>
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
(ဇဝန)
(ဇဝန)
ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၀
”ဘာလဲကြ ေရြးေကာက္ပဲြ၊ ေရြးေကာက္ပဲြနဲ႕ လူေတြေျပာေျပာေနတာ” ဟု ေမာင္ေမာင္က သာဒြန္းဦးဖက္သို႔ လွည့္၍ေမးလုိက္ေလ၏။
ရဲေဘာ္အားလုံးထဲတြင္ သာဒြန္းဦးတစ္ေယာက္သာလွ်င္ အသိအၾကားမ်ားသူျဖစ္၍ သူ႔အားေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေပ၏။ သို႔ေသာ္ သာဒြန္းဦးကား ထိုကိစၥၥကို စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိ။ ထိုကိစၥမွာ ရြာထဲ၌ သာမႈ နာမႈမ်ားတြင္ ဘုရားစကား၊ တရားစကား မေျပာတတ္သူတို႔ ပါးစပ္အၿငိမ္မေနႏုိင္၍ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ဟူ၍ ယူဆခဲ႔၏။ သို႔ျဖစ္လင္႔ကစား ထိုအေၾကာင္းအရာကိုသာလွ်င္ လူတကာ အေျပာမ်ားေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ အဓိပၸါယ္ကိုသိေအာင္ စုံစမ္းထားမိေလသည္။
သာဒြန္းဦးက ”ေရြးေကာက္ပဲြဆိုတာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ လူေရြးတာကို ေခၚတာ” ဟု ရွင္းလင္းျပေလ၏။
ဆိုးေပသည္ သူတို႔၏စကားကို နားေထာင္ေနရာက ”တိုင္းျပည္ကို သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ရတာပဲ မဟုတ္လားလုိ႔၊ သူ႔ကိုဘယ္သူက လာေရြးေပးရလို႔လဲ” ဟု ဝင္၍ေျပာေလ၏။
”သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ရတာလည္း ဟုတ္တာပဲ၊ မအုပ္ခ်ဳပ္ရတာလည္း ဟုတ္တာပဲ”
”မင္းစကားကဘာလဲကြ။ အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္ဆိုတဲ႔ေနာက္ မအုပ္ခ်ဳပ္ရဘူးဆိုလို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလား။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါဦး” ဟု ဆိုးေပက မေက်နပ္သည့္အမူအယာျဖင့္ ေျပာေလ၏။
”တိုင္းျပည္ကို ရွင္ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ႏုိင္ငံလည္းရွိတယ္။ သမၶတအုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ႏိုင္ငံလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ ရွင္ဘုရင္တို႔ သမၼတတို႔ေအာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူ႔ကို ရွင္ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ႏုိင္ငံမွာ နန္းရင္းဝန္၊ သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ႏုိင္ငံမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လို႔ေခၚတယ္။ သူက အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ေနရာမွာ အကူအညီေပးရမယ္”
”အာနာရွင္ဆိုတဲ႔ ဟာမ်ဳိးလား” ဟု ေမာင္ေမာင္က ေမး၏။
”အာနာရွင္ဆိုတာက မိန္႔ခြန္းစကားေတြ ေျပာရလြန္းလို႔ အာေတြနာေနတာ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔မဆိုင္ဘူး” ဟု အဝိန္က ဝင္၍ရွင္းေလ၏။
”ငါသာ တိုင္းျပည္ကို အုပ္စိုးရရင္ ငါ႔ကိုငါ အာနာရွင္လည္းမေခၚဘူး။ ဝံဂ်ီးဂ်ဳပ္လည္း မေခၚဘူး။အာဏာရွင္ဆိုတာ အာနာခြာနာေရာဂါရတဲ႔ေလသံပါၿပီး ဝံဂ်ီးဆိုတာလည္း မေကာင္းဘူး။ ေကသရာဇာလို႔ ငါ႔ကိုငါ ေခၚမယ္။ ဒီနာမည္မ်ဳိးမွ ရွင္ဘုရင္သံလည္းပါတယ္။ ခံ့လည္းခ့ံညားတယ္” ဟု ဆိုးေပက ေျပာေလသည္။
”မင္းဥစၥာမင္း ေလွ်ာက္ေျပာမေနပါနဲ႔ဦး။ ငါေျပာတာလည္း နားေထာင္စမ္းပါဦး။ ေရြးေကာက္ပဲြဆိုတာ ၿမိဳ႕တိုင္း ရြာတိုင္းမွာ လုပ္ၿပီး တစ္ေနရာက တစ္ေယာက္စီေရြးၿပီးတင္ရတယ္”
”ဒီလုိဆိုရင္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေတြ ျပည့္ေနမွာေပါ႔” ဟုေမာင္ေမာင္က ေစာဒကဝင္ေလ၏။
”လူေတြ အမ်ားႀကီး ေရြးတင္လုိက္ေပမယ္႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုုတာ တစ္ေယာက္ထဲပဲရွိတယ္’
”အေရြးခံရတာခ်င္းအတူတူ က်န္တဲ႔လူေတြေတာ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္မလုပ္ရဘူးဆိုရင္ သူတို႔က ႏြားေတြမို႔လုိ႔လား”
