မ်က္ေမွာက္ေရးရာ သူတိုု႔အာေဘာ္

ေမာင္သာရ နဲ႔ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းတုိ႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ေပးစာ – Maung Tha Ya and Shwe Amyutay


ဇူလုိင္ ၂၉၊ ၂၀၁၂
http://shweamyutay.com/images/news/s_aug12/mgtharya.jpg

ကို၀င္းၿငိမ္းေရ…
မင္းကို စာတတန္ ေပတတန္နဲ႔ အထူး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရးေျပာ လုိက္ရတာကေတာ့ ငါ့၀တၳဳ လက္ေရး စာမူေတြထဲက ပုဒ္ျဖတ္ (၊) ေတြ၊ ပုဒ္မ(။)ေတြ စကားဆက္ leader(…) ေတြနဲ႔ စာအထားအသို Space em ကြက္လပ္ကေလး( )ေတြကိုေရာ သတ္ပံု Spelling မဟုတ္တဲ့ ေရးထံုး usage ေတြကိုပါ လံုး၀ ဥႆံု မျပင္ဖုိ႔၊ ျပင္မပစ္ဖုိ႔ အတြက္ မင္းတို႔ရဲ႕ပညာရွိ စာျပင္၊ စာျပဳ၊ စာစီ ဆရာေတြနဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ ပုဂိ္ၢဳလ္ေတြကို မင္းက တဆင့္ ေမတၱာရပ္ခံ သတိေပး စကားေလး ေျပာထား ေပးဖုိ႔ပါပဲ။

မဂၢဇင္းမွာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပလိုက္တဲ့ ငါ့စာကိုမ်ား ငါျပန္ဖတ္ၾကည့္မိရင္… (စာေပစိစစ္ေရး မရွိေတာ့ဘူး ဆိုလုိ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေရးပါတယ္) ေရးရက်ဳိး မနပ္ပါလားဟ႐ုိ႕ လုိ႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့ရၿပီး စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္မိရပါတယ္။

မင္း သိတယ္။ ငါက ငါ့စာေတြကို colloquial ဟန္ စကားေျပာသံနဲ႔သာ ေရးေနတာ မဟုတ္လား။ မင္းရဲ႕လူေတြကို သည္ေလာက္အထိေတာ့ ညံ့လိမ့္မယ္လုိ႔ ငါ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ခုေတာ့ သူတုိ႔လုပ္လုိက္ပံု ၾကည့္ရတာ စကားေျပာသံ colloquial နဲ႔ စာေပဟန္ literary မွ မခြဲျခားတတ္ပါပဲကလား။ ငါက စကားေျပာ အသံထြက္နဲ႔ ေရးလုိက္တဲ့(လဲ)ဟူသမွ်ကိုလဲ စာသံ ေပသံနဲ႔ အကုန္(လည္း)လုပ္ပစ္သဗ်။ စားအံုး၊ နားအံုး၊ မသြားနဲ႔အံုးဆုိတဲ့ စကားေတြထဲက(အံုး) ေတြကိုလဲ အကုန္(ဦး) လုပ္ပစ္သဗ်။ ကေလာင္သက္ အႏွစ္ ၆၀ ရွိေနၿပီး၊ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကို america မွာ ေရာက္ေနတယ္ ဆုိ႐ံုနဲ႔ စစ္အစိုးရအားကိုးၿပီး ေခါင္းေပၚတက္ တံေတြးဆြတ္ ႐ုိက္ရတယ္ဆိုရင္… မင္းရဲ႕လူ ေတြက ဂုဏ္တက္တယ္လို႔မ်ား ထင္ေနၾကသလား မသိ။ ဒို႔ဗုဒၶ သာဘာဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ဂုဏ ၀ုဒိၶ ၀ယ၀ုဒိၶပဲ ရွိပါတယ္ေမာင္ရာ။

ေအး…ငါကေတာ့ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြေၾကာင့္ ျပည္ႏွင္ဒဏ္သင့္ ၿပီး တရပ္တေက်း ေရာက္ေနရပါတယ္။ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထား ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကူးသစ္ ကေလးရတာနဲ႔…ဗမာစာေပ သမုိင္းမွာ အနႏၲသူရိယကအစ၊ ဦးပုည အလယ္၊ သည္ကေန႔ေခတ္ ကေလာင္ငယ္ေတြ အဆံုး… ဘယ္သူမွ မေရးခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ေရာက္ရာႏုိင္ငံ ေနာက္ခံ သူတုိ႔လူမ်ဳိး သူတုိ႔အေျခအေန သူတို႔ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀သ႐ုပ္မွန္၀တၳဳတို/ရွည္ ကေလးေတြေရးၿပီး ငါေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ ဗမာစာဖတ္ပရိသတ္မ်က္ေမွာက္ အေရာက္တင္ျပေန ပါတယ္။ အခုလုိ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး အက်င့္တန္ဖို႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ မင္းက စာဖတ္ ပရိသတ္ရဲ႕အက်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ငါ့ရဲ႕ ေစတနာ ငါ့ရဲ႕ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းကူညီေနတယ္။ မင္းရဲ႕ လူေတြက ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ ၾကည့္လဲ လုပ္ပါအံုးေမာင္ရာ။ မင္းရဲ႕ခါးမွာ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆုိး ညစ္ပတ္စုတ္ျပဲေနတယ္ဆုိရင္ မင္းအသစ္တထည္ လဲ၀တ္သင့္တာေပါ့။ ပညာ အလင္းျပတုိ႔၊ စာေပေလာကတုိ႔၊ သာလြန္တို႔၊ ရာျပည့္တုိ႔ကလုိ ဓမၼာစရိယ လူျပန္ေတာ္ေတြ ဆုိရင္ စာပုိသန္႔ သြားမယ္ထင္တယ္။ ၿဗိတိသွ်ဘားမား(အခု ၫြန္႔ျမန္မာ)႐ုပ္ရွင္တုိ႔၊ ဟံသာ၀တီ စာအုပ္တုိက္တုိ႔၊ မူလ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာတုိ႔ကို စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သူ ဦးၫြန္႔ဆုိရင္… သူပိုင္တဲ့ ေနရာ ဌာနတုိင္းကို ေန႔တုိင္းေရာက္၊ ေန႔တုိင္း႐ံုးထုိင္ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူ႔တုိက္က ထုတ္တဲ့စာအုပ္ အားလံုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဟံသာ၀တီေန႔စဥ္သတင္းစာက စာေတြ အားလံုးကို သူကိုယ္တုိင္ final proof ၾကည့္တယ္။ သူလက္မွတ္ ထုိးလုိက္မွ ႐ိုက္ရတယ္။ ဆုိလုိတာက လူက ေသတာၾကာၿပီ။ ရာစုႏွစ္ တ၀က္က်ဳိးၿပီ။ နာမည္ မေသဘူး။ မင္းလဲ အဲလိုျဖစ္ရမယ္။

