ဇန္န၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၃
“အေတြးရွင္းလ်င္ အေရးရွင္းတယ္”လုုိ႔ စာေရးျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရွးေရွးဆရာမ်ား မိန္႔ၾကားထားခဲ့တဲ့ စကားကုုိ မွတ္သားဖူးတယ္။ ဒီလုုိ ဆုုိလ်င္ျဖင့္ ဒီေဆာင္းပါးဟာ အေရးမရွင္းတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုုဒ္ပဲ ျဖစ္ လိမ့္မယ္။ ဟုုတ္တယ္ေလ။ စာေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာလုုိ႔သာ ေရးလုုိက္တာ။ ဘယ္အေၾကာင္းေရးမယ္လုုိ႔ တိတိက်က် ရည္ရြယ္ၿပီးေရးမွာမ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ။ စာေရးမယ္စိတ္ကူးမိေတာ့ ဘာရယ္မသိ ေျပာဖုုိ႔ခက္ တဲ့ ဦးတည္ရာမဲ့ အေတြးမ်ားက ဦးေႏွာက္ထဲကုုိ ဒလေဟာစီးဝင္လာတယ္။ ဘယ္ကအလ်င္၊ ဘယ္က ေနာက္မွန္း မသိႏုုိင္သလုုိ၊ ဘာအတြက္ ဘာေၾကာင့္စဥ္းစားေနခဲ့တာလဲလုုိ႔လဲ ေျပာဖုုိ႔အခက္။
ေဆာင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ညွိဳးေျခာက္ေၾကြလြင့္သြားတဲ့ ေက်ာင္းၿခံဝင္းအတြင္းက ႏွင္းဆီပန္းခင္းအေၾကာင္း လည္းပါရဲ့။ ဥတုုရာသီေတြရဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ထင့္။ အလ်င္ႏွစ္မ်ားကနဲ႔မတူ ေလျပင္းေတြလည္း တုုိက္။ မုုိးသဲသဲလည္းရြာ။ ထူးထူးျခားျခား သိသိသာသာ အေအးဓာတ္ပုုိကဲလာတဲ့ ကာလီဖုုိးနီးယား ေဆာင္းဥတုုအေၾကာင္းလည္းပါရဲ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့လပုုိင္းမ်ားအတြင္းမွာပဲ ရင္မွာစူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္ခံခက္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တဲ့ ဝမ္းနည္းဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ ႏွစ္ခုုအေၾကာင္းလည္းါရဲ့။
ေၾကြခ်ိန္တန္လုုိ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြေၾကြ၊ ႏွင္းဆီရြက္ေတြညိွဳး၊ ေဆာင္းနဲ႔မုုိးတြဲေနတဲ့ ဒီေဒသမွာ ေဆာင္း ဥတုုမုုိ႔ အေအးပုုိ၊ မုုိးအခါမုုိ႔ မုုိးကသည္း။ ဒါမ်ားအထူးအဆန္းလားကြယ္လုုိ႔ ေျပာမယ္ဆုုိက ေျပာႏုုိင္ေပ မယ့္ ေလနဲ႔မုုိး တြဲလာတဲ့ ဒီႏွစ္မုုိးေဆာင္းအခါကေတာ့ ကဲကုုိ ကဲလြန္း၊ သည္းကုုိသည္းလြန္းတယ္လုုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
ၾကည့္လုုိက္စမ္းပါ့။ ခုုေတာင္မွပဲ အျပင္မွာ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ရြက္ဖ်င္တဲေတြ စုုတ္ၿပဲလုုမတတ္ ေလျပင္းက ၾကမ္းရမ္းေနလုုိက္တာ။ ေလနဲ႔မုုိးက သူႏုုိင္ကုုိယ္ႏုုိင္ အၿပိဳင္ႀကဲလုုိ႔။ မုုိးနတ္မင္းနဲ႔ ေလနတ္သားက အညိဳးတရားနဲ႔ အတုုိးခ်ကာ ဆုုိးရြားျပေနသည့္ဟန္ထင္ပါရဲ့။
