>
အရွင္ဉာဏိက
ၾသဂုတ္ ၁၇၊ ၂၀၀၉
ဂရင္းနစ္မ်ဥ္းရွိတဲ့ ဂရင္းနစ္ရဲ႕ ေအာ္ဘ္ဆေဗတရီ ေတာင္ကုန္းေပၚက (Observatory Hill) ေန ေျခလ်င္ဆင္းခဲ့တယ္။ ေတာင္ဆင္းလမ္းေဘးမွာ စနစ္တက်စုိက္ပ်ိဳးထားစ သစ္ပင္မ်ားကုိေတြ႔ရေတာ့ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ သစ္ပင္သစ္ေတာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ခ်ီးက်ဴးေလးစားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ သစ္တစ္ပင္ ရွင္သန္ဖုိ႔ ပုိးေမြးသလုိ ေမြးၾကရတာ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဂရင္းနစ္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတာ့ စနစ္တက် စုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးငယ္ေပါင္းစုံတို႔နဲ႔ စုိျပည္စိမ္းလန္းလုိ႔၊ စည္ပင္လွပလုိ႔။ စိမ္းညိဳ႔ညိဳ႔ သဘာဝေတာအုပ္ငယ္တစ္ခုအတြင္း ဝင္ေရာက္သြားခဲ့ရသလုိ။ စိမ္းလန္းက်ယ္ျပန္႔တဲ့ မ်က္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ညီညာတဲ့သစ္ပင္ေတြဟာ တုႏိႈင္းမဲ့အလွတစ္ပါးကုိ ေဖာ္ေဆာင္ေနသည့္အလားပါ။ စိတ္ကုိ ေအးခ်မ္းသြားေစလုိက္တာ။ လတ္ဆတ္ လန္းဆန္းသြားေစလုိက္တာ။ ေခတ္မီဆန္းျပားတဲ့ နည္းပညာေတြအကူအညီနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ အံ့ၾသဖြယ္အရာေတြကုိ ဖန္တီးျပမႈမ်ဳိးကုိ ေတြ႔ရသည္ျဖစ္ပါေစ၊ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ေပးစြမ္းရာမွာေတာ့ သဘာဝသစ္ပင္ပန္းမာလ္တုိ႔ရဲ႕ စြမ္းအားကုိ ဘယ္လုိမွ မမီႏုိင္ပါလားလုိ႔လည္း ခံစားနားလည္လုိက္မိတယ္။
ခက္ခက္ခဲခဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနစရာ မလုိဘဲ လြယ္လင့္တကူ စုိက္ပ်ိဳးႏုိင္၊ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္တဲ့ ေရေျမသဘာဝ ၾသဇာအလွေတြနဲ႔ ျပည့္ဝလွတဲ့ ကုိယ့္ျပည္ကုိယ့္ရြာမွာလည္း ခုလုိ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္မ်ိဳးေတြကုိ တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္၊ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ ေနရာတကာ ေတြ႔ခ်င္လုိစိတ္ ယုိဖိတ္ကာ ျဖစ္မိသား။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ့္ဆႏၵေတြက စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာသာ ရွိေနဆဲပါ။ ကုိယ့္ဆီမွာ ခုလုိပဲ စိမ္းလန္းစုိျပည္စြာ လွပေနတဲ့ဥယ်ာဥ္မ်ိဳးက မရွိသေလာက္ရွားသား။ မွတ္မွတ္သားသားဆုိရလွ်င္ျဖင့္ ကုိယ့္ျပည္ကုိယ့္ရြာက ခုလုိဥယ်ာဥ္မ်ိဳးထဲကုိ တခါမွေတာ့ အပန္းေျဖ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါ။ ဂရင္းနစ္ဥယ်ာဥ္တြင္းမွာေတာ့ ၿငိမ္းေအးသက္သာစြာ အနားယူအပန္းေျဖေနသူေတြ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ၊ ေျပးလႊားကစားေနသူေတြကုိ ဟုိနားဒီနား ျမင္ေနရတယ္။ အုိး .. မိတ္ေဆြတုိ႔ေရ။ စိတ္အပန္းလည္း ကင္းပါေစ၊ ရုပ္အႏြမ္းေလး ရွင္းပါေစ။
ဂရင္းနစ္ဥယ်ာဥ္ကုိျဖတ္ၿပီး The National Maritime Museum ဘက္ကုိ သြားခဲ့တယ္။ ျပတုိက္က ပိတ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္က ေႏွာင္းေနၿပီကုိး။ ျပတုိက္အနီးမွာရွိ ကင္းဝီလ်ံလမ္းေပၚကေန The Old Royal Naval College ေဘးက ပတ္လုိ႔ (Cutty Sark) ကတ္တီ ဆာခ္ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကတ္တီဆာခ္ကလည္း ဂရင္းနစ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ေနရာတစ္ခု။ ၁ဂ၆၉ ခုႏွစ္မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကုန္သည္သေဘၤာတစ္စင္း။ တရုတ္လက္ဖက္ေျခာက္ ကုန္သြယ္လမ္းေၾကာင္းမွာ ေျပးဆြဲခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ အၿပိဳင္သေဘၤာ အျဖစ္လည္း အသုံးျပဳခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ကတ္တီဆာခ္မွာက အျခားေသာသမုိင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔လည္း ျပည့္လ်က္ပါ။ သူ႔ေခတ္သူ႔ခါက ဆုိလွ်င္ျဖင့္ အျမန္ဆုံးသေဘၤာျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ၁၉ ရာစုေခတ္မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ သေဘၤာေတြထဲမွာ တစ္စင္းတည္းသာ က်န္ေတာ့တဲ့သေဘၤာလုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ သမုိင္းတန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ ရတနာတစ္ခုေပါ့။ ကံဆုိးလွစြာပဲ၊ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ၾကားကပဲ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ ကတ္တီဆာက္ဟာ မီးေဘးသင့္ခဲ့ရပါတယ္။