အခုေတာ့ မင္းရဲ႕စာအုပ္မွာ အမွားမွား အယြင္းယြင္းနဲ႔…စာေပ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ ရွက္စရာ ျဖစ္ေနတာကို မင္း လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ဘူး။ မင္းေရာ မ်ဳိးျမင့္ေရာ အလုပ္မ်ားမယ္ဆုိတာ ငါနားလည္ ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သည္လုိ ဗမာစာ မတတ္တဲ့ အမွားမ်ဳိး က်ဴးလြန္ေနၾကတာ ကုိ မင္းတုိ႔ဥေပကၡာျပဳ၊ ငပြႀကီးလႊဲခ်တာ မ်ဳိးကိုေတာ့ ငါ နားမလည္ဘူး။ ငါ အျပစ္တင္မယ္။ သည္အမွားမ်ဳိးေတြက ေတာ့ အထူးသျဖင့္ “ေရႊအျမဳေတ” အေနနဲ႔ မ်က္ကြယ္ျပဳ မထားသင့္ဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ “ေရႊအျမဳေတ”က စာသမားေတြ ဖတ္တဲ့စာအုပ္။ စာေပကုိ အားျပဳတဲ့ စာေပမဂၢဇင္း။ သုတထက္ ရသကို ပုိအာ႐ံုျပဳတယ္။ စာေပအသစ္ အသစ္ေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေမြး ထုတ္ေနတယ္။ စာေပဆုေတြ အစဥ္ တစိုက္ေပးေနတယ္။ ငါ ႀကိဳဆုိတယ္။ ငါ အားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိ ထားေနာ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္လုိ႔ ေရြးခ်ယ္ စင္တင္လုိက္တဲ့ ကေလာင္က ေနာင္အခါ စာေပေကာင္းကင္မွာ မွိတ္တုတ္ မိွတ္တုတ္ ငယ္ေသာၾကယ္… ျဖစ္မေန ပဲ လမင္းႀကီးျဖစ္လာဖုိ႔လုိတယ္။ မဆုိင္ လွေပမယ့္ ၾကံဳလုိ႔ သတိရၿပီးေျပာရရင္ ငါႀကိဳက္တဲ့ ငါ့လူေတြခ်ည့္ ေရြးလႊတ္ ဖန္မ်ားေတာ့၊ အာရွေဘာလံုးေလာကမွာ ဗမာ့နာမည္ က်ဆံုးသြားတာလဲ သင္ခန္း စာယူရမယ္။ ဆုိလုိတာက “ေရႊအျမဳ ေတ”က ေရြးခ်ယ္ စင္တင္လုိက္တယ္။ မၾကာခင္မွာ ကိုယ္စင္တင္လုိက္တဲ့ ကေလာင္ရဲ႕စာမူကို တျခားစာေစာင္ ေတြကပါ လုိလုိလားလား ေတာင္းဆို ေဖာ္ျပခ်င္တာမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္။ ဆုိပါေတာ့ ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ ျဖစ္ရမယ္။ ႀကိဳးစားရမယ္။ ေ၀ဖန္ေရးကို မျငင္းဆန္ရဘူး။ လက္ခံရမယ္။ မွားရင္ ခ်က္ခ်င္းျပင္ရမယ္။

ခုေတာ့ မင္းတုိ႔ စာစီစာျပင္ဆရာေတြက ကိုယ့္အၿမီး ကိုယ္လန္႔ၿပီး ထခုန္တဲ့ေၾကာင္လုိပဲ။ မွန္ေနတာေတြေတာင္ မွားေအာင္ လုပ္ပစ္တယ္။ ငါ့စာမူထဲမွာ ငါက “မ” ယပက္လက္သတ္ ေအာက္ ျမစ္နဲ႔(မယ့္)လုိ႔ ေရးထားတဲ့ အမွန္ေတြ အားလံုးကို… “မ” ေနာက္ပစ္ေအာက္ ျမစ္နဲ႔(မဲ့)နဲ႔ ျပင္လုိက္ၿပီး အကုန္ အမွား လုပ္ပစ္တယ္။ ခက္တာက ကြန္ပ်ဴတာမွာ ဗမာစာ႐ိုက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြကို လဲ ေျပာလုိ႔သာေျပာတာ…အျပစ္မတင္ ရက္ဘူး။ သူတို႔ခမ်ာမ်ားက ကြန္ပ်ဴတာပညာ ဟုတ္တိပတ္တိ စနစ္တက် မသင္ခဲ့ရ။ ကြန္ပ်ဴတာပညာကလဲ အဆံုး မရွိ။ ဗမာစာက်ျပန္ေတာ့လဲ…သဒၵါနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္နဲ႔ ပါဠိနဲ႔ သံျဂဟနဲ႔ စနစ္တက် တြဲသင္ခဲ့ တတ္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္။ ေတာမေရာက္ ေတာင္မေရာက္ ၀မ္းေရး အတြက္ စာ႐ိုက္ရင္း႐ိုက္ရင္းနဲ႔သာ တတ္လာၾကရရွာတာ။ ေရးထံုးတ႔ို သတ္ပံုတို႔ဆုိရင္လဲ ျမန္မာစာ အဖြဲ႕က ထုတ္ထားတဲ့ လက္တလံုးေလာက္ စာအုပ္ကေလး ေဘးနားထား အားကိုးၿပီး ေနကုန္ေနခန္း ထုိင္လုပ္ေနၾကရ ရွာတာ။ ပိုတတ္ကၽြမ္း လာဖို႔ ဆိုတာ ဆည္းပူး ေလ့လာခ်ိန္လဲ မရွိရွာၾကပါဘူး။ သည္ေတာ့ သူတို႔လဲ ဘာနားလည္မွာ လဲ၊ အသံထြက္ခ်င္း တူေနတဲ့ မယ့္ နဲ႔ မဲ့ လဲ အတူတူပဲဆုိၿပီး ရမ္းတြယ္လိုက္ၾကမွာေပါ့။

