ေရငတ္ေစေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲ
ဖိုုးထက္၊ ၾသဂုုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၂
အမွန္အကန္သီရိသုဓမၼဘြဲ႔ခံ ေဒၚခင္ၾကည္ သည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဘြားခင္ၾကည္ဘဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ဘြားခင္ၾကည္ ကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးစိတ္ႏွင္႔ စတင္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ရိွေစသည္က သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
“ေငြေသာ္တာ ေရာင္ျခည္ ထိန္လင္းေတာ႔မည္၊ ဘံုၾကိဳးျပတ္တဲ႔ မိုးနတ္မဒီ၊ သဒၵါက ပိုသည္ ဆရာမ ကိုဘဲ အသဲစြဲေအာင္ ခ်စ္မိသည္” ဆိုသည္႔ သီခ်င္းေလးမွာ လူရိုးၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင္႔ လမင္းၾကီးလို ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ ေအးျမ ၾကည္လင္မွဳကို ေပးႏိုင္သည္႔ ဘြားခင္ၾကည္ကို ျမင္ေယာင္မိလာေစသည္။ ၿပံဳးမိေစသည္။
“ေသရင္ ၿပီးၿပီ” ဟု ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ ေဆာင္ပုဒ္သည္ လူ႔ေလာကမွာ ေကာင္းက်ိဳး မယ္မယ္ရရ မလုပ္ေသာလူမ်ား အတြက္ မွန္ပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကၾကီးအတြက္ အရုပ္ဆိုးလြန္းေသာလူမ်ား၊ လွပသပ္ရပ္ေအာင္ ထုဆစ္ ပံုေဖာ္ေပးသြားၾကသူမ်ားအတြက္မူ ေသရင္ မၿပီး။ လူေသေသာ္လည္း နာမည္မေသ။ ခ်စ္စရာရိွတာကို လက္ဆင္႔ကမ္းၿပီး ခ်စ္သြားၾကသည္။ ရြံစရာ၊ ေအာ႔ႏွလံုးနာစရာ၊ မုန္းစရာမ်ားကိုလဲ မေမ႔ႏိုင္ဘဲ တသသ ရိွတတ္ၾက၏။
စကၤာပူမွာ ဘြားခင္ၾကည္ေဖာင္ေဒးရွင္း စာေပေဟာေျပာပြဲ က်င္းပမည္ဆိုေသာေၾကာင္႔ August 19, 2012 တြင္ အေရာက္သြားျဖစ္ခဲ႔သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲ ႏွင္႔ Debate လုပ္ျခင္း ႏွစ္ခုမွာ က်ေနာ္က Debate ကို နည္းနည္း ပိုစိတ္ညႊတ္သည္။ က်ေနာ္ ၾကိဳက္ေသာ Debate မွာ ငါ႔စကားႏြားရ၊ ငါ႔အဆိုမွ အမွန္ဆိုသည္႔ စကားေရလုပြဲလို မဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ပညာရွင္၊ ပညာတတ္မ်ားက သူ႔အျမင္၊ ကိုယ္႔အျမင္ ေထာင္႔မ်ိဳးစံုမွ ေပါင္းစံုစဥ္းစားၿပီး နားေထာင္သူ ပရိတ္သတ္ကို အၾကီးအက်ယ္ အသိတိုးေစသည္႔ စကား၀ိုင္းမ်ိဳးကို ဆိုလိုသည္။
August 19, 2012 က စကၤာပူမွာ က်င္းပေသာ ေဒၚခင္ၾကည္ေဖာင္ေဒးရွင္း စာေပေဟာေျပာပြဲသည္ အရင္ က်ေနာ္တို႔ နားေထာင္ေနၾက၊ ေတြ႔ေနၾက စာေပေဟာေျပာပြဲ ပံုစံမ်ားႏွင္႔ မတူဘဲ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ဦးတည္ၿပီး ဆရာၾကီး သံုးေယာက္ သပ္သပ္ဆီ ေဆြးေႏြးသြားသလို ျဖစ္ေနခဲ႔သည္ ဟု ထင္သည္။
အရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ စာေရး ဆရာၾကီးမ်ား၊ ဆရာမၾကီးမ်ားက မိမိအားသန္ရာ၊ အားသန္ရာ ၊ မိမိႏွစ္သက္ရာ ႏွစ္သက္ရာ အေၾကာင္းအရာကို ပရိတ္သတ္အား ေဟာေျပာခဲ႔ၾကသည္။ ရသစာေပ၊ သီခ်င္း၊ စာေပသမိုင္း စသည္ျဖင္႔ ေဟာေျပာသူ စာေရး ဆရာႏွင္႔ စာေပ ပါတ္သက္ ဆက္စပ္ပံုကို ေဟာေျပာၾကတာ မ်ားသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔မွာေတာ႔ ႏိုင္ငံေရး၊ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ ဆရာေက်ာ္၀င္း၊ ဆရာ ေမာင္၀ံသ၊ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ သံုးဦးမွ အျမင္ သံုးခုျဖင္႔ ဗဟုသုတ၊ အသိစိတ္ဓာတ္၊ ေတြးၾကည္႔သင္႔သည္႔ အေတြးမ်ားကို ေဟာေျပာေပးသြားခဲ႔ၾကသည္။
“စာေရးဆရာဆိုတာ စာေပဘဲ ေျပာေပါ႔ ၊ ႏိုင္ငံေရးႏွင္႔ မပါတ္သက္၊ မေျပာနဲ႔။ ႏိုင္ငံေရး ေျပာ၊ ေဟာခ်င္ရင္ ႏိုင္ငံေရး သမား သပ္သပ္လုပ္ေပါ႔” လို႔ အသိဥာဏ္မဲ႔ မွတ္ခ်က္မ်ိဳး ၾကားဘူးၾကပါလိမ္႔မည္။ တစ္ေန႔တာ စားျခင္း၊ အိပ္ျခင္း၊ သြားျခင္း၊ လာျခင္းသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးဟု ဆိုၾကလွ်င္ ဦးေဏွာက္ အလုပ္၊ ေတြးေခၚျခင္း အလုပ္ ျဖစ္သည္႔ စာေရးျခင္းဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံအေရးႏွင္႔ ပိုမို နီးစပ္ဖို႔သာ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဆရာသံုးဦးကလည္း ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေခတ္အေျခအေနအရ သဘာ၀က်စြာ ျမန္မာ႔ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ ျမန္မာ႔ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို သံုးသပ္ေဆြးေႏြးသြားခဲ႔ၾကသည္။ တြန္းအားေပး၊ ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးသြားခဲ႔ၾကသည္။
က်ေနာ္တို႔က Global ေက်ာ္၀င္း (ကန္ေတာ႔ပါ ဆရာ) ဟု သိထားေသာ ဆရာဦးေက်ာ္၀င္းက “အေကာင္းဆံုး အနာဂတ္ကို ဦးတည္ျခင္း” ဆိုသည္႔ ေခါင္းစဥ္ျဖင္႔ ေဟာေျပာေပးသြားခဲ႔သည္။ Global ဆိုသည္႔ ရရိွထားေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႏွင္႔ ထိုက္တန္ေအာင္ ဆရာက ကမာၻ႕ ဒီမိုကေရစီေရးရာ အျဖာျဖာျဖင္႔ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးကို သံုးသပ္သြားခဲ႔သည္။ ဆရာ႔ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား၊ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊ ကိုးကားခ်က္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔အတြက္ စကားလံုးတိုင္း စကားလံုးတိုင္း စဥ္းစားစရာ၊ ေတြးေတာစရာ။ ပုဂံေခတ္မွ စတင္ၿပီး သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည္အထိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အၾကြင္းမဲ႔ ဘုရင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္ကို ဥေရာပ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင္႔ ႏိွဳင္းယွဥ္ျပခဲ႔သည္။ ဒီမိုကေရစီ ရင္႔က်က္ၿပီး ေရွ႕တန္းေရာက္ေနေသာ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘုရင္႔ အာဏာကို ဖီဆန္ႏိုင္သည္႔ ေက်ာင္းေတာ္ အဖြဲ႔၊ လြတ္လပ္ေသာ နယ္စား ပါယ္စား အဖြဲ႔၊ ၿပီးမွ ဘုရင္႔ မိသားစု။ သံုးဦး သံုးဖလွယ္ ထိမ္းၾက၊ သိမ္းၾက၊ အာဏာလုၾကရင္း အာဏာဆိုတာ ခြဲေ၀ယူၿပီး ႏိုင္ငံသားေတြ ေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရမယ္ ဆိုသည္႔ အေလ႔အက်င္႔ကို ရခဲ႔ဟန္တူသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာက ဘုရင္၏ အိမ္ေတာ္ပါ ကြ်န္၊ ညီေတာ္၊ ႏွမေတာ္၊ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္၊ တူေတာ္၊ ဦးရီးေတာ္၊ ကိုယ္လုပ္ေတာ္၊ မိဖုရား စသည္ျဖင္႔ မိမိ အက်ိဳးစီးပြားကို အလံုစံုကာကြယ္ေပးမည္႔ လူမ်ားသာ မင္းမူသည္။ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏိွပ္အုပ္ခ်ဳပ္သည္။