”မင္းတို႔ နားလည္ေအာင္ ငါေျပာျပမယ္။ တိုင္းျပည္ ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္တဲ႔ လူေလးမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီေလးမ်ဳိးစလုံးဟာ တိုင္းျပည္မွာ အားလုံးေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ေယာက္လုပ္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္လုပ္တာ မတူဘူး။ ပထမဦးဆံုး တစ္သီးပုဂၢလဆိုတာရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ လူေတြကို ဒီအတိုင္းပဲထားရင္ တိုင္းျပည္ႀကီး ပိုၿပီးေကာင္းလာမွာပဲဆိုျပီး ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒုတိယကေတာ႔ ဒီမိုကရက္တစ္ လို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔က တစ္သီးပုဂၢလထက္ ပိုျပီးေကာင္းေအာင္လုပ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာမေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ႔ ဆိုရွယ္လစ္လို. ေခၚတယ္။ သူတို႔က လူေတြေကာင္းစားေအာင္လို႔ လူေတြရဲ႕ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ အပိုင္ယူၾကတယ္။ စတုတၳကေတာ႔ ကြန္ျမဴနစ္လို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔က တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေအာင္ သူတို႔ကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔လူေတြကို အကုန္သတ္ပစ္ၾကတယ္”
”မင္း ဘယ္သူ ေျပာသလဲ” ဟု ေမာင္ေမာင္က ေမးလိုက္၏။
”မင္းမသိတာကို ငါေျပာေနရင္ နားေထာင္႐ုံပဲ ရွိတယ္” ဟု သာဒြန္းဦးက ဟန္႔တားလိုက္ဲၿပီးလွ်င္
”အဲဒီ လူေလးမ်ဳိးဟာ သူတို႔ကို တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ မဲေပးမယ္႔လူေတြကို လိုက္ၿပီးရွာလို႔ မဲအမ်ားဆံုးရတဲ႔ လူစုထဲက ေဂါင္သူႀကီးလုပ္တဲ႔လူကို ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္လို႔ ေခၚရတယ္။ သူက သူ႔အထက္က ရွင္ဘုရင္တို႔၊ သမၼတတို႔ကို ဘာလုပ္ ညာလုပ္နဲ႔ ၾသဇာေပးတဲ႔အလုပ္ကို လုပ္ရတယ္”
”ေအာင္မာ ငါသာ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သမၼတျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ၾကည္ံ့စမ္းပါလား။ ဒီလို လာၿပီးေတာ႔မ်ား ၾသဇာေပးရင္ နရင္းပရင္းတီးလိုက္လုိ႔ သြားခ်ီးယိုးဒယား က သြားမယ္ ဟင္း” ဟု ဆိုးေပက ဆိုေလ၏။
”ေဟ့ အခု တို႔ေလးေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ အီစြတ္တစ္ေယာက္ေတာ႔ သူ႔ဦးေလးဆီ အလည္သြားေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္လာမွာမဟုတ္ေသးဘူး။ အဲဒီေတာ႔ တို႔ေလးေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ပါတီလုပ္ၿပီး အေရြးခံရင္ မေကာင္းဘူးလား” ဟု ေမာင္ေမာင္ကအႀကံေပး၏။
”ေကာင္းသားပဲကြ။ ေရြးေကာက္ပဲြ ဘယ္လုိလုပ္ရသလဲ” ဟု အဝိန္က ေမးေလ၏။
————————————
”ေကာင္းသားပဲကြ။ ေရြးေကာက္ပဲြ ဘယ္လုိလုပ္ရသလဲ” ဟု အဝိန္က ေမးေလ၏။
”လူေတြကို ေခၚၿပီးေတာ႔ တရားေဟာရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ သူတို႔ကို မဲထဲ႔ဖုိ႔ စာရြက္ကေလးေတြ ေပးရတယ္။ မဲအမ်ားဆံုးရတဲ႔လူ ႏုိင္တာပဲ” ဟု သာဒြန္းဦးက ရွင္းျပေလ၏။
”ဒါျဖစ္ရင္ ဘယ္သူက ဘာလုပ္မလဲ၊ ငါေတာ႔ လူေတြ သတ္ရတဲ႔ ပါတီကို ႀကိဳက္တယ္” ဟု အဝိန္က ေျပာျပေလ၏။
”ဒီလိုဆိုရင္ မင္းက ကြန္ျမဴနစ္လုပ္။ ငါက ဒီမိုကရက္တစ္လုပ္မယ္” ဟု သာဒြန္းဦးက ေျပာေလ၏။
ဆိုးေပကား မည္သည့္ပါတီအျဖစ္ျဖင့္ အေရြးခံရမည္ကို မဆံုးျဖတ္တတ္သျဖင့္ ေမာင္ေမာင္အား ”မင္းကေကာ” ဟု ေမးလုိက္၏။
”ငါက သူမ်ား အိတ္ထဲကပိုက္ဆံကို ေမာင္ပိုင္စီးရတယ္ဆိုတဲ႔ ပါတီကို သေဘာက်တယ္”
”ဒါဆိုရင္ မင္းက ဆိုရွယ္လစ္ျဖစ္ေနၿပီ” ဟု သာဒြန္းဦးက ေျပာျပေလ၏။
”ေအး ေကာင္းတယ္။ က်န္တဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလကို ငါလုပ္မယ္။ ဒါမွ ငါလည္းႀကိဳက္တာ၊ တစ္သီးပုဂၢလဆိုတာ သူမ်ားထက္ထူးတာကို ေခၚတာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ႏုိင္တယ္”
”ေကာင္းၿပီ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေၾကာ္ျငာၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အခ်ိန္ ဂုိေဒါင္ထဲမွာ အစည္းအေဝးလုပ္ၿပီး တရားေဟာၾကမယ္။ မနက္ျဖန္ တို႔မ်ား ေျပာဖုိ႔စကားေတြကို အခုစဥ္းစားထားၾက”
ဟု သာဒြန္းဦးက အႀကံေပးသည္ကို အားလုံးသေဘာတူလိုက္ၾကေလ၏။
ေနာက္ေန႔ညေနတြင္ ဂုိေဒါင္၌က်င္းပသည့္ အစည္းအေဝးမွာ ေမွ်ာ္လင့္သည္ထက္ပို၍ စည္ကားလွေပ၏။ ထိုသို႔ စည္ကားရျခင္းမွာ ဆိုးေပတို႔ႏွင့္ ရြယ္တူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရး၌ စိတ္ဝင္စားၾကျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဤသို႔စုစုေဝးေဝးလုပ္တိုင္း ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ၾကရသျဖင့္ အလြတ္မခံခ်င္ၾက၍ျဖစ္ေပ၏။
ဆိုးေပႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေမွာက္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတၱာမ်ားေပၚ၌ ထိုင္လ်က္ ပရိတ္သတ္တို႔ကား ေျမေပၚတြင္ ထိုင္၍ အာ႐ုံစိုက္ေနၾကေလ၏။
ဆိုးေပကား ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံသူခ်င္းအတူတူျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္မိမိ သဘာပတိတင္ေျမႇာက္ကာ အစည္းအေဝး ဖြင့္ရန္ထလိုက္ေလ၏။
”ၿမိဳ႕မိ ၿမိဳ႕ဖ အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊ မင္းတို႔ကို အစည္းအေဝးေခၚတာ ငါတို႔ကို မဲေပးရလိမ့္မယ္။ ပထမဦးဆံုး ငါတို႔ တစ္ေယာက္စီ စကားေျပာမယ္။ သာဒြန္းဦးက ဒီမိုကေရစီပါတီ၊ ေမာင္ေမာင္က ဆိုရွယ္လစ္၊ အဝိန္က ကြန္ျမဴနစ္၊ ငါက တစ္သီးပုဂၢလ။ ငါတို႔ ေျပာၿပီးတဲ႔အခါ မင္းတို႔က ေမးခြန္းထုတ္ႏုိင္တယ္။ေလးေယာက္စလုံး ေျပာျပၿပီးတဲ႔ေနာက္ ႀကိဳက္တဲ႔လူကို မင္းတို႔ကမဲေပးပါ”
ဟု ဆိုးေပက ရွင္းျပၿပီးလွ်င္ မိမိအေနျဖင့္ ေနာက္ဆံုးမွ စကားေျပာရန္ ဆံုးျဖတ္ကာ
”ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ယခု တရားပဲြစပါေတာ႔မယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနတဲ႔အေကာင္ကို ငါဆြဲထိုးရပါလိမ့္မယ္။ ကဲ အခု သာဒြန္းဦးက ဒီမိုကေရစီအၾကာင္း ေဟာပါလိမ့္မယ္”
ဟု ေၾကျငာလိုက္ၿပီးေနာက္ သာဒြန္းဦးကိုထရန္ အက်ႌဂုတ္ကိုဆဲြ၍ မလိုက္ေလ၏။
ပရိတ္သတ္၏ စိတ္မပါ့တပါတီးလိုက္ေသာ လက္ခုတ္သံမ်ား ၾကားရၿပီးေနာက္ သာဒြန္းဦးသည္ စကားေျပာရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ေလ၏။
”ၿမိဳ႕မိ ၿမိဳ႕ဖမ်ားခင္ဗ်ား၊ အခု ငါေဟာမွာ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ငါေဟာတဲ႔အတိုင္း မင္းတို႔ငါလို ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ၾကပါ။ ငါ႔ကိုမဲေပးၾကပါ။ ငါ႔ကို မဲမေပးရင္ မင္းတို႔နဲ႔ ငါနဲ႔ မေခၚဘူး။ တပို႔တဲြလျပည့္ေန႔က်ရင္ တို႔အိမ္မွာ ထမနဲထိုးတဲ႔အခါ ငါ့ကိုမဲမေပးတဲ႔လူေတြ ေခၚၿပီးမေကြၽးဘူး။ ငါ့ကိုမဲေပးတဲ့အေကာင္ေတြ စားရမယ္။ ၿပီးေတာ႔ တို႔အိမ္မွာ ၾကက္တူေရြးေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္။ အဲဒါေတြလည္း ၾကည့္ရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီကို မဲေပးၾကပါ”
သာဒြန္းဦးသည္ ပရိတ္သတ္အား ကိုယ္ကိုကိုင္းညြတ္၍ အ႐ုိအေသေပးၿပီး ထိုင္လိုက္ေလ၏။
ဆိုးေပက ”ကဲ မင္းတို႔ ေမးခ်င္တာ ေမးႏုိင္တယ္” ဟု ဆိုေလ၏။
ေရွ႕တန္းရွိ ကေလးတစ္ေယာက္က ”မင္းတို႔ အိမ္က ၾကက္တူေရြးဟာ ႏႈတ္သီးအနီလား၊ အမဲလား” ဟု ေမးခြန္းထုတ္ေလ၏။
သာဒြန္းဦးမွာ စင္စစ္ သူ႔အိမ္၌ ၾကက္တူေရြးမရွိ။ သူရွိေစခ်င္ေသာအရာကို စိတ္မွန္းႏွင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ ထိုေမးခြန္းကို အေျဖေပးရန္ စဥ္းစားေနၿပီးေနာက္
”ႏႈတ္သီးအေပၚကနီၿပီး ေအာက္ကမဲတယ္” ဟု မလြတ္ေအာင္ေျဖလိုက္ေလ၏။
”ဒီလိုဆိုရင္ မင့္ၾကက္တူေရြးဟာ စကားမေျပာတတ္ဘူး”
”ေျပာတတ္တယ္။ ဘာေၾကးေလာင္းမလဲ။ ေမရွင္ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေတာင္ ဆိုတတ္ေသးတယ္”
”မင္းလိမ္ေနတာ မယုံဘူး။ ဒီမိုကေရစီကို မဲေပးရင္ တို႔ပါ လူလိမ္ျဖစ္သြားမယ္”
”ငါမလိမ္ဘူး”
”လိမ္တယ္”
”မလိမ္ဘူး”
”လိမ္တယ္”
ဤတြင္ သဘာပတိဆိုးေပက ”ကဲ မင္းတို႔ ေမးခြန္း ေမးဖုိ႔အခ်ိန္ကုန္္ၿပီ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေျပာလိမ့္ဦးမယ္။ အခု ေျပာမွာက ဆိုရွယ္လစ္ဟာ ဘာလဲဆိုတာ ေမာင္ေမာင္က ေျပာလိမ့္မယ္” ဟု ေၾကျငာျပန္ေလ၏။
ေမာင္ေမာင္သည္ ေရွ႕သို႔ ထြက္လာေလ၏။
”ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊ အခု မင္းတို႔ကို ဆိုရွယ္လစ္အေၾကာင္း ငါေျပာခ်င္တာဟာ ဆိုရွယ္လစ္ကို မဲေပးၾကဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာ သူမ်ားပိုက္ဆံကို ယူရတယ္။ ဒီလုိယူရင္ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရၿပီး လူတိုင္းလူတိုင္း တစ္ေန႔ကို ေရခဲေခ်ာင္း ငါးမူးဖိုး၊ ပီေကတစ္မူးဖိုး အနည္းဆံုး စားႏုိင္မယ္”
”ေဟ့ လူမ်ားပိုက္ဆံကိုယူရင္ အဲဒါ အဒါနဒါနိန္ျဖစ္ၿပီး ငရဲႀကီးတတ္တယ္” ဟု မဂၤလသုတ္သင္တန္းတက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ထ၍ေျပာေလ၏။
