>
ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၁
လြတ္လပ္ေရးေန႔ အႀကိဳဝိုင္း
အယ္ဒီတာႀကီးႏွင္႔ ပင္စင္နာႀကီးတို႔ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သူတို႔လက္တြင္ ဘာမွ်ပါမလာျခင္းေၾကာင္႔ ေမာင္ေသာ္က အတန္စိတ္ပ်က္ သြားသည္။ အင္း ငါဟိုေန႔က ေရႊဘုံသာလမ္း စားေဖ်ာ္ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွာ ေသခ်င္ေစာ္နံေအာင္ အရက္ေမွာင္ခိုတစ္အုပ္ႀကီးၾကား တိုးေဝွ႔ဝယ္ ထားရတဲ႔ ဂ်င္ပုလင္းေလးေတာ့ ကိစၥေခ်ာေတာ့မွာပဲဟု စိ္တ္မသက္သာစြာႏွင့္ ေတြးမိသည္။
အယ္ ။ ။ ကဲ ရွိတာေလးထုတ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ အရက္ပ်က္ၿပီး အရက္ျပတ္ေနလို႔ခင္ဗ်ားဆီလွည့္ခဲ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားမွာ လက္က်န္ေလး ဘာေလးေတာ့ ရွိေကာင္းပါရဲ႕။
ေသာ္။ ။ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ ဂ်င္ကေလးတစ္ပုလင္းေတာ့ရွိပါရဲ႕။ စားေဖ်ာ္ေကာ္ပိုးေရးရွင္းမွာ မ်က္ႏွာကိုဆီးရြက္ေလာက္ ထားၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ႔ရလို႔ ရပါတယ္။ လား…လား ဂ်င္တစ္ပုလင္းရဖို႔ ေရႊဘုံသာလမ္းကဆိုင္မွာ ေမွာင္ခိုေတြတစ္အုပ္ႀကီးၾကား ေခြၽးျပန္ေအာင္ သုံးရက္ဆက္တိုးခဲ႔ရဒါေတာင္ ဂ်င္မေရာက္ဘူးဆိုလို႔ သုံးရက္ဆက္တိုးခဲ႔ရသဗ်။
ပင္။ ။ ေနပါဦးဗ်၊ ဂ်င္က ဒါေလာက္ပဲရွားသလား။
ေသာ္။ ။ ရွားသလား၊ မရွားသလားေတာ့မသိဘူး။ ဆိုင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တစ္ပုလင္း ခုႏွစ္ဆယ္႔ငါးက်ပ္နဲ႔ ေျဗာင္ေရာင္းဝယ္ ေနၾက တာေတာ့ ေတြ႔ရတာပဲ။ ေမွာင္ခိုထဲမွာ မိန္းမေတြလည္းပါသဗ်။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဂိုက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ျဖင္႔ ေငြစကၠဴတစ္ထုပ္ႀကီးနဲ႔ ပါမစ္ေတြဝယ္လို႔ဝယ္၊ ေကာက္လို႔ေကာက္၊ စီးပြားလမ္းကိုေျဖာင္႔ေနတာပဲ။ ေရႊဘုံသာလမ္း ကို ေရႊဘုံဆိုင္လမ္းလို႔ နာမည္ေတာင္ေျပာင္းဖို႔ေကာင္းေနၿပီထင္တယ္။ ေမွာင္ခိုနဲ႔ကင္းတဲ့ေနရာရယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူး။
အယ္။ ။ကဲ…ကဲ ဂ်င္ပုလင္းသာ ထုတ္စမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားဒုကၡကို က်ဳပ္တို႔ ဝိုင္းကူေသာက္ ေပးပါ႔မယ္။
ဤတြင္ ဂ်င္ပုလင္းဖြင္႔ျခင္း၊ ဘစ္တာႏွင္႔ေရာစပ္ျခင္း၊ ေရခဲအေၾကႏွင္႔ ေမႊျခင္း၊ ဆိုဒါႏွင္႔ေရာျခင္းစသည္႔ တံေတာင္ဆစ္ေကြး ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္၏ ေဝယ်ာဝစၥမ်ားကို ျပဳၿပီးသကာလ ဖန္ခြက္ကိုေျမွာက္ကာ ခ်ီးယားစ္ ဟု ဥဒါန္းက်ဴးၿပီးေနာက္ ေမာင္ေသာ္က၏ ဂလက္စ္ေမာ႔ ေဆြးေႏြးပြဲကို စတင္ၾကပါသည္။
ပင္။ ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ခရစၥမတ္လည္း နီးလာျပန္ၿပီေနာ္။
ေသာ္။ ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဒါပဲ။ ခရစ္စမတ္က်လည္းေသာက္၊ ခရစ္စမတ္ၿပီး နယူယီးယားက်လည္းေသာက္၊ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးလည္း ဝင္ေရာေသာက္၊ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးလည္း ကိုယ္နဲ႔ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ဝင္ၿပီးဝမ္ေစြ႔လုပ္လိုက္နဲ႔ ေသာက္ဖို႔ပဲစိတ္ကူးေနတာပဲ။
အယ္။ ။ ေနာက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးေန႔က်ေတာ့လည္းေသာက္။
ေသာ္။ ။ အဲ ခင္ဗ်ားတို႔က ေသာက္ဖို႔ႀကီးစိတ္ကူးေန၊ က်ဳပ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ေရာက္ရင္ မ်က္ရည္က်ခ်င္တယ္။
ပင္။ ။ ဟာ ခင္ဗ်ားဟာကလည္း တစ္တိုင္းျပည္လုံး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ကိုလိုနီကြၽန္သေပါက္ဘဝက လြတ္လပ္တဲ႔အခါသမယကို ဘာ ေၾကာင့္ ငိုခ်င္ရတာလဲ။ မည္သည္ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ငိုခ်င္ရပါသနည္း ငါ႔ရွင္။
အယ္ ။ ။ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေတာ့ ရွင္းဖို႔လိုလိမ္႔မယ္။ ဂ်င္ကလည္း မေသာက္ရတာ ကာလို႔ထင္ပါ့ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဂ်င္ကေတာ့ မအင္ တာေသခ်ာတယ္။
ေသာ္။ ။ ဒီလိုဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းမွာ အေရးႀကီးတဲ႔အခန္းက ပါဝင္ခြင့္မရခဲ႔ေပမဲ႔ သမိုင္းမွာ ရစ္သီရစ္ သီေတာ့ ပါခဲ႔တာခ်ည္းပဲ။ လြတ္လပ္ေရး အနီးကပ္ပါခြင္႔ရခဲ႔တယ္။
ပင္။ ။ ကိုယ္႔လူက ဘယ္ေလာက္နီးနီးကပ္ကပ္ ပါခ႔ဲလုိ႔လဲ။
ေသာ္ ။ ။ ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္ နီးကပ္တဲ့ေနရာက ပါခဲ႔တယ္။
အယ္ ။ ။ ဘယ္လို ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္နီးတာလဲ ဆိုစမ္းပါဦး။
ေသာ္။ ။ ဒီလိုဗ်။ လြတ္လပ္ေရးမရခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ကတပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ တပ္သားကေလးေပါ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္ ဘုရင္႔ေရ တပ္မေတာ္ အရံတပ္ဖြဲ႔လို႔ေခၚတဲ့ တပ္မွာေပါ႔ (Burma Royal Navy Volunteer Reserve) လို႔ေခၚတယ္။ နံျပားဦးထုပ္ေခၚတဲ႔ ေရတပ္ သားဦးထုပ္မွာ (BURMA R.N.V.R) ဆိုတဲ႔ ေရႊခ်ည္ထိုးစာလုံး ထိုးထားတယ္။
အယ္။ ။ ေၾသာ္ လက္စသတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက အဂၤလိပ္ေမြးစားသားေပကိုး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ဂ်င္ႀကိဳက္တာ ျဖစ္ေပလိမ္႔မယ္။
ေသာ္။ ။ အေကာင္းေျပာေန။ ေသာက္မွာျဖင္႔ ေအးေအးေဆးေဆးေသာက္စမ္းဗ်ာ။ အဲဒါ က်ဳပ္တို႔လည္း တပ္ထဲေရာက္ကေရာ စစ္ေရးျပ ကြင္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ စစ္ေရးျပေလ႔က်င့္ရေတာ့တာပဲဗ်ဳိ႕။ လူကို ေခြၽးဒီးဒီးက်ၿပီး ဖတ္ဖတ္ေမာေရာ။
ပင္။ ။ တပ္သားသစ္ဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ႔ဗ်ာ။ စစ္တပ္ဝင္လို႔ ေျခာက္လအတြင္းမွာ တပ္ကထြက္ေျပးရင္ေျပး ေျခာက္လနဲ႔မွ မေျပးရင္ ဒီလူ ဟာ ကုတ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္ေတာင္ မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ပဲခ်ဳိးကပ္တယ္ ေခၚတယ္။
ေသာ္။ ။ ဒီေလာက္ေတာင္စစ္ေရးျပကြင္းမွာ အေမာင္းခံရတဲ႔အေၾကာင္းက ၁၉၄၈ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မယ္၊ အဲဒီ လြတ္လပ္ေရးအခမ္းအနားမွာ က်ဳပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳတပ္ဖြဲ႔အေနနဲ႔ပါရမယ္။
အယ္။ ။ ဟာ…တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဘယ္မွာတဲ႔လဲ။
ေသာ္။ ။ ခု ဝန္ႀကီးမ်ားရုံးလို႔ေခၚတဲ့ အတြင္းဝန္ရုံးအတြင္းမွာေပါ႔။ က်ဳပ္တို႔တပ္ျဖစ္တဲ႔ ရတနာပုံေရတပ္စခန္းက ယခင္ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းေခၚ တဲ႔ ေက်ာင္းတြင္းမွာ တပ္စြဲထားတုန္းရွိေသးတယ္။
ပင္။ ။ နီးနီးေလးပဲဗ်။
ေသာ္။ ။ ဒါ႔ထက္ နီးတာေပါ႔ဗ်။ အဲဒီေန႔နံနက္ ၄ နာရီ မိနစ္ ၂၀ မွာႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ လႊင္႔ထူခဲ႔တဲ႔ ၿဗိတိသွ်တို႔ရဲ႕ ယူနီ ယံဂ်က္အလံကိုဆြဲခ်ၿပီး ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ပထမဆုံးလႊင္႔တင္မယ္။ အဲဒီအခမ္းအနားရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳတပ္ဖြဲ႔မွာ က်ဳပ္္ တို႔ ပါခဲ႔ရတယ္။ အလံကိုင္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔တပ္ဖြဲ႕ဟာ ကိုက္ငါးေလာက္ပဲေဝးပါတယ္။
ပင္။ ။ ဟာ တကယ့္ကို သမိုင္းဝင္အခမ္းအနားေပပဲ။
ေသာ္။ ။ ဒါေပါ႔ဗ်ာ၊ ၁၉ ႏွစ္သား လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္ လည္း ရွိေနတယ္။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းတြင္းမွာ အလံႏွင္႔တကြ သူျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔ ဘာကင္ဟမ္စစ္သေဘာၤႀကီးကလည္း အသင္႔ေစာင့္ ေနတယ္။
အယ္။ ။ ကိုလိုနီစနစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးနာရီကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕လိုက္တာေပါ႔။
ေသာ္။ ။ က်ဳပ္က ခ်ာတိတ္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေသနတ္ေျမႇာက္ အေလးျပဳေနတဲ႔အခိုက္မွာ ဘင္ခရာအဖြဲ႔က ေဂါ႔ေဆ႔ဗ္သကင္း (God Save the King) သီခ်င္းတီးမႈတ္ၿပီး ၿဗိတိသွ်အလံကို တစ္ျဖည္းျဖည္းဆြဲခ် ေနေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲဗ်ာ။ သက္ဆိုင္သူ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္ဆို ဘယ္လိုခံစားရမယ္ မသိဘူး။ ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာ ေနဝင္စျပဳၿပီလို႔ပဲ က်ဳပ္ခံစားမိတယ္။
ပင္။ ။ ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာ ၿပိဳကြဲမႈရဲ႕နိဒါန္းေပါ့။ အင္မတန္ သံေဝဂရစရာေကာင္းပါတယ္။
ေသာ္။ ။ ေနာက္ၿပီး ေသနတ္ထမ္း၊ ဟုိတုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္လို (Shoulder arm) လို႔ပဲ အမိန္႔ေပးတယ္။ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္လက္ ကို ယူနီယံဂ်က္အလံကို ေပးအပ္လိုက္တယ္။
အယ္။ ။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာအလံကို လႊင္႔တင္ေရာလား။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ အဂၤလိပ္အလံကို ဘာကင္ဟမ္စစ္သေဘာၤက ေရတပ္သားေတြဆြဲခ်တယ္။ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ဗမာ႔ေရတပ္မေတာ္သားမ်ားက လႊင္႔ထူတယ္။ လႊင္႔တင္တဲ့ ေရတပ္သားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မွတ္သားတာမလြဲရင္ တပ္ၾကပ္ႀကီး အခ်က္ျပ ေစာဂြမ္စိန္ပါ ေနာင္ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးေစာဂြမ္စိန္ ျဖစ္လာတယ္။
ပင္ ။ ။ ခင္ဗ်ား အေတာ္မွတ္မိသားပဲဗ်ာ။
ေသာ္။ ။ ကမာၻမေၾက တီးၿပီးျမန္မာ႔အလံကို ဆြဲတင္တဲ႔အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေသနတ္ေျမႇာက္အေလးျပဳ (Present arm) အေနအထား မွာ ေနရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ ရင္တသိမ့္သိမ့္တုန္ၿပီး အေလးျပဳရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြက်မိတယ္ဗ်ာ။
အယ္။ ။ ဟုတ္မွာေပါ႔ဗ်ာ၊ နံနက္ေလးနာရီ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွာတင္တာေနာ္။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပထမဆုံး သမၼတႀကီး စပ္ေရႊသိုက္က မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ရင္တသိမ္႔သိမ္႔ခံစားရလို႔ ဘာေတြေျပာသြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ အခမ္းအနားၿပီးတာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းပုံျပဳခ်ီတက္ၿပီး တပ္ျပန္ခဲ႔ၾကတယ္။ လြတ္လပ္တဲ႔ ဗမာ႔ေရ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ စစ္ခ်ီလမ္းေလွ်ာက္ရတာ အရသာရွိလိုက္တာဗ်ာ။
ပင္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဂ်င္ပုလင္းေလးလည္း ဒီဘက္လွည္႔လိုက္ပါဦး။
ေသာ္။ ။ ရပါတယ္ဗ်ာ … ေရာ႔။ တပ္ေရာက္ေတာ့ မိုးေတာင္ေကာင္းေကာင္းမလင္းတတ္ေသးဘူး။ ေဝလီေဝလင္းမွာ စပယ္ရွယ္ရမ္ရာရွင္ ေဝတယ္ဗ်ာ။ ေသာက္ၾကတာေပါ႔။
အယ္။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနဗီကေသာက္တဲ႔ ဂ်မကာရမ္ဆိုတာသိပ္ေကာင္းဆိုပဲ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ၾကားဖူးရုံသာရွိပါတယ္။
ေသာ္။ ။ ေကာင္းတာေတာ့ မေျပာနဲ႔။ နံ႔သာပုငွက္ေပ်ာသီးနံ႔က သင္းေနေသးတယ္။ ေသာက္ၿပီး ေပ်ာ္လြန္းအားႀကီးလို႔ ေသနတ္ေတြ မိိုးေပၚ ေထာင္ေဖာက္ၾကတယ္။ ဗလာက်ည္မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ထိပ္ဖူးနဲ႔က်ည္ေတြကို ေဖာက္ၾကတာ။ ကင္းရုံက ကင္းသမားေတြလည္းပါတယ္။ ကင္း မွဴးကဆုိ ေျခာက္လုံးျပဴးကို တဒုိင္းဒုိင္းေဖာက္ေတာ့တာပဲ။
ပင္။ ။ ဘာျပဳလုိ႔ေဖာက္တာလဲ။
ေသာ္။ ။ လြတ္လပ္ေရးရတာ ေပ်ာ္လုိ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းတေလွ်ာက္မွာပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ အသက္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ အာဇာနည္ မ်ားကို ဂုဏ္ယူတဲ့အေနနဲ႔ဗ်ာ။ ဘယ္သူ႔အမိန္႔မွမရဘဲ ေဖာက္ၾကတာ။ အဲဒါ ဘယ္သူ႔က်ည္ဆံက သြားမွန္သလဲေတာ့မသိဘူးဗ်ာ။ ေကာင္း ကင္ ဓာတ္မီးႀကိဳးထိၿပီး ျပတ္က်သြားလို႔ တပ္၀န္းလုံး ေမွာင္အတိက်သြားေတာ့တယ္။
အယ္။ ။ ဟင္ ဒုကၡပဲ။ အဲဒီေတာ့ဘာျဖစ္သလဲ။
ေသာ္။ ။ ဘာျဖစ္ရမလဲ။ တာ၀န္မွဴးထြက္လာၿပီး ေသနတ္ေဖာက္တဲ့ အေကာင္ေတြအားလုံးကုိ ကြာတားဂတ္ေခၚတဲ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲသြင္းေတာ့ တာေပါ့။ နံနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ကြာတားဂတ္ထဲ လူႏွစ္ဆယ္ေလာက္ျပည့္သြားတာပဲ။
ပင္။ ။ ခင္ဗ်ားေကာ ပါသလား။
ေသာ္။ ။ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ ပါတာေပါ့။ က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ယမ္းေငြ႔သလူလူထြက္ေနတဲ့ ႐ုိင္ဖယ္ႀကီးနဲ႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္ကိုမိတာပါပဲဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ရခ်င္း လြတ္လပ္ေရးရတာေပ်ာ္လို႔ အခ်ဳပ္ခံခဲ့ရသူဟာ ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ႏွစ္နာရီ အတြင္းမွာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