မင္းက်င္႔တရား ဆယ္ပါး ဆိုတာ ဥပေဒမဟုတ္။ က်င္႔၀တ္မွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆိုသည္႔ ဆရာ႔ ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးခ်က္သည္ လက္ခ်ိဳးေရလွ်င္ေတာင္ တစ္ဖက္ မျပည္႔ခ်င္သည္႔ ျမန္မာ မင္းေကာင္း၊ မင္းျမတ္ေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူခ်င္ေနသည္႔ က်ေနာ္႔ အေတြးကို လွဳပ္ခတ္ေစသည္။ မင္းက်င္႔တရား ဆယ္ပါးဆိုသည္႔ က်င္႔၀တ္ၾကီးကို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး မိမိတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေကာင္းစားေရးသာ လုပ္ခဲ႔ၾကေသာ၊ လုပ္ခ်င္ေနေသးၾကေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အစုတ္အပဲ႔မ်ားကို နီတိေတြ၊ က်င္႔၀တ္ေတြႏွင္႔ လုပ္ေနလို႔ မရတာကို သိလာ၏။ တရားမွ်တသည္႔ ဥပေဒသည္သာ လူစုတ္၊ လူပဲ႔မ်ားအတြက္ အထိန္းအကြပ္ ျဖစ္လာႏိုင္လိမ္႔မည္။
ဆရာက ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ ဘုရားရွစ္ခို၊ ဆုေတာင္းထဲတြင္ ပါ၀င္သည္႔ ၀ိပတၱိတရားေလးပါး ထဲမွ “မင္းဆိုးမင္းညစ္တို႔၏ လက္မွ လြတ္ကင္းရပါလို၏” ဆိုသည္႔ ဆုေတာင္းကို ေထာက္ျပသြားခဲ႔သည္။ ဘုရားရွစ္ခိုးတိုင္း ခပ္တိုးတုိးသာ ရြတ္ဖတ္မိေသာ က်ေနာ္႔ အက်င္႔ကို ျပင္ရေတာ႔မည္။ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆုေတာင္း ရွစ္ခိုးခဲ႔ေသာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ဆုေတာင္း ျပည္႔စျပဳလာၿပီလို႔ဘဲ ထင္ခ်င္ပါသည္။
ဆရာက ေတြးဆ ဆင္ခ်င္စရာ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားျဖင္႔ မိုးၾကီး ရြာသြန္းသလို ေဟာေျပာသည္။ က်ေနာ္က လက္ခုပ္ျဖင္႔ မိုးေရကို ခံယူၿပီး ေသာက္သံုး သည္႔ ငမိုက္သားကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္ ထင္၏။ ဆရာက ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးမွာ အားလံုး ပါ၀င္ၾကဖို႔၊ စဥ္းစားၾကဖို႔၊ အရိွကို အရိွအတိုင္း လက္ခံၿပီး ျပဳျပင္ၾကဖို႔ စသည္မ်ားကို ပညာရိွဆန္ဆန္ေျပာသြားေပမယ္႔ မဆိုင္သလို ေနၾကသူမ်ား၊ အာဏာဆိုတာ ငါတို႔ အတြက္ဘဲလို႔ ယူဆေနၾကသူမ်ား ၾကားမွ ၾကားႏိုင္ပါ႔မလားလုိ႔ မခ်င္႔မရဲ ျဖစ္မိသည္။
ဆရာက နိဂံုးခ်ဳပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းေလးကို ကိုးကားကာ အဆံုးသတ္သြားခဲ႔သည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ အက္စ္ (S) က်င္႔ေတြ ျပင္ရမယ္” လို႔ ဆရာေျပာသြားခဲ႔သည္ကို က်ေနာ္တို႔က ေက်နပ္စြာ လက္ခုပ္တီးပါ၏။ သက္ဆိုင္ေသာ လူ႔ အၾကီးၾကီးမ်ားလဲ ဆရာကိုးကားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ “ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အက္စ္(S) က်င္႔ေတြ ျပင္ရမယ္” လို႔ သြားေျပာရင္ မနာႀကဘဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ရိွေစခ်င္လွပါဘိ။