”သူမ်ား ပိုက္ဆံကို အတင္းလုတာသာ ခုိးတာ။ ဥပေဒနဲ႔ယူရင္ ခိုးတာမဟုတ္ဘူး။ ငါက ဥပေဒနဲ႕ ယူမွာ”
အျခားတစ္ေယာက္က ျဖတ္၍ ”ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံကို ယူမွာလဲ” ဟု ေမးေလ၏။
”ဆိုရွယ္လစ္မဟုတ္တဲ႔လူတိုင္းဆီက ယူမွာေပါ႔”
”လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ ဆိုရွယ္လစ္ျဖစ္ေနၾကရင္ ဘယ္သူ႔ဆီက ယူလို႔ရဦးမွာလဲ”
”လူတိုင္း လူတိုင္း ဆိုရွယ္လစ္ႀကီးပဲ မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္း ဆိုရွယ္လစ္ျဖစ္ေနရင္ ႏိုင္ငံေရးေလးမ်ဳိး ရွိပါေတာ႔မလား။ စဥိးစားၾကည့္စမ္းပါဦး။ မင္းဥာဏ္ရွိရင္ သိမွာေပါ့”
ေအာင္မာ မင္းထက္ငါက ဥာဏ္ရွိတယ္”
”ဘာ မင္းက ငါ့ထက္ ဥာဏ္ရွိသလား”
“မင္းထက္ ဆယ္ဆမကဘူး ရွိတယ္”
”လာေလ၊ ဘယ္သူက ဥာဏ္ရွိတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းသိရေအာင္ သတၱိရိွရင္ ထြက္ခဲ့”
သဘာပတိ ဆိုးေပမွာ ဝင္၍ ျဖန္ေျဖရေလေတာ႔၏။
”ေဟ႔ တရားပြဲ ဆိုတာ စကားသာ ေျပာရတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ မခ်ရဘူး” ဟု ဆိုးေပက ေျပာကာ လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းေနေသာ ေမာင္ေမာင္ကို ဆြဲ၍ ထိုင္ခုိင္းရေလ၏။
ထိူ႔ေနာက္မွ ”မင္းတို႔ အခုဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္တရားကို ၾကားၿပီးၿပီ။ အခု အဝိန္က ကြန္ျမဴနစ္အေၾကာင္းကို ေျပာလိမ့္မယ္” ဟု ေၾကျငာေလ၏။
”ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား၊ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာ ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္တဲ႔လူေတြကုိ စစ္တိုက္ၿပီးေတာ႔ အႏုိင္ရၿပီး အားလုံးသတ္ပစ္တာမို႔ လူမ်ားအေပၚမွာ ဗုိလ္က်ရတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ”
”လူကိုသတ္တာ အျပစ္ႀကီးတယ္။ ႀကိဳးေပးခံရမယ္။ ပါတာနိပါနာကံ ထိုက္တယ္” ဟု မဂၤလသုတ္ စာေမးပဲြအတြက္ အားခဲေနေသာ ေက်ာင္းသားက ၾကားျဖတ္၍ ေျပာျပန္ေလ၏။
”စစ္တိုက္ၿပီး လူကို သတ္တာ အျပစ္မရွိဘူး။ ရာဇဝင္ထဲမွာ စစ္တိုက္ၿပီး လူေတြအမ်ားႀကီးသတ္ေနၾကတာပဲမဟုတ္လား”
”မင္း စစ္တိုက္လို႔ မႏိုင္ဘဲ႐ႈံးေတာ႔ေကာ” ဟု အျခား တစ္ေယာက္က ေမးေလ၏။
”ဘာေျပာတယ္”
”မင္း စစ္တိုက္လို႔ မႏုိင္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လဲ”
”မင္း စစ္တိုက္လို႔ မႏုိင္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လဲ”
”ဘာလို႔ မႏိုင္ရမွာလဲ ႏိုင္မွာေပါ့”
”ေအာင္မယ္၊ ဦးဘိုးဝၿခံထဲ ဝင္တုန္းက အဘိုးႀကီး ထြက္လိုက္ေတာ႔ ဖင္နသီတန္းေနေအာင္ ထြက္ေျပးတဲ႔ဂန္ေၾကာက္က စစ္တိုက္ရဲမတဲ့လား ဟား ဟား”
”ငါ တစ္ေယာက္ထဲေျပးတာလား။ မင္းလဲပါတာပဲ”
”ဒါေပမဲ့ ငါက ကမၻာကို စစ္တိုက္ၿပီး အႏိုင္ယူမယ္ ေျပာလို႔လား”
”ငါက ဦးဘုိးဝကို ေၾကာက္လုိ႔ ေျပးတယ္မွတ္လို႔လား”
”ေၾကာက္လို႔ေပါ့၊ မင္းေျပးတာ”
”မင္းက ငါ့သတၱိ သိခ်င္လား။ လာေလ ဟင္း ကြန္ျမဴနစ္ထိရင္ မီးပြင့္သြားမယ္”
”ေဟ့ ေတာ္ၾကေတာ႔” ဟု ဆိုးေပက ဟန္႔တားလိုက္ရျပန္ကာ ”အခု ေနာက္ဆံုး ငါ့အလွည့္မွာ တစ္သီးပုဂၢလ အေၾကာင္းကို ငါ ေဟာေတာ႔မယ္” ဟု ေၾကျငာလိုက္ရာ ပရိတ္သတ္အားလုံး ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနၾကေလ၏။
ဆိုးေပသည္ အျခားႏုိင္ငံေရးသမားသုံးဦးထက္ ပို၍ မိမိကိုယ္ကိုထင္ရွားေစရန္ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေပၚ သို႔ တက္၍ ရပ္လိုက္ရာ ေဆြးေနသည့္အတြက္ ေသတၱာကြၽံ၍က်သြားေလ၏။ ပရိတ္သတ္ႀကီးသည္ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ ရယ္ၾက ေလေတာ႔၏။ ဆိုးေပသည္ ႐ႈံ႕မဲ႔ျခင္းမျပဳပဲ ထလိုက္ၿပီးလွ်င္ ေသတၱာထဲမွထြက္၍ ေရွ႕၌ရပ္ကာ ”ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားခင္ဗ်ာ” ဟု စကားစလိုက္မွ ပရိတ္သတ္ ၿငိမ္သြားေလ၏။
