>
အေတြး လက္ေတြ႕
တင္ကိုမင္းညိဳ
ေအာက္တိုဘာ ၇၊ ၂၀၀၉
စႏၵယား ခလုပ္ေတြေပၚမွာ
ပန္းကေလးေတြ မဖူးပြင့္ႏိုင္ဘူး၊
အိုးထဲ ထိုးစိုက္ခံထားရတဲ့ ပန္းေတြဟာ
သူတို႔ရဲ႕ နာက်င္ေၾကကြဲဖြယ္ရာ
တသက္စာစ်ာပန အခမ္းအနားေတြ ….။
ဘ၀ကို … တိုက္ပြဲ၀င္ရတာ
မ႐ႈပ္ေထြးဘူး ႐ိုးရွင္းတယ္၊
ဘ၀မွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေနရာမွန္ ခ်တတ္ဖို႔ကေတာ့
လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္
တိမ္မလိုလိုနဲ႔ ေထာက္မမီႏိုင္ေအာင္
နက္႐ိႈင္းတယ္။
ေခတ္တေခတ္က လက္ျပသြားေတာ့
ေခတ္တေခတ္က
အစိမ္းလိုက္ မင္းမူ ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္
(လူစားပဲ လဲလိုက္တာကိုး) … ။
ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးဘူး
အႏၱရာယ္ေတြက အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္
မ႐ိုးသားမႈေတြက ထည္လဲ၀တ္စံု
ဖိႏွိပ္မႈေတြကလည္း အေသြးအေရာင္စံုလို႔
က်ေနာ္တုိ႔ …
လွ်ိဳ႕၀ွက္ခဲ့ရေပမယ့္
အိမ္ကေန ေခါင္းေမာ့ထြက္လာႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာမ်ား …။
က်ေနာ္တို႔ ညံ့ခဲ့ၾကပါသလား
နည္းပရိယာယ္မွန္း မသိ
ေသနဂၤဗ်ဴဟာမွန္း မသိ …။
ရန္သူမွန္းမသိ
မိတ္ေဆြမွန္းမသိ … ။
ဘုရားမွန္းမသိ
ေဒ၀ဒတ္မွန္း မသိ။
ခ်စ္ခဲ့တယ္ …
ကိုယ္နဲ႔ အံမ၀င္ ဂြင္မက်တဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ
ေခတ္ႀကီးနဲ႔ က႑ေကာစျဖစ္ရင္း
ခ်စ္ခဲ့တယ္။
ခ်စ္ေနဦးမယ္ …
တေန႔မွာ … ျပန္ဖုိ႔ အခြင့္ရွိခဲ့ရင္
တူတူတန္တန္ ဇာတိေျမကို ျပန္ႏိုင္ဖို႔
ယံုၾကည္ခ်က္ ေရြးလမ္းကို
ခ်စ္ေနဦးမယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အ၀ါေရာင္ မႏွင္းဆီခင္ဗ်ား
ခ်စ္ျခင္းဘက္မွာ အယူခံ၀င္လို႔ ရခ်င္ရမယ္
အမုန္းဆိုတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားဘက္မွာ
အစစ္အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
သင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ သက္ရွိ ရွင္သန္ႏိုင္ပါစ …။
(ေအာက္တိုဘာ ၄၊ ၂၀၀၉)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
