ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU) – လူ႔အခြင့္ေရးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားအခြင့္ေရးမ်ား ဆုံး႐ႈံးရေတာ့မည္ေလာ

ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းစ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ … ။ လူေတြဟာ လူ႔အခြင့္ေရးစကားေတြကို မ်ားမ်ားေျပာလာၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာရင္လဲ ဒီလူ႔အခြင့္အေရးကို ေရွ႔တန္းတင္ေျပာၾကတယ္။ ပညာေရး အေၾကာင္းကိုေျပာရင္လဲ ဒီလူ႔အခြင့္အေရးကိုပဲ ေရွ႔တန္းတင္ေျပာၾကတယ္။ ဘာသာေရးအေၾကာင္း ေျပာရင္လဲ ဒီလူ႔အခြင့္အေရးအစ္ရွုးက ေရွ႔တန္းမွာ ပါ၀င္ေနစၿမဲျဖစ္တယ္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သုံးစႏိုင္ငံျဖစ္လို႔ လူ႔အခြင့္ေရးစကားကို မ်ားမ်ားေျပာေနၾကေပမဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံတို႔လို ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ခိုင္ၿမဲစြာ က်င့္သုံးေနတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီစကားကို မ်ားမ်ား မေျပာပဲ ဒီမိုကေရစီနည္းက်တဲ့ အလုပ္ေတြကို မ်ားမ်ားႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနၾကတာကို သတိျပဳမိျခင္းပါ။ ဒီလို ကြာျခားခ်က္မ်ား ရွိေနေလေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးစကား မ်ားမ်ားေျပာေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို သူတို႔သိေနတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ စူးစမ္းၾကည့္မိတယ္။ စူးစမ္းၾကည့္တဲ့အခါ လူ႔အခြင့္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံသားအခြင့္ေရး ဒီအေရးႏွစ္ေရးကို ကြဲကြဲျပားျပားသိသူက လူအနည္းစုျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။ 

ဒီအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ လူ႔အခြင့္ေရးႏွင့္စပ္လ်ဥ္းၿပီး ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္တယ္။ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့့ ေမြးရာပါ အခြင့္ေရးျဖစ္ၿပီး၊ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့ လူသားမ်ဳိးႏြယ္္၀င္မ်ားအတြက္ ေဖါင္းေဒရွင္းသဖြယ္ျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းဆိုတဲ့ လူသားမ်ားရသင့္၊ ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ဳိးကို အမ်ားက ဟယူးမင္း ရုိက္တ္ (Human Rights) (လူ႔အခြင့္ေရး)လို႔ ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲ ေျပာဆိုၾကတယ္။ ဒီလူ႔အခြင့္ေရးကို က်င့္သုံးရာမွာ ဆင္းရဲလို႔၊ ခ်မ္းသာလို႔၊ ရာထူးရွိလို႔၊ ရာထူးမဲ့လို႔ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားျခားနားမွုမရွိေစပဲ လူတိုင္းလူတုိင္း တန္းတူရပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္ေရးမ်ဳိးဆိုတာကို ျပည္သူမ်ား သိထားဖို႔လိုတယ္။ 

ဒါကလဲ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီက ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေက်ညာစာတမ္းကို ႏိုင္ငံတကာက ကိုးကားၿပီး ေျပာဆိုေနၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ ထိုလူ႔အခြင့္ေရး ေက်ညာစာတမ္း အပိုဒ္ (၁၅)မွာ ဖြင့္ဆိုထားတာက –  ̏လူတိုင္းသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ ႏိုင္ငံသား (တိုင္းရင္းသား) အျဖစ္ကို ခံယူခြင့္ရွိသည္။ အျခားႏို္င္ငံတစ္ခု၏ ႏိုင္ငံးသား (တိုင္းရင္းသား) ျဖစ္လိုကလည္း သင့္အား မည္သူမွ် ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း မျပဳႏိုင္˝တဲ့။ (Article 15.  Everyone has the right to a nationality. No one shall be arbitrarily deprived of his nationality nor denied the right to change his nationality.) ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိပ္ကို ေကာင္းမြန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသီအိုရီျဖစ္ၿပီး လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ရပိုင္ခြင့္ကို အေလးအနက္ ေဖၚညႊန္းျပဆိုထားျခင္းျဖစ္တယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီလူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းကို လူတိုင္း (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံတိုင္းက လက္ခံက်င့္သုံး ၾကသလားလို႔ ေမးသူရွိလာခဲ့ရင္ အေျဖက ̏Yes˝ ႏွင့္ ̏No˝ တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္မွာပါ။ 