”ေ႐ွးတုန္းက ပုဂံျပည္မွာ ပ်ဴေစာထီးဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ သူဟာ ေလာက္ေလးပစ္ အင္မတန္ လက္တည့္တယ္။ အားလည္း ႐ွိတယ္။ သတၱိလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဧရာမ ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္ ပုဂံျပည္ေရာက္လာၿပီး တစ္ေန႔ကုိ မိန္းမ ခုနစ္ေယာက္ စားစားပစ္တဲ့အတြက္ လူေတြ အကုန္လုံးက ေၾကာက္ေနရတဲ့ အခါမွာ ပ်ဴေစာထီးက အဲဒီငွက္ႀကီးကုိ ေလာက္ေလးနဲ႔ ပစ္သတ္လုိက္ေတာ့မွ လူေတြဟာ ခ်မ္းသာရာ ရသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ၿပီး လူေတြ စားျပန္တဲ့အတြက္ ပ်ဴေစာထီးက တာဇံလုိ ပါးစပ္ကေအာ္ၿပီး က်ားႀကီးနဲ႔ နဘန္းခ်တာ က်ားႀကီးစန္႔ပါေလေရာ။ ဒီေနာက္ ႐ႈးပ်ံႀကီးေတြ၊ ဝက္ႀကီးေတြ ေသာင္းက်န္းတာ သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ႏုိင္ေအာင္သတ္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပုဂံျပည္မွာ သူ႐ွင္ဘုရင္ လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ငူမွာ တပင္ေ႐ႊထီးဆုိတာ ႐ွိတယ္။ သူဟာ ရန္သူေတြ ၾကားထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ျမင္းစီးၿပီး ဝင္ျပတယ္။ အခု ငါေျပာတဲ့ လူေတြဟာ အားလုံး တစ္သီးပုဂၢလခ်ည္းပဲ။ ဘယ္သူမွ အားမကုိးဘဲ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ သူမ်ားအက်ိဳးကုိ ေဆာင္႐ြက္တယ္။ သူမ်ားပုိက္ဆံလည္း မလုဘူး။ လူလည္း မသတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဟာ တစ္သီးပုဂၢလ ျဖစ္လုိ႔”
ဆုိးေပ၏ တရားကုိ ပရိသတ္က အာ႐ုံစုိက္၍ ေနၾကရာက စကားအဆုံးတြင္ ပင့္ထားသည့္ သက္ျပင္းကုိ ခ်လုိက္ၾကေလ၏။ ဆုိးေပသည္ ေမးခြန္းထုတ္ဖုိ႔ အခြင့္မေပးရေစရန္ ”ကဲ မဲခြဲမယ္။ မင္းတုိ႔ႀကိဳက္ရာလူကုိ မဲေပးရမယ္” ဟု ေၾကညာေလ၏။
”ဒီမုိကေရစီႀကိဳက္ရင္ လက္ေထာင္”
အားလုံး ၿငိမ္သက္ေနၾကေလ၏။
”ဆုိ႐ွယ္လစ္ ႀကိဳက္ရင္ လက္ေထာင္”
မည္သူတစ္ေယာက္မွ် မလႈပ္႐ွား။
”ကြန္ျမဴနစ္ႀကိဳက္ရင္ လက္ေထာင္”
တစ္ေယာက္မွ် လက္ေထာင္သည္ကုိ မေတြ႕ရ။
”တစ္သီးပုဂၢလ ႀကိဳက္ရင္ လက္ေထာင္”
ပရိသတ္ တစ္ဦးမက်န္ လက္ေထာင္လုိက္ၾကေလ၏။
”အဲဒါ ငါ့ကုိ ေ႐ြးေကာက္ၾကတာပဲ။ ဒီအခ်ိန္က စၿပီး ငါဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ၿပီ။ တုိင္းျပည္ကုိ ငါအုပ္စုိးမယ္။”
”ဒီလုိဆုိရင္ တုိ႔အတြက္ ပထမဦးဆုံး မင္းဘာလုပ္ေပးမလဲ” ဟု ေသွ်ာင္ထုံးႏွင့္ သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ေမးေလ၏။
”ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ။ ငါ တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ အလုပ္ပဲ ႐ွိတာ။”
”တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆုိတာ တုိ႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးရတာလုိ႔ တုိ႔အေဖက ေျပာတယ္။ မင္းကုိ မဲေပးတာ ငါလုိခ်င္တာ လုပ္ေပးဖုိ႔”
”မင္းက ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ”
”႐ြာလယ္က ေရကန္ကုိ တုိ႔ေက်ာင္းသားပုိင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔ မင္းကုိ မဲေပးတာ”
႐ြာလယ္႐ွိ ေရကန္ကေလးမွာ ေဒၚေအးျမ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ရွိ၍ လမ္းႏွင့္ကပ္ေနသျဖင့္ ယခင္က ကေလးမ်ား ခ႐ုဖမ္းစရာ၊ ငါးမွ်ားစရာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း မၾကာမီကပင္ ေဒၚေအးျမက ထုိေရကန္မွာ သူ၏ ေျမကြက္ထဲတြင္ ပါဝင္သည္ဆုိကာ ၿခံခတ္၍ ထားလုိက္သည့္အတြက္ ကေလးမ်ား အသုံးမခ်ရဘဲ ရွိခဲ့ေလသည္။ သုိ႔အတြက္ ထုိေရကန္ကုိ ေက်ာင္းသားပုိင္ ျပဳလုပ္ေရးကုိ အားလုံးက သေဘာက်ၾက ေလ၏။
”မင္းတို႔ ခိုင္းတာ ငါက လုပ္ရမွာလား။ ငါ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပဲ။ ငါက မင္းတို႔ကို ခိုင္းရမယ္။ အစိုးရကို အပူမကပ္နဲ႔။ မင္းတို႔ဟာ မင္းတို႔ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ မၾကားဘူးလား”
”အဲဒါ တစ္သီးပုဂၢလ အစိုးရ မဟုတ္လို႔ေပါ့။ တစ္သီးပုဂၢလဆိုတာ လူအမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္လို႔ မင္းေျပာတာပဲမဟုတ္လား”
”ဒါေပမဲ့ လုပ္ခ်င္တာမွ လုပ္မွာေပါ့”
”ဘာမဆို လုပ္ေပးရမွာပဲ။ မင္းမလုပ္ခ်င္တာ ေဒၚေအးျမကို မင္းေၾကာက္လို႔”
”ငါလား ေၾကာက္မွာ”
”မေၾကာက္ရင္ လုပ္ျပပါလား”
”ငါမလုပ္ဘူး”
“ရေအာင္ မလုပ္ႏုိင္လို႔ မင္းမလုပ္တာေပါ့”
”လုပ္ႏိုင္တယ္”
”မင္းမလုပ္ႏိုင္ပါဘူး”
”လုပ္ႏိုင္တယ္”
”ဒါျဖင့္ လုပ္ပါလား”
”ၾကည့္ေန လုပ္ျပမယ္”
ဤသို႔ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္သည့္ စကားသည္ ပရိတ္သတ္အားလုံးကို ေက်နပ္သြားေစေလရာ ၾသဘာသံမ်ား ဆူညံသြားေလ၏။
