ခင္မ်ိဳးခ်စ္ (ဂ်ဴနီယာ၀င္း ဘာသာျပန္)
ဇူလိုုင္ ၂၆၊ ၂၀၁၂
(Khin Myo Chit ေရးေသာ ‘Quest for Peace’ မွ ‘ Hail The Conquering Heroes Home’ ကို ဂ်ဴနီယာ၀င္း က ဘာသာျပန္သည္)
အိပ္မက္ဆိုးမ်ား မၿပီးဆံုးႏူိင္ေတာ့ဟု ျမင္မိသည္။ အိပ္မက္ဆိုးမ်ား အဆံုးသတ္သြားၿပီဟူသည့္ သတင္း လက္ခံရဖို႔ပင္ ေကာင္းလြန္းအားႀကီးေနပါသည္။ က်မတို႔ ဂ်ပန္လက္ေအာက္က တကယ္ပဲ လြတ္ေျမာက္ၿပီျဖစ္ သည္။ ၿဗိတိသွ် တို႔၏ အလုပ္တာ၀န္က အခုေတာ့ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္ ၄င္းတို႔ ေတာင္လိုပံု ေနေသာ တန္ဖိုးမဲ့ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြကို ဘာလုပ္ရမည္ မသိျဖစ္ကာ ထိုကိစၥကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ က်မတို႔အတြက္ ဒီဒုကၡေတာထဲ မေရာက္တာ ကံေကာင္းေလျခင္းျဖစ္သည္။ က်မတို႔မွာ အ၀တ္အစား ၀ယ္ဖို႔ အိပ္စရာဖ်ာ၀ယ္ဖို႔ပင္ ျခဴးတျပားမွ မရွိပါ။ က်မတို႔၏ အသက္နွင့္ ခႏၶာတြဲကာရွိေနျခင္း၊ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ေတြနွင့္ ဂ်ပန္စစ္တပ္ နွိပ္စက္တာ မခံရတာနွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ က်မတို႔မွာ သံုးပတ္စာ ဆန္နွင့္ စားစရာ ေတြ ရွိေနသည္။ ဒါကုန္ရင္ေကာ…? …အိုး ….ဘာလို႔ စိတ္ပူေနမွာလဲ။
က်မတို႔ သိုေလွာင္ထားေသာ ရိကၡာေတြ ကုန္မသြားခင္မွာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနွင့္ သူ႔အဖြဲ႔သားမ်ား ေလာ္လီကားနွင့္ အျပည့္ စားစရာေတြ တင္ေဆာင္ကာ က်မတို႔ ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ စစ္တန္းလ်ားသို႔ ေရာက္ခ်လာပါသည္။ သူက ဒါေတြကို သူနွင့္ သူ႔လူေတြအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေကၽြးေမြးဖို႔ လံုေလာက္သလားဟု ေမးပါသည္။ ေမးဖို႔ လိုေသးလား က်မတို႔ အတြက္ဆို တာ၀န္ယူဖို႔ အတိုင္းထက္အလြန္ ေက်နပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူက က်မတို႔ စိတ္ရွိသလိုပင္ ခြဲေ၀ကာ လုပ္ဖို႔ပါ ျဖစ္ပါသည္။ က်မတို႔ မငတ္ျပတ္ခင္ ကယ္တင္ခံရျခင္း အတြက္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။
အရင္က မ်က္မွန္းတန္းမိထားေသာ မ်က္နွာမ်ားကို က်မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ရင္း ေန႔စဥ္ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ၾကပါသည္။ ကိုလတ္က ဗိုလ္ေန၀င္းနွင့္ အတူ သူ၏ စာရြက္စာတန္းမ်ားကို ကူညီေပးကာ က်မက ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္၍ ဆာေလာင္ေနေသာ အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္း မသိရွိသည့္ လူမ်ားကို ေကၽြးေမြးရပါသည္။ ထိန္းသိမ္းထားေသာ အစားအေသာက္အမ်ားစုမွာ ေစာေစာပိုင္း အေျခအေနမွာပင္ ပုပ္သိုးကုန္ပါၿပီ။ ဆန္ေတာင္မွ ပ်က္လု ေနၿပီျဖစ္သည္။ က်မသည္ ျပည္နွက္ေနေသာ ဆန္ပိုးမ်ားကို ဖယ္ရွား ေကာက္ပစ္က ထမင္းခ်က္လို႔ ရေအာင္ျဖင့္ စီမံရင္း တိုက္ပြဲ၀င္ အနို္င္ရ ဟီးရိုးမ်ား ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေန၀င္း နွင့္ ဗိုလ္ေဇယ်တို႔အား ေကၽြးေမြးခဲ့ပါေတာ့သည္။ သူတို႔တေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လာလိုက္ၾကတာ သည္ေနရာမွာ သူရဲေကာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံလ်က္ရွိေနပါေတာ့ သည္။
