>
သတင္းေထာက္တဦး၏ နာဂစ္ဒိုင္ယာရီ – ၈
သန္းစိုးလိႈင္
ဇူလိုင္ ၁၄၊ ၂၀၀၉
(Photo – Nargis Victims evicted from the temporary shelter in one Pagoda compound by the Burmese regime)
လပြတၱာႏွင့္ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရး
နာဂစ္သည္ သိန္းသန္းခ်ီသည့္ လူအမ်ား၏ ဘ၀ေတြကို ေဇာက္ထိုး ေမွာက္ခံု ျဖစ္ေစခဲ့သလို ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ေတာ္ထဲမွ မယ္ပဋာထက္ ဆိုး၀ါးသည့္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာသည္လည္း နာဂစ္တုိက္ခတ္ၿပီးေနာက္ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတြင္ ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမိသားစု နွစ္စု သံုးစု စုေပါင္းၿပီးေနထုိင္ၾကသည့္ လူဦးေရ ၁၈ ေယာက္ရွိသည့္ အိမ္တအိမ္မွာ တေယာက္သာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ေတြ႕ရသလို၊ ဇနီးမယားမ်ား နာဂစ္ထဲအသက္ဆံုးရံႈး ခဲ့ၾကရၿပီး မုဆိုးဖိုျဖစ္သြားၾကသူ ၁၄ေယာက္ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးကာစ ေနစရာ အမိုးအကာ တခုထဲေအာက္ အတူေနခဲ့ၾကရသည့္ အျဖစ္လည္း ၾကားသိခဲ့ရ၏။
ထိုသို႔ေသာ နာဂစ္၏ ေၾကကြဲဘြယ္ရာ အျဖစ္မ်ားထဲတြင္ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္သည္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သလို အျခားေသာ ဘုိကေလး၊ ဖ်ာပံု၊ ေဒးဒရဲ၊ ကြမ္းၿခံကုန္းတို႔ထက္ နာဂစ္ဒဏ္ကို အဆိုး၀ါးဆံုး ခံစားခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕နယ္တခုလည္းျဖစ္သည္။
လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႏွင့္ ကုန္းလမ္းခရီးအားျဖင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိေသာ္လည္း လမ္းက်ဥ္းၿပီးေက်ာက္သားလမ္းက မိုင္၇၀ ၀န္းက်င္ရွိေနသျဖင့္ အနည္းဆံုး ၈နာရီ ၉နာရီခရီးရွိၿပီး ေရလမ္းျဖင့္ ဆိုလ်င္သည့္ထက္ပိုနာရီပိုၿပီး စီးနင္းရသည္ဟု ဆိုသည္။
လပြတၱာ ၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ ေက်းရြာအုပ္စုမ်ား၊ ျပင္စလူကဲ့သို႔ေသာ တုိက္နယ္ခဲြမ်ားတြင္ ေရလုပ္ငန္း၊ ဆားခ်က္သည့္လုပ္ငန္းႏွင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးတုိ႔ျဖင့္ စီးပြားေရး ေကာင္းမြန္သည့္ ၿမိဳ႕နယ္တခုျဖစ္ကာ လူဦးေရလည္း သိပ္သည္းသည့္အတြက္ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း၏ ဒုတိယအျပင္းဆံုး အေနအထား တိုက္ခတ္ခံျခင္း ခံရရာတြင္ အသက္ေပါင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီဆံုးရံႈးခဲ့ရသည္။
နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္၂ပတ္အၾကာတြင္ လပြတၱာၿမိဳ႕သို႔ အကူအညီသြားမည့္ အရပ္သားအဖြဲ႕ တဖြဲ႔ႏွင့္ လိုက္ပါျဖစ္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွ နံနက္ ၄နာရီခြဲခန္႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ သြားေရာက္ၾကသည့္ သူမ်ားမွာ လပြတၱာ ဇာတိျဖစ္ၾကၿပီး လက္ရွိတြင္မူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ကုိင္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
