သန္းဝင္းလိႈင္
ႏုိ၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၂
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္၏အမည္ရင္းမွာ ကိုဖိုးစိုးျဖစ္သည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ဝင္ေရာက္ေသာအ ခါ သခင္စိုးျဖစ္လာသည္။ ဂ်ပန္စစ္ပညာ သင္တန္းတက္စဥ္က ဂ်ပန္အမည္မွာ ကိုႏို(Kono) ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္းႏိုင္ ငံဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဝင္မ်ား ဗိုလ္အမည္ခံယူရာတြင္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ကို ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၄ ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ျပည္ခရိုင္ ဧရာဝတီျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္း ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္ သူရဲတန္းေက်းရြာ၌ အဖဦးမိုး၊ အမိ ေဒၚသက္ရွည္တို႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။( ေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဝင္စာအုပ္၌ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္၏ ဖခင္အမည္ကို ဦးပန္းဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။ )
ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္သည္ ငယ္စဥ္က ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့၍ အထက္တန္းပညာအဆင့္သာ သင္ၾကားခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး အာဇာနည္သခင္ျမ ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သည္။
ထို႔ေနာက္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဦးစီးေသာ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ဝင္ေရာက္၍ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ စစ္ပညာသင္ၾကားရန္ ေစလႊတ္ခဲ့သည့္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဒုတိယအသုတ္အျဖစ္ သခင္ေစာလြင္(ဗိုလ္မင္းေခါင္) ၊ သခင္သန္းတင္-၂ (ဗိုလ္ျမဒင္)၊ ကိုေရႊ (ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ)၊ သခင္တင္ေအး (ဗိုလ္ဘုန္းျမင့္)၊ ကိုေအာင္သိန္း (ဗိုလ္ရဲထြဋ္)၊ သခင္ထြန္းေရႊ (ဗိုလ္လင္းယုန္) တို႔ႏွင့္အတူ သခင္စိုး (ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္)သည္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ကိုင္ရိႈမာရူး (Kaisho Maru) သေဘၤာျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္သို႔ ဧၿပီ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္ရွိၿပီး ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ တိုက်ဳိမွ ေလယာဥ္ျဖင့္ ဟုိင္နန္ကၽြန္းသို႔ သြားေရာက္ရာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဟိုင္ နန္ကၽြန္းႏွင့္ ထိုင္ဝမ္ကၽြန္းတို႔တြင္ စစ္ပညာမ်ား သင္ၾကားခဲ့သည္။
ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္ ဟိုင္နန္ကၽြန္း၌ စစ္ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာက သူ၏ ကိုယ္တိုင္ေရး အတၴဳပၸတၱိေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္၌-
“ဟိုင္နန္ကၽြန္း ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ စစ္ေလ့က်င့္ေရးစခန္းတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ အေတာ္ခင္မင္ေလးစားေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ ေယာက္မွာ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အေလးမသမားႀကီးလို သန္မာထြားက်ဳိင္းသူ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ အ သက္အရြယ္ အတူတူေလာက္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးရံုသာမက သူ႔ကို ဗိုလ္လေရာင္၊ ဗိုလ္ရဲထြဋ္တို႔က လည္း ခင္မင္ၾကသည္။ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာရသည့္ အေၾကာင္းႏွစ္ခုရွိသည္ ထင္ပါသည္။ တစ္ေၾကာင္းက ဟိုင္ နန္ကၽြန္းတြင္ ဂ်ပန္တို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသာက္ဖို႔စီးကရက္၊ ေဆးလိပ္ဘူးမ်ားႏွင့္ ဘီယာအရက္ပုလင္းမ်ားကို မၾကာခဏ ေဝငွေပးကမ္းပါသည္။ က်ေနာ္မွာ ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္သူျဖစ္ၿပီး ထိုစဥ္က ဘာသာေရးလည္း ကိုင္းရိႈင္းသူျဖစ္သျဖင့္ အရက္လည္း လံုးဝမေသာက္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေဝစုရေသာ ဘီယာ အရက္ပုလင္းမ်ားကို အရက္ေသာက္တတ္ေသာ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႏွင့္ ဗိုလ္လေရာင္တို႔ထံသြား၍ ခြဲေဝေပးတတ္ပါသည္။ ထိုမွစၿပီး ခင္မင္လာပါသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္ဘဝက ျမန္မာစာေပ မဂၢဇင္းမ်ားကို မ်ားစြာဖတ္ခဲ့သူျဖစ္ရာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ အေၾကာင္းဆံုတိုင္း က်ေနာ္ဖတ္ရႈခဲ့ေသာ စာေပဗဟုသုတႏွင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းတို႔ကို ေျပာျပတတ္ရာ ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ ဗိုလ္ျမင့္ ေအာင္ႀကီး က်ေနာ့္အနားေရာက္လာၿပီး ေကာင္းစြာ နားေထာင္တတ္သည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။
ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႀကီးႏွင့္ က်ေနာ္အေတာ္ရင္းႏွီးလာရာ သူက က်ေနာ္ဖတ္ဖူးေသာ စာေပဗဟုသုတမ်ား ႏွင့္ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းတို႔ကို သူ႔အား ေျပာျပပါရန္ ပန္ၾကားပါသည္။ ဤမွစ၍ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႀကီးမွာ ငယ္စဥ္ဘဝက ပညာသင္ ၾကားေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ရသည္ကို သိရသည္။ က်ေနာ္ မ်ားစြာစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။ က်ေနာ္အားလပ္သည့္အခါ သူပန္ ၾကားသည့္အတိုင္း က်ေနာ္က စာေပဗဟုသုတႏွင့္ ပုံဝတၳဳမ်ားကို ေျပာျပျခင္းျဖင့္ လူခ်င္းအေတာ္ရင္းႏွီးလာပါသည္။ သူက လည္း က်ေနာ့္ကို မ်ားစြာ ခင္မင္ေလးစားလာပါသည္။
သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါသည္။ သူသည္ ျပည္ခရိုင္ ဧရာဝတီျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းမွ သားအမိႏွစ္ ေယာက္သာရွိသည့္ ဆင္းရဲသားမိသားစုမွ ျဖစ္သည္။ သာယာဝတီေခါင္းေဆာင္ႀကီး သခင္ျမတို႔ႏွင့္ ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္ေတာ္ၿပီး သူ႔ကို သခင္ျမက ဂ်ပန္သို႔ စစ္ပညာသင္ထည့္လႊတ္လိုက္၍ ဟိုင္နန္ကၽြန္းသို႔ ေရာက္လာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေတြ သိရသည္။ သူ႔မိခင္ကိုလည္း အေတာ္ခ်စ္ခင္ သတိရပံုရပါသည္။
ေနာက္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္မွာ အုန္းထမင္းခ်က္ အလြန္ေကာင္းသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ အမဲသားရေသာေန႔မ်ားတြင္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္က အုန္းထမင္းခ်က္ၿပီး အမဲသားႏွပ္ျဖင့္ေကၽြးရာ အားလံုးဝမ္းေျမာက္ၾကပါသည္။ ဂ်ပန္မ်ားက အုန္းထမင္း ခ်က္ကို သိပ္ႀကိဳက္သြားၿပီး coconut rice (အုန္းထမင္း) သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္ ေျပာလြန္း၍ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္က အမဲသားရတိုင္းလိုလိုပင္ အုန္းသီးလည္းေပါသျဖင့္ အုန္းထမင္းခ်က္ေကၽြးခဲ့ရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္မွာ မၾကာခဏ ထင္းခ်က္တာဝန္ အတူက်တတ္သည္။ က်ေနာ္မွာ ဘာမွမခ်က္ တတ္။ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ခိုင္းသမွ်ကို ကူလုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ ထမင္းအိုးႀကီးတည္ထားၿပီး ထမင္းက်က္မက်က္ ထမင္းအိုး ခ် သင့္မခ်သင့္ သိႏိုင္ဖို႔ က်ေနာ္က ေယာင္းမႏွင့္ ေကာ္ယူသြားၿပီး တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ထံ သြားျပရ သည္။ ညေနထမင္းခ်က္ၿပီးလွ်င္ တေနရာထသြားေလ့ရွိသည္။ အရာရွိစတိုခန္းမွ ခိုးယူလာေသာ ေရစိမ္ထားသည့္ ဘီယာ ပုလင္းမ်ားကို ေသာက္တတ္သည္။ က်ေနာ့္အတြက္လည္း (အရက္မေသာက္တတ္၍) ေခ်ာ့ကလက္မ်ားယူထားၿပီး ေကၽြး တတ္ပါသည္။ ထိုအခါတြင္ က်ေနာ္တို႔ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။
