>
မွတ္စုမွတ္တမ္း
ဇန္န၀ါရီ ၂၁ ရက္
ပါပါစီးနင္းလိုက္ပါတဲ့ မီးရထားဟာ ျမစ္ႀကီးနားမွ နံနက္ပိုင္းမွာ ထြက္ပါတယ္။ လူစီးတြဲေတြမွာ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ ရွိလို႕ ပါပါ ကုန္တြဲမွာပဲ စီးရပါတယ္။ နဘားဘူတာကို ေန႔လယ္ေလာက္မွာ ေရာက္ပါတယ္။ နဘားဘူတာဟာ ကသာသြားတဲ့ လမ္းခြဲ ဘူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ ရထားဆိုက္တဲ့အခ်ိန္ အင္ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္း ေရာင္းပါတယ္။
က်ပ္လံုးေလာက္ရွိတဲ့ ၀က္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ အႀကီးစားလည္း ေရာင္းပါတယ္။ အလြန္မွ စားေကာင္းပါတယ္။ နဘားဘူတာမွာ စားစရာ ဘာမ်ား ရွိသလဲ ဆိုၿပီး ဆင္းၾကည့္ရာ မီးရထား ႐ုတ္တရက္ ျပန္ထြက္လို႕ အေျပးအလႊား ျပန္လိုက္စီးရပါတယ္။ ေရႊဘိုကို ညမိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္ပါတယ္။ ေရႊဘိုမွာ အေတာ္ကေလး ၾကာေအာင္ ရပ္ပါတယ္။ ေရႊဘိုဘူတာမွာ ရပ္နားေနစဥ္ ပါပါ စီးတဲ့ ကုန္တြဲအေပါက္၀နားမွာ လိုက္ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို ေရႊဘိုဘူတာမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ဂ်ပန္ စစ္သားေတြက ဂ်ပန္လို ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ပါး႐ိုက္ပါတယ္။ ပါပါက တြဲေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေနေတာ့ ပါး အ႐ိုက္မခံလိုက္ရဘူး။ ဂ်ပန္က ဘာေၾကာင့္ ပါး လာ႐ိုက္သလဲဆိုတာ မီးရထားထြက္မွ သိရတာက ေရႊဘိုက ခရီးသည္တစ္စု ပါပါတို႔ စီးတဲ့ တြဲမွာ တက္မယ္ လုပ္ေတာ့ အ၀နားမွာ ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြက လက္မခံခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိရတယ္။
မီးရထားဟာ စစ္ကိုင္းသို႔ မိုးလင္းေတာ့ ေရာက္သြားပါတယ္။ အင္း၀ မီးရထားတံတားကို အဂၤလိပ္ေတြ အဆုတ္မွာ ဖ်က္ထားလို႕ မီးရထား စစ္ကိုင္းအထိသာ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ထြက္လာစဥ္ မႏၱေလးသား ခရီးသည္တစ္ေယာက္နဲ႔ အသိျဖစ္လာတယ္။ ၎ခရီးသည္နဲ႔အတူ စစ္ကိုင္းမွ သေျပတန္း ခံတပ္ဘက္သို႕ သမၺာန္ျဖင့္ ကူးၿပီး ၎မွတဆင့္ ျမင္းလွည္းစီးကာ မႏၱေလးဘက္သြားၾကပါတယ္။ မႏၱေလးလည္း ဂ်ပန္ ဗံုးႀကဲထားလို႕ အနည္းအက်ဥ္း ပ်က္စီးပါတယ္။ ပါပါ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ဟာ သိပ္ မစည္ကားေသးပါ။ မီးရထား ဘူတာ႐ံု သြားၿပီး မီးရထား အသြား အလာ စံုစမ္း ေမးျမန္းရာ ရန္ကုန္သို႕ မီးရထား နံနက္ (၇)နာရီ အခ်ိန္မွာ ထြက္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ညဘက္မွာ ခရီးသည္ အသိအိမ္မွာပဲ အိပ္ၿပီး ေနာက္တေန႕နံနက္ (၆)နာရီအခ်ိန္ မႏၱေလးဘူတာ႐ံု အေရာက္ ပါပါ သြားပါတယ္။ ဘူတာ႐ံုက်ေတာ့ ခရီးသည္ေတြ တန္းစီၿပီး လက္မွတ္ ၀ယ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ပါပါလည္း ၀င္ၿပီး တန္းစီပါတယ္။ လက္မွတ္၀ယ္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ပါပါ့ကို ေရာဂါကာကြယ္ေရး ေဆးထိုးၿပီးေၾကာင္း လက္မွတ္ေတာင္းပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားမွ မထြက္လာမီ ပါပါပလိပ္ေရာဂါ ႏွင့္ ၀မ္းေရာဂါ ကာကြယ္ေရး ေဆးထိုးလာၿပီး ရရွိထားတဲ့ လက္မွတ္ကို ထုတ္ျပမွ လက္မွတ္၀ယ္ခြင့္ ရပါတယ္။
ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဂ်ပန္ေတြက မီးရထား၊ ဘူတာ၊ သေဘၤာဆိပ္လို လူသြား လူလာမ်ားတ့ဲ ေနရာမွာ ေရာဂါ ကာကြယ္ေရး ေဆး ထိုးႏွံေပးၿပီး လက္မွတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါက ႏွစ္ခါအထိုးမခံရေအာင္ သူတို႕ ထုတ္ေပးတဲ့ လက္မွတ္ကို ခရီးသြားလာတဲ့အခါ ေဆာင္သြားရပါတယ္။ ထုတ္ေပးတဲ့လက္မွတ္ဟာ ရက္စြဲပါၿပီး တစ္လပဲ သံုးခြင့္ျပဳပါတယ္။ တစ္လ ေက်ာ္လြန္ၿပီး သူတို႕ ေဆးထိုးတဲ့ေနရာ ျဖတ္သြားရင္ ထပ္မံ ထိုးရပါတယ္။ လက္မွတ္အသစ္ ထုတ္ေပးပါတယ္။
မီးရထားဟာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္း နံနက္ (၇)နာရီမွာ ထြက္ပါတယ္။ လူစီးတြဲ မ်ားမ်ားပါလို႕ လူစီးတြဲမွာ ပါပါ တစ္ေနရာရပါတယ္။ မီးရထားဟာ ဂ်ပန္ ထံုးစံအတိုင္း ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာ ၾကာၾကာရပ္ၿပီး ထြက္ခ်င္ေတာ့ ႐ုတ္တရပ္ ေလွ်ာက္ထြက္ပါတယ္။ ခရီးလမ္း ဘူတာမ်ားမွာ မီးရထားရပ္တဲ့အခါ စႀကံေပၚမွာ အဂၤလိပ္ လက္ထက္က ပါပါ ေတြ႕ဖူး ျမင္ဖူးတဲ့အစိုးရ အရာရွိႀကီးငယ္မ်ား လမ္းေလွ်ာက္တာ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႕လည္း စစ္ေျပးဘက္မွ ရန္ကုန္ကို ျပန္သြားေၾကာင္း သိရပါတယ္။ မီးရထားဟာ တေနကုန္ တညလံုး ခုတ္ေမာင္းၿပီး ေနာက္တေန႕ နံနက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ဘူတာကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။
ပါပါ ဘ႑ာေရး မင္းႀကီး႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္ ဟံသာ၀တီ အေရးပိုင္ (ခ႐ိုင္၀န္) ႐ံုးမွာ စာေရးႀကီး ဦးထြန္းရွိန္နဲ႔ သိကြ်မ္းခဲ့ပါတယ္။ ေမၿမိဳ႕မွာ စစ္သင္တန္း မတက္မီ ပါပါ အ၀တ္အစားမ်ား ဦးထြန္းရွိန္နဲ႕ အပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဦးထြန္းရွိန္တို႕ မိသားစုဟာ ၈၁၊ အလံု ဌာနလမ္းမွာ ေနၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ပန္ မသိမ္းမီ ၎တို႕မိသားစုဟာ ၎တို႕ေဆြမ်ိဳးရွိရာ တြံေတးၿမိဳ႕နယ္၊ ကုလားတန္းသံုးအိမ္ရြာသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ၾကပါတယ္။
သံုးအိမ္ရြာဟာ တြံေတးတူးေျမာင္း မိုင္တိုင္ (၆)မွာ တည္ရွိတဲ့ ကုလားတန္းေက်းရြာ အတြင္းဘက္ ႏွစ္မိုင္ခန္႕ ကြာေ၀းတဲ့ေနရာမွာ တည္ရွိၿပီး၊ တြံေတး တူးေျမာင္းက တက္လာတ့ဲ သံပယိုေခ်ာင္းေဘးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးအိမ္ရြာမွ တြံေတးတူးေျမာင္းကို သံပယိုေခ်ာင္းအတိုင္း သြားလွ်င္ ႏွစ္မုိင္ခန္႕ ေ၀းပါတယ္။
ရန္ကုန္ဘူတာမွ ကုလားတန္းသံုးအိမ္ရြာ သြားရန္ လမ္းမေက်ာ္ ဆိပ္ကမ္းသို႕ ပါပါ သြားပါတယ္။ ပါပါ အေနနဲ႕ ပစၥည္း ဆိုလို႔ လြယ္အိတ္ တစ္အိတ္ပဲ ပါတယ္။ သံုးအိမ္ရြာသို႕ ပါပါ တခါမွ မေရာက္ဘူးပါ။ ကုလားတန္းရြာ အေရာက္သြားၿပီး ကုလားတန္းမွ တစ္ဆင့္ သံုးအိမ္ရြာကို ေမးၿပီးသြားရန္ ႀကံရြယ္ထားပါတယ္။ လမ္းမေတာ္ဆိပ္ကမ္းမွာ ေရအလွည့္သင့္ၿပီး ေရစတက္ခ်ိန္ျဖစ္လို႕ တြံေတး သြားမယ့္ သမၺာန္ သံုး ေလးစင္း ေတြ႕ပါတယ္။ (ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ရန္ကုန္ တြံေတးသြား ကူးတို႕သေဘၤာ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ကလို မရွိပါ။ သမၺာန္ျဖင့္သာ ေရလွည့္သင့္သလိုသြား ရပါတယ္။
ေရလွည့္သင့္သလို ဆိုရျခင္းမွာ ဒီေရအတက္အက် အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဒီေရအတက္အက်လည္း လဆန္းလဆုပ္အေပၚမွာ ထပ္မံ မူတည္ပါတယ္။ လဆန္းျဖစ္ေစ၊ လဆုပ္ျဖစ္ေစ တစ္ရက္ႏွင့္ တစ္ရက္ ေရတက္ေရက်ခ်ိန္ မတူပါ။ (၇၅) မိနစ္ခန္႕ ကြာျခား ပါတယ္။ လဆန္း၊ လဆုပ္ (၁၀) ရက္ဟာ ေရေသရက္မ်ား ျဖစ္ၿပီး လျပည့္လကြယ္မွ လဆုတ္လဆန္း (၄) ရက္ထိဟာ ေရထရက္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေရေသရက္မ်ားမွာ ေရစီး ေပ်ာ့ၿပီး ေရထရက္မ်ားမွာ ေရစီး သန္ပါတယ္။)
တြံေတးကို သြားမယ့္ သမၺာန္တစ္စင္းနဲ႕ ပါပါ လိုက္သြားပါတယ္။ ကုလားတန္းရြာက်ေတာ့ ပါပါ ဆင္းက်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဆင္သင့္ခ်င္ေတာ့ ကုလားတန္းရြာမွာ ဦးထြန္းရွိန္နဲ႕ ပါပါေတြ႕ပါတယ္။ ဦးထြန္းရွိန္ေနာက္ကိုပဲ ပါပါ လိုက္သြားပါတယ္။ သံုးအိမ္ရြာမွာ ဦးထြန္းရွိန္ အိမ္ေဆာက္ေနပါတယ္။ ဦးထြန္းရွိန္အိမ္မွာ သူ႕ဇနီးနဲ႔ သားသမီးမ်ားအျပင္ သူ႕အေမ၊ သူ႕အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညီမအပ်ိဳတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။
