>
မန္း၀င္းေမာင္ အတၳဳပတၱိ အပိုင္း (၉)
မွတ္စုမွတ္တမ္း
ေဖေဖၚ၀ါရီ ၇ ရက္
ျမေတာင္ – ေတာရ ဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ဦးေစာေအာင္ခင္လွ ေနအိမ္လုိက္ရွာရန္ ရြာလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အမ်ုဳိးသမီး ေလးေယာက္ကုိ ေတြ႕ရၿပီး တစ္ေယာက္မွာ ပါပါစစ္ေျပးအျဖစ္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕၊ မုိင္းနား ရြာမွာ ေနစဥ္ ပါပါတုိ႕နဲ႕အတူ လာေနတဲ့ ‘အကေလာင္း‘ ေခၚ ဆရာမေဒၚသဲႏု ျဖစ္ပါတယ္။ (ယခု စစၥတာ ေဒၚသဲႏု၊ ေျမာက္ဥကၺလာပ ေဆး႐ုံ) ဆရာမ ေဒၚသဲႏုကုိ မေျမာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ရသျဖင့္ ပါပါအလြန္မွ ဝမ္းသာပါတယ္။ အေၾကာင္းမွာ ဆရာမေဒၚသဲႏုဟာ ပါပါလုိက္ရွာေနတဲ့ သစ္ေတာဝန္ေထာက္ဦး ေစာေအာင္ခင္လွရဲ႕ ညီမအရင္း ျဖစ္ျခင္း ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္တယ္။ ဆရာမ ေဒၚသဲႏုဟာ သူ႕အစ္ကုိႏွင့္အတူ ေနၿပီး ရြာထဲအိမ္တစ္အိမ္သုိ႕ သြားရင္း ပါပါသူ႕ကုိ ေတြ႕ရွိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါသူ႕ကုိ ေခၚၿပီး သူ႕အစ္ကုိ အိမ္ကုိသြားပါတယ္။
ဦးေစာေအာင္ခင္လွ အိမ္မွာ ပါပါတုိ႕ႏွစ္ရက္ၾကာပါတယ္။ ဦးေစာေအာင္ခင္လွဟာ ပါပါတုိ႕ကုိ ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံျပဳစုပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ပါပါတုိ႕လက္ထဲမွာ ေငြလက္က်န္နည္းေနသည့္ အတြက္ လက္ေကာက္တစ္ဖက္ေရာင္းေပးရန္ ဦးေစာေအာင္ခင္လွ အား ခုိင္းရာ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေထာင္ ရရွိပါတယ္။
ကသာ နယ္ေျမ အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေစာေအာင္ခင္လွ ထံမွ သိရွိရသည္မွာ ကသာၿမိဳ႕မွာ ဂ်ပန္တပ္မ်ား အခုိင္အမာတပ္စြဲထားေၾကာင္း ျမစ္ႀကီးနား၊ ဗန္းေမာ္တဝုိက္မွာ ကခ်င္အမ်ဳိးသား၏မ်ား လူမ်ဳိးေရးဆန္ဆန္ ဆူပူထကၽြေနေၾကာင္း၊ ဘီဒီေအယူနီေဖာင္းႏွင့္ သြားလာေနသျဖင့္ သတိဝီရိယႏွင့္ သြားလာရန္လုိေၾကာင္း၊ ဗန္းေမာ္ဘက္မွ ဂ်ပန္မ်ားဆုတ္ခြာလာေသာအခါ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္း ဆုတ္ခြာလာေၾကာင္း အစရွိသည္တုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါပါတုိ႕ျမစ္ႀကီးနား ဘက္ကုိ ေတာလမ္းအတုိင္း သြားရမည္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ လမ္းျပအျဖစ္ ဦးေစာေအာင္ခင္လွက ကခ်င္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ကုိ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ကခ်င္အမ်ဳိးသားဟာ ပါပါတုိ႕နဲ႕ ႏုိဝင္ဘာလ (၁ဝ) ရက္ (၁၁) ရက္ေန႕မွာ ျမေတာင္– ေတာရ အေရွ႕ဘက္ရွိ ကမ္းသာရြာမွာ ဆုံရန္ျဖစ္တယ္။ ၎ရြာမွ ေန၍ ကခ်င္အမ်ဳိးသားဟာ ပါပါတုိ႕နဲ႕အတူ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ကုိ ေတာလမ္းအတုိင္း လုိက္သြားရန္ ျဖစ္တယ္။
