>
ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး – ၁၀
ေမခ
ေမ ၂၅၊ ၂၀၁၁
မိုးမခ၏ အထူးက႑၊ ဘာသာျပန္ အခန္းဆက္ တင္ဆက္မႈ
(Twilight over Burma by Inge Sargent ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တာျဖစ္တယ္)
အခန္း၆
ဧျပီေနြဦးျဖစ္သည္။နမ့္ပန္း ေတာင္ေၾကာတခုလံုး ပူေလာင္ေနေတာ့သည္။ ပင္ပန္းနြမ္းနယ္ေနၾကေသာလူမ်ား ေရငတ္ေနၾကေသာတိရစၧာန္မ်ား နွင့္ ညိွုးေျခာက္ေနၾကေသာ အပင္မ်ားသည္ ေ၀းကြာလွေသာ ပထမဆံုးေသာ မုတ္သုတ္မိုးကိုေမွ်ာ္ေနၾကေလသည္။ ေတာင္တန္းေတြေပၚက လတ္ဆတ္ေသာေလသန့္ေလးေတြကို သုစနၵာ သတိရေနမိေတာ့ေလသည္။
ေတာမီးေတြက မီးခိုးနံ့ကို သူမ မၾကိုက္ေခ်။ ထိုေတာမီးေတြေလာင္ေနတာ ရက္အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာရိွေနေလျပီ။ စ၀္ကေတာ့ ေတာင္ေပၚက ေတာင္ယာစိုက္သူမ်ားအား ေတာမီးရိွု့ေသာ ရိုးရာ ဓေလ့ကို နည္းသစ္မ်ားျဖင့္ အစားထိုးျဖည့္စြက္သြားဖို့ ေတာင္သူေတြကို သင္ၾကားေပးဖို့သူ့မွာ အစီအစဥ္ရိွေလသည္။ နည္းသစ္သည္ သီးနံွပိုထြက္ျပီး အနၱရာယ္လည္း နည္းသည္။ အခုေတာ့သူသည္ေတာင္ထိပ္ေတြဆီ ေျပးတက္သြားလိုက္ခ်င္သည္။ သူသည္ ကိုလိုရာဒိုက ေအးစိမ့္ ရွင္းသန့္ေသာေလကို သြားအမွတ္ရေစသည္။
‘ မနက္ဖန္က်ရင္ ေမာင္တို့ စိမ္းလဲ့ေအး ကိုသြားလည္ၾကမယ္ အဲဒီမွာပဲ အခိ်န္ျဖုန္းၾကရေအာင္’
စ၀္ကေၾကျငာလိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနၾကေသာ စံအိမ္ေတာ္ကလူေတြကို နိုးစက္ေပးလိုက္သလိုေနသည္။ စားဖိုမွူးမဟာသည္ သူ့စက္ဘီးျဖင့္ ေဈးသို့ေျပးျပီး ၾကက္နွင့္အျခားလိုအပ္ေသာျပင္ဆင္စရာအသီးအနံွတို့ကို၀ယ္ေလသည္။
မကၠနစ္ဘေအးကေတာ့သူ့စက္ပစၥည္းေတြကိုစစ္ဆင္ေရး တခု၀င္ေတာ့မည့္အလား စစ္ေဆးေလေတာ့သည္။ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ဘူေကါင္းသည္ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို ျပင္ဆင္တိုက္ခြ်တ္ဖို့ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြကိုေျပာင္ေနေအာင္တိုက္ဖို့ အမိန့္ေပးေတာ့၏။
‘ အခ်စ္ဖိတ္ခ်င္တဲ့လူေတြလည္း ဖိတ္လိုက္ဦးေလ ‘
စ၀္က သုစနၵာကိုေျပာလိုက္သည္။သုစနၵာကသူတို့၏ဒါဇင္၀က္မွ်ရိွေသာ ေဆြမို်းေတြအား သူတို့ပါတီပဲြေလးမွာပါ၀င္ေပ်ာ္ပါးၾကဖို့ ဖိတ္တာကို စ၀္က အလြန္ သေဘာက်ေလသည္။
စံအိမ္ေတာ္ေဟာင္းစိမ္းလဲ့ေအးကို သြားလည္တာ စ၀္သိပ္ၾကိုက္သည္။ သူက သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေပါင္းေဖာ္ ေနၾကတာမို်းကို ပိုလို့ သေဘာေတြ့ေလသည္။ သူငယ္ငယ္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက သူအၾကိုက္ဆံုး ဆူညံေအာ္ဟစ္ ေပ်ာ္ျမူးခဲ့ေသာ ေဟာေနရာ အျဖစ္ သတိရစရာျဖစ္ျပီး ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာစံအိမ္ေတာ္ ကို စြန့္ပစ္ထားခဲ့ေလသည္။စ၀္က သုစနၵာအား စိမ္းလဲ့ေအး ကို ၾကိုက္နွစ္သက္ျပီး စိတ္ထဲစဲြေနေစခ်င္မိျပန္သည္။ ျဖစ္နိုင္လွ်င္ဒီနွစ္ေတြမွာ သူတို့သည္ ေနရာေဟာင္းမွာလာေနလိုက္ခ်င္မိေလသည္။တေန့မွာသူသည္ ျပည္နယ္ကိုၾကာရွည္စြာ မအုပ္စိုးရေတာ့လွ်င္ သူ့အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္ဖို့အခိ်န္ေတြအမ်ားၾကီးရနိုင္္ေလသည္။
ယခုအခိ်န္သည္ မိန္းတိုင္းကို သီးျခား ျပည္နယ္တခုအျဖစ္ ခု်ပ္ရမည့္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့မွန္းသေဘာေပါက္ေလသည္။ သူနွင့္ အျခား ခြန္မိန္းမ်ားသည္ အခိ်န္ကုန္မခံေနပဲ ခြန္မိန္းအာဏာကိုစြန့္လႊတ္လိုက္ၾကျပီး ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း မိန္းတိုင္းနယ္ဗဟိုအုပ္ခု်ပ္ေရးအတြက္ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းအရ ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ခံရေသာလူက မိန္းတိုင္းနယ္ကို အုပ္ခု်ပ္ရမည္ျဖစ္ေလသည္။
စ၀္က လင္းရိုဘာကို သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းသည္ ။သူ့ေဘးမွာ သုစနၵာကထိုင္ျပီး ကိုယ္ရံေတာ္ေတြက ေနာက္မွေန၍ဂ်စ္ကားျဖင့္ လိုက္လာၾကေလသည္။ ကမၻာ့ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ရံေတာ္မပါပဲသြားဖို့ အၾကံမေပးသင့္ေၾကာင္း သူကသူမကို သေဘာေပါက္ဖို့ရွင္းျပေနစရာမလို ဟု သူထင္ေလသည္။
အေ၀းေျပးကားလမ္းမေပၚတြင္ျမန္မာကုလား ဓါးျပမ်ားသည္ ဓါးျပတိုက္ေလ့ရိွၾကသည္မွာ ရာစုနွစ္နွင့္္ခီ်၍ရိွခဲ့ေပေလျပီ။လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ပတ္ေလာက္က ေတာင္ရွင္ခြန္မိန္း နွင့္ မဟာေဒ၀ီတို့ နမ့္ပန္းေျမာက္ဘက္နားလမ္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီးေပၚတြင္ ဓါးျပတိုက္ခံခဲ့ရသည္။ လံုျခံုေရးမပါပဲ သူတို့နွစ္ေယာက္သား ေမျမို့မွ နမ့္ပန္းသို့ ကားျဖင့္ လာၾကရာလမ္းတြင္ ဓါးျပ ၃ေယာက္က ဓါးျပတိုက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ေရႊေငြလက္၀တ္ရတနာတို့ေပးခဲ့ၾကရသည္။
သူတို့နွစ္ေယာက္သားကားေနာက္ခံုတြင္ ငိုက္ေနခဲ့ၾကရာ ကားဒရိုင္ဘာ၏ အလန့္တၾကားျဖင့္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္သံ ေအာ္သံတို့ေၾကာင့္ သူတို့ နိုးသြားခဲ့ရသည္။ သူသည္ ကားကို ေကြ့ခ်လိုက္ေသာအခါ တိုင္းယိုင္ဓါးျပနွစ္ေယာက္သည္ ကားေရွ့မွာရပ္လိုက္ျပီး ေလကာမွန္ကို ေသနတ္ျဖင့္ ခိ်န္ထားလိုက္ၾကသည္။
