ႏုိ၀င္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၂
အေဖ့အသံ က်ေနာ္ၾကားလိုက္မိတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ မိဘတိုင္း ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားရမယ့္ကိစၥ။ က်ေနာ့္အေဖက်မွ တစ္ခုခုေတာ့လဲြေနျပီ။ အေဖက႐ုံးတစ္ရံုးက ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈေတာ့ ရိွပါတယ္။ မခ်ဳိ႕ငဲ့ပါဘူး။ Globel ေခတ္မွာ ေရစီးကိုစုန္ေမွ်ာရင္း နားလည္မႈရိွပါတယ္။ သူဘ၀နဲ႔သူေတာ့ သံုးသပ္မႈေတြ လဲြမွားခဲပါတယ္။
အေမက ေမြးျမဴေရးလုပ္တယ္။ အၾကီးအက်ယ္စီးပြားျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀က္ကေလးတစ္ေကာင္စ၊ နွစ္ေကာင္စ၊ ၾကက္ကေလးနွစ္ အုပ္စ၊ သံုးအုပ္စနဲ႔ အေဖ့လစာကို အားကိုးလုိ႔မရလုိ႔ ထလုပ္ရတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုတစ္ေတြ ေက်ာင္းစရိတ္ကေလး (က်ဴရွင္ဖိုး) ျဖည့္ နိုင္ေအာင္ေလ။
ညီအစ္ကိုေတြဆိုလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ အေမက က်ေနာ့္ကိုအရင္ဆံုးေမြးတာ။ ေနာက္မွ ညီကေလး (၃) ေယာက္ ထပ္ရတယ္။ ဒုတိယေကာင္က အထက္တန္းတက္ေနျပီ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အလယ္တန္း၊ အငယ္ဆံုးညီက မူလတန္းတက္ေနတယ္ေလ။
က်ေနာ္လား … ငယ္ငယ္ထဲက အထူးခြၽန္ၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္နွစ္တစ္တန္းေတာ့ မွန္မွန္ေလးတက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ပညာပါရမီခံကေတာ့ မဆိုးဘူးလုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေရာက္ထဲက ျပႆနာစတာ စာဖတ္၀ိုင္းေတြ၊ ေဘာ္ဒါေတြအနားမကပ္နိုင္ပါဘူး။ သင့္ တင့္တဲ့က်ဴရွင္တခုတက္ျပီး ေအာင္ခဲ့ရတာေလ။
အေမက က်ေနာ္ေျပာရင္ အကုန္လုပ္ေပးပါတယ္။ သားဦးျဖစ္လုိ႔ အခ်စ္ဆံုးထင္တယ္။
“ေဖၾကီးေရ အၾကီးေကာင္ကို ေဘာ္ဒါပုိ႔ရေအာင္ ၀က္ကေလးေတြဖိေကြၽးပါ’’ တဲ့။ ဒီတုန္းက အေမ့အသံ ခုထိနားထဲကထြက္မသြားဘူးဗ်၊ က်ေနာ္ကုသိုလ္ကံကလည္းဆိုးပါတယ္။ ေဘာ္ဒါတက္ဖို႔ဖိေႂကြးေနတဲ့ ၀က္ကေလး (၂) ေကာင္ နားရြက္ျပာေရာဂါ၀င္ျပီး ေသပါေရာ။ ေရာင္းလည္း မရ၊ စားလည္းမရ တူးျပီးျမႇဳပ္လိုက္ရတယ္။ အရင္းထဲကဖဲ့ထြက္သြားတာေလ (၂) ေကာင္ဆိုေတာ့ အရင္းတင္ တသိန္းေက်ာ္ တာ။ အေမေလငိုလိုက္တာ က်ေနာ္အတြက္လား၊ သူ႔အတြက္လား ေ၀ခဲြႏုိင္စြမ္းမရိွပါဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ ေဘာ္ဒါနဲ႔ေ၀းျပီလုိ႔ဘဲ ေတြးေနမိ တယ္။ အျမင့္ၾကီးေတာ့ မေမွ်ာ္မွန္းပါဘူး။ GTI ေလာက္ေတာ့ တက္ခ်င္သားဗ်။
အေဖက ….