”ဘယ္ေလာက္ အၾကာမွာ ရေအာင္လုပ္ေပးမွာလဲ” ဟု တစ္ေယာက္က ထ၍ေမးျပန္ေလ၏။
”စေနေန႔မတိုင္ခင္ ရေစ့မယ္”
ၾသဘာသံမ်ားျဖင့္ အစည္းအေဝး ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၾကေလ၏။
——————————
ဆိုးေပသည္ လႊတ္ခနဲ အလြယ္တကူ ေျပာလိုက္ႏိုင္သေလာက္ အလုပ္မွာ မလြယ္ကူလွသည္ကို ေတြ႕ေလ၏။ အဝိန္၊ ေမာင္ေမာင္၊ သာဒြန္းဦးတို႔က သူတို႔ပါ ကူညီပါမည္ဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း ဆိုးေပက လက္မခံေခ်။
မင္းတို႔က ငါနဲ႔ တစ္ဖက္စီျဖစ္ေနတယ္။ ဂုိဏ္းခ်င္းမတူဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါနဲ႔ အတူတူလုပ္လို႔မျဖစ္ဘူး”
”ဒါေပမဲ႔ ေရကန္ျပန္ရဖုိ႔ဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္း အတူတူပဲ။ တို႔လဲပါမွာေပါ့”
”မင္းတို႔က ဂိုဏ္းမတူတဲ့ အေကာင္ေတြ။ ငါလုပ္တာ မေအာင္ျမင္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ရမယ္။ မင္းတို႔ အလုပ္ဟာ ငါဘာဘဲလုပ္လုပ္ အတိုက္အခံ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီအတိုင္း ဥပေဒရိွတယ္”
”မင္း လုပ္မရေအာင္ တို႔က ဖ်က္ဆီးေနရင္ ေရကန္ျပန္မရဘဲရွိမွာေပါ့”
”မင္းတို႔ ေႏွာင့္ယွက္ေပမယ့္ ငါက ရေအာင္လုပ္မယ္။ ငါလုပ္မရရင္ ငါ့ကိုုျဖဳတ္ခ်ျပီး မင္းတို႔က တက္လုပ္ရမယ္။ အခုေနေတာ႔ ငါနဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းခ်ည္းပဲ မင္းတို႔ လုပ္ရမယ္”
”ဒါျဖင့္ မင္း ဘယ္လို လုပ္မလဲ”
”ေဒၚေအးျမဆီ ငါတစ္ေယာက္တည္းသြားၿပီး ေတာင္းၾကည့္ဦးမွာပဲ။ ဒါ ပထမအလုပ္”
”အင္း ဒုကၡတစ္ခုခုေတြ႕ရင္ တို႔အကူအညီ မေပးရဘူးလား”
”ဒုကၡေတြ႕ေနရင္ေတာ့ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕ရမွာေပါ့” ဟု သာဒြန္းဦးက ဆိုေလ၏။
”ဒီလုိဆိုရင္ မင္းတို႔ အကူအညီလိုတဲ့အခါ ငါေလခြၽန္လိုက္မယ္။ ေလခြၽန္ရင္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ အထိမ္းအမွတ္ပဲ”
ဆိုးေပသည္ သူမ်ားအား မခိုင္းရဘဲ သူမ်ား ခိုင္းသမွ် လုပ္ရသည့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘဝကို အထင္မႀကီးေတာ့ေသာ္လည္း မိမိထားသည့္ ကတိကို ဘယ္အခါမွ် ဖ်က္ခ်င္သူ မဟုတ္သည့္အေလ်ာက္ ေဒၚေအးျမအိမ္သို႔ အရဲစြန္႔၍ သြားေရာက္ေလ၏။
ေဒၚေအးျမကား အသက္ ငါးဆယ္ခန္႔ရွိ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ကာ က်က္သေရရွိေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ ျပည့္စံုသူတစ္ဦးျဖစ္ေပ၏။
”ဘာကိစၥလဲသူငယ္၊ ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ”
ဆိုးေပသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔၏ ဣေျႏၵျဖင့္ ”ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရကန္ကိစၥပါပဲ” ဟု ဆိုေလ၏။
”ဘာကြဲ႕၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ေရကန္ ဟုတ္လား”
”ဟုတ္ကဲ့၊ ဒီေရကန္ဟာ အရင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကစားတဲ႔ ေရကန္ပါ။ အခု ၿခံခတ္ထားတာကို ဖ်က္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ေပးပါ”
”ဟဲ့ ကေလးရဲ႕၊ ဒီေရကန္ဟာ အေဒၚ့ ေျမကြက္ထဲေရာက္ေအာင္ ခိုးျပီး ၿခံခတ္ထားတာမွမဟုတ္ဘဲ။ အစကတည္းက ဒီေျမကြက္ထဲမွာပါေနတာ။ တို႔အေဖမ်ား လက္ထက္တုန္းက ၿခံမခတ္ထားေပမဲ့ အခု အေမြခြဲလိုက္ၾကလို႔ ေျမတိုင္း႐ုံးက ေျမပုံ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တို႔ေျမကြက္ထဲပါေနတာသိရလို႔ ၿခံခတ္ထားရတာ”
”ေဒၚေဒၚတို႔အေဖလက္ထက္တုန္းက ၿခံမခတ္ထားတာ အစိုးရ လက္ထဲေရာက္ေနလို႔ေပါ့”
”အစိုးရလက္ထဲေရာက္ေနရင္ ေျမပုံထဲမွာ ပါႏုိင္ပါ့မလား လူကေလးရဲ႕”
”ေျမပုံ မွားေနရင္ မွားေနမွာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေျမပုံ အမွန္ကိုျပႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျပန္ၿပီးေပးမလား”
ေဒၚေအးျမက ၿပံဳးလ်က္ ”အဲဒီ ေျမပံုအမွန္ကို ရွာခဲ့ပါကြယ္။ ဟုတ္ရင္ ျပန္ေပးရတာေပါ့။ ကဲ ကဲ မင္းျပန္ေပေတာ့၊ အေဒၚ့မွာ အလုပ္လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္” ဟု ေျပာေလ၏။
”ဟုတ္ကဲ့” ဟု ဆို၍ ဆိုးေပလည္း ျပန္ခဲ့ေလ၏။