ျပတင္းတံခါးကေနလွန္းၾကည့္လုုိက္လ်င္ ဦးစြာျမင္ရတာက ႏွင္းဆီပန္းခင္းတစ္ခုု။ မၾကာမီလပုုိင္းမ်ားက မွ ေရာင္စုုံဖူးပြင့္ ဥယ်ာဥ္ေလးနဲ႔ ပဏာတင့္ခဲ့တဲ့ ဒီႏွင္းဆီခင္းေလးအေၾကာင္းကုုိပဲ ‘ကုုိယ့္ရင္ထဲက ပန္း ႏွင္းဆီ’လုုိ႔ အမည္ေပးၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုုဒ္ ေရးခဲ့ေသးတာ။ ခုုေတာ့ ဒီႏွင္းဆီခင္းေလးကပဲ ပန္းမဲ့၊ အလန္းမဲ့၊ ႏြမ္းနဲ႔ရြက္ေၾကြ။ အလွေတြလည္း မေဝႏုုိင္ေတာ့။ အေအးႏွိပ္စက္ မုုိးႀကီးပက္ဖ်န္း အငုုံတန္း လန္းနဲ႔ပဲ ေသြ႕ေျခာက္ညိွဳးလ်လုုိ႔။ တကယ့္ကုုိမွ မလွမပျမင္ကြင္း။ ဒါဟာျဖင့္ ပန္းတစ္ခင္းပါကြယ္လုုိ႔ ေတာင္ ေျပာလုုိ႔မရႏုုိင္ေလာက္တဲ့အေျခအေန။
ႏြမ္းလ်တဲ့ ဒီပန္းေတြ တဖန္ျပန္လည္လန္းဆန္းလာေစဖုုိ႔ ေျမၾသဇာေကြ်းလည္း အရာမထင္၊ အပင္ထြား ေဆးလည္း အသုုံးမက်။ ေၾကြခ်ိန္က်လုုိ႔ ေၾကြ၊ ညွိဳးခ်ိန္တန္လုုိ႔ ညိွဳး။ ေအာ္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ လန္းစြင့္ လွပခ်ိန္က အစြမ္းကုုန္လန္းျပ၊ လွခဲ့ၾကၿပီပဲ။ ဘာမ်ားဝမ္းနည္းေနဖုုိ႔ ရွိပါေသးလဲလုုိ႔ ေတြးၿပီးနားလည္ေပး လုုိက္ပါတယ္။
မုုိးေႏွာင္းလုုိ႔ ေရေလွာင္တမန္ေတြ၊ ကန္ေတြမွာ ေရက ရွိသင့္တဲ့အတုုိင္းအတာေအာက္ ပုုိမုုိနည္းပါးလာ ၿပီ။ စႏုုိးေတြလည္း မက်လာေသးလုုိ႔ စနုုိးေပ်ာ္ေရကလည္း မရႏုုိင္ေသး။ ဒီလုုိသာဆုုိလ်င္ ေရကုုိေခြ်တာ သုုံးၾကဖုုိ႔လုုိလိမ့္မယ္လုုိ႔ အခ်ိဳ႔ၿမိဳ့ေတြက စတင္သတိေပးေနၾကၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုုိးကအညွိဳးႀကီးစြာ သည္းသည္းသန္သန္ရြာခ်လုုိက္ေတာ့ ေရအတြက္ ပူပင္မႈနည္းပါးလာၾကလုုိ႔ ဝမ္းေျမာက္ေနခ်ိန္။ ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ မုုိးေရခ်ိန္ကလုုိအပ္တာထက္ေတာင္ မ်ားသြားျပန္လုုိ႔ အခ်ိဳ႔ေဒသမ်ားမွာ ေတာင္ၿပိဳ၊ ေျမၿပိဳ၊ ျမစ္လ်ံ၊ ေရႀကီး။ တစ္နည္းတစ္ဖုုံ ေရအတြက္ ပူပင္လာရျပန္။ ဒီတစ္မ်ိဳးၾကျပန္ေတာ့ ပုုိလ်ံေသာက။
ဒီလုုိပါပဲ။ ရာသီေတြဆုုိတာ အစိုုးရႏုုိင္တဲ့အရာမ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ။ မုုိးလုုိလုုိ႔ မုုိးကုုိေမွ်ာ္တခ်ိန္မွာ ေရာင္ ျခည္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေနမင္းႀကီးက ထိန္လင္းခ်င္လ်င္ ထိန္လင္းတတ္တာမ်ိဳး။ ေနျခည္ရလုုိလုုိ႔ ေနမင္းကုုိ ငံ့လင့္ခ်ိန္မွာ ေနအလင္းအစား မုုိးျပင္းျပင္းရြာခ်င္လ်င္လည္း ရြာတတ္တာ။ ေနပူ ပူျပန္ေကာ။ မုုိး သည္း သည္းျပန္ေကာလုုိ႔ အျပစ္တင္ေနလုုိ႔ သင့္တာမ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ။ လူေတြရဲ့လုုိအင္ဆႏၵကုုိ နားလည္ႏုုိင္ စြမ္းမရွိတဲ့ သဘာဝတရားေတြကုုိ အျပစ္ဆုုိေနလုုိ႔ ျဖစ္သင့္တာမ်ိဳးမွ မဟုုတ္တာ။ ဒီေတာ့ အစုုိးမရနုုိင္တဲ့ သဘာဝတရားေတြရဲ့ သေဘာကုုိ နားလည္ႏုုိင္စြမ္းရွိတဲ့ လူသားေတြကပဲ နားလည္ေပးရမွာေပါ့။ ေဆာင္းၾကမ္း၊ မုုိးသည္း၊ ေနပူကဲလည္း တသေဘာတည္းသာ ထားတတ္ႏုုိင္ရမွာေပါ့။ ဒါေတြက အဝိညာဏက-သက္မဲ့အရာေတြကုုိမွီၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ သဘာဝျဖစ္စဥ္ေတြ။ ရာသီစက္ဝန္း အေျပာင္း အလဲေတြ။
လက္ပန္းေတာင္းေတာင္မွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ၊ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြ။ အသားအေရေတြ မီးေလာင္ကြ်မ္းၾကတယ္တဲ့။ အေစာပုုိင္းသတင္းမ်ားအရ မ်က္ရည္ယုုိဗုုံးေတြ၊ ေနာက္ပုုိင္းမွာ ထုုတ္ျပန္ တဲ့သတင္းအရဆုုိလ်င္ေတာ့လည္း မီးခုုိးဗုုံးေတြေၾကာင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ မီးေလာင္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါေတြကေတာ့ သဘာဝေၾကာင့္ျဖစ္ရတာမ်ိဳး မဟုုတ္။ လူဖန္တီးတဲ့ ျပႆနာမ်ားသာ။ ေလာဘကဲလုုိ႔ ေဒါသကဲလုုိ႔ အတၱကဲလုုိ႔ ျဖစ္ရတဲ့အျဖစ္ဆုုိးမ်ားသာ။
အေမရိကန္မွာေတာ့ ရူးသြပ္ဆုုိးသြမ္းလူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရမ္းကားမွဳေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏုုိင္ငံရဲ့ အေရွ့ေျမာက္ေဒသက ျပည္နယ္တစ္ခုုျဖစ္တဲ့ ေကာ္နက္တစ္ကပ္ျပည္နယ္၊ နယူးေတာင္းဆုုိတဲ့ၿမိဳံ ေလးက ဆင္ဒီဟုုခ္ဆုုိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ေသနတ္ပစ္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့တယ္။ ဒီၿမိဳ့ေလးဟာ အလြန္ေအးခ်မ္းတဲ့ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့ျဖစ္တယ္။ အလြန္မွလည္း မႈခင္းနည္းပါးၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၿငိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေနထုုိင္ၾကတဲ့ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့လည္းျဖစ္တယ္။ လူဦးေရက ႏွစ္ေသာင္းခုုနစ္ေထာင္ပဲ ရွိ တာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ လူသတ္မွႈဆုုိလုုိ႔ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတည္းသာျဖစ္ဖူးခဲ့တယ္ တဲ့။