တတိယလူသည္ ကားဒရိုင္ဘာကို ပါလာတဲ့လူေတြက ဘယ္သူလဲဆိုတာ ခပ္သြက္သြက္ပဲေမးေတာ့သည္။ေတာင္ရွင္ခြန္မိန္းသည္ သူ့ကိုယ္သူ လာရိွုးမွလာေသာ ကုန္သည္ ဟု လိမ္ျပီး သူခြန္မိန္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ဖံုးကြယ္ထားလိုက္သည္။ ဓါးျပေတာင္းေသာ လမ္းျဖတ္ခေငြေပးလိုက္သည္။ ခြန္မိန္းသည္ သူ့ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက အကုန္ျဖစ္ေသာေငြငါးရာက်ပ္ကိုထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဓါးျပလည္းေက်နပ္သြားခဲ့သည္။
ျပီးေနာက္ မဟာေဒ၀ီ၏ လက္လက္ေတာက္ထေနေသာ အကၤီံ်ၾကယ္သီးမ်ားကို ဓါးျပေခါင္းေဆာင္က ျမင္လိုက္ေတာ့သည္။
ဓါးျပေတြက မဟာေဒ၀ီ၏အကၤီံ်ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖုတ္ယူရမွာကို အားနာဟန္ရိွသည္ဟုခြန္မိန္းထင္လိုက္သည္။ သို့ေသာ္ ကံမေကာင္းစြာပဲ သူတို့က ၾကယ္သီးေတြကို မဟာေဒ၀ီ၏အကၤီံ်ေပၚမွ ကိုယ္တိုင္ကိုပဲ ျဖုတ္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
ထို့ေနာက္သူတို့သည္ တနာရီခဲြၾကာေသာအခါ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္သို့ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူမ၏ အိမ္နီးနားခ်င္း မဟာေဒ၀ီသည္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာျဖင့္ သူမ၏ အကၤီံ်ကိုဆုတ္ကိုင္ထားသည္ကို သုစနၵာေတြ့လိုက္ရေသာအခါ သူမ အတြက္ ဘာလိုအပ္ေနသလဲဆိုတာ ခ်က္ျခင္းပင္ သိလိုက္ေလသည္။
သူမသည္ လက္၀တ္ရတနာေသတၱာထဲက နီလာ ၾကယ္သီးငါးလံုးကို ေတာင္ရွင္ မဟာေဒ၀ီအတြက္ ငွားေပးဖို့ မိြုင္းကို သြားယူခိုင္းလိုက္သည္။ ေတာင္ရွင္္မဟာေဒ၀ီသည္ထို နီလာၾကယ္သီးကို ၀တ္ဆင္ျပီး နမ့္ဆန္သို့ျပန္ရန္ျဖစ္ေလသည္။
ေတာင္ရွင္္ခြန္မိန္း စ၀္ခြန္ပန္းစိန္သည္ သူ့ကိုယ္ရံေတာ္မပါပဲ သူ့အိမ္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ေတာ့ပါဟု ထံုးစံနွင့္ အညီ ကတိသစၥာျပုခဲ့ေလေတာ့သည္။
ခရီးလမ္းဆံုးလို့ စိမ္းလဲ့ေအးသို့ေရာက္ေသာအခါ ကားဒါဇင္၀က္နွင့္ ဂ်စ္မ်ားေပၚတြင္ လိုက္ပါလာၾကသည့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကေသာ ေဆြမို်းသားခ်င္းမ်ား ျပည္နယ္ အရာရိွမ်ား နွင့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားျဖင့္ ၀င္းအတြင္း ျပည့္နက္သြားေတာ့ေလသည္။
မနၱေလးသို့သြားေသာ ကားမၾကပ္သည့္ ကတၱရာလမ္းရွင္းရွင္းေပၚေမာင္းရတာ စ၀္က ေပ်ာ္ေနေလသည္။သူသည္ သီခ်င္းညီးရင္းက ကားေရဒီလိုင္းကိုစမ္းညိွၾကည့္ေနသည္။ ထပ္ဆင့္ ထုတ္လုပ္ေရး စင္မရိွပါပဲ အသံလိႈင္းၾကည္ၾကည္ဖမ္းလို့ရသည္။
သူသည္လမ္းေဘးက ေျမကြက္နွစ္ခုေနရာမွာကားကိုရပ္လိုက္သည္။ ဒီေနရာမွာ သူက သီးနံွမ်ားကို စမ္းသပ္စိုက္ပို်းခဲ့သည္။
‘ ဒီေနရာမွာ ေမာင္တို့ နာနတ္သီးစိုက္မယ္ ‘
သူသည္ သုစနၵာကိုလွည့္ေျပာရင္းက လိြုင္ေကာ္ရြာအနီးကေတာင္ေတာေဘးရိွေနရာကို လက္ညိွုးထိုးျပသည္။ စ၀္သည္ စိတ္ကူးျဖင့္ အတန္းလိုက္ နာနတ္ခင္းၾကီးကို မ်က္စိတဆံုးမွန္းၾကည့္ေလသည္။ ပိတ္ထူေနေသာ ျခံုနြယ္ျခံုပုပ္မ်ားေၾကာင့္ေတာ့ သူစိတ္အားေလ်ာ့မသြားပါ။ အခုေတာ့ မိုးငတ္ေနေသးသည္။ လံု့လ၀ိရိယရိွေသာ အလုပ္သမား တဒါဇင္ေလာက္ျဖင့္ ဒီကိစၥျပီးနိုင္ေလသည္။ လမ္းေအာက္ဘက္ ခပ္ေ၀းေ၀းေနရာကို စ၀္ကသုစနၵာကို လက္ညိွုးထိုးျပျပန္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ေကာ္ဖီနွင့္ ဂ်င္း စမ္းသပ္စိုက္ပို်းဖို့ သူ စီစဥ္ထားေလသည္။
သူတို့သည္ စိုက္ပို်းဖို့ ရာထားခ်က္မ်ားကို မွန္းဆေတြးၾကည့္ၾကျပီးေနာက္ အိပ္ခ်င္စရာ ရြာေလးေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ သုစနၵာက စ၀္ဘက္လွည့္ျပီး
‘ က်မကို စိမ္းလဲ့ေအးအေၾကာင္းနည္းနည္းေလာက္ေျပာျပပါလား ။ အဲဒီေနရာက ရွန္ဂရီလာ လား ‘
‘ အင္း ဟုတ္နိုင္တာေပါ့ ‘
စ၀္က စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္
‘ အဲဒီေနရာကေလ နိဗၺာန္ဘံုေလးလိုပဲေလ ။ ေမာင္ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ ။ အဲဒီကို ေမာင့္အကို စ၀္ခြန္ၾကာနဲ့ သြားေနက်ပဲ သူတို့အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးေန့ရက္ေတြေပါ့ ။ ေမာင္ေရာေပါ့။ သူရယ္ ေမာင့္ ဦးေလး ဆာစ၀္ထယ္ရယ္ ။သူတို့က အဂၤလိပ္ အတိုင္းလိုက္လုပ္တာပဲ ။ အဂၤလိပ္ေတြက အပူဒါဏ္ကို မခံနိုင္ၾကဖူးေလ။ ေနြဆို သိပ္ပူေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုးရကေတာင္ေပၚေတြမွာ သူတို့ စခန္းေတြေဆာက္ၾကတာပဲ ။ အဂၤလိပ္ေတြရဲ့ စခန္းနဲ့နီးတယ္ေလ အဲဒါ ေမျမို့ေပါ့ ။ ဒီေနရာလမ္းေအာက္ဘက္ကေန မိုင္၆၀ေလာက္ပဲေ၀းေတာ့တယ္ ‘
‘ က်မတို့ ေမျမို့ေပၚကေနေလယာဥ္နဲ့ ျဖတ္သြားဖူးတယ္ေလ က်မ မွတ္မိတာေပါ့ ‘
သုစနၵာေျပာလိုက္သည္။
‘ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ ေမာင့္ အရင္ခြန္မိန္းေတြက နမ့္ပန္းကေန ဒီေနရာ စိမ္းလဲ့ေအးမွာ နန္းစိုက္ၾကတယ္ ။ အဲဒါ သိပ္ၾကီးမားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေပါ့ ။ လူတိုင္း ဒီေနရာကိုၾကိုက္ၾကတယ္ ။ စံအိမ္ေတာ္္္က ၾကီးလည္းၾကီး က်ယ္လည္းက်ယ္တယ္။ လွလည္းလွတယ္။ လူေတြက မိုင္ေပါင္းအေ၀းၾကီးကေန ဒီေနရာ လာေနက်ပဲ ။ ဒါေၾကာင့္ အျမဲပဲ လူေတြ ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္ေနတာပဲ ။ ‘
