ဖိုုးထက္ – မရွက္ႏိုင္တဲ႔ အုန္းထမင္း တစ္ပြဲ
(မိုုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၄
ေလယာဥ္ကြင္းကိုဆင္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားငွားေတာ႔ ရွစ္နာရီ။ ေလယာဥ္က ဆယ္နာရီ မတ္တင္းမွ ထြက္မည္။ လမ္းမွာ ကားပိတ္တာ အလြန္ဆံုး ရိွမွ ေလးဆယ္႔ ငါးမိနစ္၊ ေအးေအး ေဆးေဆးမွီပါတယ္ဟု ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေတြးခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ လမ္းမွာ ကားမပိတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကားသမားႏွင္႔ ေလေပးေျဖာင္႔ၿပီး လၻက္ရည္၀င္ေသာက္လိုက္မိသည္။ ကားသမားဆီမွ ကြမ္းတစ္ယာ ေတာင္းစားမိကာမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက “ကြမ္းေလးေတာ႔ လက္ေဆာင္ ထည္႔ေပးစမ္းပါရေစ။ ခင္ဗ်ားေလယာဥ္မီွေစရမယ္ စိတ္ခ်စမ္းပါ” ဆိုေသာေၾကာင္႔ ကြမ္း၀ယ္ခ်ိန္ ပုပ္သြားျပန္သည္။ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေရာက္ေတာ႔ ကိုးနာရီ ဆယ္႔ငါးမိနစ္။
သို႔ေသာ္ ကိစၥမရိွ။ သြားဖူး လာဖူး အေတြ႔အႀကံဳရိွသူဆိုေတာ႔ check in ၀င္၊ X Ray ျဖတ္တာေတြမွာ ခပ္သြက္သြက္ၿပီးသြားသည္။ ကီလို မပိုေအာင္ အိမ္ကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္တြယ္ခဲ႔ၿပီးသားဆိုေတာ႔ Airline Chek In ေကာင္တာမွာ ဘာစကားမွ မေျပာလိုက္ရ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ ေလာေနၿပီ။ ျပႆနာက လူ၀င္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး အျဖတ္မွာ ျဖစ္ေလေတာ႔သည္။
ခရီးသည္ေတြက ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ တန္းစီ ေစာင္႔ေနၾကသည္။ အလုပ္ လုပ္ေနေသာ လူ၀င္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာက သံုး၊ ေလးခု ခန္႔သာ ရိွသည္။ အထက္ေအာက္ ၀တ္စံုျဖဴ၀တ္ အရာရိွမ်ားမွာ ဟိုနား ေယာင္ေယာင္၊ ဒီနား ေယာင္ေယာင္။ ခရီးသည္ေတြကို ရိွသည္လို႔ကို ထင္ျမင္ပံုမရ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ မပူပင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ Boarding pass ရၿပီးသား။ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ထြက္ၿပီးသား။ မသကာရိွလွမွ ေလယာဥ္ေပၚ အရင္ေရာက္ေနသူေတြ၏ အၾကည္႔ စိမ္းစိမ္းေတြ ခံရရံုသာ။
လူ၀င္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး အရာရိွကို ကၽြန္ေတာ္႔ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ထိုးေပးလိုက္သည္။ ပါ႔စ္ပို႔၊ အလုပ္ေခၚစာ၊ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ လူ၀င္မွဳက ဗီဇာခြင္႔ျပဳေၾကာင္း စာရြက္၊ ထြက္ခြာခြင္႔ ပံုစံ။ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔စာရြက္၊ စာတမ္းမ်ားကို ၾကည္႔ၿပီး တစ္ခ်က္ ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ေရႊႏွဳတ္ခမ္းေတာ္ မပြင္႔တပြင္႔ျဖင္႔ “အလုပ္သြားလုပ္မွာလား” တဲ႔။ “ဟုတ္ကဲ႔” လို႔ တိုတိုဘဲ ေျဖလိုက္သည္။ “အင္း ခက္တယ္ကြ။ ဒီလို မရဘူးကြ။ ဒါ အလုပ္သမား ၀န္ၾကီး ဌာနနဲ႔ ဆိုင္သြားၿပီ။” ဟု ေျပာျပန္သည္။ “ဗုေဒၶါ” ဟု စိတ္ထဲက အသံထြက္မိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ငါတို႔ အလုပ္သမား ၀န္ၾကီးဌာနက ဘယ္လို စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြမ်ား သတ္မွတ္လိုက္ျပန္ေလသလဲလို႔ ေတြးပူမိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္က စကား တစ္ခြန္းမွ သူ႔ကို ျပန္မေျပာ။ မသိ၊ နားမလည္ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းတဲ႔ အေကာင္ပါဗ်ာဆိုသည္႔ မ်က္ႏွာေပါက္ ခ်ိဳးလိုက္သည္။
“အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည္႔လုပ္လိုက္ကြာ။ ကိုယ္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။” ဟု ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပီတီတီ ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေျပာသည္။
ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ေသာ အေကာင္ေပဘဲ။ တစ္သက္လံုး ဒါေတြနဲ႔ လူျဖစ္လာရတဲ႔ အေကာင္ေပဘဲ။ အဲဒီ လူ၀င္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး အရာရိွရဲ႕ ဗိုက္ထဲက အူအေခြလုိက္ကို ရည္တြက္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ က်န္ေနေသးသည္႔ ျမန္မာေငြ ငါးေသာင္းခန္႔ထဲမွ ငါးေထာင္တန္ ေျခာက္ရြက္ကို ထုတ္ၿပီး ရည္တြက္ေနမိသည္။ ေပးလိုက္လွ်င္ ၿပီးၿပီ။ ေလယာဥ္ကလဲ ထြက္ခါနီးေနၿပီ။ ျမန္မာေငြ သံုးေသာင္းဆိုတာ တစ္၀ိုင္းထိုင္ေတာင္ ရိွတာ မဟုတ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကို ဆြဲထုတ္ၿပီးခါမွ ေတြးမိျပန္သည္။ အခုငါ႔ကို ေတာင္းလို႔ ရသြားရင္ ေနာက္လူေတြကို ေတာင္းေတာ႔မွာ။ ဒီလူေတြ ဒါေတြနဲ႔ အက်င္႔ပ်က္သထက္ ပ်က္လာေတာ႔မွာ။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မထုတ္ျပန္၊ သိေအာင္ မေျပာထားဘဲနဲ႔ ၿပီးမွ ကတြတ္၀ ဗ်ိဳင္းေစာင္႔သလို ပိုက္ဆံ ေတာင္းေတာင္းလႊတ္ေနရင္ အေတာ္ မတရားတဲ႔ ကိစၥလို႔ ေတြးမိေသာေၾကာင္႔ ကိုင္း…ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစ။ ေလယာဥ္က မေစာင္႔ႏိုင္လဲ မလိုက္ရံု ရိွသာေပါ႔ဟယ္။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းဟု မ်က္ႏွာကို ခပ္တင္းတင္း ျပင္လိုက္ရင္း သူျမင္သာေအာင္ ပိုက္ဆံကို အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည္႔ျပလိုက္သည္။
“အဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ မေပးႏိုင္ဘူး။ တစ္ျပားမွ မေပးႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လုိအပ္တာသာ ေျပာ။ အကုန္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္လုပ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ႔္စာရြက္စာတမ္းေတြ အကုန္ျပန္ေပး။ အခု ဘယ္သြားရမလဲဆိုတာသာ ကၽြန္ေတာ႔္ကို ေျပာပါ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ႔ သေကာင္႔သားၾကီးက ေဆာင္႔ၾကီး ေအာင္႔ၾကီးျဖင္႔ စာရြက္ေတြ ျပန္ထိုးေပးသည္။ ၿပီးမွ ပါးစပ္က မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ ပံုစံျဖင္႔ “ေအာက္ထပ္မွာ အလုပ္သမား ၀န္ၾကီး ဌာန ေကာင္တာ ရိွတယ္။ အဲဒီကို သြားလိုက္ပါ” တဲ႔ေလ။ တယ္….ငါေလ…ဒင္း ပါးမို႔မို႔ၾကီး ဆြဲဖဲ႔လိုက္ရ နာေတာ႔မယ္လို႔ ေတြးကာ လမ္းေဘး ကြမ္းယာဆိုင္သာသာခန္႔သာ ရိွသည္႔ အလုပ္သမား ၀န္ၾကီးဌာန၏ ေကာင္တာကို ေျပးရသည္။
