>
ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႔ ေျမလိုက်င့္တဲ့ ဧည့္သည္ႀကီး
ေနျခဴး
ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၀၉
အမွာစာ
အေဖ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုး ဆုံးၿပီး လအနည္းၾကာတဲ႔ တေန႔မွာ ကိုယ္႔လက္ထဲကို စာအုပ္ေလး တအုပ္ ေရာက္လာပါတယ္။ အေဖ႔ သားအရင္းတေယာက္လို ခ်စ္ခင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ရဲ႔ အေဖ႔အေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ စာမူပါ။ မလြတ္လပ္တဲ႔ ေနရာ၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲကေန ႏွလုံးေသြးနဲ႔ ေရးလိုက္တဲ႔ စာမူေလးပါ။
အေဖ႔အေၾကာင္းကို လူေတြ သူတို႔ျမင္တဲ႔ေထာင္႔ကေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးၾကတာ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အမွန္တရားအတြက္ အေဖ မတရားအဖမ္းဆီးခံရစဥ္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကိုေတာ႔ မသိခဲ႔ရပါဘူး။ လြတ္လပ္မွဳကို ျမတ္ႏိုးလြန္းတဲ႔ အေဖ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ား ေနထိုင္ခဲ႔သလဲ ကိုယ္ေတြးၾကည္႔မိဖူးတယ္။
အခု ေဖာ္ျပမဲ႔ ဒီစာေလးဟာ အဲဒီကြက္လပ္ေလးကို ျဖည္႔လိုက္တာပါပဲ။ ဒီစာထဲမွာ အက်ဥ္းစံေတြ ျဖစ္တဲ႔၊ အာဏာရွင္စနစ္ကို မရွိခိုးႏိုင္ၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ရဲ႔ မျမင္ရတဲ႔ သံေယာဇဥ္ေတြကို ေတြ႔ရမွာပါ။ အက်ဥ္းက်သူေတြရဲ႔ ရင္ဆိုင္ ရုန္းကန္ေနရတဲ႔ ဘဝေတြကို နားလည္ခံစားလို႔ရမယ္၊ သူတို႔ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖတ္ရင္း စာနာနားလည္ႏိုင္ေစဖို႔ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
စာမူကို အပိုင္းခြဲၿပီး တင္သြားပါမယ္။ ဖတ္ၾကည္႔ၾကပါအုံးရွင္။
မိုးခ်ိဳသင္း
စာေရးသူရဲ႔ မိတ္ဆက္စာ
အမတို႔ခင္ဗ်ား
လူတစ္ေယာက္ ဆုံးပါးသြားတဲ႕အခါ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထား ေလးစားတဲ႕သူေတြက လူကိုယ္တိုင္ စ်ာပနအခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ၾကတယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင္႕ မတက္ေရာက္ႏိုင္ၾကရင္ ဝမ္းနည္းေၾကာင္းသဝဏ္လႊာ ၊ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြ ပန္းစည္းေတြပို႕ၿပီး မိသားစုနဲ႕အတူထပ္တူ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရေၾကာင္း သူတို႕ရဲ႕စာနာမွဳေတြကို ျပသေလ႕ရွိၾကတယ္။ ဒါဟာယဥ္ေက်းတဲ႕သူေတြရဲ႕ ဓေလ႕ထုံးတမ္းအစဥ္အလာတစ္ခုပါဘဲ။ က်ေနာ္က လူကိုယ္တိုင္လည္းတက္လို႕မရ ပန္းေခြပန္းစည္း သဝဏ္လႊာလည္း ပို႕လို႕ မရ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္က မယဥ္ေက်းတဲ႕သူမ်ားျဖစ္ေနမလားပဲ။
ဆရာႀကီးက အမတို႕သိပ္ခ်စ္ရတဲ႕အေဖပါ။ ဒီလိုဘဲ။ က်ေနာ္႕ရဲ႕အေဖဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဆရာႀကီးဆုံးသြားလို႕ အမတို႕ညီအမေတြ ေၾကကြဲထိခိုက္ၾကရသလို က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲထိခိုက္ရသလဲဆိုတာ ခုက်ေနာ္ပို႕လိုက္တဲ႕စာအုပ္ကို စ … ဆုံး ဖတ္ၾကည္႕ရင္ ေတြ႕ရပါလိမ္႕မယ္။
တိုင္းသိျပည္သိဆရာႀကီးရဲ႕ အမ်ားသိၿပီးသားအေၾကာင္းေတြကို ထည္႕မေရးေတာ႕ဘဲ တကယ္ျဖစ္ခဲ႕ၿပီး လူသိပ္မသိတဲ႕ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေရးထားတာပါ။ အထူးသျဖင္႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ႕ ခပ္ရိုင္းရိုင္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ယဥ္ေက်းတဲ႕ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သူ ဘယ္လို ထုဆစ္ခဲ႕တယ္ ဆိုတာ လူသိရွင္ၾကားသိေစခ်င္တာပါ။
လူသူမျမင္ႏိုင္တဲ႕ေနရာမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ ဆရာႀကီးဟာ အရိုးခံသက္သက္ ျပဳမူေနထိိုင္ခဲ႕တာေတြ၊ ဟန္ေဆာင္မွဳကင္းၿပီး မာန္မာန မရွိတာေတြ၊ ျဖဴစင္ရိုးသားၿပီး စာနာတရား ႀကီးမားတာေတြ ကဗ်ာ၊ စာေပနဲ႕ ပညာကို ခ်စ္မက္ တန္ဖိုးထားတာေတြ သိေစခ်င္လို႕၊ အထူးသျဖင္႕ က်ေနာ္႕လို အရိုင္းကို အယဥ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းတဲ႕ ေမတၲာတရား ႀကီးမားတာကို အမတို႕ သိေစခ်င္လို႕ ”ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႕ ေျမလိုက်င့္တဲ့ ဧည့္သည္ႀကီး” ျဖစ္လာရတာပါပဲ။
အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အရိုးျပာအိုး ျမန္မာျပည္ကို မုခ် ျပန္ေရာက္ရမယ္လို႕ လူသိရွင္ၾကား ဟစ္ေႄကြးလိုက္တာပါပဲ။
အမတို႔ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ..
