>
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အသံမ်ား
ဥတၱရမြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၀၈
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာေရးကို အားလံုး လိုလားၾကပါသည္။ စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္မွာလည္း ၾကာလြန္းလွပါၿပီ။ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ အဆံုးသတ္ေရးအတြက္ တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ နည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ အဖဲြ႔အစည္းေပါင္းစံု၊ ေနာက္ဆံုး သံဃာေတာ္မ်ားပါမက်န္ ပါ၀င္လာၾကသည္မွာလည္း အထင္အရွားပင္။ အမ်ားလိုလားေနၾကသည့္ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္သို႔ ဦးတည္ ခ်ီတက္ၾကရာ၀ယ္ အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးေရး၊ ညီညြတ္ေရးသည္ အလြန္အေရးႀကီးေၾကာင္း အၿမဲလိုလို ၾကားေနရသည္။ အခုေရာ က်ေနာ္တို႔ တကယ္စည္းလံုးၾကၿပီေလာ?
ျပည္နယ္လား၊ တိုင္းလား
ျမန္မာႏိုင္ငံေျမပံုကို ျပန္ၾကည့္ပါက ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ႐ွမ္းျပည္နယ္၊ ခ်င္းျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္၊ ရန္ကုန္တုိင္း၊ မႏၱေလးတုိင္း၊ မေကြးတိုင္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ တနသၤာရီတိုင္း၊ ပဲခူးတိုင္း စသည္ျဖင့္ ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္း ၁၄ ခု ရွိပါသည္။ နာမည္တစ္ခုစီကို ေသေသခ်ာခ်ာရြတ္ၿပီး အာ႐ံုမွာ ေတြးၾကည့္လိုက္ပါ။
ျပည္နယ္ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ‘တုိင္း’ထက္ ေသးငယ္ေသာ ေဒသ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားမ်ား ေနထိုင္ရာေဒသဟု အလိုအေလ်ာက္ မ်က္စိမွာလည္းေပၚလာ၊ စိတ္ထဲမွာလည္း ထင္ေနရသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္လို႔ ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ရာ၊ ရန္ကုန္တိုင္းလို႔ ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ား ေနထိုင္ရာ စသည္ျဖင့္ အာ႐ံုမွာ အလိုလို ေပၚလာသည္။
အဲဒီမွာကိုက မွားေနၿပီ။ တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္ဟု ဆိုျခင္းအားျဖင့္ အႀကီးႏွင့္အငယ္၊ ေတာင္ေပၚႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ အစဲြကို ျဖစ္ေစသည္။ ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္း ၁၄ ခု အစား ျပည္နယ္ ၁၄ ခု ဟူ၍သာ သတ္မွတ္သင့္ပါသည္။
ႏိုင္ငံသား လား၊ တိုင္းရင္းသား လား
အမွန္စင္စစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေနရာေဒသအားလံုးတြင္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုအနည္းအမ်ား ေရာေႏွာ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္မွာ အားလံုးသိၾကပါသည္။ ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္၌ ကခ်င္လူမ်ိဳး အပါအ၀င္၊ ကုလား၊ ဗမာ၊ ရွမ္း၊ တရုတ္၊ လီဆူး စသည္ျဖင့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။
တေန႔က မိတ္ေဆြတစ္ဦးေျပာတာကို မွတ္မိေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဖိတ္၍ ဗမာခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကို သြားလည္မိေသာအခါ အျပင္၌ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးးေသာ ဗမာမ်ားစြာကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္ဟု အံ့ၾသစြာေျပာျပသည္။
အလားတူပင္ ခရစ္ယာန္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၌ ေတြ႕ဖို႔ ခဲယဥ္းမည္၊ အျပန္အလွန္အားျဖင့္လည္း အတူတူပင္ ျဖစ္ပါမည္။ ဒါကေတာ့လည္း မထူးဆန္းပါ၊ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခြင့္ဟူေသာ အခြင့္အေရး လူတိုင္းမွာ ရွိၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။
သို႔ရာတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ ဗမာႏွင့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား အတူေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ကာ အလုပ္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ေလာ?
၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ျမႏွင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရဘက္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ တို႔ ၂ ဦးၾကား ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပဲြကို ေလ့လာၾကည့္ပါ (ဒီေနရာမွာ သြားၾကည့္ႏိုင္သည္)။ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္အဆင့္ ေဆြးေႏြးပဲြ ျဖစ္ပါသည္။ ၉ မိနစ္နီးပါးၾကာ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတို၌ မည္သူက သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းၿပီး၊ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး မည္သို႔ သေဘာထားသည္ကို မွန္းဆႏုိင္ပါသည္။
တုိင္းျပည္က မၿပိဳကြဲေသး၊ အခ်င္းခ်င္း ကဲြေနတာ ၾကာၿပီဟု ထင္္ပါသည္။ ထင္ထင္ ရွားရွား မဟုတ္ေပမယ့္လည္း အေျခအေနမ်ားက ကြဲရန္ မသိမသာ ဖန္တီးေပးခဲ့သလို ျဖစ္ေနသည္။
တရုတ္ႏိုင္ငံကို ၾကည့္ပါ၊ သူတို႔မွာ လူမ်ိဳးစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ကို “မင္း ဘာလူမ်ိဳးလဲ”ဟု ေမးပါက ‘တရုတ္’ဟုသာ ေျဖမည္ျဖစ္ၿပီး ‘ကြမ္းတံု’ ‘ဖူးက်န္႔’ ‘ယူနန္’လို႔ ေျဖမည္ မဟုတ္ပါ။ ‘တရုတ္’ ေျပာလိုက္႐ံုႏွင့္ ထိုသူသည္ တရုတ္ျပည္၏ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸာယ္ေပၚလြင္ေနပါသည္။ လူမ်ိဳးအရ ထိုသူသည္ ကြမ္းတံု သို႔မဟုတ္ ဖူးက်န္႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္မူ သူက ‘ကခ်င္’ ငါက ‘ဗမာ’၊ သူက ‘ကရင္’ ငါက ‘ရွမ္း’ စသျဖင့္ ႏိုင္ငံအတြင္းအတူေနထိုင္ၾကေသာ ‘ ျမန္မာ’ ဟုု မျမင္ႏိုင္ဘဲ လူမ်ိဳးစဲြ၊ ေဒသစဲြ ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာလွၿပီ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ေနရသည့္ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းမ်ားလည္း ရွိေတာ့ ရွိေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးအတြက္ မေကာင္း၊ အက်ိဳးမျဖစ္ႏိုင္ပါ။
တိုင္းသူ ျပည္သား တသားတည္းလား
တဆင့္တက္၍ ေဆြးေႏြးခ်င္ေသးသည္။ မည္သူမဆို ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာသူ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရား၀င္ေနထိုင္လာသူ အားလံုး ‘ျမန္မာႏိုင္ငံသား’ ျဖစ္သင့္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာေသာ တရုတ္၊ ကုလားမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားသားဟု သတ္မွတ္ေနျခင္းသည္လည္း မွားသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ မ်ားစြာေသာ တရုတ္၊ ကုလားတို႔သည္ ယေန႔အထိ ‘ျမန္မာႏိုင္ငံသား’ မျဖစ္ေသးဘဲ ‘ႏိုင္ငံျခားသား’ အေနျဖင့္သာ ရွိေနရသည္။ ထုိသူမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပညာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ တိုင္းျပည္အေရး တို႔သည္ သူတို႔အတြက္မဟုတ္၊ သူတို႔ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ဟု ထင္မွတ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုေၾကာင့္ သူတို႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမွာ စီးပြားေရးလုပ္ သို႔မဟုတ္ ႏိုင္ငံံျခားထြက္ဖို႔ သာ႐ွိေတာ့သည္။ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမြး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပညာကိုသင္၊ သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ မည္သည့္ဘက္ကမွ မပါ၀င္ႏိုင္ဘဲ ေဘးေရာက္၊ အေ၀းေရာက္ကုန္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံအတြက္ ဆံုးရႈံးးမႈ တရပ္ပင္။
အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ထိုသူမ်ား၏ ရင္ထဲမွာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းေျပာသလို ‘ ဆူး’ တစ္ေခ်ာင္း ထပ္ေပါက္လာပါသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို မၾကာေသးမီက ေရာက္လာေသာ ရွမ္းျပည္နယ္မွ လူငယ္တစ္ဦး၏ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ခံစားခ်က္ကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ
“ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့့္ က်ေနာ္က ႏုိင္ငံျခားသားမွတ္ပံုတင္နဲ႔ပဲ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ မဟုတ္သလို ခံစားရတယ္။ လူမ်ိဳးကေတာ့ တရုတ္ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ တရုတ္ျပည္ဆိုလည္း က်ေနာ္နဲ႔ မဆိုင္သလိုပဲ၊ က်ေနာ့္အတြက္ ႏုိင္ငံမရွိသလို ခံစားမိတိုင္း ဖီလင္ငုပ္တယ္ အစ္ကိုရ . . . ” ဟု ထိုလူငယ္က ေျပာျပခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကိုခ်စ္ၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသားဟု သတ္မွတ္ထားခံရသည့္ တရုတ္ႏွင့္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိလိမ့္မလဲ။ သူတို႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္မည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား အစြမ္းအစမ်ား မ႐ိွႏိုင္ဘူးလား။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈကို တရုတ္၊ အိႏၵိယလူမ်ိဳးတို႔အေပၚ အျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေနသည္မွာလည္း မမွန္ဟု ထင္ပါသည္။ နဂိုကမွ ကြဲေနသည္ကို ထပ္ခဲြသလို ျဖစ္ေနသည္။
ကိုယ္ေတြ႔ ကိုယ္ေတြ႔
ဟိုးယခင္ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုမွာ အလုပ္ လုပ္ေနစဥ္တုန္းက ပင္ပန္းလြန္းသည္၊ လုပ္အားခနည္းသည္ဟု အၿမဲေတြးၿပီး မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနစဥ္၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ရင္ဖြင့္ျပေသာအခါ သူက “စားေသာက္ဆိုင္ေတြက အားလံုးအတူတူပါပဲ၊ သူေဌး ကိုပဲ အျပစ္တင္မေနနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘာာသာ ရုန္းထြက္ႏိုင္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားပါ” ဟုေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေသးသည္။
မွန္ပါသည္၊ ဒုကၡေရာက္တိုင္း ျပင္ပအေျခအေန၊ အျခားသူမ်ားကိုခ်ည္း အျပစ္မတင္သင့္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားၿပီး ရုန္းထြက္ဖို႔သာလိုပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္ၿပီးေအာ္ေနရံုျဖင့္ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားႏိုင္ပါ။
Evolution ဆင့္ကဲဲျဖစ္စဥ္သီအိုရီအရ ေျပာင္းလဲေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြစြာ သို႔မဟုတ္ အေျပာင္းအလဲႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ျပဳျပင္ေနထိုင္သြားႏုိင္သည့္ သတၱ၀ါသည္သာ ႐ွင္သန္က်န္ရစ္မည္ျဖစ္သည္။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ ျဖစ္ေပၚလာရန္ ႀကိဳးပမ္းေနရာတြင္ ျပင္ပႏိုင္ငံမ်ား၏ ေထာက္ခံမႈ၊ ကူညီမႈတို႔မွာ အေရးႀကီးေသာ္လည္း အကယ္စင္စစ္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုပါ၀င္သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား၏ ပါ၀င္ျဖည့္ဆည္းႏိုင္သည့္ အင္အားသည္ ပိုမိုႀကီးမားပါသည္။ ထိုအင္အားကို မစည္းရံုးႏိုင္ မစုစည္းႏိုင္ေသး၍သာ ျဖစ္ေနသည္။
ေမးခြန္းလား၊ အေျဖလား
ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ခရစ္ယာန္ သင္းအုပ္ဆရာ အတူတကြ ရင္းႏွီးစြာမိတ္ဖဲြ႕ ေဆြးေႏြးဖလွယ္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား?
ဗမာႏွင့္ကခ်င္၊ ကရင္ႏွင့္ဗမာ စသျဖင့္ အတူတူ လက္တဲြ တုိင္ပင္ေဖာ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား?
တရုတ္ ႏွင့္ ကုလား ျမန္မာႏိုင္ငံအေရးအတြက္ မေဆြးေႏြးႏိုင္ဘူးလား?
အားလံုးျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အလုပ္တစ္ခုေဆာင္ရြက္ရာ၌ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ အဖဲြ႔အစည္း အစဲြမ်ားကို ေမ့ထားၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသာ ဦးတည္ထားလ်က္ ဖြင့္ထားေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္ သေဘာထားႀကီးစြာ၊ စိတ္႐ွည္စြာ၊ ရင္းႏွီးစြာျဖင့္ ေဆြးေႏြး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၿပီဆိုလွ်င္ အျခားဘာလုပ္လုပ္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါ။
ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနကို ဖန္တီးႏိုင္ရန္ အနာဂတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လိုအပ္ေသာ လမ္းစဥ္ႏွင့္ နည္းလမ္းမ်ားကိုလည္း ခ်မွတ္ေပးရန္လိုအပ္ပါသည္။
အကယ္၍ အားလံုးကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ တစ္ခုတည္းတစုတည္း မျမင္ႏိုင္ေသးဘဲ လူမ်ိဳးအစြဲ ေဒသအစြဲျဖင့္ ဗမာ၊ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ႐ွမ္း၊ တရုတ္ ၊ ႏုိင္ငံျခားသား၊ ေတာင္ေပၚ ေျမျပန္႔ စသျဖင့္ ျမင္ေနေသးသေရြ႕၊ ေနာက္ထပ္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ငါ့ျမင္းငါစိုင္း ေနရင္ေတာ့ျဖင့္ . . . ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
