စက္တင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၂
အမည္မည္း၊ အမည္ျဖဴ ကိစၥမ်ား ၊ “ျပည္သူေတြ ေျမႇာက္စားလုိ႔ ေတာက္ႂကြားရမယ့္ မင္းသားေလးပါခင္ည” ဆိုသည့္ ဟန္ပန္အမူအရာမ်ားျဖင့္ ကားေပၚတက္ကခုန္ေနၾကေသာ အခ်ိန္အခါသမယႀကီးမွာ က်ေနာ္ ခြင့္တစ္ပတ္ရသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အလည္ျပန္သြားခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆြမ်ဳိးအရင္းႀကီးေတြဆီဖုန္းဆက္မွ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အမည္မည္းျဖစ္ေနခဲ့ရွာဟန္ မသိသည့္ အမတစ္ေယာက္က “ေအးဟယ္ ငါလဲခုမွသိရေတာ့တယ္” ဟုေျပာလာသည္။
သံခ်ည္းတက္အေရာင္မ်ား၊ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းတက္၊ ေရညိႇေတြ မင္းမူေနေသာဆိုင္းဘုတ္မ်ား၊ မရႊင္လန္း မတက္ႂကြေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ အစီ အစဥ္မက်နမႈမ်ားၾကားမွာ ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲေနၿပီလဲဆိုသည့္အသိႏွင့္ သတိထားၾကည့္မိသည္။ နတ္ေရကန္ထဲ ျပစ္ခ်သလိုေျပာင္းလဲ ေစခ်င္ေသာ၊ မ်က္လွည့္ျပသလို အပ္ခ်ေလာင္းဆိုၿပီး ေျပာင္းလဲေစခ်င္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္ အားမရတာေတာ့အမွန္။ အထက္စီး၊ အေပၚစီး ကမၾကည့္ျဖစ္ဘဲ အားမလို၊ အားမရျဖစ္ျခင္း၊ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ျခင္းမ်ားသာ ခံစားရသည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ ငါ့ေျမ၊ ငါ့ေလ၊ ငါ့ေရဆိုသည့္ စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ရပါသည္။ စိတ္လံုျခံဳမႈကို ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။
ေတြ႕ဆံုႏႈတ္ဆက္ရမည့္လူမ်ားအား ဂါရ၀ျပဳၿပီးခ်ိန္၊ အဖန္ေရက်က် လၻက္ရည္အခြက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာက္ၿပီးေသာအခ်ိန္မွာေတာ့ စာအုပ္ ဆိုင္မ်ားဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူမိသည္။ စာအုပ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္မိသည္။ စာေဟာင္း၊ ေပေဟာင္း၊ စာႀကီး ေပႀကီး မ်ားကို ျပန္လည္ထုတ္ေ၀လာၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ္မသိေသာစာေရးဆရာမ်ားစြာ၏စာအုပ္မ်ားစြာလဲ ေတြ႕ရသည္။ စာေရးဆရာ အသစ္မ်ား၏စာမ်ားကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ေဘးမွလာရပ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနတာႀကီးကေတာ့ သိပ္မနိပ္လွပါ။
