ေမ ၁၂၊ ၂၀၁၂
ဖုန္းျမည္လာ၍ နာရီကုိတခ်က္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ည (၁၁) နာရီထုိးလုလု၊ သည္အခ်ိန္မွာဆက္ေလ႔ရွိသူသည္ သူဟု သိလုိ္က္၏။ သူတာ ၀န္ၿပီးခ်ိန္ႏွင့္ ကုိယ္႔အားလပ္ခါခ်ိန္၍ ဖုန္းဆက္ေလ႔ရွိသူမဟုတ္လား။မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မုိးေကာင္းတုိက္၊ ေညာင္ရမ္းပါဠိတကၠသုိလ္ရိပ္မွာ အတူခုိလႈံၾကစဥ္က (၁) သုံးလုံးေဇာတိကရယ္လုိ႔ စာသင္သားေလာကမွာ နာမည္ႀကီးခဲ႔သည့္ ညီေတာ္ North Carolina ေရာက္ “အရွင္ေဇာတိကာ ဘိ၀ံသ” …။
“ဟလုိ အရွင္ေလး”
“ဘုန္းႀကီး … တပည့္ေတာ္တုိ႔ သိန္းသန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆး႐ုံလာတက္တယ္တဲ့ .. အဲဒါ ….”
ဘုရားဘုရား ဆရာေတာ္ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္။ သည္ကုိမထြက္ခြာခင္ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ခဲ႔တာကုိ အမွတ္ရသည္။ တရားမွတ္ေနစဥ္ တိတ္တဆိတ္ဓာတ္ပုံပင္ ႐ုိက္ခဲ႔ေသး။
“ဘာ … ဘာျဖစ္တာတဲ႔လဲ”
“အသည္းလား၊ သည္းေျခလား .. ေသခ်ာမသိေသးဘူး။ ျပဳစုဖုိ႔လုိက္လာတဲ့ကုိယ္ေတာ္နဲ႔ပဲ စကားေျပာရေသးတယ္။ အဲဒါ လွမ္းအေၾကာင္း ၾကားတာ”
ဖုန္းခ်သြားေတာ့ မဆုိင္းပင္ သူေပးသြားေသာနံပါတ္မ်ားျဖင့္ ဘန္ေကာက္ကုိဖုန္းေခၚလုိက္သည္။ ဆရာေတာ္ ခုေလးတင္က်ိန္းစက္သြားလုိ႔ ေနာက္မွျပန္ေခၚပါဟု တဖက္က တုန္႔ျပန္လာမွ ေအာ္ .. ဟုတ္ပါရဲ႕ ဒီကညဟာ သူတုိ႔ဆီကေန႔ပါလား။ ဆြမ္းစားၿပီး နားေနခ်ိန္ပါလားဟု အမွတ္ရလုိက္သည္။
ဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ဆရာေတာ္၏ သီလဂုဏ္ သမာဓိဂုဏ္ ပညာဂုဏ္ သာသနာကုိခ်စ္တဲ့ ဂုဏ္၊ ေလာကကုိေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ ေတြေၾကာင့္ အျမန္ဆုံး ေရာဂါမွ ထေျမာက္ပါေစ၊ ထေျမာက္ပါေစ …။
ကုိယ့္စိတ္ေတြသည္ ကုိယ္တုိ႔တေတြ ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စုိ႔ခဲ႔ရာ မႏၱေလးၿမိဳ႕က မုိးေကာင္းတုိက္ဆီ ေျပးသြားေတာ့သည္။
ေညာင္ရမ္းပါဠိတကၠသုိလ္တဲ႔။ ဆ႒သံဂါယနာတင္ အမွဴးေထရ္ ေညာင္းရမ္းဆရာေတာ္ႀကီးမွသည္ ဒုတိယ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ ဦးလကၡ ဏ၊ တတိယေဒး၀န္းဆရာေတာ္တုိ႔မွအစ …. ဘဒၵႏၱပ႑ိစၥာဘိ၀ံသ ဆရာေတာ္တုိင္ ကုိယ္တုိ႔၏ အာစရိယပါစရိယမ်ား။
ကုိယ္သာမေဏဘ၀ႏွင့္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ေညာင္ရမ္းမင္းသား” ဟု တည္ရာဌာနႏွင့္ ဥပဓိသမၸတၱိကုိစဲြကာ အမည္တြင္ႏွင့္ၿပီ။
