ေဖေဖာ္၀ါရီ ၄၊ ၂၀၁၃
အခန္းမရခင္ စပ္ၾကား ကၽြန္ေတာ္ေနသည္႔ အိမ္မွာေနဖို႔ သူ႔ကို ေခၚလာခဲ႔သည္။ အထုပ္ေတြကို ေနသားတစ္က်ျဖစ္ရင္ ကူညီရင္း စပ္စုရင္း ကူညီေပးေနခဲ႔သည္။ သူ႔အထုပ္ေတြထဲက ထြက္လာသည္႔ ပစၥည္းေတြက စံုမွစံု။ လက္သည္းညွပ္က ႏွစ္ခု။ အေသးက လက္သည္းညွပ္ဖို႔။ အၾကီးၾကီးက ေျခသည္းညွပ္ဖို႔။ အက်ၤ ီခ်ိတ္ေတြက ဆယ္ခုေလာက္။ “ဒီခ်ိတ္ေတြက မာတယ္ကြ။ ဒါေၾကာင္႔ ဟဲ ဟဲ” ဟု ရွင္းျပေနသည္႔သူ႔ကို မင္းကလဲကြာ ဟုသာ အထြန္႔တက္မိသည္။ ေနာက္ မ်က္ႏွာသုတ္ဖို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ ခပ္လတ္လတ္တစ္ခု။ ကိုယ္သုတ္ဖို႔ ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္ထည္။ ဖိနပ္ေတြက ေျခာက္ရံေလာက္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ၀တ္ဖို႔ ႏွစ္ရံ။ စတိုင္လ္ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ၀တ္ဖို႔က တစ္ရံ။ အလုပ္ လုပ္ရင္ ၀တ္ဖို႔ Safety Shoes က တစ္ရံ။ ထသြား ထလာ၀တ္ဖို႔ ေျခညွပ္ဖိနပ္ႏွစ္ရံ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွဳပ္သြား၏။
လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ိဳးေပါ႔ေလဟု ေတြးရင္း ဗာရိဟမ်ားလြန္းတယ္ဆိုတာ လိုအင္ဆႏၵမ်ားလြန္းတာကိုေျပာတာ ထင္ပါရဲ႕ဟု အေတြး ခ်ဲ႕ေနမိခဲ႔သည္။ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္း ခရီးသြားလွ်င္ လြယ္အိတ္ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္လံုးထဲမွာ အပို၀တ္ တစ္ထည္ႏွင္႔ မ်က္ႏွာ သုတ္ပ၀ါ တစ္ထည္ ဘဲ ပါသည္ဟု မွတ္သားဘူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အဂၤလန္သြားေတာ႔ အေႏြးထည္ပင္မပါလို႔ ေနရူးက အေႏြးထည္ၾကီး ေကာက္ဆင္ေပးလိုက္ရတာ ကရိကထနည္းေသာ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ကို ေပၚလြင္ေစေနသလား။
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ငဲ႕ၾကည္႔မိသည္။ ကရိကထမနည္းတာေတာ႔ အမွန္။ လိုအင္ဆႏၵလဲ အမ်ားနည္းတူ မ်ားတာပါဘဲ။ သို႔ေပသိ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းလို ဖိနပ္ေလးငါးေျခာက္ရံေလာက္ အဆင္သင္႔ ေဆာင္ထားေလာက္ေအာင္ေတာ႔ မျဖစ္။ ပ်င္းသည္႔ရာခိုင္ႏွဳန္းမ်ားတာပါဟုသာ မွတ္ခ်က္ခ်လွ်င္ ပိုမွန္စရာရိွသည္။
