ကဗ်ာဆရာ ကုိလူလူလက္်ာရဲ႕ သူ႔ (အစြန္းေရာက္အဆံုး) ကဗ်ာအေပၚ ေရးသားခဲ့တဲ့ကဗ်ာခံစားမႈ မွတ္ခ်က္

ကမာပုလဲ
ဇန္န၀ါရီ ၂၊ ၂၀၁၃

ေၾကးစည္ ခႏၶာမွာ ဆတ္ေကာ့မတ္ေကာ့ အေရျပားႀကီးကပ္လို႔ … ေၾကးစည္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံဟာ နာနာကေလးထု႐ိုက္လိုက္မွ သူ႔ငိုခ်င္းရွည္ ေ၀းသထက္ ေ၀းေ၀းကုိ ထြက္ခြာသြား … မနက္ျဖန္ဟာ ေၾကြးရွင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာလုိ မာေရေၾကာေရ အျပည့္ … အိမ္တိုင္ပဲ ခၽြတ္ေတာ့မလို… သမီးပ်ဳိပဲ သိမ္းေတာ့မလို … ဘိန္း႐ႈတဲ့ေျပာင္းထဲမွာ မင္းရယ္ … စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြရယ္ … ဒီေန႔ဆိုတဲ့ ပစၥကၡေတြရယ္ … လွ်ပ္ေပၚ ေလာ္လည္ မင္းခမ္းမင္းနားေတြရယ္… အႏုပညာသည္လို႔ မရွက္မေၾကာက္ေၾကြးေၾကာ္ မ်က္နွာေျပာင္သူေတြရဲ႕ အႏုပညာအေၾကာင္း မသိသားဆိုးရြားေခါင္းပါးမႈေတြရယ္ … ေပါကၡရ၀ႆ ဒီမိုကေရစီ ေရစီးကမ္းၿပိဳမႈေတြရယ္ … အနာမက်က္ေသးဘူး … ဖိတ္စင္ကြဲလွ်သြားတဲ့ ဒဏ္ရာအသစ္ခ်ပ္ကၽြတ္ေတြရယ္ … ၀င္ေလလား … ထြက္ေလလား … ၀င္သက္လား … ထြက္သက္လား … မီးပြိဳင့္မွာ တက္လာတဲ့ လက္မွတ္စစ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေၾကာလို … အိုဘားမား ေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ လံုၿခံဳေရးေတြ ေမ့က်န္ခဲ့သလား အဲဒီမ်က္မွန္ … အဲဒီမ်က္မွန္ဟာ အစိမ္းေရာင္ ျမင္သလား … အညိဳေရာင္ကုိ ျမင္သလား … ေနကုိ ကာတာလား … သူ႔မ႐ိုးသားမႈကုိကာတာလား … ဒဂုန္တာရာက တကၠသိုလ္ေန၀င္း အိမ္မွာ ေနတယ္ … ပင္နီတိုက္ပံုကေလးကုိ ၁၉၃၈ အထိမ္းအမွတ္ တျမတ္တႏုိး သိမ္းလို႔ … ဆည္းလို႔ … ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းက “ပယင္းေရာင္” အရက္သမား ဘ၀သ႐ုပ္ေဖၚ ႐ုပ္ရွင္ကားရဲ႕ ဇာတ္၀င္ခန္းတခုမွာ အဲဒီ ကိုေဌးၿမိဳင္ရဲ႕ ပင္နီတိုက္ပံုကုိ မေျပာမဆို ယူ၀တ္ … ဇာတ္၀င္ခန္းထဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ … ကုိေဌးၿမိဳင္က အဲဒီပင္နီကေလး ျပန္မယူေတာ့ … ေကာလိပ္ဂ်င္ကုိ စိတ္လည္း မေကာက္ပါဘူး … စိတ္လည္း မဆိုးခဲ့ပါဘူး … အဲဒီ ပင္နီအကၤ်ီကေလးကုိ … ႐ုိးမက ျပန္လာတယ္ … ကဗ်ာဆရာ … စာေရးဆရာေတြ … ေကာလိပ္ဂ်င္ အိမ္မွာ ဆရာ့ကုိ လာေတြ႔ၾကတယ္ … ဦးခိုက္ၾကတယ္ … ႐ိုးမက ျပန္လာသူေတြ … ဘယ္လုိ ျပန္လာတာလဲ … ႐ိုးမကေန အၿပီးျပန္လာၾကသူေတြ … အဲဒီ ႐ိုးမက ျပန္လာသူေတြထဲ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ဟာ ကုိေဌးၿမိဳင္ဆီ ခဏခဏလာတယ္ … ဦးခိုက္တယ္ … ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းက အဲဒီ ကဗ်ာဆရာ … ရိုးမက မၿပီးဘဲ … ရိုးမက အၿပီးျပန္လာတဲ့ ကဗ်ာဆရာကို “႐ိုးမက ျပန္လာတာလား ရဲေဘာ္ ႀကီး” တဲ့ … ဆံုတိုင္း … ေတြ႔တိုင္း ဒီစကားပဲေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သတဲ့ … အဲဒီ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္စကားသံမွာ … ရြာပုန္း ရြာေရွာင္ေတြ ရွိတယ္ … စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ ရွိတယ္ … ေျမလွန္ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရတဲ့ ရြာပ်က္ေတြ ရွိတယ္ … အပ်ဳိေဖၚမ၀င္ရေသးဘဲ အပ်ဳိရည္နဲ႔ အသက္ပါ ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရမႈေတြ ရွိတယ္ … မၿပီးေသးတဲ့ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားေတြ ရွိတယ္ … စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ စစ္ဦးဘီလူးကုိ ႐ိုက္မခ်ဳိးႏုိင္ပဲ … ဒူးေထာက္ အည့ံခံလိုက္မႈကုိ ေအာင္ပြဲလို႔ ထင္မွတ္မွားမႈေတြ ရွိတယ္ … အမႈိက္ပံုထဲ စားစရာ စားကၽြင္းစားက်န္ ရွာေဖြေနတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲ အဲဒီ လက္နက္ခ်ထားတဲ့ အလိုရမၼက္ေတြ လက္ထဲပါလာေတာ့ ကေလးက ရြံသလို ရွာသလို မသတီစရာ ၾကည့္ရင္း ေကာက္လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္ … အဲဒီ အစာငတ္ ကေလးငယ္ရဲ႕ “ထြီ” ဆိုတဲ့ အားေပးခ်ီးျမွင့္သံမွာ … အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ … အစြန္းလည္း မေရာက္ဘူး … အဆံုးနဲ႔ အစလည္း မရွိေတာ့ဘူး … အစြမ္းအစလည္း မက်န္ေတာ့ဘူး … ေလထုထဲ ပက္လက္ေရာ ေမွာက္ခံုေရာ ေမ်ာလို႔ … ေခြးေတြ … အဲဒီအနံ႔ေတြရေတာ့ … ေအာင္ပြဲသဘင္နဲ႔ ၀မ္းပန္းတသာ အူေနၾက … ကဗ်ာဆရာ ကုိလူလူ လက္်ာ သည္လည္း အဲဒီ ေခြးအူသံေတြ သူ႔နားထဲ မခံႏုိင္လြန္းရွာလို႔ သူ႔ကဗ်ာနဲ႔ ေၾကးစည္ထဲ စိမ့္ကာ … စိမ့္ကာ စီး၀င္သြားပါေတာ့တယ္ …။