ဖုိးထက္
စက္တင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၂
ကိုခ်ဳိ႕အသက္က ၄၉ ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္သြားခဲ့ၿပီ။ စကၤာပူႏိုင္ငံေလး၏ ခ်န္ဂီေလယာဥ္ကြင္း Maintenance လုပ္ရသည့္ကုမၸဏီမွာ ကိုခ်ဳိက Senior Technical Officer။ သူ႔ကုမၸဏီက အခုေခတ္လူငယ္စကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ ခိုင္သည္။ ကုမၸဏီႀကီး။ ဒီအလုပ္ကို ေျပာင္းတာ မၾကာ ေသးေပမယ့္ သူ႔လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္မ်ားကို အင္တာဗ်ဴးအၿပီးမွာ နည္းနည္းေနရာရဖို႔ခက္ေသာ စီနီယာဆိုသည့္ ရာ ထူးကို ရထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုခ်ဳိက စကၤာပူ PR (permanent resident)။ ကိုခ်ဳိစကၤာပူကို စေရာက္ခါစက ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္လို႔ေျပာရမလား။ ေခြးအၿမီးျဖတ္ၿပီးေခၚသြားလွ်င္ေတာင္ PR ခ်ေပးသည့္ေခတ္ဟု အပမာနေျပာၾကသလို ေခတ္ႀကီး။
ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ကေတာ့ PR ျဖစ္ျဖစ္၊ WP ျဖစ္ျဖစ္၊ စီတီဇင္ျဖစ္ျဖစ္ ပိုက္ဆံသည္သာ အဓိက။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာဘဲ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္ဘယ္ေတာ့တန္မွာလဲေတာ့ ကိုခ်ဳိလည္း မသိ။ အခုေတာင္ ကိုခိ်ဳႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ရိွေပေရာ႔မည္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုခ်ဳိအိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ။ မတတ္သာလို႔သာ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက သူ႔မိသားစုကို လြမ္း ဆြတ္လွသည္။
ကိုခ်ဳိ႕ မိန္းမက ကိုခ်ဳိ႕ထက္ အသက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ကိုခ်ဳိ႕မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္ရိွသည္ ။ အႀကီးမက တကၠသိုလ္ ၿပီးၿပီ။ ဘြဲ႕ရ။ တက္လိုက္ရသည့္သင္တန္း။ ကိုခ်ဳိနားမလည္။ ရူပေဗဒဘြဲ႔ရ သမီးႀကီးက ဂ်ပန္စကားေျပာ ဒီပလိုမာရသည္။ အိုင္တီသင္တန္း ေတြလဲ တက္သည္။ သမီးႀကီးကို စကၤာပူကိုေခၚဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သမီးက ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ ကိုခ်ဳိကလည္း သမီးကိုခိုင္းစားဖို႔ မရည္ ရြယ္။ သမီးျဖစ္သူ မလာခ်င္မွေတာ့ ကိုခ်ဳိကလဲ ထပ္မေခၚေတာ့။ သမီးအငယ္ေလးကေတာ့ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ရိွၿပီ။ ကိုခ်ဳိတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ကံ တရားေၾကာင္႔ဘဲလား၊ သနားစရာ သမီးေလး ကံတရားေၾကာင့္ဘဲလား မသိ။ သမီးအငယ္က မသန္မစြမ္းေလး။ အေဖ၊ အေမကို သိသည္။ က်န္တာေတာ့ မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး တာ၀န္က ကိုခ်ဳိ႕ ေခါင္းေပၚ၊ ကိုခ်ဳိ႕ပုခံုးေပၚမွာ ရိွသည္။