မင္းကိုေတာ့ သင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကံဳႀကိဳက္လို႔သာ တျခားမသိ ေသးတဲ့လူေတြလဲ သိရေအာင္… မယ့္ နဲ႔ မဲ့ အဓိပၸာယ္ခ်င္း ဘာမွဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းကို ငါ နည္းနည္းရွင္းျပမယ္။
အလြယ္ဆံုး ဥပမာတခု ေျပာျပ မယ္။ ဒို႔ဗမာစာမွာ ညသတ္(ည္)နဲ႔ ယပက္လက္သတ္(ယ္) က ေျပာင္းႏုိင္တယ္။ ေျပာင္း႐ိုးအစဥ္အလာလဲ ရွိတယ္။ အဓိပၸာယ္လဲ လံုး၀ ေျပာင္းမသြားဘူး။ ၾကည့္…
ဘယ္၍ဘယ္မွ် နဲ႔ မည္၍ မည္မွ်…
မည္သို႔ျဖစ္မည္မသိ နဲ႔ ဘယ္လို ျဖစ္မယ္ မသိ…
ဘယ္သူလဲ နဲ႔ မည္သူလဲ… စသည္
ဆုိလုိတာက အဲသည္အသတ္ေတြမွာ ေအာက္ျမစ္ေတြ ထပ္ထည့္လုိက္အံုး။ ညသတ္ေအာက္ျမစ္ ည့္ နဲ႔ ယပက္ လက္သတ္ေအာက္ျမစ္ ယ့္ လဲ အတူတူပဲ။ အဲသည္ေတာ့ ငါ့စာမူထဲက မယ့္ ေတြလဲ မည့္ နဲ႔ အတူတူပဲေပါ့။

ေနာက္ အဓိပၸာယ္ကို ၾကည့္ၾကရ ေအာင္…။
မယ့္ နဲ႔ မည့္ ရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ။ မနဲ႔တြဲလုိက္ၿပီး မယ္တုိ႔ မည္တုိ႔ မယ့္တုိ႔ မည့္တို႔ ျဖစ္သြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္ နက္…အသံလဲ ထြက္လာၿပီ။ အနာဂတ္ ကို ရည္ၫႊန္းတဲ့အဓိပၸာယ္လဲ သက္ေရာက္လာၿပီ။

ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ သူ႔ခ်ည့္က အသက္မရွိဘူး။ သူ႔ကို အသက္သြင္းေပးဖို႔အတြက္ သူ႔ေရွ႕မွာ ႀကိယာပုဒ္တပုဒ္ တြဲေပးရအံုးမယ္။ ဆုိပါေတာ့ “လုပ္” ဆုိတဲ့ ႀကိယာထည့္လုိက္တြဲလိုက္မယ္၊ “လုပ္မယ့္” တုိ႔ “လုပ္မည့္” တို႔ျဖစ္လာ မယ္။ ဒါလဲ ၀ါက်ေတာ့ မျပည့္ေသး ဘူး။ ကတၱားပါၿပီ။ ၀ါစက ပါၿပီ။ ကံ မပါေသးဘူး။ ၀ါက်တခု ျပည့္ခ်င္ရင္ သူ႔ ေနာက္က ကံ တြဲေပးရအံုးမယ္။ ဒါမွ “လုပ္မယ့္အလုပ္” “လုပ္မည့္ အလုပ္” ျဖစ္လာမယ္။ ၀ါက် အျပည့္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာမယ္။

အဲသည္ေတာ့ မယ့္နဲ႔ မည့္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေနရာမွန္ကို သိရၿပီ ေနာ္။ ကဲ… မေနာက္ပစ္ေအာက္ျမစ္ မဲ့နဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲ။ သတ္ပံုမတူသလုိ အဓိပၸာယ္လဲ ျခားနားတယ္။
အမွန္ေတာ့ မဲ့ ဆုိတဲ့ စာလံုးကမွ ေ၀ါဟာရ အေနနဲ႔လဲ ခန္႔ထည္တယ္။ ဗမာစာလဲ ပိုပီသတယ္။ မင္း သိတယ္ေနာ္။ ငါတုိ႔ ဗမာစာအစစ္က monosyllabic ျဖစ္တယ္။ အသံတသံတည္း ထြက္တယ္။ အဲသည္ တသံတည္းလံုး ခ်င္းမွာလဲ အနက္ အဓိပၸာယ္ရွိရတယ္။ ဥပမာ… “ေျပာ”၊ “ၾကည့္”၊ “ႏွိပ္” စသည္။ ၂ လံုးတြဲ၊ ၃ လံုးတြဲ တြဲထား တဲ့ ဗမာစာလံုးေတြလဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြဲၿပီးတလံုးခ်င္းၾကည့္ရင္လဲ တလံုးခ်င္းမွာ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ရွိရ မယ္။ ဥပမာ လႈပ္ရွား၊ စြပ္က်ယ္၊ ရဲေဘာ္…။ ၃ လံုးတြဲက… လက္ႏွိပ္ စက္၊ စိတ္ကူးယဥ္၊ ၀ါးရင္းဒုတ္…စသည္ ေပါ့။ သည္လို ၂ လံုးတြဲ၊ ၃ လံုးတြဲ၊ ၄ လံုးတြဲစာလံုးေတြ ေတြ႕ၿပီ။ သူတို႔ကို တလံုးခ်င္း ခြဲၿပီး ၾကည့္လိုက္လို႔ အဓိပၸာယ္လဲမရွိဘူး။ ခြဲလို႔လဲ မရေတာ့ ဘူးဆိုရင္…အဲဒါ ဗမာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ ဗမာမစစ္ေတာ့ဘူး။ တျခား ဘာသာ စကားတခုက အသံလွယ္ ယူၿပီးေမြးစားထားတဲ့ ေမြးစားစကား လံုးျဖစ္တယ္။ ဥပမာ…မဂၢဇင္း (အဂၤလိပ္စာလံုးကို အသံလွယ္ေမြးစား ပစ္လုိက္တာျဖစ္တယ္။ အဲသည္ စာ အုပ္ကို ဗမာလုိ အေခၚအေ၀ၚ လံုး၀ မရွိဘူး။) ေနာက္… အာလူး(ကုလားက ယူထားတာ၊ ဗမာမွာ မရွိဘူး။) ေနာက္… ကုန္းေပါင္ (တ႐ုတ္ဟင္း kung pao ကို အသံလွယ္ ယူထားတာ၊ ဗမာအေခၚ မရွိဘူး။) ေနာက္လဲ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အင္းက်ီ (တိဗက္)… ျပႆနာ(ပါဠိ)… ေအာ္တို မက္တစ္(အဂၤလိပ္)။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ငါတုိ႔ ဗမာစာထဲမွာ ပါဠိစကားလံုး ေတြကို ေမြးစားထားတာ မ်ားတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္း စက္မႈသိပံၸေခတ္ကို ေရာက္လာေတာ့ အဂၤလိပ္စကားလံုး ေတြ မ်ားလာတယ္။