က်ေနာ္တို႔ စစ္ေလ့က်င့္စခန္း စစ္တန္းလ်ားအနီးတြင္ က်ေနာ္တို႔က “အႏွီး” လို႔ေခၚတဲ့ တရုတ္လူမ်ဳိးစု ရြာတစ္ရြာ ရွိပါသည္။ အမ်ားစုဟာ တံငါသည္မ်ားျဖစ္ၿပီး တခ်ဳိ႕လယ္သမားမ်ားျဖစ္သည္။ ၎အႏွီးလူမ်ဳိးအမ်ားစုစာ ဟိုင္နန္ကၽြန္းမွ တရုတ္လူမ်ဳိးႏြယ္ဝင္ “လီ” ဟုေခၚေသာ လူမ်ဳိးစုေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္က်မွ က်နာ္တို႔ သိရသည္။
ထိုအႏီွးရြာသားအခ်ဳိ႕ဟာ မၾကာခဏ က်ေနာ္တို႔စခန္းသို႔လာၾကၿပီး က်ေနာ္တို႔ထံမွ စာၾကြင္းစားက်န္မ်ား၊ အဝတ္ အစားမ်ား၊ စီးကရက္မ်ား စတာေတြကို လာေရာက္ေတာင္းရမ္းတတ္ပါသည္။ တခါတရံ ဟိုင္နန္ကၽြန္းေပၚတြင္ ေပါမ်ားလွ ေသာ အုန္းသီးစိမ္းေတြကို ႏြားတေကာင္တပ္လွည္းကေလးႏွင့္ တိုက္ယူၿပီး က်ေနာ္တို႔ထံမွ အဝတ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ သူတို႔ လိုခ်င္ေသာ ပစၥည္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္ လဲလွယ္ ယူတတ္ပါသည္။ အလြန္ဆင္းရဲၾကပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႀကီးမွာ ထိုအႏွီးလူမ်ဳိးစုတို႔ႏွင့္ အေတာ္ရင္းႏီွးခင္မင္လာသည္ကို သတိထားမိပါ သည္။ တေန႔တြင္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္မွာ ထိုအႏွီးတို႔ႏွင့္ ဘယ္လိုဆက္သြယ္ ေျပာဆိုနားလည္ၾကသည္မသိ၊ သူ႔အဝတ္ေဟာင္း မ်ားႏွင့္ အႏွီးတို႔ထံမွ ခ်က္အရက္ကို လဲလွယ္ၿပီး ေသာက္စားေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္က ေၾကညာထားသည္မွာ ရဲေဘာ္ေတြ မိမိတို႔အဝတ္ေတြလွမ္းရာတြင္ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္လို႔မွ မ ရုတ္သိမ္းလွ်င္ ထိုအဝတ္မ်ားကို သူပိုင္သည္ဟု ဆုိထားသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ သူ၏ေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ ကိုယ့္အဝတ္ေတြ ကို ဂရုစိုက္ၿပီး ရုတ္ၾကရသည္။ မရုတ္သိမ္းမိလွ်င္ ထိုအဝတ္ေတြကို ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႀကီးက သိမ္းၿပီး အရက္ႏွင့္ လဲေသာက္ ပစ္မွာျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္မွာ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ မိမိတို႔စခန္းမွ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္သျဖင့္ က်ေနာ္ေလ့လာစံုစမ္းရာ အႏွီးလူမ်ဳိးတို႔က ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ကို သူတို႔ရြာသို႔ အလည္ဖိတ္သျဖင့္ လိုက္လည္ပတ္သည္ကို သိလာရပါသည္။ တခါတရံ အႏွီးတို႔က သူ႔ကို အရက္ႏွင့္ ဧည့္ခံပံုရသည္။
က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္က အႏွီးတို႔ရြာသုိ႔ သူႏွင့္အတူလိုက္ရန္ အတင္းေခၚသျဖင့္ က်ေနာ္တေခါက္လိုက္သြား ပါသည္။ အလြန္ဆင္းရဲေသာ အိမ္းစုေတြျဖစ္ၿပီး အလြန္အားနာဖို႔လည္း ေကာင္းပါသည္။ ေရရွည္သြားေနလွ်င္ အႏၱရာယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္သည္ဟုလည္း ယူဆၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ႀကီးကို အႏွီးတို႔ရြာသို႔ သြားမလည္ပတ္ရန္ က်ေနာ္က ေျပာ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မထူးပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္က အခိုင္အမာ ေျပာရေတာ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဟု ေတာ္လွန္ေရးကိစၥမွတစ္ပါး အျခား အက်ဳိးမရွိတဲ့ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အလုပ္ေတြ မလုပ္သင့္ေၾကာင္း၊ ထိခိုက္သြားလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးကို ထိခိုက္နစ္နာသြားမွာ ျဖစ္ ေၾကာင္း အတင္းေျပာ၍ မသြားရန္တားျမစ္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း အသြားရပ္သြားေတာ့သည္။” ဟူ၍ ေရးသား ထားေလသည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကာဝါရွီးမားႏွင့္ ဗိုလ္လက်္ာႀကီး မွဴး၍ ဗိုလ္လေရာင္၊ ဗိုလ္မင္းေရာင္၊ ဗိုလ္ဗလ၊ ဗိုလ္ဉာဏ တို႔ႏွင့္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္တို႔ပါဝင္ေသာ ထားဝယ္စစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ခ်ီတက္၍ ၿဗိတိသွ်တို႔ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဘီအိုင္ေအဖ်က္သိမ္းၿပီး ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ (ဒီဘီေအ) ျပန္ လည္ဖြဲ႕စည္းေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ျဖင့္ စက္အေျမာက္တပ္ရင္းတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ တိုင္း ၇ (သရက္၊ ေအာင္လံ၊ မေကြး၊ မင္းဘူး) တာဝန္က်ၿပီး စက္အ ေျမာက္တပ္ရင္းကို ေခါင္းေဆာင္ကာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔ကို ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးတြင္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ နတၱလင္းၿမိဳ႕သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္ရွိလာရာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္၊ ဗိုလ္ဗလတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထိုေန႔၌ပင္ နတၱလင္းၿမိဳ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခတၱတည္းခိုရာ ေနအိမ္၌ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသသြားေလသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ၿဗိတိသွ်မဟာမိတ္ဖို႔စ္ ၁၃၆ တို႔က ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ထုတ္ေပးထားခဲ့ ေသာ လက္နက္မ်ား ျပန္အပ္ခိုင္းေနသျဖင့္ အေရအတြက္ျပည့္ေအာင္သာ လည္သလိုျပန္အပ္ဖို႔၊ က်န္လက္နက္မ်ားကို ခ်န္ ထားၿပီး မၿပီးဆံုးေသးေသာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားရန္” ေျပာဆိုရာ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္က “ဒီလိုဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ အသက္စြန္႔ၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြဟာ အလကားေပါ့” ဟုေျပာရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း အကင္းမပါးရ ေကာင္းလားဟု မာမာထန္ထန္ေျပာခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္သည္ ေနမေကာင္းဟုဆိုကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတ္ေသသြားေၾကာင္း” ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ဗလကလည္း ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ ကြယ္လြန္သြားပံုကို ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၈ ရက္ေန႔ ထုတ္ အာဇာနည္ေန႔အႀကိဳ ေၾကးမံုသတင္းစာ၌ “ထိုေန႔” အမည္ေခါင္းစဥ္တပ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားခဲ့ေလသည္။
“… ၁၉၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖီးလ္မာရွယ္ဆာဝီလ်ံစလင္းတို႔ အဆက္အသြယ္ရၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္ တပ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔တပ္မ်ားႏွင့္ မဟာမိတ္တပ္မ်ား ပူးေပါင္းတိုက္ၾကရပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး နယ္ ေျမ အေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းပိုက္မိေသာအခါ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုမိေနသည့္ နတၱလင္းၿမိဳ႕သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း လိုက္လာပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္ရမယ့္ ျပႆနာေပၚေနတယ္။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ဖို႔ပဲ။ ျပႆနာကေတာ့ ကၽြန္ ေတာ့ကို ဘရိတ္ဂိဒီးယားခန္႔ၿပီး တပ္ထဲမွာ ဆက္အမႈထမ္းဖို႔ ဆာဝီလ်ံစလင္းတို႔က ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အ ေျဖမေပးေသးဘူး။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ေမးဖို႔ပါပဲ။”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အထက္အပါအတိုင္း က်ေနာ္တို႔ကို