စ၀္က စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္မ်ားကိုေျပာျပေနလို့ ေကြ့ရမည့္ လမ္းေလးကိုေက်ာ္သြားခဲ့သည္။ မတ္ေစာက္ေသာ ေက်ာက္စရစ္လမ္းကို သတိထားျပီးဆင္းရသည္။သည္ရက္ေတြမွာ လမ္းေတြကပို ေကာင္းေနသည္။ လမ္းကက်ယ္ျပီး ပံုေဖာ္ထားသည္္။သို့ေသာ္လည္း လမ္းေပၚမွာ ျခံုပင္ေပါင္းပင္ေတြေပါက္ေနသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ကားတာယာဖိနင္းေသာအခါ ခြ်တ္ခြ်တ္ ျမည္ေနေတာ့သည္။
ကားသည္ တျဖည္းျဖည္း ခုန္ေျမာက္ ေဆာင့္ေအာင့္လာသည္။ သုစနၵာမေမးခင္မွာ စ၀္က ‘ ငါးမိုင္ေလာက္ပဲလိုေတာ့တယ္ ။ ဘာလို့ တန္ဖိုးရိွတာလဲဆိုတာ အခ်စ္ျမင္ရလိမ့္မယ္ ‘ သူတို့ ကားသြက္သြက္ေလး တက္ရသည္။ ေျမၾကီးအေရာင္က စေျပာင္းလာေနေလသည္။ ေလညွင္းေျပက စိမ့္လာသည္။ ေတာနံ့ေတာင္နံ့ရေသာအခါ သူမအေဖနွင့္အတူ အျမဲစိမ္းသစ္ေတာအတြင္း ငယ္ငယ္ကသြားခဲ့ဖူးတာကို ေအာက္ေမ့ရေလသည္။
‘ ၾကည့္စမ္း ထင္းရွူးပင္ေတြ ။ ‘
သုစနၵာစိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေအာ္လိုက္သည္။
‘ က်မ ျမန္မာျပည္ေရာက္ကတည္းက တခါမွ မျမင္ဖူးေသးဖူး ‘
‘ ေမာင္သိေနတယ္ေလ အခ်စ္သေဘာက်မယ္ဆိုတာ ‘
စ၀္က ရယ္ရင္းကေျပာသည္။
‘ ျပီးေတာ့ ဒီထက္ပို အံ့အားသင့္စရာေတြ ရိွေသးတယ္။’
သူမ သစ္ပင္ေတြကို ဘယ္ေလာက္သေဘာက်သလဲဆိုတာ သူသိေလ၏။ တခါတုန္းက သူတို့ ၀ရံတာမွာ ထိုင္စကားေျပာၾကစဥ္ သူမက သစ္ပင္ေတြမွာ အသက္ရိွတယ္ ဒါေၾကာင့္ သူတို့ကို ကိုယ္က တျခား သက္ရိွေတြလိုပဲ တန္ဖိုးထား ေလးစားရမယ္ ဟု ေျပာဖူးေလသည္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေသာအခါ ေျမျပန့္ခံုးေလးျဖစ္လာသည္။ ထိုေနရာတြင္ ၾကီးမားေသာသစ္ပင္ၾကီးမ်ားနွင့္ ေရာေနွာလ်က္ စိန္ပန္းပင္မ်ား ၊ေငြ၀က္သစ္ခ်ပင္မ်ား ၊ထင္းရွူးပင္မ်ား ၊ တရုတ္ခ်ယ္ရီပင္မ်ား ၊ သဖန္းပင္မ်ားကို ေနရာအနံွ့ေတြ့ရေလသည္။ ၾကီးမားခန့္ညားထည္၀ါေသာ သစ္ပင္ၾကီးေတြေအာက္ကသူတို့ျဖည္းျဖည္းျဖတ္ေက်ာ္လာျပီးေသာအခါ သုစနၵာသည္စ၀္ကို သူတို့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ျပီး သစ္ပင္ၾကီးေတြအနားကပ္ၾကည့္ရေအာင္ဟု ေျပာေလသည္။
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ စံအိမ္ေတာ္ကို ျမင္ကြင္းထဲမွာေတြ့လိုက္ရလွ်င္ စ၀္ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္သည္။ နို့နွစ္ေရာင္ ေရွး ဂရိ ေရာမဟန္ အေဆာက္အဦးကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ အီတလီ ေျမာက္ပိုင္းေတာင္ေပၚကအေဆာက္အဦးေတြကို သြားအေတြး ရေစေလသည္။ စံအိမ္ေတာ္၏ အလယ္ ကေလွခါးထစ္ မာဘယ္လ္ေက်ာက္ျပားမ်ားသည္ တကယ္ေတာ့ မက္ဒီတာရိန္းနီးရမ္း မွလာသည္။ ၾကီးမားေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ား ၊ ျမင့္မားေသာ တိုင္လံုးမ်ား ၊ က်ယ္၀န္းေသာ ေျမျပင္ျပန့္ခံုးတို့သည္ အေဆာက္အဦးကို အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေစေလသည္။ အေဆာက္အဦး၏အလယ္ပိုင္းသာ သူ့နဂို မူရင္းအမိုးအတိုင္းရိွေနသည္။ ညာဘက္ေတာင္ပံ အမိုးကို ျပန္လည္ျပုျပင္ ျပီး ကြန္ကရစ္ျပားမိုးထားသည္။ ဘယ္ဘက္ေတာင္ပံ တြင္မူ အမိုးနွင့္ မ်က္နွာက်က္မ်ား ကင္းမဲ့ေနသည္။ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသည္။
စစ္၏ အျြကင္းအက်န္အျဖစ္ သက္ေသခံေနေလေတာ့၏။ျမင္သာေသာ အပ်က္အစီးေတြအစား ရိုးစင္း လွပေသာ စံအိမ္ေတာ္က စ၀္နွင့္ သူ့ေနာက္ေတာ္ပါးေတြကို စဲြမက္ေစေလသည္။
သည္ျမင္ကြင္းေတြမွ စ၀္အတြက္ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ျပည့္လံ်ေနေသာ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး ခံစားမႈတို့အေတြ့အၾကံုမ်ားကို ထြက္ေပၚလာခ်င္မိေလသည္။ သည္ေနရာသည္ သူ့အတြက္ နွစ္ေပါင္း၃၀အတြင္း အေပ်ာ္ဆံုးေနထိုင္ခဲ့ေသာေနရာလည္း ျဖစ္သည္ ။
သူသည္ သူ့အေဖအိမ္တြင္ေနထိုင္ရစဥ္က စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ပစ္နိုင္္ခဲ့ေလသည္။သူဒါဂီ်လင္ေက်ာင္းမွျပန္လာျပီး စိမ္းလဲ့ေအးတြင္ေနရစဥ္က အခန္းက်ယ္ၾကီးေတြတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနနိုင္ခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိေလသည္။ သည္ေနရာတြင္ သူသည္ ပထမဆံုး အခ်စ္ဦးကိုေတြ့ရိွခဲ့ရသည္။ သူသည္ အတိတ္က အေၾကာင္းေလးေတြျပန္ေတြးသတိရမိေသာ္လည္း ထိုမိန္းကေလးနွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်စ္အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ေကာလိပ္က ပညာေရးကို ေကာင္းေကာင္းသင္ၾကားလာခဲ့ျပီး သူ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေအာက္စ္ဖို့မွ အမ္ေအ ဘဲြ့ရလာခဲ့ေသာ သူ့အကို တ၀မ္းကဲြ စ၀္ အံုေလာင္ နွင့္ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာခဲ့ဖူးတာကို သိသည္။