စာအုပ္ဆိုင္မ်ားမွ က်ေနာ္ျပန္ထြက္လာေတာ့ လက္ထဲမွာ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားပါလာသည္။ စာအုပ္ေစ်းေတြႀကီးသည္။ ပညာတတ္ဘြဲ႕ ရတစ္ေယာက္ လစာတစ္သိန္းခြဲခန္႔သာရေသာေခတ္ႀကီးမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေလးငါးေထာင္ျဖစ္ေနျခင္းကို ေစ်းႀကီးသည္လုိ႔ သတ္မွတ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၀ယ္လာေသာစာအုပ္ေတြထဲမွာ ဆရာေမာင္သာခ်ိဳ၏ “ဖ်တ္ခနဲေတြ႕ရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ၾကယ္တာရာမ်ား”၊ ကို ကိုႀကီး၏ “ေျပာခ်င္လုိ႔ ေျပာခဲ့တာေတြ” ဆိုသည့္ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ညတာမ်ားကို ရွည္ေစခဲ့ပါသည္။
ကြမ္းျခံကုန္းသား ဆရာေမာင္သာခ်ဳိကို အရင္က က်ေနာ္သိပ္သတိမထားမိပါ။ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းဆုိသည့္ကေလာင္ရွင္သည္ “သမီးဖတ္ဖုိ႔” စာအုပ္ကိုေရးသည့္ ေမာင္သာခ်ိဳႏွင့္အတူတူဆိုမွ က်ေနာ္ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ “သမီးဖတ္ဖုိ႔” ဟု ဆရာက သူ႔သမီးကိုရည္ရြယ္ၿပီး ေရးေပမယ့္ ေသခါနီး ဟိုလူႀကီးေတြကို အတင္းခ်ဳပ္ၿပီး ဖတ္ျပခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာေအာင္ ဆရာက ေရးတတ္လြန္လြန္းသည္။ ေသာင္းေျပာင္း ေထြလာမဂၢဇင္းမ်ားထဲမွာ အျမဲပါေလ့ရိွသည့္ ဂ်က္ကြမ္းျခံကုန္းကေလာင္ကို က်ေနာ္သိပ္မခိုက္ေပမယ့္ ေမာင္သာခ်ိဳစာအုပ္ဆိုရင္ “လာ ထား” ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
အခုဆရာ့စာအုပ္ေလးျဖစ္သည့္ “ဖ်တ္ခနဲေတြ႕ရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က ၾကယ္တာရာမ်ား” စာအုပ္ေလးကလဲ က်ေနာ့္စိတ္ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ ျခင္းမ်ားကို အဆာေျပေစသည္။ ဆရာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားကို ဆရာက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ပံုမ်ားမွာ လက္က မခ်ခ်င္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ပထမအၾကိမ္ထုတ္ေ၀စဥ္က ခ်န္ခဲ့ရသည္ဆိုသည့္ ဆရာတင္မိုး၊ ဆရာၾကည္ေအာင္တုိ႔အတြက္ ဆရာ ေရးေသာအမွာစာေလးမွာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို ဆုပ္ညႇစ္သြားသည္။ ဆရာက “မည့္သူ႔ကိုမွ် ဖယ္မထားေသာ၊ ပယ္မထားေသာ ျမစ္ႀကီး မ်ား၊ ေခတ္ႀကီးမ်ား ဆက္လက္စီးဆင္းႏိုင္ပါေစ” ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေခြၽသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က သေဘာထားေသးသိမ္စြာ ဖယ္ထား၊ ခ်န္ ထားၾကရင္း က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တိုင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့ၾကရသည္ကိုျပန္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ေတြကိုႏွေျမာမိသည္။