ဥပမာ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အလုပ္သမား အက်ဥ္းသားဦးေရေပါင္း (ဂ၀၀)ေက်ာ္ထိ ရွိေနေသးေၾကာင္း သီတဂူ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား ျပန္လည္ေခၚယူေရးအဖြဲ႔၀င္တစ္ဦးအား အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါက ၾကားလိုက္ရျခင္းပါ။ ထိုအက်ဥ္းသားမ်ားဟာ လူသတ္မွု၊ ခိုးမွုစေသာ ျပစ္မွုမ်ား က်ဳးလြန္၍ ေထာင္ထဲသို႔ က်ေရာက္ရျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ̏အိုဗာစေတး˝ (ထိုႏိုင္ငံအတြင္း၌ ေနခြင့္ပါမစ္ ကုန္ဆုံးသြားျခင္း) ေၾကာင့္ ေထာင္ထဲက်ေရာက္ေနရျခင္းပါ။ အလားတူပင္ စကၤာႏိုင္ငံမွာေနတဲ့သူမ်ား (သို႔မဟုတ္) အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား ̏အိုဗာစေတး˝ ျဖစ္သြား၍ ေက်ာျပင္၌ တစ္သက္မေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္ ႏွစ္ခ်က္ (ပထမအႀကိမ္)၊ ႀကိမ္ဒဏ္ေလးခ်က္ (ဒုတိယအႀကိမ္) အရုိက္ခံရျခင္းပါ။ ထိုအျပစ္ဒဏ္ေပးခံရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို စိစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ လူသားတိုင္းသည္ (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံသားတိုင္းသည္ ထိုလူ႔အခြင့္ ေရးေက်ညာစာတမ္းကို ကမၻာ့လူသားမ်ားအတြက္ ေကာင္းမြန္စြာ လိုက္နာျခင္းမရွိသည္ကို ေတြ႔ျမင္ေနရျခင္းပါ။ 

ထိုလူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းအရ ေရႊျမန္မာတို႔အတြက္ ̏အျခားႏို္င္ငံတစ္ခု၏ ႏိုင္ငံးသားျဖစ္လုိ ကလည္း သင့္အား မည္သူမွ် ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း မျပဳႏိုင္˝ဆိုတဲ့ အဆိုအတိုင္းသာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ထိုႏိုင္ငံမ်ား၌ ေထာင္ထဲသို႔ က်ေရာက္ဖို႔လဲ အေၾကာင္းမရွိ၊ ေရႊျမန္မာတို႔ရဲ့ေက်ာျပင္၌ ႀကိမ္ဒဏ္မ်ား က်ေရာက္လာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းလည္းမရွိ။ ဒီေလာက္ေတာ့ သိထားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ ထိုႏိုင္ငံမ်ား၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားတို႔အတြက္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ႀကိမ္ဒဏ္ခံရသူက ခံရ၊ ေထာင္ထဲက်သူက က်ႏွင့္ ဆုံးရွုံးလိုက္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ။ ဒီအျဖစ္ေတြကို ဘယ္သူေတြက ကယ္လို႔၊ ဘယ္သူေတြကို သံေတာ္ဦး တင္ရမယ္ဆိုတာ ေရႊျမန္မာတို႔အတြက္ ေ၀၀ါးေနဆဲပါ။ ဤကဲ့သို႔ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား ဆုံးရွုံးေနမွုအတြက္ ဘယ္သူေတြကမွားလို႔ ဘယ္မူေတြကို ေထာက္ျပသင့္တယ္ဆိုတာ လူ႔အခြင့္ေရးအဖြဲ႔ႀကီးကို ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္လိုျခင္းပါ။  

ေနာက္တစ္ခု ဥပမာျပဳခ်င္တာက အေမရိကန္ႏိုင္ငံႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးစနစ္ပါ။ ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့လူေတြ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို အလည္သြားခ်င္သူ၊ ေနဖို႔အခြင့္အေရး ရမယ္ဆိုရင္ ေနခ်င္သူေတြက ဒုႏွင့္ေဒးပါ။ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာသူတိုင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေနခ်င္သူတိုင္းကို အေမရိကန္အစိုးရက ေနခြင့္ပါမစ္ (Green Card)ကို ထုတ္ေပးသလားလို႔ ေမးခဲ့ရင္ အေျဖက ̏No˝ ဆိုတဲ့အေျဖပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးက ထုတ္ျပန္ေက်ညာထားတဲ့ လူ႔အခြင္းအေရး ေက်ညာစာတမ္းကို မလိုက္နာၾကဘူးလားလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ̏No˝လို႔ပဲ ေျဖရမွာပါ။ 