က်မတို႔ ကဲ့သို႔ ငတ္ျပတ္ေနသူမ်ားက နံေဘးမွာ အစကတည္းက ရွိေနၾကပါသည္။ သူတို႔က နံေဘးမွာ ဆာေလာင္ေနေသာ မ်က္နွာမ်ားျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ က်မသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ သိပ္မေကာင္းေသာ အစား အေသာက္ ေ၀စုမ်ားကို သူတို႔ကို ခြဲေ၀ကာ ေပးလႈရာ ၄င္းတို႔မွာ အလြန္ေက်နပ္စြာပင္ လက္ခံယူၾကပါသည္။
က်မက ထိုလိုအပ္ေနေသာ သူမ်ားကို ေ၀စုမ်ားခြဲေပးကာ နိုင္ငံေရးသမားမ်ားအား ခ်က္ျပဳတ္ေပးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနစဥ္မွာ စိတ္မသက္မသာစရာ အျဖစ္နွင့္ ႀကံဳရပါသည္။ တေန႔မွာ အရာရွိလူငယ္တဦး က်မဆီေရာက္လာၿပီး စစ္တပ္ဆိုင္ရာ ရာရွင္ေတြကို ဘာလုပ္ပစ္သလဲဟု ေမးပါသည္။ က်မက က်မကို မေမးပဲ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုသာေမး ဟု ေျဖလိုက္ပါသည္။ သူက က်မကို စာရင္းဇယား ဘယ္လို လုပ္သလဲ …စသည္ျဖင့္ ေမးျမန္းေျပာဆိုပါ သည္။ က်မက ‘ မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြပဲ စာရင္းနဲ႔ဇယားနဲ႔ လုပ္ၾက’ ဟုေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္လိုနွင့္ စကားမ်ားၾကပါသည္။ က်မက က်မသည္ ရုံးကိစၥမ်ား လုပ္ေပးေနသူ မဟုတ္ေၾကာင္း ၊ ဒီပစၥည္းေတြ ျဖန္႔ေ၀တဲ့ဆီမွာ ကိုယ့္သေဘာနွင့္ကိုယ္ မျဖန္႔ရဘူး ဆိုရင္ ဒါေတြ အကုန္သာယူသြား…..စသည္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက က်မတို႔ၾကား၀င္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀င္လုပ္ရပါသည္။ သူက ထိုလူငယ္ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါသည္။
ထိုအရိုင္းအစိုင္းလူငယ္၏ အမည္မ်ာ(က်မေနာက္ေတာ့ သိလာသည္မွာ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရဲေဘာ္ေလး ဗိုလ္သိန္းေဆြ ျဖစ္လာပါသည္။ က်မ သူနွင့္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ရသည့္ ကိစၥကို တခါတခါ မေမ့နိုင္ဘဲ ျပန္ျပန္ေပၚလာပါသည္။ သူကမ်ား ငါ့ကို ရာရာစစ၊ ရုံးေစ လူငယ္ေပါက္စေလးက၊ က်မသည္ စစ္တပ္အတြင္းက သူမ်ားဆီက ၾကားသမွ်ေသာ နာမည္ဆိုုးမ်ားကို သူ႔ကိုေပးကာ ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ က်မမသိသည္မွာ ေနာက္ဆယ္နွစ္ အၾကာမ်ာ ထိုလူငယ္ေလးသည္ က်မ၏ ဘ၀ကို မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ပံုစျဖင့္ ေျပာင္းလဲ ပစ္လိုက္နိုင္မည္ဆိုတာကို ျဖစ္ပါသည္။
( ေဒၚခင္မ်ိုးခ်စ္၏ A Buddhist Piligrim’s Progress ေဆာင္းပါးတြင္ ေဘာက္ေထာ္ စြန္းလြန္းဂူ ေက်ာင္းတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္က ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အျဖစ္ သိကၽြမ္းခဲ့ေသာ ဗိုလ္သိန္းေဆြ ယခု ဦးပဥၥင္း ဦးသာသန ၀ိသုဒၶိကို ျပန္ေတြ႔ခဲ့ရပံုကို ယခုလို ေရးသားထားပါသည္။
‘မၾကာမီ ဦးပဥၥင္း ဦးသာသန၀ိသုဒၶိသည္ က်မတို႔ကို ျမင္ပါသည္။ ထိုအခါ အံ့ၾသသြားပံုလည္းရသည္။ ၀မ္းသာပံုလည္းရပါသည္။ သူ၏ မ်က္နွာတြင္ ၿပံုးသည့္ အမူအရာေလးကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ သူ၏ ဣေျႏၵသိကၡာကို ဖူးေျမာ္ရၿပီး က်မေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။ ယခင္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးေသာ အမူအရာမ်ား၊ သူမ်ားအေပၚ မေထမဲ့ျမင္ အမူအရာမ်ား ေမာက္မာေသာ အမူအရာမ်ားကို မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ က်မစိတ္ထဲတြင္ ….ငါအရင္က သိခဲ့တဲ့ အလြန္လူပါး၀တဲ့ ဗိုလ္သိန္းေဆြဟာ သူပဲလား? ဟု စဥ္းစားေနမိပါသည္။ သူ႔အမူအရာသည္ ေမတၱာ ကရုဏာ အျပည့္ ျဖစ္ေနပါသည္။ က်မ၏ နွလံုးသားမ်ား သည္ ၾကည္ညိဳစိတ္မ်ား ျပည့္လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ေရွ႔တြင္ ထိုင္၍ ၾကည္ညိဳစိတ္ အျပည့္ျဖင့္ ကန္ေတာ့မိပါေတာ့သည္။)