သူတို့ လင္းရိုဘာကားသည္ စံအိမ္ေတာ္ေရွ့က ဆင္၀င္ေနရာေရာက္လာေသာအခါ သူတို့၏ အေစာင့္အေရွာက္မ်ားနွင့္ ေဆြမို်းအေပါင္းတို့သည္ ပန္းစည္းမ်ားအျပံုးမ်ားျဖင့္ ရပ္ေေစာင့္ေနၾကသည္ကိုေတြ့လိုက္ရေလသည္။ စ၀္ကားေတာင္ေပၚတက္လာသည့္ ကားသံကိုၾကားကတည္းက သူတို့ၾကိုေစာင့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စ၀္က သူငယ္ငယ္ကေျပးေဆာ့ကစားခဲ့ေသာ ေျမျပင္ကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္လို စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနေတာ့သည္။ သို့ေသာ္လည္း စ၀္သည္ သူ့အလုပ္သမားေတြေရွ့မွာအရိုအေသတန္မည္စိုးသျဖင့္သာ သူ့စိတ္ေတြကို ထိန္းခု်ပ္ထားရသည္။ သူတို့တြင္ မ်ားစြာေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြနွင့္သူတို့ အရွင္သခင္အေပၚ တင္ျပစရာမ်ားရိွေနၾကသည္။ တခါက သူ့တာ၀န္အတြက္ သူ့ဟာသူအျပစ္ကို ခြင့္လႊတ္ခဲ့ဖူးေသးေလသည္။
စ၀္သည္ သုစနၵာ၏လက္ကိုဆဲြျပီး အထူးမြမ္းမံျပင္ဆင္ထားေသာ ပလႅင္အခန္းနွင့္ ဆက္ရက္ ခန္းမၾကီးမ်ားဆီေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ အခန္းက်ယ္ၾကီးကိုဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားျပီး ရႈပ္ေထြးလွပေသာ ပါေကးမ်ားျဖင့္ ခင္းထားသည္။ တခါက စင္ခံုျမင့္ေလးေပၚတြင္ ပလႅင္ရိွ ေနခဲ့ဖူးသည္။ ပလႅင္၏အနားသပ္ေတြကို ခမ္းနားလွပေအာင္ျပင္ဆင္ထားသည္။ ပန္းပုလက္ရာမ်ားလည္းပါရိွသည္။ ေတာက္ထိန္၀င္းလက္ေနေသာ ေရႊသစ္ရြက္ေလးေတြက တဖိတ္ဖိတ္ လင္းေနရာ မေန့ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားခဲ့ပံုရေလသည္။ ၾကီးမားက်ယ္ျပန့္ေသာ ျပင္သစ္ဟန္မွန္တံခါးမၾကီးကိုဖြင့္ထားေလရာ ဆင္၀င္မွ ျပင္ပကျမင္ကြင္းက်ယ္ၾကီးကို ေလတ၀ရွူျပီးျမင္ေနနိုင္ေလသည္။ သစ္ေတာေတာင္ေတြ တေတာကိုတေတာထပ္လ်က္ ဟိုးအေ၀းမွာျမင္ေနရသည္။
ေတာင္စြယ္ေတာင္စြန္းမ်ားသည္ တေတာင္ကို တေတာင္က ထိုးတက္ျမင့္မားေနၾကသည္။ အလွအပေတြကိုဖ်က္ဆီးေစေသာ ရြာေတြမရိွ လယ္ယာေတြမရိွ ေသာ သဘာ၀အလွကို ဘယ္သူမွ် တည္ေဆာက္နိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။
‘ဘယ္ေလာက္မ်ားလွလိုက္သိမ္ေမြ့လိုက္လဲ အယ္လ္ ဒါမွ မဟုတ္ ေရာ့ကီးေတာင္တန္းေတြနဲ့ ကြာလိုက္တာေနာ္ ‘
သုစနၵာသည္ သူ့ဟာသူ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ေနမိေတာ့သည္။သူတို့ေနထိုင္ဖို့ ျပင္ဆင္ထားေသာ စံအိမ္ေတာ္အတြင္းကကိုယ္ပိုင္အခန္းက်ယ္ၾကီးထဲကို စ၀္က လက္ဆဲြလ်က္ လိုက္လံျပသေနရာ သုစနၵာက လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနေလသည္။ ဘယ္သူမွ စကားမေျပာမိၾက။ သူတို့ေျခေထာက္ေတြ ပါေကးၾကမ္းခင္းေပၚေလွ်ာက္သြားေနသံသည္ ဟိုးအေ၀းမွ စကားေျပာသံေတြလို ၾကားေနရသည္ဟု သူထင္မိသည္။
စံအိမ္ေတာ္၏ဘယ္ဘက္အေဆာင္တြင္ ဧည့္ခန္းနွင့္ ရံုးခန္းရိွသည္။ထိုနွစ္ခန္းသည္ စံအိမ္ေတာ္၏ အျပင္ဘက္ပိုင္းတြင္က်ေနျပီး ဂ်ပန္ေခတ္ကမီးေလာင္သြားခဲ့ေလသည္။ ထိုေနရာသည္ ျပည္နယ္ ျပည္ထဲေရးရံုး၊အျဖစ္သံုးခဲ့သလို ေဆြမို်းမ်ားနွင့္ အေစခံမ်ားလည္းေနခဲ့ၾကသည္။
‘ဘာလို့အလကားပစ္ထားလိုက္တာလဲ’
သုစနၵာေျပာလို့စ၀္သည္ သူမကိုမီးေလာင္ထားေသာေနရာမွ ဆဲြေခၚထြက္လိုက္သည္။
‘ ဂ်ပန္ေတြက တမင္သက္သက္ မီးရိွု့ခဲ့တာလား ဒါမွမဟုတ္ တိုက္ပဲြေၾကာင့္လား ‘
‘ အဲဒါ တိုက္ပဲြေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဖူး ။ ဂ်ပန္ေတြ မဆုတ္ခင္ကတည္းက ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ။ ဘယ္သူမွ အတိအက်မေျပာနိုင္ခဲ့ၾကဖူးေလ သူတို့ပဲ တမင္သက္သက္ မီးရိွု့ခဲ့တာလား ၊ မေတာ္တဆ မီးေလာင္ခဲ့တာလားဆိုတာေလ။ ရြာသားေတြက မီးညႊန့္ေတြျမင္ေတာ့မွ သိရတာ သူတို့လည္း ဘယ္လိုျငိမ္းရမွန္း မသိၾကဖူးျဖစ္ေနတယ္ မီးေလာင္ေနတာကိုပဲ ၾကည့္ေနၾကရတယ္။ ထူးဆန္းတာက ပလႅင္ရိွတဲ့ အခန္းေရာက္ေတာ့ မီးသူ့အလိုလို ျငိမ္းသြားတယ္။ ‘
စ၀္သည္ သုစနၵာကို မာဘယ္လ္ေက်ာက္တံုးမ်ား ပတ္ပတ္လည္ ထိပ္ထိ အဆင့္ဆင့္စီလုပ္ထားေသာ ဆင္၀င္ဆီေခၚသြားလိုက္သည္။သူမ၏စိတ္ထဲ တခါေလာက္ထပ္ျပီး စိမ့္၀င္ခံစားျပီး ျမင္ဖူးလိုက္ရန္ သူေမွ်ာ္လင့္မိေလသည္။
သည္အစားသူမ၏ လက္ေတြ့က်ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူအံ့ၾသရေလသည္။
‘ ဒီေနရာက သိပ္လွတာပဲ ဘာလို့ ေမာင္က ျပန္မေဆာက္ရတာလဲ ‘
‘ ေမာင္လည္း ဒါကို စဥ္းစားခဲ့ဖူးတာပဲ အခ်စ္ရဲ့ ။ ဂ်ပန္ေတြ ထြက္သြားျပီး ၁၉၄၅ ကတည္းက ဒီကိစၥက သိပ္မလြယ္လွဖူး ။ အဂၤလိပ္ေတြျပန္၀င္လာတယ္။ သူတို့ က နမ့္ပန္းမွာ အုပ္ခု်ပ္ေရး ဆက္လုပ္တယ္ နွစ္နွစ္ဆက္တိုက္ပဲ ။ ေမာင္ နန္းတက္ရတာပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္လည္း နမ့္ပန္းျပည္နယ္ကို အစြမ္းကုန္ ကာကြယ္ရေတာ့တာပဲ ။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ကြန္ျမူနစ္ေတြက ၀ိုင္းထားတယ္ေလ ။ သူတို့က လားရိွုးနဲ့ ေမျမို့ကို သိမ္းထားတယ္။ ေမာင္တို့ကသူတို့ကို နမ့္ပန္းနယ္ကေန ေမာင္းထုတ္ရတယ္။ ‘
‘ ဒီေနရာမွာ တိုက္ပဲြေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ က်မ စိတ္ကူးနဲ့မွန္းၾကည့္လို့မေပၚဖူး ။ က်မစိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းတယ္လို့ ခံစားရတဲ့ ဒီလိုေနရာမို်း တခါမွ မေရာက္ဖူး ဘူး။ ‘
သုစနၵာေျပာလိုက္ေတာ့ သူသည္ ခဏျငိမ္ေနျပီး သူ့ မ်က္မွန္ကို ညီမညီ ၾကည့္ေနေလသည္။