ဆရာ့စာအုပ္ေလးက ကိုယ္တိုင္ေရးတာဆိုတာ အျငင္းပြားဖုိ႔ မလိုသလို ဆရာ့အျမင္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္တာ၀န္ယူမႈမ်ားျဖင့္ ခ်ယ္မႈန္းခဲ့သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕အျမင္မ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ တူခ်င္မွတူမည္။ သေဘာက်ခ်င္မွ က်ၾကမည္။ ထပ္တူက်တာမ်ားလဲရိွသလို ေစာဒကတက္ၿပီး ေတြးမိ သည္မ်ားလဲရိွသည္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ့စာအုပ္ေလးက က်ေနာ္တုိ႔လို စာဖတ္၀ါသနာပါသည့္ ငခြၽတ္တားမ်ားအတြက္ စာအုပ္၊ စာေပ၊ စာေရးဆရာမ်ားကို ပိုမိုခင္တြယ္ခ်စ္ခင္သည့္စိတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ဆရာေရးျပမွ ငါ့မွာ စာဖတ္စရာေတြတပံုတပင္ႀကီး က်န္ေသးပါ လားဆိုသည့္ ရွက္ရြံ႕မႈႏွင့္အတူ အေလာတႀကီး ရွာေဖြဖတ္႐ႈခ်င္သည့္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစသည္။
ကို ကိုကိုႀကီး၏ ေထာင္မွလြတ္လာၿပီး ယခုအခ်ိန္အထိ ဂ်ာနယ္၊ စာေစာင္မ်ားႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးမ်ားကို ျပန္လည္စုစည္းၿပီးထုတ္ေ၀သည့္ “ေျပာခ်င္လုိ႔ ေျပာခဲ့တာေတြ” ဆိုသည့္ စာအုပ္ပါးေလးကေတာ့ က်ေနာ္အလြန္ႏွစ္သက္မိသည္။ စာအုပ္ ေနာက္ေက်ာမ်က္ႏွာဖံုးမွာ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆံုး ကိုကိုႀကီး၏ quote ျဖစ္သည့္ “ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး ဒုကၡေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးဟာ အေျခခံဘဲ။ ႏိုင္ငံသား တစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္လုိ႔မရဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ တစ္ပိုင္ တစ္ႏိုင္ ပါ၀င္ၾကမွျဖစ္မယ္” ဆိုသည့္စာပိုဒ္အတုိေလးကို တင္ထားသည္။
ကို ကိုကိုႀကီး၏ ႐ုိုးသားျဖဴစဥ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္မ်ား၊ အေတြးမ်ားမွ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေျပာခ်င္လုိ႔ ေျပာျပစ္ခဲ့တာေတြသည္ က်ေနာ့္အတြက္ မမွတ္သားဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အ႐ုိးဆံုးသည္ အလွဆံုးဟုဆိုၾကသလို ကိုကိုႀကီး၏ ႐ုိးရွင္းလြယ္ကူသည့္ ႏိုင္ငံေရးအေတြး၊ အျမင္မ်ားသည္ အလွဆံုးေသာအင္တာဗ်ဴးမ်ား ျဖစ္ေနပါသည္။
ႏိုင္ငံေရးကို ဗ်ဴဟာမ်ား၊ နည္းစနစ္မ်ား၊ လွည့္ကြက္မ်ားျဖင့္ ျမင္ၾက၊ ေရးၾက၊ ေျပာေနၾကေပမယ့္ အ႐ိုးသားဆံုးျဖစ္ေစခ်င္ၿပီး အ႐ိုးသားဆံုးသာ ျမင္ခ်င္သည့္ က်ေနာ့္အတြက္ ကိုကိုႀကီးဆိုသည့္ဘဲႀကီးကို (ကန္ေတာ့ဗ်ာ ခ်စ္လုိ႔ပါ) ဖက္နမ္းခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာသည္။
ကိုကိုႀကီး၏စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီး တက္ႂကြေနသည့္က်ေနာ္က NGO တစ္ခုမွာ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးအလုပ္လုပ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ညေနစာ အတူစားဖုိ႔ ခ်ိန္းခဲ့သည္။ သူ႔အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္ႏွင့္ မည္သို႔မွမလိုက္ဖက္ေသာ လူေတြကိုကူညီရသည့္ NGO မွာ အလုပ္ လုပ္ ေနရေသာသူ႔ကို က်ေနာ္က သနားစိတ္မေပၚဘဲ မနာလိုစိတ္သာျဖစ္မိသည္။ သူႏွင့္ ညစာအတူစားရင္း၊ ျမန္မာျပည္ႀကီးကိုျမံဳ႕ရင္း သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးေနမိသည္။