သစ္သားနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အပုိင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မီးသင့္ရာမွာပါသြားတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ မူလ ျပင္ဆင္ေနဆဲအေပၚမွာ မီးသင့္မႈေၾကာင့္ အပုိကုန္က်မႈ ေပါင္ ၅ သန္းကေန ၁ဝ သန္းအထိ စရိတ္ပါ ထပ္ေပါင္းမယ္ဆုိလွ်င္ျဖင့္ ေပါင္သန္း ၃၅ ကေန သန္း ၄ဝ အထိ ကုန္က်မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းပါတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေနဆဲမုိ႔ ၁၉ ရာစုေခတ္က်န္ သမီးပ်ိဳ ကတ္တီဆာက္ကုိ မျမင္ေတြ႔ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အမုိးအကာေအာက္မွာ သူမရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကုိ ကုစားရင္း အနားယူေနေလရွာရဲ႕။ ေရွးေဟာင္း သေဘၤာအုိငယ္တစ္စင္းအတြက္ ခုလုိမီလ်ံ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံကာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေနျခင္းဟာ သမုိင္းတန္ဖုိးနဲ႔ အဂၤလိပ္ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ပဲ ျဖစ္မွာပါလုိ႔ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ေတြးထင္မိပါတယ္။ သမုိင္းဆုိတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေကာင္းတဲ့အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း တရားေတြနဲ႔ လုိသလုိ လွည့္စားေျပာင္းလႊဲလုိ႔ သင့္ေတာ္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ သမုိင္းကုိတန္ဖုိးထားကာ ထိန္းသိမ္းတတ္ျခင္းဟာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အလာတစ္ခုပါ။ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ အတုယူေလးစားစရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္က ကမာၻ႔သမုိင္းကုိသင္ယူခဲ့ရရာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုလုိေကာင္းမြန္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြကုိ သင္ယူခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့တာလဲလုိ႔လည္း စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ မေကာင္းတာေတြကုိ ေထာက္ျပေဝဖန္တတ္တဲ႔ ကုိယ္တုိ႔အေနနဲ႔ ေကာင္းတာေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ခ်ီးက်ဴးမႈဘက္မွာ အလြန္ပဲအားနည္းေနသလားလုိ႔လဲ တဆက္တည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြဆုိတာက တျဖည္းျဖည္းပ်ိဳးေထာင္ေပးမွ ရွင္သန္ဖြံ႔ထြားတတ္တာမ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ဆီမွာလည္း သက္ရွိသက္မဲ့ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္ဖြယ္ေတြ၊ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ အရာေတြေတာ့ အမ်ားသားပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ္တုိ႔က ဒီဘက္မွာ သိသိသာသာပဲ အားနည္းလြန္းလွပါတယ္။ ေရွးက်လြန္းလုိ႔ မွတ္တမ္းမရွိတဲ့အရာေတြအတြက္ ပညာရွင္ေတြက Prehistory လုိ႔ ေရးထုိးၾကတယ္။ တစ္နည္းဆုိရလွ်င္ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့ေခတ္အခါလုိ႔ ဆုိလုိရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ရမည့္အရာကုိ မွတ္တမ္းျပဳဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ေနေသးတဲ့ ကုိယ္တုိ႔လူမ်ိဳးေတြက Prehistory လူသားေတြမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား။ သမုိင္းကုိ မေလးစားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးဟာ ပစၥဳပၸန္ကုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ရာမွာ သိပ္ၿပီးခြန္အားျပည့္လွမယ္ မဟုတ္ဘူးရယ္လုိ႔ ကုိယ္ကေတာ့ ေလးနက္စြာပဲ ယုံၾကည္ေနမိတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံကုိသာ အေျခခံတဲ့ ေကာက္ခ်က္ျပဳမႈလည္းပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကုိ သင့္အေနနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာမတူႏုိင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။
