>
မဂၤလာႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ၁၃
ေမာင္လူေရး
ႏို၀င္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၀
အနဝဇၨမဂၤလာ=အျပစ္ကင္းေသာအလုပ္ေတြကို လုပ္ျခင္းမဂၤလာ။
“လကၤာဆရာက သန္႔စင္ျပစ္မ်ဳိး၊ လူထုက်ဳိး၊ သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္တာ မဂၤလာ” ဟု စာ သ သည္။
သန္႔စင္ျပစ္မ်ဳိး၊ လူထုက်ဳိး၊ သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္တာဟူသည္ ဥပုသ္သီလေစာင့္သံုးျခင္း၊ ဥယ်ဥ္ပန္းမာလ္ သစ္ပင္ စိုက္ပ်ဳိးုျခင္း၊ လမ္းခင္း လမ္းေဖါက္ တံတားေဆာက္ျခင္း၊ ပညာဒါနျပဳျခင္း၊ သာမႈနာမႈ ျဗဟၼစိုရ္မႈတုိ႔ကို ျပဳလုပ္ ျခင္းစသည္တို႔လတည္း။
ႏိုင္ငံံေကာင္းသား၊ ႏိုင္ငံေကာင္းသမီးျဖစ္ဘို႔မွာ လူထုက်ဳိး သယ္ပိုးဘို႔ လိုေပသည္၊ လူထုက်ဳိးသယ္ပိုးရန္ ဘုရား ရွင္တိုင္းက ေပးထားသည့္နည္းလမ္းသံုးသြယ္ရွိသည္။ ယုတ္မာဆိုးသြမ္း ကိုယ္ၾကမ္းႏႈတ္ၾကမ္း အရမ္းပတမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ ေရွာင္ကြင္းျခင္း၊ ေကာင္းေသာ ျမင့္ေသာ ျမတ္ေသာကိုယ္အမူအယာ ႏႈတ္အမူအယာတို႔ကို ေဆာင္က်ဥ္းျခင္း၊ စိတ္ညစ္စိတ္ပုတ္ စိတ္ႏုပ္စိတ္သိ္မ္ စိတ္ပိန္စိတ္ဖ်င္း စိတ္ပင္းစိတ္ကန္း စိတ္သရမ္း စိတ္မသမာတို႔ကို အေျပာင္ရွင္းျခင္းတို႔ေပတည္း။
ေရွာင္ကြင္း၍ ေဆာင္က်ဥ္းကာ အေျပာင္ရွင္းျခင္းဟူသည္ ဥပုသ္သီလ ေစာင့္သံုးျခင္းစသည္တို႔ကိုဆိုသည္၊ ဥပုသ္သီလ အသာထား ငါးပါးသီလေစာင့္ရုံမွ်ႏွင့္ပင္ လူထုႀကီးခမ်ာ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္က်န္းမာ ရွိလွပါ ေရာ့မည္၊ ေအာက္ပါ တစ္ပါးသီလႏွင့္ပင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ သူမ်ားအက်ဥ္းခ်ရမွ ထမင္းဝသည့္ ပါဏာတိပါတကို ေဝရမဏိလိုက္မည္ ဆိုလွ်င္ကို တတိုင္းျပည္လံုးသာမက တကမၻာလံုး လူစိတ္ရွိသူမွန္သမွ် မည္မွ်ေပ်ာ္လိုက္ ၾကမည္နည္း။ ရွိသမွ် အႀကိတ္အခဲေတြေျပ အက်ပ္အတည္းေတြေျဖႏိုင္မည့္ စိတ္အခံေတြပါ တဖြားဖြားေပၚ ေပါက္လာေပမည္။
ေနာက္ထပ္ ကာေမသုမိစၦာစာရာကိုပါ ဆက္ၿပီးေဝရမဏိမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပည္နယ္တဝွမ္း ေအးခ်မ္းရုံမက သာယာေဝစည္ ေရႊတို႔ျပည္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
ေရႊတို႔ျပည္၌ မုဒိမ္းတႏၱကား အပလိန္းအနႏၱမ်ားလွေခ်၏၊ ေအာက္မွာ ရႈပါေလ။
သူမ်ားမယား သူမ်ားသမီး အရွက္မီးေလာင္ အခက္ႀကီးေအာင္ ဖ်က္ဆီး ေစာ္ကား လူသားမုဒိမ္း၊
ကားေခ်ာဆြဲ၊ လွည္းေခ်ာဆြဲ၊ ေလွေခ်ာဆြဲ၊ ေငြေခ်ာဆြဲ၊ လူေခ်ာဆြဲ၊ လက္မွတ္ေခ်ာဆြဲ၊ လယ္သိမ္းေျမသိမ္း၊ ကုန္းသိမ္းယာသိမ္း၊ ဆိုင္သိမ္းကားသိမ္း၊ အင္းသိမ္းအိုင္သိမ္း၊ ျမစ္သိမ္းေခ်ာင္းသိမ္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္သိမ္း၊ ဆက္ဆံ ေရးသိမ္း သိမ္းၿပီးရင္းသိမ္း သိမ္းခ်င္ရာသိမ္း စီးပြားမုဒိမ္း၊