ဒီအေၾကာင္းကုုိ ရုုပ္သံလုုိင္းႏွစ္ ေဖာက္စ္သတင္းဌာနရဲ့ ေဒသတြင္းသတင္းအစီအစဥ္ကေန ဒီၿမိဳ့ေလးရဲ့ ေအးခ်မ္းမႈကုုိ အလားတူလူဦးေရ အခ်ိဳးအစားရွိတဲ့ အျခားၿမိဳ့တစ္ၿမိဳ့နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာသြားတယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ့မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုုႏွစ္အတြင္း လူသတ္မွဳ ၂၇ မႈျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီနယူးေတာင္းမွာေတာ့ လူသတ္မႈဆုုိ လုုိ႔ တစ္ခုုသာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါက ဒီၿမိဳ့ေလးရဲ့ေအးခ်မ္းမႈကုုိခန္႔မွန္းႏုိင္ေအာင္ ေျပာတာပါလုုိ႔လည္း အထူးေျပာသြားတယ္။
ဒီသတင္းကုုိၾကားရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းလုုံၿခဳံတဲ့ေနရာမွာ ေနရပေစ၊ ကံၾကမၼာဆုုိးဆုုိတာ အခ်ိန္မေရြး ေနရာမေရြး မထင္မွတ္တဲ့ေနရာကေန ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ပုုံစံနဲ႔ ေရာက္လာႏုုိင္ေၾကာင္းကုုိ ပုုိမိုုလုုိ႔ သိလုုိက္ရတယ္။
ဒီဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ အျဖစ္အပ်က္မွာ ေသဆုုံးခဲ့ရတဲ့ ၂၆ ဦးထဲမွာ ငါးႏွစ္ကေန ၁၀ ႏွစ္အတြင္း မူလ တန္းအရြယ္ကေလးေတြက အေယာက္ ၂၀ ေတာင္ပါဝင္တာ။အဒမ္ လင္ဇာဆုုိတဲ့ အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရူးသြပ္မႈက အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အသက္ကုုိ ဆုုံးရွဳံးေစခဲ့ၿပီ။
ဒီအရြယ္ေလးေတြဆိုုတာက အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး ခ်စ္ဖုုိ႔အေကာင္းဆုုံးအရြယ္။ ဒီေတာ့ အျပစ္ကင္းစင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အရြယ္ေတြ ခုုလုုိ အေၾကာင္းမဲ့ အသက္ဆုုံးရွဳံးရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲဖုုိ႔ ေကာင္းပါသလဲ။ သူတုုိ႔ေတြထဲက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ သူတုုိ႔ေနထုုိင္တဲ့ ကမၻာေလာက ႀကီးကုုိ အက်ည္းတန္ေအာင္ အရုုပ္ဆုုိးေအာင္ ထိခုုိက္နစ္နာေအာင္ လုုပ္ခဲ့သူ တစ္ဦးမွ မပါဝင္ႏုုိင္ဖူး။
ဒီလုုိကေလးငယ္ေတြ ခုုလုုိေသဆုုံးၾကရတာ ဒီဘဝမွာ သူတုုိ႔တေတြရဲ့ လုုပ္ေဆာင္တဲ့အလုုပ္ေၾကာင့္ အျပစ္ဒဏ္ခံၾကရတာေတာ့ လုုံးဝ မဟုုတ္ႏုုိင္ဘူး။ ဒီဒဏ္ကုုိ ဒီကေလးငယ္ေတြခံၾကရတာ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္ရဲ့ မုုိက္မဲရူးသြပ္မႈေၾကာင့္၊ ရူးသြပ္မုုိက္မဲသူတစ္ေယာက္ ရူးသြပ္ခြင့္သာေလေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ ၾကတဲ့ စနစ္တစ္ခုုေၾကာင့္လုုိ႔သာ ဆုုိရေပလိမ့္မယ္။