ကတ္တီဆာက္ေဘးမွာရွိတဲ့ ရင္ျပင္က်ယ္ေပၚက ထုိင္ခုံေလးေတြေပၚမွာ ခဏအနားယူကာ ထုိင္ခဲ့တယ္။ ရင္ျပင္ေပၚနဲ႔ ရင္ျပင္ေဘးေတြမွာေတာ့ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းဆုိင္ရာ အထိမ္းအမွတ္သေကၤတ ရုပ္တုမ်ားကုိ ထုလုပ္ျပသထားလုိ႔။ ဒီေနရာရပ္ဝန္းေလးဟာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ကတည္းက တည္ရွိေနတဲ့ေနရာေလးလုိ႔ မေျပာဘဲ သိသာႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ဖန္တီးထားသလုိထင္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ တကယ့္ကုိမွ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ေနခဲ့တဲ့ အရာမ်ားသာ ျဖစ္တယ္။ ႏြမ္းညစ္ညစ္ သစ္သားရင္ျပင္ေလးေပၚက ဆင္းလုိ႔ ခရီးဆက္ဖုိ႔ ဂရင္းနစ္ၿမိဳ႔လယ္ဆီကုိ ဦးတည္ခဲ့တယ္။
လမ္းေပၚကေန စိန္႔အဲလဖဲ့ဂ္် ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံ ရုိက္ျဖစ္တယ္။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းလမ္းၾကားကေန ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမုိ႔ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ ေဘးျမင္ကြင္းမ်ားကေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲမွာ မပါဝင္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ သုိ႔ေပမယ့္ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေျပးသြားေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားႀကီးရယ္။ လမ္းေထာင့္မွာရွိေနတဲ့ ၿဗိတိန္ရဲ႕ေရွးအက်ဆုံး၊ ႏွစ္ေပါင္းအၾကာရွည္ဆုံး ဘေရာဝါးအေဆာက္အဦႀကီးကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ေပါ့။
အေမွာင္က်ဖုိ႔ တစစနီးလာတဲ့အခ်ိန္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ညိဳေမွာင္ေမွာင္တိမ္စတုိ႔က မိုးစက္ပြင့္အလွေတြကုိ သြန္းခ်ဖုိ႔ တာစူေနသည့္အလား။ အုပ္ဆုိင္းကာ ဝုိင္းလုိ႔လာေလၿပီ။ သိမ္းျမစ္ကမ္းေဘး လမ္းေလွ်ာက္သူတုိ႔အတြက္ စနစ္တက်ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ လမ္းေလးေပၚမွာလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာလွ်င္ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ သိမ္းျမစ္ျပင္ကေန ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေအးျမျမေလျပည္ေလးက မၾကာမီ က်ေရာက္လာေတာ့မယ့္ မုိးသက္နံ႔ေလးေတြကုိ သယ္ေဆာင္လုိ႔ ရာဇဝင္ထဲက ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းငယ္တစ္ခုရဲ႕ ေနဝင္စအလွကုိ ကန္႔လန္႔ကာခ်ဖုိ႔ သက္ဝင္လႈပ္ရွားစ ညကုိ ႏုိးထေစခဲ့ၿပီ။
တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အေမွာင္ထုကုိၿဖိဳခြင္းဖုိ႔ ဗစ္တုိးရီးယားေခတ္ႏြယ္ ဓာတ္မီးတုိင္ေဟာင္းမ်ားဆီကေန ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္စေလးေတြကလည္း လင္းလက္ေတာက္ပလာၿပီေပါ့။ အနက္ေရာင္အကၤ်ီရွည္ႀကီးကုိဝတ္လုိ႔ ေခါင္းမွာလည္း ၁၈ ရာစု ပင္လယ္ဓားျပ ဦးထုပ္ႀကီးတစ္လုံးကုိေဆာင္းကာ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး အေမြးေတြ ဖုံးအုပ္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္ ကလန္ကလား အဂၤလိပ္အဘုိးအုိႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔လုိပဲ ရုပ္ဆုိးဆုိးေခြးအုိႀကီးတစ္ေကာင္ကုိ လက္မွာဆြဲလုိ႔ အေမွာင္ကမာၻထဲကေန ရုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ကုိယ့္အနားကေန ျဖတ္သြားေလရဲ႕။ လူသူကင္းစ ဒီဆိပ္ကမ္းငယ္မွာ ဒီလူႀကီးဘယ္ဆီကုိမ်ား သြားေနတာပါလိမ့္။ ရာဇဝင္ထဲက တံငါရြာတစ္ခုဆီသုိ႔မ်ားလား။
