>
ဘဝအစိတ္အပုိင္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ အမွတ္တရမ်ား
Nicole Cage
ဇူလိုင္ ၁၉၊ ၂၀၁၁
ဗဟန္း ေရႊေတာင္ၾကားထဲက မူႀကဳိေက်ာင္းမွာ စတက္ခဲ့ေသာေန႔ကုိ ကြ်န္မ မွတ္မိေသးသည္။ ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေပါက္စနေပမယ့္ အင္မတန္ေခါင္းမာေသာ ကၽြန္မကုိ ေက်ာင္းခန္းထဲ မဝင္ဝင္ေအာင္ ဆရာမေတြက ဘယ္လုိ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ ေျခာက္ေျခာက္ ကၽြန္မက ေပကပ္ေနခဲ့သည္။ ကစားခန္းမထဲမွ သစ္သားအိမ္ကေလးထဲမွာ ဝင္ေဆာ့ရင္း ထိုအိမ္ေလးကုိ သေဘာတက်ျဖစ္ကာ အိမ္ေလးထဲမွ မထြက္ေတာ့ဘဲ ေပကပ္ ထုိင္ေနေသာ ကၽြန္မကုိ ေတာ္ေတာ္အေက်ာမာတဲ့ ကေလးမ ဟု ဆရာမေတြက သတ္မွတ္ပါလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆရာမတေယာက္က ထုိ အိမ္ပိစိေညာက္ေတာက္ေလးထဲ သူ႔ကုိယ္သူ အတင္းတုိးဝင္ကာ ကၽြန္မကုိ ဇြတ္ေပြ႔ခ်ီထုတ္ေတာ့မွ ကၽြန္မ အျပင္ေရာက္လာတာျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ အိမ္ေလးထဲ ျပန္ဝင္ေျပးဖုိ႔လုပ္ေနေသာ ကၽြန္မကုိ ဆရာမက ဇြတ္အတင္းခ်ဳပ္ထားလုိ႔သာ။ ကၽြန္မသည္ တျခားေသာ ကေလးမ်ားလုိ ငုိေႂကြးျခင္းလည္း မရွိ … ထုံေပေပ ကတ္သတ္သတ္ႏုိင္ကာ ၁၂ ရာသီ စူပုတ္ေနတတ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးခၽြန္ခၽြန္ေလးျဖင့္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေကာင္မေလး တေယာက္ျဖစ္သည္။
ေဖေဖကားႀကီး ေက်ာင္းေရွ႕ရပ္လုိက္ၿပီးဆုိတာႏွင့္ တံခါးဖြင့္ကာ ခုန္ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းထဲကုိ ခုန္ေပါက္ေျပးဝင္သြားကာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မၾကည့္တတ္ေသာကြ်န္မကုိ ေဖေဖက အလြန္သေဘာက်ေလ့ရွိသည္။ အျခားေသာ ကေလးမ်ားလုိ ေက်ာင္းပုိ႔တာႏွင့္ ငုိယုိၿပီး မိဘကုိ ဂ်ီက်ျခင္းမ်ဳိးမရွိေသာ သူ႔သမီးအတြက္ အလြန္ဂုဏ္ယူေလ့ရွိသည္။ တကယ္က ကြ်န္မက ေက်ာင္းခန္းထဲသုိ႔ တန္းေျပးျခင္းမဟုတ္ … ကစားခန္းမထဲသုိ႔ အေျပးအလႊားသြားကာ သစ္သားအိမ္ေလးထဲသုိ႔ ဝင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါ၊ ထုိအိမ္ေလးကုိ ကြ်န္မ အလြန္သေဘာက်သည္။ ပုံျပင္ထဲမွ လူပုေလးအိမ္ေလးမ်ားလုိ ပုပုေသးေသးေလးေဆာက္ထားေသာ အမုိးခၽြန္ခၽြန္ေလးႏွင့္ အျပာေရာင္သစ္သားအိမ္ေလးမွာ လွပေသာ ပြတ္လုံးလက္ရန္းေလွကားေလးမ်ားျဖင့္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္ေလးရဲ႕ ဝင္ေပါက္ေလးဟာ ကေလးတေယာက္ ကုိယ္လုံးေလးသာ ဆန္႔ေသာေၾကာင့္ ဆရာမေတြခမ်ာ ကၽြန္မကုိ ဆြဲထုတ္ဖုိ႔ကုိ မၾကာခဏ စိတ္ညစ္ၾကရေလသည္။
မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မအနားမွာ ကေလးတခ်ဳိ႕ဝိုင္းလ်က္ကုိ ျမင္ၾကရမည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိ အိမ္ကထည့္ေပးလုိက္သည့္ မုန္႔ဘူးကုိ ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ စားေလ့မရွိ။ ကြ်န္မအနားမွာရွိေသာ ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ေရာ့ အင့္ ဟု ေပးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖထည့္ေပးေလ့ရွိေသာ ေရႊေရာင္ ေခ်ာကလက္ အျပားဝုိင္းေတြႏွင့္ ေမေမထည့္ေပးေလ့ရွိေသာ ေပါင္မုန္႔ယိုသုတ္ထက္ ကြ်န္မ စိတ္ဝင္စားတာက ေက်ာင္းဝင္းအျပင္မွာ ေခါင္းေလာင္း ကလင္ကလင္ႏွင့္ လာေရာင္းေလ့ရွိေသာ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႏွင့္ ဒန္အုိးႀကီးတခုခ်ကာ တုတ္ေခ်ာင္းေလးမ်ားထည့္ထည့္ေမႊၿပီး ေရာင္းတတ္ေသာ ကပ္ေစးႏွဲေရာင္းသည့္ အေဒၚႀကီး ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ပုိက္ဆံဆုိတာ ကေလးကုိင္စရာမဟုတ္ဟု ယူဆထားေသာ မိဘမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မ မုန္႔ဖိုး ကုိင္မသုံးခဲ့ရပါ။ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ၿပီး စားခ်င္ခဲ့ရေသာ ထုိအရာမ်ားကုိလည္း မူႀကဳိေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ မစားျဖစ္ခဲ့ရပါ။ ေဖေဖေက်ာင္းလာႀကိဳတုန္းအခ်ိန္က ကြ်န္မ ပူဆာဖူးေတာ့ ကၽြန္မ ေဖေဖက ကြ်န္မကုိ အျပင္စာ မစားေစလုိသည့္အတြက္ ထုိမိန္းမႀကီးက ႏွပ္ေခ်းေတြ ေရာင္းတာဟု လိမ္လည္ေျပာခဲ့တာကုိ အဟုတ္မွတ္ၿပီး ပထမတန္း တက္သည္အထိ ယုံခဲ့မိေသးသည္။
မူႀကဳိေက်ာင္းမွာ ေန႔ခင္းဘက္ဆုိလွ်င္ ကေလးေတြကုိ အိပ္ခ်ိန္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားသည္။ ကေလးတုိင္းကုိလည္း အိပ္ခ်င္ခ်င္ မအိပ္ခ်င္ခ်င္ အိပ္ေအာင္ ေခ်ာ့သိပ္ၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္မသည္ ထုိစဥ္ကတည္းက အအိပ္အေနနည္းခဲ့တာျဖစ္သည္အတြက္ ဆရာမေတြ ရွိတုန္းခဏပဲ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လစ္တာနဲ႔ စာအုပ္ႏွင့္ခဲတံထုတ္ကာ ပုံေတြဆြဲေနတတ္ေသးသည္။ အဲဒါကုိ တေန႔မွာ ကၽြန္မတုိ႔အတန္းပုိင္ဆရာမေလးက ေတြ႔သြားခဲ့ၿပီး ကၽြန္မကုိ သူ႔႐ုံးခန္းထဲေခၚသြားကာ ပုံဆြဲခဲတံေတြ ဖေယာင္းေဆးေတြ စာရြက္ေတြခ်ေပးကာ အေသအခ်ာ သင္ေပးပါေတာ့သည္။ ကြ်န္မ ထုိဆရာမေလးနာမည္ကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆံပင္က်စ္ဆံၿမီး အရွည္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာဝုိင္းဝုိင္း မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ေလးမ်ားရွိသည္ကုိေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္မိေနသည္။ မည္သည့္ဆရာဆရာမႏွင့္မွ ေရရွည္အဆင္မေျပေသာ ေပကတ္ကတ္ ေကာင္မေလး ကၽြန္မသည္ ထုိဆရာမေလးႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ အဆင္ေျပခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္တန္းတက္ၾကေသာအခ်ိန္တြင္ ထုိဆရာမေလး ကေလးမီးမဖြားႏိုင္သျဖင့္ ဆုံးပါးသြားေၾကာင္း ေဖေဖေျပာျပသျဖင့္ သိခဲ့ရသည္။
ရန္ကင္း TTC တြင္ သူငယ္တန္းစတက္ေတာ့လည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ ေဖေဖ ေက်ာင္းပုိ႔သည္ႏွင့္ ကၽြန္မက ေနာက္ကုိလွည့္မၾကည့္ေတာ့။ မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ကာ ေမာ့ကာျဖင့္ ေက်ာင္းထဲ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့ ဝင္သြားေတာ့သည္။ အျခားေသာ ကေလးမ်ားရဲ့ ဆူဆူညံညံ ငုိေႂကြးေနၾကသံမ်ားထဲတြင္ ကုိယ္ႏွင့္မဆုိင္သလုိ ထုိင္ကာ လူအမ်ားကုိ လုိက္ၾကည့္ေနတတ္ေသာ ေကာင္မေလးမွာလည္း ကၽြန္မပဲျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းစတက္သည့္ထုိေန႔မွာပဲ ကၽြန္မ ေကာ္ေပတံ အသစ္ခၽြတ္ခၽြတ္ေလးကုိ ေကာင္ေလးတေယာက္က လာခ်ဳိးပစ္တာနဲ႔ႀကံဳပါသည္။ ထုိစဥ္က ေကာ္ေပတံကုိင္ၾကတာ ေခတ္မစားေသးပါ။ ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သစ္သားေပတံေလးေတြကုိ သုံးၾကတာ ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးသည္။
ထုိသုိ႔ ကြ်န္မေကာ္ေပတံကုိ ကုိင္ၾကည့္ကာ ခ်ဳိးပစ္လုိက္ေသာေကာင္ေလးကုိ လက္ျမန္ေျချမန္ျဖင့္ လက္ထဲကုိင္ထားေသာ ကြန္ပါဘူးျဖင့္ ႐ုိက္ထည့္လုိက္သည္မွာ ေကာင္ေလးနဖူးမွ ေသြးမ်ား ျဖာခနဲက်လာသည္အထိပင္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးမွာ မထင္မွတ္ထားစြာျဖင့္ ကၽြန္မကုိေငးရင္း ေသြးမ်ားကုိလည္းျမင္ေရာ အသံၿပဲႀကီးျဖင့္ ေအာ္ငုိပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မတုိ႔အတန္းပုိင္ဆရာမ ေဒၚခင္မမဝင္းက အနားေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မကုိ ဆူပါသည္။ ကြ်န္မကလည္း ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ႐ုိက္လုိက္သည္ဟု ရွင္းမျပပါ။ ေပကတ္ကတ္႐ုပ္ျဖင့္ ဆရာမ ႐ုိက္ေသာဒဏ္ကုိ အသံမထြက္ဘဲ တခ်က္မငုိဘဲခံေတာ့ ဆရာမက ထူးဆန္းသလုိ ၾကည့္သည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ေတာ့ ကၽြန္မအေမ ေက်ာင္းသုိ႔ လုိက္လာရေတာ့သည္။ သမီးမိန္းကေလးႏွင့္ သားေယာက်္ားေလး ေက်ာင္းအတူထားရာတြင္ သမီးက ရန္ၿဖစ္သျဖင့္ မိဘ ေက်ာင္းေခၚခံရသည္ဆုိေတာ့ အေမက ထုံးစံအတုိင္း အျပစ္တင္ပါေတာ့သည္။ ေဖေဖကေတာ့ ကၽြန္မကုိ ဘာမွ မေျပာပါ။ ကၽြန္မ ထုိေကာင္ေလးကုိ ဘာေၾကာင့္႐ုိက္တာလဲဟု ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မ ေကာ္ေပတံကုိ လာခ်ဳိးလုိ႔ ႐ုိက္တာဟု ေဖေဖ့ကုိ ေျဖပါသည္။ ေဖေဖကၿပဳံးကာ ငါ့သမီးက ေဒါသႀကီးတာကုိး ဟု ဆိုေလသည္။
