>
ဇြန္ ၁၅၊ ၂၀၁၁
(ယခင္တပတ္မွ အဆက္)
“သြားပေဟ့”
ေမာ္မၾကည့္အားပါ။ ဘယ္သူ႔ အသံမွန္းမသိ။ သူ႔ ခ်က္ကြက္မွ ေရွာင္ကြက္စဥ္းစားရၿပီ။ ခုနကလူေျပာလိုက္သလို ဒါ ပြဲသိမ္းတိုက္ကြက္လား။ ၾကည့္စမ္း။ သူ႔ဘက္သားေတြက ေထာင့္တိုင္းလို ပိတ္ဆို႔လို႔။ မည္သို႔လုပ္ရပါ့။
တေလွ်ာက္လံုး သူ႔ခ်က္ကြက္ေတြကို ေျပးရင္းေရွာင္ရင္းႏွင့္ ငါ့“ကင္း”လည္း စစ္တလင္းအလယ္ ကို ေရာက္ေန သည္။ ငါ့မွာ ေဇာေခြးၽျပန္ ေနသလို ငါ့ကြင္းခမ်ာလည္း၊ ဟူး … ခြခ်က္မိမွာစိုးသျဖင့္ အေ၀းကကာကြယ္ေနရေ သာေ ၾကာင့္ ငါ့ဘုရင္မလည္း သူ႔ထက္ျမက္မႈေတြ မသံုးသာ။
ေစာေစာကတည္းကပါေလ။ သည္လူႀကီး၏ ပိတ္ဆို႔မႈ၊ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ မလူးလြန္႔သာခဲ့ေပ။ ထက္ျမက္ ပါ၀ါႀကီးသည့္ အလ်ားလိုက္၊ ေဒါင္လိုက္ ႀကိဳက္သလို အစြမ္းျပႏုိင္သည့္ သူ႔အဖို႔ “ကင္း”ကို ကာကြယ္ေနရ သည္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ပင္မငဲ့အား။ ခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ…။ အေနအထားက မဟန္ေတာ့။ ေဖေဖမ်ား ကူညီႏိုင္ မလားဟု အားကိုးၾကည့္မိသည္။ ေဖေဖက စစ္တုရင္ကြက္ေတြကိုသာ စူးစိုက္ ၾကည့္ေန သည္။ ဘာမွ်မေျပာ။ နည္းတူပင္ က်န္သူေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္လ်က္။ ငယ္စဥ္က မၾကာခဏဆိုသလို ဂ်ဴးသားအဖ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပတတ္ေသာေဖေဖသည္ မကူညီသည့္အျပင္ သူမ်ားကို အားကိုးေကာင္း လားဟုပင္ ျပစ္တင္ဦးမည္။
“စဥ္းစား … စဥ္းစား။ တို႔ေတာ့ တစ္ေရးငိုက္လိုက္ ဦးမယ္။ ဟ…ဟ”
သူက ေျပာအားရွိေပၿပီ။ အေျခအေနက တပန္းမကသာလွ်က္ မဟုတ္လား။ ခုတစ္ကြက္ေရႊ႕ၿပီးလွ်င္ အေျဖသ ည္ သိသာစြာရွိသြားၿပီ။ ဆက္ ေရႊ႕ေနလွ်င္လည္း သူက တက္လာသမွ်ပြန္းေလးေတြကို ေကာက္စားေန႐ံုသာ။ အ႐ံႈးေပးလိုက္မွ ထင္သည္။ ဟုတ္သည္။ အ႐ႈံးေပးၿပီး ေနာက္တပြဲ ျပန္စ။
အဲလိုဆို သူ႔ဘက္ကေရာ ျပန္ကစားပါ့မလား။ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္း။ အို… ဘာမွ အ႐ႈံးေပးစရာမလိုဘူး။ ေနာက္ၿပီး လြယ္လြယ္ႏွင့္အ႐ံႈးေပးရ ေကာင္း လားဆိုၿပီး အိမ္က် ေဖေဖ့အၾကည့္ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာ။
