>
သားသားေလး ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေတာ္ပါၿပီ
ကိုုသားၾကီး
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
မိုးမခ၊ ေမ၇၊ ၂၀၁၁
ကဲ လာဗ်ာ ထိုင္ ကိုသားႀကီး၊
ခင္ဗ်ားသေဘာၤသီးစားမလား၊
သေဘာၤသီးစားတယ္၊ အိမ္မွာ႐ွိတယ္
ငွက္ေပ်ာသီးေရာ
ေတာ္ၿပီ မဆာဘူး၊
ခင္ဗ်ား မႏၱေလးေရာ မသြားျဖစ္ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားက မႏၱေလး မွတ္ပံုတင္နဲ႔ေလ၊ ARVက အခက္အခဲ မ႐ိွရမွာ။
အင္း မသြားတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အရင္တစ္ေခါက္သြား၊ ေသြးစစ္၊ စာရင္းသြင္းၿပီးကတည္းက မထူေတာ့တာ၊ ခုခ်ိန္ထိဘဲ။
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ခုေဆး႐ံုႀကီးက သူတို႔ခ်ိန္းတဲ့ရက္ ပ်က္ကြက္ရင္ ရက္ခ်ိန္းေတြ အေဝးႀကီး ေရႊ႕ခံရမယ္ ၾကားတယ္။
အင္းမသြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ မသြားႏိုင္တာပါ၊ အခုဟာက ထမင္းကို မစားခ်င္ဘူး၊ ထမင္းကို မျမင္ခ်င္ဘူး၊ မေတြ႕ခ်င္ဘူး၊ ထမင္းပြဲကို မၾကားခ်င္ဘူး၊ ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ မုန္႔ကေလး စားခ်င္စားလိုက္၊ နဲနဲေပါ့၊ မကုန္ဘူး၊ စပ်စ္သီးေလး စားခ်င္စားလိုက္၊ သေဘာၤသီးေလး စားခ်င္စားလိုက္၊ အင္း အဲ ဟင္းေတြဘာေတြ မစားႏုိင္ဘူး၊ ဆန္ျပဳတ္ေတာ့ ေသာက္ပါတယ္၊ လမ္းသြားရင္ အားမ႐ွိဘူး၊ ေနာက္ျပန္ျပန္ဆြဲၿပီး မူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္နဲ႔၊ လဲမလို ျဖစ္ေနတာ။
အိမ္မွာလား၊ အိမ္မွာကအေမရယ္၊ အေမအိုတစ္ေယာက္၊ အဘြားတစ္ေယာက္၊ အဘြားက (၈၂) ႏွစ္ထင္တယ္။ အမတစ္ေယာက္၊ အမက သမီး(၂) ေယာက္၊ တစ္ေယာက္က ရန္ကုန္မွာ၊ အိမ္မွာ (၅) ေယာက္ေပါ့၊ အင္း သားသမီးက DSA ပထမႏွစ္တက္ေနတာ တစ္ေယာက္၊ သမီးႀကီးက…………ၿမိဳ႕မွာ သူအေမနဲ႔ အတူေနတာ၊ သူက အလယ္တန္းျပ၊ သမီးအလတ္က ……….မွာလုပ္တယ္။ အဲဒီအလတ္တစ္ေယာက္ကပဲ ပို႔ႏိုင္တာပဲ၊ တစ္လတစ္ေသာင္းပို႔ႏိုင္တယ္၊ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေပါ့ဗ်ာ၊ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာၿပီးေတာ့ စားရတာေပါ့၊ အိမ္ကလဲ ေစ်းကေရာင္း မေကာင္းဘူး၊ စားမႈကို မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ၊ မွန္တာေျပာရရင္ အိမ္က အရင္ဟိုတေလာက အေအး ေရာင္းတယ္၊ အဲဒါကလဲ မိုး႐ြာလိုက္ ေအးလိုက္ဆိုေတာ့ အရင္းကျပဳတ္ေရာ၊ ဒါနဲ႔ဘဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ ပူတင္းတို႔၊ ငွက္ေပ်ာပူတင္းတို႔၊ ေက်ာက္ေက်ာတို႔၊ တစ္ခါ အမက ျပန္ေရာင္းျပန္ေရာ။
