ၾသဂုတ္ ၁၆၊ ၂၀၁၁
ေ၀ဒနာသက္သာလာ၍ ေဆး႐ံုဆင္းေတာ့မည့္ကိုပုညက က်ေနာ္အားလာႏႈတ္ဆက္သည္။
“ခင္ဗ်ား ေခ်ာကလက္ စားဖူးတယ္မဟုတ္လား ကိုသစၥာ”
“အစားဖူးဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေခ်ာကလက္ကိုမစားခင္ႏွာသီဖ်ားအ၀မွာမထိတထိေလးေတ့ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးစိတ္ကို ေခ်ာကလက္ဆီမွာပဲ အာ႐ံုစိုက္ထား ၾကည့္၊ ေခ်ာကလက္ထဲက စိမ့္ထြက္လာတဲ့ရနံ႔ဟာ စိတ္အာ႐ံုကိုၿငိတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ လွ်ာဖ်ားမွာ ဖြဖြကေလးတင္ၿပီး ကိုယ့္လွ်ာဖ်ားေပၚေနာက္ ထပ္ၿပီးအာ႐ံုစိုက္ၾကည့္လိုက္ဦး။ ရင္ထဲမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားနဲ႔စေတြ႕ရသလို အလိုလိုလိႈက္ခုန္လာေရာ”
“ဟုတ္လား။ ေခ်ာကလက္မွာ အဲ့ဒီ့ေလာက္ေတာင္အနုပညာဆန္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြရွိသလား”
“ဒါေပ့ါ ကုိသစၥာရဲ႕။ အဲ့ဒီ့ေခ်ာကလက္ကို ဘာနဲ႔လုပ္ရတယ္ဆိုတာေရာခင္ဗ်ားသိသလား”
က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ေခါင္းရမ္းလိုက္မိသည္။
“ကိုကိုးသီးဗ်။ ကိုကိုးသီး။ ကိုကိုးသီးအေစ့ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္ရတာ”
“ကိုကိုးသီး ဟုတ္လား.. ကိုပုည”
“ဟုတ္တယ္။ ကိုကိုးသီးဟာ ေနရာေဒသတိုင္းမွာ မသီးဘူး။ ၿပီးေတာ့ နုနယ္လြန္းၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရလြန္းလို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြက ခုထိမစိုက္ၾကေတာ့ ဘူးေလ။ အင္း ၿပီးေတာ့ ေခ်ာကလက္စက္႐ံုေတြရွိေနတဲ့ေဒသေတြက အဲ့ဒီ့ကိုကိုးသီးကို စိုက္လို႔မျဖစ္လို႔ အျခားစိုက္တဲ့ေဒသကေနစာခ်ဳပ္ ေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ၿပီး၀ယ္ရတယ္ဗ်။ တစ္ကမာၻလံုးကို စြဲေဆာင္ဖမ္းစားတဲ့၊ ေမွာ္ဆန္တဲ့ ထိပ္တန္းအစားအစာေခ်ာကလက္ကိုရဖို႔ အဲ့ဒီ့ ကိုကိုးသီးက အဓိကဗ်”
“ဟာ ကိုပုည၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ပိေတာက္သီးပဲ စိတ္၀င္စားတယ္ဗ်ာ”
“ဟုတ္တယ္။ ကိုသစၥာ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ပိေတာက္သီးက ကိုကိုးသီးထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာသာမယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္တယ္။ က်ေနာ္ လည္း ပိေတာက္သီးကိုေတြ႕ေအာင္ ရွာမယ္ဗ်ာ”
ထို႔ေနာက္ “က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ဗ်ာ”ဟုဆိုကာ က်ေနာ္ေရွ႕ကေန ကိုပုညထြက္ခြာသြားေလသည္။ ကိုပုညေဆး႐ံုက ဆင္းသြားၿပီး ေနာက္ ဆယ့္ငါးရက္အၾကာတြင္ က်ေနာ္လည္း ေဆး႐ံုမွဆင္းခြင့္ရခဲ့၏။
***
အိမ္ေရာက္ေတာ့အေမက က်ေနာ္အား ဖက္၍ငိုသည္။
“အေမမွားတာပါ သားရယ္။ မင္းအေဖတို႔မ်ဳိး႐ိုးရွိမွန္းသိလ်က္နဲ႔ သားေလးကိုဒီစိတ္႐ႈပ္ရမယ့္ပညာေတြ သင္ခိုင္းလို႔ျဖစ္ရတာ။ အေမ့အမွား ပါ။ အေမ့ အမွားပါ”