‘ ဟုတ္တယ္ အေျခအေနေတြကေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ေမာင္ အေမရိကန္ကိုသြားခဲ့ရတယ္။ မိန္းတိုင္းနယ္အုပ္ခု်ပ္ေရးမွူး ဦးလတ္က အုပ္ခု်ပ္ေရးကိုတာ၀န္ယူေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေလ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား ။ စိမ္းလဲ့ေအးကိုျပန္ျပင္ဖို့ ကိစၥ ကိုသပ္သပ္ ဦးစားေပး မျဖစ္ခဲ့ဖူးေလ။ အခုလည္းေမာင့္ တိုင္း သတၱုတူးေဖာ္ေရး ကုမၸဏီက ျပည္နယ္အတြက္မေအာင္ျမင္မျခင္း ဒီစံအိမ္ေတာ္ကိုျပန္ျပင္ဖို့ လုပ္နိုင္မယ္လို့ မထင္ဖူး ‘
‘ က်မေတာ့ေလ က်မတို့ သားသမီးေတြကို ဒီေနရာမွာၾကီးျပင္းေစခ်င္တယ္ ‘
စ၀္က သူမမ်က္နွာကို လက္ျဖင့္ဆဲြယူျပီး ဖြဖြေလး မနမ္းလိုက္ခင္မွာ သူမ ေျပာလိုက္ေလသည္။
‘ လာ ‘
စ၀္က ဆင္၀င္ေနရာမွ သုစနၵာကိုေခၚသြားျပန္သည္။
‘ ပန္းျခံထဲျဖတ္တဲ့အခါက်မွ ေမာင့္မွာအခုထိ အခ်စ္ေပၚအေျြကးက်န္ေနေသးတယ္ ‘
သူတို့သည္ ပန္းျခံထဲ အပ်င္းေျပထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေသာအခါ ညီညီညာညာ ျဖတ္ထားေသာ ျမက္ခင္းအေဟာင္းေတြ နွင္းဆီပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ စေတာဘယ္ရီးခင္းေတြ အဖိုးတန္ သစ္ပင္ေတြကိုျဖတ္သြားၾကသည္။ သူတို့က ဖိတ္ေခၚေနေလသည္။ ေလက လတ္ဆတ္ ရွင္းသန့္ ေနသည္။ စ၀္ကေတာ့ အမွတ္ရေနမိျပန္သည္။ သို့ေသာ္ သူတို့သည္ ေပေလးေထာင္ေက်ာ္ျမင့္ေသာ အေပၚစီးေနရာမွ ေအာက္ကို ငံုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ျမူခိုးတိမ္လိပ္ မ်ား ေရာယွက္လ်က္ မႈန္ရီမိႈင္းပ်ေသာ ေတာင္တန္းေတြကို သာျမင္ရေလသည္။
‘ က်မတို့ ဒီမွာ ရက္နည္းနည္းေလာက္ေနၾကရေအာင္ ‘
သုစနၵာေျပာရင္းက ေက်ာက္တံုးရွည္ခံုတန္းတခုေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တရုတ္ခ်ယ္ရီပင္ရိပ္ေတြက ကြက္တိကြက္ၾကား ထိုးက်ေနေလသည္။
‘ တေန့ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါ။ ‘
စ၀္က သူနွစ္သက္သလို သုစနၵာကလည္း စိမ္းလဲ့ေအးကို နွစ္သက္သျဖင့္ ေပ်ာ္မိေလ၏။
သူလည္း သူမေဘးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူတို့နွစ္ေယာက္သား ဒန္ဗားက စီးတီး ပန္းျခံတြင္ ေနာက္ဆံုးထိုင္ခဲ့တုန္းကလို စိတ္ကို ေလ်ာ့ခ်လိုက္ျပီး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပါ့ပါး ေအးျငိမ္းေနေတာ့သည္။ သည္လို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနေသာ ေနရာမွ ဘယ္သူမွ် ထြက္မသြားခ်င္ၾကေခ်။
‘ ဘယ္သူက ဒီေနရာမွာ ေနြရာသီ စံနန္းေဆာက္ဖို့ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာလဲ ေမာင့္ အဖိုးလား ‘
‘ မဟုတ္ဖူး ။ေမာင့္ ဦးေလး ဆာစ၀္ထယ္ ကဒီ စိမ္းလဲ့ေအးကိုေဆာက္ခဲ့တာ ။ သူက သူ့မယားေလးဆယ္ရယ္ သူ့ကေလးေလးေယာက္အျပင္ ေနာက္ထပ္ ေမြးစားတဲ့ ကေလး ဒါဇင္ေလာက္ရယ္ ေနဖို့ ေနရာ က်ယ္က်ယ္လိုတယ္ေလ။ ‘
‘ က်မ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ ေမာင္က သူ့ေျခရာ မနင္းလို့ေလ ‘
သုစနၵာကရယ္သံလြင္လြင္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
‘ သူအဆင့္ျမင့္ျမင့္ စတိုင္နဲ့ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ ‘
‘ သူ့မွာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္စိတ္ကူးရိွတာေပါ့ သူက သီေပါမင္းရိွစဥ္ မနၱေလးနန္းေတာ္က ပံုစံယူလာျပီး ေဆာက္တာ။ သူက အဂၤလန္နဲ့ ၾသစေတးလ်လည္းေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ့ကို မွတ္မိခ်င္လိုက္တာ။ သူေသေတာ့ ေမာင္က ေလးနွစ္သားပဲရိွေသးတာေလ။ ဒါေပမဲ့ အန္တီ ၾကီးဘုရားက သူ့အေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ အခ်စ္ အန္တီၾကီးဘုရားကို ေမးၾကည့္သင့္တယ္။သူက သိပ္ေျပာျပခ်င္တာေလ။ ‘
သုစနၵာ ကသူမအတြက္ ညိွု့လိုက္ေသာ စကားကို ၾကားလိုက္သည္ဟုထင္လိုက္မိေလသည္။
‘ ဘယ္သူမွ ဒီအေၾကာင္းေတြကို စာနဲ့ မေရးခဲ့ၾကဖူးလား’
သူမေမးလိုက္သည္။
‘ အခုထိေတာ့ မေရးၾကေသးဖူး။ တေန့က်ရင္ အခ်စ္ပဲ ေရးျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ ‘
စ၀္က သူ့လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္ျပီး ထခုန္လိုက္သည္။
‘ ေမာင္တို့ ဒီမွာ အၾကာၾကီးထြက္မေနသင့္ဖူးထင္တယ္ ပစ္ကနစ္ပါတီက ေမာင္တို့ကို အၾကာၾကီးေစာင့္ေနရျပီထင္ပါရဲ့ ‘
လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ကေပါက္ခဲ့ ၾကေသာ ၾကီးမား ခန့္ထည္သည့္ ဒါဇင္ေက်ာ္သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေအာက္မွ သူတို့ ျဖည္းျဖည္းေလး ေလွ်ာက္ျပီး စံအိမ္ေတာ္ဆီသို့ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ စိမ္းညို့နက္ေမွာင္ေနေသာ ထင္းရွူးပင္ၾကီးမ်ားသည္ ထီးပံုလဗင္ဒါေရေမႊးနံ့ပန္းေလးေတြကို အုပ္မိုးေပးထားသည္။ ထို့ေနာက္ သေဘၤာမယ္ဇလီပင္ ၊ငုပင္အုပ္တို့၏ အကိုင္းအခက္အရြက္္မ်ားသည္ ပန္းနုေရာင္ပန္းေလးေတြကိုအရိပ္ ဖံုးေပးထားသည္။ သူတို့၏ ေတာက္ေျပာင္လွပေသာ ပန္းနုေရာင္အခက္မ်ားသည္ အစိမ္းေရာင္ အရြက္မ်ားအတြင္းမွ ထိုးထြက္ေနၾကသည္မွာ ပန္းကံုးေတြလိုျဖစ္ေနျပီး သဘာ၀မိခင္ၾကီးအတြက္ အလွဆင္ေပးေနသကဲ့သို့ရိွေန၏။