ကဲ … သည္ေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။ စဥ္းစား၊ စဥ္းစား။ သူ႔မွာပါ၀ါေတြက “ကြင္း” လည္းရွိသည္။ “ဘစ္ေရွာ့” လည္းရွိသည္။ ရထားလည္း ရွိသည္။ ျမင္းလည္း အသင့္။ ပြန္းက သံုးေကာင္။ ကိုယ့္မွာက ပြန္းေလးခုႏွင့္ ကြင္းႏွင့္ ရထားတစ္စင္း။ အင္အားက ကြာလွ၏။ လက္ရွိ အေနတြင္လည္း အ၀ိုင္း ခံထားရသည္။ ခြခ်က္ ခံရသည္။ ေစာေစာက သည္ျမင္းနက္ကို မသုတ္ သင္ႏိုင္ခဲ့တာကိုက အမွား။ အခုေတာ့။
မတတ္သာသည့္ အဆံုး ကင္းကို ရထား အနက္ဆီ အသာခ်ိန္ ထားလိုက္ရသည္။ မတန္ေသာ လဲလွယ္မႈကိုျပဳလိုက္ရသည္။ “ကြင္း” သည္ ရန္သူလက္တြင္း သက္ဆင္း ရေပၿပီ။ သံု႔ပန္းဘ၀က ငါကယ္တင္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ငါ့ေပ်ာ့ည့ံမႈေၾကာင့္ ခုလိုျဖစ္ရတာ။
“ပြဲက ၿပီးပါၿပီ။ သြားၾကစို႔”
တခ်ဳိ႕ျပန္ၾကၿပီ။ ထိုျပန္သူမ်ားမွာ ကိုယ့္ကို အားေပးေနေသာသူမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ သူတို႔က ငါ့ထက္ပိုၿပီး စိတ္ဓာတ္က်သြား ၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကို အထင္ေသးသြားတာလား။
သင္းႀကီးကေတာ့ ေအာင္ပြဲခံဖို႔ ျပင္ေနၿပီထင္သည္။ “ခ်ီတက္ၾကစို႔ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္”ဆိုသည့္ ေတးသြား ကို ေလခြၽန္ေနသည္။ သူ႔ကို တစံုတခု ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ေနာက္ၿပီး “ငါ့သား ဘယ္ေတာ့မဆို ကိုယ့္ယွဥ္ၿပိဳင္ဘက္ကို ေလးစားကြ။ ဒါမွ ဂ်င္ တဲလ္မင္း ပီသတယ္”ဆို သည့္ ေဖေဖႏွင့္ ကစား တိုင္း ေဖေဖေျပာေနက်။ သည္စကားတို႔က သတိကိုျဖစ္ေစသည္ေလ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေျပာ လိုေတာ့။ ကိုယ္က မေျပာလိုေပမယ့္ ေျပာလာသူက…။
“ဒီမယ္။ ကိုေစာေရႊႀကီး ခင္ဗ်ား ခုနကခုန္လိုက္တဲ့ျမင္းဟာ တကြက္ေက်ာ္ယူလိုက္တယ္ဗ်ာ့”
“ေအာင္မာ။ ေက်ာင္းဆရာက ၀င္ကူခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္၀င္ထိုးၾကည့္ပါဗ်ာ။ နံေဘးကေန မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ ၀င္ေရာက္မစြက္ပါနဲ႔”
“က်ဴပ္ မဟုတ္တာ၀င္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား ျမင္းကြက္ကို ျပန္ထားၾကည့္လိုက္ … က်ဳပ္သက္ေသျပ မယ္”
“ဒီမယ္။ ကိုယ့္လူတို႔ နံေဘးကေန ၀င္၀င္မ႐ႈပ္ပါနဲ႔။ အာ႐ံုေနာက္တယ္။ သတိ္ၱရွိရင္ ၿပီးမွ ႀကိဳက္ေၾကးနဲ႔ထိုးမယ္”