ဒုတိယ ေဟာေျပာသူက ဆရာၾကီး ေမာင္၀ံသ ျဖစ္သည္။ “သတင္းသည္ ျပည္သူ႔အတြက္” ဆိုသည္႔ ဆရာ႔ ေခါင္းစဥ္ကို က်ေနာ္က အစိုးရ မီဒီယာမ်ားကို ၾကည္႔ၿပီး သံသယ၀င္မိသည္။ ျမန္မာ႔ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ေထာင္ထဲမွာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ႔ရေသာ သတင္းသမား၊ စာေရး ဆရာၾကီး ပီပီ ဆရာေက်ာ္၀င္းထက္ က်ေနာ္က ပိုမို ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာ႔မွာ အလုပ္မ်ား၊ စိတ္မ်ား၊ စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေနဟန္တူသည္။ ခုတစ္မ်ိဳး၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စားေသာ စကားမ်ားကို ေျပာေနေသာ လူမ်ားျဖင္႔ စကားမ်ားရ၊ ရန္ျဖစ္ရ ရိွေနသည္႔အတြက္ စိတ္အားသတၱိမ်ား ကုန္ခန္းေနဟန္ရိွ၏။ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္အတြက္၊ သတင္းလြတ္လပ္ခြင္႔ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြက္ ဆရာ႔စိတ္က စာေပေဟာေျပာပြဲသို႔ အလံုးစံု အာရံု စူးစိုက္ႏိုင္ဟန္ မတူ။ စကားလံုးေတြ ထစ္အေနခဲ႔သည္။ အခ်ိန္နည္းသည္႔အတြက္လဲ စိတ္အေႏွာင္႔ အယွက္ျဖစ္ရွာဟန္တူ၏။
သို႔ေသာ္ “ဆရာက ဆရာပါဗ်ာ” ဆိုသလို ဆရာ ေျပာသမွ်၊ ေဟာသမွ်သည္လည္း မွတ္သားစရာမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗဟုသုတ မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဆရာျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာ NLD၊ ၈၈ အေရးအခင္း၊ စက္တင္ဘာ ၇ အေရးအခင္း၊ မဆလ ပါတီေကာင္စီေခတ္ စသည္႔ ေ၀မွ် ေဟာေျပာခ်က္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ အနာဂတ္အတြက္ သတိထားစရာ၊ ေစာင္႔ၾကည္႔စရာမ်ား ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရး အာဏာ ကလိမ္က်မွဳမ်ား၊ မဲခိုးမွဳမ်ားကို ဆရာက အေတြ႔အႀကံဳရင္႔ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပီပီ လက္ဆင္႔ကမ္းသြားခဲ႔သည္။ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ သတင္းဆရာၾကီးပီသစြာ ဆရာရပ္တည္ခဲ႔ပံုမ်ားသည္ ပီတိေသာမနသ ပြားေစပါ၏။
ႏိုင္ငံအတြက္ တရားမွ်တမွဳ လိုလာသည္႔ ပညာရွင္မ်ားကို ေထာင္ထဲထည္႔ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေစခဲ႔သည္႔ ေခတ္၊ စနစ္ဆိုးၾကီး ကို ဆရာက ေထာက္ျပသြားခဲ႔သည္။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ ပညာရွင္ေတြကို အႏိုင္က်င္႔၊ ေထာင္ခ်ခဲ႔သည္႔ ေခတ္၊ စနစ္ၾကီး ျပည္ဖံုးကား ခ်သြားၿပီလို႔ဘဲ ဆရာေမွ်ာ္လင္႔သလို က်ေနာ္တို႔လဲ ယူဆႏိုင္ပါမည္လား။ ဆရာက အရင္လူေတြ လုပ္သမွ်ကို ျဖတ္ဖို႔၊ သင္ခန္းစာယူၾကဖို႔၊ နပိုလီယံၾကီးတို႔ကို သမိုင္းထဲမွာ ခ်န္ထားခဲ႔ဖို႔၊ အမွားေတြက သင္ယူၾကရင္း ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္ၾကဖို႔ ေျပာသြားသည္ကို သန္း ၆၀ ဆယ္ေသာ လူေတြ အကုန္ၾကားေအာင္ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး က်ေနာ္ လိုက္ေအာ္ေနလွ်င္ နားရင္း အုပ္လႊတ္သူေတြ မရိွပါေစေနလို႔ ဆုေတာင္းမိသည္။
ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္ႏွင္႔ လြယ္ဆိုသလို ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္က “ဤခရီး မနီးေသးပါ” ဆိုသည္႔ ေခါင္းစဥ္ျဖင္႔ ေဟာေျပာသြားခဲ႔သည္။ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္းသည္ကို စာဖြဲ႔ေနရလွ်င္ အခ်ိန္ကုန္။ စာမ်က္ႏွာ ကုန္ရံုသာရိွသည္။ ျပည္႔စံုမွဳ မရိွႏိုင္ေပ။ Power Point ျဖင္႔ ဆရာက သူ႔ကာတြန္းမ်ား၊ သူခံစားရေသာ ကာတြန္းမ်ားျဖင္႔ ပရိတ္သတ္ ပြဲက်ေအာင္ ေဟာေျပာသြားခဲ႔သည္။
ဆရာ႔ကာတြန္းျပကြက္ေတြထဲက အၾကိဳက္ဆံုး၊ အထိခိုက္ဆံုး အကြက္မ်ားမွာ ကေလးမ်ား အနာဂတ္အတြက္ တို႔၊ ထိ ေရးဆြဲထားသည္႔ ကာတြန္းမ်ားျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆြဲ၀ါသနာပါသည္႔ ကေလးေလး ေဆးသုတ္သမား ျဖစ္သြားရပံု၊ သစ္တံုးေလးေတြျဖင္႔ ထပ္ဆင္႔ ေဆာ႔ကစားေနေသာကေလးေလးက ပန္းရံသမားျဖစ္သြားပံု၊ ဖက္ရွင္ ပညာကို စိတ္၀င္စားေသာ ခ်ာတိတ္မေလးက အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ အလုပ္ လုပ္ရပံု စသည္႔ ကာတြန္းကြက္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔အတြက္ ရီစရာလို႔ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ပါ။ စိတ္ကူး စိတ္သန္းလွေသာ ကေလးေလးမ်ား အနာဂတ္မဲ႔ၿပီး ဘ၀ေတြ ခါးသက္သြားရျခင္းကိုဆရာက ရီေစ၊ ၿပံဳးေစလိုသည္႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင္႔ ခံစားေရးဆြဲသည္လုိ႔ က်ေနာ္ မထင္ပါ။
ဆရာက စိတ္ခံစားမွဳကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး လူမွဳေရး ၀က္ဘ္ဆိုဒ္ေတြေပၚမွာ ေပါက္ကြဲခ်င္တိုင္း ေပါက္ကြဲေနၾကသည္႔ လူမ်ားကို ရပ္၊ ၾကည္႔၊ ေတြးႏိုင္ေအာင္ ေထာက္ျပသြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေနာ္တို႔က စိတ္ခံစားမွဳကို ေရွ႕တန္း တင္ၿပီး လြန္လြန္ကဲကဲ မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးၾကသည္။ စုတ္ပဲ႔ေနေအာင္ ေရးၾက၊ ေျပာၾကသည္။ လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းၾကသည္။ လြန္ကဲေသာ မည္သည္႔ အျပဳအမူမဆို အဆိုးဘက္ကိုသာ ဦးတည္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ဆရာ ေဟာေျပာသြားသည္လို႔ က်ေနာ္ ခံယူမိသည္။
ဤခရီး နီးသလား
ငါးနာရီ လာရသည္
မီးရထား စီးလာပါ
အလကား မစီးရ။