တကယ္ဆိုရင္ လူ႔အခြင့္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စကားေျပာလာၾကရင္ ကမၻာေပၚမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို စံထားၿပီး ေျပာဆိုၾကရျခင္းပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ လူအခြင့္အေရး ေက်ညာစာတမ္း အပိုဒ္ (၁၅)ကို ဖတ္မထားၾကဘူးလားလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ဖတ္ရုံတင္မကဘူး၊ ေခါင္းထဲမွာ စြဲၿမဲေနေအာင္ မွတ္ထားၾကသူေတြ ျဖစ္မွာပါလို႔ ဒီလိုပဲ ေျဖၾကရမွာပါ။ ဒီလိုဆို အပိုဒ္ (၁၅)မွာ ေဖၚျပထားတဲ့တိုင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၿပီး၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေနခ်င္သူတိုင္းကို ဘာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ မေပး ႏိုင္ၾကသလဲ။ ေမးသူမ်ားလဲ ရွိေနျခင္းပါ။  

အေျဖကား အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို လူ႔အခြင့္ အေရးထက္ ပို၍ အေလးထားေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံအတြင္း ေရာက္လားသူတိုင္းကို အၿမဲေနခြင့္ကဒ္ (Green Card)၊  ႏိုင္ငံသားကဒ္ (Citizenship Card) ကို လူတိုင္းအား ထုတ္မေပးျခင္းျဖစ္သည္ဟု နားလည္ ႏိုင္ဖို႔ပါ။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ ေနရာတိုင္းမွာ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ည္း ၾကည့္ေန၍ မရႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရးႏွင့္ ႏွုိင္းယွဥ္လာလွ်င္ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ပါးပါနပ္နပ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ အေလးထား၍ စဥ္းစားေပးၾကရျခင္းပါ။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေပးရမည့္တာ၀န္မွာ တိုင္းျပည္က ေလးစား ေသာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ား ျပဳလုပ္ေပးေလ့၊ ျပဳလုပ္ေပးထရွိတဲ့ အေလ့အက်င့္ေကာင္းတစ္ခုဆိုတာ  ထိပ္တန္း ေရာက္ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ သိႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးလွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္တစ္ခုလို႔ ဆိုရမွာပါ။ 

စီတီဇင္ ရိုက္တ္စ္ (Citizen Rights) သုိ႔မဟုတ္ စီဗီးလ္ ရိုက္တ္စ္ (Civil Rights) ဆိုတာ ဘာကို ေျပာပါလိမ့္။ ဒါလဲ သိသင့္တဲ့အခ်က္ပါ။ ႏုိင္ငံသားအခြင့္အေရးကို စီတီဇင္ ရိုက္တ္စ္ ဆိုတဲ့အေနႏွင့္ ေခၚေ၀ၚ သုံးႏွုံးထားျခင္းပါ။ ဆိုလိုတာက ႏိုင္ငံသားတိုင္း ရရွိထားသင့္တဲ့ အထူးအခြင့္အေရးမ်ဳိးပါ။ ဥပမာ၊ ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံသားတုိင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္း၌ ေနၾကရာ၀ယ္ အေၾကာက္တရားကင္းမဲ့စြာျဖင့္ လုံလုံၿခဳံၿခဳံေနႏုိင္ဖို႔  ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက ဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္း၍ ကာကြယ္ေပးျခင္း၊ လူေနမွုဘ၀မ်ား စိတ္ခ်လုံၿခဳံၿပီး၊ လူေနမွုအဆင့္အတန္းမ်ား ျမင့္မားေအာင္ အလုပ္အကိုင္မ်ား ဖန္တီးေပးျခင္း၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိေသာ ပညာေရးစနစ္မ်ားကို ဥပေဒျပဳ၍ ျပဌာန္းေပးျခင္း၊ လူ႔အခြင့္အေရထက္ ႏိုင္ငံသားအခြင့္ေရးကို ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း စေသာ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ ရသင့္၊ ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးဟု သိထားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ 