ေနာက္တစ္ခါ ျဖစ္တာက ဒုတိယတန္းတက္ေနစဥ္ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က မုိးေတြ သည္းႀကီး မည္းႀကီးရြာေနသည့္အတြက္ ကြ်န္မတုိ႔ကေလးမ်ား ေပ်ာ္ၾကေသာေန႔ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက မိန္းကေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေဆာ့ကစားေလ့မရွိဘဲ ေယာက်ာ္းေလးေတြႏွင့္သာ ေပါင္းသင္းေလ့ရွိသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းခန္းေထာင့္တေနရာတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္ၿပီး ပုံဆြဲခဲတံတစ္ခုျဖင့္ စာအုပ္ကုိင္ကာ ပုံဆြဲေနေလ့ရွိသည္။ ထုိေန႔ကေတာ့ မုိးေတြရြာေနသျဖင့္ ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ ေဆာ့ခ်င္စိတ္ေပါက္ကာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး အမုိးေအာက္နားမွာရွိေသာ အဂၤေတေလွ်ာတခုကို ေရေတြႏွင့္ေလွ်ာတုိက္စီးေနသည္။ ဖိနပ္ကုိ ခၽြတ္ထားၿပီး ေရေတြစီးက်ေနေသာ ေလွ်ာေပၚေျပးတက္လုိက္ ဆင္းလုိက္လုပ္ေနေသာ ကၽြန္မကုိၾကည့္ရင္း မ်က္စိေနာက္လာဟန္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကၽြန္မ ဖိနပ္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္ကာ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္မွာရွိေသာ ဆည္ေျမာင္းထဲသုိ႔ ပစ္ထည့္လုိက္ေတာ့သည္။ စိတ္ဆတ္ကာ ေဒါသလြယ္ေသာ ကၽြန္မ ဘာဆုိဘာမွမျမင္ေတာ့ဘဲ ထုိေကာင္ေလးကုိ ဝင္လုံးပါေတာ့သည္။ ငယ္ငယ္က လူေကာင္ေသးေသးေလးႏွင့္ ပိန္ပိန္ ေကာင္မေလးကြ်န္မမွာ ထုိေကာင္ေလးကုိ ဘယ္လုိယွဥ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီေတာ့ မႏုိင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ ကၽြန္မအက်င့္အတုိင္း ထုိေကာင္ေလးလက္ေမာင္းကုိ သြားခၽြန္ခၽြန္ေလးမ်ားျဖင့္ အားရပါးရ ကုိက္ပစ္လုိက္တာ အသားေတြေပါက္ထြက္သြားၿပီး ေသြးမ်ားက်လာသည္အထိပင္ ျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတုိင္းမိဘေခၚေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မ အေမက ကၽြန္မကုိ ႐ုိက္သည္။ ဖိနပ္ေပ်ာက္သည့္အတြက္ တျပစ္၊ ရန္ျဖစ္သည့္အတြက္ တျပစ္ ကၽြန္မ အ႐ုိက္ခံခဲ့ရပါသည္။
၄ တန္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ပုိမုိ သင္းကြဲလာသည္ဟု ခံစားရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အခ်ိန္ျပည့္ ဖုန္ထဲ သဲထဲ ေဆာ့ေနေသာ ကၽြန္မႏွင့္ အတန္းထဲမွာ အလွျပင္ကာ ေနတတ္ေသာ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေကာင္မေလးမ်ားမွာ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းျဖစ္လာၿပီး ေယာက်ာ္းေလးေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ေပေပတူးတူးေနကာ တေဇာက္ကမ္း တဇြတ္ထုိးလုပ္တတ္ေသာ ကၽြန္မႏွင့္ မေပါင္းခ်င္ၾကျပန္။ ဒီၾကားထဲ စာညံ့သည့္ ေက်ာင္းသူထဲ မွာပါေသာေၾကာင့္ ခပ္ဆုိးဆုိး စာရင္းဝင္ေသးသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မရဲဲ႕အေဖာ္ေတြဟာ ေက်ာင္းထဲမွ ခေရပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္အုိႀကီးေတြရဲ႕ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားေတြ ျဖစ္လာသည္။ ပုံဆြဲစာအုပ္ရွည္ႀကီးတအုပ္ကုိင္ကာ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ပုံေတြထုိင္ဆြဲျခင္းက ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာအေကာင္းဆုံး အလုပ္တခုျဖစ္လာသည္။ ကၽြန္မကုိ ပန္းခ်ီၿပဳိင္ပြဲေတြဝင္ဖုိ႔ တြန္းအားေပးခဲ့သူကေတာ့ ထုိစဥ္က ကြ်န္မတုိ႔ ပန္းခ်ီဆရာမ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိဝင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ တုိင္းအဆင့္ စသည္ျဖင့္ ဆုေတြခ်ိတ္ေတာ့ ဆရာမရဲ႕ပီတိအၿပဳံးေတြကုိ ျမင္ရသည္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာ တခုက ကၽြန္မ ဆုေတြတက္ယူတုိင္း ကၽြန္မ မိဘေတြ မပါခဲ့ပါ။ စာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆုမရဘဲ ပန္းခ်ီဆုရတာ ဘာလုပ္ဖုိ႔လုိက္ရမွာလဲဆုိကာ ကၽြန္မ ဆုတက္ယူတုိင္း မိဘေတြမပါခဲ့ဘဲ မ်က္ရည္က် နာက်င္ခဲ့ရေသာ ကေလးတေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ နားလည္တတ္ခဲ့တာလည္း ဆရာမ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိဝင္းပဲ ျဖစ္သည္။ “မငုိပါနဲ႔သမီးရယ္ ဆရာမတုိ႔ရွိေနတာပဲ” ဆုိကာ အားေပးတတ္ခဲ့ေသာ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာမေလးကုိ အခုထိ အမွတ္ရေနေသးသည္။
ကၽြန္မကုိ အားကစားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တြန္းအားေပးခဲ့ေသာ ဆရာမ ေဒၚခင္ခင္ထြန္းကုိလည္း ကၽြန္မ မွတ္မိခဲ့သည္။ ကၽြန္မ အားကစားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဆုေတြရခဲ့ေတာ့လည္း ကၽြန္မ မိဘေတြ မပါခဲ့ပါ။ သူမ်ားကေလးေတြဆုယူေနခ်ိန္တြင္ မိဘေတြက ေအာက္က လက္ခုပ္တီးလ်က္ ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစြာ အားေပးေနၾကတာကုိၾကည့္လ်က္ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြရခဲ့တာကုိ ဆရာမေတြက ဝုိင္းဝန္း ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ၾကသည္။ (တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေဖေဖက ကၽြန္မအတြက္ ဂုဏ္ယူေနေပမယ့္ စာဖက္ကုိ စိတ္မေရာက္ေတာ့မွာစုိးသျဖင့္ အားမေပးခဲ့ျခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္က်မွ ကၽြန္မ သိခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္) တျဖည္းျဖည္း အတန္းႀကီးလာတာႏွင့္အမွ် ကၽြန္မရဲ႕ အရြဲ႕တုိက္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ဂ်စ္ကန္တတ္ေသာစိတ္က ရင့္မာလာခဲ့သည္။ ထမီဝတ္ရမည္ ဟူေသာ ေက်ာင္းစည္းကမ္းကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး အထက္ဆင္ မတတ္ဘဲ ပုဆုိးလုိ လုပ္ဝတ္သည္။ ရင္ဖုံးဝတ္ရမည္ ဟူေသာ စည္းကမ္းခ်က္ကုိ ဆန္႔က်င္ကာ ေယာက်္ားေလးရွပ္ကုိဝတ္လွ်က္ လြယ္အိတ္စလြယ္သုိင္းၿပီး ေဆာင့္ႂကြားေဆာင့္ႂကြား လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာ ေပေစာင္းေစာင္း ေကာင္မေလး ကၽြန္မကို ဘယ္ေကာင္ေလးကမွလည္း မ်က္လုံးေတာင္ ေစြမၾကည့္ၾကပါ။ တခ်ိန္လုံး ေဂၚလီ႐ုိက္ အ႐ုပ္ပစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသူ ညစ္ပတ္ပတ္ေလးကုိ ဘယ္သူကမွလည္း စိတ္ဝင္တစား မရွိၾကပါ။
