>
မုံရြာ ဦးေလးခန္႔
ေမာင္စြမ္းရည္
ဇူလုိင္ ၁၄၊ ၂၀၁၁
‘မုံရြာဦးေလးခန္႔” လုိ႔ ေခါင္းစီတပ္လုိက္ရာကုိ သိပ္အားမရ။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ ”မုံရြာ ဦးခန္႔၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္နဲ႔ ၀င္းဦး”လုိ႔ ေခါင္းစီးတပ္လုိက္ခ်င္တာပါ။ ေခါင္းစီရွည္တာကုိ မႀကိဳက္လုိ႔ မုံရြာဦးေလးခန္႔ လုိ႔ပဲ တပ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက ဘာမွန္းမသိလုိ႔ စိတ္မ၀င္စားနာနဲ႔ မဖတ္ဘဲေနမွာေတာ့ စုိးမိပါတယ္။ သူကြယ္လြန္တာကုိက ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ သူ႔အသက္ ၅၀ ေလာက္ ရွိပါေသးတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ ကာလ ေလာက္ကပါပဲ။ ႏွလုံးေရာဂါလား၊ ဘာလား စဥ္းစားမရေတာ့ပါ။ က်ေနာ္စာသင္ေပးခဲ့ရတဲ့ သူ႔သားငယ္ေလးကုိပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ရွာတာ ၾကပါပေကာ။ သေဘၤာလုိက္ရင္ ဆုံးရွာဆုိ ထင္ပါရဲ႕။
မုံရြာ ဦးေလးခန္႔က က်ေနာ့္ထက္ အသက္ႀကီးပါတယ္။ ႀကီးလွ ၁၀ ႏွစ္ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ဆရာခန္႔လုိ႔ ေခၚတယ္။ တခါတေလ ”ေလးခန္႔” ”ေလးေလးခန္႔” လုိ႔ေခၚပါတယ္။ သူ႔အမည္က ”ေလးခန္႔”တဲ့။ တရားေဟာ ဓမၼကထိကအေက်ာ္ မဓမၼကထိက ဦးလွသန္းရဲ႕ ညီငယ္ပါ။ သူတုိ႔အမ်ဳိးေတြက ဇာတ္သဘင္တုိ႔၊ ဆုိ အေျပာအေဟာတုိ႔ ၀ါသနာထုံပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မုံရြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဇာတ္သဘင္ကုိ စိတ္ညႊတ္ၾကတယ္လုိ႔ သတိျပဳမိပါတယ္။ ဆုိင္းပညာ ဇာတ္ပညာဆုိရင္ မႏၱေလးက ဗဟုိလုိ႔ ဆုိရေပမယ့္ မုံရြာက ပုိစြာတယ္လုိ႔ ၾကားရဖူးပါတယ္။ ဘယ္လုိစြာတယ္၊ သာတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္ ဆုိင္းပညာဇာတ္ပညာနားမလည္လုိ႔ ရွင္းမျပတတ္ပါဘူး ပညာရွင္ေတြေလာကမွာ အေျပာမ်ားေတာ့ ၾကားမိလုိ႔ပါ။
မုံရြာ ဦးေလးခန္႔က ေရႊမန္းတင္ေမာင္လုိ သဘင္ပညာရွင္ႀကီးက ဆရာတင္ခံရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ပါ။ ရြဲကုန္သည္ သီခ်င္းတထဲက ”ေရႊ ..ေရႊ …ေရႊ” လုိ႔ ခုႏွစ္သံခ်ီ ဟစ္ရတဲ့ သီခ်င္းဟာ ဦးေလးခန္႔ ေရြးကားသင္ေပးတာလုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေမာင္မွဴးဇာတ္၊ ရြဲကုန္သည္ဇာတ္တုိ႔ဟာ ဇာတ္လမ္းကုိပဲ ဦးေလးခန္႔ေရးတာ လုိ႔ ၾကားမိလုိက္ပါတယ္။ ဦးသုခရဲ႕ ”စကားေျပာေသာ အသဲႏွလုံး”ထဲက ဇာတ္၀င္သီခ်င္းကလဲ ခုႏွစ္သံခ်ီေအာ္ရတယ္။ အဲဒါလဲ ဦးေလးခန္႔လက္ရာ၊ ဦးေလးခန္႔အသံလုိ႔ပဲ က်ေနာ္ ၾကားလုိက္မိဖူးပါတယ္။
