ဝင္းျငိမ္း – ဇာဂနာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အင္တာဗ်ဴး
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း
ေမ ၂၄၊ ၂ဝ၁၃
႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္မွာ အခုလို ခ်န္နယ္ေတြ မေပါမ်ားမီကာလ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ဝန္းက်င္ တုန္းက ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မွာ ျမပုဏၰမာ အျငိမ့္၊ သီတာဝင္း အျငိမ့္ အစီအစဥ္ မ်ားကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ပရိသတ္မ်ားက တ႐ိႈက္ မက္မက္ ေစာင့္စား ၾကည့္႐ႈ ခဲ့ရပါတယ္။
ဒီအျငိမ့္မ်ားမွာ လူရႊင္ေတာ္ မ်ားအျဖစ္ ဇာဂနာ၊ အ႐ိုင္း၊ ဖိုးျဖဴ၊ ကင္းေကာင္၊ ငွက္ေပ်ာ ေၾကာ္တို႔ ပါဝင္ ေဖ်ာ္ေျဖ ေပးခဲ့ၾကတာပါ။
ႏိုင္ငံေရး ပုဒ္မနဲ႔ ဇာဂနာ အက်ဥ္းစခန္းကို ေရာက္ရွိခဲ့ျပီးေနာက္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္မ်ားမွာ အျငိမ့္က႑ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ေပမဲ့ ေရာင္းတမ္းဗီဒီယိုမ်ားအျဖစ္ ႐ိုက္ကူးခဲ့ၾကတာေတြေတာ့ ေစ်းကြက္အျဖစ္ရွိခဲ့ပါတယ္။
အက်ဥ္းစခန္းကေန ဇာဂနာ ျပန္ထြက္ လာခ်ိန္မွာ ေခတ္စနစ္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲ သြားျပီမို႔ သူဦးေဆာင္တဲ့အျငိမ့္ က႑ကို ၾကည့္ၾကရမလားလို႔ ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္မွာမွ သူတို႔အျငိမ့္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို မေတြ႕ရပါဘူး။
၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၂၇ ရက္ေန႔ညမွာ ျမပုဏၰမာ အျငိမ့္ကမယ္လို႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ႀကီးမ်ား ေတြ႕ၾကရေတာ့ ဇာဂနာကတဲ့ အျငိမ့္ကို ၾကည့္ၾကရေတာ့မွာပဲလို႔ အားခဲၾကပါတယ္။
သူတို႔အဖြဲ႕ နဲ႔အတူ သူတို႔ေမြးဖြားေပးခဲ့တဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ သီးေလးသီးတို႔ကလည္း ပူးေပါင္း တင္ဆက္မယ္ဆိုတာေၾကာင့္ အတိုင္းထက္အလြန္ ေကာင္းမယ့္ အစီအစဥ္ပဲ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ၾကပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာ တာကိုက “ျပည္သူ႔ အသံ၊ ျပည္သူ႔ ရင္ျပင္၊ ျပည္သူ႔ အျငိမ့္”ဆိုတဲ့ အတြက္ ပိုျပီးလည္း ရင္ခုန္ ၾကပါတယ္။
Bo Bo Entertainment မွ ကိုဘိုစန္းက ေစတနာထားျပီး ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ဖို႔ အတြက္ ေရွ႕ဆံုးတန္း လက္မွတ္ ေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ၾကည့္လည္း ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေန အရ အိပ္ေရးပ်က္ မခံႏိုင္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ တျခား အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် သြားေရာက္ မၾကည့္ျဖစ္ ေတာ့ဘဲ တိုက္႐ိုက္ ထုတ္လႊင့္တဲ့ Sky Net ကေန ၾကည့္ခဲ့ ပါတယ္။
ျမပုဏၰမာရဲ႕အဖြင့္မွာ ျမန္မာ့႐ိုးရာအကမ်ားကို တစ္ေပါင္း တစ္စည္းတည္း ေတြ႕ရတာေၾကာင့္ ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အျငိမ့္ခန္း စခ်ိန္မွာေတာ့ ေစာေစာက ပီတိေတြကို ေခ်ဖ်က္ပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။ စိတ္ပ်က္ေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြကေတာ့ မေအနဲ႔ ကိုင္ကိုင္တုတ္ေနတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊
႐ိုးရာ အျငိမ့္သဘင္ကို ေခတ္ေပၚ အက အဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ ယူေရနီယမ္အက အဖြဲ႕နဲ႔ တြဲဖက္ေစျပီး ေဘာ့ပ္မာလီရဲ႕သီခ်င္းနဲ႔ ကခိုင္းလိုက္တာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊
ျပက္လံုးမ်ားက လိုအပ္တာထက္ပိုျပီး ရွည္လ်ား ေပမ်ား ေနျခင္းေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
အင္မတန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ အိမ္မွာ ထိုင္ျပီး ၾကည့္ေနရ တာေတာင္ အခ်ိန္ေပးရတာနဲ႔ မကာမိဘူးလို႔ ယူဆတဲ့ အတြက္ တီဗီြကို ပိတ္ပစ္ခဲ့ရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ရင္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဇာဂနာကို ဖုန္းဆက္ျပီး အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခြင့္ ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။
သူ႔႐ံုးခန္းရွိရာ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို သြားျပီး ေတြ႕ဆံုရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက မေက်လည္တာေတြကို ေမးျမန္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ ညက ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္က တစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္လို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ နည္းတူ ခံစားရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပရိသတ္မ်ား ကိုယ္စားပါ ေမးျမန္းခဲ့ျခင္းပါပဲ။
ကိုသူရ အျပင္ကို ျပန္ေရာက္ကတည္းက ကိုသူရ ျပက္လံုးေတြနဲ႔ ကမယ့္ အျငိမ့္ကို ေမွ်ာ္လင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုသူရက ႏိုင္ငံေတာ္က ေပးလာတဲ့ တာဝန္ေတြနဲ႔ မအား မလပ္ေအာင္ ရွိေနခဲ့ျပီး ဇာတ္စင္ေပၚ မတက္ႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က နားလည္ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ျမပုဏၰမာ အျငိမ့္ ကမယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းသာ သြားၾကတယ္။
မတ္လ ၂၇ ရက္ (တပ္မေတာ္ေန႔)မွာ ကျဖစ္တဲ့ ရည္ ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုမ်ား ရွိသလား ဆိုတာ အရင္သိ ခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကခ်င္ ေနတာပါ။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ေျခာက္လပိုင္း ေလာက္ကတည္းက ကၾကမယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ မကဘဲ ျပည္ပႏိုင္ငံ ေတြကို လွည့္လည္ ကျပၾက မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ခဲ့ၾက တာပါ။ အဲဒီလိုကေန ျပည္ပမွာ မကဘဲ ျပည္တြင္း မွာပဲ မိုးကုန္တဲ့ အခ်ိန္ တန္ေဆာင္ မုန္းေလာက္မွာ ကမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ရခိုင္ ေကာ္မရွင္ထဲ ပါသြားေတာ့ ပြဲကဖို႔ ကိစၥက မျဖစ္ေတာ့ ျပန္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုး ကခဲ့တာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္ လ ၂၇ ရက္ေန႔ ဆိုေတာ့ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စင္ေပၚက ဆင္းခဲ့တာ ၂၅ ႏွစ္တိတိ ျပည့္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ မွာ ကၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေျပာေတာ့ အားလံုးက ကန္႔ကြက္ ၾကတယ္။ မတ္လ ၂၆ ရက္ ေန႔ညက တေပါင္း လျပည့္ည ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၂၆ ရက္ ညကို ကပါလားလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုး ကခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ျပီ ေနာက္ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ မွာပဲ စင္ေပၚကို ျပန္တက္ တယ္ဆိုတဲ့ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုျဖစ္ခ်င္ တယ္လို႔ သူတို႔ကို ရွင္းျပေတာ့မွ လက္ခံခဲ့ၾကတယ္။