တစ္ျမန္ေန႔က ဆံပင္သြားညွပ္ခဲ႔သည္။ ကိုယ္ခႏၶာက အေမႊးအမွင္အတြက္ လူတစ္မ်ိဳးသာ အလုပ္အရွဳပ္ဆံုးဟု ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္း စကားကို ၾကားၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၏ ဆံပင္ညွပ္ပ်င္းေသာ အက်င္႔ကို ဆက္လက္ေမြးျမဴခဲ႔သည္။ နားရြက္ေတြကို ဆံပင္ေတြကထိုး၊ ဆီလိမ္းပ်င္းသည္႔အတြက္ ရွဳပ္ပြေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆံပင္မ်ားကို ဘယ္ေတာ႔မွ သတိမထားမိ။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားက ၾကည္႔ကာ ဖြာလန္က်ဲေနၿပီဟု လူေျပာ၊ သူေျပာမ်ားလြန္းမွသာ ဆံပင္ညွပ္ရအံုးေတာ႔မွာဘဲဟု ေတြးမိတတ္တာမ်ားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ျပၿပီး လုပ္စားရေသာ မင္းသားမဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ ဆံပင္ကို ပံုသြင္း၊ ေဆးဆိုးလဲ လုပ္စရာမလို။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကိုသြား။ ျမန္မာဆိုင္ဆိုလွ်င္ တိုတို၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ဓားမသံုးနဲ႔ဗ်ာ ဆိုလွ်င္ၿပီးသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား ညွပ္ေသာ ဆိုင္ဆိုလွ်င္ေတာ႔ short and tidy၊ No blade။ ဒါဆို လံုေလာက္ၿပီ။ အဲဒီေန႔ကလဲ ျမန္မာစုရပ္ကိုသြားၿပီး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ၀န္ေဆာင္မွဳေပးသည္႔ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကို ေရာက္သြားခဲ႔သည္။ လူေတြအရမ္းမ်ားလြန္းေနသည္။ ဆံပင္ညွပ္၀န္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးမ်ား လက္မလည္ ေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေန တာကို သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာရအံုးမွာ ပ်င္းသျဖင္႔ ေစာင္႔ၿပီး ဆံပင္ညွပ္သည္။ ဆံပင္ညွပ္တံုးမွာ စာဖတ္ျခင္း၊ မိွန္းျခင္း လုပ္ျခင္းသည္ ေခါင္းအေနအထားကို ခ်ိန္ညိွေနရသည္႔ ပေရာဖယ္ရွင္နယ္လ္ ဆတၱာသည္မ်ားကို ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘာစာမွ မဖတ္ဘဲ ေခါင္းကို ဆံပင္ညွပ္သူ စိတ္တိုင္းက် ရိွေစရင္ အကူအညီေပးေနခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ဆံပင္မ်ားကို တိလိုက္၊ ျဖတ္လိုက္၊ ရိတ္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးက သိပ္ကၽြမ္းက်င္ပံုမရ။ ေခါင္းကို ကိုယ္တြယ္ပံု၊ ဂိုက္ထိုးစက္ ခ်ိန္ဆပံု၊ ဘီးကို ဆေနပံု မ်ားက သိပ္မကၽြမ္းက်င္ဘူး ဆိုသည္႔ အသိကို ရေစသည္။ အို..သူ႔ဘာသာ ကၽြမ္းကၽြမ္း မကၽြမ္းကၽြမ္း တိုတိုနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြား ေအးတာဘဲဟု စိတ္ေလွ်ာ႔ကာ သူျပဳသမွ် ကၽြန္ေတာ္က ႏုေပးခဲ႔ရသည္။ ၿပီးၿပီ ထပ္တိုခ်င္ေသးလားဟု ေမးေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသည္႔အတိုင္း ဆံပင္ပံုၾကီးက ဘာပံုေပါက္ေနမွန္းမသိ။ အထြန္႔တက္ၿပီး သိပ္မၾကိဳက္ဘူး၊ နည္းနည္း ညိွၾကည္႔ပါအံုးဟု ေျပာျပန္လွ်င္လဲ ေနာက္မွာ ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ ေစာင္႔ေနသူေတြက အမ်ားၾကီး။ ၿပီးေတာ႔ သူကိုယ္တုိင္လဲ ဘယ္ႏွစ္ေခါင္း ညွပ္ထားခဲ႔ၿပီးမွန္း မသိရ။ ပင္ပန္းေနသည္႔ ပံုက ဘယ္လိုမွ ဖံုးကြယ္လို႔မရ။ အင္း ရပါၿပီေလ။ ထားလိုက္ပါေတာ႔ဟု ဆံပင္ညွပ္ခံုေပၚက ဆင္းလာခဲ႔သည္။ ေနာင္ဆို ဒီဆိုင္မွာ ညွပ္ဖို႔ စဥ္းစားရမယ္။ လူမရွဳပ္တဲ႔ အခ်ိန္ေရြးမွပါေလဟု ေတြးရင္း ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္က ျပန္ထြက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ခုနက ညွပ္ေနခဲ႔ေသာ ခံုမွာ လူတစ္ေယာက္ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ ျပင္ေနၿပီ။ “သိပ္ၾကီး မတိုေစနဲ႔ဗ်ာ..ေဒါက္မျဖတ္ခ်င္ဘူး..ဂိုက္ မသံုးနဲ႔…အျဖဴေတြမ်ားေနရင္ ေျပာပါ..တစ္ခါတည္း ေဆးဆိုး သြားခ်င္လို႔..ေခါင္းပါေလွ်ာ္မယ္ေနာ္…ဆံပင္စေတြနဲ႔ မေနတတ္ဘူးဗ်..” ဆိုသည္႔ customer ေျပာေနသံမ်ားသည္ ဆံပင္ညွပ္မည္႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီး၏ နားထဲသုိ႔ ၀င္မွ ၀င္ပါေလစ။
ဆံပင္ညွပ္ၿပီးသြားေတာ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ဘက္သို႔ ေျခဦးလွည္႔မိသည္။ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ကြမ္းေလး တစ္ယာႏွစ္ရာ၀ါးရင္း၊ အိမ္ကိုလဲ ကြမ္း ထည္႔သြားရင္း စာဖတ္ရင္ ဇိမ္ဘဲဟု ေတြးမိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေရာက္ေတာ႔ လူေတြက အံုခဲေနသည္။ ကြမ္းယာ ေရာင္းေသာ လူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို “ထံုးစံအတိုင္းဘဲလား အစ္ကို” ဆုိလာသည္။ ေအးကြာဟု ျပန္ေျပာရင္း ကြမ္းလာ၀ယ္သူမ်ားကို သတိ ထားၾကည္႔ေနခဲ႔သည္။ “တစ္ယာ၀ါးအံုးမလား အစ္ကို” ဆိုသည္႔ စကားသံ သံုးခါေျမာက္က်မွ ေအး..ေအး ဟု အေလာတေကာ ေျဖရသည္။ ကြမ္လာ၀ယ္သူမ်ားမွာလဲ အလိုဆႏၵေတြ မ်ားလွပါေရာ။ “92 ပါးပါးနဲ႔ သံပုရာ။ ထံုးေလးေလးဗ်ာ” ဆိုသည္က တစ္ေယာက္။ “စင္ကနယ္နဲ႔ ငါးက်ပ္ဖိုး။ သံုးက်ပ္ဖိုးနဲ႔ ႏွစ္က်ပ္ဖိုး ခဲြထည္႔ဗ်ာ” ဆိုသည္႔ လူလဲ ရိွသည္။ “ဗမာေဆးေလးေလးနဲ႔ ရွားတစ္ေပါက္ သံုးက်ပ္ဖိုး ။ ျမန္ျမန္ေလးဗ်ာ။ မိန္းမက ေစာင္႔ေနၿပီ” ဆိုသည္႔ လူလဲ လာ၏။ ကြမ္းယာေနေသာ ေကာင္ေလးက “အစ္ကိုရၿပီ..ေဆးနည္းနည္း ေလးမယ္ထင္တယ္။ မၾကိဳက္ရင္လဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ေျပာပါ” ဆိုၿပီး လွမ္းလိုက္သည္႔ကြမ္းထုပ္ကို ယူၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ ေဆးေလးရင္ ဖယ္စားလိုက္ ရတာဘဲဟု ေတြးမိေပမယ္႔ ဒီေကာင္ေလးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ၾကရင္ ေသခ်ာမွာမွပါေလဟု ေတြးမိခဲ႔ျပန္သည္။