က်ေနာ္ဆုိုလုိခ်င္တာက ဦးေလးခန္႔ဟာ သီခ်င္းေရးဆရာလဲျဖစ္၊ အဆုိေတာ္လဲျဖစ္ေၾကာင္း ပါပဲ။ သီခ်င္းကလဲ ျမန္မာသီခ်င္းေတြပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ ဦးေလးခန္႔က ေအာ္ႏုိင္ဟစ္ႏုိင္လုိ႔ ခုႏွစ္သံခ်ီဆုိတာ ေရးတာ ပုိင္ႏုိင္ပါသတဲ့။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ကလဲ သူ႔အာလွ်ာကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ ဆရာတင္တာပါ။ အဲဒီ ဇတ္ဆရာႀကီးကလဲ သူႀကိဳက္ရင္ အိမ္ဦးခန္းကုိ ေခၚတင္ထားတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ဟုိးမႏၱေလးရဲ႕ ဟုိ အေနာက္ျပင္ထဲက ”ခ်မ္းသာရထုံးကုန္း”ထဲရွိ ေရႊမန္းမဟာ သသင္အိမ္ႀကီးကုိ သြားၿပီး မုံရြာ ဦးေလးခန္႔ကုိ ရွာရတယ္။ ရွာေတာ့ ”အမယ္ႀကီးအုိ ဦးေအာင္စိန္”လုိ႔ေက်ာ္ၾကားတဲ့ သဘင္ပညာရွင္ႀကီးတဦးကုိ အိမ္ဦးခန္းတင္ထား ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ႀကီးမွာ ဇာတ္တုိက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေရႊမန္းမိသားစု မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္ ဆည္ကန္ရပ္လမ္းက လူထုတုိက္အနီးမွာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ တုိက္ႀကီးမွာေနတာပါ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ေယာင္ေပးစူး ကေလးနဲ႔ အရြယ္ကတည္းက ေဒၚအမာနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြမုိ႔ ”အမာ – ကုိတင္ေမာင္”လုိ႔ တဦးနဲ႔ တဦးေခၚၾကတာပါ။ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ရတာကုိက ဇာတ္ဆရာပူဆာလုိ႔ ေဒၚေဒၚက ရွားေပးရတဲ့ ေျမကြက္မွာ တုိက္ေဆာင္ဖုိ႔ပါ စီစဥ္လာခဲ့ရတာပါတဲ့။ အမာနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ပူဆာသတဲ့။ သူတုိ႔က စစ္ေျပးတုန္းကလဲ အတူတူ၊ တရြာတည္းေနခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။
က်ေနာ္ ဦးေလးခန္႔ကုိ သြားရွာတယ္ဆုိတာက ဦးေလးလူထုဦးလွနဲ႔ အတူသြားတာပါ။ ၁၉၆၆ – ၆၇ ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ စာဆုိေတာ္ေန႔ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားမွာ သီခ်င္းတုိက္ဖုိ႔၊ သီခ်င္းေတာင္း ဖုိ႔သြားတာပါ။ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ အထက္ဗမာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာအသင္း အမႈေဆာင္လူငယ္ေတြထဲက အတီးအမႈတ္၊ အဆုိအေျပာကိစၥေတြမွာ ၀ါသနာႀကီးၿပီး အေျခခံရွိတဲ့ ကုိသာႏုိင္နဲ႔ ကုိဘဂ်မ္း (တင္မုိး) တုိ႔က ရန္ကုန္ကုိေျပာင္းသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ အမႈေဆာင္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ တကၠသုိလ္ေမာင္ သိန္းႏုိင္ (ခု – ဂုဏ္ထူး ဦးသိန္းႏုိင္) ကလဲ က်ဴရွင္ေတြနဲ႔ မအားဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ပဲ ဦးေလးနဲ႔လုိက္သြားရပါတယ္။ သီခ်င္းစာသားကုိလဲ က်ေနာ္ ဦးေလးနဲ႔တုိင္ပင္ၿပီး အၾကမ္းေရးေပးရ ပါတယ္။ ဦးေလးခန္႔က သီခ်င္းအျဖစ္ဆုိျပေပးတာကုိ အဖြဲ႕သားလူငယ္ေတြက သင္ယူမွတ္သားရပါတယ္။ ဒီလုိသြားရင္းနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ပါတယ္။ သီခ်င္းစာသား ကုိေတာ့ က်ေနာ္ေမ့သြားၿပီ။ အထက္ဗမာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းက ထုတ္တဲ့ စာတမ္းေပါင္း ခ်ဳပ္စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ ဦးေလးလွ ထည့္႐ုိက္ထားတာေတာ့ မွတ္မိပါတယ္။ ျပန္ရွာလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ၁၉၇၀ – ၇၂ ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ကုိ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ျပဳစုေရးကိစၥနဲ႔ ေျပာင္းရတယ္။ စမ္းေခ်ာင္း အထက (၁) မွာ ေခတၱတြဲဖက္ထားလုိ႔ ဟံသာ၀တီလမ္းေပၚက အဲဒီေက်ာင္းမွာ စာသင္ရေသးတယ္။ ဦးေလးခန္႔က သူ႔သားငယ္ကုိ ေက်ာင္းလာအပ္တာနဲ႔ က်ေနာ္ုတုိ႔ခ်င္း ျပန္ဆုံးတယ္။ သူကလဲ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္နား မလွမ္းမကမ္းမွာပဲ ေနပါတယ္။ စာေရးဆရာ ကုိေအာင္သင္းတုိ႔၊ ဗုိလ္ေသာကတုိ႔နဲ႔ တရပ္ကြက္ထဲမွာ သိပ္မေ၀းၾကဘူး။ သူၿမိဳ႕ထဲထြက္ရင္ က်ေနာ္စာသင္တဲ့ေက်ာင္းရဲ႕ေရွ႕က ထြက္ရတာဆုိေတာ့ လမ္းေပၚမွာလဲ မၾကာခဏ ဆုံးတတ္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ထက္ႀကီးေပမယ့္ ”သူငယ္ခ်င္း”လုိ႔ပဲ က်ေနာ့္ကုိေခၚပါတယ္။
က်ေနာ့္အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းက ”ၾကံေတာ” ျခားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္က ကမာရြတ္ရပ္ကြက္ထဲ၀င္ေနပါတယ္။ တခါေတာ့ သူနဲ႔ ဗုိလ္ေသာ္ကတုိ႔ ကမာရြတ္ေဘးက ဆင္မလုိက္ေစ်းကြက္လပ္ထဲမွာ စာေပေဟာေျပာဖုိ႔ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဆင္မလုိက္ေစ်းက က်ေနာ့္အိမ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ”ကမာရြတ္ထဲမွာဆုိေတာ့ ေမာင္စြမ္းရည္ပါရမွာေပါ့၊ သြားေခၚေခ်”လုိ႔ ေကာ္မတီ၀င္လူငယ္ေတြကုိ ဆဲဆုိၿပီးလႊတ္လုိက္သတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔အတူ ေဟာေျပာရဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္က အစုိးရအလုပ္က တဖက္ရွိေနတာေၾကာင့္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကုိ လုိက္ခဲတယ္။ ေဟာေျပာတာညံ့လုိ႔တေၾကာင္း၊ အဖိတ္ခံရနည္းပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔တခါမွ မေဟာေျပာခဲ့ဖူးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီပထမဆုံးအႀကိမ္းတြဲဖူးတာပါပဲ။ က်ေနာ္ေဟာေျပာၿပီးလုိ႔ စင္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ သတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၿပီး မတ္တပ္ရပ္တြဲေခၚပါတယ္။ ”ေကာင္းတယ္ေဟ့ ..ေကာင္းတယ္ကြ၊ ေသာက္ျမင္ကပ္စရာ” လုိ႔ နားနားကပ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းၾကပါတယ္။ ”ကုိယ့္လူကုိ ဒါ့ေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားတာကုိး’ လုိ႔ ေငါ့ေျပာၾကေလရဲ႕။ ”ေျပာတာေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။ ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ေတာ့ ေျပာပါရဲ႕။ ဒီလုိ စာေပေ၀ဖန္တာေတာ့ ဘယ္ခံႏုိင္မွာလဲဟ” လုိ႔ ေ၀ဖန္ပါတယ္။ ဦးေလးခန္႔ကလဲ အမူအရာလုပ္ျပပါတယ္။ ”ေဟာသလုိ ေဟာသလုိ ဟုိဘက္တုိးလုိက္၊ ဒီဘက္ဆိတ္လုိက္နဲ႔ လုပ္သြားပုံမ်ား”လုိ႔ လုပ္ျပပါတယ္။ က်ေနာ္ေဟာေျပာတာက ”က်ေနာ့္ရဲ႕ စာေပေ၀ဖန္ေရး အေတြ႕အၾကံဳ” ေခါင္းစီးေအာက္မွာပါ။ က်ေနာ္က ဘယ္လုိေ၀ဖန္ေတာ့ ေ၀ဖန္ခံရသူေတြကလဲ ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္တာ” ဆုိၿပီး ေျပာျပတာပါ။
ေနာင္ေဟာေျပာပြဲေတြသြားရင္လဲ အတူသြားတဲ့အခါေတြမ်ားလာပါတယ္။ ဗုိလ္ေသာ္ကႀကီးကေတာ့ ကဗ်ာရြတ္ဆုိဖုိ႔ပဲ တုိက္တြန္းတယ္။ သူကုိယ္တုိင္လဲ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆုိျပပါတယ္။ ဦးေလးခန္႔ကေတာ့ ”အတုိ႔အဆိတ္ကေလးေတြ လုပ္ပါအုံး” လုိ႔ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္မပါတဲ့ ေဟာေျပာပြဲေတြက ျပန္လာလုိ႔ က်ေနာ့္စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕ကျဖတ္သြားရင္း အျပင္ကလွမ္းေခၚၿပီး ေဟာေျပာပြဲေတြကရလာတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလး ေတြကုိ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ”သူငယ္ခ်င္းဖုိ႔” ဆုိတာလဲ ေျပာတတ္ေလရဲ႕။ တခါေတာ့ ၀င္းဦးဆီက သူျပန္လာသတဲ့။ က်ေနာ္ နားၾကားလြဲသလားထင္လုိက္ လုိ႔ ျပန္ေမးရပါတယ္။ သူနဲ႔ ကုိ၀င္းဦးနဲ႔ကလဲ သူငယ္ခ်င္းပဲတဲ့။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ေတာင္ ဆုိႏုိင္သတဲ့။ အဲဒီတုန္းက သူကလဲ ဇာတ္သဘင္ေလာကထဲ မေရာက္ေသးဘူး။ ရပ္ကြက္စင္မွာေတာ့ မင္းသားေပါ့။