ဆိုးေပသည္ ေဒၚေအးျမ၏ ေျမကြက္ပံုစံကို တစ္ညလုံးေရးဆြဲေလ၏။ ထိုပုံစံထဲတြင္ ေရကန္ကို ၿခံစည္း႐ုိးအျပင္တြင္ ထုတ္ထားကာ ၾကက္ေျခ အမွတ္အသားျပ၍ ေျမပုံေအာက္နားတြင္ ၾကက္ေျခတစ္ခုႏွင့္အတူ ‘အီေရဂန္မွာ ခ်ံစီးယိုး အျပင္ဘက္မွာရွိသီ’ ဟု ေဖၚျပထားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေဒၚေအးျမ၏ ဖခင္အား အစိုးရကေပးသည့္ အေနျဖင့္ စာတစ္ေစာင္ျဖစ္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားေရးသားရေလ၏။
ေဒၚေအးျမ၏ ဖခင္သိေစရၿမီမွာ ခင္ဗ်ား၏ အိမ္အျပင္ဖက္ကေရဂန္ကို ေရာင္းခ်သိအတြက္ ေၾကးဇူးတင္ပါသီ။ အီေရဂန္ကို ခေလးျမားအတြက္ အစိုးရက အသံုးခ်လိမ့္ၿမီ။ မည္သူမဆို ေရဂန္ကို လြတ္လပ္စြာ သုံးႏိုင္သီ။ ေရဂန္ကို ခ်ံစီးယိုး အျပင္ဘက္ထုတ္ေပးသျဖင့္ ေၾကးဇူးတင္ပါသီ။ ေဒၚေအးျမလည္း က်န္းမာေစရန္ ဆုေတာင္းပါသည္။
သစ္စာရွိလွစြာေသာ
(ပုံ) အစိုးရ
(ပုံ) အစိုးရ
ဆိုးေပ၏ ေျမပံုႏွင့္စာမွာ ထိုနာမည္ႏွစ္လုံးျဖင့္ သုံးစြဲေခၚေဝၚျခင္းငွာ မထိုက္တန္လွေသာ္လည္း ဆိုးေပမူကား မိမိ၏လက္ရာကို မ်ားစြာေက်နပ္ေပ၏။ ထိုသို႔ေက်နပ္ေန႐ုံႏွင့္ မၿပီးေသးေခ်။ ထိုစာကို ေဒၚေအးျမလက္သို႔ေရာက္ေအာင္လုပ္ရန္ ရွိေနေပေသးသည္။ ထိုစာမွာ ေဒၚေအးျမ၏ ဖခင္ထံသို႔ အစိုးရက ယခင္ေပးထားသည့္စာအျဖစ္ျဖင့္ ေဒၚေအးျမသိရွိေအာင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္ရာ ယခုမွမိမိက သြားေရာက္ေပးပို႔၍ မျဖစ္ႏိုင္။
ေဒၚေအးျမအိမ္ထဲတြင္ တစ္ေနရာရာ၌ ခ်ထားရမည္မွာလည္း တိတ္တိတ္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းလွေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးစိတ္ကူးထုတ္ရာ ေရကန္ကို ေတြးမိေလ၏။ ေဒၚေအးျမသည္ ထိုေရကန္ကို အုတ္ေရကန္ကေလးလုပ္ရန္ ပန္းရန္သမားမ်ားႏွင့္ စီစဥ္လွ်က္ရွိရာ ထိုစာကို ေရကန္စပ္တြင္ ပစ္ခ်ထားလွ်င္ အလုပ္သမားမ်ား တူးရင္းဆြရင္းေတြ႕ရွိၿပီး ေဒၚေအးျမ လက္ထဲသို႔ေရာက္မည္ကို စဥ္းစားမိေလ၏။
ေနာက္တစ္္ေန႔ ညဖက္တြင္ ဆိုးေပသည္ ပန္းရန္သမားမ်ား အလုပ္ျပန္ခ်ိန္တြင္ ေရကန္ဆီသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ သူေရးထားသည့္ ေျမပုံႏွင့္စာကို ပုလင္းအလြတ္တစ္လုံးထဲတြင္ ထည့္၍ ဘူးဆို႔ပိတ္ထားကာ ခါးၾကားတြင္ထိုး၍ ယူလာခဲ့၏။ ထိုပုလင္းကို ေဒၚေအးျမ၏အိမ္ဖက္ရွိ ေရကန္စပ္တြင္ ပစ္ခ်ထားရန္ျဖစ္ေလရာ၊ ၿခံထဲသို႔ဝင္ေရာက္၍ ပစ္ခ်ထားရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လမ္းေပၚမွ လွမ္း၍ပစ္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္လွ်င္ မိမိကို လူျမင္သြားမည္ျဖစ္ရာ မိမိ၏လုပ္ငန္းႀကီးပါ ပ်က္ျပားသြားမည္ကို စိုးရိမ္ရေပ၏။ဆိုးေပသည္ ေမွာင္ရိပ္ခို၍ေလွ်ာက္လာရင္း ေရကန္ႏွင့္ကပ္ေနသည့္ လမ္းေဘးရွိ စိန္ပန္းပင္အကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းသည္ ေရကန္ေပၚ၌ မိုး၍ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလရာ ထိုစိန္ပန္းပင္တက္၍ ထိုအကိုင္းေပၚမွေနၿပီး ေရကန္ထဲ စာပစ္ခ်ရန္ အႀကံေပၚ၍လာေလ၏။
ကံအားေလ်ာ္စြာ လမ္းေပၚတြင္ လူရွင္းလ်က္ရွိသျဖင့္ ဆိုးေပသည္ ရဲရဲတင္းတင္း သစ္ပင္ေပၚ သို႔ တက္ၿပီး ေရကန္ဖက္သို႔ထြက္ေနသည့္ သစ္ကိုင္းဖ်ားသို႔ေရာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းတြား၍ လာခဲ့ေလ၏။ ဆိုးေပသည္ ေရကန္အလယ္တည့္တည့္သို႔ေရာက္သည္တြင္ ခါးၾကားမွ ပုလင္းကိုဆဲြထုတ္ကာ ေရကန္စပ္သို႔ေရာက္ေအာင္ပစ္ခ်ရန္ လက္လႊဲလိုက္ေလ၏။ ထိုတစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ဆိုးေပသည္ မိမိကိုယ္ကို ဘာျဖစ္၍ျဖစ္သြားမွန္း မသိေလေသာေၾကာင့္ေလာ၊ သစ္ကိုင္းလႈပ္၍ေလာ၊ ေရညႇိေၾကာင့္ေလာ၊ သစ္ပင္တက္စဥ္က ရွိမခိုးခဲ့မိ၍ေလာ၊ အားလြန္၍ေလာမသိ။ ေရကန္အလယ္တည့္တည့္သို႔ လိမ့္၍က်ေလေတာ့၏။
ေရကန္မွာ စိမ္းဝါဝါအဆီေဝ့ၿပီး ညစ္ပတ္လ်က္ရွိေလရာ ဆိုးေပ၏ တစ္ကိုယ္လုံး သရဲ႐ုပ္ေပါက္သြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဆိုးေပသည္ မိမိကိုယ္ကို ျပန္၍ၾကည့္မေနအားေပ။ ေရကန္ထဲသို႔က်သည့္အသံမွာ အေတာ္ပင္က်ယ္ေလာင္ေလရာ လူထြက္မၾကည့္မီ ေျပးမွပဲဟု သတိရကာ ပုလင္းကို ေရကန္စပ္သို႔ လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး လမ္းေပၚ သို႔ လ်င္ျမန္စြာတက္ေရာက္ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။
————————————