နာဂစ္ကူညီေရးအတြက္ နီးစပ္ရာမိတ္ေဆြ၊ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားအၾကား ႏိႈးေဆာ္စုေဆာင္းထားသည့္ ေသာက္ေရသန္႔၊ ဆန္၊ အ၀တ္အစား၊ မုန္႔ေျခာက္မ်ားကို ၁တန္ခြဲ ဒိုင္နာကားေပၚတင္ေဆာင္ၿပီး ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ကိုင္ရန္ လုိက္ပါမည့္သူမ်ားက ဆန္အိတ္မ်ား၊ အ၀တ္အစားအိတ္မ်ားေပၚတြင္ ျဖစ္သလိုထိုင္ၿပီး လိုက္ပါၾကရသည္။
မနက္အာရံုမတက္မီကတည္းက မိုးမွာ ဖြဲဖြဲရြာလိုက္ သည္းလိုက္ႏွင့္ ရွိေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္-ပုသိမ္ကားလမ္း အတိုင္း ထြက္ခဲ့ၿပီး ဒါးက တံတားကိုျဖတ္ၿပီး ေျမာင္းျမလမ္းခြဲအတိုင္း ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။ ဒါးက ေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၈နာရီ၀န္းက်င္ ရွိေနၿပီး မိုးကလည္း မစဲေသးေပ။ ရန္ကုန္-ပုသိမ္ကားလမ္းမွ ခြဲထြက္ကတည္းက လမ္းမွာ ပိုမိုက်ဥ္းသြားၿပီး ေက်ာက္ၾကမ္းခင္းထားသျဖင့္ ခပ္မွန္မွန္သာေမာင္းႏွင္ ေနရသည္။ လမ္းတြင္ ႀကိဳးတံတားတခုကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ သစ္ပင္မ်ား လဲေန၊ က်ိဳးျပတ္ေနသည့္ ရႈခင္းမ်ားကိုမႈ ျမင္ေတြ႕ရသည္။
ေျမာင္းျမၿမိဳ႕သို႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ၀န္းက်င္တြင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ဆိုင္ကလုန္းဒဏ္ကို ဆိုးရြားစြာမခံစားခဲ့ရေပ။ အိမ္ ေခါင္မိုးလန္ျခင္း၊ သစ္ပင္ၿပိဳလဲျခင္းတို႔ေလာက္မွ လြဲၿပီး အပ်က္အစီး အေသအေပ်ာက္ သိသိသာသာမရွိေပ။ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ဆန္စက္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးအရ စည္ကားသည့္ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕အျဖစ္ျမင္ေတြ႕ရသည္။
ေျမာင္းျမမွ လပြတၱာသို႔ မိုင္၅၀ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ခရီးက်န္ရွိေသးၿပီး ထိုလမ္းခရီးမွာ ကတၱရာလမ္း ထက္ေျမသားလမ္းက ပိုမ်ားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္က်န္ ခ်က္ဗလက္ ဗိုက္ပူကားမ်ား လပြတၱာႏွင့္ ေျမာင္းျမေျပးဆြဲေနသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ ရသည္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ကို ထြက္ၿပီး မၾကာမီပင္ ေက်ာက္ခင္းလမ္း ကုန္ဆံုးသြားၿပီး ေျမသားလမ္းသက္သက္ ေပၚေရာက္သြားၿပီး ခပ္နိမ့္နိမ့္ကုန္းကေလးမ်ားကို တက္လိုက္၊ ေကြ႕လိုက္ပတ္လိုက္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ေတာ့ ၀ါးရံုမ်ား၊ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္မ်ား၊ ကြမ္းသီးကြမ္းရြက္ၿခံမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသည္။
ေဒသခံမ်ား အနက္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားျပားသည္ကို လည္းသတိျပဳမိသည္။ ေနေရာင္ တခ်က္တခ်က္ ပြင့္လာေသာ္လည္း မိုးကလည္း ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ရြာေနခဲ့သည္။ လမ္းက အနိမ့္အျမင့္ႏွင့္ ကမူမ်ား အေကြ႕အေကာက္မ်ားလွ သျဖင့္ ကားေပၚပါရွိလာသည့္ မုန္႔ေျခာက္ထုပ္မ်ား ကို ခါခ်သလိုျဖစ္ကာ စကၠဴပံုးမ်ားကလည္း မိုးစိုသျဖင့္ကြဲထြက္ၿပီး ကားေနာက္ပိုင္း မိုးကာၾကားမွ မၾကာခဏ ထြက္က်သျဖင့္ ကားကိုရပ္ကာ မုန္႔ေျခာက္ထုတ္ေတြ လိုက္ေကာက္၊ ျပန္လည္ထုပ္ပိုးႏွင့္ ခရီးက ေနာက္က်ဖို႔ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္သည္။
