ခင္လြန္း – ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္ရဲ႕ ထမင္းတနပ္

ေသခ်ာတာက က်ေနာ္ အခုျပန္ေဖာ္ျပတဲ့စာကို ေရးခဲ့တုန္းက ေမးရိုး ႀကီးေထာင္းေထာင္းထေအာင္ အံႀကိတ္ထားမိတာကိုလဲ သတိရေနမိတယ္။ တမ်ဳိးပဲ ဒီခံစားမႈမ်ဳိးက ဥပမာႏႈိင္းေျပာဖုိ႔ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။
ေသခ်ာတာက တေယာက္ဘဝကိုတေယာက္၊ တေယာက္အသက္တေယာက္ အပ္ထားၾကရတဲ့အခ်ိန္ကာလေတြကို က်ေနာ္သတိရေနတာျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္ေတာ့ အခ်ိန္ယူၿပီး အဲဒီ့အေၾကာင္းေတြ စာျပန္ေရးအုံးမယ္။က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိ အသက္နဲ႔ခႏၶာ အိုးစားကြဲသလို ကြဲသြားႏိုင္တဲ့လမ္းခရီးေတြ အေျခအေနေတြကို အတူျဖတ္ခဲ့ၾကခ်ိန္ေတြပါပဲ။ မေမ့ႏိုင္တဲ့အျဖစ္နဲ႔ေရးခဲ့တဲ့စာမို႔ ဟာသြားခဲ့တာေတြ က်န္ေနတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။  ဥပမာ…အဲဒီအစာမွာပါတဲ့ သို႔ ဦးပုရြက္ဆိတ္ႀကီးဆုိတာကို က်ေနာ္ ဘာမွ မရွင္းထားပဲေရးခဲ့တယ္။ေမာင္ေအာင္ပြင့္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ပုရြက္ဆိတ္ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းသိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘာမွမထူးေပမယ့္ သာမာန္စာဖတ္သူေတြ ေနာက္ လူငယ္မ်ဳးိဆက္သစ္ေတြက ဒါကို မသိႏိုင္ၾကဘူး။

အဲဒီ့သူေတြအတြက္ တိုတိုပဲေျပာပါ့မယ္။ ဦးပုရြက္ဆိတ္ဆိုတာနဲ႔ အဆက္အစပ္မဲ့ စၿပီးေရးျဖစ္ခဲ့တာကိုေျပာပါ့မယ္။

၈၈ ေလးလုံးလူထုအေရးေတာ္ပံုကာလမွာ အဖိႏွိပ္ခံလူထုဘက္က အျမဲရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္ဟာ ထုံးစံအတိုင္း စစ္ဘီလူး သဘက္ေတြေဘးက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေရွာင္တိမ္းရင္း ရန္ကုန္မွာ မထင္မရွားေနထုိင္ရပါတယ္။

နားရာခုိရာ အတည္တက်မဟုတ္ပဲေနခဲ့ရာေတြထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ယေန႔ဆရာႀကီး ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း)တို႔ ေနစိမ့္တို႔စုစညး္ရာ အိပ္မက္ဖူး မဂၢဇင္းတိုက္ေလးလဲပါပါတယ္။

ခရမ္းျပာျမင္းရိုင္းႀကီးစကားနဲ႔ေျပာရရင္ အိပ္မက္ဖူးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကဗ်ာဆရာေယာက္ရဲ႕ ဗုံးခိုက်င္းလဲျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့။

အဲဒီမဂၢဇင္းတုိက္ေလးမွာ ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္နဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ေန႔တာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အတူတူေနခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီကာလက ဝန္ထမ္းေတြကိုလဲ အတင္းၾကပ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဆရာႀကီး ဂ်က္လို တကၠသိုလ္က ဆရာတပါးလဲ ရုံးဆင္းခ်ိန္မွသာ ေရာက္ လာတတ္တာမို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာေမာင္ေအာင္ပြင့္တို႔သာ တိုက္မွာ အေနမ်ားၾကပါတယ္။