NGO အလုပ္ဆိုတာ ကုသိုလ္လဲရ၊ ၀မ္းလဲ၀ဟု ထင္ျမင္မိသည့္က်ေနာ့္အတြက္ သူေျပာမွသိရသည့္အခက္အခဲမ်ားကိုနားေထာင္ၿပီး မအီ မလည္ႀကီး ပိုမူးလာသည္။ NGO စစ္တမ္းတစ္ခုအတြက္ ေဒသခံမ်ားကို ေမးခြန္းမ်ား၊ အခ်က္အလက္မ်ားလုိက္ယူေနသည့္ သူ႔အဖြဲ႕ကို စသံုးလံုးက လာေမးသည္။ စရဖက လာေမးသည္။ SB က လာေမးသည္။ နယ္ထိန္းဆိုသည့္လူမ်ားက လာေမးသည္။ ယဥ္ယဥ္ေက်း ေက်းေမးသူမ်ားရိွသလို၊ မဟုတ္တာေတာ့မလုပ္နဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားလဲ ၾကံဳရသည္ဆို၏။ က်ေနာ္က “ဟ အဲဒီအဖြဲ႕ေတြက ျပည္ထဲေရးလက္ေအာက္ထဲမွာ အတူတူဘဲမဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ဖြဲ႕ေမးရင္ ရၿပီမဟုတ္လား” ဟု ေမးမိသည္။
ဒင္းက သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးကို ခ်ၿပီး “ ေအး ငါလဲ အဲဒါကိုနားမလည္တာဘဲကြာ။ NGO ထဲမွာလဲ အကုန္လံုးက ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ မဟုတ္တာ ငါနားလည္ပါတယ္ကြာ။ ကိုယ့္နယ္ ေရာက္လာတဲ့ NGO အဖြဲ႕ကို ဘာလာလုပ္တယ္၊ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအေနနဲ႔ သိရမွာ ငါနားလည္ပါတယ္။ ေတာ္ၿပီေပါ့ကြာ တစ္ဖြဲ႕ေမးရင္။ ၿပီးေတာ့ ေမးတဲ့အဖြဲ႕ေတြက ျပည္ထဲေရးလက္ေအာက္ကလူေတြခ်ည္းဘဲ။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း သတင္း ၊ အခ်က္အလက္ မဖလွယ္ၾကဘူးလား။ စိတ္ပ်က္စရာႀကီးကြ။ ေတာ္႐ံုသင့္႐ံု ေၾကာက္တတ္၊ လန္႔တတ္တဲ့သူဆိုရင္ ေသးျဖန္းျဖန္းပါေအာင္ ေမးတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ ပါေသးတာကြ။ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိပါဘူးကြာ။ လာပါကြာ။ ထားလိုက္ပါ။ ေတြ႕တုန္း ေသာက္ ၾကရေအာင္” ဆိုၿပီး ခြက္တိုက္သည္။
သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အလုပ္အေမာမ်ား၊ ဘ၀အေမာမ်ားကို ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ႕တုန္း ေမ့ျပစ္ခ်င္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ဟန္မတူ။ သို့ေသာ္ ျမန္မာျပည္ႀကီးမ်ား ဗိုက္ထဲသို႔ ပိုမိုေရာက္သြားေလ၊ သူကလဲ ေျပာျပခ်င္ေလ၊ က်ေနာ္ကလဲ ေမးမိေလ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ကို ႏွစ္ေယာက္ လံုး သတိမထားမိခဲ့။ ေနျပည္ေတာ္မွ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီး အတည္ျပဳထားေသာ NGO ပေရာဂ်က္တစ္ခုအတြက္ တိုင္းေဒသ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ပယ္ခ်သည္။ ဂ်စ္ကတ္ကတ္လုပ္သည္ဆိုသည္။ တိုင္းေဒသ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အတည္ျပဳခ်က္ရေအာင္ ဂါရ၀ျပဳရသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္းေဒသ က်န္းမာေရးညႊန္မွဴးက စဥ္းစားဦးမယ္ဆိုၿပီး လုပ္လာသည္ဆိုျပန္သည္။ ဂါရ၀ျပဳရျပန္သည္။
