>နိုင္ငံေရးနဲ႔ စာေပအနုပညာ (၇၄)
နွစ္ ၁၁ဝ ျပည့္ ဆရာေဇယ်
ထိန္လင္း
စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၀
ထိန္လင္း
စက္တင္ဘာ ၆၊ ၂၀၁၀
အခုနွစ္မွာ စာေပနဲ႔ အနုပညာ နယ္ပယ္အတြင္း ရာျပည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ေမြးေန႔ေတြ ၾကဳံရတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ ရာျပည့္ပဲြေတြ က်င္းပရင္း ဂုဏ္ျပဳၾကပါတယ္။ ျမန္မာမႈ ျမန္မာစာေပ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ အားေပးသူ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တိုက္တြန္းသူ စာေရးဆရာၾကီး ေဇယ် ရဲ႕ နွစ္ ၁၁ဝ ျပည့္ေမြးေန႔လည္း ဒီနွစ္ထဲမွာ က်ေရာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေဇယ်ကို သာယာဝတီခရိုင္ ဇီးကုန္းျမိဳ႕မွာ ၁၉ဝဝ ျပည့္နွစ္ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔က ေမြးဖြားခဲ့ျပီး ၁၉၈၂ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၄ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေဇယ်ရဲ႕ မိဘမ်ားက က်က္သေရေဆာင္ ေရႊစလြယ္ရ သစ္ေတာဝန္ေထာက္ၾကီး ဦးခလယ္ နဲ႔ ေဒၚေရႊၾကိဳး တုိ႔ျဖစ္ျပီး ဖြားျမင္စအခိ်န္မွာ ဇီးကုန္းျမိဳ႕ကို ကိုဖိုးကြန္း၊ မေထြးေလး ဇာတ္အဖဲြ႔ လာေရာက္ ကျပတဲ့အခိ်န္နဲ႔ ၾကံဳတဲ့အတြက္ ဖိုးကြန္း လုိ႔ အမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၄ နွစ္အရြယ္မွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ ျဖစ္တဲ့ ဖခင္က ‘ေမာင္ေယာရႈ’လုိ႔ အမည္ေပးရာက ‘ေမာင္ေယာ’ ဆိုျပီး ျဖစ္လာပါတယ္။ မိခင္ေပးတဲ့အမည္က ‘ေအာင္ျမင့္’ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဇယ် ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္ယူပံုကလည္း ထူးထူးျခားျခားပါ။ စာအုပ္အေပၚ လက္ေထာက္လုိ႔ က်ရာစာလံုးကို ယူမယ္လုိ႔ အဓိ႒ာာန္ျပီး အဘိဓာန္စာအုပ္ကို မၾကည့္ဘဲ လွန္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေပၚလာတဲ့ Victory ဆိုတဲ့စာလံုးကို ျမန္မာမႈျပဳျပီး ‘ေဇယ်’လုိ႔ သံုးစဲြခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တျခားကေလာင္အမည္ေတြကေတာ့ မင္းလက်ာ္၊ သီလဝင္၊ ဒိုးကေလး တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာၾကီးေဇယ်ဟာ စာဖတ္အား၊ ေလ့လာအား ေကာင္းတဲ့အျပင္ သူသိရိွထားတဲ့ ဗဟုသုတေတြကို စာေပကတဆင့္ ျပန္လည္ေဝငွရင္း ျမန္မာေတြကို အသိအျမင္ၾကြယ္ဝေအာင္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ နိုးၾကားေစတဲ့ စာေပမ်ားကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေဇယ်ရဲ႕ ပထမဆံုး ဝတၴဳက ‘ဗိုလ္ရန္ေအာင္’ ျဖစ္ျပီး ဒုတိယဝတၴဳက ‘ျမတ္ေလးေရႊဓားဗိုလ္’ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ေလးေရႊဓားဗိုလ္ ဝတၴဳေတြကို ၁၉၂ဝ ေနာက္ပိုင္းေလာက္က စတင္ ေရးသားခဲ့ျပီး အဲဒီအခိ်န္က ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ ေပၚေပါက္တဲ့အခိ်န္အခါ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္စြန္႔စားခန္းေတြ ပါဝင္တဲ့ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးေနာက္ခံ အဂၤလိပ္ဝတၴဳတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိရာက ျမတ္ေလးေရႊဓားဗိုလ္ကို ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေဇယ်ရဲ႕ စာေပျဖတ္သန္းမႈကို ေဖာ္ျပရရင္ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သလို ၁၉၂၅ ခုနွစ္မွာ တစ္ပတ္တစ္ၾကိမ္ ထုတ္ေဝတဲ့ ေဇယ်သတင္းစာ ကိုလည္း ဦးစီးထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းထံမွာ ပညာဆည္းပူးရင္း ဆရာၾကီးရဲ႕သမီး ေဒၚျမရီ နဲ႔ ဖူးစာဆံုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ လန္ဒန္အတ္မဂၢဇင္း၊ ျဗိတိသွ်ဘားမား မဂၢဇင္း၊ ဓူဝံမဂၢဇင္း၊ ဓူဝံဂ်ာနယ္၊ အစိုးရထုတ္ သူၾကီးေဂဇက္ တုိ႔မွာလည္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ျပီးေခတ္မွာေတာ့ ျပန္ၾကားေရးဌာန ညႊန္ၾကားေရးဝန္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ တာဝန္က အနားယူျပီး ေနာက္မွာလည္း ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စာေပဆိုင္ရာအဖဲြ႔အစည္းမ်ားမွာ ပါဝင္အမႈထမ္းခဲ့ျပီး ျမန္မာနိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္း ဥကၠ႒အျဖစ္လည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေဇယ် ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားဟာ အေၾကာင္းအရာ စံုလင္သလို အေရအတြက္လည္း မ်ားတဲ့အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးမ်ားအေၾကာင္း တစ္ၾကိမ္တည္း တထိုင္တည္း ေျပာျပလုိ႔ မရနိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ေဆာင္းပါးမ်ားအတြင္းက တခ်ဳိ႕ကို ေရြးထုတ္ေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ ဆရာေဇယ်ရဲ႕ ‘ျမန္မာ့မ်က္ပြင့္ (ရြာဓေလ့၊ လူဓေလ့)’ စာအုပ္ဟာ ၁၉၆၁ ခုနွစ္ စာေပဗိမာန္ စာပေဒသာဆု ရရိွခဲ့တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ေက်းရြာဓေလ့၊ လူဓေလ့နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ပါဝင္ျပီး ေက်းလက္ရဲ႕ လူေနမႈကို ျမတ္နိုးစရာ တင္ျပထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဆရာတိုက္စိုးက “ေဇယ်သည္ ေက်းရြာသဘာဝကို ခံုမင္သည္။ လူ႔အတၴဳပၸတၲိကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ထိုစိတ္နွစ္ခုသည္ သူစီရင္သည့္ ‘ျမန္မာ့မ်က္ပြင့္’စာအုပ္တြင္ ေပၚလြင္ျပီး ျဖစ္ေပသည္” လုိ႔ ေရးသားခဲ့သလို “ေဇယ်သည္ လူမ်ဳိးရင္း၊ လူမ်ဳိးျခားမေရြး ရိုေသထိုက္သူကို ရိုေသတတ္သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပမေရြး နွစ္သက္အပ္သည္ကို နွစ္သက္တတ္သည္” လုိ႔ ဆရာေဇယ် အေပၚ သံုးသပ္ထားပါတယ္။
ဝံသာနုစိတ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဆရာေဇယ်က ‘ပင္နီေခ်ာနွင့္ ေယာထဘီ’ ေဆာင္းပါးမွာ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အဲဒီေခတ္ သတင္းစာေလာကအေၾကာင္းေတြကို ေဖာ္ျပရင္း ဝံသာနုစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈအတြင္း ေယာလံုခ်ည္နဲ႔ ပင္နီအကၤ်ီ ဝတ္ဆင္ခဲ့ၾကပံုေတြကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးအဆံုးမွာေတာ့ ဆရာေဇယ်က အခုလို လံႈ႕ေဆာ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ “ထိုေခတ္က ပင္နီအကၤ်ီနွင့္ ေယာထဘီ ဝတ္ဆင္ၾကသည္မွာ ယခုေခတ္မွ ျပန္၍ ၾကည့္လွ်င္ ရိုးလွသည္၊ ေရွးက်သည္ဟု ထင္ရေကာင္း ထင္ရေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုေခတ္က သူ႔အေျခ သူ႔စိတ္ဓာတ္နွင့္အညီ အသားညိဳညဳိ အသားျဖဴျဖဴ ဆံျမိတ္ရွည္ကေလး ခ်၍ ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီအကၤ်ီမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာ အထူးယဥ္၍ အထူးပင္ က်က္သေရ ရိွလွေပသည္။ ထိုေခတ္မွာ ယခုမွျပန္၍ ေရတြက္ေသာ္ နွစ္ေပါင္း ၄ဝ ခန္႔ ရိွေပသည္။ တျပည္လံုး သိမီလိုက္သူအမ်ားပင္ ရိွေသး၏။ က်ေနာ္တုိ႔ မီလိုက္သူတိုင္း ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီအကၤ်ီကေလးမ်ား ယဥ္ေက်းပံု က်က္သေရရိွပံုမ်ားကို ျမင္ေယာင္လ်က္ ရိွေပ၏။ ယခုမူကား ထိုေခတ္က အိပ္မက္အေနမွ်ပင္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္သန္ခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးၾကီးကို ရရိွၾကေပျပီ။ တကမၻာလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့ေသာ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ၾကီးလွစြာေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပီး စိတ္ကူးအယူအဆမ်ားလည္း အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပျပီ။ ယခုအခါ နိုင္လြန္အကၤ်ီ လက္တိုနွင့္ ပသွ်ဴးပါတိတ္လံုခ်ည္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ေနၾက၏။ တရုတ္ေျခေသးမသဖြယ္ ခံုျမင့္ဖိနပ္မ်ားကို စီးနင္းၾက၏။ ေခတ္အေလ်ာက္ ကိုယ့္အျမင္နွင့္ကိုယ္ ေျပာင္းလဲပံုမ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ တြန္းလွန္ျခင္းငွာမူကား မတတ္နိုင္။ သုိ႔ေသာ္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆဲြ၍ နွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေလာက္ကကဲ့သုိ႔ ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီကို ျပန္၍ မဝတ္နိုင္ၾကေသာ္လည္း ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီစိတ္ဓာတ္ ေပ်ာက္မသြားေအာင္မူကား ယခုကဲ့သုိ႔ ေတာင္ေလ ေျမာက္ေလ အေရွ့ေလ အေနာက္ေလ ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္တိုးေဝွ့ျခင္းကို ခံေနၾကရေသာေခတ္၌ အထူးပင္ လိုေနေပေၾကာင္း” ‘ေဒါင္းပဝါ လည္မွာစည္းပါလုိ႔’ ေဆာင္းပါးမွာလည္း ဆရာ့ရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္ကို အခုလို ေတြ႔ရပါတယ္။
“ေခတ္ေျပာင္းသေလာက္ အသံုးအနႈန္း ေျပာင္းရမည္။ အမ်ဳိးသားစိတ္၊ ဝံသာနုတရား၊ ေဒါင္းအလံ ဆိုေသာ အသံုးအနႈန္းမ်ား ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းသြားသည္မွာ အေရးမၾကီး။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်နု္ပ္တုိ႔အား လြတ္လပ္ေရးအေရာက္ ပုိ႔ေဆာင္ခဲ့၍ ရရိွျပီးေသာ လြတ္လပ္ေရးကို တိမ္းပါးခြ်တ္ေခ်ာ္မရိွ လံုလံုျခံုျခံု ထိန္းသိမ္းလ်က္ ေရွ႕သုိ႔ခီ်တက္ရာ၌ ကြ်နု္ပ္တုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လက္နက္ျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသားစိတ္ (ဝါ) တန္ေဆာင္မုန္း စိတ္ဓာတ္ကိုမူကား မည္သူ မည္သုိ႔ အသံေကာင္းဟစ္ေစကာမူ မလစ္ေသာသတိျဖင့္ စဲြျမဲဆုပ္ကိုင္ ထားအပ္ေပေၾကာင္း”