ဦးထြန္းရွိန္အိမ္ဟာ ငါး (?) နီကာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးအိမ္ရြာဟာ အိမ္ေျခ ေလးငါးဆယ္ခန္႕ရွိၿပီး ရြာသူရြာသားမ်ားဟာ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၿပီး လယ္ယာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ၾကပါတယ္။ ပါပါ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္ ရြာထဲမွာ ေရ၀င္ပါတယ္။ အိမ္ေတြလဲ ေျခတံျမင့္ျမင့္ ေဆာက္ရပါတယ္။
ဦးထြန္းရွိန္တို႕ အိမ္ေထာင္စု အိမ္ေဆာက္ၿပီး မေနထိုင္မီ သံုးအိမ္ သူႀကီး ဦးစံေရႊ (ယခုကြယ္လြန္) အိမ္မွာ တည္းခိုပါတယ္။ ဦးစံေရႊဟာ အသက္ငါးဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိၿပီး ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးမွာ လူႀကီးေတြႏွင့္ ေျပျပစ္သလို လူငယ္ လူရြယ္ေတြနဲ႔လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ ပါပါ သံုးအိမ္ရြာ ေရာက္ၿပီး မၾကာမီအတြင္းမွာပဲ သူႀကီးဦးစံေရႊႏွင့္ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါလည္း စစ္ျပန္ဆိုတဲ့ ၀ိေသသနဲ႕ ဦးစံေရႊလည္း ဩဇာတိတၲိမနဲ႕ ျပည့္စံုေသာသူႀကီး ဆိုတဲ့ ၀ိေသသနဲ႕၊ ဘုတ္က်ီး ႐ိုေသ၊ က်ီး ဘုတ္ ႐ိုေသ သေဘာနဲ႕ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးအိမ္ရြာနဲ႕ နီးစပ္တဲ့ က်ီးကန္း၊ ကလီေအာ္ သံပယို၊ ကုလားတန္း၊ မ်က္နီကုန္း၊ ေဗ်ာက္႐ိုး၊ သာစည္၊ ကံရြာ အစရွိတဲ့ ေက်းရြာမ်ားကို ေလွျဖင့္ သြားလို႔ရလွ်င္ ေလွေလွာ္ သို႕မဟုတ္ ကုန္းေၾကာင္းျဖင့္ ပါပါႏွင့္ ဦးစံေရႊတို႕ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ ဦးစံေရႊမွာ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ ရွိလို႕ တခါတေလ သူ႕ေသနတ္ကို သူ ယူသြားပါတယ္။ ပါပါတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေလွနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္တဲ့အခါ ေလွေမွာက္လို႕ ႏွစ္ေယာက္သား ေရဆင္းကူးရတဲ့ အခါလည္း ရွိပါတယ္။
သံုးအိမ္ရြာက လူေတြဟာ လယ္ယာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကေသာ္လည္း သမၺာန္ေထာင္ ခပ္စားတဲ့လူ ႏွစ္ဦး၊ သံုးဦး ရွိပါတယ္။ မိ႐ိုးဖလာအရ ဆံုႀကိတ္၊ ဆန္ဖြတ္ လုပ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း တြံေတးတူးေျမာင္းမွာ ဆန္စက္ေတြ ရွိလာေတာ့ ဆန္စက္မွာ ပဲႀကိတ္ခြဲၾကပါတယ္။ ဆန္ႀကိတ္ခြဲတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေစ၊ ရန္ကုန္ သို႕မဟုတ္ တြံေတးသို႔ သြားရန္ လူ ေလးငါးေယာက္ ရွိလွ်င္ သမၺာန္သမားေတြက အခေၾကးေငြ ယူၿပီး လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ရြာထဲမွာ သမၺာန္သမား တစ္ေယာက္ဟာ သမၺာန္ခပ္တဲ့အျပင္ သူအားလပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အရက္ခ်က္ၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ သူ႕နာမည္က ဦးဘိုးသန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပါပါက သူ႔သမၺာန္ စီးရင္း သူနဲ႔ အကြ်မ္း၀င္ေတာ့ သူအရက္ခ်က္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ပါပါလည္း ေတာအရက္ခ်က္တာ ျမင္ဖူးခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ တေန႔ သူ အရက္ခ်က္ေတာ့ ပါပါ့ကို လာေခၚပါတယ္။
သူ႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေပါင္းအိုးနဲ႕ ဆက္ထားတဲ့ ငါးျပြန္ေခ်ာင္းကေန အရက္ရည္ေတြ က်ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ေအာက္မွာေတာ့ ဇလံုနဲ႔ ခံထားပါတယ္။ ေပါင္းအိုး ဖင္မွာ ေဆးရြက္တပ္ထားရင္ အရက္က ပိုၿပီး ျပင္းတယ္လို႔ ဦးဘိုးသန္းက ေျပာပါတယ္။ (ယခုေခတ္ ေတာအရက္ခ်က္တဲ့ လူေတြဟာ ဓာတ္ဆား ေျမဩဇာ သံုးတယ္လို႕ ၾကားသိရတယ္) ေနာက္ ထန္းလ်က္စိမ္တာက စၿပီး ျပြန္တန္မွ အရက္က်ဆင္းလာသည္အထိ ဦးဘိုးသန္းက သူ႕လုပ္ငန္းကို ရွင္းျပပါတယ္။