ဥပဓိကလည္းေကာင္း၊ အရပ္အေမာင္းကလည္းခန္႔၊ ပညာကလည္းျမင့္၊ စာခ်ကလည္းေက်ာ္၊ အေနအထုိင္ကလည္းေကာင္းမုိ႔ ေက်ာ္ သင့္ ေသာဂုဏ္၊ စာသင္သားေတြက ၾကည္ညိဳေလးျမတ္စြာေပးေသာအမည္ပင္။
ဆရာေတာ္ကုိ ဆြမ္းခံႂကြစဥ္ႏွင့္ စာခ်စဥ္ေတြမွာသာ ေတြ႔ရေလ႔ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာသင္သံဃာေတာ္မ်ား၏ အာ႐ုံမွာမူ အျမဲမျပတ္ထင္ေန ေတာ့သည္။
ဆရာေတာ္ႏွစ္ရွည္လွ်ားစြာပုိ႔ခ်ခဲ႔သည့္ပ႒ာန္းႏွင့္ ယမုိက္ဆုိသည့္ အဘိဓမၼာစာ၀ါမ်ား၊ အလကၤာ၊ သဒၵါ စသည္နွင့္ ပါရာဇိကဏ္၊ သီလကၡန္၊ အ႒သာလိနီ စာ၀ါမ်ားကား မလုိက္ဖူးေသာစာသင္သား မရွိသေလာက္ပင္။
သာမေဏ သက်သီဟႏွင့္ ရဟန္းသက်သီဟ စာ၀ါမ်ားကုိ ပုိ႔ခ်ေပးသည့္ျပင္ အျခားလုိအပ္ေနေသာ စာ၀ါမ်ားကိုလည္း လပ္သည့္ေနရာမွာ ျဖည့္ေပးတတ္ေသးသည္။ တေန႔ကုိ ကလပ္စ္ ၅ ခုထက္မနည္း ရွိေနတတ္သည္။ ၿပီး သိေစလုိေသာစိတ္၊ တတ္ေစလုိေသာေစတနာကဲ လွသည္။
စာ၀ါနားသည့္ ကာလမ်ားမွာမူ ဘုရား၀တ္ျပဳလွ်င္ ျပဳ၊ မျပဳလွ်င္ တရားမွတ္ေနတတ္သည္။ ပထမေညာင္ရန္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ခ် မွတ္လမ္းအတုိင္း တည္သူပင္၊ ပရိယတ္ႏွင့္ ပဋိပတ္ယွဥ္ေနေစျခင္းပင္။
ယခုဆုိလွ်င္ ကိုယ္တုိင္က်င့္ရုံမွ်မက ေႏြရာသီ စာ၀ါပိတ္ခ်ိန္တုိင္း အားထုတ္လုိသူတုိင္း လုိက္ပါေစလွ်က္ ေနာက္ပါသံဃာ ၁၀၀ ခန္႔ႏွင့္ ႏွစ္ စဥ္ ေမၿမိဳ႕ကိုသြားကာ ပဋိပတ္ကုိ ျပသေပးေနခဲ့ၿပီ။
ကုိယ္တို႔ေတြကမူ ကံမေကာင္းခဲ႔၊ တေရေျမျခားရာ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ကုိယ္တုိ႔တေတြရွိေနခဲ႔လွ်င္ ….။
သည္ႏွယ္ ဂႏၳ၊ ၀ိပႆနာ ႏွစ္ျဖာဓူရႏွင့္ ျပည့္စုံသလုိ က႐ုဏာဓာတ္ အားႀကီးပုံကလည္း …။
မွတ္မိေသးေတာ့ …။ ကိုယ္မႏၱေလးမွာရွိစဥ္ ကုိယ့္အေမက ႏွစ္စဥ္သီတင္းကြၽတ္တုိင္း သားကုိလာေတြ႔တတ္သည္။ လာတိုင္း သားရဲ႕ဆရာ သမားေတြကုိ ကန္ေတာ့ေလ႔ရွိသည္။ ၀ါကြၽတ္ကန္ေတာ့ျခင္းေပါ႔။
ကုိယ့္ဆရာမ်ားျဖစ္သည့္ ေအာင္မဂၤလာဆရာေတာ္၊ ေဒး၀န္းဆရာေတာ္၊ ေဇယ်သိန္ဆရာေတာ္၊ ဆရာေတာ္ ဦးမကုဋဥာဏာဘိ၀ံသ၊ ဆရာေတာ္ ဦးပ႑ိစၥာဘိ၀ံသ စသည္ေလ။
ကန္ေတာ့ပြဲကေတာ့ ဖြယ္ရာလွသည္မဟုတ္။ ငွက္ေျပာဖီးဆုိင္ႏွင့္ ကိတ္မုန္႔ဗူးသာ။ အဲ … တခါတေလ ရက္ထည္ ဖ်င္ပုိင္းေလးေတြ ပါတတ္ သည္။
