>
တင္မုိး
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၁
(၁)
ငါတုိ႔ႏုိင္ငံက တံခါးပိတ္ထားတဲ့ႏုိင္ငံ။ လြတ္လပ္မႈကိုေၾကာက္ၿပီး တေယာက္ထီးတည္း တႏုိင္ငံထီးတည္း ေနခ်င္တဲ့ႏုိင္ငံ၊ လြတ္လပ္စြာကုန္သြယ္ရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ပညာေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ လြတ္လပ္စြာစီး၀င္လာမွာကို ေၾကာက္တယ္။
အသင္းေတြ၊ အပင္းေတြ၊ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းေပၚလာမွာကုိ ေၾကာက္တယ္။ လြတ္လပ္မႈကုိ မင္းမဲ့စ႐ိုက္လု႔ိထင္ေနတယ္။
ျပည္သူေတြဟာသိုးအုပ္ေတြလုိ ေနေစခ်င္တယ္။ စစ္တပ္လုိ အမိန္႔ေပးတာနာခံၿပီး ျပန္မေျပာမွႀကိဳက္တယ္။ ဒီလုိနည္းနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ကမၻာေျမမွာ ငါတုိ႔တေတြ သုိးအုပ္၊ ဆိတ္အုပ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ပညာတံခါးေတြ ပိတ္ခဲ့ရတယ္။ စီးပြားတံခါးေတြလဲ ဟဟမဖြင့္ရဲ။ တံခါးေပါက္က ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ရင္တမမျဖစ္ေနရတယ္။ အေၾကာက္တရား လႊမ္းမုိးတဲ့ႏုိင္ငံ။
(၂)
တံခါးဖြင့္လိုက္ပါ
က်ယ္၀န္းတဲ့ ေကာင္းကင္ယံဆုိေတာ့
ငွက္ေတြ ပ်ံလို႔ရတာေပါ့။
က်ယ္၀န္းတဲ့ပင္လယ္ဆုိေတာ့
ေခ်ာင္းငယ္၊ ေျမာင္းငယ္ေတြ
စီး၀င္ႏုိင္တာေပါ့။
စိတ္တံခါးဖြင့္ထားရင္ေတာ့
အေတြးအား၊ အလင္းအားေတြ
၀င္လာႏုိင္တာေပါ့။
တခန္းတံခါးပိတ္၊ မီးမွိတ္ထားသမွ်
ေလေကာင္းေလသန္႔နဲ႔
သင္းပ်ံ႕တဲ့ ရနံံ႕ေတြမရ။
အလင္းေရာင္ကလဲ မ၀င္
မျမင္မ်က္ကန္းနဲ႔
လမ္းေပ်ာက္ကုန္မွာေပါ့။
အထက္ပါကဗ်ာကေလး ခ်ေရးမိတယ္။ တုိ႔ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ျပတ္မွျဖစ္မယ္။ ေႏွာက္ႀကိဳး မေျပသမွ် ဘယ္မွာလြတ္လပ္စြာ လႈပ္ရွားႏုိင္မွာလဲ။ လူဆုိတာ လြတ္လပ္မႈကိုခ်စ္တယ္။ အတင္းအဓမၼ ကြပ္ညႇပ္ခံေနရရင္ အသက္႐ႈက်ပ္တယ္၊ အေမာဆုိ႔တယ္။ လြတ္လပ္မႈကုိေတာင္းဆုိတဲ့ လူမွန္သမွ် ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရတယ္။ လူေတြသိပ္ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ အမိန္႔ေပးသူ လူတန္းစားကေတာ့ သိပ္ႀကိဳက္၊ သိပ္မုိက္၊ သိပ္ခုိက္ေပါ့။ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ခြင့္ရတယ္။ သူတုိ႔ႏိႈက္စားခ်င္တုိင္း ႏိႈက္စားလုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔အခြင့္အေရးေတြ လက္ကုန္ႏိႈက္ ယူခ်င္တုိင္းရတယ္။ ဇိမ္ပဲေပါ့။
အမိန္႔ေပးတဲ့ လက္တဆုပ္စာလူတန္းစားအဖုိ႔ေတာ့ လြတ္လပ္မႈလု႔ိ အသံၾကားရင္ တီေကာင္ဆားနဲ႔တုိ႔သလုိ ျဖစ္သြားမွာအမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူအမ်ားစုကေတာ့ ေတာင္းဆုိရမွာပဲ။ “တံခါးဖြင့္လုိက္ပါ”။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေလရာရာမွာ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ ေငးတယ္၊ အားက်တယ္။ လူငယ္ကေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပညာရွာေနၾကတာ၊ စာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ စာဖတ္ေနၾကတာ သြားရည္ယိုတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာကုိယ္စီနဲ႔ ေဆာ့ေနၾကတာ၊ တီး၀ုိင္းေတြ ကပြဲေတြနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္အပန္းေျဖ ေနၾကတာ၊ ပန္းၿခံႀကီးေတြ၊ ကဖီးဆုိင္ေတြမွာေဆြးေႏြးၾက၊ တုိင္ပင္ၾကတာျမင္ရတာ အားက်တယ္။ စာသင္ခန္းေတြမွာ စာတမ္းေတြဖတ္ၾက၊ ျငင္းခုန္ေနၾကတာကို ၾကည္ႏူးတယ္။ ေဘာ့စတြန္၊ ဟားဗဒ္ တကၠသိုလ္၊ MIT တကၠသိုလ္မွာ၊ လန္ဒန္၊ အာရွ၊ အာဖရိကတကၠသိုလ္၊ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္မွာ၊ ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္၊ ကင္ဘာရာေနရွင္နယ္တကၠသိုလ္မွာ၊ တုိက်ဳိ၊ အိုဆာကာ၊ က်ဳိတုိတကၠသိုလ္မွာ … မွာ
ကိုယ့္ႏုိင္ငံတကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းတံခါးေတြပိတ္ေနတယ္။ ဂိတ္ေတြမွာ စစ္တပ္ကေစာင့္ေနတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြဟာ သခ်ဳႋင္းေရာက္လုိေရာက္၊ ယာခင္းျပင္၊ လယ္ခင္းျပင္ထဲ ေရာက္လုိေရာက္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ကေလးေတြဟာ ခြပ္ေဒါင္းအလံကေလးပိုက္ၿပီး အသက္ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေထာင္ထဲေရာက္သူ ေရာက္ေနရတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ ကေလးေတြအေပၚမွာ က႐ုဏာမပြားဘဲ ေနႏိုင္ပါေတာ့မလား။ သူတပါးႏုိင္ငံေတြ ဖြ႕ံၿဖိဳးတုိးတက္တာ မုဒိတာပြားမိသေလာက္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ဘ၀မွာေတာ့ က႐ုဏာရသ
လိႈင္းလိုထ။
ဒီေတာ့ “ေရႊဇီးကြက္ အဂၤလန္” လို ကဗ်ာမ်ဳိး ကေလာင္ဖ်ားက စီးက်လာမိေတာ့တာေပါ့။
(၄)
ေရႊဇီးကြက္ အဂၤလန္
ကၽြန္းပင္ငယ္ေသာ္လဲ
အ၀န္းက်ယ္တဲ့ အဂၤလန္။
ကမၻာအရပ္ရပ္က
ရတတ္သမွ် ပညာယူ
သူတုိ႔လူ သူတုိ႔အမ်ဳိး
တန္ခုိးႀကီးေအာင္ ပညာေပး
သူတုိ႔အေတြး သူတုိ႔အေခၚ
ကမၻာမွာ ေက်ာ္ပါေပ့
ေမာ္ၾကည့္ရတဲ့ အဂၤလန္။
ႏုိင္ငံတကာ သူနယ္ခ်ဲ႕
ေနမ၀င္တဲ့ ဒီႏိုင္ငံ
ၿပိဳင္စံရွားပါတဲ့ အဂၤလန္။
စက္မႈ သိပၸံ ၀ိဇၨာ မွန္သမွ်
မက်န္ရေအာင္ သူဆည္းပူး
ဆည္းပူးသမွ် သူျဖန္႔ျဖဴး
အၫြန္႔ခူးလုိ႔ တံခြန္ထူ
လူသားဆန္တဲ့ အဂၤလန္။
ဒီလုိ ကၽြန္းႏုိင္ငံ ဂ်င္ဂလယ္က
အျမင္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ကမၻာလွ်မ္းတာ
ဘာဆန္းသလဲ။
ေတြးၾကည့္ … ေတြးၾကည့္ …
အေရးရွိရင္ သတိနဲ႔ျပည့္စံု
ပညာဂုဏ္ကုိလဲ အေလးျမတ္ထား
ႀကိဳးစားလံု႔႔လ ဥႆဟလဲေကာင္း
ဦးေခါင္း၊ ေျခလက္ မက်န္ရ
သီလ သမာဓိ ေဆာက္တည္ေတာ့
သူတုိ႔ျပည္ထြန္းကား
ႀကီးပြားတာဘာဆန္းသလဲ။
မ်က္ကန္းေတြမႀကီးစုိး
အ႐ိုးကုိအရြက္မဖုံး
မ်က္လံုးက်ယ္တဲ ့ေရႊဇီးကြက္
လက္မေထာင္တဲ့ အဂၤလန္။
ဤအဂၤလန္ အႏွီအဂၤလန္ဟာ
စံနမူနာ ယူဖုိ႔ေကာင္းတဲ့
တကၠသိုလ္ေက်ာင္း အဂၤလန္ေပပ။
ဒီလုိအဂၤလန္အဖြဲ႕ကုိ ခ်ီးက်ဴးေရးမိလုိ႔ နယ္ခ်ဲ႕ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ ေရးရေကာင္းလားလုိ႔ တလြဲ ေခ်ာ္မေတြးလုိက္ပါနဲ႔။ ပညာမ်က္စိက်ယ္တဲ့ အဂၤလန္ကုိ ခ်ီးက်ဴးတာပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ေခ်ာင္ပိတ္ေနတာကုိ သတိရေစခ်င္လုိ႔ပါ။ ပညာတံခါးေတြပြင့္ၿပီး ႏုိင္င့ံဂုဏ္က်က္သေရ ျမႇင့္တင္ႏုိင္ၾက ပါေစ။ ။
တင္မုိး
မူရင္း – ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၉၉)၊ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၁
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