ရွင္းျပအၿပီးမွာ ပါပါ့ကို ဗိုလ္ႀကီး အရက္ ေသာက္တတ္သလားလို႕ ေမးပါတယ္။ (ပါပါ စစ္ျပန္ျဖစ္လို႕ သံုးအိမ္ရြာက လူတခ်ိဳ႕ဟာ ပါပါ့ကို ဗိုလ္ႀကီးလို႕ ေခၚပါတယ္။) ေမးမွ ေမးရက္ပေလ၊ စစ္ျပန္ပဲ၊ မေသာက္တတ္ဘဲ ေနပါ့မလားလို႕ စိတ္ထဲမွာသာ ေျဖၿပီး ပါးစပ္ကေတာ့ “ေသာက္တတ္ပါတယ္” လို႕သာ ပါပါက ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဦးဘိုးသန္းက ပါပါ့ကို အရက္ပူပူ ေႏြးေႏြး တစ္ခြက္ ကမ္းေပးပါတယ္။
ရြာနီးခ်ပ္စပ္ တ၀ိုက္မွာမွာ ညတိုင္းလိုလို ေသနတ္သံမ်ား ၾကားရပါတယ္။ ဓားျပတိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေသနတ္သံၾကားတိုင္း ရြာသားေတြက ပါပါကိ ုလာေခၚပါတယ္။ ဦးထြန္းရွိန္မွာလည္း ႏွစ္လံုးျပဴး ေသနတ္တစ္လက္ ရွိေတာ့ ဦးထြန္းရွိန္ ေသနတ္ကို ယူၿပီး ပါပါ ရြာျပင္ ထြက္ၿပီး ေစာင့္ရပါတယ္။ စစ္ျပန္ဆိုၿပီး ရြာသူ ရြာသားမ်ားက ပါပါ့ကို အားကိုးပါတယ္။ ဘယ္သူက လႊင့္ထားတဲ့သတင္းေတာ့ ပါပါ မသိပါ။ သတင္းကေတာ့ ပါပါျပန္လာတာ လက္နက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီသတင္းေၾကာင့္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္သာ ဓားျပ အတိုက္ခံရၿပီး သံုးအိမ္ရြာ ဓားျပ အတိုက္မခံရပါ။
ပါပါ သံုးအိမ္ရြာေရာက္ၿပီး တစ္လအၾကာမွာ ဦးထြန္းရွိန္ရဲ႕ ညီမ ေဒၚျမေမ (ေဌး၀င္းေမာင္တို႕အေမ) နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရဖြဲ႕ၿပီး၍ ပါပါနဲ႔ ဦးထြန္းရွိန္ အလုပ္အကိုင္ စံုစမ္းေမးျမန္းရန္ ရန္ကုန္သို႔ ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ အစိုးရအဖြဲ႕ဟာ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးမွာ ႐ံုးထိုင္ပါတယ္။ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုး ေရာက္ေတာ့ အလုပ္လာရွာတဲ့ လူေတြ၊ ဘီအိုင္ေအ စစ္ဗိုလ္ေတြ၊ တို႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၀င္ သခင္ေတြ၊ ေဒါက္တာ ဘေမာ္အဖြဲ႕၀င္ ဓားမေတြ ေျခခ်င္း လိမ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကေတာ့ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုး ပတ္၀န္းက်င္မွာ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ဆယ္ေယာက္ခန္႔၊ ဂ်ပန္စစ္သား အေစာင့္အေရွာက္နဲ႕ အမွိဳက္သ႐ိုက္မ်ား လိုက္လံေကာက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ ဂ်ပန္တို႕ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရး နည္းတစ္နည္းပဲ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္က အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးဟာ အဂၤလိပ္ေတြ မင္းမူခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္တယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔ မင္းမူခဲ့တဲ့႐ံုး ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူတို႕ အမွိဳက္သ႐ိုက္ေတြ လိုက္လံ ေကာက္ေနရတယ္။ ေလာကဓံတရားအရ ေရစီးတစ္ခါ၊ ေရသာတစ္လွည့္၊ မွန္ကင္းတစ္လွည့္၊ ထင္းတစ္လွည့္ ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ အလုပ္ကို ခ်စ္တဲ့လူေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပံုးထဲမွာ ေလွ်ာက္လႊာ ထည့္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာ ေတြ႔ေတာ့ ပါပါနဲ႕ ဦးထြန္းရွိန္ဟာ ပံုးထဲမွာ ေလွ်ာက္လႊာမ်ား ထည့္ၿပီး သံုးအိမ္သို႔ ျပန္လာပါတယ္။
မ်ားမၾကာမီ ဆား၊ သၾကား၊ မီးျခစ္မ်ား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ တဆင့္ ျဖန္႔ျဖဴး ေရာင္းခ်မယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္ေပၚလာတယ္။ ကုန္သြယ္ေရး ၀န္ႀကီးက ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ခန္႔အပ္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း တဆက္တည္း ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုန္သြယ္ေရး ဌာန ၀န္ႀကီးဟာ သထံု ဦးလွေဖ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီး ဦးလွေဖကို ပါပါ ကိုယ္တိုင္ မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးလွေဖကို သိကြ်မ္းတဲ့ လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး တြံေတးၿမိဳ႕အတြက္ ဆား လက္လီ ကိုယ္စားလွယ္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ပါပါ့ နာမည္နဲ႕ေတာ့ မဟုတ္၊ ဘႀကီး ဦးထြန္းရွိန္ နာမည္နဲ႕ ျဖစ္ပါတယ္။
