ေျပ ၊ေဆး၂။ ၾသဂုတ္ ၂၊ ၂၀၁၂
ကိုယ္အိပ္ရာ၀င္ေသာအခိ်န္သည္မနက္ေစာေစာ၅နာရီေလာက္တြင္ျဖစ္ရာ အိမ္ေရွ႔လမ္းမေပၚက အိတ္ေဇာျဖုတ္ေမာင္းသြားၾကေသာ ကယ္ရီဆိုင္ကယ္၏ တဖံုးဖံုး တဒိုင္းဒိုင္းသံ၊ ေထာ္လာဂီ် တထံုးထံုးသံ၊ ဖုန္းဖုန္းေပါက္ကဲြျမည္သံ ဆူညံေနေသာ မနၱေလးသြားေသာ ဘင္ကားေတြရဲ႔ အိတ္ေဇာေပါက္သံ၊ ပဲေပါက္စီ ၀က္သားေပါက္စီ ၾကက္သားေပါက္စီသည္သံ၊သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ျဖင္႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ငခိ်တ္ေပါင္း အုန္းေပါင္းတို႔ကို ရွမ္းမသံ၀ဲ၀ဲျဖင္႔ အဆက္မျပတ္ နမ္းစေတာ႔ ေလာ္စပီကာသံ တို႔ကိုစံုညီၾကားျပီးမွ အိပ္ရာ၀င္ရေလသည္။
လမ္းတဘက္မွ တဘက္သို႔ ကူးမည္ဆိုလွ်င္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ဘယ္ၾကည္႔ညာၾကည္႔ျပီးကူးရသည္ ။အခုေတာ႔မဟုတ္ေတာ႔ ဘယ္ၾကည္႔ညာၾကည္႔ ဘယ္ျပန္ၾကည္႔ညာျပန္ၾကည္႔။ ဘယ္ျပန္ၾကည္႔ ညာျပန္ၾကည္႔ရင္း ျဖတ္ကူးရသည္။ ဘာလို႔ဆို လမ္းတဘက္တည္းကိုသာ ၾကည္႔ေနလို႔ကေတာ႔ လမ္းေျပာင္းျပန္ကို တဟုန္ထိုးအရိွန္တင္စီးခ်လာေသာ ဆိုင္ကယ္တစီးစီးက ကိုယ္႔ကို အညွာမဲ႔မဲ႔ ၀င္ေဆာ္သြားမွာက ေသခ်ာေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္ေလသည္။ ၀င္ေအာင္းသြားျပီး ဆိုင္ကယ္သမားက ကိုယ္႔ကို ဆိုင္ကယ္ေလးရပ္ကာ အကိုၾကီး ဦးေလး ဘယ္ထိသြားေသးလဲ ဟု ရိုရိုကို်းကို်းေဖးေဖးမမ ေထာက္ေထာက္ထားထားေျပာေနလိမ္႔မည္မထင္လိုက္ပါနွင္႔ လမ္းေဘး၀ဲညာ လူရွင္းေနခဲ႔ရင္ ေ၀ါဆို လွစ္ဆိုေမာင္းေျပးထြက္သြားမွာေသခ်ာေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ လွမ္းရင္လွမ္းတယ္ ျဖတ္ရင္ျဖတ္တယ္ ကူးရင္ကူးတယ္ ဆိုင္ကယ္လာရင္လာတယ္ ကားလာရင္လာတယ္ဆိုေသာ အမွတ္သတိေလးျဖင္႔ လမ္္းျဖတ္ကူးရသည္။ ဒါေပမဲ႔ေနာ္ လမ္းဘယ္ညာမၾကည္႔ လက္ကိုင္ဖံုးတေျပာေျပာျဖင္႔ စိမ္ေျပနေျပေလး လမ္းကူးေနသူေတြကလည္းရိွေနပါသည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ ၁၆နွစ္ေလာက္က သည္ျမို႔ေလးမွာ ဆိုင္ကယ္ဆိုလို႔ အေတာ္ရွားလွသည္။ ဂ်ပန္ဆိုင္ကယ္ စူပါကပ္ဆို ေငးရပ္ၾကည္႔ရသည္႔အျဖစ္။ ထိုင္းဘီး ဒရင္းဆိုလည္း လွလို႔ေငးယူရသည္။ သည္တုန္းက ဂ်ပန္စူပါကပ္ ပတ္ကင္ဒီျမို႔အေရာက္မွ ၅သိန္းခဲြသာက်သည္။ သည္ဘီးေတြကို ဟိုဘက္ကမ္းက စိနေတြက ရသေလာက္ေဈးေပး၀ယ္ၾကသည္။ ဘာလို႔ပါလိမ္႔ဟု ဘယ္သူကမွမေတြးမိၾက။ဟိုမွာ ဘက္ကမ္းတြင္ ဆိုင္ကယ္ေမးရို။ နိုင္းပဲ။ မရိွ။ ထိုင္းဘီးလည္း ၀ယ္တာပဲ။ ကားဆိုလည္း ဒီဘက္က ဂ်ပန္ တိုယိုတာ ဘင္စလြန္းကားေတြ အကုန္၀ယ္သည္။ ထရန္စစ္ဟုေခၚေသာ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းမွာ သေဘၤာေပၚကခ်ေသာ ကားသစ္ေတြကို ဒီဘက္တန္းေမာင္းလာ ဟိုဘက္ကမ္းပို႔ၾကသည္။ တခါတုန္းကမ်ား ေတာင္ေက်ာ္ကားဟု ေခၚတြင္ခဲ႔ေသးသည္။
ေနာင္က်ေတာ႔ သည္ေတာင္ေက်ာ္ကားေတြပဲ ဟိုုမွာဘက္ကမ္းကေန သည္ဘက္ကို ျပန္၀င္လာၾကျပန္သည္။ ဒီကားေတြပဲ။ ဗမာဘက္ကထြက္သြားတဲ႔ကားေတြက လိုင္စင္အျပည္႔အစံုနဲ႔ဆိုေတာ႔ ျပန္၀င္လာတဲ႔အခါ ဒီကားရဲ႔ဇစ္ျမစ္ ကားမွတ္ပံုတင္ ကားနံပတ္ ခ်က္စီနံဘတ္ေတြက ရိွျပီးသား။ ဒီကေန ရန္ကုန္ ကညနဆီ သူ႔အဆက္နဲ႔သူ သူ႔လိုင္းေၾကာင္းနဲ႔သူ လွမ္းေမးလိုက္လို႔ရ၏။ ေဟာဒီကားကေတာ႔ျဖင္႔ရင္ နံပါတ္ဘယ္ေလာက္ ဆိုထြက္လာသည္။ ဒါဆို ၀ယ္လက္ရွာ ရန္ကုန္ေမာင္းပို႔ေပးသည္။ ဒါကလည္း သူ႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔သူ။ ေရႊသမင္ေတြက သူ႔တာကေနသူ ထြက္လာေနခဲ႔ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႔ ရန္ကုန္ကကားေတြ ဟိုဘက္ကမ္းက စီနေတြဆီသြားလည္ ၃၊ ၄ နွစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္းေျပထဲ ျပန္၀င္လာၾကသည္။ သြားလည္ၾကတာေပါ႔ေလ။ ေဟာ ရန္ကုန္မွာ ကားေဈးကြက္တခုေတာင္ျဖစ္လို႔။ ကားပဲြစားေတြ ၀ယ္ေရာင္းေတြ ကညနကလူေတြ ကာစတန္ေတြ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းသမားေတြ ၀မ္းမီးေတာက္ၾကသည္။ စည္တယ္ေလေလ႔ စည္တယ္ ေန၏။ ေဟာ … ေနာက္က်ေတာ႔ ၀တ္စ္ေသာက္ေခတ္တဲ႔။ ၀င္လာလိုက္ၾကတာ မစဲတသည္းသည္း။ ဟိုး ရွန္ဟိုင္း ဆိတ္ကမ္းဘက္ဆီကို ဂ်ပန္ကေန ဂ်ပန္က် ကားေတြ သေဘၤာေတြနဲ႕ တင္ေရာက္လာ ။
ေဟာ … ၀တ္စ္ေသာက္ေတြ ဖမ္းသတဲ႔ဟဲ႔ဆိုတာနဲ႔ လူပါဖမ္းမဟဲ႔ေနာ္ဆို ေျပးလိုက္ၾက ။ ပုန္းလိုက္ၾက။ တူတူပုန္းတမ္း ကစားၾကသလိုပဲကြယ္။ကားေကာင္းသန္႔သစ္ၾကီးေတြ လမ္းေဘးမွာ ဒီအတိုင္းထားပစ္ခဲ႔တာလည္း အပံုပံု။ တခို်႔က်ေတာ႔လည္း တစစီ ျဖတ္ေတာက္ပစ္သည္။ တစစီ ေရာင္းစားပစ္လိုက္ၾကသည္။ ပစၥည္းသခၤါရေပါ႔ေနာ္။