အေမွာင္ရိပ္ေအာက္မွာ တျဖည္းျဖည္းကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မယ့္ ဂရင္းနစ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အလွကုိ ႏွေျမာတသစြာ ေငးရင္း ကုိယ္လာရာလမ္းဆီကုိ ျပန္ဖုိ႔ ေျခလွမ္းစခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ရင္တြင္ းျမစ္ငယ္ျပင္မွာေတာ့ မၾကာမီအခ်ိန္ပုိင္းေလးမ်ားအတြင္းဆီကမွ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဂရင္းနစ္ရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္အလွ ေလွငယ္ေလးေတြက လႈပ္ရွားကာ ကူးခတ္ေနဆဲ။ ဂရင္းနစ္ဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဂရင္းနစ္ဆိုတာ ‘ကုိယ့္ကုိ ေရွးေဟာင္းေဒသတစ္ခုကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ေခၚေဆာင္သြားႏုိင္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ပုံျပင္ေဟာင္းထဲက မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးရဲ႕ ရြာငယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္’ ဆုိတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္မွာပါ။
ဂရင္းနစ္က အျပန္လမ္းမွာေတာ့ လမ္းေဘးရွိ မီလီနီယံဒုန္း (The O2) အေဆာက္အဦႀကီးဆီကုိ ခဏဝင္ေရာက္ ၾကည့္ရႈဖုိ႔ ကားကုိဒုန္းဘက္ ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ဒီဒုန္းႀကီးကလည္း အဂၤလန္ေခတ္သစ္သမုိင္းမွာ ျငင္းခုံစရာမ်ားစြာနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ အေဆာက္အဦတစ္ခု။ ကမာၻလွည့္ခရီးသြားေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုျဖစ္လာေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ မျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေငြေၾကးအခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကဳံခဲ့တယ္လုိ႔လည္း မွတ္သားရ။ ဂရင္းနစ္ရဲ႕ သမုိင္းဝင္နယ္ေျမမွာ ေခတ္သစ္ဗိသုကာလက္ရာတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမည့္ အေဆာက္အဦးတစ္ခုဆုိတာ အေဝးကေန ျမင္ရုံနဲ႔ သတိျပဳမိေလာက္တဲ့အရာပါ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာတဲ့အခါမွာ သူလည္း အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြလုိ ဂႏၳဝင္ ဝင္လာဦးေလမလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၂ဝ၁၂ မွာျပဳလုပ္မယ့္ လန္ဒန္အုိလံပစ္ပြဲေတာ္ က်င္းပရာေဒသရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုမုိ႔ မီလီနီယံဒုန္းႀကီးဟာ ကမာၻသူကမာၻသားမ်ားရဲ႕ ျမင္ကြင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ အမွတ္အသားတစ္ခုအေန ေပၚလာဦးမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒုန္းႀကီးရဲ႕ဂိတ္ဝအထိေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ကားပတ္ကင္အတြင္း ဝင္ေရာက္ခြင့္ မရခဲ့။ ဒီညမွာ အေမရိကက ေပါ့ပ္အဆုိေတာ္ ဘရစ္တနီစပီးယားရဲ႕ ရႈိးရွိတဲ့အတြက္ ကားပါကင္ေတြကုိ ပိတ္ထားတာပါတဲ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ဂရင္းနစ္ဆုိတဲ့ ဂႏၳဝင္ေဒသမွာ ဒီညအဖုိ႔ ေမာ္ဒန္အလွေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလုိ႔ ေနဦးမွာေပါ့။ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္သစ္ မတူမႈႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ လန္ဒန္ညက ဘယ္လုိပုံစံမ်ား ျဖစ္ေလမလဲ။ အင္း … အေတြ႔အႀကဳံကုိ အေျခခံလုိ႔ စဥ္းစားဖုိ႔ဆုိတာကလဲ ဒါမ်ိဳးက ကုိယ့္ဘဝအေျခအေနနဲ႔ဆုိ အလြန္႔အလြန္မွ အလွန္းကြာေဝးလြန္းလွတဲ့ အရာမ်ိဳးမုိ႔ အမွန္ရဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ နီးစပ္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ေပဘူးကလား။ ကဲ .. လာ .. ဒီမွာခဏ နားၾကမယ္ေလ။ ။
အရွင္ဉာဏိက
ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂ဝဝ၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
