ္ျပားဖိုး သြားေရစာက ကေလးတစ္ေယာက္ အူၿငိမ္ေအာင္စားလို႔ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္းဟာ ေလးတန္းေအာင္လို႔ မူလတန္းေက်ာင္းထြက္ခ်ိန္မွာ ပရိတ္ႀကီး(၁၁)သုတ္ကို ပါဠိေရာ အနက္ပါ အာဂံုရေနပါၿပီ။ သူဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖတုန္းက သူ႔ရဲ႕ စာစီစာကံုး ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္မွာ ရတနသုတ္ထဲက ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို ျမန္မာစကားေျပနဲ႔ပါ တြဲဖက္ေရးႏိုင္တာဟာ အဲဒီေက်းဇူးေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ တိုတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ ဆရာဂ်မ္း မႏၱေလး တကၠသိုလ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း ဆရာေတာ္ဦးကုမာရရဲ႕ဗန္းေမာ္တိုက္မွာပဲ အၿမဲေနထိုင္သြားလာေနရာက ဆရာတူတပည့္အျဖစ္နဲ႔ မိမိတို႔ စတင္ခင္မင္ခဲ့ၾကတာပါ။
သူတို႔ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာၾကေတာ့ မိမိက မြန္ျပည္နယ္၊ ေတာင္စြန္းကို တိပိဋကစာေမးပြဲအတြက္ စာက်က္ဖို႔ ေရာက္ေန ၿပီ။ ရန္ကုန္မွာ စာျပန္ဆိုၿပီးတဲ့အခါ စာသင္တိုက္တစ္ခုမွာ စာခ်ကူေနရင္း ရန္ကုန္မွာပဲ အေနမ်ားလို႔ သူတို႔နဲ႔ျပန္ဆံုၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက ဦးနီ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ေသာၾကာဝိုင္းဆိုတဲ့ စာေပစကားဝိုင္းကလည္း ပံုမွန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
၁၉၈၅-၈၆ ခုႏွစ္ စာေမးပြဲရာသီအစေရာက္ေတာ့ ေတာင္စြန္းေဒသမွာ ဆယ္တန္းႏွစ္ႏွစ္က် လူငယ္ေလးေတြ ပညာေရး လမ္းစေပ်ာက္ၿပီး ေမွာင္ခိုရထားေပၚ ေရာက္ကုန္ၾကတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စကားစပ္မိၾကရာက မိမိေနတဲ့ ေတာင္စြန္းက ေရႊေစတီ ေက်ာင္းတိုက္မွာ ပညာဒါနလုပ္ငန္း လုပ္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ဆံုးျဖတ္ ၾကပါတယ္။ ေသာၾကာဝိုင္းေတာ္သားမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးသာႏိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ သခ်ၤာဦးလွေဆာင္၊ ဦးဟုန္ဝမ္၊ ဦးစိုင္းေအာင္ဝင္း၊ ဘိုင္အိုမင္းသစ္ အစရွိတဲ့ ရန္ကုန္မွာ ဘာသာရပ္အလိုက္ နာမည္ႀကီး ဆရာစံုတို႔ ပါဝင္တဲ့ ပညာဒါနပြဲႀကီးပါ။
ေသာၾကာေန႔ညေန ဦးနီ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾက၊ ေနာက္ေန႔လိုက္ႏိုင္မည့္ ဆရာစာရင္းယူ၊ စေနေန႔မနက္ေစာ ေလးနာရီ အျမန္ရထားနဲ႔ ေတာင္စြန္းသြားၾက။ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနရထားနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ၾကနဲ႔ ပင္ပန္းၾကေသာ္လည္း ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္း၊ ေအာင္လည္း ေအာင္ျမင္တဲ့ ပညာဒါနပြဲႀကီးပါပဲ။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ၈၈-ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ပညာဒါနကလည္း ေပးလွဴခြင့္ မရေတာ့ဘဲ ရပ္ဆိုင္းသြားပါ ေတာ့တယ္။ မိမိက အရင္က ကူညီလက္စျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္က စာသင္တိုက္မွာပဲ စာခ်ကူရင္း ေသာၾကာဝိုင္းမွာေတာ့ မပ်က္မီအထိ အားလံုးပံုမွန္ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသာၾကာဝိုင္းလည္း ရပ္ဆိုင္းသြားေတာ့တယ္။
အေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ဆရာဂ်မ္းလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ ၿမိဳ႕ရေဆာက္တည္ရင္း စစ္အာဏာရွင္ေဘးရန္ ကို တိမ္းေရွာင္ေနရတယ္။ စာစကား ေပစကား အေပါင္းအသင္းတို႔ရဲ႕ စကားငတ္ရင္ ထမင္းငတ္သည္ထက္ ဣေႁႏၵမရျဖစ္တတ္တဲ့ သူ႔ဝါသနာအတိုင္း အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္ တကဲကဲ လုပ္ေနလို႔ ေန႔လည္ေန႔ခင္းမွာ မိမိက သြားေရာက္ၿပီး အေဖာ္လုပ္စကားေျပာ ေပးရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း သူအဖမ္းခံရတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕တြင္းက ရဲစခန္းအခ်ဳပ္ေတြမွာ ဟိုေျပာင္း ဒီေရႊ႕ထားရင္း ေနာက္ဆံုး ၿမိဳ႕လယ္အခ်ဳပ္ခန္းကေန အင္းစိန္ကို ေျပာင္းရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီယဥ္မင္းပိုက္နဲ႔အတူ သူ႔မိသားစုမ်ားပါ သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အားေပးစကားေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လူခ်င္းကြဲေနၾကတယ္။ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ သြားေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာပဲ ေတာင္စြန္းကို သြားခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေခၚသြားခဲ့ ပါတယ္။
ေရာက္ခါစမွာေတာ့ “ေတာနဲ႔ ေတာင္နဲ႔၊ ေက်ာင္းနဲ႔ဘုရားနဲ႔ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ”လို႔ ဝမ္းသာစကား ေျပာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိမိေနတဲ့ ေက်ာင္းက ရဲဘက္စခန္းနဲ႔ စပ္ေနေတာ့ အဲဒီစခန္းထဲကပဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ရတာပါ။ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔ က်ေတာ့ တပည့္ေဟာင္းေတြက ေခၚလို႔ အဲဒီရဲဘက္စခန္းအတိုင္းပဲ ျဖတ္ၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္သြားၾကရာက ျပန္လာေတာ့ “ဦးဇင္း မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မယ္”တဲ့။ “ဘာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားရတာတုန္း”ဆိုေတာ့ “ေက်ာင္းမွာ ေနရတာကေတာ့ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအဝတ္ျဖဴနဲ႔ လူေတြကိုျမင္ရတာ ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးနာတယ္၊ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔ မရဘူး”တဲ့။ ၿပီးေတာ့ “တပည့္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရြာမွာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ႔ အဖိတ္ေန႔ ဥပသကာလွည့္ရတာကို အလြန္ေပ်ာ္တယ္၊ ဒီအဝတ္ကို အလြန္ျမတ္ႏိုးခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ .. အင္း .. ဒီေကာင္ေတြ လူေတြကိုသာမကဘူး လူေတြ႐ိုေသေလးစားတဲ့ အဝတ္ျဖဴကိုေတာင္ စိတ္နာစရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတယ္”ဆိုၿပီး တက္ေခါက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာကားနဲ႔ ျပန္မွာဆိုေတာ့ တညလံုးလိုလို မအိပ္ဘူး စကားေတြ ေျပာေနပါတယ္။