ေနျခဴး
Tue, Feb 6 , 2007
10:05 PM
ေကာင္းကင္စိတ္နဲ႔ ေျမလိုက်င့္တဲ့ ဧည့္သည္ႀကီး
ေနျခဴး
ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၀၉
၂ဝဝ၇၊ ဇန္နဝါရီ ၂၂ ၊ ညေန ၄ နာရီ၊ အေမရိကန္၊ ေလာ့အိန္ဂ်လိစ္မွာ ဆရာႀကီးဆံုးၿပီတဲ့။ က်င္စက္နဲ႔ တို႔ခံလိုက္ရသလို တကိုယ္လံုး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားရတဲ့အထိ။ ကိုယ့္နားေတာင္ ကိုယ္မယံုခ်င္ဘူး။ “မဟုတ္ပါေစနဲ႔ … မဟုတ္ပါေစနဲ႔ …” လို႔ တကုိယ္တည္း နတ္ပူးသလို ေရ႐ြတ္ေနမိတယ္။ အျမင္၊ အၾကားအာ႐ံုေတြ ဆြံ႕အသြားသလို ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး လင္းလိုက္ ေမွာင္လိုက္နဲ႔။ ေဆာင္း ေခါင္ေခါင္ႀကီး မိုးၿခိမ္းသံေတြ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း၊ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း။ ဘုရား … ဘုရား … အိပ္မက္ မဟုတ္ဘူးပဲ။ တကယ္ ဆရာႀကီး ဆံုးၿပီတဲ့..။
တမာနံ႕သင္းသင္း၊ ေနျပင္းျပင္း အညာေဒသမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အညာသားစစ္စစ္ႀကီး ဦးဘဂ်မ္း
ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေက်းလက္စ႐ိုက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ကဗ်ာစာဆိုႀကီး တင္မိုး
‘ဖန္မီးအိမ္’ ‘ဧည့္သည္ႀကီး’ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ကဗ်ာတေခတ္ ေမာ္ကြန္းထိုးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသူရဲေကာင္းႀကီး
ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းက်ခံရတဲ့ ျပည္သူ႕ဘက္ေတာ္သားႀကီး
အမ်ားက ”သခင္ကိုယ္ေတာ္မိုး”လို႔ မွည့္ေခၚရေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစိတ္ ျပင္းျပလြန္းတဲ့ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ ဆရာႀကီး …
ခုေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူ႕ေမြးရပ္တုိင္းျပည္မွာ ေခါင္းခ်ခြင့္ မရ႐ွာတာ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲ ထိခိုက္ဖို႔ ေကာင္းလိုက္သလဲလို႔ …
သူ႕ကို က်ေနာ္ စေတြ႕ခဲ့တာ … ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ေလာက္က ခုလို ႏွစ္တႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္ဦးကာလ ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ မနက္ခင္းေလး။ အင္းစိန္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အမွတ္ ၁ အိပ္ေဆာင္မွာပါ။
က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္က အမႈတြဲ၊ အေပၚ (၁ – ခ) မွာ အတူတူေန ေနရတဲ့အခ်ိန္။ ၁၉၉၁၊ ဇြန္လ ထဲက ႐ံုးထြက္ ႐ံုးျပန္နဲ႔ ဒီအေဆာင္မွာ ေန ေနရတာ။ ၁၉၉၂ ဇန္နဝါရီ လကုန္ပိုင္းေလာက္ တညေနခင္းမွာ ႐ံုးျပန္တစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး ”ကဗ်ာဆရာတင္မိုး” ဆိုတာ ဒီေန႔ အခ်ဳပ္သစ္နဲ႔ ပါလာတယ္လို႔ သတင္းလာေပးတယ္။
က်ေနာ္က ”ကဗ်ာဆရာတင္မိုး”ဆိုတာကို မသိဘူး။ မသိဆို ၾကားေတာင္ မၾကား ဖူးဘူး။ သက္ဝင္းေအာင္က လူကိုသာ မသိတာ။ သူ႕နာမည္ ၾကားဖူးတယ္။ ထင္႐ွားတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီးဆိုတာ သိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ လူေဟာင္းေတြဆိုေတာ့ လိုအပ္တာေတြကူညီဖို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ျဖစ္ၾကတယ္။
သူက ဒီေန႔မွ စေရာက္တာဆိုေတာ့ ပံုစံခန္းဝင္ရဦးမယ္။ ပံုစံခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ အခန္းရဲ႕ ေအာက္တည့္တည့္ အခန္းနံပါတ္ (၁-က)။ ေရာက္လာခဲ့သူမွန္သမွ် ဒီအခန္းကိုဝင္ၾကရတာ ထံုးစံပဲ။
ပံုစံခန္း ဆိုတဲ့အတိုင္း ေရာက္လာတဲ့အခ်ဳပ္သစ္ေတြကို သံမံတလင္းမွာ ဖင္ခ်ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ပံုစံျပ တစ္ေယာက္က ေ႐ွ႕မွာ ပံုစံျပမယ္။ ”စည္းကမ္းထိန္း” ဆိုတဲ့သူေတြက တုတ္ေတြ၊ သားေရပတ္ေတြကိုင္ထားၿပီး ေတြ႕ကရာလူကို ေလွ်ာက္႐ိုက္မယ္။ “ပံုစံ” လို႔ ေအာ္လိုက္ရင္ လက္မကို လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ဆုတ္ၿပီး တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ ထိုင္ထားတဲ့ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚ တင္တား၊ ခါးဆန္႔ၿပီး ေခါင္းငံု႔ထားရတယ္။ ”ေအးေစ” လို႔ ေအာ္မွ ေခါင္းေမာ့ရတယ္။ ”ပံုစံရပ္”နဲ႔ ”အေရးေပၚပံုစံ”ဆိုတာ ႐ွိေသးတယ္။ ကိုလိုနီစ႐ိုက္နဲ႔ အာဏာ႐ွင္ဝါဒ သားစပ္က်ထားတဲ့ “ေမာ္ဖူးေစ” ပံုစံ တခုပါပဲ။
ပံုစံ ျပေနတုန္း အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္တဲ့သူကို စည္းကမ္းထိန္းေတြက တအံုးအံုး၊ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ၾကေတာ့တာပဲ။ ပံုစံခန္း ဆိုတာ ငရဲခန္း အေသးစားေလးဆိုရင္ မမွားဘူး။ အခ်ဳပ္သစ္နဲ႔ ေရာက္လာသူမွန္သမွ် ဒီအခန္းထဲကို ဝင္ရတယ္။ ၂ ရက္ေလာက္ေနၿပီးမွ တျခားအခန္းကို ခြဲပို႔တယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္လည္း ဒီအခန္းမွာ ၂ ရက္ေလာက္ေနၿပီးမွ အခုေနတဲ့ ( အခန္း ၁-ခ ) ကို ေရာက္ေနၾကရတာ။
