>
ကၽြန္ေတာ္ သို႔မဟုတ္ … … … …
အငယ္မ
ဇန္န၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၁
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ကေပါ့။ အေပ်ာ္အပါးဆိုတဲ့ လိင္ရဲ႕ အရသာကို ခံစားရင္း အလြန္အကၽြံ လိုက္စားမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ည ညဆိုရင္ အျပင္မထြက္ရရင္ မေနႏိုင္၊ အခ်ိ္န္က်ရင္ ထြက္ေတာ့တာဘဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့ဘဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ေနမေကာင္းျဖစ္လိုက္၊ ၀မ္းေလ်ာလိုက္၊ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္၊ ေရယုန္ေတြေပါက္ လိုက္နဲ႔ ေရာဂါေတြက မၾကာခဏဆိုသလုိ ၀င္ ၀င္လာတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကလဲ ဘယ္ေလာက္စား စား၊ ဘယ္ေလာက္အိပ္အိပ္ ၀တယ္လို႔ မရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရုံဓာတ္ခြဲခန္းက သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားၿပီး ေသြးစစ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ သူကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵအတိုင္း ေသြးကိုေဖါက္ယူၿပီး “ဘုရားစာသာ မ်ားမ်ားရြတ္ေပေတာ့” လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ရက္ ေသြးအေျဖယူဖို႔ ခ်ိန္းပါ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကံမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ (+)ဆိုတဲ့ အေျဖကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေတြ ေခါင္းေတြျပာေ၀ၿပီး တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ အကယ္ဒမီဆုႀကီး ရလိုက္ၿပီေလ။
၂၀၀၅ ခု မတိုင္ခင္မွာကတဲက ေရဒီယိုထဲမွာ ၾကားၾကားေနရတယ္။ အဆိုေတာ္ၿငိမ္းၿငိမ္းအိဆိုထားတဲ့ A I D S အိတ္စ္ အိတ္စ္ အိတ္စ္ ေၾကာက္စရာ ေရာဂါ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိပါ ဆိုလား ဘာဆိုလား ၾကားၾကားေနရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိိုသြားကုလိုက္ ဒီသြားကုလိုက္နဲ႔ ဆရာ ေပါင္း စံုခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ မႏၱေလးက MSM တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး HIV/AIDS န႔ဲ ပတ္သက္ တာေတြ ေျပာျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ေသြးစစ္ေပးတယ္၊ ေဆးလဲ ကုေပးတယ္၊ ေဆးလဲေပးတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္ အားတက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို HIV (+) ျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းက မသိၾကဘူးေလ။ သိမွာကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္တယ္။ ဘာ့လုိ႔လဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက ၀ိုင္းၿပီး ေျပာၾကမယ္၊ ဆိုၾကမယ္၊ ျပစ္တင္ၾကမယ္ေလ။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း အသင္းေတြကလဲ သိရင္ မေပါင္းၾကေတာ့မွာစိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္လူမသိ သူမသိဘ၀နဲ႔ မႏၱေလးက TOP CENTER ဆိုတဲ့ သဇင္ေဆးခန္းကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီက ေသြးစစ္ၿပီး SEPTRIM နဲ႔ အားေဆးေတြ ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ HIV(+) ဘ၀နဲ႔ ျပန္က်န္းမာလာတယ္၊ ျပန္၀လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ HIV(+) ဆိုတဲ့ ဘ၀ႀကီးကို ေခတၱ ေမ့သြားခဲ့တယ္။ ေဆးေတြေသာက္ဖို႔လဲ ေမ့သြားခဲ့တယ္။
HIV ရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးေတြက တစတစျပန္ေပၚလာၿပီေလ။ ခႏၶာကိုယ္ကလဲ ျပန္ပိန္လာၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတမ်ဳိး ၊ ကြယ္ရာမွာတမ်ဳိး ေျပာေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကလဲ စၿပီး ရိပ္မိလာၿပီေလ။ နင္ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာေရာဂါျဖစ္တာလဲလို႔ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းက ေမးၾကေတာ့ အစပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖံုးႏိုင္သမွ် ဖံုးခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖံုးေလေပၚေလ ဖံုးေလေပၚေလ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မရူႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကို HIV ပိုး ရွိေနၿပီဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီလို ေျပာျပလိုက္ တဲ့အခ်ိန္မွာ အေမကလြဲလို႔ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအကုန္လံုး ေနာက္ဆုတ္သြားခဲ့တယ္။