တေန႔ ကုိယ္တုိ႔သားအမိ ဆရာေတာ္ကုိသြားကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဆရာေတာ္က ေနေကာင္းရဲ႕လားေမးေတာ့ “တပည့္ေတာ္မ ေျမးရွင္ျပဳ တုန္းက အရွင္ဘုရားေဟာခဲ႔တဲ႔ အတုိင္း ႐ုပ္ကုိလည္းျပင္၊ စိတ္လည္းျပင္ေတာ့ က်မၼာတယ္ဘုရာ့”။ ဆရာေတာ္က ျပဳံးၿပီးေခါင္းညိတ္ေနသည္။ ၿပီး အေမက “ဒါေလးက တပည့္ေတာ္မတို႔ လက္ျဖစ္ထည္ေလးဘုရာ႔။ ဆရာေတာ္ လက္သုတ္သုတ္၊ ေျခသုတ္သုတ္ သုံးဖုိ႔ဘုရာ့”
ဆရာေတာ္က ဘာမွမေျပာ၊ ေခါင္းမူညိတ္သည္။ ကုိယ္က အားနာသည္။ ဖ်င္ၾကမ္း မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါေလး။ အေမက ကုိယ္႔အတြက္တထည္၊ ဆရာေတာ္အတြက္တထည္ ယူလာသည္။ အေမ႔သဒၶါမုိ႔ ကုိယ္မတားသာ၊ ထမင္းရည္ေကာ္တင္ထားေသာ ထုိမာေခါက္ေခါက္ ဖ်င္တဘက္ ကေလးသည္။
ဆုေပးၿပီး တရားအနည္းငယ္ေဟာအၿပီးမွာေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ေက်ာင္းကုိ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
သည္လုိႏွင့္ ရာသီေတြ ေျပာင္းခဲ႔သည္။ ကိုယ္လည္း ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ စုန္သြားခဲ႔သည္။ စာေပနယ္မွာ နစ္ေနခဲ႔သည္။ ကုိယ့္ညီ ဖုိး ေက်ာ္ မႏၱေလးကုိေရာက္၍ဆုံလွ်င္ေတာ့ “ဒကာမႀကီး ေနေကာင္းရဲ႕လား” ဟု ဆရာေတာ္က ေမးတတ္သည္တဲ႔။
တေန႔မွာေတာ့ ရြာမွ ကုိယ္႔ငယ္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ၇၅ ႏွစ္ စိန္ရတုမွာ တရားခ်ီးျမႇင့္ရန္ပင့္ဖုိ႔ ၾကဳံလာသည္။ အားလုံးက မပင့္ရဲ။ ဆရာေတာ္က စာခ်ဖ်က္၍ လုိက္ခဲသည္ကုိ အားလုံးကသိၾကသည္။ ၿပီး လွည္းၾကမ္းတတန္၊ ေလွၾကမ္း တလွည့္ခရီး။
ကုိယ္တုိ႔ကုိဆုိလ်င္ ဆရာေတာ္ကခ်ီးေျမႇာက္မည္ကုိသိၾကေလေတာ့ ကုိယ္႔ကုိတာ၀န္ေပးၾကေတာ႔သည္။ သည္ေတာ့ မေတြ႔တာ ၾကာျပီျဖစ္ ေသာ ဆရာထံ ခ်ဥ္းကပ္ရျပန္သည္။
စိန္ေရႊရတနာကုန္သည္ႀကီးတဦးက ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းထားေသာ သိန္းသန္းရတနာဆုိသည့္ ခမ္းနားေသာေက်ာင္းေပၚ ကုိယ္လွမ္းတက္ ခဲ့သည္။ “ဦးဇာဂရႀကီးပါလား …။ ဘယ္ေရာက္ေနတုန္း” စာၾကည့္ေနရာကလွမ္းမိန္႔ေတာ့ ကိုယ္လည္း ကန္ေတာ့ဖုိ႔ရန္ ဆရာေတာ္ အခန္း ထဲ တန္း၀င္လုိက္သည္။ ကုိယ္ၾကက္ေသ ေသသြားသည္၊ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရာမွ အံ့ၾသသြားသည္။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လား။
ဆရာေတာ္၏ေခါင္းေအာက္ ေခါင္းအုံးထက္က အရာေလးသည္ ဘယ္လုိမွမထင္မွတ္သည့္အရာေလး။ ေသခ်ာသည္။ ဖ်င္တဘက္ၾကမ္း ကေလး။ အေမ၏ ေတာျဖစ္ဖ်င္တဘက္ၾကမ္းကေလး။ ႏုညက္ေသာ ေခါင္းအုံးေပၚက ဖ်င္ထည္ေလး။
