မဟာပညာတတ္အစိုးရ၊ ပါရဂူဘြဲ႔ရွင္ႏွင့္ ေက်ာင္းေစာင့္
ယေန႔ခတ္ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လြန္စြာစိတ္မေကာင္းစရာေတြ ရွိေနသည္ကား ဆုတ္ယုတ္မႈကို ဦးတည္ေနၿပီဟု ဆိုရမလိုပင္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးသာမက အဘက္ဘက္ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈေတြက ပညာတန္ဘိုးကိုပင္ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမႈလာေခ်ေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံသားတိုင္း၏ အေရးအရာဟု ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္အမ်ားစုက လက္ခံထားၾကသည္၊ ဟုတ္သည္ ႏိုင္ငံသား အသီးသီး၏ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးသည္ လူတိုင္းႏွင့္ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနေပသည္။ ပါဝင္ရမည္၊ ပတ္သက္ရမည္၊ ျပဳျပင္ရမည္၊ ေျပာင္လဲရမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးကေတာ့ လူတန္းစားတရပ္ရပ္ သို႔မဟုတ္ အခြင့္ထူးခံလူတခ်ိဳ႕ကသာ ခ်ယ္လွယ္ႀကိဳးကိုင္ျခင္းကို ျပည္သူတရပ္လံုး ခံစားေနရသည္။
အလားတူ စီးပြားေရးက႑တြင္လည္း တိုင္းျပည္ကို ေခတ္အဆက္ဆက္ မေတာ္မတရား အုပ္စိုးခဲ့သူတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ရာ စီးပြားေရးခရိုနီ (Crony) အေပါင္းအေဖာ္တစုကသာ ထင္တိုင္းႀကဲ၍ တိုင္းျပည္၏ အရင္းအျမစ္ သယံဇာတမ်ားကို ထင္သလို စိတ္ႀကိဳက္ ကိုယ္က်ိဳးရွာခြင့္ ရခဲ့သည္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ယခုပြင့္လင္း လာေနပါသည္ဆိုေသာ စစ္ဗိုလ္တမတ္သား ပါလီမန္တုေခတ္တြင္ပင္ ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူတို႔ ေျခခ်ခြင့္ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ မေရႊ႕မေျပာင္းႏိုင္ေသာပစၥည္းဟု ဆိုအပ္ေသာ ေျမကြက္မ်ားသည္ပင္ အာဏာပိုင္ အသစ္တို႔ စီမံခန္႔ခြဲလို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရွားပါးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
လူမႈေရးဘက္တြင္ေတာ့ ေျပာစရာကုန္ေလာက္ေအာင္ပင္ ရွိေတာ့မည္။ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္ဆိုသည့္ ေရွးရိုးစဥ္လာ စကားဆိုသည္မွာ တေခတ္တခါက ယံုတမ္းစကားကဲ့သို႔ပင္ ေဝဝါးသြားခဲ့ရေလၿပီ။ ဤေခတ္ႀကီးထဲတြင္ မေတာ္မတရား လုပ္အား အျမတ္ထုတ္၊ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးငယ္မ်ားေတာင္မွ မဝေရစာစားကာ တိုင္းတပါးအရင္းရွင္တို႔၏ စက္ရံုအလုပ္ရံုမ်ားတြင္ အသက္ရွင္ဖို႔ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသျဖင့္ မိမိအမ်ိဳးအေဆြကို ေစာင့္ေရွာက္ကူညီဖို႔ဆိုသည့္ တခါတုန္းက ထံုးတမ္းစဥ္လာကို ေယာင္ေရြ႕မွပင္ စဥ္းစားေနအား မရွိေတာ့ေခ်။
ဤသို႔ အဘက္ဘက္မွ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနရသည့္ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီးကို မည္သို႔မည္ပံု ျမွင့္တင္ပံ့ပိုးရမည္ကို ညာဏ္ရည္ျမင့္ျမင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ၾကရမည့္အစား ယခုတဖန္လာျပန္ေခ်ၿပီ ပညာေရးကို ေပါတိေပါခ်ာ တန္ဘိုးသတ္မွတ္မႈေတြက ကမၻာက ရယ္သြမ္းေသြးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ဆိုလိုသည္မွာ ဧၿပီလ(၄)ရက္ေန႔ထုတ္ သတင္းစာပါ မူလတန္းျပ ေန႔စားလေပး ဆရာ၊ ဆရာမအလုပ္အတြက္ အလုပ္ေခၚစာပင္ျဖစ္သည္။ အဆိုပါေၾကညာခ်က္တြင္ ေန႔စားလေပး ဆရာ၊ ဆရာမရာထူးအတြက္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိသည့္ ပညာအရည္အခ်င္းတြင္ “ပါရဂူ” ဘြဲ႕ (Ph.Dဘြဲ႔)ရရွိထားသူမ်ားကိုပါ နင္တို႔နဲ႔ဒါပဲတန္တယ္၊ အလုပ္လိုခ်င္ေလွ်ာက္ထား ဆိုသည့္ေစာ္ကားေမာ္ကား ေၾကညာခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
ဆိုေတာ့ ေျပာစရာကေတာ့ ရွိလာၿပီျဖစ္သည္။ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖြဲ႔ဟုေခၚဆိုေသာ အႏွီ အာဏာပိုင္တို႔၏ ပညာေရးအေပၚ အကဲျဖတ္ခ်က္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္စဥ္းစားရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ထိုသူမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ေကာ တိုင္းျပည္၏ ပညာတတ္မ်ားကို ထိုက္သင့္သည့္ ေနရာ၊ ရာထူးေပးအပ္ကာ တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ လုပ္ကိုင္ခ်င္ေသာဆႏၵ အမွန္ရွိပါ၏ေလာ။ မရွိ၍ ဤသို႔ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာ ေလွ်ာက္ေရး လုပ္ျခင္းဟုသာ ေျပာဆိုရေတာ့မည္၊ ထို႔အျပင္ အဆိုပါပုဂၢိဳလ္မ်ား ကိုယ္တိုင္ကေကာ ပညာေရးအဆင့္အတန္း အသီးသီးကို မည္သို႔တန္ဘိုးထား ေလ့လာလိုက္စားရမည္ကို နားလည္ပါ၏ေလာ၊ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါမည္ သို႔ရာတြင္ ကမၻာ့ဗဟုသုတ မဲ့ ၍ဟုသာ ဆိုရေတာ့မည္။
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝအရြယ္ကစ၍ မိခင္မွစကာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားထံမွ ပညာသင္သားတို႔သည္ ေလ့လာနာယူ လိုက္နာက်င့္ႀကံခဲ့ၾကရသည္မွာ အမွန္ေျပာေၾကးဆိုလွ်င္ ေသဆံုးသည္အထိ ေလ့လာသင္ယူ ေနရမည္သာျဖစ္သည္။ စာဖတ္ျခင္းဆိုသည္ကိုကပင္ သင္ယူေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ လူတိုင္းအရာအားလံုးကို အကုန္မသိႏိုင္၊ ထို႔အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ အခန္းက႑အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ပညာရွင္မ်ားက ပိုမိုဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ အဆင္ျမင့္ဆံုးေသာ ဘြဲ႔ဒီကရီေတြအထိ စာသင္သားမ်ားအား ေပးအပ္ခ်ီးေျမွာက္ကာ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အလြယ္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ပညာေရးတြင္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းမွစကာ အဆင္ျမင့္ပညာျဖစ္ေသာ (Advanced education) တြင္ ရိုးရိုးဘြဲ႕၊ မဟာဘြဲ႕ႏွင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ဟုေခၚေသာ ပညာရွင္အဆင့္ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းတို႔ တိုင္းႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ ရွိၾကသည္၊ ထို႔အတြက္ မဟာပညာတတ္အစိုးရမွ ေခၚဆိုေသာ ေန႔စားလေပး ဆရာဆရာမရာထူးသည္ ျမန္မာပညာတတ္မ်ားကို ခ်ီးေျမွာက္ေသာ အံ့မခန္းဟာသ တခုဟုပင္ေျပာရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ (၂)ႏွစ္ခန္႔က အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံတခုလည္းျဖစ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးစႏိုင္ငံ(developing