(ယခု ေဆာင္းပါးကို ျပန္ဆက္ပါမည္)
ဤသို႔နွင့္ က်မတို႔သည္ အေရးပါေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာေတြသည္ က်မတို႔ ဘ၀ထဲကို ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖင့္ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ က်မတို႔၏ မိတ္ေဆြမ်ား တဦးၿပီး တဦး ျပန္ေရာက္လာၾက ျပန္ေတြ႔ဆံုၾကပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ ေတာ္လွန္ေရး မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တို႔နွင့္ မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္ အျဖစ္ ေပါင္းစည္းလိုက္ၾကပါသည္။ ကိုလတ္သည္ က်မတို႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့ေသာ နိုင္ငံျခားေရးရုံးေဟာင္းတြင္ အရာရွိ အျဖစ္ ရာထူး ရခဲ့ပါသည္။ အစစ အရာရာမွာ အေျခက်လာလ်က္ရွိလာစဥ္မွာ က်မတို႔ လက္ရွိေနေနေသာ ေနရာမွာ ဆက္လက္ ေနထိုင္ဖို႔ မျဖစ္နိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေနစရာ ရွာရပါသည္။ က်မတို႔မွာ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွိပါ၊ သို႔ေသာ္ မိတ္ေဆြမ်ားက ပိုက္ဆံ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္၍ ရေသာ အထည္စမ်ား အစရွိသည္တို႔ကို လာေပးၾကပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဂ်ပန္ေတြ ထြက္သြားခ်ိန္မွာ သူတို႔ သိမ္းဆည္းထားေသာ ပစၥည္းဥစၥာေတြက ထြက္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုလတ္မွာ P.B.F( Patriotic Burmese Force) ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ တပ္မေတာ္မ် လစာ မရေသးေသာ္လည္း ရာရွင္ေတာ့ ရေနပါသည္။
အခ်ိန္ အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါ ၿမိဳ့ေပၚမွာ အခန္းတခန္းရသည္။ ထိုအခန္းရလိုက္သည့္ ကံေကာင္း ပံုကလည္း အေတာ္ရွင္းျပရမည္။ ကိုလတ္က ႏူိင္ငံျခားေရးရုံးမွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တဦးက လက္နွိပ္စက္စာေရးအျဖစ္ အလုပ္လာလုပ္သည္။ သူ႔အသက္မွာ ၂၀ခန္႔သာ ရွိၿပီး သူ႔ခမ်ာ အျပင္ထြက္ အလုပ္ လုပ္မွ ျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသူ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က မိန္းကေလးငယ္တဦး အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔မွာ လံုျခံဳမႈမရွိပါ။ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္မ်ားနွင့္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြက ေနရာတကာမွာ ရွိေနသည္။ ထိုမိန္းကေလး၏အိမ္မွာ ရုံးနွင့္ ေျခာက္မိုင္အကြာမွာ ရွိသည္။ ကိုလတ္နွင့္ အျခား၀န္ထမ္းမ်ားက သူ႔ကို ၀င္ေခၚကာ ရုံးသို႔ လမ္း ေလွ်ာက္လာရသည္။ အျပန္က်ေတာ့လည္း သူ႔အိမ္က ျဖတ္ျပန္ရေသာေၾကာင့္ လမ္းကလည္း သင့္သျဖင့္ သူ႔မိသားစု စိတ္ပူပင္ေနရျခင္းကို လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ေလ်ာ့ပါးေစရာ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုမိန္းကေလး မသန္းခင္သည္ က်မတို႔၏ မိတ္ေဆြေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္လာပါသည္။