က်ေနာ္ေလ့လာခ်င္ေသာ ႐ုကၡေဗဒပညာကိုမသင္ယူခဲ့ရဘဲ အေမ့သေဘာဆႏၵအရ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ကိုသာ က်ေနာ္တက္ခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းစာမလိုက္နိုင္၍ ဦးေႏွာက္ပ်က္သြားျခင္းဟု အေမက ယူဆထားေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္၌ ခလုပ္ႏွိပ္႐ံုသာႏွိပ္၍ ေျဖရွင္း ကိုင္တြယ္ရေသာ ဘာသာေဗဒမ်ဳိးကို က်ေနာ္ပင္ကိုယ္စိတ္အေျခအေနအရ မလိုက္စားနုိင္ေပ။ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္၌ ဒုတိယႏွစ္အား ဒု တိယအႀကိမ္႐ံႈးနိမ့္အၿပီးတြင္ Delete ခလုပ္ကိုသာ က်ေနာ္ကြၽမ္းက်င္စြာႏွိပ္တတ္ခဲ့၏။ အေၾကာင္းမွာ က်ေနာ္သင္ယူေလ့လာသမွ် ေနာက္ ဆံုးရလာဒ္အေျဖတြင္ မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီမွန္းသိရသျဖင့္ အမွားမ်ားကို မၾကာခဏ Delete လုပ္လွ်က္ Delete ခလုပ္ႏွင့္သာ က်င့္သားရခဲ့ျခင္းပင္။
“သား မင္းေအးေအးေဆးေဆးေနေတာ့။ မင္း၀ါသနာအတိုင္း သစ္ပင္ေတြစိုက္ရင္းနဲ႔ပဲ အပန္းေျဖ။ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေလးဆယ္၊ ေျခာက္ဆယ္ျခံႏွစ္ ျခံအေမ၀ယ္ထားေပးမယ္။ မင္းသစ္ပင္စိုက္ဖို႔ေလ။ မင္းပိေတာက္ပင္ေလးကို အဲ့ဒီ့ေရႊ႕ခ်င္လည္းေရႊ႕”
“သား ဒီပိေတာက္ပင္ေလးကို မေရႊ႕ခ်င္ဘူး အေမ၊ ဒီျခံထဲမွာပဲ ဒီပိေတာက္ပင္ေလးက ပိေတာက္သီးသီးရမယ္”
“အဲ့ဒီ့အခါက်ရင္ ကိုႀကီးက ပိေတာက္သီးစား၊ ညီမေလးက ပိေတာက္ပန္းပန္မယ္”
တတိယတန္းေက်ာင္းသူျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္ ညီမ၀မ္းကြဲက၀င္ေျပာသည္။ အေဒၚစိတ္ေဖာက္၍ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရာမွ အေမက ညီမ ေလးကို ေကြၽေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားရျခင္းျဖစ္၏။
“ညီမေလးရယ္… မင္းကငယ္ေသးေတာ့ ဘာမွမသိေသးပါဘူးကြယ္”
ထို႔ေနာက္ ေႏြဦးရာသီမ်ား၊ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္မ်ား၊ ပိေတာက္ပြင့္မ်ား၊ ေတြ႕ဆံုၾကံဳကြဲမ်ားအျပင္ တစ္ထပ္တည္းက်ေနေသာ က်ေနာ္ အိပ္ မက္တစ္ခုျဖင့္ ဘ၀၏ျဖတ္သန္းမႈသည္ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိစိုက္ပ်ိဳးေရးျခံထဲ၌ မနက္၊ ေန႔ခင္း၊ ညေန၊ ညဟူ၍ မ်ားျပားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ပိေတာက္ ပန္းအညိႇဳမ်ားကိုျမင္ရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ငိုခ်င္ေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ က်ေနာ့္ ပိေတာက္ပင္ေလးသည္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ အ သီးမသီးနိုင္ေသးေပ။ က်ေနာ့္ကိုလည္း အမ်ားကအ႐ူးဟုသတ္မွတ္ျခင္း၊ မသတ္မွတ္ျခင္းကိုလည္း က်ေနာ္သတိမထားနိုင္ေတာ့ေပ။ က် ေနာ္သိထားသည္မွာ ပိေတာက္သီးမ်ားမသီးေသးသည္ကိုပင္ ျဖစ္၏။
ဤသုိ႔ျဖင့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအား က်ေနာ္ေစာင့္စားေနရဦးမည္သာျဖစ္ပါသည္။
အေမ၀ယ္ေပးထားေသာ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိျခံထဲတြင္ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားကိုစိုက္လ်က္ က်ေနာ္ဘ၀၏ၿငိမ္းခ်မ္း တည္ၿငိမ္ေသာေန႔ရက္လႏွစ္မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေတာ့သည္။ တခါတရံတြင္ ရန္ကုန္တက္၍ ေဆးခန္းသြားျပရသည့္ေန႔မ်ားမွတပါး ျခံထဲတြင္သာက်ေနာ္ဘ၀က မွတ္တိုင္ တစ္တိုင္ကဲ့သို႔ ထူမတ္တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ သု႔ိေသာ္ ပိေတာက္သီးဆိုသည္ကေတာ့ က်ေနာ့္အိပ္မက္ထဲမွတစ္ဆင့္ က်ေနာ့္ဘ၀အား မုန္တိုင္းမိေသာ ရြက္တိုင္တစ္ခုကဲ့သို႔ ႐ိုက္ပုတ္လႈပ္ခတ္ေနျမဲျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ဘ၀အျပင္က်ေနာ္ႏွင့္ ပက္သက္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ သူမ်ား ကိုပင္ ပိေတာက္သီးက လႈပ္ခတ္ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