“က်ဳပ္က ႐ႈပ္တာမဟုတ္”
“လာပါ ကိုမိုးထြန္းရယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပြဲပ်က္သလိုျဖစ္ေနပါ့မယ္။ ကဲ .. ကဲ …
ဆက္ကစားၾကပါ။ သား … ကစား၊ ကစား”
ေဖေဖက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုေခၚကာ ထြက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားသည္။ သည္ လူႀကီး သည္အက်င့္ရွိ တာသိပါလ်က္ႏွင့္ အျမင္လွ်မ္းတာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ရသည္။ ဆက္ပင္မကစား ခ်င္ေ တာ့။ သင္းႀကီးကိုေမာ္ၿပီး အတန္ၾကာ ၾကည့္ပစ္ လုိက္သည္။
“ခ်က္ကြာ”
ကၽြန္ေတာ့္ကြင္း သူ႔လက္တြင္း က်ေရာက္သြားသည့္ေနာက္ပိုင္း သူ႔တုိက္ကြက္ေတြ ပိုၿပီးျပင္းထန္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကင္းသည္ ေရွ႕က ကိုယ္ရံေတာ္ပြန္းေလးႏွစ္ခုကို ပတ္ကာေျပးေနရသည္။ ကင္း၏ေမာသံ သည္ ေဟာ ဟဲလိုက္ေနၿပီဟု ထင္ျမင္မိသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ေမာေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ခုေန ဘုရင္မသာ ရွိေနလွ်င္…။
“ဟာ .. ေကာင္ေလး။ ေရွာင္တတ္၊ တိမ္းတတ္သားပဲ။ “အပ္” ကြက္ ျဖစ္ရင္ေတာင္မဆိုးဘူး”
“အပ္”ကြက္။ ဘာလဲ အပ္ကြက္။ ေရွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရႏွင့္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ေတြးရင္း အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ဒါ ေရွ႕ေနအိုႀကီး ဦးခ်ဳိ မင္းရဲ႕စကား။ အဘိုးႀကီးက လက္ေရြးစင္ေဟာင္းႀကီး။ စည္းစနစ္က် ကစားတတ္သူ။ သူသည္ စကားေျပာတာ အလကားမဟုတ္တန္ရာ။ ေသခ်ာၾကည့္စမ္း။ ၾကည့္စမ္း …
ခုထိ မထြက္ရေသးေသာရထားႏွင့္ မလူးလြန္႔သာဘဲ ေရွ႕ေနာက္ဆင့္ေနေသာ ပြန္းျဖဴေလးႏွစ္ေ ကာင္။ ေနာက္ ၿပီး ထုိအ႐ုပ္ေတြႏွင့္ ကင္း၏ ကြၽန္းကိုင္းမွီ အညမညအေနအထား။ ဟူး … ။ ပင့္သက္မႈတ္ရင္း ပြန္းေလးေ တြ ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနမိစဥ္။