ညေနဖက္ သူ ေရာက္တယ္ၾကားၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္ တန္း ဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္တို႔ ပံုစံ ခန္းသြားၿပီး သူ႕ကို႐ွာၾကတယ္။ အခုမွ ေရာက္တာဆိုေတာ့ သူမွာ ဘာမွ ပါမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေတြ႕အႀကံဳအရ သိႏွင့္ၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ သြားတိုက္တံအသစ္ တစ္ေခ်ာင္း႐ွာၿပီး သြားတိုက္ေဆးပါ ယူသြားၾကတယ္။ သူ႔ကို လူမျမင္ဖူးေတာ့ ”ဦးတင္မိုး” ဘယ္သူလဲဆိုတာ လိုက္ေမးၾကရတာ။ အခန္းဝရပ္ေနတဲ့ လူ တစ္ေယာက္က လက္ၫႇိဳးထိုးျပလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ – အသက္ႀကီးႀကီး ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေခါင္းရင္းဘက္ျပတင္းေပါက္ သံတိုင္ေတြကိုကိုင္ၿပီး အျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႕ဆီသြားၿပီး
”အဘက ဦးတင္မိုးလား”
လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေက်ာခိုင္းလ်က္ က်ေနာ္တို႔ဘက္ လွည့္ၿပီး
”ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တင္မိုးပါ”
လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
မ်က္လံုးကဝိုင္းဝိုင္း၊ ပါးက ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးနဲ႔ အံ့ၾသတဲ့ အမူအရာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္လွည့္စီ ၾကည့္ေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ နာမည္ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါပါ ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳံး မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာဝင္းသြားၿပီး ဖက္လွဲတကင္း ျပန္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႕ျဖစ္စဥ္အေၾကာင္းလည္း အက်ဥ္းခ်ဳံး ေျပာျပပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔က
“အဘ … မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးဘူး မဟုတ္လား။ လာ..ေရကန္သြားမယ္”
ဆိုၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ ေရကန္ေရာက္ေတာ့ သြားတိုက္တံေပၚ သြားတိုက္ေဆးၫႇစ္ထည့္ၿပီး သူ႔ကိုေပးလိုက္ေတာ့ သူက သြားတိုက္တံေပၚက သြားတိုက္ေဆးကို လက္ၫႇိဳးေလးနဲ႔ေကာ္ၿပီး သြားတိုက္တံကို ျပန္ေပးတယ္။
က်ေနာ္က
”အဘ ႐ြံတတ္လို႔လား။ ဒါ သြားတိုက္တံအသစ္ပါ …”
လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက
”ဟာ … မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ မ႐ြံတတ္ပါဘူး။ သြားတိုက္တံနဲ႔ တိုက္လို႔ မရလို႔ပါ”
လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္ေျဖၿပီး သူ႕ပါးစပ္ကို ”ဟ” ျပပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကေဟာင္းေလာင္းႀကီး၊ သြားေတြ တေခ်ာင္းမွ မ႐ွိဘူး။ ဟုတ္တာေပါ့။ သြားဖံုးခ်ည္း သက္သက္ကို သြားတိုက္တံနဲ႔ တိုက္လို႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။
က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိေလးျဖစ္သြားေတာ့ သူက အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒါ သူနဲ႔က်ေနာ္ ပထမဆံုး စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း အမွတ္ရစရာ ေလးပါ။
၁၉၉၂ ႏွစ္ဦးပိုင္း ႏွင္းေတြေဝေနတဲ့ ေဆာင္းနံနက္ခင္းေလးက အစျပဳလို႔ ေအးျမတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာရိပ္ေတြ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို သိုင္းၿခံဳ ရစ္ပတ္ေတာ့မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူးေလ။
သူ ပံုစံခန္းက ထြက္ေတာ့ က်ေနာ္ေနတဲ့ အေပၚ (၁-ခ) မွာ လာေနရတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ အိပ္ရတာပါ။ သက္ဝင္းေအာင္က ကပ္လ်က္အခန္းက အေပၚ (၁-က) မွာ။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ သက္ဝင္းေအာင္က အသက္ ၁၉ ႏွစ္အ႐ြယ္၊ ၉ တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ သူက ေက်ာင္းဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ၊ ပညာနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို ၉ တန္း ျပန္ေျဖၿပီး ဘြဲ႕ရေအာင္ယူဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္။ ကတိလည္း ေတာင္းတယ္။ သက္ဝင္းေအာင္က ျပန္ေျဖဖို႔ ကတိေပးလိုက္ေပမဲ့ က်ေနာ္က မေပးဘူး။ မေသခ်ာဘဲနဲ႔ ဘာ ကတိမွ မေပးခ်င္ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္မႈိင္းမႈိင္း အရိပ္ေလးေတြ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ခပ္ထန္ထန္၊ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာေတာင္ေတြထဲ ၂ ႏွစ္ခြဲေလာက္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ေနရာကေန၊ ေလာေလာလတ္လတ္ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ ကာလ။ ေျပာရရင္ အ႐ွင္လတ္လတ္ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ပိတ္ခံထားရလို႔ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားျဖစ္ေနတဲ့ ေတာ႐ိုင္းတိရိစၧာန္ တေကာင္လိုမ်ိဳး။ အစြယ္ တျပျပ၊ လက္သည္း တျပင္ျပင္နဲ႔။ ပိုဆိုးတာက ဘာ ဘာသာေရးမွ မ႐ွိတာ။ အ႐ိုင္းတံုးႀကီး။ အေဖက ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ အေမက ခရစ္ယာန္ ကရင္လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဘာသာက ဖက္စပ္၊ လူမ်ိဳးက ကျပား။ ၾသကာသ မသိ၊ သခင္ေယ႐ႈ မသိ၊ ကိုယ္ထင္ရာ ကိုယ္ စိုင္းေနတဲ့ စိတ္အခံမ်ိဳး။