လုိအပ္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားအားလုံးေဆာင္ရြက္ၿပီးျဖစ္၍ ျမေတာင္– ေတာရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရွိ၏ အကူအညီျဖင့္ ေလွတစ္စင္းငွားကာ တေကာင္းသုိ႕ ညဘက္မွာ စုံဆင္းသြားပါတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ျပင္သည္ ေျမာက္မွ ေတာင္သုိ႕ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တသြင္သြင္ စီးဆင္းလ်က္ ရွိေနပါတယ္။ လသာ ေနတဲ့ညမုိ႕ လေရာင္မွာ ဝင္းဝင္းပေနၿပီး ျမစ္ျပင္တစ္ခုလုံးမွာ လေရာင္ေၾကာင့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတယ္။ ဂယက္ကေလးမ်ား ထသြားသည့္အခါတြင္ ေရျပင္သည္ လေရာင္ေအာက္၌ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနပါတယ္။ ခပ္ေဝးေဝးကမွဳတ္ေနတဲ့ ပေလြသံလဲလြင့္ေနပါတယ္။ ေလွေလွာ္သမားႏွစ္ေယာက္လဲ ခပ္မွန္မွန္ပင္ ေလွာ္သြားပါတယ္။ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ ပါပါလဲ ၿငိမ္သက္စြာ စီးနင္းလုိက္ပါရာ ကုိယ့္အေတြး နဲ႕ကုိယ္ ေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕တေကာင္းကုိ ေရာက္မွန္း မသိ ေရာက္သြားပါတယ္။ နာရီကုိ ၾကည့္ေတာ့ ည (၁ဝ) နာရီထုိးၿပီး ျဖစ္တယ္။
တေကာင္းဟာ ၿမိဳ႕ေခၚရမလား၊ ရြာေခၚရမလား မေျပာတတ္ပါ။ အစုိးရ ႐ုံးစုိက္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ရာဇဝင္အရ ေက်ာ္ေဇာ ထင္ရွားေသာ ၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနေသာ ၿမိဳ႕႐ုိးေဟာင္းရွိၿပီး ‘ေရႊစည္းခုံ‘ ‘ေရႊဆံ့ေတာ္‘ အမည္ရွိေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးလဲ ရွိပါတယ္။ ‘ျမန္မာအစ တေကာင္းက‘ ဆုိတဲ့စကားလဲ လူတုိင္း ၾကားဖူးပါတယ္။
ပါပါတုိ႕ေရာက္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အထက္ကုန္၊ ေအာက္ကုန္ ေရာင္းဝယ္ဖလွယ္ေနတဲ့ ေနရာအျဖစ္ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ည (၁ဝ) နာရီထုိးၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ကမ္းနားမွာ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနတုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေအး – ေဒၚဧမီအိမ္ကုိ ေမးၿပီး ပါပါတုိ႕ တက္သြားပါတယ္။ ဦးေအး – ေဒၚဧမိ အိမ္အေရာက္မွာ ဗုိလ္လွတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေနေကာင္းလာေၾကာင္း အိမ္ထဲမွာ ဟုိအနား၊ ဒီအနား လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဆန္ျပဳတ္ပင္ ေသာက္ႏုိင္ေၾကာင္း ၾကားသိရေတာ့ ပါပါ့အေနနဲ႕ ဝမ္းသာမဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။
ဂဟဲမွာ အားလုံးက ေသမယ္လုိ႕ တြက္ထားတဲ့ ဗုိလ္လွေဖ၊ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်မွ ေန၍ ငါးေဖာင္နဲ႕စုန္အဆင္း ပါပါက ေဖာင္ေပၚမွာ ေသမယ္လုိ႕ ထင္တဲ့ ဗုိလ္လွေဖ၊ ခုေတာ့ ဗုိလ္လွေဖ က်န္းမာလာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ပါပါဝမ္းသာ မဆုံး ျဖစ္သလုိ ပါပါနဲ႕အတူ ဗုိလ္လွေဖကုိ တကူးတက တေကာင္းကို အေရာက္ပုိ႕ေဆာင္ေပးရတဲ့ ဗုိလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္းႏွင့္ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္တုိ႕လဲ လုိက္ပုိ႕ရက်ဳိးနပ္ၿပီ အသိနဲ႕ ဝမ္းသာၾကပါတယ္။