၉ တန္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔ ေက်ာင္းေၿပာင္းရပါသည္။ နန္ယန္ေက်ာင္းဟု နာမည္ႀကီးေသာ ဗဟန္း အထက ၂ သုိ႔ စေျပာင္းသည့္ေန႔မွာ ကၽြန္မ ေမာင္ေလးက ေပ်ာ္ေနသေလာက္ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ ေျပာင္းလုိသည့္ ကမာရြတ္ အထက ၂ ကုိ မေျပာင္းေပးသည့္ ေဖေဖ့ကုိ စိတ္ဆုိးလ်က္ မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေျပာင္းၾကဖုိ႔ ေက်ာင္းေတြေရြးေသာအခါတုန္းကလည္း ေဖေဖက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ TTC ကုိ ေျပာင္းေစခ်င္သည္။ ကၽြန္မ ေမေမကေတာ့ နီးနီးနားနား နန္ယန္ေက်ာင္းမွာ ထားခ်င္သည္။ ေမာင္ေလးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည့္ နန္ယန္မွာပဲ ေနခ်င္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွားရွားပါးပါးရွိခဲ့ေသာ လက္ခ်ဳိးေရလုိ႔ရသည့္ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာင္းသြားၾကေသာ ကမာရြတ္ အထက ၂ သုိ႔ သြားခ်င္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ေမေမ့သေဘာေအာင္ကာ နန္ယန္သုိ႔ပဲ ကၽြန္မတုိ႔ေၿပာင္းခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ ထုံးစံအတုိင္း ႏႈတ္နည္းကာ စာမေတာ္ေသာ ကၽြန္မအတြက္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ရဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္ေသာ ေကာင္မေလးကၽြန္မသည္ စာလည္း မေတာ္ခဲ့ပါ။ ထမီဝတ္လွ်င္ လွ်ပ္တုိက္ေနကာ ေယာက်္ားေလးဆန္ဆန္ ကုိ႔ယုိ႔ကားယား ဝတ္တတ္ေသာ ကၽြန္မ ပုံစံေၾကာင့္ လူသိထင္ရွား အလွဘုရားမတပါးလည္း မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းလစ္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တတ္ေသာ ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ မၾကာခဏလည္း ဒဏ္ေပးခံခဲ့ရေသးသည္။
၁၀ တန္းတက္ေသာႏွစ္တြင္ေတာ့ ပုိဆုိးေလသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အျပင္ေျဖအျဖစ္ ေျပာင္းသြားသျဖင့္ ေက်ာင္းထဲတြင္ လူမရွိသေလာက္နည္းသြားသည္။ ဆရာမေတြကလည္း လူနည္းေတာ့ အခန္းေတြေပါင္းၿပိီး စာသင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အတန္းတက္ခ်င္တဲ့သူတက္ မတက္ခ်င္တဲ့သူမတက္ဆုိေတာ့ စာသင္ခန္းေတြ ေျခာက္ကပ္ကုန္သည္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၁၀ တန္း စာေမးပဲြႀကီးၿပီးခဲ့ၿပီး လူမုိက္ကၽြန္မ ကံေကာင္းခဲ့ပါသည္။ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး ေက်ာင္းေတြ ေရြးရေတာ့မည့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ကၽြန္မအေမက ကြ်န္မကုိ science ဘာသာရပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ေစလုိသည္။ ကြ်န္မ အေဖကေတာ့ အႏုပညာ ဝါသနာပါေသာ ကၽြန္မအေၾကာင္းကုိသိသျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ေစလုိသည္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ ဝါသနာပါေသာ ျမန္မာစာဘာသာရပ္ကုိသာ သင္ယူလုိသည္။
ဒီတခါေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မတုိင္ပင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္မသေဘာႏွင့္ကၽြန္မ ျမန္မာစာေမဂ်ာတခုထဲသာေရးၿပီး တင္လုိက္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့သေဘာလည္းပါေအာင္ ျမန္မာစာကုိ အေဝးသင္ျဖင့္တင္လုိက္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္ ပန္းပုေမဂ်ာကုိ ေန႔ေက်ာင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လုိက္ေလသည္။ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္ စတက္သည့္အခ်ိန္မွာပဲ ျပႆနာက စသည္။ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္ ဟူေသာ အမည္ႏွင့္အညီ ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းသူေတြအားလုံး ျမန္မာဝတ္စုံ ဝတ္ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ေလသည္။ ထမီကုိ ဟုတ္တိပတ္တိ မဝတ္တတ္ေသာ ကၽြန္မႏွင့္ေတာ့ ေတြ႔ၾကၿပီ။ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပတ္ထမီဆုိတာ မေပၚေသးပါ) ခ်ိတ္ႏွင့္ဝတ္ၾကေသာ ထမီမ်ားရွိတာကုိလည္း ကၽြန္မ မသိေသးေတာ့ တေန႔ တေန႔ ေက်ာင္းသြားခါနီးၿပီးဆုိလွ်င္ တသက္လုံးက ထမီကုိ ထမီလုိ မဝတ္ခဲ့ေသာကၽြန္မခမ်ာ မွန္ေရွ႕မွာ ခ်ာလပတ္ကုိ လည္ေနေတာ့သည္။ ၁၀ မိနစ္ျခား တခါေလာက္ ထမီျပင္ဝတ္ေနရေသာေၾကာင့္ ေနာက္တခါ မကြ်တ္ေအာင္ဆုိၿပီး တင္းတင္းဝတ္ခါ ခါးတဖက္တစ္ခ်က္စီမွ တြယ္ခ်ိတ္ျဖင့္ ထုိးဝတ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ ထမီကေျပၿပီး ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနတတ္တာမ်ဳိးကလည္း မၾကာခဏျဖစ္သည္။
တရက္ေတာ့ ထုိထမီေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မ ေခ်ာက္က်ခဲ့ရသည္။ ထုိေန႔က ေက်ာင္းေနာက္က်သျဖင့္ အေျပးအလႊား သုတ္ေျခတင္ကာ မုိင္နာေဆာင္ေပၚသုိ႔ သြားေနစဥ္မွာျဖစ္သည္။ ေလွကားထစ္မ်ားကို ခပ္သြက္ ေျခလွမ္းက်ဲမ်ားနဲ႔ ျဖတ္နင္းစဥ္မွာ ရွည္လ်ားေသာ ကုိယ့္ထမီစကုိ ကုိယ္ျပန္နင္းမိၿပီး တြယ္ခ်ိတ္ မျမဲေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့အိလွေသာ ထမီအသားက ေလွ်ာကနဲေနေအာင္ ကြင္းလုံးကၽြတ္က်ေလေတာ့သည္။ under skirt တထပ္ပါေသးေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ စုံလင္လွေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ မ်က္လုံးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေအာက္မွာ အရွက္လွလွကြဲရေသာ ကၽြန္မအျဖစ္က ေတာ္ေတာ္ဆုိးသြားရသည္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ပါ … ပူထူေနေသာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို ဘယ္နားသြားထားရမည္မွန္း မသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေပၚမွ ဘယ္လုိျပန္ဆင္းလာၿပီး ဘယ္လုိအျပင္ကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့မွန္းမသိေအာင္ကုိ ကၽြန္မ ပူေႏြးရွက္ရြံ႕ေနခဲ့တာေလ။
ကြ်န္မ ေက်ာင္းကုိ ၁ ပတ္တိတိ မသြားျဖစ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းေလးမ်ား ကၽြန္မအိမ္သုိ႔ လုိက္လာၾကသည္။ အပုိးသတ္ထားေသာမ်က္ႏွာေလးမ်ားျဖင့္ အိမ္ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ မခ်ဳိမခ်ဥ္ၿပံဳးမိသည္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ခ်ဳိေထြး ဆုိလွ်င္ စပ္ၿဖဲၿဖဲ႐ုပ္ႏွင့္ ကၽြန္မကုိ ႏွစ္သိမ့္အားေပးပါသည္။ “နင္ေတာ့ နာမည္ႀကီးသြားၿပီ” တဲ့။ ၿဖိဳးေလးကေတာ့ “မအိရယ္ ေက်ာင္းျပန္လာတက္ပါ … အဲလုိေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔၊ ျမင္တဲ့လူေတြလည္း ျမင္ၿပီးၿပီပဲဟာ” လုိ႔ ၿပဳံးစစ ဆုိေလသည္။ အမွန္ေတာ့ ထမီကၽြတ္က်လုိ႔ရွက္တာထက္ ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားေနသည့္ ဂီတ ေမဂ်ာမွ ဆရာတေယာက္ေရွ႕မွာျဖစ္သြားတာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ပူထူသြားတာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္မ ေက်ာင္းျပန္တက္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မကုိေတြ႔တုိင္း ၿပဳံးစစၾကည့္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ဒဏ္ေတြကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းေပါ့ေလ။
ဂီတေမဂ်ာမွ ဆရာေလးကေတာ့ ကၽြန္မကုိေတြ႔တုိင္း မ်က္ႏွာလႊဲသြားေလသည္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ကြဲသြားေသာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးတေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ ျပန္ဆုံပါသည္။ သူက ကၽြန္မကုိလည္းေတြ႔ေရာ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ တအံ့တၾသ ႏႈတ္ဆက္သည္။ အံၾသမွာေပါ့ … ေက်ာင္းတုန္းက ထမီေတာင္အခ်ဳိးက်ေအာင္ မဝတ္တတ္တဲ့ ေယာက်္ားလ်ာေကာင္မေလးက အခုေတာ့ ျမန္မာဝတ္စုံ လွလွပပဝတ္ၿပီး သနပ္ခါး မႈန္မႈန္လိမ္းကာ ႏႈတ္ခမ္းနီဆုိးလုိ႔ေလ။ (ကြ်န္မ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္ တက္တုန္းက သနပ္ခါးပါးကြက္ပါး ေန႔စဥ္လိမ္းလ်က္ ႏႈတ္ခမ္းနီ maroon color ဆုိးကာ ေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိသည္)