အကူအညီေပးျခင္း ရုိင္းပင္းျခင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျခင္း တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းစသည့္ ျမန္မာ့စိတ္ရင္း ျမန္မာ့ရႈခင္း မ်ားကို အျမစ္ကလွန္ပစ္လိုက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈ မုဒိမ္း၊
သာေရးနာေရး ျဗဟၼစိုရ္ေရး ဘယ္အေရးမွ ခြင့္မျပဳဘဲမေရးရသည့္ လူမႈေရးမုဒိမ္း၊
အဆိုးအေကာင္းမကြဲလို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းခြဲျပရင္ ေထာင္သြင္းၿပီး အလံမတူ အသံမတူရင္ အေျပာင္ရွင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရးမုဒိမ္းစသည္တို႔တည္း။
မုဒိမ္းကင္းစင္ ျမန္ျပည္တစ္ခြင္ကို ျမင္ေရာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ခ်မ္းေျမ႕သာယာ၊ ျပည္ျမန္မာ၊ မခြာေနေတာ့မည္ ျဖစ္သြားမည္၊ ဘယ္သူမွ ရပ္ပစ္ရြာပစ္ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ ေက်ာင္းပစ္ကန္ပစ္ ေဆြပစ္မ်ဳိးပစ္ သားပစ္မယားပစ္ ယဥ္ေက်းမႈျပစ္ ဓေလ့ထံုးတမ္းပစ္ သြားခ်င္မည္မဟုတ္ေပ။
ယင္းသို႔ ငါးပါးသီလအေၾကာင္း စကားစလိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အခ်ဳပ္မႈးႀကီးမွသည္ ဒရဝမ္အထိႏိုင္ငံ့ ဝန္ထမ္းမ်ားအားလံုး၊ ထိုမွသည္ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ေကာက္ရုိးပံုအစ ကင္းတဲအဆံုး တတိုင္းျပည္လံုး အံုးအံုးကၽြက္ညံ အေရးေပၚ ငါးပါးသီလညီလာခံႀကီးေခၚၾကေသာဟူ၏၊ ယင္ပ်ံမက် စည္ကား လွဘိေတာင္း။
ညီလာခံႀကီးေခၚရသည့္အေၾကာင္းမွာ ငါးပါးသီလသည္ အၿမဲေစာင့္ရမည့္ ခါးဝတ္ပုဆိုး ခါးဝတ္ထမိန္ ခါးဝတ္ ေဘာင္းဘီ ခါးဝတ္စကပ္ကဲ့သို႔ သီလမ်ဳိးတည္း၊ ထိုသီလအေရအတြက္ငါးပါးမွာ ဟိုအရင္ ျမန္မာ့ေရေျမႏွင့္ အဆင္ေျပေကာင္းေျပခဲ့ေပလိမ့္မည္၊ အခုလက္ရွိ ျမန္မာ့ေရေျမႏွင့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ သဟဇာတမျဖစ္ေတာ့ မကိုက္ညီေတာ့ေသာေၾကာင့္တည္း၊ ထိုညီလာခံႀကီးတြင္ ျမန္မာတို႔ေစာင့္သံုးရမည့္ နိစၥသီလသည္ ငါးပါးထိ ဆက္လက္ရွိသင့္ မရွိသင့္ႏွင့္ မရွိသင့္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ ပယ္ဖ်က္သင့္သည့္သီလမ်ားအေၾကာင္း အႀကီးအက်ယ္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားက လစာႏွင့္မစားေလာက္ မေသာက္ေလာက္သည့္အတြက္ မျဖစ္မေန လာဘ္ယူ ေနရသျဖင့္ အဒိႏၷာဒါနကို ျဖဳပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ သူတို႔မွာ သားမယားႏွင့္ ရည္းစားကို မဂၤလာတရားေတာ္ ႏွင့္အညီ လုပ္ေကၽြးရင္း သီလတစ္ပါးေအာ္တိုမက္တစ္ပ်က္ၿပီး ငရဲကို အသက္အာမခံေၾကးေပးေနရသည္ႏွင့္ တူေၾကာင္းတင္ျပၾကသည္။ သို႔ ဝန္ထမ္းတို႔က ဆိုေခ်ေသာ္ တိုင္းသားျပည္သူအေပါင္းတို႔ကလည္း အသင္တို႔ လာဘ္ယူမႈသည္ အဒိႏၷာဒါနျဖစ္ခဲ့လွ်င္ လာဘ္ယူမႈႏွင့္ ေခါင္းႏွင့္ပန္းပမာျဖစ္သည့္ အကၽြန္တို႔လာဘ္ေပးမႈ သည္လည္း အဒိႏၷာဒါနႏွင့္ အမႈတစ္တြဲထဲရွိသည့္အတြက္ အကၽြန္တို႔လဲ ငရဲကို ကန္ထရုိက္ဆြဲရ သည္ႏွင့္တူေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အဒိႏၷာဒါနကို ပလူတို သင့္ေၾကာင္းတင္ျပၾကရာ ကန္႔ကြက္မဲမရွိ အဒိႏၷာဒါနကို ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ႏွင့္ သူ၏ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားလုပ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ မုသားမပါလကၤာမေခ်ာဆိုသည့္ျမန္မာ့စကားပံုအတိုင္း အမွန္ေျပာရင္ ေထာင္ႏွစ္တစ္ေသာင္းက်၊ အမွားေျပာမွ မန္မန္ဝသည့္ ယေန႔ေခတ္အခါသမယတြင္ ဘဝအလကၤာေခ်ာဖို႔ မုသားကိုေျပာေနရေပရာ မုသာဝါဒကိုလဲ ျဖဳပ္သင့္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ဒီသိကၡာပုဒ္ဆက္ရွိေနလွ်င္ “သစၥာေလးနက္၊ ေပၚဆီတက္က၊ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဘက္ဝင္” ဆိုသည္ႏွင့္မညီညြတ္ရကား ျမန္မာ့အစားအစာအားလံုး အာဟာရဓာတ္ ေလ်ာ့နဲ ေဆးဘက္မဝင္ေတာ့ဘဲျဖစ္သြားၿပီး “ဗိုက္ပူနံကား ျမန္ျပည္သား”ဟု အမဲစက္ႀကီးထင္သြားႏိုင္ေၾကာင္း အားလံုးက အဆိုတင္သျဖင့္ ေထာက္ခံမဲပင္မလို ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ဖို႔ အတည္ျပဳလိုက္ၾကသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ညီလာခံႀကီးၿပီးေသာအခါ “ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္န္ိစၥသီလ” အျဖစ္ ပဥၥသီလကို ဒြိသီလ ေလ်ာ့၍ တိသီလဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကသည္။ ညီလာခံအခ်ိန္ေစ့သြားလို႔သာ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သုရာေမရယ ကိုေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးေနၾကေပၿပီ။ မဲခြဲလွ်င္လဲ ၎တို႔ႏိုင္ဘို႔ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္၊ ဒီပံုအတိုင္း ဆက္သြားလို႔ေတာ့ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဒြိသီလ၊ ထိုမွသည္ ဧကသီလ၊ ေနာက္ သုညသီလထိ ေရာက္သြားႏိုင္ သည္လတည္း။