ေအး… မဲ့ကေတာ့ တလံုးတည္း။ ဗမာစစ္တယ္။ အဓိပၸာယ္လဲ ရွိတယ္။ သိတယ္ေနာ္။ အလုပ္လက္မဲ့၊ အုိးမဲ့ အိမ္မဲ့၊ ပစၥည္းမဲ့၊ အာဏာမဲ့ စသည္ေပါ့။ ကင္းကြာျခင္း မရွိျခင္း အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္တယ္။

ကဲ… သည္ “မဲ့” နဲ႔ ငါ့စာေတြ ထဲက ငါေရးလိုက္တဲ့ “မယ့္” နဲ႔က ဘာ ဆိုင္သလဲ။ အဓိပၸာယ္ခ်င္းလဲ တူဖုိ႔ေနေန သာသာ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး။ အသံုး ျပဳတဲ့ ေနရာခ်င္းလဲ မတူဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေရးခဲ့ၾကတဲ့ ဗမာစာ ေရးထံုးေတြမွာလဲ ေျပာင္းလဲ႐ုိး အစဥ္အလာ မရွိခဲ့ဘူး။

ေျပာပါၿပီေကာ။ ငါ့စာ ငါ ျပန္ ဖတ္မိရင္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ဘယ္လုိ ဗမာ ပညာရွိမ်ားက ေရႊၪဏ္ေတာ္ “စူးေရာက္” ၿပီး ျပင္လိုက္ၾကတယ္ မသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ မင္း “ေရႊအျမဳေတ” ကို စာမူေပးရမွာေတာင္ လက္ရြံ႕မိ တယ္။ စိတ္ကုန္တယ္။

မင္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ငါက ငါ့ စာကိုငါ အင္မတန္ ဂ႐ုစိုက္ေရးတဲ့ ေကာင္။ တတ္ႏုိင္သမွ် သတ္ပံုက အစ၊ လက္ေရးက အစ၊ ဖတ္ႏုိင္ေအာင္ မမွားေအာင္ ႀကိဳးစားေရးတတ္တဲ့ေကာင္။ ငါက ငါ့စာကို ျပင္တာ လံုးလံုးမႀကိဳက္ ဘူး။ မင္း ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ သခင္ ခင္ၫြန္႔ ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္တိုင္ စာပံုႏွိပ္စက္မွာ ထုိင္ေနတုန္းက အျဖစ္ အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ငါေရးလုိက္တဲ့ ၀တၳဳမွာ…နကန္းတလံုးမွ မသိလုိက္… ဆုိတာပါတယ္။ အဲဒါကုိ စာစီသမားက သူ႔ၪဏ္နဲ႔သူ စဥ္းစားၿပီး… နားကန္း တလံုးမွ… လုိ႔ ျဖည့္ ျပင္စီလုိက္တယ္။ “န” ငယ္မွာ ေရးခ် ၀စၥေပါက္ျဖည့္လုိက္ တာေပါ့။ ငါေရးတုန္းက ေမ့က်န္ရစ္တယ္ ယူဆၿပီး ေစတနာနဲ႔ “နား” ျပင္ လိုက္တာပါ။ စာျပင္ဆရာကလဲ သာမန္ ၾကည့္ၿပီး သတ္ပံုလဲ မမွား၊ အဓိပၸာယ္ လဲ ရွိေနေတာ့ လႊတ္လိုက္တာေပါ့။ အဲ သည္တုန္းက ငါကုိယ္တုိင္ final proof ၾကည့္တယ္။ ေတြ႕ေရာ ဆုိပါေတာ့။ ပံုႏွိပ္တိုက္ စာအုပ္တုိက္ပုိင္ရွင္ကိုျပ ၿပီး… “ဘယ္ေကာင္ျပင္တာလဲကြ… ဘယ္ေလာက္ တတ္လုိ႔တုန္းကြ… မင္း တုိ႔တတ္ရင္ မင္းတုိ႔ေရးပါလားကြ”… ပံုႏွိပ္တုိက္ထဲမွာ ဆဲေရးေသာင္းက်န္း ေတာ့တာပဲ။ ငါကလဲ အဲသည္တုန္းက ဘာရွိအံုးမွာလဲ။ ၃၀ ေက်ာ္႐ံုေပါ့။ တုိက္ထဲမွာ စာစီေတြ၊ စာျပင္ေတြ၊ ဖုိမင္ေတြ တေယာက္မွ ငါ့ထက္ငယ္ တဲ့လူမရွိဘူး။ ဦးခင္ၫြန္႔ကေတာ့ ၅၀ ေလာက္ရွိၿပီေပါ့။ ျပံဳးေနၿပီး၊ ျပင္လုိက္ တဲ့စာစီေရာ စာျပင္ဆရာေရာ တာ၀န္ရွိတဲ့လူေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးေနတယ္။