အဲဒီလို ဘာသာမဲ့၊ ေတာျပန္၊ အခ်ဳပ္က်၊ ႐ိုင္းခ်င္တိုင္း ႐ိုင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူက က်ေနာ္ႀကံဳရေလ့႐ွိတဲ့ တျခားလူႀကီးေတြလိုမ်ိဳး ေ႐ွာင္ဖယ္ဖယ္ ေနတာမ်ိဳး မလုပ္ဘူး။ ေဖးေဖးမမနဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံတယ္။ က်ေနာ့္ေနာက္ခံ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ေမးတယ္။ အေဖအေၾကာင္း၊ အေမအေၾကာင္း၊ မိသားစုေနထိုင္မႈပံုေတြ အေၾကာင္း၊ က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက အစ၊ ေတာထဲ ေနခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲေတြအဆံုး အကုန္ေမးတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕အတန္းေဖာ္ ခိုင္ဝတ္မႈန္ဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီး ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ သမီး၊ သူ႕တပည့္မ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုေလွ်ာက္ေမးေနေတာ့ က်ေနာ္က ေျပာျပရတယ္။
အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကို သူက ေသေသခ်ာခ်ာကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး နားေထာင္တာ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူေမးတာကို က်ေနာ္က ”ဘု” ျပန္ေတာမိတာလည္း ႐ွိတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးဟန္ မျပဘူး။
”ေအး … ေအး … ခု မေျပာခ်င္လည္း ေန၊ ေနာက္မွ ေျပာေပါ့။ လာ … အခု လမ္းေလွ်ာက္ၾကရေအာင္”
ဆိုၿပီး က်ေနာ္႔လက္ကို ဆြဲၿပီး ထ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။
ဒီအေၾကာင္း အခု ျပန္ေတြးေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ ျမင္ေယာင္ၿပီး ရင္ထဲ ဆစ္ကနဲ နာက်င္မိတာ အမွန္ပဲ။
အဲဒီလို တရင္းတႏွီးေနၾကရင္း က်ေနာ္ သူ႔ကို ”အဘ” လို႔ ေခၚရာကေန ”ဆရာႀကီး”လို႔ ေျပာင္းေခၚမိတယ္။ ဘယ္လို ဘယ္လို အဲဒီလို ေခၚမိတယ္မသိဘူး။ စာသင္တဲ့ ဆရာ၊ အသက္ႀကီးလို႔ ေခၚမိတာလား၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးမို႔လို႔ ေခၚမိတာလားလည္း မသိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ေရာ၊ သက္ဝင္းေအာင္ေရာ ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။
သူက ပထမ သူ႕ကိုယ္သူ ‘က်ေနာ္’ လို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ‘ကိုယ္’ ‘ေမာင္ရင္’ လို႔ ေျပာရာကေန ‘မင္း’ ‘ငါ’ ဆိုၿပီး တရင္းတႏွီး ျဖစ္လာတယ္။ တခါတေလ
“ေဟ့ေကာင္၊ ေခြးေကာင္ … ေခြးမသား … လာ …”
ဆိုၿပီး အာလုတ္သံႀကီးနဲ႔ တလံုးတခဲ ေျပာၿပီး က်ေနာ္ေခါင္းကို သူ႔ရင္ဘတ္မွာ ဖိထားတာမ်ိဳး လုပ္တတ္တယ္။ ပထမေတာ့ အဲဒီလိုေခၚတာကို က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္ဆိုးမိတယ္။
“ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေခြးေကာင္လို႔ ေခၚတာလဲ”
လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပံုရတယ္။
”မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါ ဘယ္သူ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေလာက္ ငယ္ငယ္ ‘မင္း’ ‘ငါ’ ဆိုတာမ်ိဳးေတာင္ မသံုးပါဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ငါ ခ်စ္လို႔ ဒီလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာတာပါ။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဆိုရင္လည္း သခင္ႏုတို႔၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ကို အဲဒီလို ရင္းရင္းႏီွးႏွီး ေျပာဆိုတာပဲ”
လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီက စလို႔ သူနဲ႔ က်ေနာ္ၾကား ဘယ္အခါ ေတြ႕ေတြ႕
”ေဟ့ေကာင္ … ေခြးေကာင္ … ေခြးမသား … လာ”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းကို အတင္းဆြဲ သူ႕ရင္ဘက္နဲ႔ အတင္း ဖိကပ္ထားေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ သူ က်ေနာ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေနက် ပံုရိပ္ေလး တခုအျဖစ္ က်ေနာ့္ရင္ထဲ စြဲက်န္ေနမိတယ္။
အဲဒီလို သူနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၄ လေလာက္ အတူေနရာကေန တေန႔ သူ႕ကို စစ္ခံု႐ံုးကေနေခၚၿပီး အမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္တယ္။ ၄ ႏွစ္ တဲ့။
စစ္ခံု႐ံုး အမိန္႔ခ်ၿပီးတာနဲ႔ “အက်”ေဆာင္ ၅ ကို တန္း ပို႔လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခ်င္း မေတြ႕ၾကရေတာ့ဘူး။ ေနာင္ သူနဲ႔ အက်ေဆာင္မွာ ျပန္ေတြ႕ေတာ့မွ စစ္ခံု႐ံုးအေတြ႕အႀကံဳကို ဖလွယ္ရင္း သူ႕ကို ဘယ္လို စီရင္ခ်က္ စြဲတယ္ဆိုတာ သူ ျပန္ေျပာလို႔သိရတယ္။
စစ္ခံု႐ံုးက သူ႕ကဗ်ာေလး ဖတ္ျပၿပီး စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္တာ … တဲ့။
ခုံ႐ံုး တရားသူႀကီးက သူ႔ ကဗ်ာကို ဖတ္ေတာ့ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုနဲ႔တဲ့။
”လမ္းေဘး ေသြးအိုင္ထဲ လဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး … သား ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေမ တေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ …” စတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
”ဒီ တခုနဲ႔တင္ တန္ သြားၿပီကြာ” တဲ့။