တြံေတးမွာ ဆားေရာင္းရမွာျဖစ္ေတာ့ တြံေတးျမဴနီစပယ္ေဈးမွာ ေနရာ သြားၾကည့္ထားရပါတယ္။ ေနာက္ ဆားထည့္ရန္ စကၠဴအိတ္ေတြ လုပ္ဖို႕၊ သတင္းစာ စကၠဴေဟာင္းေတြ စုေဆာင္းၿပီး ကိုယ္တိုင္ စကၠဴအိတ္မ်ား လုပ္ပါတယ္။ ဆား တစ္ပိႆာ ဆ့ံမယ့္အရြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆား လက္ကား ကိုယ္စားလွယ္ဟာ ရန္ကုန္ အေနာက္ပိုင္းမွာ ေနေတာ့ သူ႕ဂိုေဒါင္မွာ ဆား သြားထုတ္ရပါတယ္။ ဆားအိုးဟာ ေငြတစ္ေထာင္နီးပါး ျဖစ္ေတာ့ ပါပါတို႔ လက္ထဲမွာ အဂၤလိပ္ေငြ စကၠဴပဲ ရွိတယ္။ ဂ်ပန္ေငြ စကၠဴ မ်ားမ်ား စားစား မရွိပါ။ အဂၤလိပ္ေငြ စကၠဴနဲ႕လဲ ပါပါတို႕ ဆားဖိုး မေခ်ခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ႕ အသိတစ္ေယာက္ ဆီမွာ ပါပါတို႕ အဂၤလိပ္ေငြ စကၠဴနဲ႕ သူ႕ဆီက ဂ်ပန္ေငြစကၠဴနဲ႕လဲထား ရပါတယ္။ (အဂၤလိပ္ေတြ ျပန္၀င္လာေတာ့ ဂ်ပန္ေငြ စကၠဴတန္ဖိုး မရွိေၾကာင္း ေၾကညာပါတယ္။) ဆား ကို အိတ္လိုက္ထုတ္ၿပီး ပါပါတို႔ လက္ထဲ ေရာက္ေတာ့ တစ္ပိႆာစီ ခ်ိန္ၿပီး စကၠဴအိတ္ထဲ ထည့္ရပါတယ္။
ဂ်ပန္ဆားဟာ အတံုးအခဲ ျဖစ္ေတာ့ ပါပါတို႔က ေထာင္းထုၿပီးမွ ထည့္ရပါတယ္။ လက္ကား ကိုယ္စားလွယ္ထံမွ ထုတ္ယူတဲ့ဆားအိတ္ဟာ သတ္မွာတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္း မျပည့္ေတာ့ ပါပါတို႕လဲ စကၠဴအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္တဲ့အခါ ေလ်ာ့ခ်ိန္ၿပီး ထည့္ရပါတယ္။ လက္လီဆား တစ္ပိႆာကို ဆင့္ ေလးဆယ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ (ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ျပား အစား ဆင့္ သံုးပါတယ္။ တစ္က်ပ္ကို ဆင့္ တစ္ရာ ျဖစ္ပါတယ္) အျပင္မွာ ေဈးမွာ ငါးမတ္၊ တစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ ရွိပါတယ္။ တြံေတးၿမိဳ႕၊ ျမဴနီစပယ္ေဈး ေရာက္ေတာ့ ဆားတစ္ပိသာ ဆင့္ေလးဆယ္၊ ဆားတစ္ပိသာ ဆင့္ေလးဆယ္ ဆိုၿပီး ပါပါ ေအာ္ေရာင္းပါတယ္။
ၾကာၾကာ မေအာ္ရပါ။ ဆားေရာင္းမွန္း သိေတာ့ ၿပံဳးၿပီး၊ တိုးၿပီး လာၾကပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ပိသာစီပဲ ေရာင္းတဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕လူမ်ား ေလးငါး ေျခာက္ခါ ျပန္ေက်ာ့ၿပီး လာ၀ယ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်လည္း ဆားရရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး သူတို႔ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံ ပိုလို႔ ျပန္အမ္းတာေတာင္ မေစာင့္ဘူး။ ဆားဟာ အေရာင္းရ သြက္ေတာ့ မ်ားမၾကာမီ ကုန္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆားဟာ တစ္လ ႏွစ္ခါေလာက္ တြံေတးမွာ သြားေရာင္းရပါတယ္။
ဆားေရာင္းရင္း သံုးအိမ္ရြာမွာ ေနၿပီး ေလးငါးလခန္႕ ၾကာတဲ့အခါ သံုးအိမ္ရြာမွာ ေနတဲ့ ဦးဘစိန္ဟာ ပါပါ့ကို ေျပာပါတယ္။ တြံေတးက ရဲအုပ္ (ဒုလံုၿခံဳေရးမွဴး)က ဂ်ပန္ ခိုင္းေစခ်က္အရ ပါပါ့အေၾကာင္းကို လိုက္လံ စံုစမ္းတယ္။ စံုစမ္းတဲ့ အေၾကာင္းက ပါပါဟာ စစ္ျပန္ျဖစ္လို႔ လက္ထဲမွာ လက္နက္ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး ဦးဘစိန္က ပါပါ့ကို ေျပာတယ္။
