>
သိပ္လည္း ညည္းမေနနဲ႔ေတာ့
မိုင္ျမစ္ၾကီးနား
ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၀၉
တေနကုန္စာေ၀ၿပီး စာတုိက္ကို ျပန္လာေတာ့ ရံုထဲမွာ လူ ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ၀ိုင္းၿပီး အေရးတႀကီးတခုခု ေျပာေနၾကတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ young ကို ေတြ႔ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက မေကာင္းဘူး၊ က်ေနာ္က သူ႔ကိုု ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ သူက လက္ထဲက စာရြက္ကိုျပရင္း “ေသာၾကာေန႔ဆို ငါ့ရဲ႔ေနာက္ဆံုးေန႔ပဲ” လို႔ေျပာတယ္။ အလုပ္ထုတ္တဲ့စာမွန္း ခ်က္ျခင္း သိလိုက္တယ္။ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိၿပီး ခ်က္ျခင္းပဲ က်ေနာ္ေရာပါသလား ဆိုၿပီး နည္းနည္း စိတ္ပူသြားတယ္။
Supervisor က ကိစၥၿပီးရင္ သူနဲ႔ လာေတြ႔ပါလို႔ ေျပာတယ္။ စာေတြရွင္းၿပီး သူနဲ႔ သြားေတြ႔ေတာ့ ဒီေန႔ စုစုေပါင္း ၁၁ ေယာက္ကို အလုပ္ထုတ္စာ ေပးလုိက္တယ္တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္နာမည္ မပါဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ စိတ္သက္သာ ရသြားျပန္တယ္။
အေႏွးနဲ႔အျမန္ ဒီလုိရက္ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္ကတည္းက အားလံုး သိထားၿပီးသားပါ။ အေမရိကန္စာတိုက္က ဒီႏွစ္မွာလဲ အရွံဳးျပေနတာကိုး။ ဒါနဲ႔ အေမရိကားမွာ အလုပ္ထုတ္စာကို pink slip လို႔ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့စာက ပန္းေရာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သာမန္ရံုးသံုး စာရြက္အျဖဴပဲ။ က်ေနာ္က တခါမွ အထုတ္မခံရဘူးေတာ့ မသိဘူး။
ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္ေပါင္း ၈ မ်ိဳးေလာက္ေတာ့ လုပ္ဖူးတယ္၊ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ၿပီး အလုပ္ကေန ထြက္လိုက္တာပဲရွိတယ္။ (ႀကံဳတုန္း ရွိတာေလး ၾကြားလိုက္ရတာ :-))
စာတိုက္မွာ က်ေနာ္တို႔ လူသစ္အုပ္စုက ၂၀ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္။ အခု ၁၁ ေယာက္ ျပဳတ္သြားၿပီ ဆိုေတာ့ ေနာက္တသုတ္ဆို က်ေနာ္တို႔အလွည့္ပဲ။ ေနာက္ ၃၊ ၄ ပတ္ေလာက္ဆို ထပ္ျဖဳတ္အံုးမယ္ လို႔လည္း ၾကားတယ္။
ေသာၾကာေန႔က ဟို ၁၁ ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ေပါ့။ အဲဒီေန႔ အလုပ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကိုႏွဳတ္ဆက္ ၀ိုင္းၿပီးအားေပးစကားေျပာတာေပါ့။ က်ေနာ္သိတဲ့ထဲက Young က မႏွစ္ကမွ အိမ္ ေကာင္းေကာင္းတလံု း၀ယ္ထားတယ္၊ မၾကာခင္ကပဲ ကားအသစ္တစီး ထပ္၀ယ္တယ္။ အျဖဴေကာင္ Chris ကလည္း မႏွစ္က အိမ္ႀကီးႀကီးတလံုး ၀ယ္ထားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ၁ႏွစ္ခဲြ သမီးဦးေလး တေယာက္ရွိတယ္။ ရင္ဆိုင္ရမဲ့ အခက္အခဲေတြကို တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ႔ သူတို႔ေျဖရွင္းသြားႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာ အခုတေလာ အၿမဲၾကားေနရတာက အလုပ္မေကာင္းဘူး၊ ဘယ္သူက ျပဳတ္သြားျပန္ၿပီ၊ ဘယ္ကုမၸဏီက လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ျဖဳတ္မယ္၊ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြလည္း ျပဳတ္ၾကတယ္၊ အလုပ္ခ်ိန္ေလွ်ာ့ခံရတယ္၊ Benefits လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ေနရာေရြ႕ဌာနေျပာင္းခံရတယ္၊ အလုပ္ရွာရ ခက္တယ္ . . . စသျဖင့္ ညည္းတြားသံေတြ စိတ္ပ်က္သံေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေနရတယ္။