ပါပါတုိ႕ ဦးေအး–ေဒၚဧမိအိမ္မွာ အိပ္ၿပီး မနက္မုိးမလင္းတလင္း အခ်ိန္မွာ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္က ထၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ သြားတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဗုိလ္လွေဖညီမ မတင္လွႏွင့္အတူ ဗုိလ္လွေဖအတြက္ ဆန္ျပဳတ္ထတည္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကုိ ေတြ႕ေတာ့ ပါပါက ဗုိလ္မွဴး ခ်စ္ေကာင္းကုိ တုိးတုိးကေလး ‘တုိ႕လူေတာ့ ေနရာက်ၿပီထင္တယ္‘ လုိ႕ေျပာမိပါတယ္။
ဟသၤာရြာမွာလမ္းျပ ကခ်င္အမ်ဳိးသားနဲ႕ ႏုိဝင္ဘာလ (၁ဝ)ရက္၊ (၁၁) ရက္ေန႕မွာ ေတြ႕ဆုံရန္ခ်ိန္းဆုိထားခ်က္ အရ တေကာင္းမွာ တစ္ပတ္ခန္႕ေနၿပီး မွသြားရမယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါတုိ႕ မေရာက္မီ တေကာင္းမွာ ဆင္႐ုိင္း ဝင္လာတဲ့အတြက္ လာဘ္တိတ္တယ္လုိ႕ အယူရွိတဲ့ပလူေတြ တျခားသုိ႕ေျပာင္းေရႊ႕သြားေၾကာင္း သိရတယ္။
တေကာင္းေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္တစ္ေန႕မွာပဲ ဦးေအးစီစဥ္ေပးခ်က္အရ တေကာင္းႏွင့္ ႏွစ္မုိင္ခန္႕ေဝးတဲ့ ယာခင္းမွာ ေတာဝက္ ပစ္ရန္ ပါပါသြားပါတယ္။ ညဘက္ေျမပဲစုိက္ထားတဲ့ ယာခင္းမွာ လာေရာက္ဖ်က္စီးတဲ့ ေတာဝက္ကုိ ပစ္ရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါတုိ႕အေဖာ္ သုံးေယာက္ ကုိယ္စီ ဂ်ပန္႐ုိင္ဖယ္ရွိေတာ့ ပါပါ႐ုိင္ဖယ္ ပါပါယူသြား ရပါတယ္။ ယာခင္းထဲမွာ ပါပါတုိ႕ေနၿပီး ညဘက္ေတာဝက္အလာကုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနပါတယ္။ ညဘက္မွာ ပစ္ရမယ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႐ုိင္ဖယ္ေရွ႕ခ်ိန္ႏွင့္ ေနာက္ခ်ိန္သီးမွာ ဝါဂြမ္းအျဖဴကပ္ထားရပါတယ္။ ပထမညမွာ ေတာဝက္မလာသျဖင့္ ေနာက္တစ္ညမွာ ဆက္ေစာင့္ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ညမွာ ပါပါအိပ္ခ်င္တာနဲ႕ ယာတဲမွာ ပဲအိပ္ၿပီး ေသနတ္ကုိ မုဆုိးလက္သုိ႕ အပ္ပါတယ္။
သန္းေကာင္ေက်ာ္ အခ်ိန္မွာ ေသနတ္သံၾကားရၿပီး မၾကာမီမုဆုိးက သူ႕အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ဝက္ႀကီးတစ္ေကာင္ထမ္းလာပါတယ္။ ဖ်က္ၿပီး ခ်ိန္တြယ္ၾကည့္ေသာအခါ အခ်ိန္ပိႆာ ငါးဆယ္ေက်ာ္ပါတယ္။ ရပ္ရြာဓေလ့ထုံးစံအရ မုဆုိးနဲ႕ ေသနတ္ရွင္ဟာ အသားကုိ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ရၿပီး ေျခ၊ လက္၊ ေခါင္း၊ ဝမ္းတြင္းသားမ်ားကုိ မုဆုိးက ရပါတယ္။ ဓေလ့ထုံးစံအရ ပါပါက ဝက္သား (၂၅) ပိႆာရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တေကာင္းမွာ ဝက္သား ေစ်းက်ပါတယ္။ တစ္ပိႆာ (၂၅) က်ပ္ျဖစ္ၿပီး ခ်က္အရက္ကလဲ တစ္ပုလင္း (၂၅) က်ပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝက္သား ငါးပိႆာကုိ ဦးေအးအိမ္ပုိ႕ၿပီး က်န္တာကုိ အရက္ႏွင့္ လဲလုိက္ပါတယ္။
တေကာင္းမွာ အုန္းပင္ ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ ခ်က္အရက္ႏွင့္ အုန္းရည္စပ္ၿပီး ေသာက္တာ ေတာ္ေတာ္ကေလး အရသာ ထူးျခားပါတယ္။ လုိက္ဖက္ျဖစ္တယ္လုိ႕ ဆုိရတယ္။ (ပါပါဝန္ႀကီးႏွင့္ သမၼတျဖစ္ေတာ့ ပါပါ့မိတ္ေဆြေတြက ဝီစကီႏွင့္အုန္းရည္ဟာလည္း လုိက္ဖက္ျဖစ္တယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။)
