>
ဆာရီေတာ့သြားၿပီ လံုခ်ည္ေရာဘယ္လိုလဲ
ေက်ာ္ေက်ာ္
ဇူလိုင္ ၂၅၊ ၂၀၀၉
က်မဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီၿမိဳ႕က လက္မႈပညာ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ လူစည္ကားရာ ဒီလီဟက္(Dilli Haat) ေစ်းကို လည္ပတ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ရွိေနသလို ခံစားမိတယ္။
အိႏၵိယရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီညေနခင္းမွာ က်မ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ညွပ္ဖိနပ္ နဲ႔ တီရွပ္ေတြဟာ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကို သြားၿပီး ထိခိုက္ေနတယ္။
“နယူးေဒလီကလူေတြ ရိုးရာအ၀တ္အစားေတြကို မ၀ယ္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုပဲ ၀ယ္ေတာ့တယ္” လို႔ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ ဆာရီ(sari – အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီး ရိုးရာ၀တ္ရံုထည္) ရက္လုပ္ၿပီး အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳတဲ့ အာမက္က ေျပာပါတယ္။ အာမက္ ဆာရီ ရက္လုပ္တဲ့အလုပ္ လုပ္ခဲ့တာ ၁၄ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ဆာရီလုပ္ငန္းဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ဆင္းလာပါတယ္။ အရင္တုန္းက အိႏၵိယ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေန႔စဥ္၀တ္တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ ရိုးရာအျဖစ္ အသံုး ျပဳလာတဲ့ ဆာရီ ဟာ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး ျဖစ္လာပါတယ္။
“ဆာရီ? ဟုတ္လား၊ ပံုမွန္ဆို က်မဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ဘူး၊ ရိုးရာပဲြ အခမ္းအနားမွာမွ ၀တ္ျဖစ္တယ္” ၂၂ႏွစ္အရြယ္ အေရာင္းစာေရးမေလး ရရွ္မီးက တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ေျဖပါတယ္။
ဆာရီေစ်းကြက္ဟာ ေဆာင္းရာသီ ကာလမွာ ေကာင္းလာတတ္တယ္။ အိႏၵိယမွာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ မဂၤလာပဲြေတြ မ်ားတဲ့ အခ်ိန္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ရြယ္ ေခတ္ဆန္တဲ့ မိန္းကေလးေတြက စက္ရက္ကန္းထုတ္ ဒီဇိုင္း အဆန္းအျပားရွိတဲ့ ဆာရီကိုပဲ အ၀ယ္ မ်ားၿပီး လက္နဲ႔ ရက္လုပ္တဲ့ ေရွးရိုးရာ ဆာရီက အေရာင္း ထုိင္းလာပါတယ္။
လက္နဲ႔ ရက္လုပ္ရတဲ့ ဆာရီဟာ ဒီဇိုင္းေပၚ မူတည္ၿပီး ၂ ပတ္ တခါတေလ ၁လ ေလာက္အထိ ၾကာပါတယ္၊ ေစ်းလည္း ႀကီးေတာ့ ေစ်းသက္သာတဲ့ စက္ရက္ကန္းနဲ႔ တရုတ္ျပည္က သြင္းလာတဲ့ အလြန္ ေစ်းေပါတဲ့ ဆာရီကုိ ေစ်းကြက္မွာ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဆာရီ အသံုးပိုမ်ားတဲ့ အိႏၵိယ ေတာင္ပိုင္းက လက္ ရက္ကန္း သမားေတြလည္း အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳေနရပါတယ္။ ကန္ခ်ီပူရမ္ (Kanchipuram) ေဒသမွာ ၂၀၀၄ ႏွစ္က ဆာရီ ရက္ကန္းရံု ၂၂ ခု ရွိခဲ့တာ အခု ၁၃ ခုပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ လို႔ အိႏိၵယႏိုင္ငံထုတ္ Business Today မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ နာမည္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နယ္လီ(Nalli) ကုမၸဏီက ၿမိဳ႕ႀကီးတိုင္း လိုလိုမွာ ဆာရီ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ခဲြေတြ ဖြင့္ထားၿပီး ရက္ကန္းရက္သမားေတြ မ်ားစြာကို အလုပ္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကန္ခ်ီပူရမ္မွာ အရင္က ရက္ကန္း အလုပ္သမားေတြ ၆ ေသာင္းကေန ယေန႔ဆို ၂ ေသာင္းေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ဆာရီ၀တ္ရံုဟာ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီးထုရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳ ပံုရိပ္ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။ အိႏိၵယ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ဆိုရင္ မင္းသမီးတိုင္း ဆာရီကို ေသခ်ာ က်က်နန ၀တ္ဆင္ထားတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ လက္ေတြ႔ ဘ၀မွာ ၆ ကိုက္ေလာက္ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆာရီ၀တ္ရံုကို ၀တ္ဆင္ဖို႔ ဂရုစိုက္ဖို႔ သိပ္ မလြယ္ကူပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ကား ၀ယ္စီးၿပီး ကိုယ္ဘာသာ တုိက္ခန္းငွား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလာၾကတဲ့ ငယ္ရြယ္သူ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဆာရီကို စြန္႔လြတ္လာပါေတာ့တယ္။
“ဆာရီ၀တ္ဆင္မႈ ရိုးရာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္လာတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္၊ အေၾကာင္းရင္းတခုက အေနာက္တုိင္း၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ဟာ ရိုးရာ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားသူထက္ ပို အစြမ္းအစရွိတယ္လို႔ လူေတြက ထင္ေနၾကတယ္” လို႔ အသက္ ၂၀ အရြယ္ ေဒလီတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ခရစ္တီးက ေျပာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အိႏိၵယ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္မႈ ဆိုတာဟာ ၀တ္ခ်င္တာ ၀တ္ႏိုင္ၿပီး အျခားသူေတြ ဘယ္လို ထင္ျမင္တယ္ ဆိုတာကို ဂရုမစိုက္ လ်စ္လ်ဴရွုႏိုင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
(ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ား ျမန္မာရိုးရာပဲြေတြမွာ လံုခ်ည္၊ ပုဆိုးမ်ား ၀တ္ဆင္လာေစလိုတဲ့ ဆႏၵျဖင့္ ဒီဘာသာျပန္ကို ေရးပို႔လုိက္ပါတယ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