ရွင္မဟာရ႒သာရက ကိုးခန္းပ်ဳိ႕မွာ ေရးခဲ့တဲ့… “ပညာ မုန္ယုိ၊ အရြယ္ပ်ဳိက၊ မဆုိစေလာက္၊ မာန္ေစာင္ေျမာက္ခဲ့”… လုိ ငါက မာနတံခြန္ထူခဲ့တာေပါ့။ အမွန္ က…ငါ ေရးတာက အမွန္။ စာစီမသိဘူး။ နငယ္မွာက နအေကာင္းနဲ႔ နအကန္းရယ္လုိ႔ ၂ မ်ဳိးရွိတယ္။ ပါဠိမွာေပါ့ေနာ္။ ၾကည့္…။ နေမာ>နမာမိ> ရွိခိုးဦးခိုက္ပါ၏…တဲ့။ အဲသည္မွာပါတဲ့ နငယ္ေတြကို သူခ်ည္း တလံုးတည္း ဆြဲထုတ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ေဖာ္ၾကည့္။ ခြဲလို႔လဲ မရဘူး။ သူ႔မွာ သီးသန္႔အဓိပၸာယ္လဲ မရွိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သည္ နငယ္ကို နအကန္းလုိ႔ ေခၚတယ္။ အဲ…ေနာက္…နတိၳ > န+အတိၳ > လံုး၀ မရွိ…တဲ့။ သည္မွာက်ေတာ့ သည္ နငယ္က ခြဲထုတ္လုိ႔ရတယ္။ ခြဲထုတ္ လိုက္တဲ့ နငယ္မွာလဲ သူ႔ခ်ည့္အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။ မ+ရွိျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ မရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ ဒါ့ ေၾကာင့္ သည္နငယ္ကို နအေကာင္းလို႔ ေခၚတယ္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ေရးထံုး ေတြ ေျပာထံုးေတြမွာ နေကာင္းမွန္း နကန္းမွန္း မသိ။ နေကာင္းနကန္းမသိ လုိ႔ သံုးစြဲခဲ့ၾကရာက နကန္းတလံုးမသိ လို႔ ေရြ႕ေလ်ာလာတာ ျဖစ္တယ္။ ဦးခင္ ၫြန္႔က ျပန္အျပင္ခုိင္း ျပန္အ႐ိုက္ခိုင္းပါ တယ္။ စာျပင္ဆရာကလဲ ၀န္ခံပါ တယ္။ အဲသည္ သူ႔လက္ထက္စၿပီး အခု သူမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္အထိ သူ႔တုိက္က ထုတ္သမွ်စာအုပ္ေတြကုိ လူျပန္ေတာ္ ဓမၼာစရိယေတြနဲ႔သာ စာျပင ္ခိုင္းခဲ့ေတာ့ တာပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ သူ႔“စာေပေလာက” နာမည္ရခဲ့တာပဲ။ မင္း ေကာင္းတယ္ ထင္ရင္ အတုယူသင့္တယ္။

ခုေတာ့ မင္းတို႔ မ်ဳိးျမင့္တုိ႔က ေရွ႕က ႀကိဳးစား လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္က ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တခု ငါ မင္းကို ေမတၱာ ရပ္ခံခ်င္တာက… အမွားကို ၀န္ခံပါ။ အမွန္ကို ျပင္ပါ။ ကုိယ့္လူရဲ႕အမွားကုိလဲ ၀န္ခံခိုင္းပါ။ ျပင္ခုိင္းပါ။ မကာကြယ္ပါနဲ႔။ လက္ညႇိဳး မထိုးပါနဲ႔။ ေသာႏုတၳိဳရမုဆိုးက… “အစြယ္လိုသူ မိဖုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူကား ဘုရား ကၽြန္ေတာ္၊ ၾကံေဖာ္ၾကံဖက္၊ သံုးေယာက္ သား အနက္တြင္မွ၊ ကံကြက္က်ား၍ ငမုိက္သား မုဆိုးငေပ၊ နင္ခ်ည့္ပင္ ေသ ေပေတာ့လို႔”… ေသရမွာ ေၾကာက္ၿပီး ေသေဖာ္ညိႇတဲ့အလုပ္မ်ဳိးလဲ ဘယ္ေတာ့ မွ မလုပ္ပါနဲ႔။ ဒါဟာ ပ်က္စီးျခင္း အေၾကာင္းတရားေတြ ျဖစ္တယ္။ ငါ အမွန္ေျပာတာပါ။ ငါ ဆက္ေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာ ပ်က္တယ္။ မေပးခ်င္ဘူး။ ငါ့စာမူကို လုိခ်င္လို႔ ေတာင္းေနၾကတဲ့ စာေစာင္ မဂၢဇင္းေတြမွ အမ်ားႀကီး။ ငါက မေပးလုိ႔ လံုးခ်င္း ၀တၳဳကိုေတာင္ အခန္းဆက္ ခြဲထည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ facebook တင္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြ မင္းေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ ၀င္းၿငိမ္း၊ ျပည္တြင္းကေန america ကို အလည္အပတ္ ေရာက္လာၾကတဲ့ စာေပသမားေတြထဲမွာ မင္းက တခုတ္တရ(အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက)စြန္႔စြန္႔စားစား တိတ္တဆိတ္ လာၿပီး ေတြ႕ရဲခဲ့တဲ့ အတြက္ မင္းကိုေရာ မ်ဳိးျမင့္ ကိုေရာ ငါ တအား ေလးစားခင္မင္ သြား ခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ မင္းကို ငါ ေရးေပးေနတာေပါ့။ ငါ့ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အတုိင္း ဗမာျပည္မွာ စာေပ စိစစ္ေရး မရွိေတာ့ရင္…စာေပ လြတ္လပ္ခြင့္ရရင္ … စာျပန္ေရးမယ္ ဆုိတာ…ခု ေရး ေပးပို႔ ေပးေနတာပဲ။ စာေပစိတ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္တြင္ မဟုတ္ဘူး။ ပုဂိၢဳလ္ေရး သံေယာဇဥ္လဲ ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေပးထားခဲ့တဲ့ ကတိ လဲ မပ်က္ရေအာင္… ငါ သည္စာမွာ ေျပာထားတဲ့ ငါ့ရဲ႕စိတ္ႀကိဳက္ ငါ့ရဲ႕မူ အတုိင္းလဲ ပုံႏွိပ္ မႏွိပ္ သိရေအာင္…၀တၳဳ တိုတပုဒ္နဲ႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ အျဖစ္ သည္စာကို ေပးလုိက္တယ္။ (“တစ္ ေနရာမွာ သံုးထားတဲ့ “တ” ေတြက အစ ငါ့မူအတုိင္း ငါေရးလုိက္တဲ့ စာလံုး ေတြကိုေရာ ေရးထံုးေတြကိုေရာ လံုး၀ လံုး၀မျပင္ပါနဲ႔။