ေဒၚမာမာေအး ပထမ ဆံုးပြဲကစျပီး Bo Bo Entertainment က ကိုဘိုစန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရင္းႏွီးေနၾကတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီပြဲကို သူ လုပ္ပါရ ေစလို႔ ေျပာတာ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ရဲ႕ပထမ ဆံုးပြဲကို သူ႔အစီ အစဥ္နဲ႔ ကျဖစ္သြား တာပါ။ မူလ ရည္ရြယ္ စဥ္တုန္း ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကတယ္ ဆိုတာ ရတဲ့ ဝင္ေငြအားလံုးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္ရွင္အတြက္ လွဴခ်င္ၾကလို႔ပါ။ အဲဒီလို ကမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ Sky Net က ေနလႊင့္လို႔ မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆႏၵက ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ပြဲလာ မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ပရိသတ္ ေတြကိုလည္း တစ္ႏိုင္ငံ လံုးကေန ၾကည့္ေစ ျမင္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဘိုစန္းနဲ႔ပဲ စီစဥ္ျပီး ကျဖစ္တာပါ။ မတ္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ကျဖစ္တာက စင္ေပၚက ဆင္းခဲ့တာ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန႔မို႔ အဲဒီေန႔ ကခဲ့တာ ကလြဲရင္ တျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။
အဲဒီညက ကိုသူရကို နယ္သာလင္ႏိုင္ငံ သံအမတ္ႀကီးက ဂုဏ္ျပဳဆုတစ္ခု ခ်ီးျမႇင့္တာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီဆုက ဘာအတြက္ ခ်ီးျမႇင့္တယ္ ဆိုတာ ေျပာျပပါဦး။
အဲဒီဆုက Prince Claus Award ပါ။ ဒီဆုက နယ္သာ လင္ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ ဘုရင္ရဲ႕ ဖခမည္းေတာ္ နာမည္နဲ႔ တည္ေထာင္ ထား တဲ့ဆုပါ။
ဒီဆုကTraditional ဆုတစ္ခု လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ႐ိုးရာ အႏုပညာနဲ႔ တိုင္းက်ဳိး ျပည္ျပဳ လုပ္တဲ့သူေတြကို တစ္ကမၻာလံုးကေန ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမႇင့္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ဆရာတင္မိုး ရဖူးတယ္။ ျမန္မာ လူမ်ဳိးထဲက ဆိုရင္ ဆရာတင္မိုး ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒုတိယ ရတာပဲ။
ဒီလို႐ိုးရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆုရတဲ့ ပုဂိ္ၢဳလ္တစ္ေယာက္က အျငိမ့္မွာ ႐ိုးရာ မဟုတ္တဲ့ ေခတ္ေပၚအကကို ႐ိုးရာနဲ႔ ေရာျပီး ဘာအတြက္ တင္ဆက္ ရတာလဲလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ဒီကိစၥက အဲဒီညမွာ ေတာ္ေတာ္ ေလး အစာမေၾက ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီလိုအစ္ကိုရ။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနစဥ္ ကာလ ကတည္းက အျငိမ့္ အေခြေတြ ၾကည့္ေနရတယ္။
အျငိမ့္ေခြ ၾကည့္ရင္ ၾကည့္တဲ့ သူေတြက မင္းသမီးကတဲ့အခန္းဆိုရင္ ေက်ာ္ပစ္ၾကတယ္။
လူရႊင္ေတာ္ ျပက္လံုးကိုပဲ ၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ပရိသတ္ကိုေတာ့ အျပစ္တင္လို႔ မရဘူးေလ။ သူ မႀကိဳက္တာကို မၾကည့္ဘူးေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာရွင္မ်ားဘက္က တင္ဆက္မႈမွာ အားနည္းခ်က္ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစဥ္ တုန္းက မင္းသမီး ကတာလည္း ၾကည့္ၾကတာပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီဘက္ေခတ္ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပံုစံေတြက အမ်ဳိးစံု ေျပာင္းလဲေနတယ္။
အဲဒီ ေျပာင္းလဲမႈ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ကူးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ဒါကလည္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အတြက္ ဆိုရင ္တစ္မ်ဳိး၊ စင္ေပၚမွာ ကရမယ္ ဆိုရင္ တစ္မ်ဳိးေပါ့။