အထက္ပါ ကဗ်ာေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ မူလတန္းတံုးက အလြန္ က်က္မွတ္လို႔ ေကာင္းေသာ ကဗ်ာေလး ျဖစ္ေပမယ္႔ ဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ ရြတ္ျပမွ ခရီးတစ္ခုေရာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေပးရမည္၊ မီးရထားကဲ႔သို႔ ေခတ္မွီ နည္းပညာမ်ား လိုသည္။ အလကား စီးနင္းေသာ လူမ်ား မလိုအပ္ဟု ဆပြား ေတြးစရာေတြ ရလာည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမွန္အကန္၊ ေရမေရာ ဒီမိုကေရစီရဖို႔၊ ခရီးေရာက္ဖို႔ အလကား စီးသူေတြ မ်ားလြန္းေနတာကို ဆရာက ေျပာခ်င္ဟန္တူသည္။ “ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ေ၀းေ၀းေနစမ္းပါ” ဆိုသည္႔ အလကားရထားစီးခ်င္သူမ်ားကို ဆရာက သတိေပးခ်င္ဟန္တူ၏။ ဆရာ႔အေတြးႏွင္႔ က်ေနာ္တို႔ အေတြး ထပ္တူက်ေနသည္ကို မအပ္မစပ္ ၀မ္းေျမာက္မိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ “ႏိုင္ငံေရးလား။ မသိပါဘူး” ဆိုၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္က ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးကို သူႏွင္႔ မဆိုင္သလို၊ မပါတ္သက္သလို ေနစိမ္႔လြန္းေသာ လူမ်ား ရိွေနတာကို က်ေနာ္ သေဘာတူသည္။ လမ္းေပၚတက္မွ ႏိုင္ငံေရးဟု ျမင္ေနေသးေသာ လူမ်ား ရိွေနေသးတာကို ဆရာမႏွစ္ၿမိဳ႕သလို က်ေနာ္တို႔ သေဘာမက်ႏိုင္ပါ။
ဆရာတို႔ သံုးေယာက္ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားက ဦးတည္ခ်က္တူသည္။ တရားမွ်တမွဳအတြက္ ရည္ရြယ္ၾကသည္။ အသက္ ၆၀၊ ၇၀ ရိွၿပီး ျဖစ္ေသာ စာေရးစရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ သတင္းသမား တို႔ သံုးဦးသည္ သူတို႔အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေလကုန္ခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေဟာေျပာသြားၾကသည္လို႔ ထင္ျမင္မိသည္။
စာေပေဟာေျပာပြဲက ျပန္ေတာ႔ က်ေနာ္ အင္တာနက္ သံုးရင္း သတင္းေတြ ေလွ်ာက္ၾကည္႔မိသည္။ ရာသီဥတုဆိုးရြားမွဳဒဏ္ခံရမည္႔ ႏိုင္ငံေတြထဲတြင္ ျမန္မာက ဆု ခ်ိတ္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ေရေတြ ၾကီးေနသည္။ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းေနသည္။ သံယံဇာတေတြ ႏွစ္ရွည္စာခ်ဳပ္မ်ားျဖင္႔ ေရာင္းစားထားၿပီးၿပီ။ ရုပ္ဒဏ္ရာေတြကိုကုစားဖို႔ ေနေနသာသာ စနစ္ဆိုးၾကီးကို ေဖာက္ထြက္ဖို႔၊ စိတ္ အပုတ္အပဲ႔ ျပည္နာေတြကို ေဖာက္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အခုမွ ၾကိဳးစားေနၾကရဆဲဆိုတာ က်ေနာ္ သတိထားမိလာသည္။ ခရီးက အေ၀းၾကီး ရိွေနေသးသည္။ တက္ေတြေထာင္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းမ်ား ခ် ကုန္ၾကေလမည္လား။
စိတ္ေတြ ရွဳပ္လာရင္၊ ပင္ပန္းလာရင္ အိပ္စက္ အနားယူျခင္းသာ အေကာင္းဆံုးဟု ယူဆထားေသာ က်ေနာ္က အိပ္စက္ အနားယူမိသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ က်ေနာ္ ေရနစ္သည္။ အသက္ရွဴမ၀။ အေရျပားေတြ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး မီးေလာင္သည္ဟု အိပ္မက္သည္။ အလန္႔တၾကား လန္႔ႏိုးသည္။ “အိပ္မက္ မေကာင္းရင္ အနာဂတ္ မေကာင္းဘူး”ဆိုတာ ေတြးမိၿပီး က်ေနာ္ ေရငတ္လာခဲ႔သည္။
to watch the video archives – http://photojittoomonywa.blogspot.com/2012/08/live-stream-video.html
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ၾကားနာျခင္းမွ..လက္ေတြ႔အေကာင္ထည္ေဖၚသူမ်ားသို႔