စကားစလိုက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းမ်ား ကိုလည္း ရွင္းျပပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔အတြက္ မေသခ်ာေသးေၾကာင္းကို အကယ္တဝင့္ ရွင္းျပပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ရွင္းျပၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔အားလံုးကပင္ စစ္တပ္တြင္ အမႈထမ္းသည္ထက္ တိုင္းျပည္အတြက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ ျပန္႔ တာဝန္ယူ လုပ္ႏုိင္မည့္ ႏုိင္ငံေရးနယ္တြင္သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိသင့္ေၾကာင္း အေျဖေပးလိုက္ၾကပါသည္။
ဤကဲ့သို႔ အားလံုးက သေဘာတူၿပီးျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕အယူအဆမ်ားတြင္ မေက်မလည္ျဖစ္မည္ထင္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထပ္ၿပီးရွင္းျပေနခိုက္ “ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ”ဟု ဗုိလ္ျမင့္ေအာင္က က်ေနာ့္အား လွမ္း ေျပာလိုက္သျဖင့္ ေမာင္သန္းႏိုင္ (ကြယ္လြန္သူ သခင္ဗဟိန္း၏ညီ)အား က်ေနာ္က အိမ္အေပၚထပ္တြင္ အိပ္ယာျပင္ေပး ရန္ႏွင့္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္အား ေခၚသြားရန္ ေျပာလုိက္ပါသည္။
သူတို႔ ထသြား၍ ငါးမိန္႔နစ္ခန္႔သာ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ “ဗိုလ္မွဴး”ဟု ေအာ္လိုက္သည္ႏွင့္ “ဒိုင္း”ဆိုသည့္ ေသနတ္ သံကို တၿပိဳင္တည္း ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တၿပိဳင္တည္းထ၍ အိပ္ေပၚထသို႔ သြားၾကရာ စစ္ဝတ္စံုအ ျပည့္အစံုျဖင့္ ၄၅ ဘို႔ ပစ္စတိုေသနတ္ကို ညာလက္တြင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ လ်ဲက်ေနသည့္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္အား ေတြ႕ရ၍ သူ႕ ေဘးတြင္ ေမာင္သန္းႏိုင္ငိုလ်က္ ထိုင္ေနပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကစၿပီ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး လံုးဝစကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အတန္ၾကာၾကည့္ေနၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္မွာ က်ည္ဆန္ဝင္ၿပီးသားျဖစ္ေန၍ သိရသျဖင့္ ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္လက္ကို အသာအယာေျဖ၍ ယူလိုက္ပါသည္။ ညာဘက္နားထင္မွေပါက္၍ ဘယ္ဘက္ဂ်ဳိေစာင္းေဖာက္ၿပီး အုတ္နံရံတြင္ စူးဝင္သြား သည့္ က်ည္ဆန္ရာကိုလည္း က်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိပါသည္။
“အင္း ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေသၾကရတာပဲ” ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ က်ေနာ္တို႔၏ ဆိတ္ၿငိမ္ေန သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဤစကားကေလးျဖင့္ လႈပ္ရွားလိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ လွည့္၍ အိမ္ေအာက္ထပ္ သို႔ ဆင္းသြားပါေတာ့သည္။”
ထို႔ေတာက္ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္၏ ရုပ္ကလာပ္ကို နတၱလင္းၿမိဳ႕ရွိ ဗမာသခ်ဳႋသို႔ သၿဂဳႋဟ္ခဲ့ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တကြ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္အားလံုး နတၱလင္းၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားပါ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခဲ့ၾကေလသည္။
ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၇ ရက္ တပ္မေတာ္ေန႔တြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈေနာက္ဆံုး က႑၌ ကိုယ္က်ဳိးမငဲ့ဘဲ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးလြတ္လပ္ေရးအတြက္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ႀကိဳးပမ္းဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ ေတာ္က လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္းဝင္ (ပထမအဆင့္) တံဆိပ္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