(Photo – one vehicle used by WFP members in Latputta)
ထိုအထဲတြင္ ခရီးဖင့္ဖို႔ႀကံဳလာသည့္ အျဖစ္တခုကေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္းတြင္ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရး တာ၀န္ေပးခံရသည့္ မက္စ္ျမန္မာ ကုမၸဏီပိုင္ ၁၂ဘီး ကားႀကီးတစီး ႏိုင္ငံတကာမွ ေပးသည့္ အကူအညီပစၥည္းမ်ားကို တင္ေဆာင္ထားလ်က္ ကုန္းဆင္းတခုကို ျပန္အတက္တြင္ လမ္းေခ်ာ္ကာ ကန္႔လန့္ပိတ္ဆို႔ေနျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။
လမ္းက ကားႏွစ္စီးေရွာင္သာရံုသာ ရွိသည့္ လမ္းျဖစ္ၿပီး ၁၂ဘီးကားႀကီးက ရႊံ႕သားေပၚ ေခ်ာ္ၿပီး တေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ပိတ္ဆို႔လိုက္သည့္ သေဘာျဖစ္ေနသည္။ ေရွ႕သို႔လည္းတက္မရ၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လ်င္လည္း လမ္းေခ်ာ ေနသျဖင့္ မထိန္းႏိုင္လ်င္ တိမ္းေမွာက္မည့္ အႏၱရာယ္ရွိသျဖင့္ ထိုအေနအထားတိုင္း ရပ္ထားရသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ေျမာင္းျမမွ လာသည့္ကားေရာ၊ ေျမာင္းျမသို႔သြားမည့္ကားမ်ားပါ တန္းစီၿပီး ထိုထရပ္ကား ဖယ္ရွားၿပီးခ်ိန္ကို ေစာင့္ရေတာ့မည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။
ေထာ္လာဂ်ီမ်ားနွင့္ ကုိယ္ပိုင္ကားငယ္မ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္က်န္ရွိေနသည့္ ရႊံ႕သားလမ္းေပၚမွ ျဖတ္ေမာင္းရန္ႀကိဳးစားၾကသည္။ ေအာင္ျမင္သည္လည္းရွိသည္၊ မေအာင္ျမင္ပဲ ဗြက္ထဲ ဘီးနစ္ကာ ၄၊ ၅၀ မွ်ရွိသည့္ လူအုပ္က ၀ိုင္းတြန္းေပးၿပီးမွ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ သြားသည္လည္း ရွိသည္။
ထိုေနရာတြင္ပင္ ၂နာရီခြဲ ၃နာရီမွ် အခ်ိန္ေစာင့္ေနခဲ့ရၿပီး ေနအနည္းငယ္ ျပန္ပြင့္လာၿပီးေနာက္ ရႊံ႕ေျမသားလမ္း အနည္းငယ္မာစ ျပဳခ်ိန္တြင္ ေျမသားေပၚ စပါးခြံမ်ားျဖဴးကာ ကန္႔လန္႔ခံေနသည့္ ထရပ္ကားႀကီးကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ထိုထရပ္ကားေပၚတြင္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလုပ္ ဘထၳရီအိုးႀကီးမ်ား ႏွင့္ မီးစက္မ်ားတင္ေဆာင္လာသည္ကို စကၠဴပံုးမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသျဖင့္ သိရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပစၥည္းမ်ား လပြတၱာေရာက္ေသာ္လည္း သာမန္လူထုႏွင့္ ဒုကၡသည္မ်ား မီးလင္းသည္ကို အေတာ္အတန္ၾကာသည္အထိ မျမင္ေတြ႕ရပဲ စစ္တပ္က ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ပစၥည္းသိုရာ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္စခန္းခ်ရာ ကြပ္ကဲေရးရံုးမ်ားသာ မီးစက္သစ္မ်ားျဖင့္ ထိန္လင္းေနခဲ့သည္ ကိုေနာက္ပိုင္းတြင္သိရ၏။
ကံေကာင္းေထာက္မ သျဖင့္သာ ၃နာရီခန္႕အၾကာတြင္ လမ္းျပန္ပြင့္သြားခဲ့ၿပီး လပြတၱာသို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ႏိုင္သည္။ လပြတၱာေရာက္ခါနီးေလ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႕ရသည့္ လယ္တဲမ်ား အိမ္မ်ားလံုး၀ၿပိဳလဲေနသည့္ ျမင္ကြင္းပိုေတြ႕လာရသည္။
