>
ေအာင္ေ၀း
ၾသဂုတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၁
(-Reuters photo-)
မိတ္ေဆြႀကီးကိုေဒါင္း …
က်န္းခ့ံသာလုိ႔မာပါစ။ ဥတုရာသီမ်ားလည္းသာပါစ။ အရင္တပတ္က ဗိမာန္ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ရုပ္တု ယဥ္ေက်းမွဳအေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာခဲ့ေတာ့ အခု ဆက္ၿပီး က်ဆုံး ကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့သူေတြကို အထိမ္းအမွတ္ ျပဳတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။
ကိုေဒါင္းေရ … ကေန ့မနက္ျဖန္ ဆိုရင္ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ(၂၃)ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ပါၿပီ။ အရာရာဟာ မေန ့တေန ့တုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့(၂၃)ႏွစ္က တတိုင္းတျပည္လုံး အုံးအုံး ကၽြက္ကၽြက္ ဆူညံျမည္ဟိန္း လွဳပ္ရွားခဲ့တဲ့ အရုပ္ေတြ၊ အသံေတြကို ဒီကေန ့ဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ရွိေနၾကတုန္း မဟုတ္လား။
တခ်ိဳ႕ေညာင္ညိဳပင္လမ္းခြဲမွာလမ္းလြဲသြားသူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေသြးနဲ႔ ေရးထိုးထားတဲ့ ေမာ္ကြန္းကို အလြဲသုံးစားလုပ္ခ်င္သူေတြ၊ ဒီလူတခ်ိဳ႕က လြဲရင္ ကိုေဒါင္းႀကီး … တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လူအားလုံး မျငင္းႏိုင္တဲ့ အခ်က္က ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီး မၿပီးဆုံးေသးဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ ဟုတ္တယ္ … ဒီေန ့အထိ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လုံး၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ တရပ္လုံး၊ မၿပီးဆုံးေသးတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးကို ဆက္လက္ ဆင္ႏႊဲေနၾကဆဲပဲ။
ဒီကေန ့ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ လူထုလွဳပ္ရွားမွဳမွန္သမွ် အရာရာဟာ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ ့အဆက္ပဲ။ ၁၉၈၈ ဒီဇင္ဘာ မိခင္ႀကီး ေဒၚခင္ၾကည္ စ်ာပနဟာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ ့ အဆက္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦးဟာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ ့အဆက္ ျဖစ္တယ္။ NLD နဲ႔အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြဟာ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ ့အဆက္ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ၁၉၉၁ ႏိုဘယ္ဆုအေရးအခင္း၊ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသား အေရးအခင္း၊ ၂၀၀၆ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ ့လွဳပ္ရွားမွဳ၊ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဒါေတြအားလုံး ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ အေရးေတာ္ပုံႀကီးရဲ ့ အဆက္ေတြပါပဲ။
ကိုေဒါင္းႀကီး… သမိုင္း၀င္ ကမၻာသိ ဗမာ့ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးဟာ (၂၃) ႏွစ္ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ခရီး မၿပီးေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြဟာ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲႀကီးတခုကို ဆင္ႏႊဲေနၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဇြဲမေလွ်ာ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ပန္းတိုင္ မေရာက္မခ်င္း သက္လုံ ေကာင္းေကာင္း၊ သစၥာရွိရွိနဲ႔ ခရီးျပင္း ႏွင္ေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။
၂၃ ႏွစ္ တိုင္တိုင္ မယိုင္လဲႏိုင္ မၿပိဳပ်က္ႏိုင္တဲ့ ဇြဲစိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ေတာ္လွန္ ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္ပါပဲ။ ဒီလို ေတာ္လွန္ေရးခရီးရွည္ႀကီးထဲမွာ က်ဆုံးတဲ့သူေတြလည္း က်ဆုံးခဲ့ၾကၿပီ။ ကြယ္လြန္တဲ့သူေတြလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကၿပီ။
အဲဒီလို ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆုံးသြားသူေတြ၊ လမ္းခုလတ္မွာ ကြယ္လြန္သြားသူေတြအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ၾကၿပီလဲ။ သူတုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာေတြ အထိမ္းအမွတ္ျပဳ ေပးႏိုင္ၾကပါၿပီလဲ။
၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၁၃)ရက္ ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆုံးစဥ္က မဆလစစ္အစိုးရက ကိုဖုန္းေမာ္ အသုဘမွာ မ႑ပ္ မထိုးရ၊ စားၿမိန္စာထုပ္ မပုိ႔ရ၊ မငိုေၾကြးရ ဆိုၿပီး ဖက္ဆစ္အဆန္ဆုံး အမိန္႔ထုတ္ ေျခာက္လွန္႔ ဟန္႔တားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ဒီကေန ့… ကိုဖုန္းေမာ္ကြယ္လြန္သြားတဲ့ေန ့ကို“ျမန္မာႏိုင္ငံ လူ ့အခြင့္အေရးေန႔” ရယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ႏိုင္ရံုပဲ သူ ့ကို ဂုဏ္ျပဳႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အထိမ္းအမွတ္ မျပဳႏိုင္ေသးတာကို ၀န္ခံရမယ္။ အနိမ့္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာက္တိုင္ စိုက္သလို၊ ကိုဖုန္းေမာ္ေက်ာက္တိုင္ စိုက္ႏိုင္ရပါမယ္။
အလားတူပါပဲ၊ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ အဆက္ဆက္မွာ က်ဆုံးသြားၾကတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြအတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ျပဳမွဳေတြ လုပ္ၾကရမယ္။ လုပ္ရဲရမယ္။ ေက်ာက္တိုင္ေတြ စိုက္ထူရမယ္။ ဗိမာန္ေတြ ေဆာက္လုပ္ရမယ္။ ဒါေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ လိုအပ္သလဲ။ အဲဒီလို ေမးလာရင္ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ေတာ္လွန္ေရးခရီး မၿပီးေသးလုိ႔ ဆိုတဲ့အေျဖပဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးမွာ၊ အဲဒီလို သူရဲေကာင္းေက်ာက္တိုင္ေတြ၊ ဂူဗိမာန္ေတြကို ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း၊ အဲဒီဂူဗိမာန္ေတြ၊ ေက်ာက္တိုင္ေတြကို ျဖတ္သန္းတိုင္း ျဖတ္သန္းတိုင္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ရင္ထဲ အသည္းထဲမွာ ခြပ္ေဒါင္းေသြး ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ အၿမဲရွင္သန္ေပါက္ဖြားေနမယ္။ က်ဆုံးသူေတြရဲ ့ ေတာ္လွန္ေရးေက်းဇူးကို က်ေနာ္တုိ႔ အစဥ္ ေအာက္ေမ့ သတိရေနမယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ထာ၀ရ သစၥာေစာင့္သိ ရိုေသေနမယ္။ ဒီေက်ာက္တိုင္၊ ဒီဂူဗိမာန္ေတြဟာ ရန္သူကိုရင္ဆိုင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ခြန္အားေတြျဖစ္တယ္။
ဒီခြန္အားသစ္ေတြနဲ႔ ကိုဖုန္းေမာ္အသုဘမွာ ရဲရဲ မငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ပစ္ႏိုင္ရမယ္။ ရဲရဲ ငိုေၾကြးႏိုင္ရံုမက၊ ရင္ထဲက နာၾကည္းခ်က္ေတြ၊ ခံျပင္းမွဳေတြကိုပါ ရဲရဲ ဟစ္ေၾကြး ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနသစ္ေတြ၊ အေနအထားသစ္ေတြ ဖန္တီးႏိုင္ရမယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ ေသသူကို ရွင္သူက တ ရတာလဲ ကိုေဒါင္းႀကီး…။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔လို စာေပေလာကသားေတြ အတြက္၊ မႏၱေလးက အေမ လူထုေဒၚအမာ အထိမ္းအမွတ္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားရင္၊ အေမ့ကိုတမ္းတတဲ့ အလြမ္းအားအင္ေတြ ၀င္မလာေပဘူးလား။ ရန္ကုန္၊ ေရႊေပါကၠံက ဆရာပါရဂူသွ်န္တိ နိေကတန္စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲ ၀င္လိုက္ရင္လည္း ဆရာပါ ့ကို သတိရတဲ့ အလြမ္းအားအင္ေတြ ေပၚမလာေပဘူးလား။
ခရီးသြားရင္း ဘုတလင္ၿမိဳ ့ကိုေရာက္လုိ႔၊ ဘုတလင္သခ်ၤ ိဳင္းကေလးက၊ ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္ေက်ာက္တိုင္ ဂူဗိမာန္ကို အေလးျပဳရရင္၊ က်ေနာ္တုိ႔ရင္ထဲ “အေရွ ့ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ၊ တုိ႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာမလြဲပါ” ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ေရလို တသြင္သြင္ စီးဆင္းမလာေပဘူးလား။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းဂူဗိမာန္ထဲ ေရာက္ရင္ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္စိတ္နဲ႔ ၾကက္သီးေတြ ဖိန္းဖိန္းထသလိုပါပဲ။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္၊ လူငယ္ဘ၀တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔၊ ထူးအိမ္သင္တုိ႔၊ အားငယ္တဲ့အခါ ႀကံေတာသခ်ၤ ိဳင္းထဲက၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အုတ္ဂူမွာ သြားသြားထိုင္ခဲ့ၾကတာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔၊ ခြန္အားေတြ ေမြးခဲ့ၾကတာပဲဆိုတာ ခုေနခါ ျပန္သတိရၿပီး လြမ္းမိပါတယ္ဗ်ာ။
အားလုံးကိုေလးစားတန္ဖိုးထားလ်က္ …
ေအာင္ေ၀း
ၾသဂုတ္ ၁-၂၀၁၁။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