တစ္ခါက Documentry ေလးတစ္ခု႐ိုက္ဖုိ႔ Jica က sponsor ေပးသည္။ ၀န္ႀကီးဌာနက သေဘာတူၿပီးသား။ ဂ်ပန္႐ုိက္ကူးေရး ပညာရွင္ေတြ ကို ငွားရမ္းထားသည္။ ရိုက္မယ့္ေန႔မေရာက္ခင္ကတည္းက ႀကိဳသိေနသျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာနယ္ပိုင္ရွင္မ်ား၊ ဆိုင္ရာပိုင္ရာမ်ားကို အသိေပး ၿပီးၿပီ။ ႐ိုက္ကူးသည့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုႏွင့္လာၿပီး ရပ္ပါ။ သေဘာမတူပါ။ အေရးယူရပါလိမ့္မည္ဆိုသျဖင့္ ဂ်ပန္ ပညာ ရွင္ေတြကို ဟိုတယ္မွာ သံုးရက္ခန္႔စရိတ္အကုန္ခံၿပီး ထားခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ေနမွ ႐ိုက္ခြင့္ျပဳသည္ဆိုသျဖင့္ ဆက္လက္႐ိုက္ကူးၾကသည္။ ဂ်ပန္ပညာရွင္ေတြက ရက္ျပည့္ေတာ့ ျပန္သြားခဲ့သည္။ အခ်ိန္ဇယားျဖင့္ အတိအက်ေရးဆြဲထားသည့္ ႐ုိက္ကူးေရးအစီအစဥ္မ်ားက အၿပီး မသတ္ရေသး။ အဆံုးသတ္႐ုိက္ကူးစရာမ်ားကို ျမန္မာပညာရွင္မ်ားျဖင့္႐ိုက္ကူးစဥ္မွာ ရက္ျပည့္သြားၿပီ၊ အေရးယူရပါလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ လာၾကျပန္သည္။ ဖမ္းခ်င္လဲဖမ္း၊ လုပ္ခ်င္တာသာလုပ္ၾကေတာ့ဆိုၿပီး ဆက္ၿပီး႐ိုက္ကူးေတာ့မွ လုပ္ပါ၊ လုပ္ပါ ျဖစ္သြားၾကသည္ဆို၏။
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတင္းေတြေျပာရင္း၊ ျမန္မာေရႊရည္မ်ားကိုေမာ့ၾကရင္း မင္းသာဆိုရင္၊ ငါသာဆိုရင္ သူတုိ႔ေနရာမွာဆိုရင္ ဘာလုပ္ မလဲဟု အျပန္အလွန္ေမးၾကည့္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ခံထားရသူပီပီ “ ဟ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီးခြင့္ျပဳထားတာ။ ငါသာဆိုရင္ လုိအပ္တာကူညီေပးမွာေပါ့” ဟု စားပြဲကို ဘုုန္းခနဲ ထုရင္း ေျဖသျဖင့္ ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ ဆရာရယ္ဟု ေတာင္းပန္လိုက္ရေသးသည္။ “မင္းဆိုရင္ေကာ ဘာလုပ္မလဲ” ဆိုသည့္ သူ႔အေမးကို က်ေနာ္ ျပန္မေျဖျဖစ္ပါ။ ေျဖစရာမလိုဘူးဟု က်ေနာ္ထင္သလို သူလဲ သေဘာတူဟန္ တူသည္။
က်ေနာ္တုိ႔၀ိုင္းသိမ္းေတာ့ ဒင္းက သူ႔၀သီအတိုင္း ဆုေတာင္းၾကမယ္ဟု လုပ္လာသည္။ သူက ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုးသူ။ က်ေနာ္က သူ႔ဘာသာကို ေလးစားသူ။ ေက်ာင္းကတည္းက ေသာက္စားၿပီးၾကလုိ႔ ၀ိုင္းသိမ္းၿပီဆိုလွ်င္ “ ဒီလို စားရ၊ ေသာက္ရတ့ဲအတြက္ ဖ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေနၾက။ အခုလဲ ၀ိုင္းသိမ္းၿပီဆိုေတာ့ သူ၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အက်င့္စရိုက္ေလး ကို က်ေနာ္သေဘာတူသည္။ သူက လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ရင္း အေလးအနက္ဆုေတာင္းသည္။ က်ေနာ္က ဘီယာခြက္ႀကီးကို ေျမႇာက္ကိုင္ရင္း ဘယ္ဘုရားမွ မႀကိဳက္ေသာ အျပဳအမူကို ျပဳမူသည္။