ထို႔ေနာက္ တစ္ခ်ဳိ႕က ေရႊတို႔ျပည္တြင္ လက္ရွိ ပင္စင္ငါးမ်ဳိးရွိေနသည္၊ ရာထူးတစ္ခုတည္းမွာပင္ ပင္စင္ငါးမ်ဳိးရွိ ေနသည္မွာ ျဖစ္သင့္ မျဖစ္သင့္၊ ေနာက္ၿပီး ပင္စင္လစာမွာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ဘုိုးသာရွိေနၿပီး ထိုပင္စင္ သြားထုပ္ဖို႔ လိုင္းကားခ ဆိုက္ကားခရွာရသည္မွာ အလြန္ခက္ခဲသည့္အတြက္ ဝိုင္းဝန္းေျဖရွင္းေပးေစခ်င္ ေၾကာင္းတင္ျပလာၾကသည္တြင္ ဤညီလာခံသည္ ပဥၥညီလာခံသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပင္စင္ညီလာခံမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပင္စင္ကိစၥသတ္သတ္ ညီလာခံေခၚမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သဘာပတိႀကီးမ်ားက အဆံုးသတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။
ဒုတိယသန္႔စင္ျပစ္မ်ဳိး လူထုက်ဳိးမွာ ဥယ်ဥ္ပန္းမာလ္သစ္ပင္စိုက္ပ်ဳိးျခင္းျဖစ္၏၊ ၎မွာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး၊ စိမ္းလန္းစိုေျပေရး၊ ဖန္လံုအိမ္ဓာတ္ေငြ႕ေလ်ာ့ခ်ေရးစသည္တို႔ေပတည္း။
ေရႊတို႔ျပည္၌ လွ်ပ္စစ္ထုတ္၏၊ သို႔ေသာ္လွ်ပ္စစ္မီးသီးကိုပင္ ျမင္ႏိုင္သည့္အလင္းေရာင္ မရွိ၊ ဂက္စ္ထြက္၏၊ သို႕ေသာ္ ဂက္စ္န႔ံ မရူရ၊ ဂက္စ္မီးဖိုမသံုးရကား ထင္းခုတ္၏၊ မီးေသြးဖုတ္၏၊ ေတာျပဳန္းေလၿပီ။ ပညာမရွိ၊ စက္ရုံ အလုပ္ရုံႏွင့္ ထုတ္ကုန္မရွိ၊ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ယုတ္ကန္းရကား သစ္ခုတ္၏၊ သစ္ထုတ္၏၊ ေတာျပဳပ္ေလၿပီ။ ေတာင္ကတံုးေတြ ျဖစ္ေခ်ၿပီ။ ရိပ္ႀကီးေရာ ရိပ္ေသးပါ ခိုစရာမရိွေတာ့၊ လူထုကေတာ့ ပူမႈဆယ့္ႏွစ္ရာသီႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနရေပၿပီ၊ ခုတ္ထုတ္ေတြကေတာ့ အဲယားကြန္းႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကသည္။
တတိယအခ်က္ျဖစ္သည့္ လမ္းခင္းလမ္းေဖါက္ တံတားေဆာက္ကေတာ့ ေဖါက္ၾကသည္၊ ေဖါက္သေလာက္လဲ ေရာက္ၾကသည္၊ ( အိတ္ထဲ ) ေဆာက္သေလာက္လဲ ေဆာက္ၾကသည္၊ ( ကိုယ္ပိိုင္တိုက္တာေတြ )။
ဤမဂၤလာမဲ့လွ်င္ လူမ်ားစုအက်ဳိးသည္ သဲၿပိဳသလို တအိအိယိုၾကသည္၊ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ၾကာလာ သည့္အခါ ေလာကနီတိတို႔သည္ အဝီစိ၌ ဂ်ိဳးကပ္သြားေလေတာ့သည္၊ ယဥ္ေက်းမႈတန္ဖိုးတို႔သည္ ဆန္ဖိုး ေလာက္ အေရးမႀကီးေတာ့ေခ်၊ မျမင္ဘူး မၾကားဘူးေသာ သဘာဝေဘးဒဏ္တို႔သည္ ေျပးရန္ပင္အခ်ိန္မရ၊ တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး တမ်ဳိး၏အက်ဳိးဆက္ မၿပီးခင္ပင္ ေနာက္တစ္မ်ဳိးထြက္လာေခ်ေတာ့သည္။
ေအာ္ သလို အမ်ားအက်ဳိးမဲ့ၾကၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ တစ္ဦးခ်င္း၏လူေနမႈသည္လည္း အပူေတြစုမည္သာ၊ အဘယ္လူထုအက်ဳိးမျပဳသူမွ လူထဲသူထဲ လူလိုသူလို ေနထိုင္သြားရသည္ မၾကားဘူးေသးေခ်ေတာ့လတည္း။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