“ငါ့သား။ ပြန္းေလးေတြကို ပါ၀ါငယ္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွအထင္မေသးနဲ႔။ ညီညြတ္ျခင္းသည္အင္အားဆိုသလို ပြန္းေလးေတြ ေရွ႕ ေနာက္ အေနအထားမွန္ရင္ တဖက္ကတိုးမေပါက္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တဖက္ကင္းကို ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ႏိုင္ရင္ အဲဒီပြန္းက ကြင္းလည္း ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ကြ”
ထိုစကားစုတို႔ ပဲ့တင္ထပ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပြန္းေလးေတြကိုကာကြယ္ဖို႔ ရထားကိုတဖက္ နယ္လိုင္းဆံုး တြင္ ေနရာသြား စြဲထား လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဗ်ဴဟာကို သူခုမွ သေဘာေပါက္သြားၿပီထင့္။ တရၾကမ္း ကင္းကိုတိုက္စစ္ဆင္မႈတန္႔ကာ ပြန္းေလးေတြကို ေခ်မႈန္းဖို႔ ကပ္လာသည္။ သူ႔ကင္းကိုပါ တကြက္ခ်င္းေ ရႊ႕လာ သည္။
သည္အခ်ိန္ေရာက္မွေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပြန္းေလးေတြ အက်မခံႏိုင္။ ကင္းႏွင့္ကာ လ်က္ ေရွ႕ကိုတက္ ရ မည္။ ေရွ႕က အမည္းကြက္ကို ေက်ာ္လိုက္ႏိုင္လွ်င္ သံု႔ပန္းျဖစ္ေနေသာကြင္းကို ကယ္ႏိုင္မည္ေလ။ အဟား ခုလိုဆိုေတာ့လည္း သူ၀ိုင္းလိုက္လို႔ ေျပးရင္းလႊားရင္း စစ္ကြၽံလာသည့္အျဖစ္က ခပ္ေကာင္းေကာင္း။
“ခ်က္”
ကိစၥမရွိ။ ေရွ႕ဆံုးပြန္းေလးကိုပန္းၿပီး ေရွ႕တက္လိုက္လွ်င္ပင္ ကိုယ္တိုင္တြက္လည္းကြယ္ၿပီးသားျဖစ္သလို ပြန္းေလးတြက္လည္း ကာၿပီးသား။ သူ႔ကြင္း အဆံုးစည္းက ႀကိဳေစာင့္မတိုက္ႏိုင္ေအာင္ ရထားကေနရာယူၿပီး သား။ သည္ေတာ့ သူ႔ဘုရင္ႀကီး တကြက္ေရြ႕သည္။ ပူးၿပီး တိုက္မည့္သေဘာ။
“ခ်က္”
သည္တခါ ထိုအသံက ကြၽန္ေတာ့္ထံမွ ထြက္လာျခင္းပင္။ မထိေရာက္မွန္းသိေသာ္လည္း သူ႔ကင္းကိုေတာ့ တစင္းတည္းေသာရထားႏွင့္ ဟန္႔ထားႏုိင္သည္။ ငါ့ကြင္းသာရွိေနလွ်င္။
“ေတာက္”
သူ႔ကင္းကို ေရွာင္သည့္အခ်ိန္မွာ။
ဇက္ကို ဆတ္ခနဲခါလိုက္ရာ ဂ်ဳိးဂ်ဳိးဂြၽတ္ဂြၽတ္ ျမည္သြားသည္။ ေက်ာ႐ိုးတေလွ်ာက္ ေညာင္းညာမႈက ပို၍တိုးလာသည္။ ေဇာေၾကာင့္ ဘာ ကိုမွ သတိမထားမိ။ မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ အ႐ုပ္တို႔ႏွင့္အရိပ္ကို ကြဲျပားေအာင္စူးစိုက္ရတာလည္းပါမည္။
“ဟား။ တယ္ဇြဲေကာင္း ၾကပါလား။ ခုထိ ပြဲမၿပီးေသးဘူး”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕။ ပြဲကေကာင္းေနလို႔ က်ဳပ္ဆို ထမင္းကပ်ာကယာေျပးစားၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ”