ကမၻာမွာ Remix ဆိုတာေတြက ေခတ္စား ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အကကို Remix လုပ္ၾကည့္ခ်င္တယ္။
ႏိုင္ငံျခားက ေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္တည္း ကတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ရွားပါတယ္။
ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ ရွိေပမဲ့ ဝိုင္းကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ပါရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမွာလည္း ယိမ္းအက ဆိုတာ ရွိေနတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အဖြင့္မွာေတာ့ ရွိသမွ် ျမန္မာ့႐ိုးရာ အက မွန္သမွ်ကို ယိမ္း အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကခိုင္းလိုက္တယ္။ နတ္ကေတာ္ေရာ၊ ဦးေရႊ႐ိုးနဲ႔ ေဒၚမိုးေရာ အကုန္ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္သံုး ပစ္ လိုက္တယ္။
ဒုတိယ အေက်ာ့မွာက်ေတာ့ ဆီမီး ခြက္ယိမ္းကို ႏိုင္ငံတကာ ၾသခက္စထရာ တီးလံုးနဲ႔ ကခိုင္းလိုက္တယ္။
ျမန္မာ အကက ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေဘာ့ပ္မာလီ ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္။ Get Up Stand Up ဆိုတဲ့သီ ခ်င္းပါ။
စာသားအရ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါက ရက္ေဂးသီခ်င္းပဲ။
အဲဒီ သီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာကတည္းက ကၾကည့္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီေလာက္အထိ ႐ူးခဲ့တယ္။ အခု ကမယ္ဆိုေတာ့ Get Up Stand Up ကို ဆိုျပီး ျမန္မာ အကနဲ႔ ကခိုင္း ၾကည့္ေတာ့ အခ်ဳိးမေျပဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သားကလည္း US ကေန ဂီတနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးလာတယ္။
သူက သူကိုယ္တိုင္ Music ကို ျမန္မာအကနဲ႔ ကလို႔ရေအာင္ ဖန္တီးၾကည့္ခ်င္ တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ Remix လုပ္လိုက္တာေပါ့။
ျမန္မာအကနဲ႔ အေနာက္တိုင္း အကကိုလည္း ေရာေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ယူေရနီယမ္က ကိုေဇယ်ာတို႔ အဖြဲ႕ကို ေျပးျမင္မိတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႕နဲ႔ ျမန္မာယိမ္း နဲ႔ေရာျပီး အကခိုင္း လိုက္တယ္။ သီခ်င္း သီဆိုဖို႔ ကိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရက္ေဂး သမား တစ္ေယာက္ စစ္စစ္ျဖစ္တဲ့ ကိုေစာဖိုးခြာကို အဆိုခိုင္း လိုက္တယ္။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆိုရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မူရင္းသီခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ Remix လုပ္ထားတာ ျဖစ္လို႔ပါ။
အဲဒီေတာ့ ရက္ေဂး သီခ်င္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္း အကနဲ႔ ျမန္မာအက ေရာၾကည့္ လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးပါ။ တီထြင္ ၾကည့္တာေပါ့။ ကံဆိုး ကံေကာင္း စမ္းသပ္ ၾကည့္လိုက္တာပါပဲ။
ဒါကို လက္ခံတယ္လို႔ ထင္သလား။
တစ္ဝက္ေလာက္ကေတာ့ ႀကိဳက္ၾကျပီး တခ်ဳိ႕လည္း ဆဲတယ္ေပါ့။ ဒါကေတာ့ ခံရမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလုပ္ထား တာကိုး။
ဆဲတယ္ဆိုလို႔ ဆက္ေမး ခ်င္ပါတယ္။ ဆဲတယ္ဆိုတာ ျပက္လံုး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုသူရတို႔အထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ဆဲတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ပါေနတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ စင္ေပၚမွာ ႏွစ္ခါ သူ႔ပါးစပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပိတ္ခဲ့ပါတယ္။ တတိယ အႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ပစ္လိုက္တယ္။