ရႊံ႕ေျမသားလမ္းၿပီးဆံုးသြား ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ကြင္းျပင္မ်ားကို ျဖတ္လ်က္ေဖါက္လုပ္ထားသည့္ လမ္းမွာ ကားႏွစ္စီးေရွာင္သာရံုလမ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ၿပီး လမ္းခင္းေက်ာက္ၾကမ္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ကလည္း ေပၚမ်ားလွသျဖင့္ ကားေပၚစီးလာသူမ်ားမွာ စေကာထဲမွာ လွိမ့္ခံေနရသည့္ ဇီးျဖဴသီးမ်ားသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ စီးနင္းလိုက္ပါသူတိုင္း ကိုင္စရာ ကားအမိုးဂိုင္းမ်ားကို မိမိရရဆုပ္ကိုင္ၿပီး လႊဲခါေနသည့္ ကိုသက္သာေအာင္ ေနၾကရသည္။ ၄၆မိုင္မွ် ရွိသည့္ လပြတၱာႏွင့္ ေျမာင္းျမကို ေမာင္းႏွင္ခ်ိန္သက္သက္ ၂နာရီခြဲမွ ၃နာရီၾကား ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။
ထိုမွ်သြားလာေရး ခက္ခဲသည့္ လပြတၱာၿမိဳ႕ကို ညေန ၄နာရီသာသာတြင္ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ လမ္းသြယ္မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ၿမိဳ႕သည္ ျပိဳလဲေနသည့္ အိမ္၊ ေခါင္မိုးတခုလံုး ပြင့္ေနသည့္အိမ္၊ ထက္ပိုင္းက်ိဳးေနသည့္ အုန္းပင္၊ သစ္ပင္စသည္တို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္ထားသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။
(Photo – Nargis Victims evicted from the temporary shelter in one Pagoda compound by the Burmese regime)လပြတၱာျမင္ကြင္း
ျမိဳ႕ပ်က္ထဲမွာ စည္ကားေနသည့္ ဒုကၡသည္မ်ား၊ ၿမိဳ႕အ၀င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဘုရားေစတီမ်ားလည္း ပ်က္စီး က်ိဳးပဲ႔ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿမိဳ႕၏ စည္ကားသည့္ ေစ်းလမ္းေပၚသို႔
ကား၀င္ေရာက္လာရာ လမ္းေပၚတြင္ ဘုရားေစ်းပြဲေတာ္အလား ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ လူအုပ္မ်ားကို ပထမဆံုး ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။
အ၀တ္အစားကႏြမ္းႏြမ္း ေျခေထာက္တြင္ ဗလာ၊ ညိႈးငယ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်ီသည့္သူကခ်ီ၊ လက္မွဆြဲသူကဆြဲသြားႏွင့္ လူစည္ကားေနသည့္ ပ်က္စီးေနသည့္ ၿမိဳ႕ပ်က္ဟု ေခၚဆိုက မွားမည္မထင္။
တည္းခိုရာအိမ္တြင္ ပစၥည္းမ်ားခ်ၿပီးေနာက္ မေ၀းလွသည့္ ဘုရား၀င္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး ရြာမ်ားဘက္မွ ခိုလံႈလာ ေရာက္ရွိလာသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားဆီ သြားၾကည့္ခဲ့သည္။ အမိုးမရွိေတာ့သည့္ ေစတီ တန္ေဆာင္း အဂၤေတခင္းေပၚတြင္ ရရာ ပလပ္စတစ္စမ်ားကို ၂ေပ၊ ၃ေပ အျမင့္ရွိသည့္ တဲမ်ား အျဖင့္မိုးၿပီး ေနထိုင္ေနၾကရသူ မ်ားကိုေတြ႕ လိုက္ရသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကေတာ့ ေလာက တေလာကလံုး ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သိရွိပံုမေပၚ နီးစပ္ရာ အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႕ ေျပးေဆာ့ေနၾကသည္။
အမိုးအကာက်န္ေသးသည့္ ဘုရားတန္ေဆာင္း တခုအတြင္းေတာ့
ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအိုတခုမွ ဖြင့္ထားသည့္ အခမဲ့ေဆးခန္းတြင္လည္း ေစာင့္ေနသူမ်ား အျပည့္။ ေဆးခန္းဆိုသျဖင့္ အကာအရံႏွင့္ ဘာႏွင့္မဟုတ္၊ ဘုရားတန္ေဆာင္း အတြင္း ဟာလာဟင္းလင္းတြင္ ကုလားထိုင္ႏွင့္ စားပြဲခ်ကာ လူနာမ်ားကိုၾကည့္ရႈ ေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