ငါလံုး၀ လက္မခံဘူး။ ငါတို႔ ဗမာစာမွာ သတ္ပံုက်မ္းေတြ မ်ားစြာ ရွိတယ္။ ဦးေန၀င္းလို သူ႔ကိုယ္သူ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးတယ္လို႔ ယူဆခဲ့ၾက တဲ့ တခ်ဳိ႕ဘုရင္ေတြကလဲ အမိန္႔အာဏာ နဲ႔ သတ္ပံုက်မ္းေတြ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လဲ မရွိ ၾကေတာ့ဘူး။ ဘယ္သတ္ပံုက်မ္းမွလဲ တညီတၫြတ္တည္း မတည္ျမဲခဲ့ၾကဘူး။ “တညလံုး ခုတ္ေမာင္းေနပါရက္နဲ႔ ခရီး မတြင္ပါလားလို႔ ေအာက္ေမ့တာ… မနက္ မုိးလင္းလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္းကို ပတ္ေမာင္းေနတာပဲ” လုိ႔ အသံုးမက် ဦးေဏွာက္မရွိတဲ့ မာလိန္မွဴး နဲ႔ ႏႈိင္းၿပီး၊ ဦးေန၀င္းက ဆဲလုိက္ေတာ့မွ ျမန္မာစာပညာရွိႀကီးေတြလဲ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ ထုတ္လုပ္လုိက္ရတဲ့… သည္ကေန႔လက္စြဲ ျမန္မာစာေရးထံုးက်မ္း ဆိုတာကေလးေရာ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာ ခံမလဲ မသိ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဗမာစာ ဗမာစကားေျပကို ဗမာေတြ ေျပာေနၾကတဲ့အတုိင္း ေရးတာပဲ ႀကိဳက္တယ္။ ေျပာင္းေျပာရင္ လိုက္ေျပာင္းေရးမယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕အယူအဆကေတာ့ စာေပတုိ႔ စကားတုိ႔ဆိုတာ အျမဲရွင္ သန္ေနရမယ္။ အျမဲရွင္သန္ေနမွ အျမဲ ႀကီးထြားလာမယ္။ အဲသည္ living language ကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါမွ ဗမာ စာေပ ဗမာစကား ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာမယ္။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။

ဘာသာျခား စကားေတြ စာလံုးေတြကိုလဲ ကိုယ့္မွာ မရွိရင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဗမာမႈ ျပဳယူမယ္။ ဒု-ကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္က “bioscope” ကို အသံလွယ္ၿပီး ငါတုိ႔က “ဘိုင္စကုတ္” လို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ အခု သူတုိ႔ကလဲ “movie” ျဖစ္လာတယ္။ ငါတုိ႔ကလဲ “႐ုပ္ရွင္” ျဖစ္သြားတယ္။ ရွင္သန္ ေျပာင္းလဲေနတာကို ေျပာျပတာပါ။ နား မလည္တဲ့လူေတြက “ဘန္း” စကားကို လက္မခံဘူး။ ငါကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ “ဘန္း” စကားဆုိတာ လူငယ္ေတြက အသစ္တီထြင္ၿပီး သံုးစြဲလာတာ။ ေနာက္ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး လူထုအမ်ားစုက လက္ခံ သံုးစြဲလာရင္… အဲဒါ ေ၀ါဟာရျဖစ္သြားတာပဲ။ စကားေတြ စာလံုးေတြကို လူထုက မသံုးၾကေတာ့ရင္… ေဟာင္းႏြမ္းသြားရင္…ေပါရာဏျဖစ္သြား မယ္။ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမယ္။ အဲသည္ လည္ပတ္ေနတဲ့ စာနဲ႔စကား သံသရာကို သိရင္ ဘန္းစကားေတြကို လက္ခံရမယ္။ ဘန္းစကားေတြကို မေျပာရဘူး၊ မေရးရဘူးလို႔ေျပာရင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေမြးကင္းစကေလးေတြကို လုိက္ သတ္ပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။ တခ်ဳိ႕ ဘန္း စကားလံုးေတြကို ငါကိုယ္တုိင္လဲ မႀကိဳက္လွပါဘူး။ ေရွးတုန္းက“ကညာ” လို႔ သံုးတယ္။ ေနာက္ “အပ်ဳိ”…၊ ေနာက္ ငါတုိ႔အေဖေတြေခတ္ ေရာက္လာေတာ့… “ဇယ္” တုိ႔ “မ်ာ” တုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ တယ္။ မတည္ျမဲခဲ့ၾကဘူး။ ေဟာ ခုေတာ့…“ေစာ္”တဲ့။ ငါ့စိတ္ထဲ ေတာ့… ညစ္ညမ္းတယ္၊ ႐ိုင္းတယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ မိန္းမပ်ဳိ ကေလးေတြကေတာင္ လုိက္သံုးလာၾကၿပီ။ ငါ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။ အစားထုိး အသံုးအႏႈန္းကလဲ မေပၚေသးဘူး။