အဆိုပါရဲအုပ္ဟာ ပါပါ သံုးအိမ္မွာ မရွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္လာၿပီး လက္နက္အေၾကာင္း ပါပါကို ေမးပါေသးတယ္။ ပါပါ့ရွိတဲ့ ေလေသနတ္ တစ္လက္ကို ထုတ္ျပရပါတယ္။ ပါ့ပါ့ကို ဂ်ပန္ လိုက္လံ စံုစမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ကုလားတန္းရြာမွာ ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ထံမွ ပါပါ ထပ္မံ ၾကားသိရျပန္တယ္။ ဒီသတင္းကို ၾကားရေတာ့ ပါပါလည္း ရန္ကုန္မွာ အလုပ္တစ္ခုခု သြားလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ရန္ကုန္သြားၿပီး အလုပ္ ရွာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးထြန္းရွိန္က သူအရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဟံသာ၀တီ အေရးပိုင္ (ခ႐ိုင္၀န္) ႐ံုးမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ ေနၿပီး ျဖစ္တယ္။ ခ႐ိုင္၀န္ကေတာ့ ဦးဘသိန္း (ဓားမ) (သမီးေတာ္ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ကုမၸဏီ) ျဖစ္ပါတယ္။
ပါပါ အလုပ္ ဆင္းရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ံုးေတြဟာ အတြင္း၀န္မ်ား႐ံုးမွာ မရွိေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို မဟာမိတ္ေတြက ဗံုးလာခ်လို႕ ဗဟန္းနဲ႔ ဗဟန္းတ၀ိုက္မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ ႐ံုးဖြင့္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဘ႑ာေရး မင္းႀကီး႐ံုးဟာ မလိုေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ျပန္မဖြင့္ပါ။ ဘ႑ာေရးမင္းႀကီး႐ံုးမွာ ပါပါနဲ႕ အဂၤလိပ္ေခတ္တုန္းက အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လူေတြကို လိုက္လံ စံုစမ္းေတာ့ လယ္ေျမႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ႀကီးဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေၾကာင္း သိရတယ္။ ၀န္ႀကီးက သခင္သန္းထြန္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ႐ံုးေနရာက အမွတ္ (၁၂) ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းလမ္းမွာ ျဖစ္တယ္။
၀န္ႀကီးသခင္ သန္းထြန္း႐ံုး ေရာက္ေတာ့ ဘ႑ာေရး မင္းႀကီး႐ံုးမွာ ပါပါနဲ႕အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕႐ံုး ပါပါသြားေမးတဲ့ အခ်ိန္မွာ လစ္လပ္တဲ့ ေနရာ မရွိပါ။ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ထားၿပီး တစ္ပတ္တစ္ခါ လာစံုစမ္းပါ ဆိုၿပီး ပါပါ့ကို အႀကံေပးတဲ့အတိုင္း ပါပါ ေလွ်ာက္လႊာတင္ထားၿပီး ရြာကို ျပန္လာပါတယ္။ ႐ံုးအုပ္၊ စာေရးႏွင့္ မင္းေစအလုပ္မ်ားကို ၀န္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ ခန္႕ပါတယ္။ ၀န္ႀကီး သခင္သန္းထြန္း႐ံုးတြင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ အထက္တန္းစာေရး အလုပ္ကို ပါပါ ရရွိပါတယ္။
လယ္ေျမႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ အတြင္း၀န္ဟာ အိုင္စီအက္(စ) ဦးေစာဟန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အတြင္း၀န္ကေလးဟာ သခင္ဗိုလ္ျဖစ္ၿပီး၊ သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ လူယံုေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သခင္သန္းထြန္း႐ံုး ေရာက္စမွာ ပါပါ အလုပ္ပဲ လုပ္ၿပီး ေအးေအး ေနပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေအးေအး မေနေတာ့ဘဲ ဂ်ပန္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒီလို ဂ်ပန္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ပါပါနဲ႕အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ လူေတြက ဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ႐ံုးမွာ သခင္သန္းထြန္း လူေတြ တစ္၀က္ရွိေၾကာင္း ဒီလူေတြမွ တစ္ဆင့္ သခင္သန္းထြန္းနား ေပါက္ၾကားရင္ မေကာင္းေၾကာင္း ပါပါ့ကို သတိေပးပါတယ္။ ပထမေတာ့ ပါပါက ၿငိမ္ေနၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေျပာၿမဲေျပာပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ပါပါ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဘႀကီး ဦးထြန္းရွိန္နဲ႕အတူ ၈၁-ဌာနလမ္း၊ အလံုမွာ ေနပါတယ္။ ေနာက္ ဘႀကီးဦးထြန္းရွိန္နဲ႕ တစ္၀မ္းကြဲေတာ္သူ ဘႀကီး ဦးေအာင္ေက်ာ္လည္း ေနပါတယ္။ ဦးေအာင္ေက်ာ္က အျမတ္ေတာ္ေၾကး႐ံုးမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ပါပါတို႕သံုးေယာက္ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ခ်က္စားၿပီး ဗဟန္းမွာ ရွိတဲ့ ႐ံုးသို႕ ေန႕တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကပါတယ္။ အျပန္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္ပါတယ္။