တကယ္ေတာ႔ ဘာမွ မဟုတ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေကာင္းပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္မည္႔ သူမ်ား၏ အခ်က္ အလက္ေတြကို မွတ္တမ္းယူထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ျဖစ္ၿပီဆိုမွ လုပ္ျခင္း မလုပ္ျခင္းထက္ အခုလိုမ်ိဳး ေမးေဖာ္၊ ျပဳေဖာ္ရတာေလးကိုပင္ ေက်းဇူး တင္ရမည္လား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ႔္ အခ်က္အလက္ေတြ ေပး။ “လုပ္ၾကဗ်။ လုပ္ၾကပါဗ်။ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ႔မယ္ဗ်” ဟု နားပူေအာင္ တအားဆူေတာ႔ အျမန္ၿပီးသြားသည္။
“အထက္ထပ္က လ၀က အရာရိွကို ဒီကို ေရာက္ခဲ႔ေၾကာင္း ဘာစာရြက္ ျပရမွာလဲဗ်” ဟု ေမးေတာ႔ လူတကာ ၀င္ႏိွဳက္သြားလုိ႔ ရသည္႔ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလး ေပးလိုက္သည္။ ဒါေလးျပလိုက္ၿပီးၿပီတဲ႔။ ေကာင္းေလစြ တကား။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ အဆင္ကို ေျပလို႔။ ခပ္တိုတိုေျပာရလွ်င္ ေလယာဥ္လိုင္းမွ ေျမျပင္၀န္ထမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ္သာ ထိုင္ခ်လိုက္လွ်င္ ထမ္းေခၚေပးမတတ္ ေလာေဆာ္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚသို႔ အေရာက္ပို႔ေပးၾကပါသည္။ Airbus ၾကီး တစ္စီးလံုး ကၽြန္ေတာ္လာမွ ထြက္ႏိုင္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ေပမယ္႔ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အရင္ေရာက္ၿပီးသား ခရီးသည္ေတြကေတာ႔ မ်က္စိစိမ္းမ်ားျဖင္႔။
ရိွေစေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေသာ ကိစၥမဟုတ္။ နဂိုကတည္းက ဒီလို ဥပေဒေတြ၊ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းေတြ ရိွတယ္ဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အသိေပးထားပါလ်က္နဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေစာေစာ မလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ အျပစ္။ သူ႔အခ်ိန္နဲ႔ သူ ကြက္တိျဖစ္ေနတာကို ေငြျဖင္႔ေက်ာ္လႊားသြားလွ်င္လဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႔သလို မေရရာ မေသခ်ာေသာ ဥပေဒေတြ၊ စည္းကမ္းေတြ၊ အမိန္႔ေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္စား၊ ကိုင္စား လာၾကတာ ရပ္သင္႔ၾကၿပီလို႔ ထင္သည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ပိုက္ဆံေလး အနည္းငယ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ထစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒက တက္ေသာေၾကာင္႔လဲ လ၀က ေကာင္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တန္းစီေတာ႔ အခုနက ေမာင္မင္းၾကီးသားမွာ အိမ္သာ သြားခ်င္သလိုလို၊ ေလဘဲ လည္ခ်င္သလိုလို မ်က္ႏွာျဖင္႔ လူစားလဲၿပီး ထေျပးျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ ဒင္းၾကီး ဆက္ထိုင္ေနရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီ။ စြာခ်င္လြန္းလို႔ ႏွဳတ္ခမ္းကို စူထားခဲ႔ျခင္းကို ျမင္သြားဟန္ တူ၏။
