>
တင္မုိး
ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၀
(၁)
မႏွစ္က ေနာ္ေ၀ႏုိင္ငံ ေအာ္စလုိကုိ ေရာက္တယ္။ ႏွင္းေတာင္ေပၚကုိ တက္ခဲ့တယ္။ ေနရီရီေတာင္မွ ပီပီ မလင္း၊ အလင္းျဖန္႔ေပမယ့္ ႏွင္းနံ႕ကေလးတသင္းသင္း။
ေမဘယ္လ္ပင္ အရြက္ေႂကြထားလု႔ိ ႐ုိးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း၊ ထင္း႐ူးပင္ေပၚမွာ ႏွင္းခဲတြဲလ်ား၊ လမ္းေပၚမွာ ႏွင္းဖြဖြေတြက ေက်ာက္သား သလင္းေရာင္၊ ေျခေခ်ာ္လဲမွာ စုိးရ။
ငါတည္းဟူေသာအညာသား၊ ႏွင္းၾကားထဲမွာ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ေအာ္စလုိက ေပ်ာက္သြားေလမလား၊ စုုိးတထင့္ထင့္။
(၂)
တေန႔သား ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကအျပန္၊ ဖိုးခြားေခၚ ေစာနယ္လ္ဆင္ကူး၊ ေက်ာ္မုိး၊ ေမာင္တူးတုိ႔နဲ႔ အတူ ေအာ္စလုိ ဆုိင္တန္းေတြ ၀င္မိတယ္။ ပါကစၥတန္ဆုိင္က ခပ္မ်ားမ်ား။
ဒီၾကားထဲ ထိုင္းဆုိင္တဆုိင္ေတြ႕ေတာ့ ၀င္တယ္။ ငပိ ငံျပာရည္ ရႏုိင္သတဲ့။ ဖိုးခြားကဦးေဆာင္ၿပီးေစ်း၀ယ္ၾကတယ္။ အဲ ဒီထုိင္းဆုိင္မွာ တမာခက္ကေလး။
အုိ … ငါအံ့ၾသသြားမိတယ္။ တမာ … တမာ … တုိ႔အညာကလာတ့ဲ တမာ။ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာ။ ငါမွတ္မိတာေပါ့။ သူကလဲ ေဘာင္းဘီ၀တ္အညာသားကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ အကဲခတ္လုိ႔။ ၀မ္းသာအားရ။
တမာခက္စုိစုိနဲ႔ အညာတကၠသိုလ္ကုိ လြမ္းလိုလြမ္း၊ ရြာအ၀င္လမ္းက တမာပင္တန္းကေလးကုိ သတိရလိုရ၊ ဖ႐ိုက္ဒါလမ္း၊ အိမ္နံပတ္ ၁၂ (ခ) ေရာက္ေတာ့ အညာတမာခက္ကေလးက ငါတုိ႔နဲ႔အတူပါလာၿပီ။ ဒီလုိ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ဖြြဲ႕မိတယ္။
(၃)
ဖြဲ႕မိတဲ့ကဗ်ာေလးကို ျပရဦးမယ္။ ကဲ … ဒီမွာ။
အညာေက်းလက္က
တမာေမႊးတခက္သုိ႔
အညာက တမာဖူး
ႏွင္းရည္ကေလး
တစက္ႏွစ္စက္လူးလုိ႔
ၾကည္ႏူးစရာ
ေအာ္စလိုေရာက္လာတယ္။
ေအာ္စလို တ႐ုတ္တန္း
ထုိင္းေစ်းခန္းက … တဲ့
မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ပြင့္နဲ႔
လည္တုိင္ကေလးပင့္လုိ႔
အသိေတြကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနရွာသတ့ဲ။
“အညာတမာ၊ ၀ါတာတာ
ရသာခါးခါး၊ ငါမစား” လုိ႔
တအားကုန္ေအာ္ၿပီး
ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့သူငယ္တန္းကေလးကုိ