သူနဲ႔အတူပါလာေသာ သူ႔အစ္ကုိဆုိသည့္ မင္းသားကေတာ့ ကၽြန္မကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္လ်က္ ညိဳ႕ၿပဳံး ၿပဳံးပါသည္။(ယခုေတာ့ မင္းသားႀကီး ျဖစ္လုိ႔ေနပါၿပီ) ေနာက္တေန႔လည္းက်ေရာ ထိုမင္းသား ကၽြန္မတုိ႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲသုိ႔ ေျခစၾကၤာက်ေလေတာ့သည္။ မ်က္မွန္နက္ႀကီးတပ္ကာ ဦးထုပ္ေဆာင္းလွ်က္ ႐ုပ္ဖ်က္လာေသာ္လည္း သူ႔ကုိ မင္းသားမွန္းသိေနသည့္ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕အၾကည့္ေအာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မကုိ အထင္ႀကီး အားက်မႈေတြကုိ ျမင္ရေလသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ သူ႔ကုိ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ပါ။ အားနာသျဖင့္ သူနဲ႔ ကင္တင္းလုိက္ထုိင္ေပးေနရတာေတာင္ လူအမ်ားရဲ႕မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မ မြန္းက်ပ္လုိ႔ေနခဲ့ၿပီ။ သူက ကြ်န္မကုိ ေက်ာင္းဝင္းအျပင္လုိက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚထုတ္ပါသည္။ ကၽြန္မကလည္း ဇြတ္ျငင္းသည္။ ၂ ပတ္ခန္႔အၾကာမွာေတာ့ သူ ကၽြန္မကုိ စိတ္ပ်က္သြားပုံရသည္။ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ေခၚတုိင္း ေခါင္းခါျငင္းေနတတ္ေလေတာ့ သူ အားေလွ်ာ့သြားသည္ ထင္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္မလာေတာ့ပါ။
ကၽြန္မ တတိယႏွစ္ စာေမးပဲြေျဖၿပီးသည့္ႏွစ္မွာ ကၽြန္မ ဘဝ တဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းပါသည္။
ေက်းဇူးရွင္ ကၽြန္မ ေဖေဖ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပဳိေလၿပီ။ ရာထူးရွိခဲ့ေသာ္လည္း လူေသသည္အထိ နာမည္ အေသမခံႏိုင္ေသာ ကြ်န္မ ေဖေဖက ထိုေခတ္ ထိုအခါက အမ်ားေသာက္ေသာ မုိးခါးေရကုိ လုိက္မေသာက္ခဲ့သူ ျဖစ္သျဖင့္ ေဖေဖ ႐ုတ္တရက္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ေသာအခါ ကၽြန္မတုိ႔ေတြအားလုံးအတြက္ နာမည္ေကာင္းတခုမွလြဲလွ်င္ ဘာတခုမွ မထားခဲ့ႏုိင္ပါ။ ထုိအခါ သမီးအႀကီးဆုံးျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္မအေနျဖင့္ တက္ေနေသာ တကၠသုိလ္ ၂ ခု အနက္မွ ေန႔ေက်ာင္းျဖစ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရကာ လုပ္ငန္းခြင္သုိ႔ ဝင္ရေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္မ အသက္ ၂၁ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ မိစုံဖစုံ ရင္ခြင္ေအာက္မွာဆုိလွ်င္ ကေလးလုပ္ လုိ႔ ေကာင္းတုန္းျဖစ္ေသာ အသက္အရြယ္မွာ ကၽြန္မ ေန႔စားဝန္ထမ္းအျဖစ္ လသာ စာစစ္ဌာနတြင္ အလုပ္ဝင္ရပါသည္။
လက္ေရးလွေသာကၽြန္မ လုပ္ရသည့္တာဝန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ေတြေပၚတြင္ နာမည္ေတြ ခုံနံပါတ္ေတြ ေရးေပးရျခင္းအလုပ္ျဖစ္သည္။ ထုိအလုပ္ကလည္း ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ပါ။ ယရစ္ကုိ ဘယ္လုိဆြဲရမည္ အသတ္ကုိ ဘယ္လုိေရးရမည္ အစရွိသည့္ ဌာနဆုိင္ရာကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးသည္။ နံပါတ္ေရးတာကအစ ဘယ္လုိေရးရမည္ဟု စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ေဘာင္ေတြ သတ္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ ႐ုိး႐ုိးစာလုံးေရးသလုိ ၿပီးကပ်စ္ေရးလုိ႔ မရပါ။ ကၽြန္မလုိပဲ ေရးရေသာ အျခားသူေတြ ၇ ေယာက္ ၈ ေယာက္ခန္႔ ရွိေသးသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဌာနမွ အရာရွိမကေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွေရာက္လာသည့္ ကၽြန္မလက္ေရးကုိ သေဘာက်႐ုံသာမက သူမ်ား အေစာင္ေရ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ ခန္႔သာၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ တေန႔ အေစာင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ေအာင္ ေရးေပးႏုိင္ေသာ ကၽြန္မရဲ႕သြက္လက္မႈအတြက္ မ်က္ႏွာသာေပးပါသည္။ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္တြင္ အမ်ားနည္းတူ ဘတ္စကားစီးဖုိ႔ ဂိတ္သုိ႔သြားရခ်ိန္တြင္ ဘယ္ကုိသြားသြား ကားေမာင္းကာ လုိက္ပုိ႔တတ္ၿပီး အၿမဲစိတ္ပူတတ္ေသာ ကၽြန္မ ေဖေဖကုိလြမ္းကာ မ်က္ရည္က်ျဖစ္သည္။
ေဖေဖဆုံးၿပီးသိပ္မၾကာခင္ ကၽြန္မ ေမာင္ေလး သေဘၤာတက္ရသည့္အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု အစစအဆင္ေျပသြားသည္ဟုေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါသည္။ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္သာရွိေသးေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေမာင္ေလးသည္ လူႀကီးေလးတေယာက္ကဲ့သုိ႔ ရင့္က်က္ကာ မိသားစုတစုလုံးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနတာျမင္ရေတာ့ ကၽြန္မေရာ ကၽြန္မ ေမေမပါ ဝမ္းသာမ်က္ရည္က်မိခဲ့ျပန္သည္။ ထုိအခုိက္ကာလေလးတခုမွာ ကၽြန္မ သူ႔ကုိေတြ႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ ဟူေသာ ထုိအမ်ဳိးသားက ႐ုံးတက္႐ုံးဆင္း ကၽြန္မ ျဖတ္သြားျဖတ္လာတာကုိ ျမင္ေနရာကအစ စိတ္ဝင္စားခဲ့ၿပီး ကၽြန္မကုိ စတင္ ခ်ဥ္းကပ္ပါသည္။ ကၽြန္မ႐ုံးမွ အသိတေယာက္မွတဆင့္ မိတ္ဆက္ေပးေစခဲ့ၿပီး ကၽြန္မကုိ ဝင္လုံးေသာအကြက္က ႐ုိးစင္းလြန္းေပမယ့္ အားနာသျဖင့္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ မိတ္ေဆြအျဖစ္ လက္ခံခဲ့သည္။ မာစီးဒီးကားအနက္ေရာင္ႀကီးစီးကာ လက္ကုိင္အိတ္အႀကီးႀကီးကုိင္တတ္ေသာ သူ႔ပုံစံက ဟိတ္ဟန္အျပည့္ျဖင့္ ထည္ဝါလွပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္မကုိ ရည္းစားစကားေျပာကာ လက္ထပ္ခြင့္ပါ တန္းေတာင္းေသာသူ႔ရဲ႕တည္ၿငိမ္မႈအတြက္ ေလးစားမိေပမယ့္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ နည္းနည္းေလးမွ ခ်စ္လုိ႔မရေသာေၾကာင့္ ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ျငင္းမိပါသည္။ သူက သူ မည္မွ်ခ်မ္းသာေၾကာင္းေတြ ဘာေတြခ်ျပကာ မဲဆြယ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။ ကၽြန္မ ဆုိသည့္ မိန္းမကလည္း ေငြေၾကးေတြႏွင့္ အဲသလို ဖန္တီးယူတာမ်ဳိးကုိ ေသေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးပါသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကုိ အေတြ႔မခံေတာ့ဘဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ တပတ္ခန္႔အၾကာမွာေတ့ာ ကၽြန္မအိမ္သုိ႔ သူ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မေမေမႏွင့္ အေရာတဝင္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေလေတာ့သည္။
လက္ေဆာင္ေတြေပး စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ကာ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးလုပ္တတ္ေသာသူ႔ကုိ ေမေမက သေဘာက်ကာ ကၽြန္မကုိ နားခ်ပါေတာ့သည္။ အေဖ မရွိေတာ့ေသာ မိသားစုတခုတြင္ အေဖကဲ့သုိ႔ ေယာက်္ား ႀကီးႀကီးမားမားတေယာက္ မရွိေတာ့တာကုိ အားငယ္ေနေသာ ေမေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ကြ်န္မအေပၚပုံလာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မ သူနဲ႔လက္ထပ္ရင္ ေမေမတုိ႔အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟူေသာ ေမေမ တုိက္တြန္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႔ကုိလက္ခံခဲ့ၿပီး ေစ့စပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေစ့စပ္ပြဲအၿပီး ၃ လခန္႔အၾကာတြင္ လက္ထပ္ၾကဖုိ႔ ေမေမတုိ႔က အစီအစဥ္ဆြဲၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မကေတာ့ ဘာမွဝင္မေျပာျဖစ္ပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါလက္ထပ္ဖုိ႔ အသက္ အရမ္းငယ္ေနေသးတယ္ဟု ေတြးေတြးကာ ဝမ္းနည္းေနမိတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မဘဝအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အႀကီးႀကီးေတြ တခမ္းတနား အိပ္မက္ႀကီးေတြရွိေနခဲ့တာကုိ မသိခဲ့ေသာ ေမေမကေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ေစ့စပ္ပြဲအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သည္လည္းမဟုတ္ မေပ်ာ္ရႊင္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာမွန္းမသိသည့္ အီလည္လည္ခံစားခ်က္တခုျဖင့္ ေတြေဝေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ လက္မထပ္ခ်င္ေသးပါ။ ေဖေဖသာရွိလွ်င္လည္း ကၽြန္မကုိ လက္ထပ္ေစဦးမွာမဟုတ္ဟု ကြ်န္မ ေတြးမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မထက္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးေသာ ေယာက်္ားတေယာက္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကံတရားဆုိသည္က ပုံေသကားခ်ပ္တခုမွမဟုတ္ခဲ့တာေလ။
