မတ္လ ၂၇၊ ၂၀၁၂
က်မေဖေဖ၏ေသဆံုးမႈတြင္ ရက္စက္စြာပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကေသာသူမ်ားသည္လည္း မိဘ၊ မိသားစုဘ၀ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အနာဂတ္ဘ၀ဆိုတာ ရွိၾကမွာပင္။ သို႔ေသာ္ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကင္းမဲ့စြာ ေဖေဖအပါအ၀င္ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏အသက္၊ မိသားစုဘ၀၊ အနာ ဂတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ရက္ရက္စက္စက္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကပါေသာလူတစ္စုသည္ အမွန္တကယ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထိုလူတစု၏ လုပ္ၾကံစြပ္စြဲမႈကုိ ခံခဲ့ရ ေသာ အမွန္တကယ္နစ္နာသူမ်ားစြာထဲကတဦးျဖစ္သည့္ က်မေဖေဖ၏ဘ၀အေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုပါတယ္။ေဖေဖဦးစိန္ကို ၁၉၄၄ ခု၊ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ ပဲခူးတိုင္း၊ စစ္ကြင္းၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ဦးသန္း၊ ေဒၚေစာညႊန္႔တို႔၏ သားသမီး (၆) ေယာက္တြင္ အငယ္ဆံုးသားပါ။ က်မအဖြား ေမေမႀကီးေဒၚေစာညႊန္႔ က်မကိုေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ “ငါ အခ်စ္ဆံုးနဲ႔ အမုန္း ဆံုးက တေယာက္တည္း” ဟုပါ။ ထိုသူမွာ ေဖေဖဦးစိန္ပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ပညာတတ္ရွားပါးေသာ လယ္သမားမိသားစုဘ၀အတြင္းမွ ဉာဏ္ ပညာထက္ျမက္ေသာ ေခတ္ပညာတတ္သားငယ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးမွာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေနေစလိုခဲ့သည္မွာ ေမေမႀကီး၏ ဆႏၵပင္ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွစ၍ ယံုၾကည္ရာလုပ္ရင္း အေမ၊ ဇနီးမယား၊ သားသမီးမ်ားကိုထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားရာမွ ေနာက္ဆံုးျပန္မဆံုႏိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းေဒါသမွန္း က်မ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖငယ္စဥ္က အထက (စစ္ကြင္း) တြင္ ပညာသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ထိုေခတ္ပညာေရးစနစ္အရ ဉာဏ္အလြန္ေကာင္းေသာေဖေဖသည္ န၀မတန္းႏွင့္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို တႏွစ္တည္းျဖင့္ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၀ တြင္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို စတင္သင္္္္ၾကားခြင့္ ရခဲ့ပါ တယ္။ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ၿပီး ဇူလိုင္ ၇ အေရးေတာ္ပံုမွအစျပဳကာ ေဖေဖသည္ သူယံုၾကည္ရာလမ္းကိုေလွ်ာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၆၃ – ၆၄ တြင္ လသာၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ ေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနရာမွ စကၠဴစက္ ပညာေတာ္သင္ေလွ်ာက္ရာ ေရြးခ်ယ္ခံရျပီး ၁၉၆၅ မွ ၆၇ အတြင္း တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ၂ ႏွစ္ၾကာ စကၠဴစက္ပညာေတာ္သင္သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပညာေတာ္သင္မွ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ပထမဦးစြာ လမ္းနီေလး သုေတသန႐ံုး၊ ထို႔ေနာက္ စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္တြင္ လက္ေထာက္ဖိုမင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၇ တြင္ က်မေမေမ ေဒၚက်င္ေအးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ က်မေဖေဖဟာ ေယာကၡမခ်စ္ေအာင္ေနတတ္ခဲ့ေသာ သမက္တေယာက္ျဖစ္ပါ တယ္။ က်မ၏ႀကီးေတာ္ (ေမေမ့အစ္မ) က အခုခ်ိန္ထိ စကားစပ္မိတိုင္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ “ေမာင္စိန္႔ကို အေမ (ေမေမ့ အေမ) က ကို သိန္းထြန္း (က်မႀကီးေတာ္၏ေယာက်္ား) ထက္ ပိုခ်စ္တယ္။ အေမ့ရြာ (ေ၀ါၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ေမေမတုိ႔ဇာတိရြာပါ) ကိုသြားလည္ရင္ လိုက္ သြားၿပီး ငါးေတြမွ်ား၊ အမ်ဳိးေတြအိမ္ ေလွ်ာက္သြား။ အေမခ်က္ေႂကြးတာေတြကို ေကာင္းလိုက္တာဆိုၿပီးေတာ့စား၊ အေမ သေဘာက်ေအာင္ ေနတတ္တယ္” ဟု ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