ေဘာ္ဒါတို႔ေရ၊ ဘာမွ စိတ္ပ်က္မေနနဲ႔၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်မေနနဲ႔၊ လာမဲ့ေဘး ေျပးေတြ႔ … ရင္ဆိုင္လိုက္ရံုပဲ။
လက္ေတြ႔ကို ရင္ဆိုင္လက္ခံလိုက္ပါ။ ေခါင္းေအးေအး ထားၿပီး ဘာ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားပါ။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ေျပာမယ့္အစား အျခား ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္ေသးသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားပါ။
ကိုယ္ရဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္၊ အေျခအေနကိုလည္း အျပစ္ ပံုမေနပါနဲ႔။ (ကီးမကိုက္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေၾကာင့္၊ အေပါက္ဆိုးတဲ့ သူေဌးေၾကာင့္၊ စီးပြားေရးေၾကာင့္၊ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေၾကာင့္၊ ရာသီဥတုေၾကာင့္၊ ေက်ာင္းသာၿပီးခဲ့ရင္၊ ေငြမ်ားမ်ားသာရွိခဲ့ရင္၊ အိမ္ေထာင္သာ မျပဳခဲ့ရင္၊ ကေလးသာ မရွိခဲ့ရင္၊ ေနာက္ဆံုး ေမြးေန႔ေမြးနံေၾကာင့္၊ ဒီဟာေၾကာင့္ ဟိုဟာေၾကာင့္ …) အဲဒီလိုအျမင္ရွိရင္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အေျခအေနက ကိုယ့္အေပၚ လႊမ္းမိုးထိန္းခ်ဳပ္သြားလိမ့္မယ္။
လက္ရွိ အေျခအေနအေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးဘာေတြလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္၊ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိရမယ္။
ေဘာ္ဒါေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ရိုးသားစြာ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿပီး (ၾကားေပါက္မရွိ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမရွိ၊ ခြင္ရိုက္တာမရွိ) ရပ္တည္ေနႏိုင္တာကိုက မဆိုးေတာ့ဘူးလ႔ို ေျပာရမယ္။ ေဘာ္ဒါေတြ ဂုဏ္ယူလိုက္စမ္းပါ။ အလုပ္မွာ ခက္ခဲ ပင္ပန္းတာ ထည့္ စဥ္းစားစရာ လား။ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့လူပဲ ဒီေလာက္ကေတာ့ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ။ “နာက်င္ခက္ခဲတာက ယာယီခဏပါ၊ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တာက တသက္လံုးပါ” တဲ့။
စီးပြားေရး မေကာင္းလို႔ အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္တယ္ တဲ့လား။ ဘာမွမပူနဲ႔၊ အေမရိကန္အစိုးရက အလုပ္သမားေထာက္ပံ့ေၾကး တလကို ေဒၚလာ ၁ ေထာင္ကေန ၂ ေထာင္(ေက်ာ္) ပတ္၀န္းက်င္ ေပးထားေသးတယ္။ အနည္းဆံုး ေျခာက္လေပးတယ္၊ တႏွစ္အထိရႏိုင္တယ္။ ၿပီးရင္ Cash နဲ႔ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ လုပ္ခ်င္ရင္လဲ ရေသးတယ္။
အလုပ္က မေရြးရင္ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ခ်င္သလား … ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ ေက်ာင္းျပန္သြားတက္ခ်င္သလား ပိုေကာင္းတယ္။ အိမ္၀ယ္ၿပီး အိမ္အေၾကြးမဆပ္ႏိုင္ရင္လဲ လြယ္လြယ္ေလး ဘဏ္ကိုု ျပန္အပ္လိုက္ရံုေပါ့။ ( ကိုယ္ေတြ႔ဗ်ဳိ႔၊ ကိုယ္ေတြ႔ … အဟိ)
အေမရိကား ဘာ ေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ ဒီလိုႏုိင္ငံ အျခားမွာ ရွိေသးလား။
ေဘာ္ဒါတို႔ ေနာက္ဆို သိပ္လည္း ညည္း မေနနဲ႔ေတာ့။ အဲ … ညည္းခ်င္ရင္ ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ ‘ႀကိဳးၾကာသံ’ သီခ်င္းေလးနဲ႔ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