ကၽြဲကူးေရပါပဲသေဘာထားပါဗ်ာ။

အဲဒီကာလ ၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးကာလမွာမွ တိုုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မဂၢဇင္းထုတ္ေဝျဖစ္ခဲ့တဲ့က်ေနာ္တု႔ိမွာကလဲ ေငြေၾကးအေျခအေနက ေခါင္းပါးေနတဲ့ကာလပါ။ စာအုပ္ေတြျဖန္႔ခ်ိထားေပမယ့္ တိုင္းျပည္က ပ်က္သေလာက္ နီးပါးျဖစ္ေနတာမိုု႔ေငြေတြက ျပန္မဝင္ ဝင္တာေတြကလဲ ေခါင္းအကြဲကြဲ၊ အဲဒီ္္လို ကာလေပါ့ဗ်ာ။

မနက္ဆို က်ေနာ္တုိ႔စုရပ္ ေျမာက္ဥကၠလာပ ကဗ်ာဆရာယမုံအိိမ္ကေန ၿမဳိ႕ထဲ ကို ခ်ီတက္၊ တုိက္ကိုေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြလုပ္၊ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ညဘက္ ဘယ္ေနရာဘယ္သူ႔အိမ္မွာ အိပ္လာခဲ့ရမွန္းမသိတဲ့ ကိုပြင့္က ေမ်ာလြင့္လြင့္ ပမ္းလ်လ်နဲ ႔ေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ သူ က်ေနာ့္တို႔ကိုကူလုပ္ႏိုင္တာေလးေတြ ကူလုပ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိေပမယ့္ အိပ္မက္ဖူးကိုေရာက္လာတဲ့ စာေပကိစၥ စာမူကိစၥေတြကို ပါဝင္ပတ္သက္ေလ့မရွိတတ္ပါဘူး။ သူ႔စည္းနဲ႔ သူသာ ေနေလ့ရွိပါတယ္။

တေန႔ေတာ့ စာတိုက္ကေန ေရာက္လာတဲ့စာအိပ္ေတြတထပ္ႀကီးမွာ က်ေနာ္ဟာ “သို႔ ဦးပုရြတ္ဆိတ္”ဆိုတဲ့ နာမယ္နဲ႔ အိပ္မက္ဖူးကိုေပးလာတဲ့ စာတေစာင္ေၾကာင့္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ဘာလဲဟေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေပါ့။

အဲဒီလိုျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မဂၢဇင္းတိုက္ကိုစာေတြေရာက္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ နယ္ကစာမူေတြေမွ်ာ္သလိုမ်ဳိး သူလဲ ေမွ်ာ္ေနေလ့ရွိတဲ့ အကိုပြင့္က “ကိုခင္လြန္းေရ အဲဒီ့ဦးပုရြက္ဆိတ္ဆိုတာ က်ေနာ္ပါဗ်ာ …က်ေနာ့္ခ်စ္တဲ့ နန္းဆီက လာတဲ့စာပါဗ်ာ” တဲ့။

သူဟာ စာပြဲေပၚမွာထပ္ထားတဲ့စာအိတ္ေတြကိုယူမကိုင္ဘဲ က်ေနာ့္ေဘးမွာရပ္ရင္းေျပာလာတာပါ။ သူ႔မ်က္လုံးမွာေပၚေနတဲ့လြမ္းရိပ္ေတြကို ဖုံးဖိမရတတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။

ေၾသာ္ ပုရြက္ဆိတ္က ေမာင္ေအာင္ပြင့္ေယာင္ေ္ဆာင္၊ ေမာင္ေအာင္ပြင့္က ပုရြက္ဆိတ္ေယာာင္ေဆာင္ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ ပုရြက္ဆိတ္ကဗ်ာေတြထဲကလို ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္အျဖစ္ အိပ္မက္ဖူးမွာ သူဟာ ေရာက္ေနခဲ့တာမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ရပါတယ္။