ေနာက္ ငါတုိ႔ ဗမာစာမွာ ဖဦးထုပ္နဲ႔ ဘကုန္းကလဲ ျပႆနာရွိတယ္။ ငါ ငယ္ငယ္က သည္ ဖဦးထုပ္နဲ႔ ဘကုန္း ျပႆနာ၊ ဘယ္လုိ ခြဲျခား သံုးသင့္တယ္ မသံုးသင့္ဘူး ဆိုတာ… စာေပေလာက မွာ ေရးၾကသားၾကနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အေျဖ မထြက္ခဲ့ပါဘူး။ ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဂရိတ္ဖုိးစိန္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဘႀကီးဘေဖ… ဘကုန္းႀကိဳက္တဲ့ လူက ဘကုန္းႀကိဳက္တာပဲ။ ဖဦးထုပ္ ႀကိဳက္တဲ့လူက ဖဦးထုပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ငါကေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုးႀကိဳက္တယ္။ သမူဟလုပ္ၿပီးေတာ့… အသံထြက္ အတုိင္း လုိက္သံုးတယ္။ ဥပမာ… အေရွ႕ဘက္နဲ႔ ေတာင္ဘက္ကုိ ေရးရင္ အသံထြက္အတုိင္း ဘကုန္းနဲ႔ေပါင္း တယ္။ အေနာက္ဖက္နဲ႔ ေျမာက္ဖက္ကို ေပါင္းရင္လဲ အသံထြက္ အတုိင္းပဲ ဖဦး ထုပ္နဲ႔ ေျပာင္းေပါင္းတယ္။ အဲဒါ ငါ့ရဲ႕ ေရးထံုး(usage) မူ၀ါဒပဲ။ လံုး၀ မျပင္နဲ႔။ ငါ မႀကိဳက္ဘူး။

ၾကံဳလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ စစ္ၿပီးစ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ဆက္ေလာက္…ႏႈတ္ခမ္းနီမကေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တင့္တယ္နဲ႔ သူ႔ စာဟန္တပည့္ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားေခ်ာ စာေရးဆရာ ၀င္းဦးက သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ မသံုးဘူး။ … ဤစာေရးသူ …လုိ႔ပဲ သံုးတယ္။ ေနာက္ထူးျခားတာတခု ရွိတယ္။ စာေရးဆရာမႀကီး ခင္ႏွင္းယုက သူ႔စာေတြထဲမွာ… ဒါေပမယ့္ သို႔ေပမယ့္…လုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးဘူး။ အညာေက်းေတာက သံုးၾကသလုိ… ဒါေပစိ၊ ဒါေပသိ…လဲ မသံုး ဘူး။ သူ႔ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေလသံ အတုိင္း… ဒါေပမင့္ …လို႔ အျမဲသံုး တယ္။ ၾကာလာေတာ့ အဲသည္ ဒါေပမင့္ဟာ သူ႔ေရးထံုးျဖစ္လာတယ္။ မျပင္ေကာင္းတဲ့အတြက္လဲ ဘယ္စာေစာင္ ဘယ္မဂၢဇင္း စာျပင္စာတည္းကမွ သူ႔တသက္တုိင္ မျပင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေရးထံုးဆုိတာ စာေရးဆရာရဲ႕ မူပုိင္ျဖစ္တယ္။ ေရးထံုးကို ဘယ္စာျပင္စာတည္းမွ မေျပာနဲ႔။ ဘယ္ပါေမာကၡ ဘယ္ပညာရွိကမွ ျပင္ပုိင္ခြင့္ မရွိဘူး။ ျပင္ၾက႐ိုး ထံုးတမ္းစဥ္လာလဲ မရွိဘူး။

စာေရးတဲ့ ကေလာင္တလက္ဟာ… သူေရးထုတ္ခဲ့တဲ့ စာေတြလဲ မ်ားလာၿပီ။ ေရးခဲ့တဲ့သက္တမ္းလဲ ၾကာလာၿပီ။ သူေရးသမွ်ကို ပရိသတ္ ျပည္သူကလဲ ႏွစ္သက္စြာ လက္ခံဖတ္ ေနမွတ္ေနၾကၿပီ။ တေန႔က်ရင္ သူ႔စာ ေတြကိုလဲ ေက်ာင္းသံုးတကၠသုိလ္သံုး စာအုပ္အျဖစ္ ျပ႒ာန္းႏုိင္တဲ့အဆင့္ ေရာက္လာၿပီဆုိရင္…ျပည္သူက အစုိးရက ႏုိင္ငံက … သူ႔ကိုစာေပအာ literary authority အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ လာရျမဲျဖစ္တယ္။ အဲသည္အခါမွာ သူ႔ ေရးဟန္ေတြ ေရးထံုးေတြကိုပါ ေလ့လာ ဆည္းပူးရ႐ိုး၊ ျမတ္ႏုိးဂုဏ္ျပဳရ႐ိုးျဖစ္ တယ္။ ဒါဟာ ကမာၻ႔ရဲ႕ အစဥ္အလာပဲ။

ငါ ဆုိလုိတာ နားလည္တယ္ေနာ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ကေတာ့… ငါ ထပ္ေျပာခ်င္တာက… အခုသည္ေပး စာဆုိလဲ ဟုတ္၊ ေဆာင္းပါးဆုိလဲ ဟုတ္ တဲ့…စာမူကို အမ်ားအတြက္ပါ အက်ဳိး ရွိမယ္လုိ႔ ယူဆရင္… “ေရႊအျမဳေတ”မွာ ၀တၳဳနဲ႔ တလထဲ ေဖာ္ျပေပးဖုိ႔ပါပဲ။ မင္းအတြက္ ထိခိုက္မယ္လို႔ ယူဆရင္ေတာ့ မေဖာ္ျပပါနဲ႔။ တျခားတေနရာရာမွာ ငါ သံုးလုိက္ပါ့မယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ မင္းကို မထိခိုက္ေအာင္ ေရးထားတဲ့အတြက္ မထိခိုက္တဲ့အျပင္ “ေရႊအျမဳေတ”ေတာင္ ပိုၿပီးဂုဏ္ေရာင္ ေျပာင္လာႏုိင္ပါတယ္။
စိုတဲ့လက္ မေျခာက္ပါေစနဲ႔ ငါ့ညီ တုိ႔…