သူနဲ႔ စပ္မိတဲ့ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြထဲက သူေလးစားအားက်ၿပီး အတုယူခဲ့တဲ့ သူတို႔ ေမြးရပ္ေျမက ငယ္ဆရာေတာ္ “ေတာင္ေဝွးေခါက္ ဦးပြား”အေၾကာင္းကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားစရာပါ။ တကယ္ကို အတုယူအားက်စရာလည္း ေကာင္းသလို မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ျမစ္တပည့္ေတာ္ခဲ့တာကို ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္လြန္းလို႔ စာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါ ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကဗ်ာဆရာတင္မိုးဆိုတဲ့ အမည္ကို သံုးခြင့္မရလို႔ ကၿမဲစၾကမ္းက ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးလို႔ပဲ သံုးခဲ့ရတယ္။
အဲဒီဆရာေတာ္ဆီက သူအတုယူ အားက်ခဲ့မိတာေတြကေတာ့ – ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ေမြးရာပါ လက္ပြားေလးကိုလည္း အျမတ္တႏိုးဂုဏ္ယူတယ္။ “နတ္ျပည္မွာ သိၾကား၊ လူ႔ျပည္မွာ ငပြား”လို႔ေတာင္ ေျြကးေၾကာ္ေလ့ရွိသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကပ္ပါးရပ္ပါးေအာက္က်ိဳ႕ခံတဲ့ စိတ္မ်ိဳးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူးတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ကၿမဲစၾကမ္း သူႀကီးဦးတလုပ္ဆိုတာ အေတာ္တန္ခိုးအာဏာထက္သတဲ့။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကဆို ဘုရားထူးရမတတ္ တေလးတစား ေခၚေဝၚေျပာဆိုရတာ။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ သမေတာ္မ်ားကေတာင္ “သူႀကီးမင္း”ဆိုၿပီး တေလးတစား ေျပာဆိုၾကေပမယ့္ ဆေတာ္ပြားကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္မက်ိဳ႕ဘူး “တလုပ္”လို႔ပဲ ေခၚသတဲ့။ ဒီစိတ္ဓာတ္ကို ၾကားရေတာ့ သူကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက –
“တို႔ အေဖကား
ေနရာတစ္ခု၊ ရလိုမႈတြက္
အလုအယက္၊ ေျခကို ဖက္ဟု
သားရွက္မခံေတာ့ပါၿပီ”ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကေလးကို သတိရမိလိုက္တယ္။
ဆေတာ္ႀကီးက သူ႔ရပ္ သူ႔ရြာ ဘယ္လိုဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့ေပမယ့္ ရပ္ရြာကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္၊ ငဲ့လည္း ငဲ့တယ္။ ရပ္ရြာမွာ အစား အေသာက္ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းလို႔ တပည့္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးက ေရႊေရးေဆာင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ သဒၵါ အေက်ာ္ဆရာေတာ္(ဦးပ႑ဝ)က သူ႔ဆီမွာ ေအးေအးေဆးေဆး သီတင္းသံုးနားေနဖို႔ လာပင့္တဲ့အခါ “ဦးပ႑ဝတို႔က ၿမိဳ႕ေပၚမွာ စာဝါေတြ ေန႔စဥ္ခ်ေနေတာ့ ကုသိုလ္ေတြ မ်ားလွပါၿပီဗ်ာ၊ ဒီအရပ္သားမ်ားက ကုသိုလ္အလြန္နဲၾကပါတယ္။ ကုသိုလ္မ်ားၿပီးသား ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အပူေဇာ္ခံ သက္သက္အျဖစ္နဲ႔ မေနပါရေစနဲ႔၊ ကုသိုလ္နဲၾကသူေတြကို ခ်ီးေျမႇာက္ရင္း ဒီမွာပဲ ေနပါရေစ”ဆိုၿပီး ျငင္းဆန္ခဲ့သတဲ့။