ဆရာေဇယ်ဟာ ကမၻာေပၚက ထင္ရွားသူေတြအေၾကာင္း စုစည္းထားတဲ့ အတၴဳပၸတၲိအဘိဓာန္ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရႈရင္း ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိး ေပၚေပါက္ေစခ်င္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္နိုင္တဲ့ တေန႔ေတာ့ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးေတြ ျပဳစုထုတ္ေဝနိုင္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဆရာေဇယ်ရဲ႕ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဆရာ့ရဲ႕ ရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္နွစ္အတြင္း စုစည္းထုတ္ေဝခဲ့ေပမယ့္ မူရင္း ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြရဲ႕ အညႊန္းေတြ၊ ေရးသားခဲ့တဲ့ အခိ်န္ကာလေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေတြ႔ရပါဘူး။ အခုလို ဆရာ့ရဲ႕ အသက္ ၁၁ဝ ျပည့္ ေမြးေန႔ကာလမွာ တျခား ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဝတၴဳေတြ စုစည္းထုတ္ေဝနိုင္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဆရာ့ကို ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္သလို ျမန္မာစာေပအတြက္လည္း အက်ဳိးရိွမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေအးခ်မ္းတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခြင့္ ရရိွပါေစ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထိန္လင္း (၂၊ ၂၊ ၂ဝ၁ဝ)
ဝံသာနုစိတ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဆရာေဇယ်က ‘ပင္နီေခ်ာနွင့္ ေယာထဘီ’ ေဆာင္းပါးမွာ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အဲဒီေခတ္ သတင္းစာေလာကအေၾကာင္းေတြကို ေဖာ္ျပရင္း ဝံသာနုစိတ္ဓာတ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈအတြင္း ေယာလံုခ်ည္နဲ႔ ပင္နီအကၤ်ီ ဝတ္ဆင္ခဲ့ၾကပံုေတြကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးအဆံုးမွာေတာ့ ဆရာေဇယ်က အခုလို လံႈ႕ေဆာ္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ “ထိုေခတ္က ပင္နီအကၤ်ီနွင့္ ေယာထဘီ ဝတ္ဆင္ၾကသည္မွာ ယခုေခတ္မွ ျပန္၍ ၾကည့္လွ်င္ ရိုးလွသည္၊ ေရွးက်သည္ဟု ထင္ရေကာင္း ထင္ရေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုေခတ္က သူ႔အေျခ သူ႔စိတ္ဓာတ္နွင့္အညီ အသားညိဳညဳိ အသားျဖဴျဖဴ ဆံျမိတ္ရွည္ကေလး ခ်၍ ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီအကၤ်ီမ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာ အထူးယဥ္၍ အထူးပင္ က်က္သေရ ရိွလွေပသည္။ ထိုေခတ္မွာ ယခုမွျပန္၍ ေရတြက္ေသာ္ နွစ္ေပါင္း ၄ဝ ခန္႔ ရိွေပသည္။ တျပည္လံုး သိမီလိုက္သူအမ်ားပင္ ရိွေသး၏။ က်ေနာ္တုိ႔ မီလိုက္သူတိုင္း ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီအကၤ်ီကေလးမ်ား ယဥ္ေက်းပံု က်က္သေရရိွပံုမ်ားကို ျမင္ေယာင္လ်က္ ရိွေပ၏။ ယခုမူကား ထိုေခတ္က အိပ္မက္အေနမွ်ပင္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္သန္ခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးၾကီးကို ရရိွၾကေပျပီ။ တကမၻာလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့ေသာ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ၾကီးလွစြာေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပီး စိတ္ကူးအယူအဆမ်ားလည္း အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ေပျပီ။ ယခုအခါ နိုင္လြန္အကၤ်ီ လက္တိုနွင့္ ပသွ်ဴးပါတိတ္လံုခ်ည္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ေနၾက၏။ တရုတ္ေျခေသးမသဖြယ္ ခံုျမင့္ဖိနပ္မ်ားကို စီးနင္းၾက၏။ ေခတ္အေလ်ာက္ ကိုယ့္အျမင္နွင့္ကိုယ္ ေျပာင္းလဲပံုမ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ တြန္းလွန္ျခင္းငွာမူကား မတတ္နိုင္။ သုိ႔ေသာ္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆဲြ၍ နွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေလာက္ကကဲ့သုိ႔ ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီကို ျပန္၍ မဝတ္နိုင္ၾကေသာ္လည္း ေယာထဘီနွင့္ ပင္နီစိတ္ဓာတ္ ေပ်ာက္မသြားေအာင္မူကား ယခုကဲ့သုိ႔ ေတာင္ေလ ေျမာက္ေလ အေရွ့ေလ အေနာက္ေလ ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္တိုးေဝွ့ျခင္းကို ခံေနၾကရေသာေခတ္၌ အထူးပင္ လိုေနေပေၾကာင္း” ‘ေဒါင္းပဝါ လည္မွာစည္းပါလုိ႔’ ေဆာင္းပါးမွာလည္း ဆရာ့ရဲ႕ တိုက္တြန္းခ်က္ကို အခုလို ေတြ႔ရပါတယ္။
“ေခတ္ေျပာင္းသေလာက္ အသံုးအနႈန္း ေျပာင္းရမည္။ အမ်ဳိးသားစိတ္၊ ဝံသာနုတရား၊ ေဒါင္းအလံ ဆိုေသာ အသံုးအနႈန္းမ်ား ေခတ္အလိုက္ ေျပာင္းသြားသည္မွာ အေရးမၾကီး။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်နု္ပ္တုိ႔အား လြတ္လပ္ေရးအေရာက္ ပုိ႔ေဆာင္ခဲ့၍ ရရိွျပီးေသာ လြတ္လပ္ေရးကို တိမ္းပါးခြ်တ္ေခ်ာ္မရိွ လံုလံုျခံုျခံု ထိန္းသိမ္းလ်က္ ေရွ႕သုိ႔ခီ်တက္ရာ၌ ကြ်နု္ပ္တုိ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လက္နက္ျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသားစိတ္ (ဝါ) တန္ေဆာင္မုန္း စိတ္ဓာတ္ကိုမူကား မည္သူ မည္သုိ႔ အသံေကာင္းဟစ္ေစကာမူ မလစ္ေသာသတိျဖင့္ စဲြျမဲဆုပ္ကိုင္ ထားအပ္ေပေၾကာင္း”
ဆရာေဇယ်ဟာ ကမၻာေပၚက ထင္ရွားသူေတြအေၾကာင္း စုစည္းထားတဲ့ အတၴဳပၸတၲိအဘိဓာန္ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရႈရင္း ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိး ေပၚေပါက္ေစခ်င္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္နိုင္တဲ့ တေန႔ေတာ့ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးေတြ ျပဳစုထုတ္ေဝနိုင္မယ္လုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။ ဆရာေဇယ်ရဲ႕ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဆရာ့ရဲ႕ ရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၂ဝဝဝ ျပည့္နွစ္အတြင္း စုစည္းထုတ္ေဝခဲ့ေပမယ့္ မူရင္း ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြရဲ႕ အညႊန္းေတြ၊ ေရးသားခဲ့တဲ့ အခိ်န္ကာလေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေတြ႔ရပါဘူး။ အခုလို ဆရာ့ရဲ႕ အသက္ ၁၁ဝ ျပည့္ ေမြးေန႔ကာလမွာ တျခား ေဆာင္းပါးေတြ၊ ဝတၴဳေတြ စုစည္းထုတ္ေဝနိုင္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဆရာ့ကို ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္သလို ျမန္မာစာေပအတြက္လည္း အက်ဳိးရိွမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေအးခ်မ္းတဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခြင့္ ရရိွပါေစ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထိန္လင္း (၂၊ ၂၊ ၂ဝ၁ဝ)
(ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံ၏ ၂၀၁၀၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ ရက္ေန႔ ထုတ္လႊင့္ခ်က္အား ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါသည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