ကြမ္းယာဆိုင္ကျပန္ထြက္လာေတာ႔ ဖုန္းကဒ္၀ယ္စရာရိွသည္။ အိမ္က လူမ်ားက ဖံုးကဒ္ၾကံဳရင္ ၀ယ္ခဲ႔စမ္းပါ ဆိုသည္႔ စကားကို သတိရ လိုက္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ “hi miniute မၾကိဳက္ဘူးေနာ္။ လိုင္းၾကည္လဲ မၾကည္ဘူး။ Pagoda ကဒ္သာ ရေအာင္ ရွာ၀ယ္ခဲ႔။” ဟု မွာထားသည္က တစ္ေယာက္။ “ေငြျဖည္႔ကဒ္ေလး ၀ယ္ခဲ႔စမ္းပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔လိုင္းက M1 ေနာ္ အစ္ကို သိတယ္မို႔လား။ တစ္ဆယ္ တန္ ဘဲေနာ္။ ဒီလ ဖုန္းဖိုး အေတာ္ကုန္ေနၿပီဗ်။” ဆိုလာသည္က တစ္ေယာက္။ “သံုးလႊာက ျမန္မာဆိုင္မွာ ေမးခဲ႔စမ္းပါဗ်ာ။ Note 2 ဘယ္ ေလာက္လဲလို႔။ က်ေနာ္ ၀ယ္ခ်င္တယ္ဗ်။” ဟု ေစ်းေမးခိုင္ေသာ ေကာင္ေလးအတြက္လဲ ေမးရေသးသည္။ 4G ဆို ဘယ္ေလာက္၊ 3G ဆို ဘယ္ေလာက္။ SD ကဒ္က ဘယ္ေလာက္သံုးခ်င္တာဘဲ စသည္႔ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရင္း ေသခ်ာမွတ္ရေသးသည္။
ဖုန္းဆိုင္ကေနျပန္ထြက္ေတာ႔ နာရီၾကည္႔မိသည္။ ညေနေလးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ပါေပါ႔လား။ တစ္ခုခုစားသြားမွပါေလဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲမစားရတာၾကာၿပီ။ သံုးလႊာက ျမန္မာဆိုင္က ဟင္းခ်ိဳမွဳန္႔ေတြ အမ်ားၾကီးသံုးသည္။ ဟင္းခ်ိဳကလဲ ဒီအခ်ိန္ဆို ေရေႏြးထိုးၿပီး ေလာက္ၿပီ။ မြတ္ဆလင္ဆိုင္ကေတာ႔ အစားအေသာက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္သည္။ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္မ်ားကို အားေပးပါဆိုသည္႔ Campaign ကိုလဲ တစ္ေလာကမွ ဖတ္လိုက္ရေသးသည္။ အင္း…အိမ္နားေရာက္မွ တရုတ္ဆိုင္မွာ ျမဴစြမ္ျပဳတ္ ေသာက္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္ေလဟု ေတြးရင္း အိမ္ျပန္ရန္ ေျခဦးလွည္႔မိသည္။
လူေတြ၊ လူေတြ အလိုဆႏၵေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြ။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးရိွခ်င္ၾကသည္။ ေရကူးကန္ေလးပါရင္ ပိုေကာင္း။ ေရပူ၊ ေရေအး လုပ္လို႔ရတဲ႔ ကန္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ႔။ ေဂါဖ္ကြင္းေလးပါအံုးမွပါေလ။ စာဖတ္ခန္းေလးကို အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ပန္းျခံေလး ခပ္ေသးေသးတစ္ခုနဲ႔ မာလီတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ငွားအံုးမွ။ အလိုဆႏၵေတြကို ျဖည္႔ရင္း ရဲတိုက္ၾကီး ေလာက္ အိမ္ၾကီးေတြ ေဆာက္ၾကသည္။ ျခံလုပ္သားေတြအတြက္ ပိုက္ဆံကို အမ်ားဆီမွာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနၾကသည္။