အင္း …။ ဘယ္အခ်ိန္က ေန၀င္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္။ အိမ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္ေနမွာ။ အို ငါဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေဖေဖသိပါတယ္။ ျပန္မလာတာ ပြဲမၿပီးေသးတာေၾကာင့္ဆိုတာ။
“ေအးေအးေဆးေဆးပါဗ်ာ။ ပြဲက မိုးလင္းထိက ျပမွာပါ။ ဇာတ္ဆရာျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေပၚမွာတည္ပါတယ္။ ဟဲ… ဟဲ…ဟဲ”
အလကား လူႀကီး။ သ႔ူအေျခအေနမဟန္ဘူးဆိုရင္ စဥ္းစားတာလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ ေရထေသာက္ လုိက္၊ ေသးထေပါက္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ ဆြဲ သည္။ ဟြန္း ..။
“ဒီအလုပ္က ဦးေႏွာက္အလုပ္ဗ်ာ့။ စဥ္းစားရတယ္။ ကမာၻေက်ာ္ ေဘာဘီဖစ္ရွာတို႔ဆို တကြက္ေရႊ႕ဖို႔အေရး တလေလာက္အခ်ိန္ယူခ်င္ ယူတာ။ ကြၽန္ေတာ္က တညေလာက္ယူမွာပါ။ ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ
ေတာက္။ ငါ စဥ္းစား တုန္းကေတာ့ ၾကာသေလး ဘာေလးနဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားသည့္ လူႀကီး။ ငါ့အလစ္အငိုက္ေစာင့္တာ မသိဘူးမ်ားမွတ္လား။ ႀကိဳက္သေလာက္ အခ်ိန္ဆြဲလိုက္စမ္း။ တက္လူႏွင့္က်လူပါ။ အခ်ိန္က အေျဖေပးပါလိမ့္မည္။
“ေဟ့ … ဘယ္သူရွိလဲ ေဟ့။ ေကာ္ဖီမစ္ေလး တခြက္ေလာက္လုပ္ခဲ့ပါကြ”
လုပ္ျပန္ၿပီ။ အခ်ိန္ၾကာသည္။ ခုထက္ထိ သူ႔ကင္းကိုမေရႊ႕ေသး။ အင္း။ ေကာ္ဖီနံ႔ရမွ ဗိုက္ဆာလာသည္။ တခုတ ခုေတာင္းဖို႔က အားလံုးက သူ႔လူေတြခ်ည္းဆိုေတာ့။ ေနပါေစေတာ့။ သူ႔လက္သည္ ကင္းကိုေကာက္ ကာ ေရႊ႕ၿပီးမွ ဘယ္အကြက္ကို ျမင္ျပန္သည္မသိ။ ျပန္ေရႊ႕ျပန္သည္။
“ကမာၻေက်ာ္ စစ္တုရင္သမားႀကီးေတြက စဥ္းစားဖို႔အခ်ိန္သာယူၾကတာပါ။ ခုလို ေရႊ႕ၿပီးမွ ဘြာခတ္တာေတာ့ မရွိၾကဘူးဗ်”
သူ ဘာမွ်မေျပာႏိုင္။ အ႐ႈိက္ထိမည္။ မသိသလို ေနလိုက္သည္။ ထုိစဥ္ မီးကင္းမွ ကင္းသံေခ်ာင္းသံၾကား ရသည္။ စိတ္ျဖင့္ေရတြက္ ေနမိ စဥ္…။
“ဒီ ေသာက္သံေခ်ာင္းကလည္း”
မဆီမဆိုင္ ကင္းသမားကို လွမ္းဆဲေရးသည္။ က်ိတ္ျပံဳးေနလိုက္သည္။
“ေဟာဗ်ာ။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ထိုးၿပီ။ ျပန္ဦးမွ။ ပြဲက ေကာင္းေနေပမယ့္ မနက္အလုပ္ကရွိေသးတယ္”