ကုိယ္႔ရင္သည္ ရြာျပန္ေရာက္သည့္တုိင္ ၾကည္ႏူးမေျပ။ ေတာေက်းလက္သူတို႔၏သဒၶါကုိ ဆရာေတာ္ ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ႔ပါပေကာ။ ကံအေကာင္း ဆုံးေသာအေမတုိ႔တြင္ ကုိယ့္အေမပါခဲ့ၿပီ။
ထုိအေၾကာင္းၾကားရ၍ ပီတိစိမ္႔စုိသြားေသာ အေမ႔သ႑ာန္သည္လည္း ယေန႔တုိင္ေတြးမိတုိင္း မမွိန္၊ ထုိႏွယ္ က႐ုဏာ၊ ေမတၱာ အားႀကီး သေလာက္ သုတပညာေကာ။ ေကာက္ကာငင္ကာ သာဓကတခုေဆာင္ရလ်င္ ျမန္မာ ပန္းရံ၊ ပန္းတေမာ႔နယ္က ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈစည္း မ်ဥ္းေလးတခုပင္။
ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေစတီတုိ႔ေရွ႕တြင္ မပါမျဖစ္ေသာ ကႏုတ္လက္ရာ၊ ျခေသၤ႔႐ုပ္ႀကီးမ်ား၊ ထုိျခေသၤ့ႀကီးမ်ားကုိ အဖုိ + အမ ခြဲျခားသတ္မွတ္ ခ်က္စည္း။ ထုိစည္းကုိမသိသူမ်ားက အထီးအမကြဲေအာင္ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းတို႔တြင္ ျမင္လ်င္မဖြယ္၊ မတင့္တယ္ေသာအဂၤါမ်ား ထု လုပ္ကာ ခြဲၾကေတာ့သည္။
အစဥ္အလာႀကီးမားေသာ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈတြင္ကား ထုိသုိ႔မဟုတ္။ ျခေသၤ႐ုပ္၏လက္ေအာက္တြင္ရွိေသာ သားေကာင္ကုိၾကည့္၍ ခြဲရ သည္။ သားေကာင္က အားႀကီးေသာ က်ား၊ ေတာ၀က္စသည္ျဖစ္လွ်င္ ထုိအ႐ုပ္သည္ အဖုိ။ သမင္ဒရယ္ စသည္သားေကာင္ငယ္ လက္ ေအာက္တြင္ရွိေနမူ ထုိျခေသၤ့သည္ အမ။ ကုိင္း ဘယ္ေလာက္လွပသိမ္ေမႊ႕တဲ႔ ခြဲျခားနည္းပါလဲ ..။
သည္အခ်က္ကုိ ပိသုကာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပင္ သိမွသိၾကပါေလစဟု ကုိယ္သံသယျဖစ္မိသည္။ ကုိယ္တုိ႔ ခုလုိေျပာျပႏုိင္ျခင္းကလည္း ဆရာေတာ္၏မွတ္စုေလးကုိ ဖတ္လုိက္ရေသာေၾကာင့္ပင္။
သည္ႏွယ္ စြယ္စုံမုံေသာက္၊ လဇၨီေပသလ သိကၡာကာမေထရ္ျမတ္ပင္ မ်က္ေမွာက္ကာလတြင္ “ကံပင္ေကာင္းလွ်က္ အေၾကာင္းမလွ” ျဖစ္ ခဲ႔ရသည္။ သာသနာတည္တန္႔ေစလုိသူဆုိသူမ်ား၏ ထုေခ်လႊာေတာင္းမႈကုိ ခံခဲ့ရရွာေလသည္။
အေၾကာင္းေသာ္ … သူတုိ႔ဆက္ကပ္ေသာဘြဲ႔တံဆိပ္ကို လက္မခံေသာေၾကာင့္တဲ႔။
ကုိယ္တုိ႔မွာ “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ” ဟု စုတ္သတ္အံ့ၾသခံျပင္းခဲ႔ရ။
ဆရာေတာ္ကမူ စာခ်ပ်က္မွာစုိး၍က တေၾကာင္း၊ အျခားအျခားေသာေထရ္မ်ားသာ ရသင့္ျခင္းကတေၾကာင္းေၾကာင့္ဟု ထုေခ်ခဲ့ရပါသတဲ့။
မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒ၊ ဦးရာဇဓမၼ၊ တိပိဋက ဦးသုမဂၤလဆရာေတာ္၊ အင္းစိန္ ဦးတိေလာက ဆရာေတာ္၊ ေမဒိနီဆရာေတာ္ စ သည္ သူေတာ္သူစင္ေတြ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံယူရစဥ္တြင္ အဘယ္ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ထုိသူတို႔ေပးေသာဘြဲ႔ကုိ သာယာလုိပါ အံ႔နည္း။