အသက္ ၄၀ေက်ာ္အရြယ္ လသား ကေလးငယ္ကိုခ်ီထားသည့္ အမ်ိဳးသား တဦးကို စကား စ ကာ ေမးၾကည့္ေတာ့ သိပၸံကုန္းႀကီး ေက်းရြာအုပ္စုမွ ေရလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြး တဦးျဖစ္ၿပီး ဇနီးနွင့္ ကေလး၃ေယာက္ ရွိသူျဖစ္သည္။
သူ႔အမည္မွာ ကိုတင္ႏု ျဖစ္ၿပီး မုန္တိုင္းထဲတြင္ မိသားစု၀င္တဦးမွ အသက္မဆံုးရံႈး ခဲ့ရေသာ္လည္း မုန္တိုင္း တုိက္သည့္ ညအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာျပသည့္အခါတြင္ နာဂစ္မုန္တိုင္းသည္ သူတို႔အတြက္ တသက္တြင္တခါသာ ႀကံဳဖူးသည့္ ေျခာက္အိမ္မက္ႀကီး တခုသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္ကို သိရွိလိုက္ရသည္။
မုန္တိုင္းညက အေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ ျမင္ကြင္း၊ နာရီႏွင့္ခ်ီၿပီး ေရထဲေမ်ာပါေနသည့္ အေတြ႕အႀကံဳ၊ မိုးေသာက္ၿပီးသည့္အခါ ျပန္လည္ျမင္ေတြ႕ရသည့္ အေလာင္းမ်ား၊ သူေနထိုင္ရာရြာႏွင့္ ပ်က္စီးသည့္ အိမ္မ်ား စသည့္ စိတ္ေျခာက္ျခားဘြယ္ရာ ျမင္ကြင္း၊ ခံစားမႈတို႔ေနာက္တြင္ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ဖို႔ ေရႏွင့္စားစရာကလည္း အေရးတႀကီး လိုအပ္လာေနသျဖင့္ ထိုအရာတို႔ ရရွိႏိုင္မည့္ ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ေျပးခိုလံႈခဲ့ၾကသည္ဟု ေျပာသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ေဖၚျပေနသည့္ သူ႔ခံစားခ်က္မ်ားအရ ထိုအေတြ႕အႀကံဳသည္ မည္မွ် ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းသည္ကို တဘက္သားနားလည္ႏိုင္သလို၊ သူ႔ရြာသို႔ ျပန္မေနလိုေတာ့ဆိုသည့္ သူ႔ဆႏၵကိုလည္း ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္မွ်မက ဖြင့္ဟေျပာဆိုသည္။
ေလးစားၾကည္ညိုကုိုးကြယ္သည့္ ရြာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပင္ အသက္ဆံုးရံႈးၾက၊ ေရက်သြားၿပီးေနာက္ တင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ အေလာင္းမ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ ရြာသည္ သုႆန္ထက္ပင္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္း ေနသည္ဟု ဆိုသည္။
သူ႔နွင့္ စကားေျပာဆိုေနစဥ္ အနားမွ ျဖတ္သြားသည့္ အသက္ ၂၀၊ ၄၀ အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို ညႊန္ျပၿပီး ထိုကေလး အေမျဖစ္သူမွာ သူ႔သားႏွစ္ဦး မုန္တိုင္းထဲတြင္ အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရသည္ကို ယခုအခ်ိန္ထိ မယံုၾကည္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသည္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔ တရြာထဲသားခ်င္းျဖစ္ၿပီး မိခင္ျဖစ္သူမွာ ဆံုးရံႈးသြားသည့္ သားႏွစ္ေယာက္ကို ေနမေကာင္းသျဖင့္ ေဆးကုေနရသည္ဟုသာ လူေတြ႕တုိင္းေျပာဆိုေနၿပီး ခင္ပြန္းျဖစ္သူက သူ႔ကိုလိုက္လံ ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္ဟုလည္း သိရသည္။
ထိုဘုရားတန္ေဆာင္း၀င္း အတြင္းေနထိုင္သူ ၂ေထာင္ေက်ာ္ ၃ေထာင္နီးပါးရွိၿပီး