ကိုယ့္အမာခံပရိသတ္ျဖစ္ေသာ ဆိုက္ကားဆရာပင္ လက္ေလွ်ာ့သြားေခ်ၿပီ။ ပြဲက ဘယ္အခ်ိန္မွ ၿပီးမည္မသိ။ သင္းႀကီးကို အႏိုင္မခံခ်င္လို႔ သာ။ ခုခ်ိန္မွာဆို။ အိုအိပ္ေရးပ်က္ေတာ့ ဘာအေရးလဲ။ သူလည္း အတူတူပဲဟာ။ ႀကိဳက္သေလာက္ အခ်ိန္ဆြဲလိုက္စမ္း။
ခုထက္ထိ ညေနက အေနအထားကို သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲေအာင္ သူမေရႊ႕ႏိုင္ေသး။ ဒါကိုက ကိုယ့္အ တြက္။
“ကဲ။ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ေအာင္ ရွင္းလိုက္မယ္”
သူ ပြန္းကေလးေတြကို စားဖို႔ေခ်ာင္းၿပီ။ အလဟႆ အစားမခံႏိုင္။ အေကာင္ငယ္ေပမယ့္ သတ္ၱိထည္သည့္ သူရဲေကာင္းေလးမ်ား သူ စားႏိုင္မလား။ စဥ္းစားစမ္း၊ စဥ္းစားစမ္း၊ စဥ္းစားစမ္း၊ စဥ္းစား။
စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အ႐ုပ္ေတြက ေ၀၀ါးလာသည္။ ေခါင္းကို မသိမသာခါလိုက္သည္။ ငိုက္လို႔မျဖစ္၊ ငိုက္ျခင္းဟာ သည္လူႀကီးကို ဦးၫြတ္သလို ျဖစ္မည္။ ခုေန ေလးျဖဴတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဟစ္လိုက္ရရင္။ ဟိုေကာင္ေတြ သည္ညဂစ္တာတီးျဖစ္ၾကေသးလား။ ဒီေရကမ္းေ၀း မုန္တိုင္းက ၾကမ္းေနလို႔။
အင္း …တီးျဖစ္လည္း ခုခ်ိန္ဆိုအိပ္လို႔ သိုးေနၾကေရာ့မည္။ အင္း။ သူတို႔ကေတာ့။ ငါႏိုင္မွ သည္ေကာင္ေတြ ကို ႂကြားပစ္လိုက္ဦး မည္။ ႐ႈံးရင္ေကာ။ ႐ႈံးရင္ေတာ့ မိနန္းငါ့ကိုေလွာင္လိမ့္မည္။ နင္သည္လူႀကီးကို ယွဥ္ႏုိင္ပါ့မ လားဆိုတုန္းက “ဒီမယ္ စပါတာေတြဟာ လူသံုး ရာတည္းနဲ႔ သန္းခ်ီေနတဲ့ ပါရွန္ေတြကိုရင္ဆိုင္ ခဲ့တာပါ ဟ”လို႔ ေျပာမိခဲ့သည္ေလ။ အိုး ခုလည္း ပြဲၿပီးေသးတာမွမဟုတ္တာ။
“ကိုေရႊ။ ခုထိ ဒီေကာင္ေလးကို အႏုိင္မယူႏိုင္ေသးဘူးလား။ အိပ္ေရးပ်က္ခံလို႔။ မနက္မွဆက္ထုိးပါလား။ ခု ၾကက္ေတြတြန္ေနၿပီ”
သူ႔မိန္းမႀကီးရဲ႕အသံ။ ၾကက္တြန္ေနၿပီတဲ့။ ညေန သံုးနာရီေလာက္က စလိုက္သည့္ပြဲ။ ၾကက္တြန္ၿပီတဲ့။ လင္းၾကက္လားမသိ။ လင္းၾကက္ျဖင့္ အတန္ေဆာ္ၿပီ။ လင္းၾကက္ျဖင့္ အတန္ေဆာ္ၿပီ။ အဘြားဆိုဆိုေန က် ေတးထပ္ေလး။ ေရွ႕ဆက္မရေတာ့။ နားေထာင္လို႔ သိပ္ေကာင္းတာ။ စာသားထဲမွာ ေ၀ဘူေတာင္ တို႔၊ ေရႊဂူေခ်ာင္တို႔၊ ရေသ့တို႔ ကိႏၷရီတို႔ပါတာကို အမွတ္ရသည္။ ေၾသာ္ အဘြား၊ အဘြား။ ကြယ္လြန္တာ သံုးႏွစ္ ေတာင္ရွိၿပီ။