က်မေဖေဖက သားသမီးေတြေပၚမွာလည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားေသာအေဖမ်ဳိးပါ။ သမီးဦးျဖစ္ေသာ က်မအစ္မကို တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီး ေခ်ာ အိမန္ကိုအားက်၍ ငယ္စဥ္က ေခ်ာအိမန္ဟုေခၚခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းနာမည္ကို စာေရးဆရာမ ခင္မာသစ္ကိုသေဘာက်၍ ခင္မာသစ္ဟု ေပးခဲ့ပါ တယ္။ သားသမီး (၅) ေယာက္စလံုးကို ေခတ္ပညာတတ္ ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ နယ္တြင္ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနစဥ္ အိမ္ကိုစာေရးတိုင္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ၏ ပညာေရးအတြက္ အၿမဲလွမ္း၍ဆံုးမတတ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေဖေဖထြက္သြားစဥ္က (၄) ႏွစ္အရြယ္ အငယ္ဆံုးညီမေလးအပါအ၀င္ ေမာင္ႏွစ္မ (၅) ေယာက္စလံုးကို က်မေမေမသည္ ဆင္းရဲဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာခံကာ ပညာျဖင့္ရပ္တည္ႏိုင္ေသာဘ၀မ်ဳိးေရာက္ေအာင္ ေမေမႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖမရွိဘဲ ေဖေဖကိုယ္စား သားသမီးမ်ားကို ႀကိဳးစားထူေထာင္ေပးခဲ့ရ ေသာ ေမေမ့ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားက အလြန္မ်ားခဲ့ပါတယ္။
ေဖေဖသည္ စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရာမွ ၁၉၇၀ တြင္ အတြင္း၀န္႐ုံးပတ္လည္တြင္ စကၠဴစက္အလုပ္္သမားမ်ား ဆႏၵျပမႈျဖင့္ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ဒလသေဘၤာက်င္းတြင္ ဘြဲ႕ရအလုပ္သင္အျဖစ္ အလုပ္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၆ တြင္ မီးေမာင္း စာေစာင္ထုတ္ေ၀မႈ၊ မိႈင္းရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံုလႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြက္ ေပါင္းၿပီး ေထာင္ဒဏ္ (၁၈) ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၈၀ တြင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ျဖင့္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီး စစ္ကြင္းၿမိဳ႕တြင္ ေမေမႀကီးႏွင့္အတူ လယ္လုပ္ငန္းကို ျပန္လည္လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါ တယ္။
သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ျပန္လည္ေနထိုင္ေစခ်င္ေသာ ေဖေဖ၏ တြဲဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားဖက္မ်ား၏ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ေဖေဖသည္ ၁၉၈၂ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ျပန္လည္ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၆ – ၈၇ တြင္ ဇလြန္ၿမိဳ႕နယ္တြဲဖက္ အထက (ေကာ့ကပ္)၊ ၁၉၈၈ တြင္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ တြဲဖက္အထက (ျမင္းကားဆိပ္) တြင္ ေက်ာင္း ဆရာလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖႏွင့္အတူ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့ဘူးေသာ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားက က်မတို႔အိမ္ေရာက္တိုင္း ကိုစိန္ စာသင္တုန္း ကေလဟုအစခ်ီကာ ေဖေဖႏွင့္ စာသင္ခန္းအေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို က်မတို႔ကို ေဖာက္သည္ခ်တတ္ပါတယ္။
ေဖေဖ အိမ္ကစတင္ထြက္သြားသည့္ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔မိသားစုေတြအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ ပါ။ က်မေမြးေန႔လည္းျဖစ္သလို လျပည့္ဟုေခၚေသာ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔တြင္ေမြးသည့္ က်မေမာင္ေမြးေန႔ႏွစ္ခု တိုက္ခဲ့လို႔ပါ။ ေမေမသည္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မေမြးေန႔အတြက္ မုန္႔ဖက္ထုပ္မ်ားလုပ္ၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကုိ ေ၀ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔က ေမေမႏွင့္ ေဖေဖအတြက္ဟုဆိုကာ မုန္႔ဖက္ထုပ္အႀကီးႀကီး ၂ ခု လုပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေမေမ့အတြက္ကို ေမေမက စားခဲ့ၿပီး၊ အျပင္ထြက္သြားေသာ ေဖေဖ့အတြက္မုန္႔ကို ဘုရားစင္တြင္တင္ထားၿပီး သိမ္းထား ခဲ့ပါတယ္။ ညေရာက္သည့္တိုင္ ျပန္မလာခဲ့ေသာ ေဖေဖ့အတြက္ အိပ္ရာခင္းၿပီး က်မေစာင္ေနခဲ့ေပမယ့္ ထိုညမွစ၍ ေဖေဖျပန္္မလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔တုိင္ပါ။