စ၀္နွင့္သုစနၵာတို့နွစ္ေယာက္သား ရုတ္တရက္ ညင္သာသာေလး တုန့္ရပ္လိုက္သည္။ ေတာင္ေပၚကျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလေျပညွင္းကသစ္ရြက္ေလးေတြအား တိုးတိုက္သံကို နားေထာင္ၾကေလသည္။ သစ္ပင္ၾကီးေတြထိပ္ကသစ္ကိုင္းသစ္ရြက္မ်ားကို ျဖတ္၀င္လာေသာေနျခည္မွ်င္ေလးေတြနွင့္ ေျခာက္ေသြ့ေနေသာျမက္ခင္းလမ္းေလးေပၚ ထိုးက်ေနေသာ အရိပ္ေလးေတြ ကို သူတို့ေငးၾကသည္။
‘ ဒီေနရာက ပန္းျခံနဲ့မတူေတာ့ဖူးေတာအုပ္ေလးျဖစ္ေနျပီ ‘
သုစနၵာေျပာလိုက္တာကို စ၀္ၾကားလိုက္စဥ္ သူတို့နွင့္ ေပ၂၀၀အကြာ ဘယ္ဘက္တြင္ အေျပာက္အကြက္မ်ားျဖင့္ က်ားသစ္တေကာင္ကိုရုတ္တရက္ ေတြ့လိုက္ရေလသည္။ သူသည္ သူ့ပါးစပ္ကိုလက္ျဖင့္အုပ္လိုက္မိျပီး ခ်က္ျခင္းရပ္လိုက္သည္။
က်န္လက္တဖက္က က်ားသစ္ဆီသို့ လက္ညိွုးထိုးျပလိုက္သည္။
သူတို့နွစ္ေယာက္သား ၾကက္ေသေသသြားၾကသည္။ ထြက္မေျပးေသးပဲ သူတို့ကိုၾကည့္ေနေသာ က်ားသစ္ကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ အသက္ပင္မရႈနိုင္ျဖစ္ေနသည္။ က်ားသစ္က လံုး၀မလႈပ္ပဲ သူတို့နွစ္ေယာက္ကို စူးစူး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သည္ေနရာတြင္ ခန့္ညားထည္၀ါေသာ တိရစၧာန္တေကာင္နွင့္ တည့္တည့္ရင္ဆိုင္ေတြ့လိုက္ရေသာအခါ စ၀္သည္ တုန္လႈပ္ ရင္ဖိုေနမိေတာ့သည္။ က်ားသစ္၏ညာဘက္ျခမ္းသည္ ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနျပီး ရွည္လ်ားလွေသာ ကိုယ္ကို ရွင္းရွင္းျမင္ေနရသည္။ ေခါင္းကသူတို့ဘက္ဆီ လွည့္ထားသည္။ ေထာင္ေနေသာ နားရြက္မွ ေခါက္ေနေသာ အျမီးထိ အသားေရသည္ ေနေရာင္တြင္ အေရာင္တလက္လက္ျဖင့္ ေရႊရည္မ်ားလဲ့ထ ေနသလိုထင္ရေလသည္။ သူသည္ ေရေျမေတာေတာင္ပိုင္နက္္၏အရွင္သခင္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုျပသဖို့ ျငိမ္သက္ေနျခင္းျဖင့္ သူ၏ စြမ္းအင္နွင့္ အင္အားမ်ားကို ထိန္းထားေနပံုရသည္။
စ၀္က သတိေပးေျခာက္လန့္သည့္အေနျဖင့္ ေလထဲကို ေသနတ္ေထာင္ေဖာက္ရန္အတြက္ သူ့သက္ေတာ္ေစာင့္နွစ္ေယာက္ကို အခ်က္ျပဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ က်ားသစ္သည္ သတိေပးေျခာက္သံကိုၾကားလိုက္သည့္အတြက္ လွပခန့္ညားစြာ အင္အားရိွစြာျဖင့္ အေ၀းသို့ အဟုန္ျဖင့္ ခုန္လႊားေျပးထြက္သြားေလသည္။
စိမ္းလဲ့ေအးစံအိမ္ေတာ္ကို ပတ္ျပီးလွည့္လည္သြားေသာေနၾကေသာ က်ားနွင့္ က်ားသစ္မ်ားရိွသည္ဟု အေစာင့္ေတြကဆိုေလသည္။ သို့ေသာ္ လူတေယာက္ကိုမွ် သူတို့က အနၱရာယ္မေပးပဲ သူတို့ကိုလည္း လူေတြက မသတ္ျဖတ္္ၾကေခ်။
စံအိမ္ေတာ္ေရွ့ဆင္၀င္ေနရာ မာဘယ္လ္ေက်ာက္ျပားေပၚ၌ ယြန္းစားပဲြ ၀ိုင္း၀ိုင္း ပုပုေလးေပၚတြင္ အစားအေသာက္မ်ားတင္ျပီး စားေသာက္ၾကရင္းကေျပာဆိုၾကေသာ ပစ္ကနစ္၏အဓိအေၾကာင္းအရာသည္ က်ားသစ္ကိုေတြ့လိုက္ေသာ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
စားဖိုမွူးက ေမႊးၾကိုင္အရသာရိွေသာ ဟင္းမို်းစံုနွင့္ အေနေတာ္ ထမင္းေပါင္းအပံုေလးေတြကိုျပင္ဆင္ထားေလသည္။နူးညံ့ေသာ မက်ည္းရြက္နုနုမ်ားကို နံနက္ေစာေစာတြင္ အေရွ့စံအိမ္ေတာ္ပတ္ပတ္လည္ရိွ မက်ည္းပင္ေတြေပၚက တက္ခူးလာခဲ့ၾကသည္။ဆလပ္ရြက္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္္နွင့္ ေျမပဲ၊ ခို်ျမေသာၾကက္သြန္န၊ီ ၾကက္ဥအက်က္ျပုပ္၊ သံပုရာရည္၊ နွမ္းဆီတို့ကိုေရာနယ္သုပ္ထားသည္။ အခ်ဥ္ေဖာက္ထားေသာ သမင္သားကို မီးေသြးမီးျဖင့္ ကင္ေနရာ တစီစီျမည္ေနျပီး ေမႊးပံ့်ေသာ ခ်ဥ္တူးတူးနံ့ေလးက အရသာရိွမည့္ပံုရေလသည္။
ရိုးရိုး ၾကက္သားဟင္း ၊ မ်ားလွစြာေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ဟင္းမ်ား ၊ တိုင္းယိုင္အစာမ်ားျဖစ္ေသာ ဆီတိုဟူး၊ မႈန္ညွင္း ခ်ဥ္ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္ ၊တိုဖူး၊ ဆြန္တန္ဟင္းခို် ၊ နြားနို့ေျခာက္ေၾကာ္ မ်ားျဖင့္ ျပည့္စံုေနေတာ့သည္။ ျငုပ္သီးအစိမ္းအနီ ၊တို့ေရာေနွာလ်က္ တို့စားစရာအခ်ဥ္ အမယ္အမို်းမို်း၊သံပုရာသီးျခမ္းမ်ား ကိုပန္းကန္ျပားထဲထည့္ေပးထားသည္။
‘ တိုင္းယိုင္ေတြစတိုင္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ့ေမာင္တို့လိုစားစမ္းပါ။ ေငြဇြန္းေတြဘာေတြနဲ့လုပ္မေနစမ္းပါနဲ့ ‘
သုစနၵာ စဥ္းစားၾကည့္သည္။
စ၀္သည္ အိမ္မွာတုန္းက တခါမွ မေျပာဖူးပါပဲ အခုမွ ေျပာေနရာ သူသည္ အားလံုးနွင့္ တသားတည္း ေပါင္းစည္းသြားလို၍ျဖစ္မည္ဟု သူမေတြးျပီးလက္ခံေလသည္။ သုစနၵာအား သူ့ေဘးမွာထားျပီး လက္ျဖင့္ စားပံုကိုလက္ေတြ့သင္ေပးသည္။ သူက လက္ျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္စားျခင္းျဖင့္ ပိုအရသာရိွေစခ်င္မိသည္။ အခိုင္းေစေတြက ဇလံုမ်ား ယြန္းခြက္မ်ားျဖင့္ ေရမ်ားသယ္ေဆာင္လာေပးသည္။ သူတို့သည္ အစာမစားခင္၊ စားေနစဥ္ နွင့္ စားျပီးသည့္အခါ လက္ကိုေဆးေၾကာၾကရန္ျဖစ္သည္။ သုစနၵာကသူတို့လို လိုက္ျပီး စားဖို့ ၾကိုးစား ေနတာကို အားလံုးက စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ လက္ေတြကို စင္ၾကယ္သန့္ေနေအာင္ေဆးေၾကာျပီးမွ အစာကိုလက္ျဖင့္ထိၾကေလသည္။
သုစနၵာမွာေတာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ၊ လက္ေမာင္း ၊တေဒါင္ တို့အားလံုး ကို အစာေပၚမူတည္ျပီးလႈပ္ရွားေနရရာ စားပဲြေပၚကေရခြက္ျပုတ္က်သြားရသည္အထိျဖစ္ေလသည္။
ဆင္၀င္ေအာင္ေျခတြင္ ေလးလံၾကီးမားေသာ မာဘယ္လ္ေက်ာက္တံုးၾကီးနွစ္တံုးခ်ထားသည္။ ထိုေက်ာက္တံုးၾကီးသည္ ပစ္ကနစ္အတြက္ အေတာ္ အသံုးတည့္ေလသည္။
‘ဒီေက်ာက္တံုးၾကီးက ပစ္ကနစ္အတြက္ ခ်ထားတာလား ။ ဘာအတြက္လဲ ‘
သုစနၵာ က စားေနစဥ္ေမးလိုက္သည္။
‘ တျခား ကိစၥေတြအတြက္လည္း သံုးမွာေပါ့ ‘
‘ အခ်စ္ေျပာတာမွန္တယ္ ။ ‘
စ၀္ျပန္ေျဖသည္။ ‘ ျပီးေတာ့ေလ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္နွစ္ခုရိွေသးတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုေျပာရရင္ အရွည္ၾကီးပဲ ‘
‘ ေတာ္ပါျပီ ‘ သုစနၵာကျပန္ေျပာသည္။ ‘ က်မ တိုင္းယိုင္လို စားေနရင္ ေမာင္ သင္ေပးေနာ္ ‘
စ၀္က
‘ ေမာင့္ ဦးေလးက ဒီေနြရာသီ စံအိမ္ေတာ္္္ၾကီးစေဆာက္ေတာ့ စံအိမ္ေတာ္ၾကီးကိုေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ဖို့ ေၾကးရုပ္ေလးခု ရဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြကို အမိန့္ေပးတယ္ ။’
‘ ဒါ ဗုဒၶဘာသာရဲ့ ဓေလ့တခုလား ‘ သုစနၵာကေမးလိုက္သည္။
‘ မဟုတ္ပါဖူး ။ဒါက ဗုဒၶဘာသာနဲ့ ဘာမွ မဆိုင္ဖူး ။၀ိညာဥ္ေတြကို ယံုၾကည္တာက ဘာသာေရးထက္ပို ေရွးက်တယ္ ။ လူေတြကေလ အိမ္တိုင္းမွာ အေစာင့္အေရွာက္ေတြရိွတယ္လို့ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ သူတို့က ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္လို့ယံုၾကည္ၾကတယ္။ စိမ္းလဲ့ေအးမွာ ေၾကးရုပ္ထု ဘီလူးရုပ္ေလးရုပ္ရိွတယ္ ။ဒီအရုပ္ၾကီးေတြကို အခု ဒီမာဘယ္လ္ေက်ာက္တံုးၾကီးေတြေပၚမွာ တင္ထားတာ။ ေမာင့္ ဦးေလးက ဒီဘီလူးေၾကးရုပ္ၾကီးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို့တာ၀န္ေပးထားတယ္ ။အမိန့္ေပးထားတာေပါ့ ။ ျပန္ျပီး သူတို့ကို တပတ္တခါ အသားေကြ်းရတယ္။ ဦးေလး ဆံုးသြားျပီး သူ့သား စ၀္အံုဆိုင္က ၀ိညာဥ္ေတြကို အသားေကြ်းတာ ရပ္လိုက္တယ္။ သူက အဂၤလန္မွာ ပညာသင္ခဲ့တယ္ေလ အခ်စ္နားလည္တယ္မဟုတ္လား ။ဒီယံုၾကည္မႈေတြက အဓိပၸါယ္ မရိွဖူးလို့ ထင္တယ္။ ဒီေတာ့ ၀ိညာဥ္ေတြက ညစ္ပတ္တဲ့အေနနဲ့ ျပန္ကလဲ့စားေခ်တဲ့အေနနဲ့ စံအိမ္ေတာ္ မွာရိွတဲ့ အေစာင့္ေတြ အလုပ္သမားေတြကို ဖ်ားေအာင္လုပ္ေတာ့တာပဲေလ။ ‘
‘ ေနာက္ေတာ့ေရာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လဲ ‘
လက္ထဲက ပန္းကန္ျပားကို ေအာက္ခ်လိုက္ရင္း ကသုစနၵာသည္ စူးစူးစိုက္စိုက္ျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
‘ ေနာက္တခုက အလုပ္သမားတေယာက္က ဒီေၾကးရုပ္ထုကို လက္နဲ့ မရိုမေသ ထိလိုက္ရင္ ဒီအလုပ္သမားလက္က ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ ေရာင္ကိုင္းျပီး ကိုက္ခဲနာလာေတာ့တာပဲတဲ့ ။ ထမင္းခ်က္တေယာက္က ဘီလူးေခါင္းကိုလက္နဲ့ ပုတ္လိုက္လို့ ဒီ ထမင္းခ်က္ တခါတည္း ကယ္ပါယူပါနဲ့ အၾကီးအက်ယ္ဖ်ားေတာ့တာပဲ ေနာက္ဆံုးေဆးရံုေပၚမွာဆံုးသြားတယ္။ေမာင့္ ၀မ္းကဲြအကိုက လုပ္ထားခဲ့တာမို့ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ လူေတြ သိပ္ေၾကာက္ၾကရတယ္။ သူနဲ့ သူ့ မဟာေဒ၀ီ နွစ္ေယာက္ပဲ ဘာမွ မျဖစ္ဖူး ‘
‘ ဘာလို့လဲ ‘
‘ ဘာလို့ဆို သူတို့က ၀ိညာဥ္ေတြရဲ့ အရွင္သခင္ေလ။ သူတို့အေပၚေတာ့ ဘာအနၱရာယ္မွ မက်ေရာက္ဖူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အကိုက ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ၀ိညာဥ္ေတြကို အစာျပန္ေကြ်းမယ္ ဒါေပမဲ့ စံအိမ္ေတာ္မွာ မဟုတ္ပဲ အျပင္မွာေပါ့ ။ သူက ဒီဘီလူးေၾကးရုပ္ေတြကို ေနာက္ထပ္ မေကာင္းတဲ့ အျပုအမူေတြမလုပ္ရဖူးလို့ အမိန့္ေပးျပီး မူထီြဘုရားကိုေစာင့္ေရွာက္ပို့ ဒီကေန ပို့လိုက္တယ္ေလ။ အခုထိ ဘီလူးရုပ္ေလးရုပ္က မူထီြဘုရားေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရတယ္ ေနာက္ထပ္ဘာဒုကၡမွ မေပးေတာ့ဖူး ။ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ေတာ့ဖူး ။’
‘ ေမာင္ဒါေတြ အားလံုးကို တကယ္ယံုလား ‘
သုစနၵာက မယံုမၾကည္ျဖင့္ေမးလိုက္သည္။
‘ ေမာင္ေျပာျပတာက မ်က္ျမင္သက္ေသေတြက သူတို့ ျမင္တာကိုျပန္ေျပာျပတာ ၊ၾကားရတာေတြပဲေလ။ ေမာင္တို့ နမ့္ပန္းကိုျပန္ရင္ မူထီြဘုရားကိုျဖတ္သြားရမွာ အခ်စ္ ဒီဘီလူးရုပ္ေတြကို အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ေလ ‘
နမ့္ပန္းသို့အျပန္ခရီး၌ လမ္းတြင္ မူထီြဘုရားေရွ့ေရာက္ေသာအခါ ကားရပ္လိုက္ျပီးေနာက္ တံခါးေလးေပါက္တြင္ အေစာင့္အျဖစ္ရိွေနေသာ ဘီလူးေၾကးရုပ္ေလးရုပ္ကို သုစနၵာအား သြားၾကည့္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
အေရွ့ဂိတ္ေပါက္၀တြင္ရိွေသာ ၀ိညာဥ္ဘီလူးေၾကးရုပ္သည္ ၅ေပ အျမင့္ရိွျပီး ထူးထူးျခားျခားပင္ သူတပါးကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ လုပ္တတ္ေသာ မ်က္နွာမို်းျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရေလသည္။ သူ့မ်က္လံုးေတြသည္ သူ့ကိုတေယာက္ေယာက္က သတိထားၾကည့္တာ ခံေနရသလိုု ေနာက္ကလိုက္ေနသည္။ သူ့မ်က္လံုးက ေျပာင္ေလွာင္သလို မခိုးမခန့္ေျပာင္းသြားတတ္ေလသည္။
စ၀္သည္ စိမ္းလဲ့ေအးတြင္ တာ၀န္ျဖင့္ေနစဥ္က သူသည္ သံသယစိတ္ျဖင့္ အျပစ္တခုကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကူ်းလြန္ထားခဲ့ဖူးသည့္အတြက္သူကေတာ့ ၀ိညာဥ္ကိုအေသအခ်ာယံုၾကည္ထားေလသည္။
လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ျဖစ္ေလ့မရိွေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုက ျဖစ္လာရျပန္ေလသည္။ေနၾကတ္ျခင္း။