မၾကာဘူး၊ မႏၱေလးေဆးရုံတက္ရေရာ။ ၂၀၀၈ မွာ ေဆးရုံစတက္ရတာဘဲ။ ေဆးရုံတက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ HIV လူနာဟာ တျခားလူနာနဲ႔ မတူပါဘူး။ လူေတြက တအားေၾကာက္ၾကတယ္။ ကူးစက္မွာကို စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေဆးကုေပးတဲ့ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြက အစေပါ့။ မ်က္ႏွာေတာင္ ဆရာ၀န္ နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဘူး။ လႊဲေပးထားရတာ။ ဒါေတြဟာ သူတို႔ေတြ လူနာကို စိတ္ထိခုိက္ေအာင္ လုပ္တာနဲ႔ အတူတူဘဲေလ။ ေဆးရုံမွာ ၁၅ ရက္ၾကာခဲ့တယ္။ ေဆးရုံတက္ေနစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေပါင္းအသင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ လာမေတြ႔ၾကဘူး။ ပိုက္ဆံတို႔ စားစရာတို႔ လွမ္းပို႔ေပးၾကတယ္။ ေဆးရုံေပၚ မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ေနခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂ်ဴတီက် အလုပ္သင္ဆရာမေလးတစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေပးစကားေတြ လာေျပာတယ္။ အားမငယ္ဘို႔၊ ဘယ္သူမွ မလာလဲ ဆရာမတို႔ရွိတယ္၊ လုိအပ္တာရွိ ေျပာပါ၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါ့မယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီ ဆရာမေလးရဲ႕ အားေပးႏွစ္သိမ့္သံကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရုံက ဆင္းၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ၊့ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မေသရုံတမယ္ အသက္လုခဲ့ရတဲ့ HIV သမားဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နားကကို ျဖတ္မသြားရဲၾကဘူး။ ဒီအိမ္က AIDS လူနာ ေရာဂါသည္ ရွိတယ္ေပါ့၊ ေျပာလိုက္ၾကတာ အမ်ဳိးမ်ဳိးဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ လမ္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔ရင္ေတာ့ အားနာပါးနာနဲ႔ ေခၚတယ္။ ကြယ္ရာၾက ရႈံ႕ျပတယ္။ စားေနတာ ေတြ႔ရင္ အားနာပါးနာနဲ႔ ေခၚေကၽြးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကလဲ ေမ့ၿပီး သြားစားမိေတာ့ ကိုယ္စားၿပီးသား သူတို႔ မစားၾကေတာ့ ဘူး၊ ကြယ္ရာမွာ သြန္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္စားၿပီးသား ဇြန္းေတာင္မွ သူတို႔က အိမ္ထဲ မထားၾကေတာ့ဘူး။ အေ၀းလြင့္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ တျခားသူေတြထားအံုး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြေတာင္ တစ္ခ်ဳိ႕ မလာရဲၾကဘူး။ တစ္၀င္းထဲ အတူေနတဲ့ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြရဲ႕ မိန္းမေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ရိပ္ကို ေတာင္ မနင္းရဲၾကဘူး။ သူတို႔ သားသမီး ကၽြန္ေတာ့္ တူ တူမေလးေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ရွိတဲ့ အိမ္ထဲကို အ၀င္မ ခိုင္းဘူး။ ေရာဂါကူးလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာၾကသံေတြ နားနဲ႔မဆံ့ေအာင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘယ္မွ မ ထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ မပတ္သက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေဆးမွလဲ ဆက္မကုေတာ့ဘူး၊ဘယ္ေဆးမွလဲ ဆက္မေသာက္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘ၀နဲ႔ အေသခံေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဒီတိုင္းဘဲ ေနလိုက္ ေတာ့တယ္။
ဆင္းရဲခ်မ္းသာ သဘာ၀၊ ေတြ႕ႀကဳံေနၾက လူတိုင္းေပ။ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ အစံုတြဲလို႔ တလွည့္စီလဲ အၿမဲေန ဆိုတဲ့ ဘုရားေဟာအတိုင္းဘဲ ေကာင္းတာေလးေတြလဲ ရွိေသးတာကိုး။