သူတို႔က ၾကည္ျဖဴလားဆိုရင္ ဟိုဟာေလ မုန္႔ေလးစားေနတယ္ဆိုရင္ ဦးေလးမုန္႔စားပါအံုးလားလို႔ မ႐ွိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ မေအာက္ေမ့ပါဘူး၊ ေသမဲ့သူပါ၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လုပ္ေတာ့ သူတို႔အျပစ္ေပါ့၊ အဲလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္သမီးက ေငြပို႔ရင္ စားရတယ္၊ အဲဒါဘဲ။ အမကေတာ့ ထမင္းကေတာ့ ေကၽြးတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အစားကို မစားႏိုင္ဘူး၊ နဲနဲဘဲ စားႏိုင္တယ္။ ဟိုတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္နဲ႔ ကြဲၿပီးကတည္းက သူနဲ႔ အတူတူေနတာေပါ့၊ အတူတူေနၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒိုးတူေဘာင္ဘက္ လုပ္စားတယ္ေလ၊ လုပ္စားရတယ္ေလ၊ နဂိုက ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာေလ၊ ၾကံခင္းေတြလဲ လုပ္တယ္။ ေ႐ႊလီငအိုးတံတားဖက္မွာ အဲဒီမွာ (၁၃)ႏွစ္ၾကာတယ္၊
ဒီပိုး႐ွိတယ္လို႔သိတာ ဘာၾကာအံုးမွာလဲ၊ ၁ႏွစ္နဲ႔ ၆လ ၇လေလာက္ဘဲ ႐ွိေသးတာ၊ အင္းမိသားစုကလဲ အကုန္သိတယ္၊ တခါတခါ စိတ္မွန္တဲ့အခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္တာျပဳတ္တာ စားတယ္၊ တခါတေလက်ရင္ ႐ြံတယ္ဘာညာေပါ့၊ အမေရာ တူမေရာ အဘြားေရာ အေမတစ္ေယာက္ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွန္းေတာ့ မသိပါ ဘူး၊ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ စားခ်င္ရင္လဲ စားတာဘဲ၊ ဟင္းေကာင္းတဲ့ရက္ စားတယ္၊ ခြဲျခားမႈေတာ့ ႐ွိတယ္၊ အေမ့ေတာင္ တရားေဟာထားရတာ၊ အေမရယ္ မကူးပါဘူး၊ အေမဘာသာေနပါ၊ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းေန႐ံုနဲ႔ မကူးပါဘူးလို႔ အဲလိုေျပာထားရတယ္။
ေၾကာက္ၾကတာေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္တဲ့သူေတြ ႐ြံတဲ့သူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဝဋ္ေၾကြးလို႔ အဲလိုဘဲေအာက္ေမ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္မွ ဟိုဘဝက ႐ြံေအာင္ ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္လာ မွာကိုး၊ အေမက ခုေတာ့ နဲနဲ အေၾကာက္ေလ်ာ့လာတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ့္ဘာသာလုပ္ရတယ္၊ လုပ္ေပးမဲ့ သူမွ မ႐ွိတာကိုး၊ သူတုိ႔လဲ ဘယ္ကိုင္ခ်င္မတုန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အဝတ္ေတြ ဘာေတြ၊ အစားအေသာက္ေတာ့ ကိုယ္ကဘဲ ခြဲစားလိုက္ပါတယ္၊ သူတို႔႐ြံမွာ စိုးလို႔၊ နဂိုကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အခုလိုအနာေတြ တအားေပါက္လာမွ ခြဲလိုက္တာ။