“အႀကီးေကာင္ အမွတ္မီရင္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္တက္ကြ”
“က်ေနာ္၀ါသနာ မပါဘူးအေဖ” လုိ႔ေျပာေတာ့ …
“ဟ .. IT ေခတ္ေရာက္ေနျပီ။ မင္းတုိ႔ေနာက္က်က်န္ေနမွာစိုးလုိ႔ အေဖေျပာေနရတာ’’ တဲ့ (ဟုတ္ေနလိုက္ၾကတာ)
အမွတ္စာရင္းေတာင္းၾကည့္မွ အမွတ္ေပါင္း (၃၀၀) ေက်ာ္ရံုေလးရေတာ့ ၀ိဇၨာသိပံၸတကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ေစာင့္ရံုေပါ့။ ေမဂ်ာက်ဖုိ႔ကလည္း ေစာင့္ရသားဗ်။ သိပၸံတဲြေတာ့တက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္၀ါသနာပါတဲ့ သခၤ်ာတဲြေတာ့မရဘူးဗ်။ သတင္းမီဒီယာေတြမွာေတာေတြ႕ေနရတယ္။ နိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ကေပးတဲ့ ဘဲြ႕၊ ဒီဂရီေတြ ျပည္တြင္းမွာတင္ တက္ေရာက္ယူနိုင္တယ္။ ျပည္တြင္းမွာတင္တက္ရေတာ့ အကုန္အက်စရိတ္ သက္သာတယ္ဆိုလည္း က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္မမက္နိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ အခြင့္အေရးယူေနလုိ႔မျဖစ္ဖူးဗ်။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖရမွာဆိုျပီး တစ္နွစ္သံုးစဲြလာတာ သံုးလာတာေတြက မ်ားပါတယ္။ ျဖုန္းဖုိ႔ကလည္းအင္အားက ရိွဦးမွေလ။ ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ ဒါေတာင္ မနဲမေနာကုန္တာေလ။ အခုလြတ္ျပီကြၽတ္ျပီ ဆိုေတာ့ ေနာက္ကညီေလးေတြ အလွည့္ေပးရဦးမွာ။ ေျပာခဲ့ပါေရာ …. ဒုတိယေကာင္က အထက္တန္းေရာက္ေနျပီလုိ႔။
“အၾကီးေကာင္ ဆီစက္မွာအလုပ္ဆင္းရမယ္’’ တဲ့။
အေဖက အျပင္းအထန္ၾကီးမဟုတ္ေပမဲ့ လုပ္ကိုလုပ္ေစခ်င္တဲ့ပံုေတာ့ရိွတယ္။ ဒါေတာင္ အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ အဆက္အသြယ္နဲ႔ လုပ္ရမွာပါ။
“မင္း ေက်ာင္းမတက္ခင္ နွစ္၀က္ေလာက္အခိ်န္ရေတာ့ မင္းေက်ာင္းစရိတ္ မင္းရွာရလိမ့္မယ္’’ တဲ့။
“ဟုတ္ကဲ့’’ က်ေနာ့္မွာ ျပန္ေျပာနိုင္စြမ္းမွ မရိွတာ။ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ေက်ာင္းတက္ရတာ ဂုဏ္ယူစရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္ေလ။
ဆီစက္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ တစ္ခုေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်။ လုပ္အားခကို ေန႔စဥ္ရွင္းေပးတယ္။ ေလးငါးရက္ေပါင္းျပီးလည္း ထုတ္လုိ႔ရတယ္။ အလုပ္ဆင္းစ (၂) ရက္ဘဲရိွေသးတယ္။ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာၾကီး စက္ရံုုတြင္းလွည့္ရင္း က်ေနာ့္ကိုေမးတယ္။
“ေကာင္ေလး မင္းအခုႏွစ္မွ ၁၀ တန္းေအာင္တာလား’’ တဲ့
“ဟုတ္ကဲ့’’ က်ေနာ္ အလိုလို အမွန္အတိုင္းေျပာျပီးမွ ေနာင္တရဖုိ႔ျဖစ္ရတယ္။ ညေနအလုပ္ဆင္းခိ်န္ေငြရွင္းေတာ့ စက္ရံုမန္ေနဂ်ာၾကီးက ေျပာတယ္။
“ေကာင္ေလး မင္းလုပ္ပံုကိုင္ပံုမဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသက္ (၁၈) ႏွစ္မျပည့္ေသးေတာ့ ခက္တယ္ကြာ။ ငါတုိ႔လည္း ဥပေဒအရ မင္းကိုအလုပ္ ခိုင္းလုိ႔ မရဘူး။ အားေတာ့နာပါတယ္ကြာ’’ တဲ့။