၁၉၉၂ ဇူလိုင္တြင္ ေဖေဖဆံုးၿပီဆိုသည့္သတင္းၾကားသည့္တုိင္ က်မတုိ႔အတြက္ေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ့၊ လက္မခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္ က်မတို႔သိခဲ့ေသာ ေဖေဖေသဆံုးပံုသည္ ယခုသိရေသာအျဖစ္မွန္ကဲ့သို႔ အလြန္ဆိုးရြားေသာေျခအေနမွန္း က်မတို႔မိသားစုမသိခဲ့ရပါ။ ခရီး ထြက္သြားေသာဖခင္အျပန္ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္မိသားစုေတြလိုပဲ က်မတုိ႔သည္ ေဖေဖမ်ား ျပန္လာမလား၊ ဆက္သြယ္လာမလား၊ ဘယ္ ေတာ့ေလာက္ဖုန္းဆက္မလဲဆုိတာမ်ဳိးသည္ ျပန္မလာႏုိင္မွန္းသိခဲ့ရသည့္ ယခုအခ်ိန္ထိလည္း ရွိေနဆဲပါ။
က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြမွ ေမေမ့ကိုအႏုိင္ရခ်င္လွ်င္ “ေမေမ … ေဖေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာေနာ္။ ေမေမ ဘာသိလို႔လဲ” ဟု ေနာက္တတ္သလို၊ ေမေမမွလည္း က်မတုိ႔တေတြကို အႏိုင္ရခ်င္လွ်င္ “နင္တို႔ အေဖတူ အေမကြဲ ေမာင္ႏွမေတြေပၚလာအံုးမယ္ေနာ္” ဟု အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ျပန္လာႏိုးေမွ်ာ္တတ္ခဲ့ေသာ က်မတို႔မိသားစုအေတြးသည္ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းေသခ်ာေနသည့္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ စကားအျဖစ္ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
က်မ၏ အစ္မႏွင့္ညီမ (၂) ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားေလးေတြေမြးထားရာ ထိုကေလးေတြ၏ အမူအက်င့္၊ စ႐ိုက္လကၡဏာသည္ ေဖေဖႏွင့္ တခ်ဳိ႕အခ်က္ေတြတူတတ္ရာ တခါတရံ ေဖေဖ၀င္စားတာလားဆိုကာ ကေလးေတြကို ကိုစိန္ေလးလား ေမးမိသည္မွာလည္း က်မတို႔ မိသားစုအလုပ္တခုပါ။ သူတို႔ေတြမွာလည္း သူတို႔သားေတြထဲမွ တေယာက္ေယာက္သည္ ေဖေဖ၀င္စားတာအျဖစ္ ဂုဏ္ယူခ်င္ၾက သည္။ က်မတို႔ မိသားစုမွာ ေဖေဖ၏ ေသဆံုးမႈကို သိေပမယ့္စိတ္ထဲက လက္မခံႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။
မည္ကဲ့သိုေသာလူအမ်ဳိးအစားျဖစ္ပါေစ ထိုသူကုိခ်စ္ခင္တြယ္တာေသာ မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွစ္မ၊ သားသမီး၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြဆိုတာ ရွိစၿမဲပါ။ ေနာက္ဆံုး တိရိစာၧန္မ်ားတြင္ပင္ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ တြယ္တာစိတ္ဆိုတာ ရွိၾကေပသည္။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖအပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ခဲ့ၾကေသာျပစ္မႈကုိက်ဴးလြန္ခဲ့ၾကေသာလူတစ္စုသည္ မိသားစုဘ၀ဆိုတာ နားမလည္ လူစိတ္ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အမွားႀကီးကို က်ဴးလြန္ရဲခဲ့ၾကေပသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
So sorry to read this article.
Lin
really sorry after read this article..
They are not human, they are animals.
အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကက်ဴးလြန္ခဲ့ျကေသာသက္ရွိထင္ရွားတရားခံမ်ားဖတ္မိခံစား
တတ္ျကပါေလစ။သူတို့ဇနီး၊သားသမီးမ်ားလည္းထပ္တူထပ္မ်ွခံစားရအံုးမွာပါ။က်ိန္ျခင္းအမဂၤလာဆိုတာ
သားစဥ္ေျမးဆက္ေလးဆက္တိုင္ေအာင္က်ေရာက္မွာပါ။ယခုလက္ရွိထိုသူတို့ႏွင့္အိမ္ေထာင္ျပဳထားသူမ်ား
ဘယ္လုိခံစားခ်က္ရွိလည္းသိခ်င္လုိက္တာေနာ္။ျဖစ္နိုင္ရင္သူတို့ရဲ့တုံ့ျပန္သံေလးလည္းျကားခ်င္ပါတယ္။
really sad to read..anyway,by our LORD BUUDDHA WAY,please forgive them,
a person who really did this things,never run away ..his shadow will follow him..
MAY YOUR FATHER REST IN PEACE !
လူသတ္သမားမိုက္ကန္းကန္းမ်ိဴးခ်စ္ေတြ ေနရာတခုရလာမွာ
လူမွုအသိုင္းအ၀န္းမွာ၀င္ဆန့္လာမွာေၾကာက္ပါတယ္….
After finished this news , i have two feeling . so sorry and so hate to dirty militancy governmental of clean BURMA ‘S people.