စ၀္ေရာ သုစနၵာပါ တခါမွ သည္လိုအျဖစ္မို်းကိုၾကံုဖူးခဲ့ျခင္းမရိွေခ်။ သူတို့သည္ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အလြန္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ေဗဒင္နကၡတ္ဆရာမ်ား၏ၾသဇာသည္ တိုင္းယိုင္လူ့အဖဲြ့အစည္းေပၚတြင္ အလြန္ သက္ေရာက္မႈရိွေလသည္။
သူတို့ကေနာင္ျဖစ္လာမည့္ အနာဂတ္ကိုၾကိုတင္ နိမိတ္ဖတ္ ေဟာကိန္းထုတ္တတ္ၾကေလ၏။သူတို့က လြန္ခဲ့ေသာနွစ္ေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက ရိုးရာအျဖစ္အပ်က္မ်ားအရ တြက္ခ်က္ျပီး ၾကိုတင္ေဟာၾကသည္။
စ၀္ကေတာ့ မ်က္လံုးကိုထိခိုက္မွာကိုေတြးပူသည္။ ထို့ေၾကာင့္ သူ့လူထုကို ေနၾကတ္လွ်င္ ေနကိုတိုက္ရိုက္မၾကည့္မိၾကဖို့သတိေပးထားသည္။ သူသည္ ေက်ာင္းက ဆရာမ်ားကို ေခၚယူျပီး အစည္းအေ၀းလုပ္သည္။ ေနၾကတ္တာကိုၾကည့္ဖို့ ပင္းအပ္အေပါက္ေလးေဖာက္ထားေသာ ဂ်ပ္ဗူးျဖင့္ ၾကည့္နည္းကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ျပီးျပသသည္။
မိုးရာသီၾကီးမွာေတာင္မွ တိမ္ကင္းစင္သည့္ပူျပင္းေသာေနထြန္းလင္းေနေသာေန့တြင္ ေနစတင္၍ ၾကတ္ေလေတာ့သည္။
ထိုေန့ တိတ္ဆိတ္ေနေသာနံနက္ခင္းတြင္ျဖစ္သည္။ေလသည္ ထူးထူးျခားျခား မတိုက္ပဲ ျငိမ္ေနသည္။သုစနၵာကေတာ့ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာမို်းမဟုတ္ပဲ တျဖည္းျဖည္းျခင္း အလင္းေရာင္ မိွန္သြားတာမို်းျဖစ္ေစခ်င္မိသည္။
စ၀္က ဆင္၀င္တြင္ ေနၾကတ္တာၾကည့္ဖို့ အရိပ္ေသတၱာေလးကိုျပင္ဆင္ေနသည္။ ဒါမွ ေနအလင္းေရာင္ကို လက သြားပိတ္ဆို့သြားပံု အဆင့္ဆင့္ကို ေလ့လာေတြ့ရိွရမွာျဖစ္သည္။စ၀္က ေနစတင္ ခို်င့္ခြက္သြားပံုကို သုစနၵာအားျပလိုက္သည့္အခိ်န္တြင္ မေရတြက္နိုင္ေသာ ဆူညံသံမ်ား စတင္ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ အေျမာက္ပစ္သံလိုေပါက္ကဲြသံ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဗံုတီးသံေတြတုန္ခါျမည္ဟီးသံ အိုးခြက္ ဇလံုေတြ အစုလိုက္တီးခတ္သံ မ်ားသည္ နမ့္ပန္းတျမို့လံုး နားကဲြလုမတတ္ ဆူညံ ပြက္ပြက္ထေနေတာ့ေလသည္။
သုစနၵာသည္လက္ထဲကေသတၱာေလးကိုပစ္ခ်လိုက္ျပီး စ၀္ဘက္လွည့္လိုက္သည္။ လံုး၀ကို ရႈပ္ေထြး ေနေတာ့သည္။
‘ ဘာေတြျဖစ္တာလဲ ။တတိယ ကမၻာစစ္ျဖစ္ျပီလား ‘
‘ေမာင္အခ်စ္ကိုဒီအေၾကာင္းေျပာျပဖို့ေမ့သြားတယ္’
ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနေသာအသံၾကားသူမၾကားရေအာင္သူေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
‘ေမာင့္လူထုကေၾကာက္လို့နဂါးလက္က လြတ္ဖို့ၾကိုးစားေနၾကတယ္ ‘
‘ ဘာနဂါးလဲ ‘
‘ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီတခုက ေနကို မို်ခ်ဖို့ၾကိုးစားေနတယ္ ‘
‘ က်မ သေဘာေပါက္ျပီ ‘
သုစနၵာေနာက္ဆံုးမေတာ့ နားလည္လာေလသည္။
‘ ဒီလိုအျဖစ္မို်းပဲ ေနာက္တခါက် လငပုပ္ဖမ္းရင္ျဖစ္လာမွာ။ ေရွးကအျဖစ္အပ်က္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးဖူး ‘
ေန့ အလင္းသည္ မိွန္ေဖ်ာ့သြားသည္။ ဆူညံသံမ်ား ျငိမ္သက္သြားသည္။
‘ သူတို့ အရံွုးေပးလိုက္မွာလား ။ ဒီအျဖစ္က ရုန္းထြက္မွာလား ‘
သုစနၵာက စ၀္ကိုေမးလိုက္သည္။
‘ ေမာင္ထင္တယ္ နည္းနည္းစီ … ဒီေလာက္ၾကာလိမ့္မယ္လို့ သူတို့ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ ‘
တျဖည္းျဖည္းနွင့္ အလြန္ေမွာင္မိုက္သြားသည္။ အလြန္တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္သြားသည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ညကိုေရာက္သြားေတာ့သည္။ အိပ္ဖို့ပဲရိွေတာ့သည္။ နံွေကာင္ေတြ ကို်င္းေကာင္ေတြ ပိုးမႊားေကာင္ေတြ ငွက္ေတြ နွင့္ တိရစၧာန္ေတြ အားလံုး အိပ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ဇရက္ေလးေတြ ျငိမ္ေနသည္။ ယဥ္ေနေသာ ေဒါင္းနွစ္ေကာင္ ျမက္ခင္းေရွ့မွာ ငိုက္ျမည္းေနသည္။
ရုတ္တရက္ ခ်က္ျခင္းပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ေန့အလင္းေရာင္နွင့္ ဆူညံသံမ်ား ေၾကာင့္ စ၀္နွင့္ သုစနၵာတို့သည္ အစကဆူညံသံမ်ားထက္ပင္ ပို၍ အံ့အားသင့္ လန့္ဖ်ပ္သြားၾကသည္။
သဘာ၀တရား၏လွည့္ျဖားမႈေၾကာင့္ေျပာင္းလဲသြားရေသာအျဖစ္အပ်က္ကို ေၾကာက္ရံြ့တုန္လႈပ္ျပီး မေကာင္းေသာအျဖစ္တခုခု က်ေရာက္ေတာ့မည္ဟု ေတြးထင္မိၾကေလသည္။ ေနစၾကၤာ၀ဠာၾကီး၏ ပတ္လမ္းတေလွ်ာက္ ရွားပါးစြာျဖင့္ လနွင့္လမ္းေၾကာင္းတထပ္ထည္း သြားက်ေသာအျဖစ္ေၾကာင့္သူတို့သည္ ေဆာက္တည္ရာမရ ကယ္သူမဲ့ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။
တျဖည္းျဖည္း ေန၏အလင္းေရာင္ ျပန္လည္ေတာက္ပလာေသာအခါမွသာ ဘ၀သည္ ျပန္လည္အသက္၀င္လာေလသည္။ ထိုအခါ ယံုၾကည္မႈမ်ားအျပည့္အ၀ျဖင့္ ဆူညံသံလုပ္သူမ်ား တဖန္ျပန္ေပၚလာၾကျပန္သည္။ သူတို့သည္ အားသစ္မာန္သစ္ျဖင့္ ျပန္လည္ ဖဲြ့စည္းျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့သူတို့ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ေလသည္။ ေနလံုးၾကီးကို လံုး၀ မို်ခ်ျပီးသြားေသာအခါ နဂါးၾကီးသည္ တဖန္ထြက္ခြာသြားျပီး ေနာက္ထပ္တၾကိမ္မတိုင္ခင္ထိေတာ့ ဆုတ္ခြာေနဦးမည္ျဖစ္ေပသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