သို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာေဒသမ်ားႏွင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ား၌ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ကိုယ့္ဌာေနသို႔ ကိုယ္မျပန္ရဲေလာက္ေအာင္ အေၾကာက္တရားႏွင့္ေနရျခင္း၊ လူေနမွု ဘ၀မ်ား လုံၿခဳံမွုမရွိျခင္း။ ဒီမိုကေရစီစနစ္မို႔ ဘ၀အဆင့္တန္းမ်ား ျမင့္ဖို႔ေနေနသာသာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အိုးအိမ္မ်ားေပၚမွာပင္ ျပန္၍မေနရဲျခင္း၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ လယ္ယာေျမမ်ားေပၚမွာလဲ ျပန္၍ မထြန္ယက္ မစိုက္ပ်ဳိးရဲပဲ ရွိေနျခင္းပါ။ ထိုေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေသာ အေၾကာင္းေတြဟာ ရခိုင္ျပည္သူတို႔ရဲ့ ကံၾကမၼာပဲလို႔ ဆိုရေတာ့မွာလား။ သို႔မဟုတ္ မဆုံးရွုံးသင့္တဲ့ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးမ်ား ဆုံးရွုံးေနျခင္းလို႔ ဆိုရေတာ့မွာလား။ ဒါေတြကို ေ၀ခြဲႏိုင္ေအာင္ ႏုိင္ငံတာ္အႀကီးအကဲမ်ားအား ထိုအျဖစ္မွန္မ်ားကို သိရွိနားလည္းေအာင္ သံေတာ္ဦး တင္ရမည္ေလာ။ သုိ႔မဟုတ္ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္ေရး မဟာမင္းႀကီးထံ အစီရင္ခံရမည္ေလာဆိုတာ အမ်ဳိးခ်စ္သူမ်ား၊ ႏိုင္ငံခ်စ္သူမ်ား ကူညီ၀ုိင္းလို႔ ကယ္မေတာ္မူၾကပါလို႔သာ ဟစ္ေအာ္လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိ။ 

ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ ရခုိင္ဌာေန ျပည္သူမ်ားအားလုံးအတြက္ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ား၊ ျမန္မာမူစလင္မ်ား၊ ျမန္မာဟိႏၵဴဘာသာ၀င္မ်ား၊ ဌာေနရခိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ားအပါအ၀င္၊ ထိုသူမ်ားအတြက္) ႏိုင္ငံေတာ္မွ အထူးစီမံကိန္းမ်ား ခ်မွတ္လ်က္ ျပည္သူမ်ားရဲ့ဘ၀မ်ား လုံၿခဳံမွုရွိေအာင္၊ မိမိတို႔ ေမြးဖြားရာေဒသ မ်ား၌ အေၾကာက္တရား ကင္းရွင္းစြာျဖင့္ ေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ အထူးပင္ လိုအပ္လွ်က္ရွိေၾကာင္း တိုက္တြန္းေျပာၾကားလိုျခင္းပါ။   

ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆိုတာ အေၾကာက္တရားကင္းေ၀းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့စနစ္ပါ။ အေၾကာက္ တရားေတြကို တိုးပြားေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ စနစ္မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆိုတာ အေကာင္းႏွင့္အဆိုး၊ အမွားႏွင့္အမွန္၊ မွ်တမွုရွိ၊ မရွိကို ျပည္သူလုထုအတြက္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေ၀ဖန္သုံးသပ္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ ကန္႕ကြက္သူမရွိပါက အတည္ျပဳ။ ကန္႔ကြက္သူရွိလာပါက မဲႏွင့္ဆုံးျဖတ္။ ဒီပရုိစီးဂ်ားအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ အသက္ငင္ေနတဲ့ ရခိုင္ျပည္သူမ်ားအတြက္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေခါင္ေဆာင္ပီပီ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုလွ်င္ သင္ေတာ္ေသာေနရာမွာ သေဘာထားႀကီးႀကီးျဖင့္ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။

စာေရးသူအျမင္ကေတာ့ ဒီမိုကေရစနစ္ကို က်င့္သုံးခါမွ အအိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရ၊ အစားေကာင္းျခင္း မစားရ။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျခင္းအတြက္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီဟု ထင္ျမင္ သုံးသပ္မိျခင္းပါ။ ေနာက္တစ္ခု စာေရးသူ ရွုျမင္သုံးသပ္မိသည္မွာ  ႏိုင္ငံသားအခြင့္ေရးကို လူ႔အခြင့္ေရးႏွင့္ တန္းတူထား၍ က်င့္သုံးေနသမွ်ကာလပတ္လုံး ျပည္သူေတြရဲ့ရင္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ အေၾကာက္တရား ဆိုတာ ဘယ္ေသာခါမွ ကင္းေ၀းႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ဒီအခ်က္ဟာ စာေရးသူတစ္ဦးတည္း ယုံၾကည္ထားတဲ့ ယုံၾကည္မွုမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ၊ ရခိုင္ျပည္သူေတြအျပင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအားလုံးက ယုံၾကည္ထားတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ ဆိုတာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူမ်ားအားလုံး သိၿပီးျဖစ္မွာပါ။ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကပါေစ။