>
အရွင္ပညာနႏၵ
စက္တင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၁
အသားညဳိညဳိ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္း စကားေျပာရင္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔အားရပါးရေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဆရာေတာ္အရွင္ဇ၀နကုိ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ထုိင္းနယ္စပ္တေနရာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲဆုံေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။ သူေထာင္ကလြတ္တဲ့အခ်ိန္က RFA အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ရဟန္းျပန္၀တ္ဘုိ႔နဲ႔ ေနထုိင္စရာအခက္အခဲၿဖစ္ေနေၾကာင္းၾကားရလုိ႔ ကူညီႏုိင္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားဘူးတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကူညီခြင့္မရခဲ့ဘဲနယ္စပ္တေနရာမွာ ျပန္ဆုံခြင့္ရလုိ႔ အရမ္း၀မ္းသာမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ နယ္စပ္မွာေနထုိင္တယ္ဆုိေပမဲ့ ေနရာထုိင္ခင္း အသားမက်ေသးဘဲ ႐ုံးတ႐ုံးမွာ ေခတၱသီတင္းသုံးေနရတဲ့အခ်ိန္ပါ။
ေနာက္ပုိင္းအလုပ္ေတြတြဲလုပ္တဲ့အခါက်မွ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ေကာင္းေကာင္းသိလာရပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရြျပည္သာ ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ကုိဦးစီးတည္ေထာင္ၿပီး ရဟန္းသာမေဏေတြကုိ စာခ်ေပးရင္းတဘက္က ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ထိေတြ ့ၿပီး အကူအညီ ေပး ခဲ့ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ အဲသလုိနဲ႔ ရွစ္ေလးလုံးျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီးအေရးအခင္းမွာ ရဟန္းပ်ဳိသမဂၢအေနနဲ႔ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိမုိးသီးဇြန္ နယ္ခရီးေတြစတင္ေဟာေျပာေတာ့ ဆရာေတာ္ဇာတိ ဒိုက္ဦးၿမဳိ ့မွာ ေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ေပးသူဟာလည္း ဆရာေတာ္ဦးဇ၀နဘဲၿဖစ္ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလုံးအႀကဳိကာလမွာ သူပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာေတြကုိ ခုလုိေျပာျပပါတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအႀကဳိကာလတုန္းက တပည့္ေတာ္ ရန္ ကင္း ပဥၥနိကာယဗိမာန္မွာ သီးတင္းသုံးေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ ့ပထမဆုံးလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ရွစ္ေလးလုံးမတုိင္ခင္ ဦးေအာင္ႀကီးက ဦးေန၀င္းဆီေပးတဲ့ေပးစာေတြကုိ လူထုၾကားထဲေရာက္ေအာင္ ျဖန္႔ေ၀တာပါဘဲ။ အဲဒီစာေတြနဲ႔ပက္သက္ၿပီး လူထုၾကားထဲမွာ အေတာ္ေလးစိတ္၀င္တစားရွိခဲ့တာကုိေတြ႕ရပါတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးစတင္ေပါက္ဖြားလာျခင္းဟာ အဲဒီစာေတြကစတင္လာတယ္ဆုိရင္လည္း မမွားဘူး လုိ႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ရန္ကင္းမွာလႈပ္ရွားမႈတခုကို ဦးေဆာင္လိုက္ေသးတယ္။ ပဥၥနိကာယ၊ ေမဒီနီ၊ မိုးေကာင္း စတဲ့ေက်ာင္းေတြက သံဃာေတြ နဲ႔ ရန္ကင္းကေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရယ္ ဆရာေတာ္ဦးဇာဂရ (စာေရးဆရာကံထြန္းသစ္) တုိ႔ရယ္ စုၿပီး ရန္ကင္း ေမဒီနီနားက အိမ္တအိမ္ မွာ စုေဝးၾကတယ္။ မတ္လ ၁၃ (ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္း) နဲ႔ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔ တံတားျဖဴအေရးအခင္းျပီးေလာက္မွာေပါ့။ သံဃာေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြေပါင္းၿပီး လႈပ္ရွားမႈတခုျပဳလုပ္ၾကဖို႔တုိင္ပင္ၾကတာပါ။
ေနာက္တေန႔ေန႔လည္မွာ ပဥၥနိကာယ၊ မိုးေကာင္း၊ ေမဒီနီကသံဃာေတြ အျပင္ကိုကိစၥတခု (ဆြမ္းခံအိမ္ဖိတ္မဲ့ကိစၥလိုလို) ေက်ာင္းတိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆရာေတာ္ေတြကိုေလ်ာက္ထားၿပီး သကၤန္းေလးေတြကုိယ္စီ႐ုံကာ ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ ၁၂ လုံးတန္းမွာ သံဃာေတြရာေက်ာ္ေလာက္စုမိေတာ့လူေတြက တခုခုပဲ ဆိုတဲ႔အေတြးနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ လူေတြလဲ ႐ုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္လာၾကတယ္။ ဂြတၱလစ္ဘက္က လာတဲ႔ကားေတြလဲ သံဃာေတြကိုျမင္ေတာ့ေနာက္ျပန္လွည့္သြားၾကတယ္။ ဆရာအတတ္သင္ဘက္ကလာတဲ့ကားေတြလဲ ၁၂ လုံးတန္း ဘက္ကို မလာၾကေတာ့ဘူး။ လမ္းမွာ ကားေတြရွင္းကုန္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ထဲကေန သံဃာတပါးနဲ႔ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ သံဃာေတြအားလုံးက ပိုၿပီး တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး နီးနီးကပ္ကပ္စုမိၾကတယ္။
“အဖမ္းဆီးခံေက်ာင္းသား ျပန္လႊတ္ေပးေရး … တို႔အအေရး … တို႔အေရး” ဆိုတဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံက ျမည္ဟီးၿပီးထြက္လာတယ္။ လူေတြလဲ ဘုန္းႀကီးေတြအနားကိုေျပးလာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လမ္းေပၚဆႏၵျပပြဲဆိုတာက တခါမွမျမင္ဘူးတဲ႔ကိစၥမို႔ လူေတြလဲ တအံ႔တၾသျဖစ္ ကုန္ၾကတာေပါ့။ ၅ မိနစ္ေလာက္ဆႏၵျပၿပီးလူစုကြဲသြားတယ္။ သံဃာေတြနဲ႔တြဲၿပီး တိုင္ပင္ခဲ႔ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဆိုတာကေတာ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အံဘြယ္ေက်ာ္တို႔ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့မွသိရတယ္။ ဒီေနာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာေတြ႔ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရတဲ႔စာရြက္စာတမ္း၊ ကိုယ္ရတဲ႔စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ဖလွယၾ္က၊ သတင္းေတြဖလွယ္ၾက၊ ဘာေတြဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာတိုင္ပင္ၾကေပါ့။
၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ မွာ တတုိင္းျပည္လုံးဆႏၵျပမယ္ဆုိတဲ့သတင္းေတြေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာကမ်ား လူအုပ္ႀကီးေတြတက္လာမလာဆုိတာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတုန္း ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကလူေတြအလံကုိင္ၿပီးထြက္လာတာေတြ ့လုိက္ရတယ္။ လူအုပ္ဆုိေပမယ့္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ ဘဲရွိတာပါ။ လမ္းေဘးကရပ္ၾကည့္ေနသူေတြကမ်ားပါတယ္။ အဲဒီလူအုပ္ႀကီးကုိ ဆရာေတာ္က ဘာေတြေျပာၿပီးစည္း႐ုံးခဲ့သလဲဆုိေတာ့ …
ငါတုိ႔ ခုလုိရပ္ၾကည့္ေန႐ုံနဲ႔မရဘူးေဟ့။ ဒီအေရးအခင္းဟာ ကုိယ့္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကုိယ္တုိင္လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ အားလုံး ထြက္ခဲ့ၾကပါ။ ပူးေပါင္းၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းႏုိးေဆာ္ၿပီး လူထုကုိစည္း႐ုံးခဲ့ၿပီး ခ်ီတက္လမ္းေလ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း ရွစ္ေလးေလးလုံးလႈပ္ရွားမႈ အေၾကာင္းေတြကုိျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။
စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းေတာ့ တပည့္ေတာ္ဇာတိ္ ဒုိက္ဦးၿမဳိ႕သပိတ္စခန္းမွာ လူထုနဲ႔အတူလႈပ္ရွားေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ စစ္တပ္ပစ္ခတ္လုိ႔သပိတ္ စခန္းလည္း လူစုကြဲကုန္တယ္။ ပါတီေတြေထာင္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ NLD အဖြဲ႕ထဲ၀င္ၾကဘုိ႔ တပည့္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ရန္ကုန္ဆင္း ေဖာင္ ေတြယူေပးၿပီး အဖြဲ ့၀င္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။
၈၉ ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ ေရႊျပည္သာပရိယတၱိစာသင္တုိက္ကုိ ကုိယ္တုိင္တည္ေထာင္ၿပီး တဘက္က ရဟန္းသာမေဏေတြကုိစာေပပုိ ့ခ်ေပး ရင္း ႏုိင္ငံေရးကိစၥေတြကုိ သုိသုိသိပ္သိပ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ တပည့္ေတာ္ေက်ာင္းက အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစုံ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၀င္ထြက္သြားလာတဲ့ေနရာၿဖစ္လာတယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ကုလသမဂၢလူ႔အခြင့္ေရးဆုိင္ရာကုိယ္စားလွယ္ပါေမာကၡ ယုိဇုိယုိကုိတာ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုိင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြက လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္တာေတြတင္ျပဘုိ႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္ကုိလည္း ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ရဟန္း ေတာ္ေတြနဲ႔ပက္သက္ၿပီးေျပာျပေပးဘုိ႔တုိက္တြန္းတာေၾကာင့္ ပါေမာကၡယုိဇုိယုိကုိတာကုိသြားေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ၉၀ ပတၱနိကုဇၨန ကံေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ တိပိဋကဓရဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ၊ အင္းစိန္ရြာမဆရာေတာ္ဦးတိေလာက၊ မဂၢင္ဆရာေတာ္တုိ႔နဲ႔ အျခားသံဃာေတြ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဟန္းေတာ္ေတြေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့အေၾကာင္း လူ၀တ္လဲခံရေၾကာင္း လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိး ေဖာက္ခံရေၾကာင္းတင္ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီခ်ိန္ေလာက္စၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက တပည့္ေတာ္ကုိသတိျပဳမိသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္ဘဲအဖမ္းခံရတာပါ။
၁၉၉၃ မွာ အဖမ္းဆီးခံရပံုနဲ႔ပက္သက္ျပီးေျပာျပတာကေတာ့ည ၁၂ နာရီေလာက္မွာ စစ္ကားေတြေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းကုိ၀ုိင္းထားတာေတြ႕ ရတယ္။ တပည့္ေတာ္ေက်ာင္းကုိတံခါးလာေခါက္တယ္။ ဦးဇင္းတပါးကုိေတြ႔ခ်င္လုိ႔တဲ့။ အရွင္ဘုရားဦးဇ၀နလားတဲ့ေမးတယ္။ ဟုတ္တယ္ လုိ႔လည္းေျပာလုိက္ေရာ အရွင္ဘုရားပါ ခဏလုိက္လုိက္ခဲ့ပါဆုိၿပီးဖမ္းတာဘဲ။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ သကၤန္းနဲ႔မ်က္ႏွာကုိစည္း ၀မ္းလ်ား ေမွာက္ခုိင္းတယ္။ စစ္သားငါးေယာက္ေလာက္က လက္ျပန္လက္ထိပ္ခပ္ၿပီး တပည့္ေတာ္အေပၚကုိခြစီးထားတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ေရၾကည္အုိင္စစ္ေၾကာေရးစခန္းကုိေရာက္သြားေတာ့တာဘဲလုိ႔ေျပာျပပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရးမွာစစ္ေဆးပုံနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ား ဒီကုိဘာေၾကာင့္ေရာက္လာတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိတယ္မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားေက်ာင္း