ကၽြန္ေတာ႔္ ထိုင္ခံုကို ေလယာဥ္မယ္မ်ား အကူအညီျဖင္႔ ရွာေနစဥ္မွာပင္ ေလယာဥ္က ေျပးလမ္းေပၚ တက္ဖို႔ ဘီးစလိွမ္႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ထုိင္ခံုက ျပတင္းေပါက္ေဘး။ သံုးခံုတြဲမွာ အလယ္ခံုႏွင္႔ ေလွ်ာက္လမ္းဘက္ခံုမွာက အျဖဴ အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီး စံုတြဲ။ (ဆြစ္ေတြ။ ေနာင္မွ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္စာအုပ္ကို မသိမသာ ခိုးၾကည္႔ျခင္း ျဖစ္သည္။) အဘိုးၾကီးက သိပ္ၾကည္ပံုမရ။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ထိုင္ခံု ခါးပါတ္ျဖဳတ္။ မတ္တပ္ရပ္။ အျပင္ကိုထြက္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္ေဘးဆံုး ခံုကို ၀င္ထိုင္။ ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွမွာေပါ႔။ ဘတ္ဂ်က္အဲယားလိုင္း လာစီးၿပီး ဒီလို ထရ၊ ထိုင္ရတာကို လာၾကီးက်ယ္လို႔ ရမလားဗ်လို႔ ဟူေသာ စကားကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လို ေျပာရပါ႔လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးထားသည္။ လ၀က အရာရိွ ကို ဂ်ီက်ခ်င္ေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ စံုတြဲအေပၚ ေရာက္သြားမယ္ေနာ္ ဟင္း..ဟင္း ဟု ေတြးၿပီး အဘြားၾကီးကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အလြန္ခ်ိဳေသာ အျပံဳးျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ႔္ကို ၾကည္႔ေနသည္။ Relax…relax..be cool…it’s Ok တဲ႔။ ဟုတ္ေပတာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ႏွာက စူပုပ္ေနဟန္တူသည္။ အဘြားၾကီးကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္သည္။
ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚမွ ေလယာဥ္ခြာလာတာ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရတာ။ ရန္ကုန္ျမစ္ၾကီးထဲမွာ ဦးစံလင္းနဲ႔ နဂါးေတြမ်ား ေတြ႔ေလမလားဆိုသည္႔ စိတ္ျဖင္႔ ၾကည္႔ေနမိတာ စသည္႔ အရသာမ်ားျဖင္႔ ခံစားေနစဥ္တြင္ ႏွာေခါင္းထဲသို႔ ထမင္းပူပူကို အုန္ႏို႔ဆမ္းထားသည္႔ အန႔ံ၀င္လာသည္။ ငယ္ငယ္က စားေနက် အုန္းထမင္းအနံ႔။ ဗိုက္ဆာသြားသည္။ ခုနက အထက္တက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္းလိုက္၊ ေဒါသထြက္လိုက္၊ ပူပန္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ထင္႔။ လမ္းမွာ အငွားကားသမားႏွင္႔ ၀င္ေသာက္လာသည္႔ တစ္ခြက္တစ္ပြဲက ဘယ္ေခ်ာင္ ေရာက္သြားသည္ မသိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္မွတ္မွာက အစားအေသာက္မပါ။ ဒီေလယာဥ္က ဘတ္ဂ်က္ အဲယားလိုင္း ။ သပ္သပ္ ၀ယ္စားလို႔ေတာ႔ ရသည္။ ထမင္း တစ္ပြဲ၊ ေရတစ္ဗူးဆိုလွ်င္ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ သံုးရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေလာက္ မခ်မ္းသာပါ။ စားမယ္ဆို စားလို႔ရေပမယ္႔ သံုးနာရီ ခရီးေလးကို မစားရ၊ မေသာက္ရလဲ ဘာမွ ျဖစ္တာ မဟုတ္။ အသက္နဲ႔ အေ၀းၾကီးဟု ေတြးမိသည္။
လ႔ူစိတ္ဆိုတာ တားေလ ႀကြေလ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပင္ ေတြးထားေသာ္လည္း အုန္းထမင္း အနံ႔ ဘယ္က လာသလဲ ဆိုတာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ျဖင္႔ ေဘးဘက္ကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဆြစ္ဇာလန္ အဘိုးၾကီး အဘြားၾကီး စံုတြဲအတြက္ ေလယာဥ္မယ္က စားစရာေတြ လာပို႔ေနတာပါလား။ သူတို႔ကေတာ႔ လက္မွတ္မွာ အစားအေသာက္အတြက္ပါ ရွင္းၿပီးသား ျဖစ္ဟန္ရိွသည္။ ကံမ်ား ဆိုးခ်င္ေတာ႔ ဗိုက္ဆာေနပါတယ္ဆိုမွ ေဘးက ႏွစ္ေယာက္က အားရ၊ ပါးရ စားၾကေလအံုးေတာ႔မည္။ မ်က္စိကို မိွတ္။ ဆာတာကို ဆာတယ္လို႔မွတ္။ ဆာတယ္…ဆာတယ္..ဆာတယ္။ မွတ္ေနရင္းမွာမွာပင္ တံေတြးကို ဂလုခနဲ႔ ျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်လိုက္မိဟန္တူသည္။