ငယ္ေသြးေပၚကာ လြမ္းမိတယ္။
ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕
ဘုတလင္အညာလမ္းက
တမာတန္းက
တမာပြင့္ကေလးေတြ သတိရ
စူးရွတဲ့
တမာနံ႔ ခါးသင္းသင္းကေလးကုိ
သြားရင္းပဲ လြမ္းမိတယ္။
ရြာအ၀င္လမ္း တမာတန္းမွာ
ဘဂ်မ္းေစ်းအေရာက္
ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ေျပးတမ္း
စိမ္ေျပးတမ္းကစား
တမာပင္ေအာက္ တေထာက္နား
ေနာက္ … ကာလသားဘ၀
ႏြားေမာင္း လွည္းေမာင္း
ဆင္ထဲ၀ သဲေခ်ာင္းအထိ
ျပန္ေျပာင္းလြမ္းမိတယ္။
တမာခက္ကေလးေရ …
အညာဘက္မွာ မစားေလာက္လုိ႔
ေရမိုးမွန္မွန္ မေသာက္ရလုိ႔
ေတာေျခာက္ ယာေျခာက္
ျမက္ပါေျခာက္လုိ႔
ျပည္ပေရာက္လုိ႔ လာေရာ့သလား။
မင္းနဲ႔ငါက
အညာသဲၾကားက တရြာထဲသား
ယာထဲမွာ ၾကားၾကားသမွ်
စကား၀၀ေျပာစမ္းပါ။
တုိ႔ရြာမွာ မစားေလာက္
ႏြားေပါက္ကေလးေတာင္ ႏုိ႔မ၀
ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးတသုိက္ကုိ
လွည္းတုိက္လုိ႔ေမာင္းေပးရ
ေခ်ာင္းနံေဘးက်ေတာ့ ထန္းေရေသာက္
တရြာလံုးေၾကာက္ေနရသတဲ့လား။
ေက်ာင္းဆရာ ဆရာတုိးကုိလဲ
ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္
အိမ္ေပါက္ေစ့ေလွ်ာက္ၿပီး
မေၾကာက္တရား
ေဟာရေကာင္းလားဆုိၿပီး
ဖမ္းလားဆီးလား၊ မဟားတရားနဲ႔
ေက်ာင္းတံခါးကုိေတာင္
ပိတ္ထားရသယ္ဆုိ။
ေက်ာင္းတံခါးပိတ္ ၿခံတံခါးပိတ္
ဆံၿမိတ္တိုကေလးေတြေတာင္
အရိပ္ခုိစရာမရွိ။
ရြာလူႀကီးေတြက ထင္ရာစုိင္း
ရြာသားေတြကုိေတာ့
အတြင္သာခုိင္းသတဲ့
သည္အတုိင္းဆုိ ရြာပ်က္ၿပီဟဲ့။
ရြာပ်က္ရင္ ငါရွက္တယ္ေတာ့
တမာခက္ဆုိတာ ရြာရဲ႕အသက္ေပါ့
ငါလဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
႐ုတ္တရက္မုိ႔
ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ခဲ့ႏုိင္ဘူး
ထုိင္းရြာဘက္ထြက္အလာ
ငါ့မ်က္ႏွာကုိျမင္ေတာ့
ခင္ၾကမင္ၾကေခၚၾကတာနဲ႔
သည္မွာ အခုလိုေရာက္လာရဆုိပဲ။
အညာေက်းလက္က
တမာေမႊးခက္ကေလးေရ …
ဘာကမွ ေသြးပ်က္မေနနဲ႔
ငါေထြးဖက္ၿပီး နင့္ကုိ ဂ႐ုစိုက္မယ္
ငါျပန္ရင္ နင္လုိက္ခဲ့ေနာ္။
နင္နဲ႔ ငါ ရြာအတူျပန္မယ္
ေခ်ာင္းယံမွာ
ေဒါင္းလံလႊင့္ၾကပါစုိ႔ကြယ္။ ။
တင္မိုး
မူရင္း – ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္ အတြဲ (၉၂)၊ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၁
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