လက္ထပ္ခါနီး ၁ လခန္႔အလိုတြင္ မထင္မွတ္စြာ သတင္းတစထြက္ရာကအစျပဳလုိ႔ သူထံတြင္ အိမ္ေထာင္ရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္းသိရာမွ စေလသည္။ အိမ္ေထာင္မွ ၁ ဆက္ေတာင္ မဟုတ္၊ ၂ ဆက္ႏွင့္ တပုိင္းဟုပင္ဆုိရမည္။ တပုိင္းဆုိတာက လက္မထပ္ျဖစ္ပဲ အၾကာႀကီးအတူေနခဲ့ေသာ ရည္းစားကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္သည္။ ကေလးေတြလည္းရွိေသးသည္ဆုိေသာ သတင္းေတြႏွင့္ ဓာတ္ပုံေတြကုိ သယ္ေဆာင္လာေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလးကုိ ျပန္ေတြးလွ်င္ တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းလွသည္။ ေမေမ ဆုိတာေတာ့ ထုိသတင္းၾကားၾကားခ်င္းမွာ ေက်ာက္႐ုပ္တ႐ုပ္လုိ ငုိင္ေတြသြားခဲ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ရွက္ရြံအားငယ္သြားတာတခုကလြဲလွ်င္ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ ခံစားမႈ သိပ္မရွိခဲ့ပါ။ ေမေမႏွင့္သူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဆုံေမးၾကေသာအခါ သူက ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ား မွန္ကန္ခဲ့ပါေၾကာင္း ေမေမ မ်က္လုံးေတြကုိ ရင္မဆုိင္ဘဲ ေျဖေလသည္။ သူက ဆက္ၿပီး သူ အမွန္ေတြကုိမေျပာခဲ့ျခင္းမွာ ကြ်န္မကုိ ဆုံး႐ံႈးရမွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ဟု ေျဖေသာအခါမွာေတာ့ ေမေမ မ်က္ႏွာတခုလုံး ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ယြင္းကာ ေဒါသထြက္ေလသည္။ ကၽြန္မဘက္လွည့္ၿပီး “သမီး ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ” ဟု ေမေမေမးေတာ့ ကၽြန္မက ခပ္ေအးေအးပဲ “ကၽြန္မ မဂၤလာပဲြဖ်က္ခ်င္တယ္” ဟု ေျဖလုိက္သည္။ ေသြးေအးစြာျဖင့္ တခြန္းခ်င္းေျပာေသာ ကၽြန္မကုိ ဖ်တ္ဆုိ သူ လွမ္းၾကည့္ရင္း “ကုိယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္” ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဘက္မွ ပြဲၿပီးသြားေပမယ့္ သူ႔ဘက္က မၿပီးေသးပါ။ ကၽြန္မကုိ ၿခိမ္းေျခာက္သလုိလုိ ေခ်ာ့ေမာ့သလုိလုိျဖင့္ ထပ္မံႀကိဳးစားေနေသာသူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ တကယ္ပဲ စိတ္ကုန္ခမ္းမိသည္။
ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ သူ မသိေအာင္ ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ေလး ခရီးထြက္ခ်သြားေတာ့ သူ လုိက္စုံစမ္းေသးသည္ဟု ျပန္ၾကားရပါသည္။ နယ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွ ကြ်န္မ ေဆြမ်ဳိးေတြထံမွာ ၃ လနီးပါးခန္႔ ကၽြန္မ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ေနပစ္လုိက္သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူလည္း ကြ်န္မကုိလာမရွာေတာ့ဟု ၾကားသိရသည့္အတြက္ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္ …။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ေလ၊ မဂၤလာေဆာင္ခါနီးမွ မဂၤလာပြဲပ်က္သြားရသည္ဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘက္ကပဲ ဖ်က္သည္ျဖစ္ေစ မိန္းကေလးဘက္ကေတာ့ အေျပာအဆုိ ခံရတာရွိပါသည္။ လူဆုိတာမ်ဳိးကလည္း ဘာမဟုတ္တာေလးကုိေတာင္ ခ်ဲ႕ကားေျပာခ်င္ၾကတာဆုိေတာ့လည္း တီးတုိးတီးတုိးလုပ္ၾကသည္မွာ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရသည္။ ကြ်န္မ အေဝးသင္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ျပန္တက္ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ အိမ္ျခံေျမအက်ဳိးေဆာင္ Company တခုမွာ အလုပ္ဝင္ျဖစ္သည္။ ဗဟန္းထဲမွာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကင္းတြင္ေနေသာ ကၽြန္မအတြက္လည္း အဆင္ေျပ အလုပ္ရွင္သေဌးကလည္း သေဘာေကာင္း ဦးစားေပးေသာေၾကာင့္ ပထမပုိင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ … ေနာက္မွဝင္သည့္ ကၽြန္မကုိ သူေဌးက လစာတုိးေပးလုိက္ေလရာ ပထမရွိႏွင့္ေနၿပီးေသာ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္ရဲ့ ၿငိဳျငင္မႈကုိ ခံရေတာ့သည္။ ေနာက္ၿပီး customer ေတြကုိ အိမ္လုိက္ျပလွ်င္လည္း သူေဌးက ကြ်န္မႏွင့္ ၂ ေယာက္ထဲထြက္ဖုိ႔ကုိသာ အေၾကာင္းဖန္ေလေတာ့သည္။ ထုိသုိ႔ ဇြတ္ဖန္တီးမႈမ်ဳိးကုိ ကၽြန္မ အလြန္မုန္းသည္။ ကၽြန္မကုိ ထိကပါးရိကပါး ဆက္ဆံလာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္မ အလုပ္ထြက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ထြက္စာသြားတင္ခ်ိန္တြင္ သူ မရွိပါ။ သူ႕အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ကုိယ္စား ႐ုံးထုိင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ ထြက္စာေပးေတာ့ သူမက အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ “ဘာျပသာနာရိွလုိ႔လဲ သမီး” ဟု ကြ်န္မကုိ ေမးပါသည္။ ကြ်န္မ အျဖစ္မွန္ကုိ ရွင္းမျပေတာ့ပါ၊ မေပ်ာ္ေတာ့လုိ႔ပါဟုပဲေျဖေတာ့ သူမလည္း ဆက္မေမးေတာ့။ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ သူေဌး ဖုန္းဆက္ေမးေသးသည္။ သူ ဖုန္းဆက္တုိင္း ေမေမကုိ ကၽြန္မ မရွိေၾကာင္းသာ ေျပာခုိင္းေလေတာ့ ေနာက္ထပ္ မဆက္ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သက္သြားပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္မွာ အျခားေသာ company ၂ ခုခန္႔တြင္ ၅ ႏွစ္နီးပါးခန္႔ ကၽြန္မ ဆက္လုပ္ျဖစ္ေသးသည္။ အဲဒီေနာက္မွာ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးမွေခၚသည့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သင္တန္းတြင္ ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး သင္တန္းတက္ျဖစ္သြားရာမွအစျပဳကာ ကၽြန္မအတြက္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေသာ လမ္းေၾကာင္းတခုေပၚသို႔ ဘုမသိဘမသိ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ဗဟန္း ဝကၤပါလမ္းထဲတြင္ရွိေသာ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးတြင္ သင္တန္းတက္ခဲ့ရသည့္ ေန႔စြဲမ်ားဟာလည္း ကြ်န္မရဲ႕ အမွတ္တရမ်ားစြာထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွားပါခဲ့ပါသည္။