ေဟာ ေနာက္က်ေတာ႔လည္း ၀တ္စ္ေသာက္ေတြပဲ စီးၾကျပန္ေရာ။ဌာနဆိုင္ရာက လူၾကီးေတြလည္း စီးၾကသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ ဒီျမို႔ေလးမွာ အိမ္တိုင္းက ၀တ္စ္ေသာက္တစီးစီေတာ႔ပိုင္သဟဆိုသလို တျမို႔လံုး ၀တ္စ္ေသာက္ကားေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနေတာ႔သည္။ နာရီစင္နား တေလွ်ာက္လမ္းမၾကီးဆို ကားပတ္ကင္ထိုးဖို႔ ေနရာလပ္မရိွ။ ကားေတြမ်ားတန္းစီရပ္ထားလိုက္ၾကတာ။ လွလို႔။ စီလို႔ ညီလို႔။ တျမို႔လံုးလည္းေျမာက္ျြကားေတာက္စားေနလိုက္ၾကတာ ။မ်က္နွာေတြလည္း၀င္႔။ ကားေတြကလည္းစြင္႔လို႔။ နံပတ္ေတြကလည္း ကိုယ္စိတ္ကူးတည္႔ရာ ၾကိုက္တဲ႔ ဖီလင္လာတဲ႔ နံပါတ္ေတြ ကို နံပတ္ျပားေရးတဲ႔ ေဖာင္းျကြထုေပးတဲ႔ေနရာမွာ တခ်ပ္၁၅၀၀က်ပ္နဲ႔ေရးခိုင္းလိုက္ ျပီးေလသည္။ ေဟာ ၀တို႔ လုတို႔ ယူနန္မလွလွေတြ ၊ရွမ္းမလွလွနႈတ္ခမ္းနီပန္းနီေလးေတြ အားလံုးကားေတြေပၚေရာက္ကုန္ၾကသည္။ ကားမေမာင္းတတ္လည္းကိစၥမရိွ ။ျမို႔အထြက္က ေလယာဥ္ေျပးလမ္းမွာ သံုးရက္ေလာက္သြားသင္လိုက္ရင္ရျပီ။
လိုင္စင္မလို။ လမ္းစည္းကမ္းသိဖို႔မလို၊ကားစည္းကမ္းသိဖို႔မလို ျမို႔ေလးထဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေမာင္းၾကမည္။ ျမို႔ရဲ႔ အလွဂုဏ္လမ္းလယ္ကြ်န္းေတြဆိုတေန႔မွ တိုက္ခဲြမခံရတဲ႔ေန႔မရိွ။ ဟိုနားမွာ ကား၀င္တိုက္လို႔ ျပိုပ်က္။ ဒီနားျပိုကဲြ။ ျမူနီစပယ္ကလည္း ျမို႔က်က္သေရမယုတ္ရေအာင္ ခ်က္ခ်င္းျပင္ရွာသည္။ ေဆးသုတ္ရွာသည္။ အျပင္နဲ႔ အတိုက္က အလ်င္မမီွ။ ကားေတြကလည္း တိုက္ျပီး ေနာက္တေန႔ ေနာက္တစီးေျပး၀ယ္လိုက္ တစီးမွ ၁၅သိန္း သိန္း၃၀ အလို မန္းေလးမွာ ဂ်ပန္ဆိုင္ကယ္ဘီးတစီး သိန္း၃၀ေပါက္ေနတာ ဒီမွာ ကားတစၤီး၁၅သိန္း လွလွသစ္သစ္ျြကျြက။ လာထား ေနာက္တစီး။ ဒါမို႔ လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက ျပည္႔ညပ္က်ပ္ ရွင္ေလာင္းလွည္႔ေနသလို။ အသုဘခ်ေနသလိုရိွ၏။
ေဟာ … မၾကာပါေခ်။ ဟိုဘက္ကမ္းက စိနေတြကအလည္ေတြဗ်။ သည္ဘက္ကမ္းက ဂ်ပန္ ထိုင္းဘီးေတြကို တစစီျဖုတ္တစစီ ခဲြ ကုမၸဏီေတြ စက္ရံုေတြကေနျပန္ထုတ္ တခါ ဆိုင္ကယ္တစီးျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဆင္လိုက္ၾကသည္။ ပံုေလးနည္းနည္း မဆိုသေလာက္ေျပာင္းလိုက္သည္။ ေဟာ စိနဘီးေတြ ထြက္လာျပီ။ ဂ်ပန္ဘီးတစီး သိန္း၃၀ ေပါက္ေနခိ်န္ စိနဘီးက ၃သိန္း၊၄သိန္း အလြန္ဆံုး ၈သိန္း ။