ခုုလုုိအျပစ္မဲ့တဲ့ကေလးေတြကုုိ ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ေလာက္ေအာင္ အဒမ္ လင္ဇာဆုုိသူရဲ့ စိတ္ မွာ ဘယ္လုုိနာက်ည္းမႈေတြ၊ ဒါမွ မဟုုတ္၊ မုုိက္မဲမႈေတြ ျဖစ္ေနရသလဲ။ သူလုုိခ်င္တဲ့အရာ ဘာကုုိမ်ား မရလုုိ႔၊ ဒါမွ မဟုုတ္၊ သူမလုုိခ်င္တဲ့ဘယ္အရာကုုိ လက္ခံေနရလုုိ႔ မေက်နပ္ခ်က္ေၾကာင့္မ်ား ခုုလုုိျဖစ္ရ တာလား စသျဖင့္ စဥ္းစားမိပါတယ္။
အခ်ိဳ႔သတင္းေတြအရေတာ့ အဒမ္လင္ဇာမွာ ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈႏႈန္း ပုုံမွန္မဟုုတ္တဲ့ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ ေက်ာင္း ခဏခဏပ်က္တယ္လုုိ႔ဆုုိတယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး နိမ့္ပါးတဲ့ ေရာဂါရွိတယ္လုုိ႔ ဆုုိ ျပန္တယ္။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့လည္း မိခင္ျဖစ္သူက အိမ္ေထာင္ကြဲေနသူ၊ ေသနတ္စုုေဆာင္းရတာ ဝါသနာ ပါသူ၊ သူ႔ေသနတ္ပုုိင္ဆုုိင္မႈအတြက္ အလြန္အကဲ ဂုုဏ္ယူဝင့္ၾကြားတတ္သူလုုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ခုုေတာ့ အျခခံဥပေဒမွာပါတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေသနတ္ကုုိင္ေဆာင္ခြင့္ရွိျခင္းဆုုိတဲ့အခ်က္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ ေလာင္ ျပန္လည္ေဆြးေႏြးစရာတစ္ခုု ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။
‘ကေလးေတြဆုုိတာ ကမၻာႀကီးရဲ့ အနာဂတ္ပါ၊ ခုုလုုိ ေသျခင္းတရားက ကေလးငယ္ေတြကုုိ ေခၚေဆာင္ သြားမယ္ဆုုိလ်င္ ဒီကမၻာႀကီးမွာ တန္ဖုုိးရွိတဲ့ ဘယ္လုုိအရာေတြမ်ား က်န္ပါေတာ့မလဲ’လုုိ႔ေျပာသြားတဲ့ နယူးေတာင္းၿမိဳ့သားတစ္ဦးရဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဝမ္းနည္းသံက မ်က္စိထဲ နားထဲက ခုုထိမထြက္ႏုုိင္ဘူး။
ၿခံထဲက ႏွင္းဆီေတြက သဘာဝ အေအးခုုိက္လုုိ႔ ညိွဳးႏြမ္းရတယ္။ ဆင္ဒီဟုုခ္မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ဓားစာခံမ်ားကေတာ့ ညွာတာျခင္းတရား စာနာျခင္းတရား ကင္းသူမ်ားရဲ့ ေလာဘအပူ ေဒါသအပူခုုိက္လုုိ႔ ေသေၾကရတယ္။ အစြန္းေရာက္တဲ့ အေအးအပူဆုုိတာ သက္ရွိသက္မဲ့ ေတြအတြက္ အဆိပ္အေတာက္မ်ား၊ အႏၱရာယ္မ်ားသာ။