country) တခုလည္းျဖစ္ေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ပညာေရး ရည္မွန္းခ်က္ဆိုင္ရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲတခု ျပဳလုပ္ေၾကာင္း ဘန္ေကာက္ပို႔စ္သတင္းစာတြင္ သတင္းတပုဒ္ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ အဆိုပါရည္မွန္းခ်က္မွာ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ လာမည့္သကၠရာဇ္ (၂၀၂၅)၌ ပါရဂူဘြဲ႕ ရရွိၿပီးသူေပါင္း (၁၅၀၀၀)ခန္႔ အနည္းဆံုးရွိေအာင္ ပညာေရးကို အစြမ္းကုန္တိုးျမွင့္ ကူညီေထာက္ပံ့သြားမည္ ဆိုတာျဖစ္သည္။ ၾကည္ႏူးရေပစြ။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါ ပါရဂူဘြဲ႔ရ ဆိုသူမ်ားမွာလည္း သာမာန္ေညာင္ည ေပါပါပဲပဲ ဤဘြဲ႔ကို ရယူဖို႔ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ အမွန္တကယ္ ႏိုင္ငံတကာက ပညာရွင္ ပေရာ္ဖက္ဆာ၊ ပါေမာကၡႀကီးမ်ားကိုယ္တိုင္က လက္ခံမွာသာ ေပးအပ္ခ်ီးျမွင့္မည့္ ပါရဂူဘြဲ႔ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ႏိုင္ငံတကာအလယ္တြင္ ကိုယ့္ေလွကိုယ္ထိုး ပဲခူးေရာက္ေရာက္ ပုဂံေရာက္ေရာက္ဆိုသည့္ ေမာင္ရင္ငေတ လုိမ်ိဳး လုပ္၍မရ၊ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ပ်က္ရယ္ျပဳခံရမည္သာျဖစ္သည္။
ဆိုေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ဆိုသည္ကေကာ ႏိုင္ငံတကာအလယ္တြင္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ရလြယ္ပါ၏လား၊ ေျပာရေတာ့မည္ လံုးဝမဟုတ္ပါ၊ မိမိေရးသားလာေသာ စာတမ္း၊ စာစုမ်ားကို မိမိပါေမာကၡက အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆြဲယူလႊင့္ပစ္တာကို မ်က္ရည္က်ခံ ႀကိဳးစားကာ က်ားကုတ္က်ားခဲ ေလ့လာသင္ယူရျခင္းမွ ရရွိလာႏိုင္သည့္ ပညာအဆင့္အတန္း တခုျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အဆိုပါပညာအဆင့္အတန္းအတြက္ တကၠသိုလ္တခုခုမွ ဒုတိယဒီကရီျဖစ္ေသာ မဟာဘြဲ႔တခုခု ရရွိၿပီးသူမ်ားသာ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဆက္လက္ျပဳစုေလ့လာခြင့္ရေသာ ဘြဲ႔ဒီကရီသာျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ေတာ့ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္သူမ်ားကို တခုတ္တရ ခ်ီးက်ဴးေပးအပ္သည့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါရဂူဘြဲ႕မ်ားကိုေတာ့ ထည့္သြင္းမေဆြးေႏြးလိုေပ။ ဆိုေတာ့ စာသင္သားတဦးအေနျဖင့္ မူႀကိဳဘဝမွစကာ ေနာင္အႏွစ္(၂၀)ခန္႔အနည္းဆံုး ပညာသင္ၾကားမႈကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ ထူးခၽြန္သူမ်ားသာ ဤေနရာအဆင့္အတန္းကို ဆြတ္ခူးၾကရေပသည္။ ဤအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္က်ခဲ့ရသည့္ ေငြေၾကးကုန္က်မႈကိုေတာ့ မိမိတို႔ဘာသာ စဥ္းစားတြက္ခ်က္ေစလိုသည္။
ဤသို႔ရင္းႏွီးလာခဲ့ရေသာ ပညာအဆင့္အတန္းတခုကို မိမိတို႔ႏိုင္ငံ အာဏာပိုင္တခ်ိဳ႕က ဤသို႔ဤပံု အကဲျဖတ္ခဲ့ျခင္းကေတာ့ လြန္စြာရုပ္ဆိုးလွေပသည္။ ယခုေပးမည့္ လစာသည္ သိရွိရေသာ သတင္း၊ အခ်က္အလက္မ်ားအရ တေန႔လွ်င္ (၂၇၀၀)က်ပ္(၂ေဒၚလာေက်ာ္) ျဖစ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သည့္ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ိဳးေတြအတြက္ အက်ိဳးခံစားခြင့္ မရွိသလို၊ တလမွာရက္(၂၀)အတြက္ (၅၄,၀၀၀က်ပ္)ကို ရရိွကာ၊ ယခင္ရွားပါးစားရိတ္ေခၚသည့္ ယခုေပါၾကြယ္စရိတ္(၃၀,၀၀၀က်ပ္)ကိုမႈ ခံစားခြင့္တြင္ မပါ၀င္ဟုသိရ၏။ ဆိုေတာ့ တလလွ်င္ က်ပ္ေငြ(၆၀,၀၀၀)ဝန္းက်င္ (ေဒၚလာ၃၀ခန္႔) ျဖင့္ မိမိအပင္ပန္း အဆင္းရဲခံကာ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ရသည့္ ပညာ၏တန္ဘိုးကို အကဲျဖတ္ခံလိုက္ရျခင္းသာျဖစ္သည္။
ကမၻာေလာကကိုနားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစား၊ မႀကိဳးစား၍ နားမလည္၊ နားမလည္၍ မသိ၊ မသိ၍ ေပါက္တတ္ကရ ေျပာဆိုတတ္ျခင္းသည္ လူ႕ေဘာင္ေလာကအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစသည္။ မဟာပညာတတ္ အစိုးရမင္းမ်ား သတိခ်ပ္ေစခ်င္သည္။ တခုေတာ့ အသိေပးခ်င္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ယခုအခါပညာေရးကို ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈတခု (investment) အျဖစ္ တက္လွမ္းေဆာင္ရြက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ပညာသင္သားတေယာက္ ပါရဂူဘြဲ႕ရဖို႔အတြက္ အရင္းအႏွီးသည္ တကၠသိုလ္အေပၚလိုက္၍ ဖြံ႕ၿဖိဳးစတိုုင္းျပည္တခုတြင္ က်ပ္ေငြသန္း၃၀ (ေဒၚလာ၃ေသာင္း)ခန္႔ အနည္းဆံုးကုန္က်ၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးတိုင္းျပည္တခုတြင္မူ ယခုထက္ပိုမိုကုန္က်ေလ့ရွိသည္။ ထို႔သို႔ေသာ အရင္အႏွီးမ်ားေၾကာင့္ အဆိုပါပါရဂူဘြဲ႔ရမ်ားအား ျပန္လည္ခ်ီးေျမွာက္ေသာ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္လစာသည္ အနည္းဆံုးတလလွ်င္ က်ပ္ေငြသိန္း၂၀(ေဒၚလာ၂၀၀၀) ထက္မနည္း ေပးအပ္ရေပသည္။ ဤသို႔ႏွိုင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ၃-၄ႏွစ္ခန္႔ ကုန္က်ခံကာ ပညာေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ရသည့္ ပါရဂူတန္းေက်ာင္းသားတေယာက္၏ ပညာေရး ကုန္က်စားရိတ္ အတြက္ ရရွိမည့္ ျမန္မာျပည္၏ ျပန္လည္ခ်ီးေျမွာက္မႈက တႏွစ္လွ်င္ က်ပ္ေငြ၈သိန္း (ေဒၚလာ ၅၀၀) မေက်ာ္သည့္ အကဲျဖတ္တန္ဘိုးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဆက္စပ္၍ ေျပာဆိုရမည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရေသာ ေက်ာင္းအေစာင့္၏ လစာႏႈန္းထားမွာ (၅၅၀၀၀-၆၀၀၀၀က်ပ္)၊ ေပါၾကြယ္စရိတ္ (၃၀၀၀၀က်ပ္)အပါအ၀င္္ စုစုေပါင္း (အနည္းဆံုး ၈၅၀၀၀က်ပ္) ရရွိကာ၊ ေႏြရာသီပိတ္ရက္ကိုပါ ခံစားခြင့္ရရွိေလ့ရွိသည္။ ထို႔အတြက္ ပညာ အရည္အခ်င္းကေတာ့ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္လွ်င္ရ၏ဟုဆိုသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အႏွစ္(၂၀-၂၅)နီးပါး ေငြကုန္ခံ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံကာ ပါရဂူဘြဲ႔ယူကာ အဆိုပါခ်ီးျမွင့္ေငြကို ေက်နပ္လက္ခံမည္လား၊ သို႔မဟုတ္ မူလတန္းအဆင့္သာသာ ေက်ာင္းတက္ကာ ကာယဗလအားကိုးျဖင့္ ေက်ာင္းအေစာင့္အေရွာက္သာ လုပ္မည္လား က်ေနာ္တို႔၏ ျမန္မာပါရဂူမ်ားအတြက္ ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့ေပမည္။