ကဲ … ဘယ္႔နဲ႔လဲကိုယ္လူ။ ဘာစီးမလဲေျပာ။ မန္းေလးသားေတြ စက္ဘီးေလးေတြ ဖင္ပူေအာင္စီး ေျခသလံုးၾကီးေအာင္နင္းေနၾကတာ ေတာ္ေလာက္ျပီ။ကိုျငိမ္း၊မနၱေလး၊ေတာင္ စက္ဘီးမစီးေတာ႔ျပီ။ ဆိုင္ကယ္ေပၚေရာက္ေနျပီတဲ႔။ စီန ဆိုင္ကယ္ေတြ ေပၚတက္လိုက္ၾကသည္။ ဟိုအရင္ အိမ္တိုင္း စက္ဘီးတစီးေတာ႔ ရိွၾကသည္႔မန္းေလးက အခု အိမ္တိုင္းစိနဆိုင္ကယ္ တစီးေတာ႔ရိွလာၾကေလသည္။
ဆိုခဲ႔သည္႔အတိုင္းပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ၀တ္စ္ေသာက္ကားရယ္ ဟိုဘက္ကမ္းက စိနေတြက ျပန္ထုတ္လာၾကတဲ႔ ကားေတြရယ္ သူတို႔ စိနနံပတ္ေတြနဲ႔ ဒီျမိုေလးထဲမွာ ေ၀ါ၀ူး၀ုန္းပဲ။ ဟိုဘက္ကမ္းျမို႔ထဲ ဗမာ႔နံပတ္နဲ႔ကား အရင္က ေပးအ၀င္ခံေပမဲ႔အခုေတာ႔ ေမးရိုပဲ။ ဗမာ နံပတ္မ၀င္ရတဲ႔။သူတို႔ စိနနံပတ္ေတြက် ဒီျမို႔ေလးထဲကေန ၁၀၅မိုင္၊ နမ္႔ခမ္းထိ သြားလို႔ရသတဲ႔။ ျမို႔ေလးထဲမွာ မီးပိြုင္႔ကနွစ္ခုသာရိွသည္။
ဘိုတည္းလမ္း ေခၚတဲ႔လမ္းမွာ တခုရိွသည္။ ဒီလမ္းမွာ အေပၚဘက္လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ဒီထဲ လမ္းဘယ္ညာမွာ တန္းစီျပီး ကားေတြ ရပ္ထားသည္။ ၀တ္စ္ေသာက္ေတြ စိနနံပါတ္ေတြ။ေဟာ မီးပိြုင္႔ကစိမ္းလို႔ လမ္းထဲ၀င္ရင္ ေသျပီဆရာပဲ။
ကားနွစ္စီး ျဖတ္လို႔မရေရွာင္လို႔မရ။ လက္တြန္းလွည္းက ပိတ္ခံသည္။ဆိုင္ကယ္က ၾကားထဲ ၀င္တိိုးသည္။ ခဏေလးမွ မေစာင္႔နိုင္။ အရင္လိုေနၾကသည္။ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ေတြက ျပံု၀င္သည္။ ကားေတြ ရပ္ထားလိုက္ၾကတာလည္း ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္႔ယာလို။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္လည္းမရိွ။ ကိုယ္ရပ္ထားတာ မေတာ္ဖူးလို႔ ေတြးရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ။ မွားမွန္းလည္းမသိ။ မွားမွန္းသိလည္း ေသာက္ေရးလုပ္စရာလားလို႔ ေတြးသလားမသိ။
တခို်႔ဆိုကားမေမာင္းတတ္ဘဲ ဖင္ၾကီးက လမ္းေပၚထိုးထြက္ေနေသး။ ေအာက္ဘက္ ေဈးလမ္းဆို ပိုဆိုးေသး။ လမ္းေဘးညာဘယ္ကားေတြရပ္ထားသည္။ ဆိုင္ကယ္အပ္တာ လုပ္ထားေသးသည္။
ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေငြလဲေသာ ရွမ္းမေလးေတြနွင္႔ အာလာပသာလာပေျပာေနၾကသည္။ ရယ္လို႔ေမာလို႔။ မီးပိြုင္႔မွာ ျဖူနီၾကားမွာ ကားေတြ ဘယ္ညာစီရပ္ထားတာ သူတို႔နဲ႔ မဆိုင္သလို ။ကားေတြပိတ္ညပ္ လမ္းပိတ္ဆို႔ေနတာ သူတို႔နဲ႔လားလားမွ မပတ္သက္သလို ေနသာသမွ ေလညာက သီခ်င္းဆိုေနသလို။ ဒါေပမဲ႔ဟဲ႔။ ကားနဲ႔ကားခ်င္းခိ်တ္ပလား။ ကားနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ တြယ္ပလား၊ ကားနဲ႔လူ မၾကည္ျဖူဖူးလား။ ျပႆနာအေပါင္းေသာင္းေသာင္းညံညံရိွပလား ေဟာေရာက္လာပါျပီ ကိုေရႊပီေပါ႔ေလ။ ကဲ … ရွင္းရေအာင္ ညိွရေအာင္ ရံုးလိုက္ခဲ႔ၾကပါပဲေပါ႔။ ထံုးစံအတိုင္းလုပ္လိုက္ၾကဦးေပါ႔။ ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြ တစီစီျဖစ္သလို ကိုေရႊပီေတြလည္းစည္ျပီ။
ဒါနဲ႔ တခါ ဆိုင္ကယ္သမားေကာ လမ္းစည္းကမ္းသိသလားေမး။နိုးပဲ။ လစ္တာနဲ႔၀င္တိုးပဲ။ လြတ္တယ္ထင္ရင္ ဆဲြပဲ။ လမ္းဘယ္ဘက္အက်ဆံုး ဆိုတာ ကားေတြအျမန္ေမာင္းဖို႔ ေက်ာ္တက္ဖို႔ လမ္းခ်န္ထားရတာ သူတို႔မသိ။ အျမန္လမ္းေၾကာဘက္မွာမွ ဆိုင္ကယ္ေတြက ေမာင္းသည္။ သံုးဘီးေတြ ေမာင္းသည္။ ေထာ္လာဂီ်ေတြ ေမာင္းသည္။ လက္တြန္းလွည္းက တြန္းသည္။ အံမယ္ … လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔လူေတြကေတာင္ ဘယ္ဘက္ဆံုး ယာဥ္ေၾကာေပၚမွာ လသာသလို ေမာ္ဒယ္လိုေလွ်ာက္သည္။ တခါတခါ ဖံုးေျပာ ေနေသးသည္။
ဆိုင္ကယ္ရပ္ကာ လမ္းေဘးကြ်န္းက လူနဲ႔ စကားလက္ဆံုေတာင္ က်ေနလိုက္ေသးသည္။ ကိုယ္႔ကားက ေက်ာ္ခ်င္ရင္ ညာဘက္ကသာ ေက်ာ္ေပေတာ႔။ မစဥ္းစားနဲ႔။ ဆိုင္ကယ္ေတြကလည္း ေက်ာ္ရင္ ညာဘက္က ေက်ာ္သည္။ ကိုယ္က ဘယ္ဘက္ေကြ႔ပါမယ္လို႔ အခ်က္ျပမီး ျပထားလည္းမရ။ ဆိုင္ကယ္ၾကြက္ေတြက မရမက ဒါက် စည္းကမ္းအတိုင္း ဘယ္ဘက္ကေနေက်ာ္တက္သည္။ ကိုယ္ကေကြ႔ခ်လိုက္ရင္ ခိ်တ္ျပီ။