မိတ္ေဆြ MSM သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီကို ရခဲ့ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုရင္ HIV/AIDS လုပ္ငန္းေတြ ကို ေဇာက္ခ်ၿပီးလုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ေရႊျခေသၤ့ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔နဲ႔ ခ်ိပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ အားျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ဆီက္ုိ ေရာက္ေရာက္လာၾကၿပီး ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား၊ စားလို႔ ေသာက္လို႔ေကာင္းရဲ႕လား၊ ေရခ်ဳိးၿပီးၿပီလား စလုိ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို လာလုပ္ေပး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တြဲၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေပး၊ ကၽြန္္ေတာ္နဲ႔ အေမကို ဘယ္လိုေနရမယ္၊ ဘယ္လိုျပဳစုရ မယ္ ဆိုတာေတြ လာတိုင္း ေျပာျပ၊ လုပ္ေပးၾကတယ္။
သူတို႔ေတြ သြားလိုက္လာလိုက္၊ ၀င္လိုက္ထြက္လုိက္ဆိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သူတို႔ကို စိတ္၀င္စားလာတယ္၊ သူတို႔အေၾကာင္း လာ လာစပ္စုၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရႊျခေသၤ့ကလူေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာလုပ္ေပးတာ ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူစား အတူေသာက္တာေတြ သူတို႔သိလာ ျမင္လာၾကတယ္။ ယူ ယူလာတဲ့ လက္ကမ္း စာေစာင္ေတြလဲ ဖတ္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အရင္တုန္းကလို HIV/AIDS ေရာဂါအတြက္ မေကာင္းတဲ့ အျမင္ေတြနဲ႔ မျမင္ေတာ့ဘဲနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေမးၾက၊ ကူညီၾကနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာက္အလန္႔ႀကီး စက္ဆုတ္ ရြံရွာၿပီး ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနၾကသူေတြလဲ ရွိေသးတာဘဲ။
အခုလို PLHA ဘ၀မွာဘဲ AIDS/STD Team၊ CHBC၊ DRC (Dannish Red Cross) တို႔လို က်န္းမာေရး အဖဲြ႔ေတြနဲ႔ ခ်ိပ္ဆက္မိေတာ့ သင္တန္းေတြ တက္ရ၊ အာဟာရအေထာက္အပံ့ေတြရ၊ ေဆးရုံ ေဆးခန္းေတြနဲ႔ ခ်ိပ္ဆက္မိ္၊ HIV(+) သမားအခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ဆံုပြဲေတြ လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ အခ်င္းခ်င္း ရင္ေတြဖြင့္ၾက၊ ေျပာၾကနဲ႔ အားရွိလာတယ္ေလ။ အခုဆို လူပံုအလယ္မွာ သြားရဲလာရဲျဖစ္လာၿပီ၊ ဒီေရာဂါနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေဆးကုရဲလာၿပီ။ တျခား PLHA ေတြကိုလဲ ျပန္ၿပီး အကူအညီေပးႏိုင္လာၿပီ။ အဲဒါတင္မက ေသးဘူး၊ ကိုယ့္လို MSM ေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာင္ HE ေပးႏိုင္ေနၿပီ။
ကမၻာ့ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေန႔မွာဆိုရင္ AIDS/STD Team က ကၽြန္ေတာ္တို႔ MSM ေတြကို ပြဲထုတ္ၿပီး ပညာေပး ေတြ လုပ္ခိုင္းေနၿပီ။ အခုဆိုရင္ ကထိန္လိုမ်ဳိးဘာသာေရးပြဲေတြမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ MSM ေတြကို အာဏာပိုင္ေတြ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက ေဖ်ာ္ေျဖေရးနဲ႔ ပညာေပးတြဲလုပ္ခြင့္ေပးေနၿပီ။ အလွဴေတြဘာေတြ၊ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲေတြကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကို ငွားလာၾကၿပီ။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါၿပီ။
သူငယ္ကေလးေတြနဲ႔ ျပန္တြဲရတာကေတာ့ ဘ၀လိုအက္ခ်က္ႀကီး ျပန္ရလိုက္တာမို႔ အလြန္႔အလြန္ကို ေပ်ာ္ပိုက္ေနေတာ့တာဘဲေပါ့။ လိုခ်င္လြန္းလို႔မွ လူတကာအရြံခံၿပီး အလဲအထပ္လုပ္ယူထားရတဲ့ ဘ၀ေလ။ သူငယ္ေတြကလဲ A မျဖစ္ခင္ကထက္ေတာင္ ပိုစြံေနလို႔ အေျခာက္မေတြက မနာလိုျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ား သူငယ္ရၿပီဆိုရင္ သူက A ႀကီးဆိုၿပီး ၀ုန္း ခံေနရတယ္ရွင့္ ……..။
အားလံုး ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
အငယ္မ
၁၀ ၊ ၈ ၊ ၂၀၁၀
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