ပြဲမကခင္ကတည္းက စင္ေပၚမွာ လိုက္နာရမယ့္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္း ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ထားပါတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ကို ထုတ္တာပါ။
အရက္ မေသာက္ရ၊ ေအာက္လံုး မေျပာရ၊ မဆဲရ အစရွိသျဖင့္ စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
အရက္ေသာက္တာကိုလည္း ပြဲျပီးမွသာေသာက္ပါဆိုတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ မွာထားတယ္။ စည္းကမ္း အားလံုးကိုလည္း လိုက္နာပါ့ မယ္ဆိုတာ လူရႊင္ေတာ္ အားလံုး လက္ မွတ္ထိုး ထားပါတယ္။ စည္းကမ္းကို ခ်ဳိးေဖာက္တဲ့ သူကို ဒဏ္ေပး ရမယ္ဆိုျပီး အဲဒီသူကိုေတာ့ ဒဏ္ေပးလိုက္ပါျပီ။
ဆဲတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမႀကိဳက္ပါဘူး။ ပရိသတ္ အမ်ားေရွ႕မွာ ေဖ်ာ္ေျဖ ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလိုဆဲတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ ႐ိုင္းပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဲဒီ လူရႊင္ေတာ္ကို ထြက္မလာေစနဲ႔ဆိုျပီး အထဲမွာ ေခၚထားခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဆဲတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ဆဲတာျဖစ္ေပမဲ့ ဇာဂနာတို႔ အဖြဲ႕က ႐ိုင္းတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္လာေစခ်င္လို႔ပါ။
ေနာက္ျပီးေတာ့ အျငိမ့္ မကခင္မွာ အစမ္း ေလ့က်င့္ၾကတယ္လို႔ သိထားပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ေလ့က်င့္ ထားပါလ်က္နဲ႔ စိန္သီးက ပရိသတ္ထဲ ဆင္းျပီး သေျပၫြန္႔တို႔၊ ကန္စြန္းရြက္တို႔ ေဝတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို အခ်ိန္ၾကာတယ္။ အျငိမ့္ရဲ႕Tempo က် မသြားေစဘူးလား။
အဲဒါက ဒီလိုျဖစ္ သြားတာပါ။ ရီဟာဇယ္ လုပ္စဥ္က အားနည္းခ်က္ လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပက္လံုးကိုေတာင္ မိနစ္နဲ႔ အတိအက် စာအုပ္ထဲမွာမွတ္ထားတာပါ။ သူလည္း ဒီလိုျဖစ္သြားတာပါ။ သူဆင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ ပရိသတ္ထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ေပ်ာ္သြားျပီး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနေတာ့တာ။
ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးျပီး ေခၚတာကို မလာေတာ့ဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္တတ္တယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြ အရွိန္လြန္သြားတာေပါ့။
ေဝၚကီေတာ္ကီနဲ႔ လံုျခံဳေရးေတြကို ဆက္သြယ္ျပီး ေခၚခိုင္းတာက တစ္မ်ဳိး၊ ႐ႈတင္ မန္ေနဂ်ာ ကိုသန္းထိုက္ကို မိုက္ခ႐ို ဖုန္းနဲ႔ ေအာ္ေခၚျပီး လိုက္ေခၚခိုင္းရတယ္။
ေနာက္ မင္းသမီးနဲ႔ စိတ္ေကာက္တဲ့ အခန္းကလည္း ၾကာလြန္းတယ္။
ဟုတ္တယ္။ ဇာတ္တိုက္တုန္းကေတာ့ ခဏေလာက္ေပါ့။ အမွန္အတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ မင္းသမီးကလည္း သူ ရသေလာက္ အခ်ိန္ကို ဆြဲယူသြား တာမ်ဳိး ရွိတယ္။ အဲဒီ ကိစၥမ်ဳိး အဲဒီညက သံုးေနရာေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ မႏိုင္မနင္း လိုက္ဖာခဲ့ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ သူေတာင္းစား ျပဇာတ္ အဆံုးပိုဒ္နားမွာ ေမာ္ေတာ္ကား ေတြကို ေအာက္ကေန ပ႐ိုဂ်က္တာနဲ႔ျပတယ္။