အဲဒါဗ်ာ မေန႔က ေသြးကလဲ ေဖါက္ရခက္လိုုက္တာ၊ သူနာျပဳဆရာမေတြ ဘယ္လိုမွ ႐ွာမရဘူး ၊ အဲဒါ သူတို႔ ဆရာဝန္ သြားေခၚတယ္၊ ဆရာကိုယ္တိုင္ ေဖါက္ေပးမွ ရေတာ့တယ္။ ဒါမေန႔က ေသြးသြင္းလိုက္လို႔၊ ဆရာတို႔ ေသြးသြင္းေပးလိုက္လို႔ ႏွႈတ္ခမ္းေလး ဘာေလး ရဲေနတာ၊ အရင္က ျဖဴဖပ္ၿပီး မသာ႐ုပ္ကို ေပါက္ေနတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဲလိုကို ထင္ထားတာ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ မေလွ်ာ႔ပါဘူး၊ ေသတာ မေသတာက သူ႔အပိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က်န္းမာေအာင္ ေနတယ္၊ ကိုယ္ေနတတ္ရင္ ေကာင္းတာဘဲေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆို ဘယ္ေလာက္ထိ စဥ္းစားလဲဆိုရင္ ARVေဆးေလး ဘာေလးေသာက္လို႔ က်န္းမာလာရင္၊ အနာေလးဘာေလး ကင္း႐ွင္းသြား မယ္ဆိုလုိ႔႐ွိရင္၊ ဘုန္းဘုန္းကိုေျပာၿပီးေတာ့ ကိုရင္ႀကီးဝတ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရင္း ေနလိုက္ ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာ။
ဟုတ္တယ္ မႏၱေလးကို သြားႏိုင္လိုက္ရင္ အဲဒါကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ က်န္းမာလာမလားလို႔၊ က်န္းမာလာရင္ ေရာက္ေအာင္သြားမွာ၊ သြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပမွာ၊ ဆရာဝန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးၾကဖို႔၊ ဒီတပတ္ ၂၄ရက္သြားမယ္ အဖြဲ႕နဲ႕ေတာ့ နီးလြန္းေနၿပီ၊ လိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး။
အဲ တရားထိုင္တာေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ဘူး၊ ဘုရားကန္ေတာ့တာ စိတ္ပုတီးစိတ္တာေလာက္ သာမန္ဘဲ၊ အရင္ တုန္းက လုပ္တယ္၊ အခုမလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ ေညာင္းလာတာ၊ အင္း ျပန္လုပ္မယ္၊ လုပ္လဲ လုပ္ဖူးတယ္၊ အရသာလဲ သိတယ္၊ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ မႏၱေလးမွာ ေမြးတယ္၊ ၄ တန္းေအာင္ထိ ေနၿပီးေတာ့ ဝက္လက္ ေရာက္တာ၊ အေမကဝက္လက္သူ၊ ေကာလိပ္ေရာက္ၿပီးေတာ့မွ မႏၱေလးျပန္ေရာက္တာ၊ ၿပီးေတာ့…… ၿမိဳ႕သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ေနတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ခုဒီေရာက္ေတာ့ ဒီမွာက အေပါင္းအသင္း သိပ္မ႐ွိဘူး၊ တစ္ေယာက္ထဲေနတာ မ်ားတယ္၊ အိမ္ကလဲ ေခ်ာင္က်တယ္။
ေၾသာ္ ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ တူမလား၊ သူကေကာင္းတယ္၊ သူကခြဲျခားမႈ မ႐ွိဘူး၊ သူကနာ့စ္မ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္၊ ဘယ္လိုကူးတယ္ မကူးဘူးဆိုတာ အိမ္ကလူေတြကို ေျပာျပတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ဒီလိုAIDS ေရာဂါသည္ ေတြကို စပါယ္႐ွယ္နာ့စ္ လုပ္ဘူးတယ္၊ အဲေတာ့ သူကသိတယ္၊ အိမ္ကလဲ ဘယ္လိုမကူးဘူးဆိုတာ သိၾက ပါတယ္၊ ေၾကာက္ၾကတာ။ ဟိုတေန႔ကဆို ကၽြန္ေတာ္ဖ်ားတာ၊ ဖ်ားေတာ့ ခ်မ္းတယ္၊ ခ်မ္းေတာ့ ေစာင္ျခံဳေပး ၿပီးေတာ့ ပစ္ေျပးၾကတာ၊ အေမနဲ႔ အဘြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်မ္းရင္း ေပေနရတာေပါ့၊ အထဲထဲကေန တုန္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းၿပီးေတာ့ ဖ်ားတာ။