က်ေနာ့္ေက်ာင္းစရိတ္ကေလး ကမ္းမျမင္ပင္လယ္ျပင္ကို စတင္ျဖတ္သန္းေနျပီဆိုတာ အဲဒီအခိ်န္က က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူူး။ က်ေနာ္အားမေလ်ာ့ ပါဘူး။ ဖံြၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ၾကီးထဲ ဘဲြ႕တစ္ခုခုေတာ့ ရမွျဖစ္မွာေလ။ က်ေနာ္ေက်ာင္းစရိတ္ကေလးရဖုိ႔ သမုဒၵရာျခားလည္း ကူးခတ္ရ မွာဘဲ။
ေရသန္႔စက္ရံုတစ္ခုမွာ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားေသးတယ္။ လူေတြ႕ေျဖတဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ့္အလုပ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊႏွင့္ေထာက္ခံစာေတြကို အင္တာဗ်ဴးတဲ့အရာရိွၾကီးက အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ရင္း ……
“မင္းမွာ အေဖရိွေသးလား’’ တဲ့။ ေကာက္ကာငင္ကာေမးေတာ့ က်ေနာ္ ေယာင္နနနဲ႔ … “ဟုတ္ကဲ့ ရိွပါတယ္’’ လုိ႔ ေျဖလိုက္မိတယ္၊ တကယ္ လည္းသက္ရိွထင္ရွား က်ေနာ့္ဖားသားရိွတယ္ေလ။ ဒီဂရီေတြျပည္တြင္းမွာတင္ တက္ေရာက္ယူႏုိင္တယ္။ ျပည္တြင္းမွာတင္တက္ရေတာ့ ကုန္က်စရိတ္သက္သာတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ “ဒါလိုအပ္လုိ႔လား’’ လုိ႔။ “ေအး..ေအး..ေနာက္မွျပန္ဆက္သြယ္လိုက္မယ္’’ တဲ့။ ခုထိဆက္သြယ္မလာေသးပါဘူး။
ေမာ္ေတာ္ကားစက္ရံုတစ္ခု က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာဖြင့္သံၾကားလုိ႔ စံုစမ္းၾကည့္မိတယ္။ အသက္ (၁၈) နွစ္မျပည့္သူေတြ အလုပ္သင္သင္တန္းအရင္ တက္ရမယ္တဲ့။ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာရတာ ပင္ပမ္းလိုက္တာဗ်ာ။ ပညာေရးမွာ သိပ္ထူးခြၽန္တဲ့သူလည္းမဟုတ္ေတာ့ ပညာသင္ေထာက္ ပံ့ေၾကးလည္း အားကိုးလုိ႔မရနိုင္ဘူး။ မေသခ်ာဘူးလုိ႔ေျပာခ်င္တာပါ။
အလုပ္ရွာရင္းနဲ႔ဘဲ အခိ်န္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္ေနျပီ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာဘဲ က်ေနာ္အေနမ်ားလာတယ္။ စိတ္ဓါတ္လည္း နည္းနည္းေတာ့က်ေနျပီ။ အေထာက္အကူျပဳသင္တန္းတစ္ခုခု တက္ဖုိ႔ကလည္း မိဘေတြကိုငဲ့ကြက္ေနရတာလား၊ ကိုယ့္မိသားစုေငြေရး ေၾကးေရးအေျခအေန အေတာ္အသင့္ေတာ့ ရိပ္မိပါတယ္။ ညီငယ္ေတြပညာေရးနဲ႔ မိဘေတြလည္း အပိုအလံွ်မွမရိွတာ။
အသက္မျပည့္လုိ႔ အလုပ္ကလည္းမရ၊ လၻက္ရည္ဆိုင္ စားပဲြထိုးလုပ္ဖုိ႔ကလည္း တကၠသိုလ္တက္မယ့္ ေက်ာင္းသားေလာင္းအတြက္ကေတာ့ သိပ္မနိပ္ေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အခိ်န္ေတြပိုေနတဲ့က်ေနာ္ လမ္းေပၚမွာ အေနမ်ားလာတာ အဆန္းတက်ယ္ျဖစ္မေနၾကေတာ့ဘူးေလ။
ေ၀ေလေလ လတ္ယားလတ္ယား မ်က္စိကစားရင္း ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို မ်က္စိက်မိေတာ့မွ လူငယ္စိတ္ကို ဖြင့္လိုက္မိတဲ့က်ေနာ္ မရည္ရြယ္ဘဲ အိမ္ေထာင္္က်ဖုိ႔ျဖစ္လာတယ္။ မိန္းမရေစာရမလားလုိ႔ အေဖရဲ့ဂ႐ုဏာေဒါသစကား ……….