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆိုးေပသည္ ေရကန္ဆီသို႔ မေယာင္မလည္ေလွ်ာက္၍လာၿပီး ေရကန္ကိုၾကည့္လိုက္ရာ မိမိျမင္ရသည္ကိုပင္ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ေရကန္မွာ ယခင္ကအတိုင္း လမ္းေဘးတြင္ပင္ ရွိေသာ္လည္း ၿခံစည္း႐ုိးမ်ားခတ္၍မထားသည့္အျပင္ ေဒၚေအးျမ၏ ၿခံစည္း႐ုိးအျပင္ဖက္သို႔ ထုတ္၍ထားသည္ကို ေတြ႕ေနရေပ၏။ ဆိုးေပသည္ မ်က္စိကိုမိွတ္ၿပီး ျပန္၍ဖြင့္ၾကည့္ေလ၏။ မိမိျမင္ေနရသည္မွာ အမွန္အတိုင္းပင္ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ဤတြင္ ဆိုးေပသည္ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ဂုိေဒါင္ဆီသို႔ လ်င္ျမန္စြာေျပးသြားၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ မဲဆႏၵရွင္မ်ားအား
”ေဟ့ ငါလုပ္လို႔ ရၿပီကြ။ ေအာင္ၿပီ။ ေရကန္ကို ၿခံအျပင္ ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး တို႔ေက်ာင္းသားပိုင္ျဖစ္ၿပီ” ဟု ေၾကျငာလိုက္ေလ၏။
မဲဆႏၵရွင္မ်ားကား ဆိုးေပ၏ စကားကို မယုံ႔တယုံႏွင့္ ဆိုးေပကို စိုက္၍ၾကည့္ေနၾကေလ၏။
”အလကားပါ။ မင္း လုပ္လို႔မရပါဘူး”
”ရတယ္ လာခဲ့။ မယံုရင္ မင္းတို႔ပါ လိုက္ၾကည့္လွည့္”
ဆိုးေပ၏ မဲဆႏၵရွင္မ်ားသည္ ဆိုးေပ၏ေနာက္က လိုက္ပါလာၾကကာ ေရကန္ဆီသို႔ ေရာက္လာၾကရာတြင္ ဆိုးေပေျပာသည့္အတိုင္း မွန္၍ေနသည္ကို အ့ံေၾသာစြာေတြ႕ေနၾကရေလ၏။
ေဒၚေအးျမ၏ အိမ္တြင္း၌ကား ဘုန္းႀကီးငါးပါး ပင့္၍ ပရိတ္ရြတ္လ်က္ရွိေလ၏။ အၿပီးတြင္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ”ဒကာမႀကီး ျဖစ္ရပံုကို ေျပာျပပါဦး” ဟု ေမးေလ၏။
”အိမ္ေရွ႕က ေရကန္ဟာ တပည့္ေတာ္မတို႔ အဘိုးလက္ထက္က ၿခံအျပင္ကို ထုတ္ထားတယ္ ဘုရား။ ဒီလိုထုတ္ရျခင္းဟာ ဒီေရကန္ထဲ လူဆင္းၿပီးေသတဲ့အတြက္ ခဏခဏ သရဲေျခာက္လို႔တဲ့ ဘုရား”
”ေအး ဘုန္းႀကီးမ်ားလည္း ဒီအေၾကာင္းကို နည္းနည္းပါးပါး ၾကားဖူးတယ္”
”တပည့္ေတာ္မလည္း အဲဒီအေၾကာင္းကိုေမ့ေနၿပီး ေရကန္လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးေနတာ မေန႔ညက ဘုရားရွိခိုးေနတုန္း ေရကန္ဆီက ၿဗံဳးဆိုတဲ့ အသံႀကီးၾကားရလို႔ ထြက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေရကန္အလယ္ေကာင္က မည္းမည္း မည္းမည္းနဲ႔ ကုန္းထလာတဲ့သဏၭာန္တစ္ခုေတြ႕ရတယ္ ဘုရား။ လူလည္းမဟုတ္၊ တိရစၧာန္လည္းမဟုတ္ဘူး ဘုရား။ တစ္ကိုယ္လုံး အဆီေတြလည္း ရႊဲလို႔။ တပည့္ေတာ္မလည္း ဆက္ၿပီးမၾကည့္ရဲတာနဲ႔ တံခါးပိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ မၾကာခင္ကလည္း လူေယာင္ဖန္ဆင္းၿပီး တပည့္ေတာ္မထံ ဒီေရကန္ကိုလာၿပီး ေတာင္းဖူးေသးေလေတာ့ တပည့္ေတာ္မလည္း ဒီေရကန္ကို ဒီမနက္ခ်က္ခ်င္း ၿခံအျပင္ျပန္ၿပီးထုတ္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ၿခံထဲမွာ အဲဒီတေစၧရွိေနဦးမွာစိုးလို႔ အရွင္ဘုရားတို႔ကိုပင့္ၿပီး ပရိတ္နာရတာပါဘုရား”
”အခု က်ဳပ္တို႔ ပရိတ္ရြတ္လိုက္လို႔ ဒကာမႀကီးစိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားၿပီမဟုတ္လား။ ကဲ ကဲ ဘုန္းႀကီးမ်ားလည္း ျပန္လုိက္ဦးမယ္” ဟု ဆိုကာ လွဴဖြယ္ဝတၴဳမ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားကေလးမ်ားအား အသယ္ခိုင္းၿပီး ျပန္၍ၾကြၾကေလ၏။
———————————————
”ေဟ့ ဆိုးေပ မင္းသိပ္ဟုတ္ပါလား။ ဘယ္လိုရေအာင္ လုပ္တာလဲ”
ဆိုးေပသည္ မိမိအား အ့ံေၾသာခ်ီးက်ဴးေနၾကသူတို႔၏ အလယ္တြင္ ခါးေထာက္၍ ”ငါ ဒီမိန္းမႀကီးဆီသြားၿပီး ငါ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တာကို ေျပာျပၿပီးေတာ့ ေရကန္ကို ျပန္ေပးဖုိ႔ေတာင္းတာေပါ့။ မေပးရင္ ဥပေဒအရ သူေနတဲ့အိမ္ပါ ျပည္သူပိုင္လုပ္မယ္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အျပင္ဘက္ ထုတ္ေပးတာေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
”ဒါမွ တို႔ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆိုးေပကြ။ အခု ေရကန္ကို ျပန္ရၿပီ။ ေနာက္ထပ္ တို႔လိုခ်င္တာက”
”ေဟ့ကြာ ေတာ္ၿပီ။ ငါဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္ခ်င္တဲ့လူ လုပ္ၾကေတာ့။ ငါလႊဲေပးလိုက္ၿပီ။ ငါေတာ့ ေတာပုန္းလုပ္တမ္းပဲ ကစားေတာ့မယ္” ဟု ဆိုကာ ေမာင္ေမာင္၊ အဝိန္တို႔ ရွိရာသို႔ ထြက္၍သြားေလေတာ့သတည္း။
ၿပီးပါၿပီ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