မွတ္မိတာတခုေတာ့ ေျပာခ်င္သည္။ ႏိုင္ငံတကာက ပညာရွင္ေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြႏွင့္ဆံုတိုင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတိေပးေျပာၾကားေလ့ရွိသည္၊ ျမန္မာျပည္အနာဂတ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္အတြက္ ပညာေရးကို ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံရမည္တဲ့။ အဆိုပါစကားက ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္အသီးသီးက သူမ၏ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႔ အေတာ္မ်ားမ်ား ရယူလက္ခံခဲ့သည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ တိုင္းျပည္အေပၚထားရွိသည့္ ေစတနာစကားပင္။ သို႔အတြက္ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ကို ေကာင္းမြန္ေစလိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔အေနျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ပညာေရးရင္ႏွီးျမဳပ္ႏံွမႈကို ထဲထဲဝင္ဝင္ျပဳလုပ္ဖို႔လိုသည္။
တခုေတာ့ တိတိပပ ေျပာဆိုလိုသည္။ တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္လွ်င္ေနပါ မႏွစ္ဖို႔ေတာ့လိုသည္။ ငါတို႔ေခတ္တုန္းက မင္းတို႔ေလာက္ အခြင့္အလန္းေတြ မရခဲ့ဖူးဘူး၊ မင္းတို႔ဒီေလာက္ရတာ ေတာ္ေရာေပါ့ဟု စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ေတာ့ မေျပာပါႏွင့္၊ ယခုေခတ္လူငယ္ေတြဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ဖ်က္ခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္လူရာသြင္းရမွာျဖစ္လို႔ မသိ၊ မတတ္လွ်င္ အသာေနပါ၊ ပညာေရးကိုေတာ့ မေစာ္ကားပါႏွင့္ဟု ေျပာလိုသည္။
သက္ခိုင္
(၁၃း၅၈) နာရီ
(၂၆.၄.၂၀၁၄)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ေကာင္း လိုက္ တဲ့ ေဆာင္း ပါး။ ပ ညာ တန္ ဖိုး နား မ လည္ တဲ့ နလ ဘိန္ တံုး လူ. အ န္ ဓ မ်ား ေၾကာင့္ ျမန္ မာ ျပည္ သူ အ မ်ား ဆင္း ရဲ တြင္း နက္ ခဲ့ ရ သ လို ႏိုင္ ငံ တ ကာ အ လယ္ မွာ မ်က္ ႏွာ ငယ္ ၾက ရ ပါ တယ္။
ေဒၚစုက ဘြဲႏင္းသဘင္ကိုစစ္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းရဲ့အမွတ္တံဆိပ္ (LOGO )ရဲ့အဓိပၸါယ္က ဘါလဲလို ့ပါ/ခ်ဳပ္ကိုေမးေတာ့ပါခ်ဳပ္ကမေျဖႏွိဳင္ဘူးတဲ့ဗ်ာ..။အဲဒါသာၾကည့္ပါေတာ ့ဆရာေရ့..။
there are teachers in other countries who teaches elementary school with a Phd because early education is very imp but I m sure they make more than 2 $ per day. we need to change the education system and it s very imp.
it s a good article. no disrespect to u win tin but I think there are way too many articles on hime recently. we need a break.
we need to encourage students to participate. burmese people are not assertive b/c they had never been told or encouraged to speak up or express their opinions in school. everything is about memorizing and we are supposed to be afraid of the teacher and we cant question. i hated history b/c it s so boring and everything is about memorizing. they should make it more interesting.
It shows the state of education in Burma. It shows how low the standard of the system of education has come to.
They just tried to insult our educated people as they have no brains, and hearts.
Thanks for the all good points article. With Kind Regards.
That means Burmese Gov didn’t understand how to educate their people to re-build the country but they really understand well how to destroy the mental.