အေကြ႔ဆို ကိုယ္႔ကားက လမ္းတည္႔တည္႔လာမယ္ထင္လို႔ လာေနတဲ႔ကား ၊သံုးဘီး၊ ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ေစာင္႔ေပးေနတုန္း ေဟာ အနားလည္းေရာက္ေရာ ဆိုင္ကယ္ကားေတြက လွစ္ဆိုခို်းေကြ႔သြားသည္။ အခ်က္ျပမီးေလး ေကြ႔မယ္ဆိုတာၾကိုမျပ။ သူျပရင္ကိုယ္က ေကြ႔လို႔ရသည္။ ကိုယ္က သူ႔ကိုေစာင္႔ေနရေတာ႔ ေနာက္ကကားဆက္လာတာနဲ႔ ေကြ႔မရေတာ႔။ ဆိုင္ကယ္ကားေတြ ေမာင္းတဲ႔သူက လမ္းစည္းကမ္း ကားစည္းကမ္းမသိ။ ေကြ႔ရင္ အခ်က္ျပမီးျပရေကာင္းမွန္းမသိ။ ဒီေန႔ကားဆိုင္ကယ္၀ယ္ ေနာက္ေန႔တက္ေမာင္းေရာပဲ။ ကားနဲ႔ဆိုင္ကယ္တိုက္ရင္ ဆိုင္ကယ္ကမွားလည္း ကားကအေရာ္ပဲလို႔ ဘယ္သူကမ်ားထြင္လိုက္သည္မသိ။ တိုက္ခါမွတိုက္ ေသခါမွေသ။
ျမို႔ေလးထဲမွာ တနာရီ၅မိုင္နႈန္းလို႔ေရးထားေပမဲ႔ ျမန္မာစာမတတ္ဖူးလို႔ေျပာမလား။ေရးခ်င္တာေရး ငါတို႔ လည္း ၀တို႔လည္း ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းတယ္ကြ လို႔ ဆိုခ်င္တာလား။မသိ။ မီးပိြုင္႔ရိွေသာ္လည္း မီးနီလည္း ကားဆိုင္ကယ္ေတြ ျဖတ္ခ်င္သလိုျဖတ္သည္။ ကိုေရႊပီေတြကလည္း လူၾကီးလာရင္ ရိွသည္။ လူေလးေတြျဖတ္ေနရင္ မရိွ။ ရိွရင္လည္း ခပ္ပ်င္းပ်င္းမို႔ ငိုက္ေနသလားထင္ရသည္။တကယ္လို႔မ်ား ၀တ္စ္ေသာက္ကားေတြမ်ား တခီ်ဖမ္းျပန္ပေဟ႔လို႔ဆိုရင္ ျမို႔ေလးရဲ႔လမ္းမေပၚမွာ ကီ်းနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္။
ဒီျဖူနီၾကားက ေရွ႔ေနအိမ္ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာရိွေနသည္။ အဲ ေရွ႔ေနရဲ႔ ၀တ္စ္ေသာက္ကားက ဒီမရပ္ရ ျဖူနီၾကား ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ ရပ္ထားသည္။ ကားေတြမီးပိြုင္႔မွာျပံုေနရင္ ဒီရပ္ထားတဲ႔ ကားကပိတ္ေနလို႔ ေက်ာ္မရျပုမရ ။ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမသာရေျပာသလို သြားမလုပ္နဲ႔ သြားမလုပ္နဲ႔ တရားစဲြခံရလိမ္႔မယ္ ။
လြတ္လပ္လိုက္တာမွ လမ္းေပၚမွာ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း ရပ္ခ်င္သလိုရပ္ ၊ မရပ္ရေနရာလည္း ရပ္ခ်င္သလိုသာရပ္။ လူလိုင္စင္ မလို ။ ကားလိုင္စင္ မလို၊ ဆိုင္ကယ္လိုင္စင္ မလို ။ အသက္မလို ကေလးေလးေတြလည္း ေမာင္းလို႔ရသည္။ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္လည္း ေဆာင္းစရာမလို။လမ္းစည္းကမ္း ယာဥ္စည္းကမ္း လိုက္နာစရာမလို သိစရာမလို ။ကိုင္း ဘာလိုေသးလဲ အခ်စ္ရယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
To complete :
Also …………………….no need to wear cloth…………………………….