ကိုခ်ဳိ႕အေဖ၊ အေမက မဂၤလာဒံုတပ္စခန္းေတြၾကားထဲမွာေနသည္။ ကိုခ်ဳိငယ္ငယ္ကတည္းက အရာရိွ၊ အရာခံေတြကိုၾကည့္ၿပီး အားက် သည္။ ကိုခ်ဳိ ဗိုလ္သင္တန္း၀င္ေျဖသည္။ အေရြးခ်ယ္ မခံရ။ ၿပီးေတာ့ ကိုခ်ဳိတို႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြက အညိဳေရာင္နယ္ေျမဟု ေခၚၾကသည့္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာနယ္မွ ေပါက္ဖြားလာၾကသူေတြျဖစ္သည္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ကိုခ်ဳိ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္းေရြးခ်ယ္ျခင္းမခံရတာဟု ေျပာ ၾကေသာ္လည္း ကိုခ်ဳိကေတာ့ အထြန္႔တက္မေနေတာ့။ ကံတရားေပါ့ဟုသာ ေျဖသိမ့္ႏိုင္သည္။ အရည္အခ်င္း မမွီလို႔ေနမွာပါဟု ေတြးသည္။
ကိုခ်ဳိ ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္လာတာ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္။ မေလးရွားသို႔။ အဲဒီအခ်ိန္က မေလးကို ဧည့္ဗီဇာ တစ္လသာရသည္။ တစ္လ မေလး ရွားႏိုင္ငံ ထဲမွာေန။ သံုးလ ထိုင္းဘက္ကိုထြက္။ ေနာက္ ျပန္၀င္။ အလုပ္ကလဲ စံုသည္။ မေလးရွားမွာ မနက္ ၇ နာရီခြဲကေန ညေန ငါးနာရီခြဲအထိ ငါးေရေဆးဆီလိုက္ အလုပ္လုပ္သည္။ လက္ေတြ ပဲႀကီးေရပြေနသည္ထိ ကားေတြ ေရေဆး၊ ကစ္တိုက္၊ ေပါလစ္တင္။ ငါးနာရီခြဲေတာ့ အိမ္ ကို ျပန္။ ည ၇ နာရီက်ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ည ၂ နာရီအထိ စားပြဲ၀င္ထိုးသည္။ ဒီေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနတာေတာင္မွာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ မွာက်န္ခဲ့ေသာ ကိုယ္၀န္ႏွင့္မိန္းမ စားေလာက္၊ ေသာက္ေလာက္ရံုဘဲ ပို႔ႏိုင္သည္။ ထိုင္းဘက္ သံုးလစေတးေရွာင္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ေတြ႔ ရာအလုပ္ ၀င္လုပ္သည္။ ပန္းသီးျခင္း အႀကီးႀကီးေတြကိုထမ္းၿပီး ကားေပၚတင္ရသည္။ မွန္စက္ရံုမွာ လူတစ္ရပ္မကေသာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြ မရသည္။ ကုန္ေတြထမ္းရသည္။
ေနာက္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြေကာင္းလာသည္။ သံုးလ ထိုင္းဘက္သို႔ထြက္ေနစရာ၊ စေတးေရွာင္စရာမလုိေတာ့။ ပိုက္ဆံ အနည္းငယ္ ႏွင့္ Passport ေပးလိုက္လွ်င္ စာအုပ္ထဲမွာ အထြက္တံုးထုၿပီးသား။ လူက မေလးထဲမွာ အလုပ္မပ်က္ ဆက္လုပ္ႏိုင္သည္။ အိမ္ကိုလဲ ေငြပံု မွန္ပို႔ႏိုင္လာသည္။ ညီျဖစ္သူကို မေလးရွားကိုေခၚႏိုင္ခဲ့သည္။ ညီျဖစ္သူက လက္ေက်ာမတင္း။ မေလးေရာက္တာမွ မၾကာေသး ဆံပင္အ ရွည္ႀကီးထားသည္။ အင္ဒိုမေတြႏွင့္႐ႈပ္ၿပီး သူ႔လစာႏွင့္သူ မေလာက္ငွ။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ ကိုခ်ဳိ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ တစ္ ဦးတည္းေသာညီေလးကို ခ်စ္စိတ္ျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ကိုခ်ဳိ မေလးမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္အလုပ္လုပ္ၿပီးမွာေတာ့ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည့္သမီးႀကီးကို ေတြ႔ခ်င္သည့္စိတ္ကို တားမရ၊ ဆီးမရ ျဖစ္ လြန္းလာသျဖင့္ ျပန္သြားခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ London စီးကရက္စက္ရံုမွာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး အလုပ္ရသည္။ ရတဲ့လစာႏွင့္သမီးအသက္ႀကီးလာတာႏွင့္ အခ်ဳိးခ်လို႔မရ။ ထုိ႔ျပင္ အသက္ႀကီးလာေသာ အေဖ၊ အေမ၏တာ၀န္ကလဲ ကိုခ်ဳိ႕တာ၀န္ျဖစ္လာျပန္သည္။ ေရြးခ်ယ္စရာမရိွေတာ့ေသာ ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ အထုပ္ဆြဲ၊ ေလယာဥ္ေပၚတက္ကာ မေလးရွားသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ကိုခ်ဳိ အလုပ္ေတြစံု။ လူေတြစံု။ ဘ၀စံုခဲ့ရျပန္သည္။ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြ ေျပာင္းလာသည္။ ႏွစ္ရွည္ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ EP ရခဲ့သည္။