မိမိအေနနဲ႔ ဧကန္ ဧက ေျပာရဲပါတယ္။ ခုလိုအေျခအေနမွာ ဆရာတင္မိုးသာ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ အေမရိကန္ လိုႏိုင္ငံႀကီးက သူ႔လိုပညာရွင္ႀကီးကို ရာသက္ပန္ တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္ပါရေစလို႔ ဘယ္လိုပဲ ဖိတ္ေခၚပါေစ ဆရာတင္မိုးကေတာ့ သူ႔ဆရာေတာ္ႀကီးအတိုင္း “ခင္ဗ်ာတို႔ ဆီမွာက ဒီမိုကေရစီေတြ ရလွပါၿပီဗ်ာ၊ ဒီလိုေနရာမွာ ဇိမ္ခံ႐ံုသက္သက္နဲ႔ မေနပါရေစနဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီ နည္းၾကေသးတဲ့ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြကိုပဲ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္သမွ် အလုပ္အေကြ်းျပဳဖို႔ ျပန္ပါရေစ” လို႔ ေျပာၿပီး အျမန္ျပန္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အပ်က္မခံဘူး။ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ မန္းစက္ ေတာ္က ေျခေတာ္ရာကိုလည္း ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ ဦးေခါင္းနဲ႔တိုက္ၿပီး ကန္ေတာ့ပူေဇာ္ေလ့ရွိသတဲ့။ သက္ေတာ္ေထာက္လာေတာ့ အေဝးကပဲ အာ႐ံုျပဳ ပူေဇာ္ဖို႔ေလွ်ာက္ထားၾကေပမယ့္ လက္မခံဘူး။ ႏွစ္စဥ္အေရာက္သြားတယ္။ သက္ေတာ္ (၈၃)ႏွစ္ အေရာမွာေတာ့ က်န္းမား ကလည္း အေတာ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီျဖစ္လို႔ တားေပမယ့္ မရဘူး။ လိုက္ပို႔ဆိုလို႔ လိုက္ပို႔ၾကရတယ္။
ေျခေတာ္ရာရွိတဲ့ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့လည္း ထမ္းစင္နဲ႔ပို႔ပါရေစဆိုတာ မရဘူး၊ အေဖ့ဆီ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ဖို႔ သြားတာ ဒီလို ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးနဲ႔ မသြားဘူးဆိုၿပီး ေျခလ်င္ပဲ လက္ႏွစ္ဖက္က တစ္ေယာက္စီ တြဲေပးရတာတဲ့။ ေရာက္ခါနီးေတာ့ “ေရာက္ေတာ့ မဟ၊ ေရာက္ေတာ့မဟ”ဆိုၿပီး အားတင္းတက္တယ္။ ေျခေတာ္ရာေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ေရွ႕ေထာက္ၿပီး အသက္႐ွဴမွန္ေအာင္ မနဲ႐ွဴေနရေသးသတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ ပခံုးႏွစ္ဖက္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္စီ ထိန္းေပးၿပီ ေျခေတာ္ရာနဲ႔ နဖူးနဲ႔ထိၿပီးေတာ့ ကန္ေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး သံုးႀကိမ္ေျမာက္မွာေတာ့ ဟင္း ဆိုတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံနဲ႔အတူ ေျခေတာ္ရာကို နဖူးနဲ႔တိုက္ၿပီး ဝပ္ေနရာက “ၾကာလွခ်ည့္” ဆိုၿပီး မçထူလိုက္ေတာ့ အသက္ေပ်ာက္ေနၿပီတဲ့။ ဆရာဂ်မ္းလည္း သူ႔ေျမ၊ သူ႔ေရကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာ၊ ငဲ့ညႇာတာ၊ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေနာက္ဆံုးအထိ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ထြက္သက္ကို ထုတ္သြားခဲ့တာေတြဟာ ဒီစိတ္ဓာတ္နဲ႔မျခားပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အားလံုးသိထားၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာဂ်မ္း ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပတခြင္၊ အေမရိကန္၊ ဩစေတးလ်တို႔အထိ ကမၻာကုန္ က်ယ္သေရြ႕လို႔ ဆိုရမေလာက္ပါပဲ။ ေရာက္ေလရာရာ အႏိုင္ႏိုင္ငံတိုင္းမွာလည္း သာမန္ခရီးသြား တစ္ေယာက္အျဖစ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔စာေပ၊ သူ႔စိတ္ဓာတ္၊ သူ႔လုပ္ရပ္၊ သူ႔ပညာကို ေလးစားၾကသူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ပါ။ ဂုဏ္ျပဳထိုက္တဲ့ မဟာဧည့္သည္ႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ဝိုင္းလို႔၊ အံုလို႔ပါ။ အရင္က တင္မိုးဆိုတဲ့ ဖန္မီးအိမ္အျဖစ္နဲ႔ ျမင္ၾကသူမ်ားေပမယ့္ ခုေတာ့ ကမၻာ့ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုးမွာ ၾကယ္တာရာေတြ ဝန္းရံခေနတဲ့ တကယ့္ လမင္းႀကီး တစ္ဆူျဖစ္ ေနပါၿပီ။