ဆရာႀကီး အမိန္႔ခ်ခံရၿပီး တလေလာက္ ထပ္ေနၿပီးေတာ့ သက္ဝင္းေအာင္ အခ်ဳပ္ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ သြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္လေလာက္ ထပ္ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကို စစ္ခံု႐ံုးက ၇ ႏွစ္ အမိန္႔ခ်လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ွိတဲ့ ၅ ေဆာင္ကို ေရာက္ၿပီး သူနဲ႔ ျပန္ဆံုရတယ္။
က်ေနာ့္ကို စစ္ခုံ႐ံုး အမိန္႔ခ်လုိက္တာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၂၊ ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္ေန႔။
ထံုးစံအတိုင္း အက်ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္တုန္းကလိုပဲ ပံုစံခန္းဆိုတာ ဝင္ရေသးတယ္။ က်ေနာ္ အမိန္႔က်ၿပီး ၅ ေဆာင္ ေရာက္တယ္ ဆိုတာ ညတြင္းခ်င္း ဆရာႀကီး သိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ တန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း သူ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။
မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ပုခံုးေပၚ တင္၊ ဆပ္ျပာခြက္၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံ လက္ထဲ ကိုင္လို႔။ က်ေနာ့္ဆီ လာေတြ႕မယ္ဆိုတာ သိေနရက္နဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ အျဖဴေရာင္ ထက္ေအာက္ ‘ေထာင္ဝတ္စံု’နဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္တုန္းက အရပ္ဝတ္ အရပ္စားနဲ႔ ေတြ႕ေနၾကေလ။ ခုေတာ့ ေထာင္ဝတ္စံုႀကီးနဲ႔ ေခါင္းကလည္း ေဖြးေဖြးျဖဴလို႔။ ေတြ႕ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း
”ေဟ့ … ေခြးေကာင္ … လာ”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ေခါင္းကိုဆြဲၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ ထိထားတယ္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာ သြားသစ္ရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က သူ႕လက္ထဲက သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံကို တလွည့္၊ သူ႕ကို တလွည့္ ၾကည့္ေနေတာ့၊ သူက …
“ဘာလဲ၊ မင္း ႐ြံ႕တတ္လို႔လား။ သြားတိုက္တံက အသစ္ပါ ကြ။ သြားတိုက္ေဆးကို လက္ၫႇိဳးနဲ႔ေကာ္ၿပီး တိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ မင္းသြားေတြက အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ” တဲ့။
က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို အမွတ္ရလို႔ ျပန္ေျပာတာနဲ႔ တူပါရဲ႕။
က်ေနာ္လည္း စေတြ႕ၾကတုန္းက သူေျပာခဲ့တဲ့ပံုကို ျပန္ေျပာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အားပါးတရ ရယ္ေမာမိၾကတယ္။ အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာတုန္းက က်ေနာ္က သြားတိုက္ေဆး လာေပးသူ၊ ဒီအက်ေဆာင္မွာေတာ့ သူက လာေပးရတဲ့သူ။ ဟိုမွာတုန္းက သူက လူသစ္၊ က်ေနာ္က လူေဟာင္း။ ဒီက်ေတာ့ သူက လူေဟာင္း၊ က်ေနာ္က လူသစ္။ အဲဒီတုန္းက ဇန္နဝါရ နံနက္ခင္း၊ ႏွင္းေတြ ေဝလို႔။ ခုေတာ့ ဇူလိုင္ နံနက္ခင္း မိုးေတြ ႐ြာ လို႔။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၅ ေဆာင္မွာ အတူ ေနၾကရျပန္တယ္။ အခန္းကေတာ့ မတူဘူး။ သူက ၃၊ က်ေနာ္က ၄။ မနက္ခင္းေတြမွာ က်ေနာ္က ေတာင္ယာထဲ ဆင္း၊ သူက လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့။ ညေနခင္းေတြဆို က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ စကားေတြ ေျပာၾကနဲ႔။ ေန႔ခင္းေတြဆို သူက ထံုးစံ အတိုင္း ေမးခြန္းေတြ ေမး၊ က်ေနာ္က ေျဖေပါ့ေလ။ သူက စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ကဗ်ာေလးေတြ ၫႇပ္ၿပီး ႐ြတ္ျပေသးတယ္။ ထူးဆန္းတာက သူ႐ြတ္တဲ့ကဗ်ာေတြထဲ သူ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ မပါတာဘဲ။
”ဧည့္သည္ႀကီး” ကဗ်ာအေၾကာင္းေတာ့ တခုတ္တရ ေျပာျပတယ္။ မႏၲေလးမွာ သူနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္ၾကည္ေအာင္တို႔ ကဗ်ာေတြ စုေရးၾကပံုေတြလည္း ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ ႐ြတ္ျပတဲ့ကဗ်ာေတြဟာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္နဲ႕ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာေတြပါပဲ။
သူ ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ ဆရာႀကီးေဖေမာင္တင္အေၾကာင္း ၊ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ လူထုဦးလွ နဲ႔ အေမမာအေၾကာင္း၊ ေမာင္သာႏိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္ၾကည္ေအာင္စတဲ့ သူနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြအေၾကာင္း … အစံုပါပဲ။
ခက္တာက သူ ေျပာတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း တေယာက္မွ က်ေနာ္ မသိတာပဲ။ နာမည္ေတာင္ ၾကားဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာမွန္းလည္း မသိ။ ခံစားရေကာင္းမွန္း၊ ဖတ္ရေကာင္းမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ အားနာလို႔သာ နားေထာင္ေနရတာ၊ ပ်င္းလည္းပ်င္း၊ စိတ္ကလည္းညစ္ေပါ့။ ဒါကို သူ ရိပ္မိတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ တေန႔ က်ေနာ့္ကို ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လို သေဘာထားလဲ ဆိုၿပီး ေမးခြန္း ေမးလာတယ္။
က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဘုဆတ္ဆတ္၊ ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ ဆိုေတာ့