“အၾကီးေကာင္ ဆယ္တန္းေအာင္တာကိုကမွားတာ” တဲ့။ က်ေနာ္ ေခါင္းငံုခံရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္စိတ္ေလ။ စိတ္ထဲကေတာ့ေျပာမိသား လား ………
“ဒါက်ေနာ္ေၾကာင့္တစ္ခုထဲေတာ့ မဟုတ္နိုင္ဘူးအေဖ။ ေခတ္စနစ္အရျဖစ္ရတာေနမွာ။ က်ေနာ္သာ (၅) နွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းမတက္ခဲ့ရရင္၊ အ ေဖအျမဲေျပာေနက် ငါတုိ႔ငယ္ငယ္က (၆) နွစ္မွေက်ာင္းစတက္ရျပီး သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းၾကီးသင္ခဲ့ရတာကြ ဆိုသလိုက်ေနာ္ လည္းတက္ခဲ့ရရင္၊ အဆံုးစြန္ဆံုး တစ္နွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ က်ေနာ္သာမေအာင္ခဲ့ရင္၊ အသက္ျပည့္လုိ႔ အလုပ္တစ္ခုအေျခတက်ျဖစ္ေနရင္၊ အိမ္ေထာင္က်ဖုိ႔လည္း မရိွေတာ့ဘူးေပါ့အေဖေရ’’ လုိ႔ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုဘဲ အေတြးထဲမွာ ဆက္ေျပာေနမိတယ္။ …….
“က်ေနာ္လိုအပ္သမွ် အေဖဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သလဲ၊ သူတကာလို၀င့္ႂကြားစြာ ပညာရွာနိုင္ေအာင္ အေဖဘာေတြ ေထာက္ပံ့ခဲ့သလဲ၊ အသင့္အတင့္က်ဴရွင္ေလးတစ္ခုေလာက္တက္ျပီး တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္ခဲ့တဲ့သူကို ဒီေလာက္အထိအေျပာသင့္ဘူး မဟုတ္လား …”
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္အမွားေတြကိုဖံုးကြယ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနတာဘဲ။ အသက္မျပည့္လုိ႔ အလုပ္ရွာမရဘဲ၊ အိပ္မက္ေတြမွာ စုန္ေမ်ာရင္း နွစ္ ၀က္ေလာက္လမ္းေပၚေရာက္ေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ္ကေရာ မမွားဘူးလား။ အေဖေျပာခဲ့သလို ၁၀ တန္းေအာင္တာကိုက မွားေနတာလား၊ ဒါ ေတာ့မျဖစ္နိုင္တန္ဘူး။ အမ်ားသူငါ ေအာင္ေနၾကတာေလ။ က်ေနာ္စိတ္ေတြ ေ၀၀ါးရီေ၀ေနျပီ။ စာဖတ္သူေတြဘဲ ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြး ၾကပါေတာ့လုိ႔။
ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္……
ဆယ္တန္းေတာင္ ဘ က ကေန ေအာင္တယ္ဗ်ာ ။။။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ နိုင္ငံျခား မွာ အခ်ိန္ေတြ ကုန္တယ္။ ေနရတာက ရြာ ။။။ လူ ျဖစ္ရၾကိဳး ဘယ္ခ်ိန္ နတ္မလဲ ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ေလာက ၾကီး က ေလာ ျပီး မွ က နိုင္တာ ဆို တာ မွန္ပါတယ္ ဗ်ာ
As parenthesis, suggestion by in my progressive life.You must hard work as per your age level that will help and get experiences for your goal.
လူက မမွားပါဘူး ကိုယ့္လူရာ- ဒီစနစ္မ်ိဳးေအာက္ ေမြးဖြားလာတဲ့ ေငြေၾကးဓန မျပည့္စုံတဲ့ မိသားစုတိုင္း ၾကဳ ံေတြ ့ေနၾကရတာပါ- အဓိက ကေတာ့ ကိုယ့္လူရယ္ -တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္(ေဂ်ာက္)ထဲက်မည့္အေရးမွ ဟိုး ေအာက္ ဆုံးအထိ နက္-သထက္-နက္ေအာင္ တြန္းခ်လိုက္တဲ့ ေစတနာရွင္ၾကီးေတြေၾကာင့္ပါ။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္-
That shows the real civilian life in Burma. How poor we are ? The billionaire Generals and their cronies should look after us, Is ‘nt it ? such a pitiful people.