မိန္းမျဖစ္သူ မသန္မစြမ္း သမီးေလးေမြးသည္ဆိုသည့္သတင္းၾကားေတာ့ ကိုခ်ဳိ အိမ္ကို အလြန္ျပန္ခ်င္ခဲ့သည္။ သမီးေလးက သူ႔ကံႏွင္႔သူ။ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ တရားႏွင့္ကိုခ်ဳိေျဖသိမ့္ႏိုင္သည္။ သမီးတာ၀န္ကို သူယူႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထိခိုက္ေနေသာမိန္းမျဖစ္သူကို အား ေပးႏွစ္သိမ့္ခ်င္ေပမယ့္ ျပန္ဖို႔အခြင့္မသာခဲ့။ စိတ္ထိခိုက္ျခင္းကို အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ျခင္းျဖင့္သာ ကိုခ်ဳိေျဖသိမ့္ေနရသည္။ မိန္းမျဖစ္သူ စိတ္ ခ်မ္းသာ၊ စိတ္ေအးရေအာင္ ေငြပို႔ႏိုင္ဖို႔သာ ကိုခ်ဳိ စိတ္တင္းခဲ့သည္။
ညီျဖစ္သူက ဒုတိယအႀကိမ္ မေလးရွားလာခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္ ကိုခ်ဳိ ေမးခြန္းေတြေမးမေနေတာ့ဘဲ ထပ္ေခၚသည္။ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီျဖစ္ သည့္ ဒီေကာင္ရင္႔က်က္လာၿပီလို႔ဘဲ ကိုခ်ဳိယူဆခဲ့သည္။ လူမ်ိဳးစံုႏွင့္အလုပ္လုပ္ဖူးသျဖင့္ လူကဲေခတ္မညံ့ေသာ ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ အမ်ဳိး အ ရင္းႀကီး အျခင္းျခင္း လူကဲခတ္မွားခဲ့ျပန္သည္။ ပထမအေခါက္ကလုိဘဲ ညီျဖစ္သူ မေျပာင္းမလဲ။ မနည္းေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ပို႔လုိက္ရသည္။ ဘ၀ကိုနားမလည္။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ လာအလုပ္လုပ္ေနၿပီး ျခေသၤ႔လိုေနခ်င္သူ။ ေရာမကိုေရာက္ၿပီး ေရာမသားေတြေနသလို ေနခ်င္သူ။ ကို ခ်ဳိစိတ္အကုန္ႀကီး ကုန္သြားခဲ့သည္။ အခုအခ်ိန္ထိ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရမရိွ။ တစ္ေသာင္း၀င္၀င္ ႏွစ္ေသာင္း၀င္၀င္ အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေပမယ့္ မလုပ္။ အခုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အရက္မေသာက္ရလွ်င္ လက္တုန္ ေျခတုန္ ျဖစ္လာသည္အထိ အေျခအေနဆိုးလာသည္။ အေဖႏွင့္အေမ့အတြက္ ကိုခ်ဳိေထာက္ပံ့ေပးကမ္းတာကို ဒီေကာင့္မိသားစု ကပ္ေန ေနသည္။ အဆိုးဆံုးက မိန္းမျဖစ္သူႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ မေန။
ဒီလိုႏွင့္ မေလးရွားမွာအလုပ္လုပ္ေနရင္း စကၤာပူဘက္သုိ႔ အလုပ္ေျပာင္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။ ကိုခ်ဳိက မေလးမွာ EP ရထားသူ။ စကၤာပူဘက္သို႔ ၀င္ႏိုင္၊ ထြက္ႏိုင္သည္။ အင္တာဗ်ဴးေတြ လာေျဖသည္။ တစ္ရက္ကို ကားရွစ္နာရီေလာက္စီးၿပီး စကၤာပူသို႔ အင္တာဗ်ဴးေတြ လာေျဖသည္။ ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ စက္ကရိယာမ်ား၊ နည္းပညာမ်ားျဖင့္ မေ၀းလွ။ အေတြ႕အၾကံလဲမ်ားလွၿပီ။ ဒါကိုေတာင္မွ စကၤာပူအလုပ္ေတြက လစာႏိွမ္ ခ်င္သည္။ လိုခ်င္သေလာက္မရေပမယ့္ စိတ္ကို တထစ္ခ်ၿပီး စကၤာပူဘက္သို႔ အလုပ္ေျပာင္းခဲ့သည္။ စကၤာပူဘက္မွာလဲ ကိုခ်ဳိအလုပ္ေတြ စံုေနခဲ့ၿပီ။ Maintenance ဆိုသည့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးအလုပ္ခ်ည္းဘဲ ကိုခ်ဳိလုပ္လာတာက ဆယ္စုႏွစ္မကေတာ့။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ရင္ ဘာ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိပ္စဥ္းစားစရာမလိုဘဲ အလိုလို သိနားလည္ေနခဲ့သည္။ လစာေကာင္း၊ အလုပ္ေကာင္းမ်ားကို ခုန္ကူးရင္း ေက်ာ္ကူးရင္း ေနာက္ဆံုး ဒီအလုပ္ရခဲ့သည္။
အခုဆိုလွ်င္ ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ PR လက္မွတ္လဲရေနၿပီ။ CPF ပိုက္ဆံေတြလဲ ရိွေနၿပီ။ မခ်မ္းသာေပမယ့္ သမီးႀကီး အိမ္ေထာင္ တင့္တင့္ တည္တည္က်သြားလွ်င္ ျပန္ေတာ့မည္ဟု ေတြးထားခဲ့သည္။ အေတြးက အေတြးဘဲျဖစ္သည္။ ဘယ္အထိ ကိုခ်ဳိ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ လုပ္ ေနရမွာလဲေတာ့ ဘုရားမွသာ သိေပလိမ္႔မည္။
စကၤာပူမွာ ကိုခ်ဳိ အိမ္သူႀကီးလုပ္ၿပီး အိမ္ငွားထားသည္။ သူ႔အိမ္သို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္လာၾက။ ထြက္သြားၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွ အလည္ဗီဇာျဖင့္လာၿပီး အလုပ္ရွာေနသူေတြအတြက္ ကိုခ်ဳိ႕အိမ္က ခရီးတစ္ေခါက္ နားခိုရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္ လာရွာၾကေသာသူေတြကိုၾကည့္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံက ညီျဖစ္သူ အရက္သမားကို သတိရေနသည္။ လက္ေၾကာမတင္းခ်င္ၾက။ အလုပ္လာ ရွာၾကသူမ်ားကို ကိုခ်ဳိ အတတ္ႏိုင္ဆံုးကူညီသည္။ ပိုက္ဆံမရိွရင္ေတာင္ အိမ္မွာ အလကားေနေစသည္။ ရိွတာ ေ၀မွ်စားေသာက္သည္။ အ ေပါင္းအသင္း အဆက္အသြယ္ေကာင္းေသာကိုခ်ဳိ႕အတြက္ အလုပ္ကလဲမရွား။ ဒီေကာင္ေလးေတြကို အလုပ္ခ်ိတ္ေပးသည္။ အလုပ္ရၾက တာမ်ားသည္။
ကိုခ်ဳိ လူငယ္ေတြကိုနားလည္သည္။ လူငယ္ေတြႏွင့္အလုပ္အတူတြဲလုပ္ၿပီး လူငယ္လို တစ္ကိုယ္ေရ တကာရေနခဲ့ေသာ ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ လူ ငယ္ေတြ၏ စိတ္ခံစားမႈကိုနားလည္သည္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကိုခ်ဳိ စိတ္ဆိုးမိသည္။ တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ကိုခ်ဳိႏွင့္ေဆြရိပ္ မ်ိဳးရိပ္မကင္း။ စကၤာပူမွာ ငါတို႔အမ်ဳိး PR တစ္ေယာက္ရိွတယ္ဆိုသည့္ အားကိုးစိတ္ႏွင့္ အလုပ္လာ ရွာေသာ ဒီေကာင္ေလးကို ကိုခ်ဳိ အလံုးစံုကူညီသည္။ အလုပ္ရမွ လစာထုတ္မွ အိမ္လခေပး။ ငါ့ကြန္ျပဴတာသံုးၿပီး အလုပ္ရွာဆိုၿပီး ကူညီ ေပးခဲ့သည္။
ခက္တာက ဒီေကာင္ေလးက အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္။ ကိုခ်ဳိကိုယ္တိုင္လဲ အဂၤလိပ္စကားကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္သူေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုခ်ဳိ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္မယ္ဟု ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွကတည္းက အဂၤလိပ္စာေတြ ဖတ္သည္။ ေလ့လာ သည္။ နားေထာင္သည္။ ဒီေကာင္ေလးေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္စာမွာ အေတာ္ႀကီးအားနည္းရွာသည္ဟု ကိုခ်ဳိသတိထားမိသည္။ ေလ႔လာ အားေကာင္းသလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္။ အခ်ိန္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ကေန ကလိၾကား ထိုးရီခိုင္းေသာ ျမန္မာကားေတြၾကည့္သည္။ မဟုတ္သုတ္ကရဆိုဒ္ေတြ ရွာၾကည့္သည္။ ကိုခ်ဳိ႕အေတြ႕အၾကံဳအရဆုိလွ်င္ အလုပ္ဆိုလာ အလုပ္ကျပန္သင္သြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကိုတုိင္က စိတ္ပါမယ္။ ေစတနာထားမယ္။ ေလ႔လာမယ္ဆိုလွ်င္ အလုပ္ထဲမွာ အဆင္ေျပစရာ ဘာအေၾကာင္းမွမရိွလို႔ဘဲ ကိုခ်ဳိယူဆ သည္။
ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုခ်ဳိ႕ကူညီမႈေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလး အလုပ္ရသြားခဲ့သည္။ အလုပ္စ၀င္ကာစ တက္ႂကြေနေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ကိုခ်ဳိ ပီတိျဖစ္ရသည္။ သံုးရက္ ေလးရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကိုခ်ဳိ႕ပီတိေတြက သိုးခ်င္လာသည္။ “က်ေနာ္ အလုပ္မသြားေတာ့ဘူး အစ္ကုိ” ဟု ေျပာလာေသာသူ႔ကို ေမးစမ္းၾကည့္ရသည္။ အလုပ္ထဲက စကၤာပူအင္ဂ်င္နီယာ တ႐ုတ္စကားေျပာတာ မႀကိဳက္လို႔ဟု ေျပာသည္။ စကားေျပာ တာ မာတယ္ဟုဆိုလာ၏။ “ဒီလိုပါဘဲကြာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သည္းခံရတယ္ကြ။ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွမဟုတ္တာကြာ။ အတတ္ ႏိုင္ဆံုးသီးခံပါ ညီေလးရာ” ဟု အၾကံေပးေသာ္လည္း အလုပ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အလုပ္တစ္ခုကေန အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းဖို႔ တုိးတက္မႈ ဘာရိွသလဲ၊ လစာတိုးမလား၊ ရာထူးတိုးမလား။ အခြင္႔အေရးတိုးမလားၾကည့္ၿပီးမွ အလုပ္ေတြေျပာင္းလာခဲ့ေသာ ကိုခ်ဳိ႕အတြက္ အလုပ္လြယ္ လြယ္ေျပာင္းေသာဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုမွနားမလည္။
ေနာက္အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ ကိုခ်ဳိရွာေပးတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔အဆက္အသြယ္ႏွင္႔သူ အလုပ္အသစ္တစ္ခုရသြားခဲ့သည္။ တစ္လေလာက္ လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္က သူမလုပ္တတ္ေသာ အလုပ္ေတြလာခိုင္းတယ္ဆိုၿပီး အသံထြက္လာသည္။ သူအလုပ္ေလွ်ာက္ထားတာက အင္ဂ်င္နီယာပံုဆြဲျခင္းအလုပ္၊ Drafter။ စကၤာပူမလာခင္က Auto Cad သင္တန္း ႏွစ္လတက္ခဲ့ေသာ ဒီေကာင္ေလးအတြက္ ေကာင္း တာေပါ့လို႔ ကိုခ်ဳိမွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သည္။ “သင္တန္းက သင္ေပးမထားေသာဟာေတြ လာခိုင္းေနတယ္” ဟု လာညည္းေနေသာ ေကာင္ေလးကို ကိုခ်ဳိ မ်က္ခံုးပင့္ၾကည့္မိသည္။ ပါးစပ္က ညည္းသည္။ အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ နားမလည္တာေတြကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေမး၊ ဘယ္ကမွ မ ေလ႔လာဘဲ Youtube မွာ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္သည္။ Facebook မွာ ဓာတ္ပံုေတြတင္သည္။ အေရာင္ပါသည့္ဆိုဒ္ေတြ ၀င္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္သည္။ ေနာက္မနက္ အလုပ္ျပန္သြားသည္။ ညေနၾကေတာ့ မ်က္ႏွာအိုအိုေလးျဖင့္ ျပန္လာရွာသည္။ ကိုခ်ဳိ ေပလယ်ကန္ ျပဳထားလိုက္ေတာ့သည္။
စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔၊ စိတ္အလိုမက်မႈေတြကို ေျဖေလ်ာ႔ဖို႔အတြက္ ဘီယာသြားေသာက္သည္။ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ ငဲ့ ၾကည့္ရင္း၊ ေမွ်ာ္ၾကည႔့ရင္း ကိုခ်ဳိတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနေသာစားပြဲသို႔ စကၤာပူလူမ်ိဳး အသက္ႀကီးႀကီး၊ လူရည္ခပ္သန္႔သန္႔ ပညာတတ္ျဖစ္ ဟန္ရိွသည့္လူတစ္ေယာက္လာထိုင္သည္။ ဘယ္ကလာသလဲ၊ ဘာလုပ္သလဲ ေမးၾက၊ ေျပာၾကရင္း အဖြဲ႕ၾကေနၾကသည္။ ဒီလူႀကီးက ရာ ထူ ႀကီး၊ အလုပ္ႀကီးေသာလူဆိုတာ ေျပာၾက၊ ဆိုၾကရင္း သိလာရသည္။ ကိုခ်ဳိက လူႀကီးကိုအင္တာေတြ ဗ်ဴးသည္။ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြေမး သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သိသည္။ ဦးသိန္းစိန္သိသည္။ ဦးသန္းေရႊသိသည္။ ငါတို႔ႏိုင္ငံတိုးတက္ေနၿပီ၊ ေျပာင္းလဲေနၿပီကြဟု ခပ္ႂကြားႂကြားေျပာေသာ ကိုခ်ဳိ႕ကို မင္းအသက္မမီွပါဘူးကြာဟု ျပန္ေျပာသည္။ သူေျပာေသာ စကားထဲမွာ ကိုခ်ဳိ႕ စိတ္ကို ဖံုးလႊမ္းသြားေစေသာ စကားတစ္ခြန္းပါလာသည္။ “လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ အနစ္နာခံရတဲ့မ်ိဳးဆက္တဆက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဆက္ေလာက္ရိွရ တယ္ကြ။ ေနာက္ လက္ဆင့္ကမ္းခံရတဲ့မ်ိဳးဆက္ကလဲ စိတ္ထားမွန္မွကြ” ဟူသည့္ စကားျဖစ္သည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကို ဥပမာျပဳသြားသည္။ သူတို႔မ်ဳိးဆက္ေရွ႕က လူကြမ္ယုတို႔မ်ဳိးဆက္ေတြကို လက္ညိႇဳးထိုးျပသြားသည္။
ဘီယာ၀ိုင္းမွထလာၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ႐ႈပ္ပြေနသည့္အိပ္ရာထဲမွာ အိမ္ကေကာင္ေလးက Facebook မွာ ခ်က္တင္ထိုင္ေနသည္။ ကိုခ်ဳိတခ်က္ျပဳံးျပရင္း အ၀တ္အစားလဲကာ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့သည္။ အိပ္ရာထဲမွာ ကိုခ်ဳိ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္။ အေတြးေတြက ဆက္ေနသည္။ ကိုခ်ဳိတို႔ မ်ဳိးဆက္အေရွ႕မွာ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားေနၾကသူေတြရိွခဲ့ေပမယ့္ နည္းလြန္းသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးလား၊ လံုေလာက္သလား။ ကိုခ်ဳိ မသိ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘီယာဆိုင္က လူႀကီးေျပာသြားသလို ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္ တိုင္းေ၀းေနဆဲဘဲျဖစ္သည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြေလွ်ာက္ေတြးရင္း ကိုခ်ဳိအိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘးကေကာင္ေလးက တေခ်ာက္ ေခ်ာက္ျဖင္႔ ခ်က္တင္ထိုင္လို႔ ေကာင္းေနဆဲ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Very Good Post. It gives something to think about the Present Generation of Burma, and why Burma is not yet developed.
Nanda
Very remarkable article,which mentioned all the truth of Burma. I have appreciate 100%,that,what he has mentioned,should be noted by the younger generation,who are planning to come out from the country,to work at outside of Burma.