”ဟာ … ကဗ်ာဆိုတာ လူေဘာ္ေၾကာ့ေတြ၊ အလုပ္အကိုင္မ႐ွိ၊ လူပ်င္းေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ပါ။ ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး။ ခံစားလို႔လည္း မရဘူး …”
လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ ခဏ ေတြသြားတယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ့္ပခံုးေပၚ လက္တင္ၿပီး
“အဲလို မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ကဗ်ာဆိုတာ အင္မတန္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ့ ပစၥည္းပါ။ လူ႔ႏွလံုးသား ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းဖို႔ ကဗ်ာဖတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ႏွလံုးသားၾကမ္းတမ္းတဲ့သူေတြဟာ ေလာကကို အပ်က္ ျမင္တတ္ၾကတယ္ …”
ဆိုၿပီး ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ သေဘာ သဘာဝေတြ တသီတတန္းႀကီး ေျပာေနပါေတာ့တယ္။
ဥပမာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္ အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြအတြက္ အခု ဆရာႀကီးကို လက္အုပ္ခ်ီေတာင္းပန္မိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသူပါ။ မေတာင္းပန္ခင္က ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား ဆိုတာ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ ယံုတယ္။ ကဗ်ာကို ႐ႈတ္႐ႈတ္ခ်ခ်ေျပာခဲ့တဲ့ က်ေနာ္၊ ခုေတာ့ ကဗ်ာကို ခံစား ဖတ္႐ႈႏိုင္႐ံုမက ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာဖန္တီးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ ။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဆရာႀကီး သိမွသိသြားပါေလစ။
က်ေနာ့္စိတ္ကူးထဲ ေထာင္ကလြတ္လို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ျပန္ဆံုရင္ ေျပာမယ့္စကားေတြ ရင္ထဲအျပည့္။ ရင္ဘတ္ႀကီးထဲ အကန္႔လိုက္ ခြဲခြဲ သိမ္းထားခဲ့ရတာေတြ။ ခုေတာ့ ဆရာႀကီး ဆံုးၿပီတဲ့။
ဆရာပြင့္ကို က်ေနာ္ တခါက ဒီလို ေျပာဖူးတယ္။
“ဆရာပြင့္ထက္ အရင္ က်ေနာ္ ေစာလြတ္ရင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ” လို႔။
ဆရာပြင့္ကလည္း က်ေနာ့္ကို ဒီလို ျပန္ေမးတယ္။
”ခင္ဗ်ားထက္ က်ေနာ္ ေစာလြတ္ရင္ေကာ” တဲ့။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္က
“ဆရာႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဝင္လာသူဟာ ဆရာပြင့္ပါပဲ လို႔။ အခု က်ေနာ္ အထဲမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္၊ ဘယ္လို က်င့္ႀကံေနတယ္ ဆိုတာေတြ ဆရာပြင့္ အသိဆံုးပါပဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ကူး၊ က်ေနာ့္အိပ္မက္ေတြ၊ ခံစားမႈေတြကို ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့သူဟာလည္း ဆရာပြင့္ပါပဲ။ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးအေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားတယ္ ဆိုတာလည္း အသိဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာပြင့္ က်ေနာ့္ထက္ ေစာလြတ္ရင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး အဲဒါေတြ ေျပာျပေပးပါ”
လို႔ ဆရာပြင့္ကို က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေတြသာ သိရင္ ဆရာႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနလိုက္မလဲ ဆိုတာ စိတ္ကူးနဲ႔ က်ေနာ္ ျမင္ေယာင္မိပါေသးေတာ့တယ္။
အခုေတာ့ ဆရာႀကီးမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ သိေစခ်င္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲက စကားေတြ သိမွ သိသြားပါ့မလား။ ဆရာႀကီး မဆံုးခင္ တႏွစ္ခြဲေလာက္ ႀကိဳ ၿပီး ဆရာပြင့္ လြတ္သြားပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ သူ ေျပာမွ ေျပာျဖစ္ပါ့မလား…။ ေျပာခ်င္အံုးေတာ့ ေျပာခြင့္မွ သာရဲ႕လား။ က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ေနလိုက္တာ။
ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ ၅ ေဆာင္မွာ ၅ လေလာက္ပဲ အတူေနရေသးတယ္။ ၁၉၉၂၊ ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္ ညမွာ ေထာင္ဝန္ထမ္းေတြ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ဝင္လာၿပီး က်ေနာ္အပါအဝင္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ကို နာမည္ေခၚ၊ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ၿပီး သီးသန္႔ေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ မၾကာခင္ က်င္းပေတာ့မယ့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အထဲမွာ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္ေနတယ္လို႔ ယူဆတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ က်ေနာ္တို႔ကို လူစု ခြဲလိုက္တဲ့သေဘာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔ တခါ ထပ္ခြဲရျပန္တယ္။ သူက ၅ ေဆာင္မွာပဲ က်န္ခဲ့တာ။
သီးသန္႔ေရာက္လို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေဝးရေတာ့မွ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို သတိရ ရေကာင္းမွန္း သိလာတယ္။ ညေနခင္း လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပံုေတြ၊ က်ေနာ့္ကို ေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ့ပံုေတြ၊ … အစံုပါပဲ။ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ လြမ္းေနၿပီေလ။