သင္တန္းတြင္ ပထမဆုံး ကၽြန္မ စရသည့္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေလးမွာ ကၽြန္မႏွင့္ ကပ္လ်က္ထုိင္ေသာ ခုံနံပါတ္ ၁ မွ ႏွင္းသီတာ ျဖစ္သည္။ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္နက္နက္ေလးမ်ားႏွင့္ ပိန္သြယ္ရွည္လ်ားေသာ အသားညဳိညိဳ ထိုေကာင္မေလးကုိ ကၽြန္မက သီတာ ဟု ေခၚပါသည္။ စကားေျပာလွ်င္ မပြင့္တပြင့္ တုိးတုိးညင္းညင္းေျပာတတ္ေသာ ထုိေကာင္မေလးကုိၾကည့္ၿပီး သူ ဘယ္လုိမ်ား သင္တန္းထဲေရာက္လာပါလိမ့္ဟု ကၽြန္မ မၾကာခဏ ေတြးမိေသးသည္။ ေနာက္ တေယာက္က ခုံနံပါတ္ ၄ မွ လႈိင္းႏွင့္ ခုံနံပါတ္ ၅ မွ sandar ဆုိေသာ ေကာင္မေလးၿဖစ္သည္။ ခုံနံပါတ္ ၃ က ေကာင္မေေလးနာမည္ကုိေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကပ္လ်က္ခုံျဖစ္ေပမယ့္ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြေျပာကာ ႐ုပ္ရည္သာမန္ထက္မပုိေသာ မ်က္မွန္ထူထူတပ္ထားသည့္ ထုိေကာင္မေလးသည္ အတန္းထဲတြင္ မည္သူႏွင့္မွလည္း အဆင္ေျပေျပ အလုိက္အထုိက္ မရွိေလေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ မေပါင္းသင္းျဖစ္တာလည္း ဆန္းေတာ့ မဆန္းဘူးထင္ပါသည္။ လိႈင္းကေတာ့ အရပ္သိပ္မရွည္ပါ။ အသားျဖဴျဖဴ ေတာက္ပေသာမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ေယာက်္ားဆန္ကာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႔ပတ္သက္လွ်င္ ဘယ္အရာကုိမွ သူမ မေျပာပဲ မသိႏိုင္ေသာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္သည့္ေကာင္မေလး ျဖစ္သည္။ sandar ကေတာ့ သီတာလုိပဲ ဆံပင္ရွည္ကာ အရပ္ျမင့္ေသာ္လည္း အသားျဖဴၿပီး စဲြညဳိ႕စူးေတာက္ေသာ မ်က္နက္ဝန္းမ်ားကုိ ပုိင္ဆုိင္သည္။ လွပေသာ သြားစြယ္ေလးမ်ားေပၚေအာင္ၿပံဳးကာ စကားေျပာေလ့ရွိေသာ ထုိေကာင္မေလးကုိလည္း ကၽြန္မ သေဘာက်ပါသည္။ သင္တန္း စတက္ေသာေန႔တြင္ ကၽြန္မတုိ႔တေယာက္ခ်င္း ကုိယ့္ကုိကိုယ္ မိတ္ဆက္ရသည္မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကလုိ ႐ုပ္ေသေတြမဟုတ္ဘဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ သင္တန္းသား သင္တန္းသူမ်ားပီပီ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွသည္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ သတိထားမိေသာ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြ ထပ္ေတြ႔ရေလသည္။ ရီရီသိန္း ဟု အမည္ရေသာ အေကာင္ေသးေသးေလးႏွင့္ အသံက်ယ္က်ယ္ေျပာတတ္ေသာ ျဖဴျဖဴေကာင္မေလးသည္ စကားေျပာပြင့္လင္းၿပီး အင္မတန္မွကုိ သ႐ုပ္ေဆာင္တတ္သူျဖစ္သည္။ ဒီေကာင္မေလး ေတာ္တယ္ ဟု ကၽြန္မ မွတ္ခ်က္ က်ိတ္ေပးၿဖစ္ပါသည္။ (အံၾသစရာေကာင္းတာက ထုိေကာင္မေလးႏွင့္ ကၽြန္မ သင္တန္းအၿပီး ၇ ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ဒူဘုိင္းမွာ ျပန္ဆုံရေလသည္) ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ျမတ္ခုိင္ ဆုိေသာေကာင္ေလး ျဖစ္သည္။
အသားျဖဴၿပီး အရပ္ပုေသာ္လည္း ၿပဳံးလိုက္လွ်င္ ခၽြန္ျမေသာ သြားစြယ္ေလးေပၚထြက္လာတတ္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ထုိေကာင္ေလးကုိ ပထမဆုံး သတိထားမိသူမွာ သီတာျဖစ္သည္။ စင္ေရွ႕ထြက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ေသာ ထုိေကာင္ေလးအလွည့္တြင္ သီတာက ကၽြန္မကုိ တံေတာင္ႏွင့္ လွမ္းတြတ္သည္။ “ပန္းသီးေရ … အဲဒီေကာင္ေလး က ခ်စ္စရာေလးေနာ္” ဟု သီတာေျပာေတာ့ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မေတာင္ သီတာကုိ ေနာက္လုိက္ေသးသည္။ ရွည္လ်ားေသာ သီတာ့ အရပ္အေမာင္းနဲ႔ ထုိေကာင္ေလးရဲ႕ အရပ္ပုပုေလးနဲ႔ဆုိ ခုံခုရေတာ့မယ္ဟု ဆုိေတာ့ သီတာက မ်က္ေစာင္းထုိးၿပီး ငါက ႀကဳိက္တယ္လုိ႔ေျပာေနတာမွ မဟုတ္တာ ဟု ရွက္ကုိးရွက္ကန္း ဆုိပါသည္။ ေနာက္တေယာက္က ယုဇန ဟု အမည္ရေသာ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေလးမ်ားႏွင့္ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ သူမကုိ စေတြ႔သည့္ေန႔ကပင္ ဒီေကာင္မေလးက ငါနဲ႔ ဆင္လုိက္တာ ဟု ကၽြန္မ ေတြးၿဖစ္သည္။ က်န္သူမ်ားကလည္း ကၽြန္မနဲ႔ ဒီေကာင္မေလးကုိ ညီအစ္မေတြလားလုိ႔ေတာင္ ေမးယူၾကရသည့္အထိတူေသာ ထုိေကာင္မေလးသည္ စကားေျပာလွ်င္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္ၿပီး စိတ္ထဲရွိတာကုိ သိပ္ၿမဳံမထားတတ္ေသာ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ သူ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္တုိင္း အျမဲလုိ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေလ့ရွိၿပီး ဖုန္းတလုံးျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္သည္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ သူနဲ႔ကပ္လ်က္ခုံတြင္ထုိင္ေသာ ရဲကုိကုိ ဆုိသည့္ ေကာင္ေလးျဖစ္သည္။ အသားညဳိညဳိရွိၿပီး ျမန္မာဆန္ေသာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ထုိေကာင္ေလးသည္ သ႐ုပ္ေဆာင္သည့္ေနရာမွာေတာ့ အင္မတန္ ေတာ္ပါသည္။ ယုဇနႏွင့္ ရဲကုိကုိမွာ အၿမဲတက်က္က်က္ ရန္ၿဖစ္ေနတတ္ေသာ ခုံကပ္လ်က္ထုိင္ၾကရသည့္ ေၾကာင္ႏွင့္ ႂကြက္ေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ထိုသင္တန္းတက္စဥ္ကာလက အမွတ္တရမ်ားစြာထဲမွာ ကၽြန္မ ဆရာမ်ားလည္းပါေသးသည္။ ဆရာ ဦးၾကည္စုိးထြန္း စာသင္ခ်ိန္ဝင္လွ်င္ ကၽြန္မ အလြန္သေဘာက်ပါသည္။ စကားေျပာေကာင္းေသာ ဆရာ့ရဲ့ ကုိယ္ေတြ႔အမွတ္တရ ေပါင္းမ်ားစြာကုိ နားေထာင္ရင္း ႏွစ္ၿခဳိက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာေျပာၿပေသာ ရုပ္ရွင္ေခတ္ဦးပုိင္းက အေတြ႔အၾကဳံမ်ားဆုိလွ်င္ နားေထာင္ေကာင္းသေလာက္ ဗဟုသုတလည္း အလြန္ရွိခဲ့သည္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဆရာ ဦးၿငိမ္းမင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာဆရာပီပီ စကားေျပာေကာင္းေသာ ဆရာကေတာ့ အထူးတလည္ ေျပာစရာကုိ မလုိ … ဆရာ့စာသင္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ အခန္းျပင္ေရာက္ေနေသာ သင္တန္းသားေတြေတာင္ တကူးတက ျပန္ဝင္လာၾကသည္အထိ ဆရာက စည္း႐ုံးေရးေဟာေျပာေရးေကာင္းပါသည္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဆရာပန္းခ်ီ ဦးစုိးမုိးျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴလူပုံႏြဲ႔ႏြဲ႔ႏွင့္ အဆင္ေရာင္ႏုေလးမ်ား ဝတ္တတ္ေသာ ဆရာပုံစံက ဒါ႐ုိက္တာတေယာက္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္မတူပါ။ စကားေျပာၿပီဆုိလွ်င္လည္း သင္တန္းသား သင္တန္းသူတေယာက္ခ်င္းစီကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာတတ္ေသာ ဆရာ့ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ မာန္အျပည့္ရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ရသည္။ ေအဝမ္းသိန္းထြဋ္ ဟူေသာ ေလးေလးသိန္း စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ တဝါးဝါး တဟားဟားျဖစ္ၿပီး ပတ္တုတ္မရေသာအခ်ိန္ေတြပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ေလးေလးသိန္းေျပာျပေသာ ဟာသ အေတြ ့အၾကဳံေတြဟာ ကြ်န္မတုိ့ေတြအတြက္သေဘာက်ႏွစ္ၿခဳိက္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဦးထူး ဟု ကၽြန္မတုိ့ေခၚေသာ ဦးထူးသာ ဝင္သည့္အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကုိ ငုိရေလသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိ ဦးထူးက သင္တန္းသား သင္တန္းသူေတြကုိ မ်က္ရည္အစစ္က်ဖုိ႔အတြက္ အၿမဲ ေလ့က်င့္ခုိင္းေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦးထူးဝင္သည့္အခ်ိန္ေတြကုိ ကြ်န္မ အလြန္သေဘာက်သည္ … ကၽြန္မကုိယ္တုိင္က အလြမ္းဓာတ္ခံရွိေလေတာ့ ဦးထူးက ငုိဆုိသည္ႏွင့္ ကၽြန္မက မ်က္ရည္ ေပါက္ခနဲ ဆုိက်ၿပီးေနေလၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ သေဘာအက်ဆုံး ဆရာတေယာက္ကေတာ့ ဘဘ ဗုိလ္ကေလးဦးတင့္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြႏွင့္ မ်က္လုံးထဲ ကြင္းခနဲျမင္ေအာင္ေျပာႏိုင္ေသာ ဘဘသည္ အသက္ႀကီးေနေပမယ့္လည္း အၿမဲမာန္ျပည့္ေနတတ္ၿပီး အႏုပညာစ်ာန္အျပည့္ဝင္စားႏုိင္သည့္ ကၽြန္မအေလးစားရဆုံး ဆရာတေယာက္ၿဖစ္သည္။
႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္သင္တန္းႀကီး ၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ သင္တန္းသား သင္တန္းသူေတြ တေယာက္တေနရာဆီ ကြဲကြာသြားၾကၿပီး ကိုယ္စီကုိယ္စီ ရင္းနီးရာ ဆရာမ်ား ဗီဒီယုိတုိက္မ်ားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ၾကသူကလုပ္ သတင္းအစအနျမဳပ္ၿပီး ေပ်ာက္သူကေပ်ာက္ႏွင့္ ဘဝဇာတ္ခုံႀကီးမွာ ကခုန္ၾကရေလသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ဗီဒီယုိဇာတ္ကားတခ်ဳိ႕ က်ဳိက်ဲ က်ဳိက်ဲ ႐ုိက္လာရသည္။ တခါမွ မေတြ႔ဖူးေသာ အေတြ႔အၾကဳံသစ္ေတြရခဲ့သလုိ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး ေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္။ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ဆုိၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္ေသာ လူမ်ား၊ လူလူခ်င္း လူသားျပန္စားခ်င္သည့္ လူက်ားမ်ား၊ ႏွမခ်င္းကုိယ္ခ်င္းမစာသည့္ ေစ်းကြက္တင္ေရာင္းရန္ ႀကဳိးပမ္းခ်င္ၾကသူမ်ားကုိလည္း ျမင္ဖူးခဲ့ရသလုိ တကယ္ေကာင္းၿပီး ကူညီတတ္ေသာ စႏုိးဝႈိက္ထုတ္လုပ္ေရးမွ ဦးေမာင္တုိ႔လုိ ဒါ႐ုိက္တာမ်ဳိးကုိလည္း ၾကဳံခဲ့ရပါသည္။
ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ယမ္းေဖာက္ခြဲၿပီး႐ုိက္ရသည့္ သန္လ်င္က ႐ုိက္ကြင္းတခုကုိ ကၽြန္မ မွတ္မိေသးသည္။ ဆရာဦးေအာင္ခုိင္တုိ႔႐ုိက္ေသာ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မက လူဆုိးမ လုပ္ရေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။
လူဆုိးတုိ႔ရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း ေနာက္ဆုံးမွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာရကာ ေသရမည္ျဖစ္ေသာဇာတ္႐ုပ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ကၽြန္မ ဝမ္းဗုိက္နားမွာ ဝါယာႀကိဳးေတြလာကပ္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စျပဳေလၿပီ … ကၽြန္မသည္ ဟုိငယ္စဥ္ကထဲက မီးတုိ႔ ဝါယာတုိ႔ႏွင့္ပက္သက္လွ်င္ အလြန္ေၾကာက္တတ္သည္။ ဒါကုိ ေသနတ္ဒဏ္ရာရလွ်င္ မီးေငြ႔ထြက္ရန္ဆုိကာ ဝမ္းဗုိက္တြင္ ဝါယာေတြလာကပ္ေလေတာ့ အေတြ႔အၾကဳံမရွိသည့္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းေတြျဖဴကာ အသံေတြပါတုန္ေလၿပီ။ ဒီၾကားထဲ သင္းသင္းယုလႈိင္က သူမ ယမ္းေဖာက္ခြဲ႐ုိက္ကူးတုန္းက အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ ပါးျပင္မွာ ဒဏ္ရာရခဲ့ေၾကာင္း မထင္မရွား သူမရဲ႕ အမာရြတ္ ပိစိေညာက္ေတာက္ကုိျပၿပီး ကၽြန္မကုိ သတိေပးေလေတာ့ ပုိဆုိးသည္။
“ဆရာ ကၽြန္မ ဒီ ယမ္းမေဖာက္ပဲ ႐ုိက္လုိ႔မရဘူးလား” ဆုိေတာ့ ဦးေအာင္ခုိင္က စိတ္တုိၿပီးေအာ္ေလသည္။ အန္တီ ဝါဝါေအာင္ကေတာ့ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႏွင့္ ကၽြန္မပုံစံကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္မသက္မသာႏွင့္ အားေပးရွာသည္။ ကင္မရာမင္းကလည္း “ဘာမွမျဖစ္ဘူး … မသကာ နင့္မ်က္ႏွာ မီးပြားစင္႐ုံပဲ” ဟု ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ဟာသလုပ္ေလေတာ့ ကၽြန္မခမ်ာ ဘုရားစာရြတ္ရင္းသာ ရင္တမမ တရေလေတာ့သည္။ ကဲ … ဇာတ္လမ္းကေတာ့ စပါၿပီ … ေသနတ္သံေတြ တေဖာင္းေဖာင္း ယမ္းေငြ႔ေတြ တလူလူႏွင့္ သန္လ်င္က ေတာထဲတြင္ ေျပးၾကလႊားၾကရၿပီ … ကၽြန္မ ေသရမည့္ဇာတ္႐ုပ္မွာ ဥကၠာမင္းေမာင္ကုိပစ္သည့္က်ည္ကုိ ကြ်န္မက ကာရင္း က်ည္သင့္ရမည့္ ဇာတ္႐ုပ္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ မ်က္လုံးထဲမွာ ဘာကုိမွလည္း မျမင္ေတာ့ပါ … ဖုံးလႊမ္းေနေသာ ေၾကာက္ရြံစိတ္တခုႏွင့္ ေရာေထြးၿပီး အသိလည္းမရွိေတာ့ … action ဆုိေသာ အသံၾကားသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ ဥကၠာမင္းေမာင္ေရွ႕ကုိ ေျပးအဝင္ … ေဖာင္းခနဲမည္ေသာ ယမ္းေပါက္ကြဲသံႏွင့္ ဝမ္းဗုိက္ဆီမွ အူခနဲထြက္လာေသာ မီးခုိးေငြ႔မ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္မ ပစ္လဲက်သြားေလေတာ့သည္။ ဒုိင္ယာေလာ့ေတြေျပာေနေသာ ဥကၠာမင္းေမာင္ ရဲ႕ သရုပ္ေဆာင္မႈကုိလည္း မသိေတာ့၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိလည္း ကၽြန္မ မသိေတာ့ပါ။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္မ တကယ္ပဲ အေၾကာက္လြန္ကာ အသိလြတ္သြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သတိေမ့သြားတာမဟုတ္ဘဲ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္ေနရာက အသိပါလြတ္ သြားတာမ်ဳိးုျဖစ္သည္။ “ကဒ္” ဟု ေအာ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ ဆက္လက္လဲက်ေနေသးေသာ ကၽြန္မကုိ ဥကၠာမင္းေမာင္က ဆြဲလႈပ္ရင္းသတိေပးသည္မွ အသိဝင္လာသည္။ အသိဝင္ဝင္ခ်င္း ကုိယ့္ဝမ္းဗုိက္ဆီကုိယ္ျပန္ငုံ႔ၾကည့္ေလေတာ့ အျပာေရာင္အက်ႌ အသစ္ခ်က္ခၽြတ္ေလးမွာ မီးကၽြမ္းဒဏ္ရာကုိ ျမင္ရသည္။ အတြင္းမွာေတာ့ အသားကုိ မထိေအာင္ မီးခံထားသည့္ဟာမ်ဳိး ဝတ္ဆင္ေပးထားသည့္အတြက္ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ေခ်။ ဦးေအာင္ခုိင္ကေတာ့ ကၽြန္မကုိ “လူႀကီးကေတာ့ က်ားကုိးစီး စားမကုန္ပုံႏွင့္ ေၾကာက္တတ္လုိက္တာ လြန္ပါေရာ” ဟု ရယ္လ်က္ဆုိသည္။ ထုိကတည္းက ယမ္းေဖာက္ခဲြခံရမည့္ဇာတ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ကုိ ကြ်န္မ ေဝးေဝးက ေရွာင္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္တခါၾကဳံရတာကေတာ့ မီးေဘး မဟုတ္၊ ေရေဘး ျဖစ္ေလသည္။ ဦးေက်ာ္သူ ဒါ႐ုိက္တာလုပ္ ႐ုိက္ကူးေသာ ဒီဗီဒီကားႀကီးျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ညႊန္းထဲတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြမွာ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်ကာ ေသရမည့္အခန္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မက ဦးေက်ာ္သူကုိ “ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်ေသတာကုိ ဘယ္လုိ႐ုိက္မွာလဲ” ဟုေမးေတာ့ သူက “ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔လုပ္မယ္” ဟုေျပာသျဖင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိသြားရသည္။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့ တံတားအတုတခု ဆင္ေနၾကတာကုိ ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မမွာ ဒါမ်ဳိးအေတြ႔အၾကဳံမရွိသျဖင့္ ကြ်န္မ အေမအျဖစ္သ႐ုပ္ေဆာင္ေသာ အန္တီ ခင္မုိ႔မုိ႔ေအးကုိ သြားေမးေတာ့ သူကလည္း “အင္း .. ဟုတ္မွာေပါ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔လုပ္မွာမုိ႔လုိ႔ တံတားအတုေဆာက္တာေနမွာေပါ့” ဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ေျဖေလသည္။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ … တကယ္႐ုိက္ကူးေသာေန႔မွာပင္ အေျဖက ေပၚေလသည္။ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ႀကိဳးတံတားႀကီးေပၚတြင္ ကၽြန္မတုိ႔ေတြ ျဖတ္ကူးၾကရၿပီး ထုိႀကိဳးတံတားႀကီးေပၚမွ ေအာက္ဘက္ရွိ ေရကန္ထဲသုိ႔ ခုန္ခ်ၾကရမည္ တဲ့ …။ ႀကိဳးတံတားႏွင့္ ေရကန္က အရမ္းအျမင့္ႀကီးမကြာေသာ္လည္း ေအာက္ဘက္သုိ႔ မျမင္ရေသာ ေနာက္က်ိေနသည့္ ထုိေရကန္ရဲ့အနက္ကုိ မျမင္ရေလေတာ့ ေရမကူးတတ္သည့္ကၽြန္မ ေၾကာက္ဒူးတုန္ေလၿပီ။ “ဦးေမာင္ေရ သမီးေရမကူးတတ္လုိ႔ ခုန္မခ်ပါရေစနဲ႔” လုိ႔ သြားေျပာေလေတာ့ ဦးေက်ာ္သူက “ေရကန္က မနက္ပါဘူး” ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ဆုိသည္။ ဆရာဦးေအာင္ခုိင္ကလည္း ထုိကားထဲတြင္ပါေလေတာ့ ဆရာကုိ သြားအပူကပ္ျပန္သည္။ “ဆရာ လုပ္ပါဦး … သမီး ေရမကူးတတ္လုိ႔ ခုန္မခ်ရဲလုိ႔ပါ” ဆုိေတာ့ ဆရာကလည္း ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ၿပီး “နင္က ေရလည္း ေၾကာက္တာပဲလား” ဟု ဆုိေလသည္။ ကၽြန္မ ေရေၾကာက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ … အညိဳေရာင္ ထကာ ေနာက္က်ိေနေသာ ထုိေရကန္ေအာက္ေျခကုိ မျမင္ရသျဖင့္ တခုခုျဖစ္သြားမွာကုိ စုိးရိမ္ေနတာျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္အဖြဲ႔သားမ်ားကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ …။ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကုိ လုပ္ေနၾကေလသည္။