ဒီလို႐ံုးတက္ရာမွ တစ္ေန႔ ဦး၀ိစာရေက်ာက္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ေဟ့ – ကို၀င္းေမာင္၊ ေဟ့ – ကို၀င္းေမာင္ ဆိုၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စက္ဘီးစီးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ပါပါ့ကို လွမ္းေခၚပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပါပါက ရပ္ၿပီး အဲဒီလူကို လွမ္းၾကည့္ပါတယ္။ လူက အရပ္ အေမာင္း ေကာင္းေကာင္း၊ ၀တ္ထားတာက၊ ကာကီေဘာင္းဘီရွည္ တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ အက်ႌစက စပို႕ရွပ္အေဟာင္း၊ ေခါင္းေပၚမွာ ဂ်ပန္ဦးထုပ္၊ အနား ေရာက္လာမွ ပါပါက အံ့ဩစြာနဲ႔ ေဟ့ ေစာဘသက္ႀကီး လို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။
ေစာဘသက္ႀကီးဟာ ပါပါနဲ႕အတူ ေမၿမိဳ႕မွာ စစ္သားသင္တန္းနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း ၿပီးခါနီးမွ သူလွ်ိဳအလုပ္ လုပ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာဘသက္ႀကီးက ပါပါကိုေတြ႕ေတာ့ သူတို႕ ကုလားျပည္ေရာက္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရး သင္တန္းတက္ရတယ္။ ေလထီးျဖင့္ ခုန္ဆင္းနည္း ေလ့က်င့္ရတယ္။ ေနာက္ သူလွ်ိဳအလုပ္ လုပ္ဖုိ႔ ဗမာျပည္ထဲသို႕ ေလထီးနဲ႔ ျပန္ဆင္းရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေနာက္ ဂ်ပန္ဆီ အဖမ္းခံတဲ့အေၾကာင္း၊ ခု ဂ်ပန္က သူ႕ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထားလို႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သြားလာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ပါပါ ကုလားျပည္ မလိုက္သြားလို႕ ပါပါ ကံေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း မဟုတ္ရင္ သူတို႕လိုပဲ ေလထီးနဲ႔ ျပန္ဆင္းရမယ့္ အေၾကာင္း အစရွိသည္တို႕ကို ပါပါ့ကို ေျပာျပပါတယ္။
ပါပါလည္း ကုလားျပည္ကို လိုက္သြားတဲ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟအေၾကာင္းေတြကို ေစာဘသက္ႀကီးအား ေမးပါတယ္။ ေစာဘသက္ႀကီးနဲ႔ နာရီ၀က္ခန္႕ၾကာေအာင္ စကားေျပာပါတယ္။ (ေစာဘသက္ႀကီးဟာ က်ဆံုးတဲ့ ကရင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီးနဲ႕ ညီအစ္ကို တစ္၀မ္းကြဲ ေတာ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္အဆုတ္မွာ သူ႔ကို ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ ေခၚသြားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆုံးေၾကာင္း ၾကားသိရပါတယ္။)
သခင္သန္းထြန္း႐ံုးမွာ ပါပါ အလုပ္လုပ္ရင္း ဂ်ပန္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာေၾကာင့္ ပါပါ့အတြက္ ထူးျခားတာက အတြင္း၀န္ကေလး သခင္ဗိုလ္(?) ဟာ ႐ံုးနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ သူသိခ်င္တဲ့ ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ပါပါ့ကို တစ္ေန႕တစ္ခါေလာက္ ေခၚၿပီး ေမးျမန္းပါတယ္။ အမွန္ ပါပါ့ အထက္က ႐ံုးအုပ္ကို ေခၚရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပါပါကိုပဲ ေခၚေမးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သခင္ဗိုလ္နဲ႕ စတင္ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ႐ံုးမွာ စတင္ရင္းႏွီးရာမွ သတင္ခင္ဗိုလ္က သူေနတဲ့အိမ္ကို အလည္လာရန္ ေခၚပါတယ္။