လပြတၱာၿမိဳ႕ရွိ အျခားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ တန္ေဆာင္းမ်ား၊ မြတ္ဆလင္ဘာသာ၀င္ ဗလီမ်ားတြင္ လူရာဂဏန္းမွ ေထာင္ဂဏန္း အထိ အသီးသီး ခိုလံႈေနေနၾကသည္ဟု လည္းသိရွိရသည္။ ေလးထပ္ေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းထဲတြင္ ဒုကၡသည္ေပါင္း ၄ေထာင္ ၀န္းက်င္ခိုလံႈေနထိုင္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိိ စၾကၤန္မ်ားေပၚ၊ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားအေပၚ၊ အဖီမ်ားေအာက္၊ ေနာက္ဆံုး ၿပိဳလဲသည့္ အုန္းပင္မ်ားကိုခင္းကာ အေပၚမွာ တာေပၚလင္ အျပာစျဖင့္မိုးထားသည့္ ယာယီ တဲနိမ့္နိမ့္မ်ား ထဲတြင္ပါ ျဖစ္သလိုေနထုိေနၾကရၿပီး ေက်ာင္းရွိ ဆရာေတာ္အပါအ၀င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၆ပါး ၇ပါးမွာ အခန္းတခန္းထဲတြင္စုၿပီး သီတင္းသံုးၾက ရသည္။
ေက်ာင္းေပၚမွ အေဆာင္တိုင္းတြင္၊ ၀ရန္တာတိုင္းတြင္ မိမိပိုင္ဆိုင္သည့္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ေရသံုးစရာ ပလပ္စတစ္ဘူးလြတ္၊ ခြက္လြတ္ အနည္းငယ္တို႔ျဖင့္ ေနထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
(Photo – Nargis victim, a mother and a child in temporary shelter at Latputta’s Sudaungpyi Pagoda compound before evicted out of the town by the Burmese regime)အာဏာပိုင္တို႔၏ အေထာက္အပံ့
နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ၂ပတ္အၾကာ ေမလလယ္တြင္ လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚ၌ ဒုကၡသည္ေပါင္း ၂ေသာင္းမွ ၃ေသာင္းၾကား ရွိသည္ဟုသိရသည္။ ထိုမွ်ေသာ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီသည့္ ဒုကၡသည္တုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရး တာ၀န္ကို ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္၊ ကယ္ဆယ္ေရးေကာ္မတီ၊ ကြပ္ကဲေရးဌါနခ်ဳပ္တို႔က တာ၀န္ယူထားမည္ဟု ထင္လ်င္ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားပါလိမ့္မည္။
စစ္တပ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ကယ္ဆယ္ေရးေကာ္မတီႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေအးခ်မ္းသာယာေရး ေကာင္စီတို႔မွာ ရန္ကုန္မွပို႔လာသည့္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီပစၥည္းမ်ားကို
လပြတၱာၿမိဳ႕ေဘာလံုးကြင္းႀကီး အတြင္း ထည့္သြင္းထားၿပီး အေစာင့္အၾကပ္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ျဖင့္ ခ်ုဳပ္ကိုင္ထားရံုသာ ရွိၿပီး ဒုကၡသည္မ်ားမွာ ႏိုင္ငံတကာမွ အကူအညီပစၥည္း တခုတေလေသာ္မွ် လက္ခံရရွိျခင္း မရွိေသးေပ။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ သာသနာေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ တသီးပုဂၢလိကအလွဴရွင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရး အန္ဂ်ီအိုမ်ားႏွင့္ ကုလသမဂၢတို႔မွသာ ေသာက္သံုးေရ၊ ေဆး၀ါး၊ အစားအေသာက္တုိ႔ကို ေထာက္ပံ့လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
မယက မွ လူစာရင္းလာေမးျခင္းမ်ိဳး၊ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းကို တာ၀န္က်သည့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ႀကီး ျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဌးဦးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔လာ ၾကည့္ေသာ္လည္း ဆန္အိိတ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အာလူး၊ ၾကက္သြန္မွလြဲၿပီး အျခားေသာ အကူအညီမ်ား မရရွိဟု လည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ေျပာဆိုသည္။