၀င္းဦးက စစ္ဗုိလ္ေလး၊ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ ကုိ၀င္းဦးကုိယ္တုိင္ေျပာတာက ပုိနားေထာင္လုိ႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ စာေရးဆရာ မင္းေက်ာ္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာ တင္မုိးတုိ႔က ေျပာဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၀င္းဦးက စစ္ဗုိလ္၊ က်ေနာ္တုိ႔က သူက ေရတပ္ကလုိ႔သိထားေပမယ့္ ဘယ္လုိလုပ္မုံရြာဘက္မွာ တာ၀န္က်ေနလဲ မသိပါဘူး။ ဘုတလင္မွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္က ပမညတဘက္က အမတ္ေလာင္းအျဖစ္ အေရြးခံဖုိ႔ မုံရြာေရာက္ေနတဲ့ကာလ ဆုိထင္ပါရဲ႕။ ေရြးေကာက္ပြဲပ်က္ေအာင္ဖ်က္ဖုိ႔ ကုိ၀င္းဦးက တာ၀န္က်သတဲ့။ အဆုိေတာ္လဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ နမည္ကလဲ ဒီနာမည္မဟုတ္ဘူး။ ”ဗုိလ္ကုိဦး” ဆုိ ထင္ပါရဲ႕။ ဗုိလ္ကုိဦးေရြးေကာက္ပြဲဖ်က္ပုံကေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ စစ္သားတေယာကုိ ကုကၠဳိပင္ေပၚတက္ခုိင္းၿပီး ဦးသိန္းေဖျမင့္ကုိ မဲေပးဖုိ႔ ခ်ီတက္လာတဲ့ လူထုပုရိသတ္ေရွ႕ကေနကပ္ၿပီး ဘရင္းဂန္းက်ည္တကပ္ေလာက္ ဆြဲလုိက္တာပဲတဲ့။ လူထုေရွ႕မွာ က်ည္ဆန္ေတြ တဖုတ္ဖုတ္နဲ႔ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထသြားေတာ့ လူထုက ေနာက္ျပန္ေျပးေရာတဲ့။ ဖဆ-ဆုိရွယ္ဘက္ စစ္တပ္မပါဘူးလုိ႔ ဇြတ္ျငင္းခဲ့ေပမယ့္ ပါခဲ့ရတဲ့ စစ္ဗုိလ္က ကုိယ္ေတြ႕ေျပာျပတာပါ။
အဲဒီမတုိင္ခင္ညမွာ အရပ္ဇာတ္ပြဲကေတာ့ မင္းသားက ကုိေလးတဲ့။ ညက မဲဆြယၿပီး ဖဆပလကုိ ျပက္လုံးေတြထုတ္ၾက၊ သံခ်ပ္ေတြထုိးၾကနဲ႔ ပရိတ္သတ္ အလြန္ပြဲက်သတဲ့။ ဒါနဲ႔ စစ္သားေတြက ဦးေလးခန္႔ကုိ ဖမ္းလာခဲ့ၿပီး စစ္တပ္စခန္းရဲ႕ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကုိ ကုိေလးခန္႔တေယာက္ ေနာက္ျပန္ႀကိဳးတဲၿပီး ေရာက္လာသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးလုိ႔ဆုိၿပီး ေနာက္ကေန ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္လုိက္မွာပဲတဲ့။ ဦးေလးခန္႔ကေတာ့ ဘာမွမသိဘူး။ မူးမူးနဲ႔ လုိက္လာရတာ။ ေတာ္ၾကာေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ကုန္းေအာ္ေနသတဲ့။ ဗုိလ္ကုိဦး (၀င္းဦး) က ”အဲ့ဒီေကာင္ ထုတ္ခဲ့စမ္း”လုိ႔ စစ္သားတဦးကုိ ခုိင္းၿပီး ခုနဆုိတဲ့သီခ်င္း ျပန္ဆုိစမ္းပါဗ်ာ။ ေကာင္းလြန္းလုိ႔တဲ့။ က်က္ထားခ်င္လုိ႔ ေရးေပးပါတဲ့။ ေရးလုိက္၊ ဆုိလုိက္၊ က်က္လုိက္နဲ႔ေပါ့။ ထမင္းလဲေကြၽး၊ အရက္လဲတုိက္ၿပီး မိတ္ဆက္ၾကသတဲ့။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ က်ေနာ့္အိမ္ကုိ ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ၀င္ပါလုိ႔လဲ စစ္ဗုိလ္ေခ်ာေခ်ာေလးက ဖိတ္လုိက္ေသးသတဲ့။ ၿပီးေတာ့လဲ ေသေဘးကလႊတ္လုိက္႐ုံမက ကားနဲ႔ျပန္ပုိ႔လုိက္ပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔သူတုိ႔ သီခ်င္းဆုိဖက္ ပုလင္းတူ ဗူးဆုိ႔ ေတြျဖစ္သြားပါေလေရာတဲ့။
မုံရြာသားေတြထဲမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္အျပင္ နာမည္ႀကီးတဲ့ စာေရးဆရာပညာရွိႀကီးတဦးကေတာ့ ဦးဘ၀င္းတဲ့။ လင္းယုန္ဘ၀င္းအမည္နဲပ စာေရးတဲ့ပုဂၢဳိလ္ပါ။ လူပ်ံေတာ္ ပညာရွိတဦးေပါ့။ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြလဲ ေရးသားထုတ္ေ၀ဖူးပါတယ္။ သူ႔တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသက္ခ်င္းေတာ့ကြာတယ္။ သားအဖလုိကြာတယ္။ က်ေနာ္ တေန႔သား ဦးေလးခန္႔အိမ္သြားေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္ အိမ္ေရွ႕ ၀ရႏၱာမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဒူးလန္ေပါင္လန္နဲ႔ ၾကက္ခြပ္တမ္းကစားေတာ့မလုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ေနၾကပါတယ္။ လက္ထဲမွာ ေႂကြပန္းကန္လုံးကေလးကုိယ္စီနဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ လက္ဖက္ရည္အဖန္ကရားႀကီးတလုံးခ်ထားတာကုိ ေအာက္ကလွမ္းမျမင္ရဘူး။ အေပၚတက္သြားမွ ျမင္ရတာပါ။ အိမ္ထဲ၀င္သြားေတာ့ ဦးေလးခန္႔ရဲ႕ဇနီးက အမူအရာနဲ႔ စကားေျပာၿပီး တိတ္တိတ္လာဖုိ႔ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ သူ႔ေနာက္က ခြၽတ္နင္းၿပီး လုိက္သြားရပါတယ္။ သူက ဟုိသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အသာသြားၿပီး ကြယ္ရာကပုန္းၿပီး နားေထာင္ပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အိမ္ေပၚတက္သြားၿပီး ေခါက္တံခါးအကြယ္က နားေထာင္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွဏ္ဦးက အမူအရာအားျဖင့္ အသံကုန္ဟစ္ၿပီး ဆဲဆုိေနၾကတာပါ။ ဆဲတာကလဲ ဇာတိရြာနာမည္ေတြပါ ေခၚၿပီး ဆဲေနတာပါ။ ”ေဟ့ ေအး႐ုိး .. စုိးသန္းသား၊ မင္းက ဘယ္ေလာက္မုိက္လုိ႔လဲ။”’ေဟ့ နင္တုိ႔ လယ္ဇင္သားေတြကုိ ငါက ေဘာထင္တယ္ေဟ့” စသျဖင့္ ဆဲေနၾကတာပါ။ ဦးေလးခန္႔က စုိးသန္းသား။ ဦးဘ၀င္းႀကီးက လယ္ဇင္ရြာသားပါ။ အဖန္ကရားႀကီးထဲမွာ အရက္ျဖဴေတြထည့္ၿပီး လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးထားတာတဲ့။ ပုလင္းေတြကေတာ့ တံခါးရြက္ေနာက္မွာပါ။ ကရားထဲမွာ ကုန္သြားရင္ တံခါးရြက္ေနာက္က ယူၿပီး ျဖည့္သတဲ့။ က်ေနာ္က သူတုိ႔ရန္ပြဲကုိ နားေထာင္ရင္း မေအာင့္ႏုိင္လုိ႔ အသံထြက္ရယ္မိတယ္။ ျမင္းျခံသားက ပုိမုိက္တယ္ေဟ့ဆုိၿပီး သူတုိ႔ေရွ႕က အရက္ျဖဴကရားႀကီး ဆြဲမလုိက္ေတာ့ ”ေမာင္မင္းႀကီးသား ခ်မ္းသာေပးပါ”လုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီၾကတာနဲ႔ ျပန္ခ်ထားရပါတယ္။ ဦးဘ၀င္းႀကီးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ”ေဟ့ ေဟ့ လာခဲ့ ဒီနားလာခဲ့။ ငါ့ နင့္ကုိ ဖက္နမ္းခ်င္လုိ႔”တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ခက္တာက သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ႏႈိက္စားစရာ ဘာအျမည္းမွ မပါတာပါဘဲ။ အင္မတန္ေပ်ာ္တတ္တဲ့ မုံရြာသားႀကီးေတြပါ။