က်ေနာ့္ကို ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၿပီး သူ႔ဇနီးဆရာမနန္းညြန္႔ေရႊ ဆီကိ စာကို မ်က္ရည္တလည္လည္နဲ႔ယူဖတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ စာကိုဖတ္ရင္း သက္ျပင္းေမာေတြခ်ခ်ေနတတ္တဲ့ သူ႔ပုံရိပ္ကို ခုတိုင္ျမင္ေနမိတုန္းပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္က ကိုပြင့္ကိုေမးမိ တာေပါ့။
“ကိုပြင့္ေရ ထမင္းစားၿပီးၿပီလားေပါ့”
ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ပုံမွန္ေမးခြန္းတခုကိုေျပာမိတာပါပဲ။
အဲဒီမွာ …ရုတ္ခနဲ နတ္က်သလိုတုန္ယင္သြားတဲ့ သူ႔ရုပ္ေရာ စိတ္ေရာကို က်ေနာ္ အံ့အားတႀကီးေတြ႔လုိက္္ရပါတယ္… ဒီ့ထက္ အံ့အားသင့္ဖုိ႔ေကာင္း တာက သူေျပာတဲ့စကားဗ်ာ ဘာလဲဆုိေတာ့…
“ကိုခင္လြန္းရယ္ … ခင္ဗ်ားဗ်ာ ဒီ ထမင္းဆုိတာႀကီးကို မသုံးစမ္းပါနဲ႔” တဲ့။

ေၾသာ္ …ျဖစ္ရေလ …ထမင္းဆုိတာႀကီးတဲ့လား။

ဒီေနရာမွာ တခုေျပာဖုိ႔လိုလာပါၿပီ။ အိပ္မက္ဖူးကို ထုတ္ေဝၾကတဲ့ေငြေၾကးက ကဗ်ာဆရာေနစိမ့္တို႔မိသားစုပါ။ ေငြေၾကးစီမံခန္႔ခြဲတာက ဆရာႀကီးဂ်က္က စီမံခန္႔ခြဲပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ကာယ ဉာဏ ဝါသနာ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ဘဝစိုက္ထူ ပါဝင္ပါတယ္။

မဂၢဇင္းအျဖစ္ရပ္တည္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕စားစရိတ္ကို မဂၢဇင္းက က်ခံပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လစာမယူၾကပါဘူး။ ေပးစရာလဲမရွိပါဘူး။ ေခတ္က ပ်က္ေနသေလာက္မဟုတ္လား။

ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကလဲ မဂၢဇင္းတိုက္ကိုခ်ီတက္လာခ်ိန္ဆိုရင္ လမ္းစရိတ္ေလး နဲ႔ ေန႔လည္စာ ထမင္းဖိုးေလးထည့္လာရုံပဲေငြက အိတ္ေထာင္ထဲပါတာပါ။ အပိုလဲမရွိတတ္ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ သင့္ေတာ့္ရာ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းဆုိင္ေလးတဆိုင္ဆိုင္ကို သြားရမွာမို႔က်ေနာ္က ဆရာပြင့္ကို(က်ေနာ္ ကိုပြင့္လို႔ပဲေခၚတာပါ) ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ေမးမိလိုက္ တာပါ။ (စိတ္ထဲမွာ ပုံမွန္လိုပဲ စားၿပီးေလာက္ၿပီလဲထင္ေနမိလို႔ပါ)

ကိုင္း ခုေတာ့ ဒီထမင္းႀကီးဆုိတာကို မသုံးစမ္းပါနဲ႔တဲ့။

အကိုပြင့္ေရ ဘယ္လိုမွမထင္ပါနဲ႔၊ ထမင္းႀကီးလုိ႔ မသုံးပါနဲ႔ဗ်ာလုိ႔ေျပာ လိုက္တဲ့အခ်ိန္က ကတုန္ကယင္အသံနဲ႔အတူ မ်က္လုံးအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ ဝဲလာရုံမက လိမ့္ဆင္းက်လာတာကိုပါ က်ေနာ္က ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္မိ ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ဆိုပါေတာ့ … ဒီလိုနဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေန႔ေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီ့ဟာႀကီးအစား ကမ္းနားဘက္ကေန စက္ေလွေတြနဲ႔တက္တက္လာတဲ့ အသီးအႏွံ႔ေတြကို (ကီလိုမာလကာသီးႀကီးေတြ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာ၊ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာေတြကို) ေန့လည္စာအျဖစ္ ဝယ္စားျဖစ္ပါတယ္။