မည္သုိ႔ဆုိေစ လာဘ္၊ ပူေဇာ္၊ အေက်ာ္အေစာကုိ လြန္ေျမာက္စြမ္းေသာအာဇာနည္ကုိ သာသနာ႔သမုိင္းကရလုိက္သလုိ ျမန္မာ့သမုိင္းက လည္း ရရွိလုိက္ေပၿပီ။
ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေတြ ေရေပၚတြားေနခ်ိန္မွာ ဗူးေတာင္းနစ္၍ ေနေကာင္းေနမည္။ က်ီးကုိ ဟသၤာေတြျခံရံခ်ိန္မွာ ေဖာ္မဲ့ဟသၤာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနေပမည္။ အိပ္မက္ပ်ယ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ……။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကုိယ္တုိ႔အဖုိ႔ေတာ့ သည္လုိဆရာသမားမ်ဳိးရဲ႕တပည့္ျဖစ္ရတာ မည့္သည့္ဆုထူးႏွင့္မွ် မလဲႏုိင္။ သည္အေၾကာင္း ကုိယ္ တုိ႔တေတြ မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ခဲ႔သည္။ သည္ညေတာ့မူ ……
ဆရာေတာ္ ေဆး႐ုံမွာတဲ႔။ ဘုရားမ, လုိ႔ ဆရာေတာ္ က်မၼာပါေစ ….. ေ၀ဒနာက ထေျမာက္ပါေစ ….
သာသနာေတာ္၏ ေထရ္ျမတ္ျပယုဂ္၊ တပည့္ေတြ၏ မီး႐ွဴးလမ္းျပ၊ ကုိယ္တုိ႔တေတြ၏ ႐ုိးေမာ္ဒယ္မုိ႔ က်မၼ ပါဦးဘုရား၊ ခန္႔က်န္းပါဦးဘုရား။
မနက္ျဖန္ ဖုန္းဆက္မည္။
အဦးဆုံး “ယထာဘူတံ ဉာဏဒႆနာယ သတၳာ ပရိေယသိတေဗၺာ”
ပစၥဳပၸန္ သံသရာအက်ဳိးမ်ားဖုိ႔ရာ ဆရာေကာင္းကိုရွာၾကရန္ အႀကိမ္အႀကိမ္တုိက္တြန္းေတာ္မူခဲ႔ေသာ ဘုရားရွင္၏စကားေတာ္သည္ ဆရာ ေတာ္ေၾကာင့္ ျပည္စုံလြယ္ခဲ႔ရေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားမည္။ ၿပီးမွ …..။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ဗဟုသုတရသလို ဖတ္လို႔ အလြန္ေကာင္းပါသည္ ဘုရား။ ေနာင္မ်ားမွာလဲ အဲဒီလို စာမ်ိဳးေလးေတြ မစပါ ဘုရား။ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ ဘုရား။
ဒီလိုဆရာေတာ္မ်ိဳးက စစ္တပ္ၾကီးစိုးတဲ႔ ေခတ္ဆိုးကာလဆိုးမွာ ကိုယ္ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းကိုပဲ မဖဲ႔မေစာင္းေလွ်ာက္တဲ႔ဆရာေတာ္ဟာ ရွာပါးပစၥည္း ပါပဲ
ေကာင္းတာေပးရင္
ေကာင္းတာ ယူတတ္ရတယ္..ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးအလွ အဆံုးအမ ကို ေအာက္ေမ့ တ.သ ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးညြတ္ေနဆဲပါပဲ ဘုရား
ဆရာေတာ္ဘုရား က်န္းခံ့သာ လို႔ မာပါေစဘုရား