“ငါ့ ေျမးရဲ႕ ဘယ္ေနရာမဆို ႐ႈံးတာ၊ ႏိုင္တာက ပဓာနမဟုတ္ဘူးကြယ့္။ မွန္တာ မွားတာက အခရာက်တာ။ တခ်ဳိ႕ ႏိုင္ေတာ့ ႏိုင္ပါရဲ႕။”
အဘြား အသံတိမ္တိမ္ေလးကို ၾကားေယာင္မိသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ အ႐ုပ္ျဖဴေလးမ်ား ငိုက္မ်ဥ္းေနၿပီထင္သည္။ မွန္း အဟားရယ္ရသည္။ သူ႔ပံုႀကီးကိုျမင္လွ်င္ ဟိုေကာင္ေတြဆို ဘယ္ေလာက္ဟားလိုက္ၾကမလဲ။ ဟုတ္သည္ေ လ။ တဖြဲ႕လံုးက သည္လူႀကီးကို ရြံ႕မုန္းၾကတာလား။ အေညာင္းဆန္႔ရင္း ေခ်ာင္းကို က်ယ္က်ယ္ေလးဟန္႔ လိုက္သည္။ သူ လန္႔ဖ်ပ္သြားကာ…
“ဟား… လင္းေရာင္ေတာင္ ေျပးေနၿပီ။ ငါ့အလွည့္လား”
“မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္”
“မင္းကလည္း တကြက္ေရႊ႕မယ့္အေရး …ရွီးတဲ့မွပဲ”
ႏႈတ္တုံ႔ျပန္ရန္ ရြယ္မိသည္။ ရွက္ရမ္းရမ္းတာပဲဟု နားလည္ကာ စစ္တုရင္ကြက္ကို အာ႐ံုစိုက္လိုက္ သည္။ ႏိုင္ျခင္း ႐ႈံးျခင္းထက္ မွန္ ျခင္း မွားျခင္းက ဂုဏ္သိကၡာ။ တကယ္လို႔ မေတာ္မတည့္နည္းႏွင့္ သူႏိုင္သြား လွ်င္ေတာင္မွ အားလံုးက သူဟာသူကိုင္ထားတဲ့ အ႐ုပ္မည္း မည္းေတြလို။ အာ႐ံုကို စုစည္းကာ တဖက္အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ လက္ခနဲျဖစ္သြားစဥ္…။
“တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔ မေသြ xxx တို႔ ျပည္ xxx တို႔ေျမ”
ေဟာဗ်ာ …ေရဒီယိုေတာင္လာေနၿပီ။ ဒါဆို မနက္ခုနစ္နာရီေပါ့။ ၾကည့္စမ္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ပြဲပါလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္လူႀကီး တခါမွ ငါ့ကို သည္ေလာက္ၾကာေအာင္ မထိုးခဲ့ရေပ။ ေနာက္ၿပီး သူ႔တိုက္စစ္ကလည္း အားမရွိေတာ့။ ေဘးကလူေတြလည္း ေသခ်ာၾကည့္ေန ေတာ့ သူ ေကာက္က်စ္ရဲမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
“မ်ားလူခပ္သိမ္း ေအးၿငိမ္းေစဖို႔ ခြင့္တူညီမွ် xxx ၀ါဒ xxx”
ေရွ႕က ပြန္းေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွသည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေရွ႕က အျဖဴကြက္ေ ပၚေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ထိုပြန္း ကေလးသည္…။
“xxx ကမာၻမေၾက xx ဗမာျပည္ xxx
ျပည္ေထာင္စုကို အသက္ေပးလို႔ xxx”။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