မသန္းခင္၏ မိသားစုတြင္ မုဆိုးမ မိခင္ႀကီး၊ ညီအစ္မေလးေဖၚနွင့္ ေမာင္ တဦးရွိၾကသည္။ သူတို႔မွာ စစ္ကာလ အတြင္း ခက္ခက္ခဲခဲ က်ားကန္ကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသည့္ လွပေသာ အိမ္ႀကီးတလံုးရွိသည္။ ထိုအိမ္သည္ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္သမွ် ျဖစ္ကာ မသန္းခင္၏ ၀င္ေငြ နည္းနည္းေလးသည္ မိသားစုကို အလြန္ပင္ အကူအညီႀကီး ျဖစ္လွ်က္ရွိသည္။ စစ္ၿပီးသြားေသာအခါ မသန္းခင္သည္ အရပ္ဖက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အလုပ္ရသည္။ ထိုကာလသည္ ေနထိုင္စရာ ေနရာကိစၥ သည္ အေတာ္ ခက္ခဲေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ က်မတို႔ ေနထိုင္စ ရာ အိမ္ရွာရတာလဲ အခ်ည္းနွီးျဖစ္ေနသည္။ ထိုအေျခအေနမွာ မသန္းခင္ မိခင္ႀကီးက က်မတို႔အတြက္ ထိုအိမ္ႀကီးမွာ ေနထိုင္စရာ အခန္းတခန္းေပးပါသည္။ သည္ေတာ့ ျပႆနာ တခု ေျဖရွင္းလိုက္နိုင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
*ကိုလတ္သည္ P.B.F မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ႀကိဳတင္ ေျခာက္လစာလခ အျပည့္ျဖင့္ အလုပ္မွ အနားယူခဲ့ပါသည္။ က်မတို႔ ၀င္ေငြ ျပန္မရခင္မွာ က်မသည္ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရေသာ က်မ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စာအုပ္ငယ္ေလးတအုပ္ အျဖစ္ ခ်ေရးခဲ့ပါသည္။ ယင္းသည္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား အတြင္းမွာ အသက္နွင့္ ခႏၶာတည္ၿမဲေစဖို႔ အကူအညီျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
က်မတို႔သည္ ထိုရိုးရွင္း ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာေလးမွာ အေျခက်လာၿပီး က်မတို႔၏ ဘ၀ကို ႀကိဳးစားၿပီးတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်မတို႔ သားေလးကလည္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္ အရြယ္ေရာက္လာပၿပီ။ က်မတို႔တာ၀န္မဲ့ အခုလို တေလွ်ာက္လံုး ေနထိုင္လာခဲ့လိုက္ၾကတာ သည္အတိုင္းဆက္ေလွ်ာက္ေနဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလ။ ကိုလတ္သည္ ျပည္သူ႔ ေထာက္ပံ့ေရးဌါနမွာ အလုပ္ရခဲ့ပါသည္။
မွတ္ခ်က္ – ဦးခင္ေမာင္လတ္ (ကိုလတ္)သည္ အဂၤလိပ္ ၀င္လာၿပီးေနာက္ P.B.F (မ်ိဳးခ်စ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္)တြင္ အမႈထမ္းေနရာမွ ထြက္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ထိုတပ္မွာ အမႈ႔ထမ္းခဲ့တဲ့သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ အမႈ႔ထမ္းခဲ့တဲ့သူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ စစ္တပ္မွာမရွိေတာ့တဲ့သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္မ်ာ အမႈ႔ထမ္းခဲ့တဲ့ သူေတြ ဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လက္မွတ္ထိုး ေထာက္ခံေပးရင္ လခေျခာက္လစာျဖင့္ အနားယူခြင့္ေပးမည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ဘဘႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္သည္ ဘဘႀကီးအတြက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေထာက္ခံလက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့ေသာ ထိုေထာက္ခံစာကို တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္သို႔ လွဴလုိက္ပါသည္။ ဤကား ဘဘႀကီးတို႔ ေျပာခဲ့တာေတြကို စာဖတ္သူမ်ား သိေစရန္ ျဖည့္စြက္ ေရးသားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Welcoming of heroes is a graceful truth!