ကိုပြင့္ေရာက္မလာတဲ႔ေန႔ေတြမွာ က်ေနာ္က ေပါေခ်ာင္ေကာင္းထမင္း ဆိုင္ေလးေတြရွိရာကို တေယာက္ထဲရြက္တိုက္လို႔ေပါ့။

တခါတခါ ကိုယ္စားခါနီး ကိုယ့္စာေပသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ၂- ၃ ေယာက္ေရာက္လာရင္ေတာ့ အစီအစဥ္ေျပာင္းၿပီး လက္ဖက္ရည္ေလး ဘာေလးေလာက္ေသာက္ရတဲ့အခါမ်ဳိးလဲရွိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီ့ဟာႀကီးအခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ေလးလြန္ကာမွ ကိုပြင့္ေရာက္လာရင္လဲ က်ေနာ္က အရင္လုိေမးခြန္းေဟာင္း ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုပြင့္ တခုခု ၿပီးခဲ့ၿပီလားေပါ့။

သူကလဲ က်ေနာ့္ကို ကိုခင္လြန္းေရာ ခင္ဗ်ား တခုခုစားၿပီးၿပီလားဗ်ာလို႔ ေမး တတ္ ပါတယ္။

ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တခုခုေတြနဲ႔ၿပီးခဲ့ၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ တခုခုေတြမက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

က်ေန္ာတို႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြက “အဲဒီ့ဟာႀကီး” အတြက္မွ် မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ယုံၾကည္ခ်က္ကို ကိုင္စြဲၿပီး ရပ္ခံႏိုင္သမွ် ရပ္ခံတုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတာပါ။
ဒါဟာပုံျပင္လဲမဟုတ္၊ အလြမ္းဇာတ္နာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကံထားတာလဲမဟုတ္။
အဲ့ဒီ့ ေလထဲမိုးထဲ မုန္တိုင္းထဲက လိႈင္းအလူးအပုတ္ဒဏ္ကိုခံၾကရမွာ ဒီေန႔ နံမည္ေက်ာ္ဆရာတပါးျဖစ္တဲ့ ( အဲဒီ့တုနး္က ကေလာင္အားယူခါစ ) ကိုေတာက္ေခၚ ေနေဇာ္ႏိုင္လဲ ပါတတ္ပါတယ္။ (သူ႔အေၾကာင္းကလဲ ေရးစရာေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။)

ထားေတာ့ အဲဒါေတြ ကိုယ့္ရင္ထဲကိုယ္ နက္နက္တူးဆြၿပီး သတိရတတ္ေတာ့ က်ေနာ္ သတိရလြမ္း္ဆြတ္မိသြားပါတယ္။
ကေ်နာ္ မ်က္ရည္က်ပါတယ္။
က်ေနာ္လြမ္းပါတယ္။
က်ေနာ္ အေလးျပဳပါတယ္။ ဦးညႊတ္ပါတယ္ အကိုပြင့္ခင္ဗ်ာ

အကိုပြင့္ေျပာတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညစာ စားပြဲႀကီး က်င္းပႏိုင္တဲ့တေန႔ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးတယ္။

အင္း မၾကာခင္ မၾကာခင္နဲ႔ ၂၀၁၇ ဆိုရင္ မၾကာခင္ဆုိတဲ့စကား က်ေနာ္တိ႔ုေျပာခဲ့ၾကတာ အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ပါေပါ့လားအကိုပြင့္ေရ

သင့္ခ်စ္ရဲေဘာ္
ညီ-ခင္လြန္း
၁၁၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၆
ညေန – ၅ း ၃၅