ေမာင္သာရ


ဆရာေမာင္သာရသို႔ ျပန္ၾကားခ်က္

ဆရာခင္ဗ်ား…
ဆရာ ေပးပို႔လိုက္တဲ့ စာေပ ေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ပါၿပီ။ အယ္ဒီတ ာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေရးရင္ စာဖတ္ ပရိသတ္က ဆရာ ေရးထားတာေတြကို ဖတ္မွတ္ၿပီး အမွားအယြင္း ရွိႏိုင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကား ေရးသားရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာက တစ္သက္လံုး စကားေျပာဟန္နဲ႔ ေရးခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ဒီေခတ္ စာစီေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ သိခ်င္မွ သိမွာျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိေနတာေပါ့။ အေမးသေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္တဲ့ ၀ါက်မ်ားမွာ(လဲ)ကို သံုးၿပီး တျခားေနရာမွာေတာ့ (လည္း) ကို သံုးပါတယ္။ ေရတြက္လို႔ရတဲ့ကိစၥ မ်ားမွာ(တစ္)ကိုသံုးၿပီး ေရတြက္လို႔ မရတဲ့ကိစၥမ်ားမွာ (တ)ကို သံုးပါတယ္။

ဥပမာ- တစ္ခါတေလ ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလ မဟုတ္ပါဘူး။ ထိုနည္းတူစြာ (တဲ့၊ မဲ့)တို႔ရဲ႕ မူရင္းဇာစ္ျမစ္က (တယ္၊ မယ္) ျဖစ္ပါတယ္။ သာဓက အေနနဲ႔ (တဲ့)ကို သြားတဲ့၊ လာတဲ့ လို႔ သံုးေနၾကေပမဲ့ (မယ့္)ကေတာ့ သြားမယ့္၊ လာမယ့္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ (တဲ့၊ မဲ့)ဆိုၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိေအာင္ သံုးစြဲပါတယ္။ မရွိအနက္နဲ႔ သံုးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ (မယ့္)ဟာ မွားတာမဟုတ္ေပမဲ့ ေရးထံုးအတိုင္း ျပင္ေရးတဲ့သေဘာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဒါေပမဲ့ကို (မဲ့)လို႔ပဲ ေရးပါတယ္။ (မယ့္) လို႔ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြက ျမန္မာစာ ပညာရွင္မ်ား ညိႇႏိႈင္းၿပီး ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ ျမန္မာစာ အဘိဓာန္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေရးထံုးမ်ား အတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ေျပာသလို လက္တစ္လံုးေလာက္ စာအုပ္ကေလးနဲ႔ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာစာ သတ္ပံုက်မ္းေတြက ေခါင္းအံုးအိပ္လို႔ ရေလာက္ပါတယ္။ ေရွးေခတ္က ဓမၼာစရိယေတြကို စာျပင္ဆရာ ခန္႔တယ္ ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာေတာ့ ျမန္မာစာ ပါရဂူမ်ားကို ခန္႔ထားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မဂၢဇင္းတိုက္မွာ စာျပင္တာ၀န္ ယူထားတဲ့ ေမစပယ္ၫြန္႔က ျမန္မာစာပါရဂူ (ေဒါက္တာဘြဲ႕ရ) ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာက ျမန္မာစာနဲ႔ ေ၀းေနေတာ့ ဒီေခတ္ လူငယ္ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔လည္း မ်က္ျခည္ျပတ္ေနပံုရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရႊအျမဳေတက စင္တင္ေပးလိုက္တဲ့ ကေလာင္ရွင္မ်ားဟာ ဆရာေျပာသလို ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီး တျခား မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ေနရာေပးခံရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာ ပီတိျဖစ္ရသလို ေနရာေပးတဲ့ မဂၢဇင္းမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ အခုေဖာ္ျပလိုက္တဲ့ ဆရာ့ေပးစာမွာ တစ္လံုးမွ ျပင္မထားပါဘူး။

ဆရာ ေရးထားတဲ့ စာလံုးေပါင္းမ်ား အတိုင္း စီေပးထားပါတယ္။ ေနာက္လမွာ ပါမဲ့ ၀တၳဳမွာလည္း ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္၊ ဆရာ့သတ္ပံု အတိုင္း တစ္လံုးမွ မျပင္ဘဲ စီထားပါတယ္။ စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ US ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တုန္းက လာ့စ္ဗီဂတ္စ္ကို ေရာက္ခိုက္ ဆရာ့ကို လာေတြ႕ခဲ့တာ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လာေတြ႕တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလးစားမႈနဲ႔ လာေတြ႕တာပါ။ မေတြ႕ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ တားမထားပါဘူး။ ဆရာေျပာတဲ့ အထဲမွာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ သင့္တယ္ဆိုတာ ပါတယ္။ ဆရာျပည္ႏွင္ဒဏ္ ဘယ္တုန္းက ခံလိုက္ ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မသိလိုက္ပါလား။ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြက “စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္သာရကို အစိုးရက ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလိုက္တယ္”လို႔ အမွတ္ မွားသြားၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခါအခြင့္ သင့္ရင္ ဘယ္မဂၢဇင္း မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ ဘာစာအုပ္ေရးလို႔ ဘယ္အစိုးရ အဖြဲ႕က ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္မွာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ရွင္းျပ ေစခ်င္ပါတယ္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုကို ေလးစား ခ်စ္ခင္ေသာ အားျဖင့္ စာမူမ်ား ခ်ီးျမႇင့္ေနတယ္ ဆိုတာကို ေက်းဇူး တင္၀မ္းသာပါတယ္ ဆရာ။ အခါအခြင့္သင့္ရင္ ဆရာ့စာမူသစ္မ်ားကို ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဆရာ ေရးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရးပါဦး ဆရာ။ အခုေဆာင္းပါးနဲ႔အတူ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ၀တၳဳကိုေတာ့ ေနာက္လမွသာ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။

ေလးစားခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
၀င္းၿငိမ္း

မူရင္း – ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ဩဂုတ္လ ၂၀၁၂


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
My Friend Tin Moe By Maung Swan Yi - Selection of MoeMaKa Articles

Similar Posts

2 thoughts on “ေမာင္သာရ နဲ႔ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းတုိ႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ေပးစာ – Maung Tha Ya and Shwe Amyutay
  1. aww…..lu dway,lu dway///ah thet tway kyee lar kya p naw…mahn dyay shok kya par ohn byo,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  2. ဆရာေမာင္သာရေျပာတာမွန္ပါတယ္၊အဲ့ဒီ့အေရးအသားမ်ိဳးေၾကာင့္စာေတြကိုႏွစ္သက္ခဲ့တာပါ

Comments are closed.