တံတားျပတ္က်ကာ ေသမည့္အခန္းတြင္ ပါရမည့္ ကုိညီဘြား၊ အန္တီခင္မုိ႔မုိ႔ေအးႏွင့္ ဦးေအာင္ခုိင္တုိ႔ကလည္း တံတားေပၚမွာ အသင့္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္မတေယာက္ထဲသာ ေယာက္ယက္ေတြခတ္ေနရင္း ဘုရားစာမျပတ္ရြတ္လွ်က္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ျဖစ္ေနရသည္။ ဦးေက်ာ္သူက ႐ုိက္ၾကဖုိ႔ အားလုံးေနရာယူၾကဆုိေတာ့ က်န္လူမ်ားအားလုံးက ကုိယ္စီကုိယ္စီ တံတားလက္ရန္းေဘာင္ တဖက္စီကုိေက်ာ္လွ်က္ ခုန္ရန္အသင့္ အေနအထားေတြမွာရွိေနၾကၿပီး အခုအခ်ိန္အထိ လက္ရန္းကုိ ေက်ာ္ရေကာင္းႏုိး မေက်ာ္ရေကာင္းႏုိး ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္မကုိ ဦးေက်ာ္သူက သိပ္စိတ္ရွည္ပုံမရေတာ့။ သူ႔ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ဦးေမာင္ သမီး ခုန္မခ်ရဲဘူး” ဟု အသံတုန္တုန္ဆုိေသာ ကၽြန္မကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၾကည့္ေလသည္။ ေနာက္မွ … “ ကဲ…ကဲ … ခုန္မခ်ရဲရင္လည္း ခုန္မခ်နဲ႔ေတာ့ တံတားလက္ရန္း ဟုိဘက္ကုိေက်ာ္ၿပီးပဲ ခုန္ခ်မယ္ဟန္ လုပ္ေတာ့” ဟုဆုိသည္။ ကၽြန္မ ဝမ္းသာသြားၿပီး “တကယ္ေနာ္ … တကယ္ ခုန္မခ်ရဘူးေနာ္” ဟု ေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။ ဦးေအာင္ခုိင္က စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ “ဟုိေကာင္မေလး … ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ .. ၾကာေနၿပီ” ဟု ကၽြန္မကုိ လွမ္းေအာ္တာကုိ ရယ္ျပလုိက္ရင္း “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ဆုိကာ တံတားလက္ရန္းတဖက္ကုိ ခြေက်ာ္လုိက္ေတာ့ ႀကဳိးတံတားလႈပ္ရမ္းသြားတာကုိၾကည့္ၿပီး အလန္႔တၾကား ထေအာ္မိလုိက္ေသးသည္။ တံတားေဘာင္ကုိ ေက်ာေပးလ်က္အေနအထားျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း ႀကဳိးလက္ရမ္းကုိ လက္ျပန္ဆြဲထားေသာ ကၽြန္မကုိ ဦးေက်ာ္သူက လွမ္းေအာ္သည္။ “ဟဲ့ .. နင္ အဲလုိဆြဲထားမွေတာ့ ဘယ္မွာ သဘာဝက်ေတာ့မွာလဲ … ႀကဳိးကုိလက္နဲ႔မဆြဲဘဲ မွီၿပီးရပ္ေန” ဆုိေသာ သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ ေလတုိက္တုိင္း လႈပ္ေနေသာ ႀကဳိးတံတား လက္ရန္းေဘာင္ကုိမွီလ်က္ အသင့္အေနအထားျဖင့္ ရပ္ေနလုိက္ေလသည္။
“action” ဟူေသာအသံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ တစုံတေယာက္က အေနာက္ဘက္မွတြန္းလုိက္သလုိ ကၽြန္မ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ထုိေရကန္ထဲ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္။ ေအာ္ဖုိ႔မဆုိထားႏွင့္ ပါးစပ္ထဲ အလုံးအရင္းဝင္လာေသာ ရႊံ႕ႏြံေရမ်ားကုိေတာင္ ေထြးမထုတ္ႏုိင္ခင္ ေရထဲသုိ႔နစ္ဝင္သြားၿပီး အရွိန္ျဖင့္က်လာသည့္ ေျခေထာက္မ်ားက ေအာက္ေျခႏုန္းမ်ားထဲသုိ႔ ဒူးအရင္းတုိင္ေအာင္ ျမဳပ္ဝင္သြားေလသည္။ ေျခေထာက္ေတြ ကူးခတ္ေနၾကတာကုိ ခဏေတာ့ ျမင္လုိက္ရၿပီး ေရေတြဝင္ကာ က်ိန္းစပ္လာေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးကုိ ျပန္မွိတ္မိသည္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ မရမက ႐ုန္းၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ႏုန္းထဲမွ ေျခေထာက္ေတြက ပုိမုိကၽြံဝင္သြားသလုိခံစားရသျဖင့္ ကၽြန္မ မလွူပ္ရဲေလေတာ့။ အသက္ကလည္း ၾကာၾကာမေအာင့္ထားႏုိင္ေတာ့ ေရေတြက ႏွာေခါင္းမွ ပါးစပ္မွ တစတစဝင္လာၾကသည္တြင္ ကၽြန္မ စိတ္ကုိ ဒုံးဒုံးေလွ်ာ့ခ်မိေတာ့သည္။ ဒီတစ္ခါျဖင့္ ေသရၿပီေပါ့ဟု စိတ္တုိ႔ကုိလႊတ္ေပးလုိက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ တကုိယ္လုံးေပါ့ပါးသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ေလးလံေနေသာ လက္အစုံက ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေရေပၚလႈပ္ခတ္သြားကာ တစုံတေယာက္က ကၽြန္မကုိ ဆြဲတင္လုိက္သလုိ ေရေပၚျပန္တက္လာေလသည္။
က်ိန္းစပ္ေနေသာ မ်က္လုံးေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္မရေသးခင္မွာဘဲ “ရၿပီ … လမ္းေလွ်ာက္တက္ေတာ့” ဟူေသာ ဦးေအာင္ခိုင္အသံကုိ ၾကားရသည္။ ကြ်န္မေျခအစုံက ႏုန္းေျမမာကုိ နင္းမိထားၿပီး ကုိယ္တဝက္ေလာက္ကလည္း ေရေပၚမွာရွိလ်က္ မ်က္လုံးတို႔ကုိ ႀကဳိးစားဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကမ္းေပၚက ကင္မရာအဖြဲ႔ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္အဖြဲ႔သားမ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မေရာက္ေနသည့္ေနရာက ကမ္းအစပ္နား မက်တက်ျဖစ္သည့္အတြက္ အေျပးအလႊားကုန္းေပၚေျပးတက္လုိက္ေတာ့ ကင္မရာအဖြဲ႔မွ လူတေယာက္က “ၾကည့္ပါဦး ေရမကူးတတ္ဘူးေအာ္ေနၿပီး ေရထဲက်ေတာ့ သူ ေရငုတ္တာအၾကာဆုံးပဲ” ဟု လွမ္းေအာ္သည္။ ကၽြန္မ စိတ္တုိသြားရၿပီး “ေသလုိက္ပါလား … ေရငုတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး ေရနစ္ေနတာ” လုိ႔ ျပန္ေအာ္ေတာ့ အားလုံးက ကၽြန္မကုိၾကည့္ၿပီး ဝုိင္းဟားၾကေလသည္။ ဟားမွာေပါ့ … ေနာက္မွ ကၽြန္မ ျပန္သိရတာက အဲဒီေရကန္က လူႀကီးတရပ္လြတ္႐ုံသာနက္ေသာ ေရတိမ္ကန္ ျဖစ္သည္တဲ့။ ဒီေတာ့ အရပ္ရွည္ေသာ ကၽြန္မအရပ္ႏွင့္ဆုိ ဘယ္ေရနစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြက ႏုန္းေတြထဲနစ္ဝင္သြားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေရနစ္ေနတာပါလုိ႔လည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းမျပခ်င္ေတာ့ပါ။ ဦးေခါင္းမွစၿပီး ေျခဖ်ားအထိ ႏုန္းေတြေပက်ံၿပီး ရႊံနံ႔ေတြထြက္ေနေသာ ကၽြန္မတုိ႔ပုံေတြကုိၾကည့္ၿပီး မခုိင္ ကေတာ့ ခြက္ထုိးခြက္လန္ကုိ ရယ္ပါသည္။ က်န္လူေတြကလည္း အဖဲြ႔ႏွင့္ေရာရယ္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ မရယ္ႏုိင္။ ကၽြန္မၾကဳံခဲ့ရသည့္ အေတြ႔အၾကဳံတခုကုိ ထိတ္လန္႔မႈက ထုိေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ မပ်ယ္ခဲ့ပါ။
ထိုဇာတ္ကားကေတာ့ ကၽြန္မ ေနာက္ဆုံး႐ုိက္သည့္ကားႀကီးျဖစ္ၿပီး ထုိ႔ေနာက္မွာေတာ့ ဇာတ္ကားမ်ား႐ုိက္ကူးသည္ကုိ ရပ္တန္႔ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေစ်းထဲတြင္ အက်ႌဆုိင္တခု ကၽြန္မ ဖြင့္လွစ္ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ဒီဇုိင္းထြင္ထားေသာအထည္မ်ားကုိ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးက ခ်ဳပ္ေပးၿပီး လူအမ်ားဝတ္တာကုိၾကည့္ရေသာ ပီတိကုိလည္း ကၽြန္မ ေက်နပ္ခ့ဲပါေသးသည္။ အစပုိင္းတြင္ အရင္းမ်ားခဲ့ေသာ္လည္း ၆ လခန္႔အၾကာတြင္ အျမတ္ေတြျပန္ေပၚလာခဲ့ေသာ ကၽြန္မဆုိင္ေသးေသးေလးကုိၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ခံစားမႈတုိ႔က ၁ ႏွစ္ပဲခံပါသည္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွထုိးသည့္ ဓားခ်က္က ျပင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ထုိဆုိင္ေလးကုိ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖင့္ပိတ္လုိက္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ေသာ ဘာမွန္းေတာင္မသိခဲ့ေသာ ဒူဘုိင္း ဆုိသည့္ အာရပ္ႏုိင္ငံတခုသုိ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟု ဆုိကာ ေဖာင္ဖ်က္ထြက္လာခဲ့လုိက္ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