ထို႔ထက္ဆိုး၀ါးသည့္ ကိစၥရပ္မွာ ဒုကၡသည္ စခန္းျဖစ္သည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ႀကီးဌါနက တာ၀န္ေပးသည့္ ၀န္ထမ္းမ်ားက အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ အသက္၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသူ စာရင္းလာေကာက္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။
လူေတြ၏ ေနေရး စားေရးေသာက္ေရးတို႔ထက္ကို ဆႏၵခံယူပြဲ လူဦးေရးစာရင္းက ပိုအေရးႀကီးေနသည္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၾကားသိရသျဖင့္ စိတ္ဆိုးမိရသည္ဟု လည္းေျပာဆိုခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က တာ၀န္အရွိဆံုးသူ၊ ႏိုင္ငံ၏ အုပ္္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကို ကိုုင္ထားသူတုိ႔မွာ လူအမ်ား ေသေရးရွင္ေရး တမွ်ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနသည့္ အျဖစ္ကိုလက္ပိုက္ၾကည့္ ေနခဲ့ၾကၿပီး ႏိုင္ငံတကာက ေပးလာသည့္ အကူအညီမ်ားကို ဂိုေဒါင္မ်ားထဲ ထည့္သြင္းၿပီး၊ ေမလ ၁၀ရက္ေန႔က်င္းပရန္ စီစဥ္ထားသည့္ ဆႏၵခံယူပြဲ ေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္ရသည့္ အတြက္ေရာ ၊ ၂၄ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပမည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆႏၵခံယူပြဲအတြက္ကိုသာ စိတ္ေစာေနခဲ့ၾကသည္။
ေအာက္ေျခႏွင့္ အလယ္အလတ္အဆင့္ အာဏာပိုင္အမ်ားစုမွာ အထက္ကေပးသည့္ အမိန္႔ကို အေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ရာ လူသား တေယာက္တြင္ရွိသည့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို စိတ္မသက္မသာျဖင့္ မ်က္ကြယ္ျပဳေနခဲ့ၾကရသည္။ ထိုျပစ္မႈအတြက္ သူတို႔ဘ၀ တသက္တာတြင္ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း လိပ္ျပာမသန္႔ျဖစ္ေနေတာ့မည္မွာ ဧကန္ပင္။
တခုေသာ အျဖစ္အပ်က္တြင္ နာဂစ္ဒဏ္ခံရသည့္ ေက်းရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္သည့္ ၀န္ႀကီးခရီးစဥ္လိုက္ပါလာသည့္ ၀န္ႀကီး၏ ကိုယ္ေရး အရာရွိက ေက်းရြာသားမ်ားကို အနားကပ္ေျပာဆိုသည္မွာ
“လူႀကီးေတြ သြားၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီစားစရာေတြ ျမန္ျမန္စားလိုက္ၾက၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သူတို႔ ျပန္သိမ္းသြားလိမ့္မယ္”
ဟု ဆိုသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ၀န္ႀကီးေရာ သူ႔အဖြဲ႕သားမ်ားပါ ဒုကၡသည္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက အကူအညီေပးေနသည္ ဆုိသည့္ လုပ္ဇတ္ႀကီးတြင္ ပါ၀င္ကျပေနၾကရသည္ကို ကိုယ္တုိင္ သေဘာေပါက္ထားၾကသည္မွာ ေသခ်ာသည္။
လူသားတေယာက္တြင္ ပင္ကိုယ္ရွိသည့္ သူ႔လိပ္ျပာကုိယ္တုိင္က ႏိႈးဆြသျဖင့္ ယခုလို စကားမ်ိဳးကို ထုတ္ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု နားလည္လိုက္မိသည္။
(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
(ဓာတ္ပုံ စာ – လပြတၱာျမိဳ႔ ဆုေတာင္းျပည့္တန္ေဆာင္းမွ ဖယ္ရွားခံရသူ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ား၊ ကမာၻ႔စားနပ္ရိကၡာအစီအစဥ္က ေမာ္ေတာ္ကား )
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