သူေနတဲ့အိမ္ဟာ စမ္းေခ်ာင္း၊ စမ္းေရတြင္းလမ္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ယင္းအိမ္ဟာ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး အၿပီးမွာ သခင္သန္းထြန္း ေနပါတယ္။ သခင္ဗိုလ္နဲ႕ ရင္းႏွီး သည္ထက္ ရင္းႏွီးလာေတာ့ သခင္ဗိုလ္က ပါပါ့ကို ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ ေျပာလာပါတယ္။ ကန္တီဘူတာရီ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ??? ( ) ေရးတဲ့ ကမၻာ့ေျခာက္ပံုတစ္ပံုရဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္တိုင္းျပည္ ( ) စာအုပ္ကို ဖတ္ရန္ ပါပါ့ကို ေပးပါတယ္။ ယင္းစာအုပ္ကို ပါပါ ႏွစ္ေခါက္ဖတ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာတရားကို ပါပါ စတင္ စိတ္၀င္စားလာပါတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာတရားကို စိတ္၀င္စားသည္ထက္ ဂ်ပန္ေတြ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တာကို ျမင္ရ၊ ၾကားရေတာ့ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာ ပိုၿပီး ျပင္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ရတယ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္က႑ကပဲ ေနရ၊ ေနရ ေနဖို႕ အဆင့္သင့္ျဖစ္တယ္ ဆိုၿပီး သခင္ဗိုလ္ကို ပါပါ ေျပာျပပါတယ္။ သခင္ဗိုလ္နဲ႕ ရင္းႏွီးသည္ထက္ ရင္းႏွီးလာေတာ့ သခင္ဗိုလ္ရဲ႕ အိမ္ဟာ ပါပါရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ တခါတေလ ညအိပ္ညေန ေနပါတယ္။ သခင္ဗိုလ္ဟာ အိမ္ အေပၚထပ္မွာ အိပ္ပါတယ္။ ဘုရားစင္လည္း ရွိပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ဘုရားတရား ၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့ လူေတြပါ” လို႕ ဘုရားစင္ကို ျပရင္း သခင္ဗိုလ္က ပါပါ့ကို ေျပာပါတယ္။)
သခင္သန္းထြန္း႐ံုးမွာ ပါပါ သံုးေလးလ လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ လယ္ေျမႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္မွာ ျမင္းေမြးျမဴေရးဌာနခြဲ ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါတယ္။ ျမင္းေမြးျမဴေရးဌာနခြဲ ညႊန္ၾကားေရး၀န္ အျဖစ္ ျမင္း ၀ိဇၨာ ဦးဘ၀င္းကို ခန္႕ၿပီး ဒုတိယ ညႊန္ၾကားေရး၀န္ အျဖစ္ မစၥတာကလူး(စ)မင္းေခၚ ဦးသာထူးကို ခန္႕ပါတယ္။ (ဦးသာထူးဟာ အဂၤလိပ္လက္ထက္မွာ ရဲ၀န္ေထာက္ျဖစ္ပါတယ္။) ျမင္းေမြးျမဴေရး ဌာနခြဲ႐ံုးမွာ ႐ံုးအုပ္အျဖစ္ သခင္သန္းထြန္းက ပါပါ့ကို ခန္႕အပ္ပါတယ္။
ျမင္းေမြးျမဴေရးဌာနခြဲ ဖြင့္လွစ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဂ်ပန္ စစ္ေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ျမင္းမ်ား ေမြးျမဴသားစပ္ေပးေရး ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္လုပ္ငန္း အေကာင္အထည္ ေပၚလာရန္အတြက္ တစ္ျပည္လံုးမွာ ရွိတဲ့ ျမင္းမ်ားကို စာရင္းေကာက္ယူၿပီး ေမြးျမဴ သားစပ္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ျမင္းမ်ားကို မွတ္ပံုတင္ရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္က သားစပ္ရန္အတြက္ မ်ိဳးေကာင္းေသာ ျမင္းထီးမ်ားကို ေပးထားပါတယ္။ ျမင္းပိုင္ရွင္မ်ား ျမင္းမွတ္ပံုတင္ရမည္ျဖစ္ေတာ့ ရန္ကုန္ရွိ ျမင္းပိုင္ရွင္မ်ား ပါပါတို႕႐ံုးမွာ လာၿပီး မွတ္ပံုတင္ၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ၿမိဳ႕ထဲ သြားလာေရးမွာ ျမင္းလွည္းျဖင့္သာ သြားလာရပါတယ္။
ဆင္မလိုက္ ၀က္သတ္႐ံုမွ ရန္ကုန္သို႕ ၀က္သား ပို႕ေသာ ျမင္းလွည္းပိုင္ရွင္မ်ားနဲ႔ ပါပါတို႕႐ံုးက လူေတြနဲ႕ အေပါင္းအသင္း ျဖစ္ၾကလို႕ ပါပါတို႕ လိုခ်င္တဲ့ ၀က္သားကို လြယ္ကူစြာျဖင့္ ၀ယ္လို႕ရပါတယ္ (ဂ်ပန္ေခတ္မွာ စားဆီ ရွားပါးသျဖင့္ ၀က္သား၀ယ္ေသာ အခါ အဆီကို ထုတ္ထားေသာ ၀က္သားသာ ၀ယ္လို႕ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဂ်ပန္ေခတ္ ၀က္သားဟာ တကဲ့၀က္သားလို႕ ဆိုစမွတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