တေန႔တြင္ ေဆးျပန္စစ္ရန္အတြက္ ဦးေလးရွိရာစိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ံုသို႔က်ေနာ္ေရာက္သြားသည္။
“ပိေတာက္သီး၊ ေဂါက္ႀကီး။ ေဂါက္ႀကီး၊ ပိေတာက္သီး”
ေဆး႐ံုဆင္းခြင့္မရေသးေသာ က်ေနာ့္အေပါင္းအေဖာ္မ်ားက က်ေနာ့္အား ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဦးေလး စိတ္ကုဆရာ ၀န္ကိုေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ရ။
“ဆရာ.. က်ေနာ့္ ဦးေလးေရာဟင္”
“မင္းဦးေလး ေဆးပင္စင္နဲ႔ တာ၀န္ကေန အနားယူသြားျပီေလ”
“ေၾသာ္… ဟင္ ဘယ္လုိ… ဘယ္လို ေဆးပင္စင္၊ ဦးေလးက ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေျပာရမွာလည္းစိတ္မေကာင္းပါဘူး ကိုသစၥာရယ္၊ သူ႔စိတ္က တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္”
“ဘာ ဘယ္လိုတစ္မ်ဳိးလဲ”
“သူက အသီးေတြေတြ႕ရင္ လႊြင့္ပစ္တယ္။ ဓားနဲ႔ထုိးတယ္။ က်န္တာက တစ္ျခားေတာ့ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မင္းလည္း သြားေတြ႕လိုက္ပါဦး”
ဦးေလးဆီသို႔ က်ေနာ္ေရာက္သြားေသာအခါ ျခံတံခါး၀တြင္ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖင့္ ေတြေ၀ရပ္တန္႔ေနသည့္ က်ေနာ္ဦးေလး စိတ္ကုဆရာ၀န္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဦးေလးအားက်ေနာ္လည္း မွင္သက္စြာရပ္ၾကည့္ေနမိခဲ့၏။ က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္အေဖ၊ က်ေနာ့္အေဒၚ၊ ထို႔အျပင္က်ေနာ့္ဦးေလး အားလံုးသည္ တစ္စံုတစ္ရာအေပၚတြင္ မွီတြယ္၍ ႐ူးသြပ္ခဲ့ေလၿပီ။ သံသရာ၀ဋ္ေႂကြးတစ္ခုေပလား။
“သစၥာ”
က်ေနာ္က စတင္ႏႈတ္မဆက္မိရဘဲ ဦးေလးက က်ေနာ့္ကိုစတင္ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။
“ဦးေလးဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္”
ဦးေလးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း…
“ေအးကြာ၊ ေပသီးလို႔အသံၾကားလို႔ထြက္လာတာ၊ စိတ္ထိန္းမိနုိင္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လူသတ္မႈျဖစ္ေတာ့မလို႔၊ ေပသီးကအသီးမဟုတ္ဘဲ လူျဖစ္ေနတယ္ေလ”
ထိုသို႔ေျပာရင္း သူ႔ကုတ္အကၤ်ီအိတ္ထဲက ဓားေျမႇာင္ကို က်ေနာ့္ကိုထုတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္တြဲရင္္္း အိမ္ ထဲသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးေလးသည္ က်ေနာ့္အားႏႈတ္အမူအယာ၊ ဟန္အမူအယာ၊ ဘာသေကၤတ၊ ဘာစ ကားမွမေျပာဘဲ စႏၵယားခံု၌ သြားထုိင္ေနသည္။စႏၵယားခံုေပၚ၌မ်က္စိစံုမွိတ္လ်က္ေက်ာက္ရုပ္ဆန္ဆန္ၿငိမ္သက္ေနေသာဦးေလးအား က် ေနာ္လည္း တို႔ေဆးမိထားသူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ဆိတ္ၿငိမ္ေနမိေတာ့၏။ ထိုခဏသည္ တစ္ဘ၀စာမွ်အထိ ၾကာျမင့္လိုက္သလိုထင္ရေသာ္ လည္း တစ္မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ထြက္ေပၚလာေသာ ဂီတသံႏွင့္အတူ အရာရာသည္ျပန္လည္သက္၀င္လႈပ္ရွားလာျပန္သည္။ ဦးေလးသည္ တစ္ကယ့္ပါရမီရွင္ဂီတပညာရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို တီးခတ္ေန၏။ စႏၵယားခံုေပၚတြင္ပိေတာက္ပန္း ေျခာက္ အညိႇဳးတစ္ခက္ လည္းေတြ႔ရေသးသည္။