တေကာင္းမွ မထြက္ခြာမီတစ္ရက္အလုိမွာ ပါပါတုိ႕အေဖာ္သုံးေယာက္သား ေရႊစည္းခုံ၊ ေရႊဆံေတာ္ေစတီေတာ္ကုိ သြားၾကပါတယ္။ ဗုိလ္လွေဖကုိ ကယ္ခဲ့ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေဘးမသီရန္မခဘဲ တပည့္ေတာ္တုိ႕ ကုလားျပည္သုိ႕ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ရွိလုိပါ၏ အရွင္ဘုရားဟူ၍ ဆုထူးပန္ၾကပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ ဦးေအး – ေဒၚဧမိ၊ ဗုိလ္လွေဖတုိ႕ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး တေကာင္းမွ ပါပါတုိ႕ စတင္ခရီးထြက္ၾကပါတယ္။ (ဦးေအးသည္ တေကာင္းမွာပဲ ဆုံးသြားပါတယ္။ ေဒၚဧမိကေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ပါတယ္။ ပါပါသမၼတအျဖစ္ ျမစ္ႀကီးနား ေရာက္စဥ္ ေဒၚဧမိကုိ သြားေရာက္ႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္။ မတင္လွ တစ္ေယာက္လဲ ျမစ္ႀကီးနားမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားပါတယ္။)
ညေနပုိင္းမွာ အုတ္ရွစ္ကုန္းရြာသုိ႕ ေရာက္သြားပါတယ္။ ရြာေခါင္းအိမ္မွာ တည္းခုိၿပီး ပါပါတုိ႕ကုိ ထမင္းေကၽြးတဲ့အခါ ဆင္သားဟင္း ပါထည့္ေကၽြးပါတယ္။ အေျခေထာက္သားလုိ႕ ေျပာပါတယ္။ အဆီဝင္းတယ္လုိ႕ ေျပာရမွာအခက္၊ မေကာင္းဘူးလုိ႕ ေျပာရမွာလဲအခက္ ျဖစ္ပါတယ္။ အုတ္ရွစ္ကုန္းရြာနားတဝုိက္ ေျမျပန္႕မွာ တုိင္ခြန္မ်ား စုိက္ထားတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေလထီးစစ္သားမ်ား မဆင္းႏုိင္ေအာင္ ဂ်ပန္စုိက္ခုိင္းသည့္အတြက္ စုိက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ေနာက္ည ရြာထဲမွာ ေရွ႕မွာ သံဘီးတစ္လုံးထဲရွိၿပီး သံကုိယ္ထည္ႏွင့္ လက္ကုိင္ႏွစ္ဖက္ရွိေသာ တြန္းလွည္းတစ္စင္းကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ေနာက္ပုိင္း ‘ဝင္းဂိတ္‘ စစ္သားမ်ား ေလထီးျဖင့္ ဆင္းစဥ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ တြန္းလွည္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ပါပါတုိ႕ေရာက္ရွိ ေနတဲ့ေနရာဟာလပုိင္းမွ်သာ မၾကာေသးမီက ဝင္းဂိတ္စစ္သားမ်ား သြားလာက်က္စားသည့္ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။
အုန္းရွစ္ကုန္းရြာမွ ပါပါတုိ႕ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္စတင္ခရီးထြက္ ၾကပါတယ္။ ႏုိဝင္ဘာလ (၁ဝ)ရက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟသၤာရြာမွ လမ္းျပအျဖစ္ လုိက္မယ့္ ကခ်င္အမ်ဳိးသားႏွင့္ ခ်ိန္းဆုိထားေသာရက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟသၤာရြာကုိ ညေနဘက္မွာ ေရာက္ၿပီး ဦးစံဒြန္း – ေဒၚစကာတုိ႕အိမ္မွာ တည္းခုိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ကဟသၤာရြာမွာ ဝင္းဂိတ္ စစ္တပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္တပ္မ်ား ျပင္းထန္စြာ တုိက္ပြဲျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္တဲ့အတြက္ ရြာသားေတြဟာ သုံးရက္သုံးညအိမ္ေပၚမွာပဲ ပိတ္မိေနတဲ့အေၾကာင္း ၾကားသိရတယ္။ အဂၤလိပ္စစ္သား ေတြဆုတ္ခြာၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္စစ္သားေတြက အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ကို ျမင္းနဲ႕ တရြတ္တုိက္ဆြဲတယ္လုိ႕ ရြာသားမ်ားက ေျပာျပပါတယ္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