ခံျပင္းနားက်ည္းမႈတို႔ရဲ႕ တြန္းအားနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္) ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ “တင္မိုး က ပုဂံဒ႑ာရီေတြထဲက ရွင္မထီးရဲ႕ ဓာတ္လံုးလိုပဲ”တဲ့။ ခ်ဥ္ရည္ထဲေလာင္းေနတုန္းက အေရာင္မထြက္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး၊ စိတ္နာၿပီး ကုဋီအိမ္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သိဒၶိေတြေပါက္ၿပီး အေရာင္ေတြ ဖ်ာထြက္လာတယ္၊ ေခ်းေရနဲ႔ခ်ဥ္ေရ လြဲေနတာကိုးတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းႀကီးလည္း ဝန္ထမ္းဘဝမွာတုန္းက ေရးတဲ့ကဗ်ာေတြဟာ သူ႔ငယ္စံခ်ိန္ေတာင္ မမွီီဘူး။ဝန္ထမ္းက ထုတ္လိုက္ၿပီး ေထာင္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ထြက္လာလိုက္တဲ့ ကဗ်ာေတြ အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္နဲ႔ သိဒၶိေတြ ေျမာက္လို႔”တဲ့။
ဟုတ္တယ္။ ဒ႑ာရီထဲက ရွင္မထီးရဲ႕ ဓာတ္လံုးဟာ သိဒၶိေတြဝင္ၿပီးတဲ့အခါ ကန္းေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ေကာင္းေအာင္၊ ပိတ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ပြင့္ေအာင္၊ မ်က္ဆံထြက္ၿပီး ေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို အေကာင္းပကတိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သတဲ့။
သူ႔ကဗ်ာေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ေတြ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ စစ္စစ္ေတြ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၾကတဲ့ မ်က္လံုးေပါင္း မ်ားစြာကို ပြင့္လင္းေအာင္၊ မခြ်တ္ယြင္းေအာင္၊ ေတာက္ပထက္ျမက္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
မေန႔က ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဆရာဦးသာႏိုးရဲ႕ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ဆရာတင္မိုးတို႔လို တိုင္းျပည္အတြက္ အသိစိတ္ဓာတ္ ႀကီးမားလို႔ တာဝန္ရွိတဲ့အတိုင္း တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ေဆာင္ရြက္မႈတို႔နဲ႔ အက်ဥ္းခ်ခံရသူေတြကို အဂၤလိပ္လို အသိစိတ္အက်ဥ္းသား (Prisoner of Conscience)လို႔ ေခၚပါသတဲ့။
လူ႔ယဥ္ေက်းတို႔ နယ္ပယ္မွာ ဆန္႔က်င္တဲ့ ေဝါဟာရ ႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အက်ဥ္းသားဆိုတာကို တြဲၿပီး ဒီ“အသိစိတ္ အက်ဥ္းသား”ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရႀကီးကို မဆီမဆိုင္ တြဲသံုးေနၾကတာဟာ မ်က္ႏွာမွာ အျဖဴနဲ႔အမဲ ကန္႔လန္႔ ၾကက္ေျခ ခတ္ထင္ေနတဲ့ အမာရြတ္ႀကီးလိုပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ စိန္ေရႊရတနာေတြ ဆင္ထားပါေစ၊ မ်က္ႏွာမွာ အမာရြတ္ ၾကက္ေျခခတ္ႀကီးနဲ႔ လူပံုအလယ္ ဝင္ဆန္႔ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ႀကီးကို အရွက္နဲမွသာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ရွက္တတ္သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ ေတာင္ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့စရာႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမ်က္ႏွာျပင္ ၾကက္ေျခခတ္ အမာရြတ္ႀကီးက ဒီႏိုင္ငံမွာေရာ တျခားႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕တို႔မွာေရာ ဒီေန႔အထိ ထင္းထင္းႀကီး ထင္ေနတုန္းပါပဲ။ ကမၻာ့အလယ္မွာ သိကၡာရွိရွိ လူရာဝင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီၾကက္ေျခခတ္ အမာရြတ္ႀကီးကို လည္း ဖ်က္ကို ဖ်က္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါကိုမဖ်က္ဘဲ လူေတာထဲ တိုးဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္ေတာ့ အရွက္နည္းတာကုိ လူသိ႐ံုက လြဲၿပီး ဘာမွ ထူးလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဆရာတင္မိုးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အထူးေျပာခ်င္တာ တစ္ခုကေတာ့ ဆရာတင္မိုးဟာ သူ႔ဆရာေတာ္နည္းတူ သူ႔ေျမ၊ သူ႔ေရ ဘယ္ေလာက္ခ်ိဳ႕တဲ့ေနေန ခ်စ္ခင္တတ္၊ ငဲ့ညႇာတတ္သူပါ။ သူ႔ဆရာေတာ္လိုပဲ သူအသိရွိရွိ လက္ခံထားတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုလည္း အသက္ထက္ဆံုး ဖက္တြယ္ထားသူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆရာေတာ္ဟာ သူျမတ္ႏိုးရာ ျမတ္ဗုဒၶေျခေတာ္ရာေပၚမွာ နဖူးတင္ၿပီး ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို ႐ွဴထုတ္ခြင့္ရသြားသလိုေတာ့ သူခ်စ္တဲ့ ေျမေပၚမွာ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို ႐ွဴထုတ္ခြင့္ ရမသြားခဲ့ပါဘူး။
ဆရာတင္မိုးဟာ တိုင္းတစ္ပါးေျမမွာ ေခါင္းခ်ေနသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ၾကြင္းကို ျမႇဳပ္ႏွံမထားေသးပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ျြကင္း အ႐ိုးျပာကို အိုးမွာထည့္ၿပီး သုႆာန္အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ေက်ာက္နံရံမွာ ယာယီနားေနဆဲပါ။ သူရဲ႕႐ုပ္ၾကြင္းကို သူခ်စ္တဲ့ေျမမွာ နားေနခြင့္ရေရးအတြက္ သူ႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္း ႀကိဳးစားရမယ့္ တာဝန္ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒီတာဝန္ကိုလည္း အျမန္ဆံုး ေက်ပြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အမိေျမအတြက္ အသိစိတ္၊ အခ်စ္စိတ္ႀကီးမားတဲ့ ဆရာဂ်မ္း အသိစိတ္အက်ဥ္းသားအျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး အသိရွိရွိ လႈပ္ရွားၾကသူတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလႈပ္ရွားဖို႔ အမိေျမကို အျမန္ ျပန္လာပါလို႔ ဆုေတာင္း တိုက္တြန္းရင္း နိဂံုး ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း) ၁၆.၂.၂၀၁၃
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဆရာနဲ့ အတူတူေနခဲ့ခ်ိန္က က်ေနာ္ ခ်က္ေကၽႊးတဲ့ဟင္းေတြက အရသာကိုမရွိဘူး ဆားယူခဲ့စမ္း လို႕ အေငါက္ခံရတာကို
အျမဲသတိရ ေနတယ္။ဆရာ႕ရဲ႕အပ္ထယ္ကိုလဲ က်ေနာ္ ေစာင္႕ေရွာက္ထားပါတယ္။ MTK(Japan)