၅ ေဆာင္ကေန က်ေနာ္နဲ႔အတူ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲရတဲ့ သူေတြထဲမွာ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းလည္း ပါတယ္။ သူက ပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ၿပီး ကဗ်ာဖြဲ႕ဖို႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနတဲ့သူ။ သီးသန္႔မွာ ေနၾကတုန္း သူဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း က်ေနာ့္ကို ႐ြတ္ျပေလ့႐ွိ တယ္။ ဘယ္လုိ သေဘာလဲ မသိပါဘူး။ အဲဒီ ကဗ်ာဆိုတာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လာ လာ ပတ္သတ္ေနတာ ေျပာပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေဗဒ ကြန္ယက္ကေန လြတ္ၿပီ၊ ကြၽတ္ၿပီ မွတ္တယ္။ ခု ကဗ်ာဆရာ ေလးရဲ႕ေထာင္ေခ်ာက္မွာ ယက္ကန္၊ ယက္ကန္နဲ႔ လာၿငိေနျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တေန႔မွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း လမး္ေလွ်ာက္ေနၾကတုန္း ေလအေဝွ႕မွာ လြင့္လာတဲ့ စာ႐ြက္တ႐ြက္ က်ေနာ္တို႔ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ လာက်တယ္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းက လွမ္းေကာက္ၿပီး ဖတ္ၾကည့္ကာ ဖတ္ရင္း သူ အံ့ၾသသြားပံုက ပါးစပ္ကေတာင္ အသံထြက္လာတယ္။
“ေဟ့လူ၊ ဒီမွာ ၾကည့္စမ္း။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးဗ်” တဲ့။
က်ေနာ္လည္း ဆြဲယူ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ … အဟုတ္ပဲ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ အပိုင္းေတာ့ စုတ္ၿပဲေနလို႔ မပါေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာေအာက္ေျခမွာေတာ့ ‘တင္မိုး’ ဆိုၿပီး ထင္ထင္႐ွား႐ွား ပါေနေသးတယ္။
‘ဆရာႀကီးမႈိင္းကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ျပ႒ာန္းစာအုပ္မွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ‘ကြမ္းအစ္ တလံုး၊ ေယာင္တထံုးနဲ႔ အစခ်ီၿပီး … ေသာင္းျမန္ျပည္တန္ခိုး ေဒါင္းအလံ လႊင့္ထိုး’ … ဆိုၿပီး အဆံုးသတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလး။
ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္ေရာ၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းပါ ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။
“ဒါ ဆရာႀကီး က်ေနာ္တို႔ကို ပို႔လိုက္တဲ့ ေမတၱာလက္ေဆာင္ေလးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ မၾကာခင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ျပန္ဆုံရမယ့္သေဘာပဲ”
လုိ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းက ေျပာတယ္။
က်ေနာ္လည္း ဒီအတိုင္းခံစားရတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီကဗ်ာေလးကို အလြတ္က်က္ထားၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔ ျပန္ဆံုရင္ ႐ြတ္ျပရေအာင္လို႔ သေဘာတူၿပီး က်က္ထားလိုက္ၾကတယ္။
ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းကေတာ့ အထဲမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ ျပန္မဆံုျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆို အဲဒီစာ႐ြက္ရၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ လြတ္ရက္ေစ့လို႔ သူ လြတ္ေျမာက္သြားတယ္ေလ။
သူ႔ကို လႊတ္ဖို႔ လာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အခန္းေ႐ွ႕ ေျပးလာၿပီး
“ခင္ဗ်ား ဆရာႀကီးနဲ႔ ျပန္ဆံုရင္ ဒီကဗ်ာေလးရပံု ေျပာၿပီး အလြတ္ ႐ြတ္ျပလိုက္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုယ္စားပါ ၂ ေခါက္ ႐ြက္ျပလိုက္”
လို႔ အမွတ္တရ လာ ေျပာသြားပါေသးတယ္။
သီးသန္႔မွာ ၈ လ ေလာက္ ေနရၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေထာင္မႀကီးထဲ ျပန္ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။
ေထာင္မႀကီး ေရာက္လို႔ မိန္းေဂ်လ္းမွာ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး အေဆာင္ခြဲပို႔ဖို႔ လူစစ္ၾကတယ္။ ထံုးစံအရ ကိုယ္ ထြက္သြားတဲ့ အေဆာင္ကို ျပန္ပို႔ေလ့မ႐ွိဘူး။ က်ေနာ္က ၅ ေဆာင္က ထြက္သြားရတာဆိုေတာ့ ၃ နဲ႔ ၄ ေဆာင္ တခုခုေရာက္ရမယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘယ္က ဘယ္လိုခြဲလိုက္တယ္မသိဘူး။ က်ေနာ္က ၅ ေဆာင္ ျပန္ေရာက္မယ့္ စာရင္းထဲပါေနတယ္။ ေနာင္မွ ျပန္သိရတာက က်ေနာ္ ထြက္သြားခဲ့တဲ့ အေဆာင္စာရင္းမွာ ၅ ေဆာင္အစား ၃ ေဆာင္လို႔ ေရးထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၃ ေဆာင္ကို မေရာက္ေတာ့ဘဲ ဆရာႀကီး ႐ွိရာ ၅ ေဆာင္ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ျပန္ေရာက္ပါေလေရာ။
က်ေနာ္တို႔အေဆာင္ထဲကို ဝင္တဲ့အခ်ိန္က ေန႔ခင္းႀကီး ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက ထြက္ၿပီး ႀကိဳေနၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာလိပ္က တစ္ဖက္၊ က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြက တစ္ဖက္နဲ႔ ၅ ေဆာင္ထဲ ဝင္႐ံု႐ွိ ေသးတယ္။ လူအုပ္ၾကားထဲက ဆရာႀကီး ထြက္လာၿပီး