မွာဘယ္သူေတြလာလဲ၊ ဘာေတြလုပ္လဲ၊ လိမ္ဘုိ႔ေတာ့မၾကဳိးစားနဲ႔၊ က်ဳပ္တုိ႔ အကုန္သိၿပီးၿပီ၊ အမွန္အတုိင္းေျပာ ဘာညာနဲ႔ ၂ ရက္ေလာက္ ထမင္းမေကြၽး ေရမတုိက္ဘဲ မအိပ္မေနစစ္ေဆးတာခံခဲ့ရတယ္။ ႏွိပ္စက္တာေတြကေတာ့ နည္းေပါင္းစုံ၊ လက္သီးနဲ႔ထုိး စစ္ဘိနပ္နဲ႔ကန္၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆဲေရးတုိင္းထြာတာေတြကေတာ့ စာဖြဲ႕လုိ႔ကုန္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး။ သူတုိ႔ေမးတာေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးမေၿဖဘဲထားျပီးေသသြားတဲ့လူတေယာက္အေၾကာင္းကုိဘဲ ဖိၿပီးေျပာခဲ့တယ္။
ပါေမာကၡယုိဇုိယုိကုိတာကုိသြားေတြ႔တုန္းက ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွာ လူေသ အေလာင္းေတြကုိမီး႐ႈိ႕တဲ့ ဖုိမင္တေယာက္လည္းပါတယ္။ သူ တင္ျပတာက ၈၈ အေရးအခင္းကာလတုန္းက လူေသအေလာင္းေတြကုိ ညေန ၆ နာရီေလာက္ကေန မနက္ ၄ နာရီေလာက္အထိ မေရ တြက္ႏုိင္ေအာင္ အေလာင္းေတြကိမီး႐ႈိ႕ခဲ့ရေၾကာင္း တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ မေသေသးေၾကာင္း စစ္သားေတြက အတင္းမီး႐ႈိ႕ခုိင္းလုိ႔ ႐ႈိ႕ခဲ့ရ ေၾကာင္း စာရြက္စာတမ္းသက္ေသ အေထာက္အထားေတြနဲ႔တင္ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြေျပာျပေတာ့ သူတုိ႔စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔လည္းေရာက္ေရာ တပည့္ေတာ္ကုိ နားဘန္က်င္းေတာ့တာဘဲ။ သက္ရွိထင္ရွားရွိတဲ့သူေတြအေၾကာင္းမေဖာ္ဘဲ ေသသြားတဲ့သူရဲ႕ အေၾကာင္းဘဲေျပာလုိ႔တဲ့လုိ႔ ရီရီီေမာေမာနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။ (တပည့္ေတာ္အဖမ္းမခံရေသးခင္ အဲဒီဖုိမင္းဆုံးသြားတယ္) သူျပန္ေျပာ ေနတာေတြက ၈၈ ေလးလုံအေရးအခင္းကာလတုန္းက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက က်ေနာ္က်မတုိ႔ မေသေသးပါဘူးေျပာ ေနတဲ့ၾကားထဲက စစ္သားေတြကမီး႐ႈိ႕ခုိင္းတဲ့အေၾကာင္း တကယ္ကုိသတင္းထြက္ခဲ့တာပါ။
ေထာင္ထဲမွာ ၁၆ ႏွစ္တာ ေန႔စဥ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိလည္း ေျပာျပပါတယ္။ မနက္လင္းတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ ဘုရားရွိခုိး၊ ေမတၱာပုိ႔ တယ္။ သမၺဳေဒၶတုိ ့ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္တုိ႔ကုိ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ပုတီးစိပ္ခဲ့တယ္။ လြတ္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တေန႔တာအခ်ိန္ကုိ ဇယားဆြဲၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေထာင္က်ေနတယ္ဆုိတာေမ့သြားေအာင္လုိ႔ပါ။ အဲဒါေတြလုပ္ေနတာနဲ႔ တေန႔ တေန႔ အခ်ိန္ ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္သြားတာပါဘဲလုိ႔ေျပာျပပါတယ္။
ေထာင္ကလြတ္ခါနီးအခ်ိန္မွာ သူဘယ္လုိခံစားရေၾကာင္းလည္းေျပာျပပါတယ္။ ေထာင္ထဲစေရာက္တဲ့ေန႔ထဲက လြတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြေန႔ တုိင္း ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ ကုိယ္နဲ႔အတူေနသူေတြက မၾကာမၾကာလြတ္သြားေနတာေလ။ တေန႔ေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ေဟး ဆုိတဲ့ အသံ တသံကုိ အက်ယ္ႀကီးၾကားလုိက္ရတယ္။ ထူးေတာ့ထူးၿပီ၊ တခုခုဘဲလုိ႔ထင္လုိက္တယ္။ မၾကာဘူး ေထာင္၀န္ထမ္းတေယာက္ေရာက္လာၿပီး အစုိးရကေလ်ာ့ရက္ေတြေပးတယ္။ ဘုန္းႀကီးလည္းပါႏုိင္တယ္လုိ႔လာေျပာတယ္။ တပည့္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္လုံးလုံး လြတ္ရက္ကုိေစာင့္စားေန ခဲ့တာေလ။ တခါမွ ကုိယ္မပါေတာ့ ေမွ်ာ္လည္းမေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘူး။ လြတ္ခါမွလြတ္ဘဲလုိ႔ သေဘာထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ေထာင္ပုိင္ႀကီးေရာက္လာၿပီး ဘုန္းႀကီးလြတ္ေတာ့မယ္။ ပစၥည္းေတြသိမ္းလုိ႔ လာေျပာတာေတာင္မယုံဘဲ ေထာင္ပုိင္ႀကီး လာေနာက္မေနနဲ႔ဗ်ာ လုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ေထာင္ပုိင္ၾကီးက ဘုန္းႀကီးတကယ္လြတ္ေတာ့မွာပါ။ စာရင္းေတြၾကည့္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဘုန္းၾကီးပါတယ္လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိ၀မ္းသာသြားတယ္ဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါဘဲတဲ့့။
သူျပန္ေျပာေနပုံက တကယ့္ကုိ ခုမွေထာင္ကလြတ္ေတာ့မဲ့ပုံအတုိင္း ၀မ္းေျမာက္တဲ့အမူအယာေတြသူ႔မ်က္ႏွာမွာထင္ဟပ္ေနတာေတြ႕ရပါ တယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန ့မွာေတာ့ ဦးဇ၀နေထာင္ကလြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ သကၤန္းျပန္၀တ္ဘုိ႔ ႀကဳိးစားပါတယ္။ သံဃမဟာနာယကေထာက္ခံစာရွိမွ၀တ္လုိ႔ရမယ္ ေျပာလုိ႔ေထာက္ခံစာရေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ တခါ ျပည္ထဲေရးေထာကခံ စာလုိေသးတယ္လုပ္ျပန္တယ္။ ၀တ္လုိ႔မရေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔လုပ္ေနတာေတြေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ဇာတိ ဒုိက္ဦးၿမဳိ႕က ငယ္ဆရာေတာ္ ေတြထံမွာသကၤန္း၀တ္ခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့တပည့္ေတာ္စာသင္တုိက္ကုိျပန္ႂကြသြားပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ေထာင္က်ေနတုန္းက ေက်ာင္းကုိထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္က တပည့္ေတာ္ျပန္လာေနတာကုိမလုိလားဘူးေလ။ တပည့္ ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ၁၆ ႏွစ္တာလုံးလုံး တုိက္တာတုိးတက္ေအာင္ သူကလုပ္ခဲ့တာျဖစ္ေတာ့ သူလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ေက်ာင္း သံေယာဇဥ္ ဒကာဒကာမသံေယာဇဥ္ေတြရွိေနၿပီေပါ့။ အရွင္ဘုရားဦေဆာင္ၿပီးလုပ္ပါ၊ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားေနာက္ကေနၿပီး ပံ့့ပုိး ကူညီပါ မယ္ဆုိတာေတာင္လက္မခံခ်င္ဘူး။ တပည့္ေတာ္ေနလုိ႔မရေအာင္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ္ ေထာက္လွမ္းေရးကုိ သတင္းေပးေနတာေၾကာင့္ ျပန္ဖမ္းခံရမွာစုိးရိမ္လုိ႔ ထုိင္းနယ္စပ္ကုိထြက္ခြာလာခဲ့တာပါလုိ႔ သူဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာျပပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဟာအသက္ခပ္ငယ္ငယ္ ၁၇ – ၁၈ႏွစ္ ကုိရင္ဘ၀ထဲက စိုးမုိးသူ (ဒုိက္ဦး) ဆုိတဲ့နာမည္နဲ႔ တိုင္းရင္းေမ၊ ယုဝတီစတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ စာေတြစေရးေနပါၿပီ။ မႏၱေလးမွာ စာေရးဆရာကံထြန္းသစ္နဲ႔တြဲျပီး ပန္းဖလက္စာအုပ္ေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးထုတ္ဘူးေၾကာင္း ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ၊ သဘင္၊ ႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံ စတဲ့မဂၢဇင္းေတြမွာ ကဗ်ာေတြေရးဘူးေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ခုေတာ့ ထုိင္းနယ္စပ္တေနရာမွာ ေနထုိင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ၿပီး ေထာင္တြင္းအေတြ႕အၾကဳံမ်ားကုိစာေပေရးသားကာ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာအတြက္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ လ်က္ရွိပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