ကိုင္းစမယ္ဆိုၿပီး သူဆုေတာင္းသည္။ သူ့ဆုေတာင္းကို က်ေနာ္ၾကားရခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္ထဲရိွ ေလထဲတြင္ ေျမွာက္ထားသည့္ ဘီယာ ခြက္က စားပြဲေပၚသို႔ ေဒါက္ခနဲ ျပန္က်လာသည္။ “အဖ ဘုရားသခင္ က်ေနာ့္အား လူေတြ၏ စိတ္အမူအက်င့္ကို ျပဳျပင္ႏိုင္သည့္အင္အားကို ေပးသနားေတာ္မူပါ..အာမင္” ဆိုသည့္ ဆုေတာင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အိမ္ကို က်ေနာ္ ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ ေတြးမိသည္။ သူ႔ဆုေတာင္းႀကီးက ပက္စက္လြန္းသည္။ ျပည့္ႏိုင္မည္မထင္။ ဖဘုရားသခင္ေတာင္မွဘဲ အာဒမ္ႏွင့္ဧ၀ကို မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔လို စိတ္ညစ္စရာေခတ္ႀကီး ျဖစ္လာတာမို႔လား။ သူ႔ယံုၾကည္မႈႏွင့္သူ။ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈႏွင့္သူ။ သူ႔ဆုေတာင္း ျပည့္ပါေစလုိ႔ က်ေနာ္ကလဲ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဆီမွာ ဆုေတာင္းမိသည္။ သုရာေမယ်ရကံက်ဴးလြန္ထားသည့္ က်ေနာ္လို ေကာင္ကို ဘယ္နတ္ေကာင္း၊ နတ္ျမတ္ကမွ ကူညီမႈိင္းမမည္ မထင္။
ေနာက္တစ္ရက္ ညေနမွာ ခြင့္ရက္နည္းေပမယ့္ မသြားမျဖစ္ကိစၥရိွသျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္၏ ခရိုနီဘီလူးႀကီး ၏ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လိုင္းဟု က်ေနာ္သိထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္လိုင္းမွာ လက္မွတ္ရသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကားေမာင္းသူက က် ေနာ့္ဆရာမ၏ အမ်ိဳးသား။ လမ္းမွာ ထမင္းအတူစားရင္းကမွ သိလာရသည္။ ခရိုနီႀကီး နာမည္ခံထားေပမယ့္ တကယ့္ပိုင္ရွင္က က်ေနာ္တုိ႔ လႊတ္ေတာ္သူရဲေကာင္းႀကီး၏ သားေတာ္။ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလြန္းေသာ ေခတ္၊ စနစ္ႀကီးကို က်ေနာ္ေတြးမိရင္း တစ္လမ္းလံုး အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ႏိုင္ ခဲ့။
ခြင့္ရက္ျပည့္ေတာ့ က်ေနာ္ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ သူ႔ဆုေတာင္း ျပည့္၊ မျပည့္ကိစၥေတြလဲ က်ေနာ္ ေမး ခ်င္စိတ္မရိွ။ က်ေနာ့္ လက္ဆြဲခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာ ေမာင္သာခ်ိဳပါသည္။ ကိုကိုႀကီးပါသည္။ ကိုဂ်င္မီႏွင့္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ပါသည္။ မဂၤလာ ဒံုေလယာဥ္ကြင္းက ေလယာဥ္ႀကီးပ်ံတက္ေသာအခါ ေအာက္ဘက္ကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ သံခ်ီးတက္အမိုးမ်ား ေတြ႔ရသည္္။ က်ိဳးတိုး က်ဲတဲ ဓာတ္တိုင္မ်ားေတြ႕သည္။ လူေတြ၏ mild set ကိုျပင္ဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္း၏ဆုေတာင္းသံမွ ျဖစ္လာဟန္ရိွသည့္ မပီျပင္၊ မထင္ရွားေသာ တိမ္စိုင္ တစ္စက က်ေနာ့္ေလယာဥ္ ျပတင္းေပါက္ မလွမ္းမကမ္းမွ အိပဲ့ အိပဲ့ျဖင့္ ျဖတ္သြားသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