Excuse me..are you hungry? တဲ႔။ ေဘးက အဘြားၾကီးက ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ဟဲ ဟဲ (အဲဒီ ဟဲ ဟဲ က ျမန္မာလိုရီတာ) It’s Ok Mom ဟု စကားၾကီး ဆယ္ခြန္းထဲက ဘယ္စကားနဲ႔ သြားျငိမည္မွန္း မသိေသာ ေျမြမေသ တုတ္မက်ိဳး ပါးစပ္က အလို အေလ်ာက္ ထြက္သြားသည္။ I am not hungry. Shame to throw it. Do you wanna eat? လို႔ ေမးျပန္သည္။ ျမန္မာလို ထပ္ၿပီး ဟဲ ဟဲ လုပ္ရင္း Sure. Thank you Mom လို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ဗိုက္ဆာတာ ဆာတာဘဲေပါ႔။ သူမစားလဲ ဟိုေကာင္မ ေလယာဥ္မယ္ေတြက ျပန္သိမ္းမယ္လို႔ မထင္။ အမိွဳက္ထဲ ျပစ္ထည္႔ၾကမွာ မ်ားသည္။ အလဟႆ ျဖစ္မည္႔ အတူတူ ဘာရွက္စရာရိွသလဲ။ သူကေတာင္ ေကၽြးေသးတာ။ ငါက သာကီမ်ိဳး။ သူမ်ား ေပးစာ ကမ္းစာ ရဖို႔ လိုက္ေတာင္းေနရတာ ငါလိုေကာင္ မဆိုထားနဲ႔။ တို႔ေဖၾကီးေတြေတာင္ ပါေသး။ ၿပီးေတာ႔ တစ္ဖက္သားက ေစတနာရိွလို႔ ေကၽြးတာဘဲလို႔ ေတြးမိလိုက္ၿပီး သူကမ္းသည္႔ အုန္းထမင္း ၾကက္သားဗူးကို ယူလိုက္သည္။ သူက ေရဗူးေတာ႔ မေပး။ သူဘဲ ေသာက္မည္ ဆိုသည္႔ သေဘာ။ ဘာတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
အစားေပးတာဘဲ ေက်းဇူး တင္ရၿပီ။ အေသာက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလို႔ ျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ အုန္းထမင္း ပူပူကို ၾကက္သား အႏွစ္ ခပ္မ်ားမ်ားျဖင္႔ တစ္ေစ႔မက်န္ အကုန္တြယ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စားတာကို ၾကည္႔ၿပီး အဘြားၾကီးက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးျဖင္႔ သေဘာက်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မျပံဳးႏိုင္အား။ ေရဆာသည္။ ရင္ပူသည္။ ေရတစ္ဗူးေတာ႔ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ ၀ယ္ေသာက္မွ ျဖစ္မည္။ ၾကာရင္ မ်က္စိက အဘြားၾကီး ေရွ႕က ေရဗူးကို ေရာက္သြားလွ်င္ ေဘးက သူ႔ေယာကၤ်ားၾကီးက လက္သီးျဖင္႔ ထထိုးေပေတာ႔မည္။
ေရ၀ယ္ေတာ႔ ၃၃၀ မီလီ လီတာကို ျမန္မာေငြ ေလးေထာင္နီးပါးခန္႔ တန္ဖိုးရိွသည္႔ ႏိုင္ငံျခားေငြ ေပးလိုက္ရသည္။ ဒီေလာက္ေတာ႔ ရိွေစေတာ႔။ အဘိုးၾကီးနဲ႔ အဘြားၾကီးကို Do you wanna get any drinks? Let me treat you. ဟု ေလာကြတ္ျပဳလိုက္ရေသးသည္။ သူတို႔က Thank you so much. We are full. တဲ႔။ သိသားဘဲ။ ေသာက္မယ္မွန္း သိရင္လဲ မတိုက္ပါဘူး။
ေလယာဥ္ဆင္းေတာ႔ သူတို႔ စံုတြဲကို ကၽြန္ေတာ္ ခါးခ်ိဳးၿပီး ေက်းဇူး အထူး တင္ရိွပါေၾကာင္း။ မင္းရဲ႕ အစားအတြက္ အလြန္တရာမွ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာသည္။ အဘြားၾကီးက Not to be shame. It’s Ok တဲ႔။
အဟင္း…ဟင္း..ဟင္း…ေစတနာပါလို႔ ေကၽြးတာ စားတာဘဲဗ်ာ ဘာရွက္ရမလဲဗ်။ ေစတနာ မပါတဲ႔ ဟာကို ခိုးစားခ်င္၊ ေတာင္းစားခ်င္၊ မဟားဒယား ဇြတ္စားခ်င္မွသာ ရွက္စရာဗ်လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျမန္မာလို ပီပီသသၾကီး အသံမထြက္ဘဲ ျပန္ေျပာေနမိလိုက္သည္။
ဖိုးထက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