“ကဲ သစၥာ၊ ပိေတာက္သီးသီးရင္ ဒီေတးသြားနဲ႔ႀကိဳဆိုဖို႔ ၊ ဒါဦးေလးဖြဲ႕ထားတဲ့ မယ္လိုဒီေလ”
“ဦးေလးက စိတ္ကူးယဥ္၀ါဒကို လက္ခံလာၿပီပဲ”
“ဟားဟားဟား ဒီလိုပဲေပါ့ ငါ့တူရယ္၊ ကဲ ကဲ ထားပါေတာ့။ ၿငိမ္းခ်မ္း … ကိုၿငိမ္းခ်မ္းကို မင္းမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား”
“ေၾသာ္ ကဗ်ာဆရာ၊ ခု သူဘယ္မွာလဲ”
“မသိပါဘူးကြာ။ ေရာ့ မင္းအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တဲ့။ လက္ေဆာင္တဲ့။ ကဗ်ာနာမည္က ပိေတာက္ရနံ႔ဆိုပဲ”
ဦးေလးကသူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွ စာရြက္ေခါက္ေလးတစ္ခုအားထုတ္လ်က္က်ေနာ့္အားကမ္းေပးပါသည္။ စာရြက္ေခါက္ေပၚတြင္ …
“ကိုသစၥာ ပိေတာက္သီးသီးေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ျပန္ဆံုၾကမယ္။ ခုပိေတာက္ရနံ႔ကို႐ိႈက္ထားႏွင့္ပါဦး။ ကိုၿငိမ္းခ်မ္း” ဟူေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ေသသပ္လွပေနေသာ လက္ေရးကိုေတြ႕ရသည္။ ကဗ်ာကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဖြင့္မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ ဓားေျမႇာင္ကို တဆဆလုပ္လ်က္ ျခံထဲဆင္း သြားေသာ ဦးေလးေနာက္သို႔ က်ေနာ္လိုက္သြားလိုက္သည္။
“ဦးေလး ေနေကာင္းတယ္ေနာ္”
“ေအး … ေကာင္းတယ္။ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ လူေတြက ငါ့ကို႐ူးသြားၿပီလို႔ထင္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီ့လို လူေတြကိုပဲ ႐ူးေနၿပီလို႔ ငါက လည္းထင္ေနမိတယ္။ ေအးေလ ငါကလည္း ပိေတာက္သီးကလြဲလို႔ တျခားအသီးေတြကို မုန္းတီးမိခဲ့တာကို”
ထိုသို႔ေျပာရင္း ဓားေျမာင္ကို ပိေတာက္ပင္စည္ဆီသို႔ ပစ္ေပါက္ထုိးစိုက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေငးရီမိႈင္းမႈန္စြာၾကည့္လ်က္ ၿငိမ္သက္ေန ေလသည္။
“ဒါနဲ႔ ကိုပုညေရာ၊ ဦးေလးနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ေသးလား။ သူေရာ က်န္းမာေရးအေျခအေန”
“ေကာင္းပါတယ္။ ေတြ႕တာေတာ့ မေတြ႕ဘူး”
“ဟို”
“မင္း သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့”
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္၌ ဦးေလးေျပာျပသည့္ လိပ္စာမ်ားကိုမွတ္သားကာ ကိုပုညကိုရွာရန္ဦးေလးအိမ္မွ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဦးေလး ေျပာျပသည့္လိပ္စာမ်ားျဖစ္ေသာ သီရိမဂၤလာေစ်း သစ္သီးတန္း၊ ေဘာက္ေထာ္ သစ္သီးတန္း၊ လမ္း ၂၀ သစ္သီးတန္း၊ ၃၈ သစ္သီးတန္း၊ ေရြႊဂံုတိုင္သစ္သီးတန္းမ်ားတြင္ ကိုပုညကို က်ေနာ္ရွာေဖြခဲ့သည္။
“အကိုေျပာတဲ့ ကိုပုညဆိုတာ သစ္သီးေရာင္းတာလား”
“မဟုတ္ဘူး ညီမရဲ႕၊ သူက အဲ့ ဟို၊ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာမၾကာခဏရွိတတ္တယ္လို႔ၾကားလို႔”
“ဘယ္လိုပံုမ်ဳိးလဲ”
ကိုပုည၏ ပံုပန္းသ႑ာန္ကိုက်ေနာ္ေျပာျပလိုက္ေတာ့မွ ….