ဆရာက အေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အဲဒီေဖါက္တဲ့ဟာေလးနဲ႔ စစ္ေပးတာ၊ ငွက္ဖ်ားေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ သားသမီးေတြကလဲ မလာႏိုင္ၾကဘူး၊ ျဖစ္ကာစကေတာ့ လာတယ္၊ ကုၾက သၾကေသးတာ၊ သူတို႔ စစ္သြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိတာ၊ ဟာ အေဖဘာမွမ႐ွိဘူးတဲ့၊ ဖံုးတာ၊ သမီးရယ္လို႔ HIV ပဲ ေနမွာပါလို႔၊ က်န္တာက မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ဆိုေတာ့ အေဖဘာမွ မ႐ွိဘူး၊ အသဲလဲ မ႐ွိဘူးတဲ့၊ ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ိဳလဲ မ႐ွိဘူးတဲ့၊ HIV လဲ မ႐ွိဘူးတဲ၊့ အေဖေနေကာင္းသြားမွာ ဘာညာဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလဲ မၾကည့္ခ်င္ဘူး ေနမွာပါ၊ ျပန္သြားတာ၊ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့၊ သူတို႔က ဘုန္းႀကီးေဆး ေကာင္းတယ္တဲ၊့ ႐ွိမၼကားက၊ အဲဒီဘုန္းႀကီးေဆး ဝယ္တိုက္သြား တယ္။
တစ္ရက္ေတာ့ အေမက ငါ့သားရယ္ စာ႐ြက္ေလးတစ္႐ြက္ ေကာက္ရထားတယ္တဲ့၊ အဂၤလိပ္လို ေရးထား တာတဲ့၊ ငါမသိဘူး၊ ေရာ့တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ Positive၊ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးစစ္တဲ့ဟာေလး၊ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတာေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျဖစ္တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္ထားေပမဲ့ မရဘူးဗ်ာ၊ တကယ္မရဘူး၊ စိတ္ျပန္ထိန္း၊ တရားနဲ႔ ျပန္ေျဖရတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲလိုနဲ႔ သိသြားတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မွန္တာေျပာရလို႔႐ွိရင္ ဒီေရာဂါက လူရာဝင္ေတာ့တဲ့ ေရာဂါမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဒီပံုစံ အေျခအေနနဲ႔ မစိုးစိုးတို႔လို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ မၾကည္ဝင္းတို႔လို ဝဝၿဖိဳးၿဖိဳးနဲ႔၊ ဒီဇိုင္းက အေနအထားက တစ္မ်ဳိးဆိုရင္ စိတ္ထဲက အားတက္မွာေပါ့၊ အခုၾကေတာ့လဲ ျမင္ရတာက AIDS ရုပ္၊ အင္း လူက မက်န္းမာ၊ ဟိုက္ ဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္းကလဲ ကိုယ္မပါဘူး၊ အမွန္ကေတာ့ ဟိုတုန္းက လူေကာင္းတုန္းက သူ႔ဟာသူ လန္းတယ္ေလ၊ ေနရတာ လန္းတယ္၊ သူဟာသူ ျပည့္ေနတယ္၊ ခုဟာက မျပည့္ဘူး။ မိုးလင္းလာလဲ အိပ္ေရးကလဲ မျပည့္ဘူး၊ ထမင္းစားလဲ ဟင္းေကာင္းေတြနဲ႔ စားၿပီးလဲ မျပည့္ဘူး၊ အဲ နဲနဲေလး ျပည့္တာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေန႔လည္ပိုင္း အိပ္လိုက္ရရင္။
အဲ ကၽြန္ေတာ္က septrim နဲ႔ မတဲ့တာေလ၊ ေဆးေျပာင္းေပးတယ္၊ အဲဒီေဆးေသာက္ၿပီးရင္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဘာမွ ထမလုပ္နဲ႔၊ ဒီတိုင္းေလးဘဲေန အဲဒါဆိုရင္ မွင္မပ်က္ဘူးေပါ့၊ ဟိုတေလာကဆိုရင္ ထမင္းကို မခ်က္ႏိုင္ဘူး၊ အင္း ခုေတာ့ ျပန္ခ်က္ႏိုင္ၿပီ။ အမက တခါတေလ အိမ္ထဲမွာ လူခ်င္းကပ္ေ႐ွာင္ရင္ ႏွာေခါင္းပိတ္တာ လုပ္တတ္တယ္၊ အင္း တူမကေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ မ႐ွိပါဘူး၊ ခ်က္တာျပဳတ္တာေတာ့ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့။
ဒီမွာ Positive Workshop မွာတုန္းကမွ တျခား PLHA ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဘူးတာ၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တအားအက်ိဳး႐ွိတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒါအတၱနဲ႔ ေျပာတာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ အေရးႀကီးတယ္၊ ကိုယ္က ဒီေရာဂါျဖစ္ေနတာ၊ ဒါေတြသိထားေတာ့ တအားပိုေကာင္းတာ၊ ကာကြယ္ႏိုင္တယ္၊ အဲ ေနာက္တခါက်ေတာ့ သူမ်ားေတြ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ေျပာလို႔ရတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ျပဇာတ္ကရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ၾကြတက္လာတာ၊ အင္းစိတ္ထဲမွာ ဟို ေဝဒနာအားလံုး ေပ်ာက္သြားသလိုဘဲ၊ ဒီထဲ စ်ာန္ကဝင္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာ သမား၊ ဂစ္တာေတြ ဘာေတြ တီးတတ္တယ္။
ကိုဝင္းလႈိင္ဦးေလး ေတာ္ေတာ္မာလာတယ္ေနာ္၊ အားက်တယ္ဗ်ာ၊ မစိုးစိုးတို႔ ဘာတို႔ေကာ အကုန္လံုးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဝၿပီးေတာ့ကိုမွ လွေနၾကတာဘဲ၊ တခါတည္းၿပီး အသားေတြလဲ ရဲတြတ္ေနတာ၊ အင္း သားသားေလး ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ သူ႔ဗိုလ္ဝတ္စံုနဲ႔ ျမင္ခ်င္လိုက္တာ။
အႏုပညာက သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ဂစ္တာတီးတယ္၊ ဒရမ္တီးတယ္၊ အဆို တအားဝါသနာပါတယ္၊ စိုးပိုင္ သီခ်င္းေတြ၊ စိုင္းဆိုင္ေမာဝ္၊ ဘိုဘိုဟန္၊ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ဆံုးက ဘိုဘိုဟန္ဘဲ၊ စင္ေပၚေရာက္ရင္ တအား ခုန္ေပါက္၊ စင္ေပၚကခုန္ခ်၊ စ်ာန္ဝင္ရင္ မရဘူး၊ စစ္တပ္တို႔ ဘာတို႔ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ပြဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စစ္သား ေတြကို ေထြးေနတာဘဲ၊ အာမီရမ္ေတြကလဲ ခ်ေပးထားတယ္ အမ်ားႀကီးေလ။
ကိုသားႀကီး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