သူတုိ႔က က်ေနာ္စုေဆာင္းထားတဲ့ ေကာက္စုိက္သီခ်င္းေတြ၊ ဗုံႀကီးသံေတြအေၾကာင္း ေမးၾကပါတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔လဲ ေျပာၾကပါတယ္။ ဦးေလးခန္႔က ျမန္မာသံစစ္စစ္နဲ႔ သီခ်င္းလုပ္ဆုိမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကူၿပီး ဖုိင္တြဲ႔နဲ႔ ပို႔ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာ့အသံမွာ အစီအစဥ္တခုအျဖစ္နဲ႔ အပတ္စဥ္လႊင့္ခြင့္ရပါတယ္။ နားေထာင္လုိ႔ေကာင္းေပမယ့္ ေကာက္စုိက္ေတးသံ၊ ဗုံးႀကီးသံ သဘာ၀ေတာ့ လုံး၀မပါေတာ့ပါဘူး။ အမွန္ကေတာ့ လယ္ကြင္းထဲက အသံကုိလဲ ဆုိျပ သင့္ပါတယ္။ သူက ပရိတ္သတ္ နားၿငီးမွာစုိးလုိ႔တဲ့။ မူရင္းေတးသြားကုိ လုံး၀မဆုိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တန္ဖုိးေတာ့ ေလ်ာ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒါေတြ ပြဲထုတ္ဖုိ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကုိလဲ ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကုိ နည္းနည္းပဲဆုိၿပီး ”ေရးခ်င္ရာေရး၊ ေတးျဖစ္ရမယ္” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ရင္း ပရိတ္သတ္ ဆီက ေရးခ်င္ရာေရးစာတုိေလးေတြကုိ လက္ခံၿပီး ေတးသံသြင္းဆုိျပေလ့ရွိပါတယ္။ ပရိတ္သတ္နဲ႔ သူနဲ႔ အင္မတန္႔ကုိ တြဲမိဖက္မိသြားလုိ႔ အခ်ိန္လြန္ရင္ တားယူရပါတယ္။
မုံရြာ ဦးေလးခန္႔ဟာ လူကေတာ့ ေသးေသးပါ။ အသံကေတာ့ ဆြဲသေလာက္ရပါတယ္။ လူဗလံေလးေပမယ့္ မာမာက်စ္က်စ္နဲ႔ က်န္းမာၾကံ့ခုိင္ပုံရပါတယ္။ ယမကာေလးနဲ႔မွ အာရႊင္ပါတယ္။ ကြမ္းစားတတ္တယ္။ ဆံပင္ကေတာ့ တုိတုိ ညႇပ္ထားေလ့ရွိတယ္။ မၿဖီးမသင္ရတဲ့ ပုံစံေပါ့။ လည္ပင္းမွာ တဘက္ တထည္ ဇာတ္ဟန္နဲ႔ တင္ထားတတ္တယ္။ ပင္နီတုိက္ပုံ၀တ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အသက္တုိတာကေတာ့ အေသာက္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိအုံးမယ္။ သူကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါတယ္။ ၾကံေတာ့ မေရႊ႕ေသးခင္ကာလမုိ႔ က်ေနာ္လဲ သူ႔စ်ာပနကုိ ေကာင္းေကာင္း လုိက္ပါ သၿဂဳႋလ္လုိက္ရပါတယ္။ သူ႔မွာ သားသမီး အမ်ားႀကီးက်န္ရစ္ပါတယ္။ သူကြယ္လြန္တာဟာ သဘင္ေလာကရဲ႕ ၾကယ္တလုံး ေႂကြတာပါပဲ။ စိတ္ေကာင္းရွိသူတဦးမုိ႔ ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