ဦးေပၚဦးက သူေသေတာ႔ လက္တစ္ဖက္ကို အျပင္ထုတ္၊ လက္၀ါးျဖန္႔ျပရင္း ေသရင္ ဘာမွပါမသြားႏိုင္ဘူးဆိုသည္႔ massage ကို ေပးခဲ႔ သည္တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ေသရင္ေကာ။ ေသရြာမွာ ဖတ္ခ်င္ ဖတ္လို႔ရေအာင္ အၾကိဳက္ဆံုး စာအုပ္ေလးေတြ အေခါင္းထဲကို ထည္႔ေပးဖို႔ အိမ္ကို ေတာင္းဆိုရမွာလား။ ေရႊဥေဒါင္းၾကီးရဲ႕ ဘ၀တစ္သက္စာမွတ္တမ္းမ်ား ထည္႔ျဖစ္ေအာင္ ထည္႔သြားရအံုးမည္။ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ စာဖတ္ ေနပါသည္ဆိုသည္႔ လူၾကီးနဲ႔ ေယာယု၀မွာ ဆံုႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရိွသည္။ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနသည္႔ အဆင္႔ေလာက္ဘဲ ရိွဟန္ တူသည္႔ ဒီလူၾကီးကို ေရႊဥေဒါင္းၾကီး၏ အေတြးအေခၚေတြ ေပးဖတ္ခ်င္ျပန္သည္။
ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးမ်ားကိုေတြးရင္း ဘူတာသို႔ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ဟိုဘက္က လွည္႔ျပန္ရေကာင္းမလား၊ ဒီဘက္က လွည္႔ျပန္ရ ေကာင္းမလား။ ဟိုဘက္ကဆို ေ၀းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရထား ခ်ိန္းစီးစရာ မလိုေတာ႔။ ဒီဘက္ကဆိုရင္ေတာ႔ နီးသည္။ ရထားေျပာင္းစီးရမည္။ ရထားေပၚေရာက္ရင္ တယ္လီဖုန္းကလိရေကာင္းမလား။ စာအုပ္ထုပ္ဖတ္ရေကာင္းမလား။ သူငယ္ခ်င္းဆီ ခဏ၀င္ၿပီး ညေနစာ အတူစား ရေကာင္းမလား။ ဘီယာေလး တစ္ေယာက္တစ္လံုးေလာက္ေသာက္ရေအာင္လို႔ ျမဴဆြယ္ရေကာင္းမလား။ ဟန္နီကယ္လ္နဲ႔ ABC စပ္ေသာက္ရေကာင္းမလား။ မနက္ျဖန္အတြက္ အလုပ္၀တ္ေတြ မီးပူမတိုက္ရေသး။ မီးပူ မတိုက္ဘဲ ၀တ္သြားရေကာင္းမလား။ မီးပူတိုက္ ၀တ္ေတာ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားတာ ပိုေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူးလား။ အလုပ္လုပ္ရတာ ယံုၾကည္ခ်က္ ပိုျမင္႔သြားတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဟိုဘက္ ဒီဘက္ေရြးမေနေတာ႔ဘဲ အရင္လာသည္႔ ရထားေပၚကို တက္လိုက္လာခဲ႔သည္။ အဓိကက အိမ္ေရာက္သြားရင္ ၿပီးေရာမဟုတ္ ဘူးလား။ တယ္လီဖုန္းလဲ ထုတ္ကလိမေနနဲ႔ေတာ႔။ စာလဲ ဖတ္မေနနဲ႔။ ထိုင္ခံုေနရာရ ရင္ေတာ႔ ထိုင္ရေကာင္း၊ မထိုင္ဘဲ ေနရေကာင္းမလား။ နည္းနည္း စိတ္ရွဳပ္လာ၏။ ကရိကထမ်ားလြန္းေသာ လူမ်ား၊ ဗာရီဟ မ်ားလြန္းေသာ ကိုယ္ပိုင္စိတ္မ်ားႏွင္႔ လံုးျခာရိုက္ရင္း ဗာရီဟမ်ားရင္ နိဗၺာန္နဲ႔ ေ၀းသည္ဆိုသည္႔ အဆိုကို ျပန္ေတြးရင္း မ်က္စိႏွစ္လံုးကို စံုမိွတ္ျပစ္လိုက္သည္။ အင္း…နိဗၺာန္ဆိုသည္႔ စကားလံုးကို အေတြးထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ အေတာ္ၾကီးလြန္ေနပါေပါ႔လား ….။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