အမွန္က တစ္ ေခါက္ႏွစ္ ေခါက္ပဲ ျပရမွာ။ ေအာက္က ဆရာေတြက ခဏခဏျပ ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္က “ေၾသာ္ ဒီကား ေတြက လည္း မျပီးႏိုင္ ေတာ့ ဘူး” လုိ႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ မွ ေအာက္က ဆရာေတြ ရပ္သြားတာ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အားနာနာနဲ႔ပဲ ေမးခ်င္တယ္။ ဝင့္သိဂႌက ျမပုဏၰမာရဲ႕ မူရင္း မင္းသမီး ျဖစ္တာေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူက ဝလြန္းေနေတာ့ စင္ေပၚတက္ဖို႔ ကိုသူရတို႔က အတင္းေခၚခဲ့တာလား။ သူကိုယ္တိုင္က ကခ်င္တာလား။
ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္ အပြင့္လင္းဆံုး ေျဖပါမယ္။ ဒီပြဲကဖို႔အတြက္ ေဟာဒီ အခန္း ထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစည္းအေဝး လုပ္ၾကပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြခ်ည္းပဲ လုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးပါ။
အဲဒီအခ်ိန္က ျမပုဏၰမာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သီးေလးသီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ သီးေလးသီး ဆိုရင္ သူ႔မွာ မင္းသမီး ရွိတယ္။ ျမပုဏၰမာ ဆိုရင္ မင္းသမီး မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အျငိမ့္က မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ မင္းသမီးနဲ႔ ကမလဲ ဆိုတာ မဲေပးျပီး ေရြးၾကတယ္။
အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ့ မင္းသမီး သံုးေယာက္ ရခဲ့တယ္။ ျမစပယ္ငံု၊ ေခ်ာစုမ်ဳိး၊ သစ္သစ္လြင္တို႔ သံုးေယာက္ေပါ့။
ကိုအ႐ိုင္းသမီးကေလးကိုေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ အေနနဲ႔ ထည့္ဖို႔ အားလံုးက ဆႏၵျပဳၾကတယ္။ ဆိုေတာ့ အားလံုး မင္းသမီး ေလးေယာက္ေပါ့။
အစည္းအေဝး ျပီးလို႔ ထမင္း သြားစားၾကမယ္လို႔ လုပ္တဲ့အခါ ကိုေဂၚဇီလာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမပုဏၰမာ စင္ေပၚက ဆင္းလာတာ ၂၅ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္ စင္ေပၚျပန္တက္ေတာ့ ျမပုဏၰမာရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ မင္းသမီးလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ဝင့္သိဂႌကိုေတာ့ တစ္ခန္း ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေနရာ ေပးသင့္ပါတယ္လို႔ ဆိုတယ္။
ဒါေပမဲ့ ထမင္းစား မဆင္းၾကေသးဘဲ အစည္းအေဝး ျပန္ထိုင္ၾကတယ္။ ဝင့္သိဂႌက အင္မတန္ ဝေနတယ္။ သူ႔က်န္းမာေရးကလည္း ရွိေသးေတာ့ သူ႔ကို အရင္ေမးၾကည့္ မယ္လို႔ ဆံုး ျဖတ္လိုက္ၾကျပီး ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ သူကလည္း ကခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ရင္က်ပ္ ေရာဂါလည္း ရွိေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ား စားစားလည္း ကႏိုင္မွာ မဟုတ္လို႔ တစ္ပုဒ္ ေလာက္ေတာ့ ကခိုင္းမယ္လို႔ စီစဥ္လုိက္ၾကတာပဲ။
အဲဒီမွာ ဟိုအရင္ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မိုး အျငိမ့္တို႔ ဘာတို႔ ကခဲ့ဖူးျပီး ႐ုပ္ရွင္ေတြ ဘာေတြလည္း အတူတူ ႐ိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ မဆင့္ (ေမသန္းႏု)ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမယ္ဆိုရင္ သူလည္း ကူညီခ်င္ ပါတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမသန္းႏုလည္း ပါလာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျငိမ့္မွာ မင္းသမီးေတြ တစ္ေလွႀကီးနဲ႔ ကခဲ့ၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ နည္းတူ ပရိသတ္မ်ား ေျပာခ်င္ ေနမယ့္၊ ေမးခ်င္ေနမယ့္ ေမးခြန္း မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးျဖစ္ခဲ့ပါျပီ။
ဇာဂနာရဲ႕အေျဖစကား မ်ားအတြက္ ပရိသတ္မ်ား စိတ္ေက်နပ္ေလာက္မယ္ ထင္ပါတယ္။
မူရင္း – ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ေမလ ၂ဝ၁၃ www.shweamyutay.com
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