”ေဟ့ေကာင္ … ေခြးေကာင္ … လာ”
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကို ဆြဲ၊ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲ ဖိထားေတာ့တာပဲ။
က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာလိပ္နဲ႔ ပစၥည္းေတြ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ဆရာႀကီးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။
တေအာင့္ေနလို႔ လူခ်င္းခြာၿပီး ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ရစ္ဝိုင္းေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ဆရာႀကီးက ”ေဟ့ … ေခြးေကာင္ … လာ” ဆိုၿပီး ရင္ခြင္ထဲ အတင္းဖိကပ္ထားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း က်ေနာ္ သူ႕ကို ျပန္ဖက္ေလ့ မ႐ွိခဲ့ဘူးေလ။ သူ က်ေနာ့္ေခါင္းကို အတင္း ဖိကပ္ထားလို႔1သာ ဒီအတိုင္း ေန ေနရတာပဲ ႐ွိတယ္။ ခုမွ က်ေနာ္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပန္ ဖက္ထားလိုက္မိတာကိုး။ ဖက္ထားတာမွ တအားကို ဖက္ထားတာ။ နဲနဲလည္း ၾကာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီး မ်က္ရည္ဝဲ သြားတာျဖစ္မွာ။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က
“ဆရာႀကီး … ခဏေလး။ ဒီ အိပ္ရာလိပ္ေတြ သြား ထားလိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္ ခ်က္ျခင္း ျပန္လာခဲ့မယ္။ ေျပာစရာ ႐ွိတယ္ …”
လို႔ ေျပာၿပီး ပစၥည္းေတြ သြားထားလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း ျပန္လာၿပီး ဆရာႀကီးေနတဲ့ ၃ ခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွားသြားလာခဲ့ရေတာ့ နဲနဲ ေမာေနတာနဲ႔ အေမာေျဖ ထိုင္ေနတုန္း ဆရာႀကီးက
“ကဲ၊ ေျပာစရာ႐ွိတယ္ဆို … ေျပာ … ဘာေျပာမွာလဲ”
ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။
က်ေနာ္က …
”တျခားမဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး။ ကဗ်ာ တပုဒ္ ႐ြတ္ျပမလို႔”
လို႔ ေျပာၿပီး ”ကြမ္းအစ္တလံုး ေယာင္တထံုးနဲ႔ …” အစခ်ီၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ ႐ြတ္ျပလိုက္တယ္။ ႐ြတ္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနေတာ့ သူ အေတာ္ အံ့ၾသ သြားပံုရတယ္။ ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာရင္ အၿမဲဲ ညစ္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္က အခု သူ႕ကဗ်ာကို အလြတ္္႐ြတ္ ျပေနေတာ့ သူ မအ့ံၾသဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။
” မင္း … ဒီ ကဗ်ာ ဘယ္လို ရေနတာလဲ။ အရင္က မရပါဘူး …”
လို႔ တအံ့တၾသ ေမးပါတယ္။
က်ေနာ္က
“ဆရာႀကီးပဲ က်ေနာ္တို႔ကို ေမတၱာလက္ေဆာင္ ပို႔ေပးလိုက္တာေလ။ အဲဒီက ရတာေပါ့ …”
လို႔ အတည္ေပါက္ ဟဲ လိုက္ေတာ့ သူ မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္သြားတယ္။ သူလည္း မေပးရပါလား၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္က ကဗ်ာ ရပံု ထူးထူးဆန္းဆန္းအေၾကာင္းေလး ေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းမွာတဲ့အတုိင္း ေနာက္တႀကိမ္ေတာင္ ႐ြတ္ျပလိုက္ပါေသးတယ္။
ဆရာႀကီး အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္က တမ်ိဳးေလးပဲ။ က်ေနာ္ပါးစပ္က ကဗ်ာ ႐ြတ္ေနတာကို သူ အေတာ္ ပီတိ ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပါ။
ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို သူ႔ထံုးစံအတိုုင္း ျဖည္းျဖည္း တိုးတိုးေလး ေျပာပါေတာ့တယ္။
”မင္းတို႔ ကဗ်ာရပံုေလး ဆန္းတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း လြတ္သြားတာ ဝမ္းသာတယ္။ မင္း ကဗ်ာ႐ြတ္တာ ပိုလို႔ေတာင္ ဝမ္းသာေသးတယ္။ ငါလည္း မင္းကို သတိရေနတာ။ ကဗ်ာ ဆိုတာ ႏွလံုးသားနဲ႔ ထိေတြ႕ရတဲ့ အရာပါ။ မင္း ႏွလံုးသားက ခက္ထန္ မာေၾကာလြန္းတယ္ကြာ။ မင္းမွာ ေျဖာင့္မတ္မႈ၊ သစၥာ႐ွိမႈေတြ ႐ွိတယ္။ သတၱိလည္း အရမ္းေကာင္းတဲ့ ေကာင္။ ဒါေပမဲ့ မင္း ႏွလံုးသား ေပ်ာ့ေျပာင္းဖို႔ လိုေနတယ္။ အဲဒီလို ေပ်ာ့ေျပာင္းလာတာနဲ႔ မင္းဟာ အရမ္းကို ျပည့္စံုသြားမယ့္သူပဲ။ တိုင္းျပည္အတြက္ အားကိုးရမယ္။ ငါတို႔က အသက္ႀကီးလာၿပီ ဆိုေတာ့ ေနာင္အနာဂတ္အတြက္ မင္းတို႔လို လူငယ္ေတြကိုပဲ အားကိုးရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကဗ်ာဖတ္ဖို႔ လိုတယ္။ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ငါက ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေပါင္း မ်ားစြာကို စာသင္ေပးခဲ့ရတယ္။ မင္းက ထူးဆန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို သားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တာပါကြာ..”
လို႔ တသီတတန္းႀကီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ သူ႕စကားနားေထာင္းရင္း ၾကက္သီးေမႊးညင္း ထ သြားတယ္။ ေဖာ္ျပလို႔မရတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားမႈေလး ခံစားလိုက္ရတာ။ ဘာမွ မေျပာမိဘဲ သူ႕ေ႐ွ႕ ဒီအတိုင္း ငူငူႀကီး ထိုင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ အသည္းထဲကေန သိလိုက္ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ သူရဲ႕ေမတၱာႀကိဳးဟာ ဘယ္ေလာက္ခိုင္မာ သလဲဆိုတာေလ..။
(ဆက္ပါအုံးမည္..)
(မိုးခ်ဳိသင္း ဘေလာ့က ယူပါတယ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