ကုုိယ္နဲ႔ အနီးအေဝး ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားက ရာသီေတြ၊ အျဖစ္ေတြၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားေနမိလုုိက္တာ။ ကုုိယ့္ ကုုိယ္ကုုိေရာ ျပန္လည္ၾကည့္မိပါသလား။ မၾကာခင္ကပဲ ႏွစ္ေဟာင္းတစ္ခုုကုုန္လုုိ႔ ခုုဆုုိ ႏွစ္သစ္တစ္ခုု ထဲ ေရာက္လာၿပီ။ မၾကာမီမွာပဲ ကုုိယ့္ကုုိယ္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ရက္တစ္ရက္ရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ဆုုိတာကုုိ ေရာက္ေတာ့မယ္။ အသက္တစ္ႏွစ္ ပုုိႀကီးေတာ့မယ္။ ေဆာင္းၾကမ္းၾကမ္းက ပန္းခင္းထဲက ႏွင္းဆီပန္း ေတြ ႏြမ္းေျခာက္သြားေစခဲ့သလုုိပဲ အုုိနာတရားရဲ့ လက္ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားက ကုုိယ့္ကုုိယ္ ႏြမ္းေျခာက္ ေအာင္ ေျခမြၾကေပေတာ့မယ္။
ရက္ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုုက ကုုိယ့္ဘဝသက္တမ္းအတြင္းရွိ ကုုိယ္ပုုိင္ဆုုိင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္ငယ္ရြယ္္ျခင္းေတြကုုိ တုုိက္စားလာခဲ့လုုိက္တာ။ အခ်ိန္ေတြလည္း ကုုန္ သြားလုုိက္တာ။ ဒီလုုိအခ်ိန္ေတြကုုန္လြန္မႈနဲ႔အတူ လူသားတစ္ဦးအျဖစ္ ေနခြင့္ရတဲ့ သက္တမ္းေတြ လည္း အတူပါဝင္သြားၾကၿပီ။ ေနာင္မွာ အခ်ိန္က စားမ်ိဳဖုုိ႔ ကုုိယ္ပုုိင္အခ်ိန္ဆုုိတာ ကုုိယ့္ဆီမွာ ဘာမွ ေတာင္သိပ္ၿပီး မက်န္ေတာ့ဘူး။ အနည္းငယ္သာက်န္ေတာ့တဲ့ ကုုိယ့္အခ်ိန္ကုုိ ဘယ္လုုိနည္းနဲ႔ ကုုန္ လြန္ေလေအာင္ အသုုံးျပဳမလဲ။
က်န္ရွိေနေသးတဲ့ သက္တမ္းဆုုိတဲ့ကာလေလးမွာ သဘာဝအေအးအပူလြန္ေတြကုုိေတာ့ ထားလုုိက္ ေတာ့။ ဒါေတြက ကုုထုုံးမရွိတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ဒီဟုုခ္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးနဲ႔ လက္ပန္း ေတာင္းေတာင္မ်ားေပၚမွာ က်ေရာက္တဲ့အပူဒဏ္မ်ိဳးကေတာ့ ေနာင္မွာအသစ္ မျဖစ္ရေလေအာင္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ျပန္လည္ျမင္ၾကည့္ျခင္း။ အသိပညာေပးျခင္း၊ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ ျခင္းျဖင့္ ကုုစားႏုုိင္တဲ့အရာေတြ။
အဲဒီလုုိအပူဆုုိးေတြ သူ႔အေပၚ ကုုိယ့္အေပၚ ဘယ္သူ႔ကုုိယ္ အေပၚမွာမွ မက်ေရာက္ရေလေအာင္ ႀကိဳ တင္ကာကြယ္ရာ၊ အသိဥာဏ္ျဖန္႔ေဝရာ၊ ထိိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရာ၊ ေဖးမကူညီရာ၊ စတဲ့ေနရာေတြမွာ တတပ္တအား ပူးေပါင္းကာပါဝင္ရင္းျဖင့္ ကုုိယ့္အခ်ိန္ေတြကုုိသုုံးဖုုိ႔ လုုိေပလိမ့္မယ္လုုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒီလုုိသာ အခ်ိန္ေတြကုုိသုုံးကာ ေနထုုိင္သြားမယ္ဆုုိ အုုိနာေသတရားရဲ့ လက္ၾကမ္းတစ္စုုံ ကုုိယ့္ဆီကုုိ အလ်င္အျမန္ က်ေရာက္လာခဲ့လ်င္ေတာင္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