အယ္။ ။ ေဟာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဟာကလည္း ဆန္းလွခ်ည္းလား။ ခင္ဗ်ားေျပာတာနဲ႔ အမူးေတာင္ေျပခ်င္သြားၿပီ။ ထည့္စမ္းပါဦး တခြက္။
ပင္။ ။ ေနာက္ ဘယ္လိုအခ်ဳပ္ကလြတ္သလဲ။
ေသာ္။ ။ တာ၀န္မွဴးကေတာ့ သူ႔တာ၀န္သူ ေဆာင္ရြက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ဗုိလ္မွဴးသန္းေဖ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေဖ၊ ကြယ္ လြန္) ေရာက္လာၿပီး ‘ေဟ့-ဟိုေခြးမသားေလးေတြ လြတ္လပ္ေရးရတာနဲ႔ မင္းတုိ႔က ဘာလို႔ေသနတ္ေဖာက္ရတာလဲ။ ငါ နရင္းတီးလိုက္ရ သြားေခ်းယိုးဒယားက သြားေရာ့မယ္။ အခု အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ထြက္။ မက္စ္မွာ ရမ္ေ၀ေနတယ္။ သြား ေသာက္ၾက၊ မူးၿပီး ေသနတ္လည္း မေဖာက္ၾကနဲ႔ဦးလို႔ေျပာၿပီး အခ်ဳပ္ကလႊတ္လိုက္တယ္။ ရုံးတင္ၿပီးအေရးလည္း မယူခဲ့ဘူး။ သူ အားရပါးရဆဲၿပီးရင္ ၿပီးတာပဲ။ အဲဒီ အဘိုးႀကီး ေက်းဇူး ကြၽန္ေတာ့္မွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေရာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ငိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ အဲဒါထက္ ထူးျခားတာက ေနာက္ပုိင္းမ်ားမွာ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေရာက္ေနတဲ့အခိုက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔နဲ႔မ်ားၾကံဳႀကိဳက္ရင္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ အဲဒီေန႔မွာ စုစုေ၀းေ၀း က်င္းပၾကတယ္။
ပင္။ ။ ဟုတ္တယ္။ အေ၀းေရာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဟာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမွာပဲ။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာ ကုိယ္ေနတုန္း ဘာမွအေရး မႀကီးဘူးလို္႔ထင္ရေပမဲ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ စုစည္းက်င္းပရတာ သိပ္အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ အေ၀းကလြမ္းရတာ ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ အရသာရိွတယ္။
အယ္။ ။ ဟုတ္တယ္။ ဟိုတစ္ေလာက က်ဳပ္ ရန္ကုန္မွာ အေမရိကန္လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဖိတ္ၾကားခံရလို႔တက္ေတာ့ အေမရိကန္ေတြ သိပ္ ေပ်ာ္ သိပ္ဂုဏ္ယူေနပုံရတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ရာေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးဆုိေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာေပါ့ဗ်ာ။
ပင္။ ။ ဒါထက္ အဂၤလိပ္လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတာ့ မရွိပါလားဗ်။
ေသာ္။ ။ ဟာ-တယ္ခက္တဲ့ ပင္စင္နာပဲ၊ ဘယ္မွာရွိမလဲဗ်။ ဘယ္သူ႔ကုိလိုနီမွမျဖစ္ခဲ့ဖူးရင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိတာ မရွိႏုိင္ဘူး။ ျပင္သစ္မွာ လည္း လြတ္လပ္ေရးေန႔မရွိဘူး။ ကိုလိုနီမျဖစ္ခဲ့ဖူးရင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕အရသာကို မသိႏုိင္ဘူးဆုိတာ တြံ-သင္ ပင္စင္နာသည္၊ ဂဏွာဟိ- မွတ္ေလေတာ့။
www.shwezinu.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