“ေၾသာ္ သိၿပီ သိၿပီ၊ အကိုကလည္း ေစာေစာတည္းက အဲ့လိုေျပာ ၿပီးေရာ၊ ေၾသာ္ သူ႔နာမည္က ကိုပုညတဲ့လား။ မေန႔ကေတာင္ လာသြား ေသးတယ္။ သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္ျပန္လာခဲ့။ သူက ေပ်ာက္သြားရင္လည္း တစ္ရက္ပဲ”
“ေက်းဇူးပဲ ညီမရာ”
သံသရာ၌ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးၾကသျဖင့္ ဤဘ၀၌ ေရစက္ဆံုခဲ့ၾကရေသာ္လည္း အတိတ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ယခုလိုေ၀းကြာေနရခ်ိန္တြင္ ပို၍ လြမ္းဆြတ္မိတတ္သည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ကိုပုညႏွင့္က်ေနာ္ေတြ႕နိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ေက်နပ္သြားသည္။ က်ေနာ့္အေဖႏွင့္ က်ေနာ့္အေဒၚတို႔အျပင္၊ ဦးေလး၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ကိုပုညႏွင့္ က်ေနာ္ အားလံုးသည္ တစ္စံုတစ္ရာအေပၚမွီတြယ္၍ အသက္ရွင္သန္ေနေသာ သူမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
“ဘယ္သစ္သီးတန္္္းကဆိုင္ျဖစ္ျဖစ္ သူကမသိတဲ့သူမရွိဘူး။ သူကအေကာင္းဆံုးအ၀ယ္ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ေလ၊ ပိေတာက္သီး ေရာက္ၿပီလား။ ပိေတာက္သီးေရာက္ၿပီလားနဲ႔ ေန႔တိုင္းလုိလိုလာလာေမးေနတတ္တာ အကိုရဲ႕”
“ေၾသာ္”
“ဒါနဲ႔ အကိုနဲ႔ ကိုပုညက ဘယ္လိုပက္သက္တာလဲ”
“အကိုတို႔က ညီအစ္ကိုအေဟာင္းေတြေလ။ အရင္ဘ၀ေတြက ကြဲြကြာခဲ့ၾကရတာေပါ့”
က်ေနာ္စကားေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားတစ္ခုကဲ့သို႔ အံ့ၾသမႈ၊ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားမႈ၊ နားမလည္နိုင္မႈမ်ား ျဖတ္သန္းလႈပ္ခတ္သြားေသာသစ္သီးသည္မိန္းကေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ားကို က်ေနာ္ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမသည္ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္အား ေငးၾကည့္ရင္း မွင္ သက္ငူငိုင္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သူမအား က်ေနာ္တို႔အားလံုး၏ဇာတ္လမ္းကို ရွင္းမျပခ်င္ေသးပါ။ ပိေတာက္သီးမ်ား သီးလာခဲ့ေသာ အခ်ိန္ ကာလအနည္းငယ္မွ်ေတာ့ ေစာင့္စားရမည္ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္ကာလအနည္းငယ္မွ်အၾကာတြင္ ပိေတာက္သီးမ်ားသီးလာလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္သည္ ယံုၾကည္ေနမိဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
ၿပီးပါၿပီ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
