သက္ရွိပန္းခ်ီ – အပုုိင္း (၇)
ေမာင္တူး
ဇူလုုိင္ ၂၈၊ ၂၀၁၃
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ၅ ႏွစ္ေျမာက္ ေဒါင္းခြင္ ဗဟိုစစ္ေရးျပအခမ္းအနား |
ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းက်ဥ္းေလး။ မိုးေမွ်ာ္ငရုပ္သီးခင္း၊ ရံုးပတီနဲ႔ခရမ္းသီးခင္းေတြ ေတြ ့ရမယ္။ ဒီကေက်ာ္ရင္ ဘားတုိက္ကိုျမင္မယ္။ ဒီေနရာက သံလြင္ျမစ္ေဘးေပါ့။ အနားက သစ္ပင္ၾကီးေတြကို ခုတ္လွဲ။ ျပီးေတာ့ ဘားတိုက္ေတြေဆာက္ခဲ့ျပီးျပီ။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၂၀၄-၂၀၅ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုုိ႔ေနာက္တန္းျပန္ နားေနခ်ိန္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပါ။
ျပည္တြင္းစစ္
…….
ရွားပါးပြင့္ေပါက္
ေတာပိေတာက္ကို
ဘားတိုက္ေဆာက္ဖို႔ ခုတ္လိုက္ၿပီ။ ။
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
ဘားတုိက္ေဘးမွာ သခြားစင္။ စင္က လက္ခုပ္တေဖါင္ေက်ာ္ ျမင့္တယ္။ ဒီစင္ကုိ ထြန္းထြန္းဦး ေဆာက္ ထားတာ။ သူက အရပ္ေတာ္ေတာ္ ရွည္တယ္။ အရပ္ရွည္သူက ေဆာက္ထားတဲ့ စင္ဆိုေတာ့ ျမင့္သပါ့။ ထြန္းထြန္းဦးက က်ေနာ္တုုိ႔ တပ္ရင္းမွာ ေဆးမွဴး။ ေနာက္ ဗဟိုေရာက္ သြားတယ္။ သူက မႏၱေလးက။ မွတ္မွတ္ရရ သခြားပင္က တပင္တည္း။ ဒါေပမယ့္ ပင္စည္ကေတာ့ ၾကီးတယ္။ သခြားသီးၾကီးေတြက တေပ ေလာက္ရွည္သလို တုပ္တုပ္ၾကီးေတြ။ အလံုး ရာနဲ႔ခ်ီသီးေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ အကင္းေတြလဲ အမ်ားၾကီး။ စင္ကလဲ အက်ယ္ၾကီးဘဲ။ သ ခြားညြန္႔ေတြက အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ စင္ကို ထပ္ခ်ဲ ့ျပီးရင္း ခ်ဲ႕ေနရတာ။ ရဲေဘာ္္ေတြ ထမင္းစားတိုင္း ငါးပိရည္ခ်က္နဲ႔သခြားသီးအျမဲပါတယ္။ အသီးေတြကလဲ ကုန္ကုိ မကုန္ဘူး။ ေျပာခဲ့ျပီး ပါပေကာ။ သခြားစင္ကလဲ လမ္းေဘးမွာ။ က်ေနာ္တုုိ႔ရဲ့ ေနာက္ဘက္ ေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ့ တပ္ရင္း ၆၀၁ က ဖထီးတုုိ႔၊ ကိုတိုက္ေမာင္းတုုိ႔၊ ကုိေအာင္ဒင္တုုိ႔၊ ကုိခင္ေဇာ္တုုိ႔ ဆင္းလာၾကရင္လဲ ခူးစားၾကတယ္။ မကုန္ဘူး။ ေဘးဘက္ တပ္ရင္း ၂၁၆ က ကိုထြန္းလွတုုိ႔ ဦးမွတ္ၾကီးတုုိ႔၊ ကုိဥာဏ္ထြန္းတုုိ႔အားလံုးပါဘဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ရဲေဘာ္အားလံုး ခူးစားၾကတယ္။ မကုန္ ဘူး။ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က ကိုေမာင္ေမာင္ၾကီးတုုိ႔၊ ဆရာတင္လွတုုိ႔ဗလတ ဗဟိုလံုျခံဳေရးတပ္က ရဲေဘာ္ေလးေတြလဲ လာခူးစားၾကတယ္။ သခြါး ပင္ တပင္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တခုလံုး စားမကုန္ဆုိသလို။
မွတ္မွတ္ရရ။ ဒီသခြားပင္ဟာ စိုက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တုုိ႔ေက်ာင္းသား တပ္ရင္း ၂၀၄-၂၀၅ စိုက္ခင္းက တပ္ရင္းနဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ထားတာ။ အဲ့ဒီမွာ စိုက္ဘုုိ႔မ်ိဳးေစ့ေတြလွမ္းရင္းက ဘားတိုက္ေဘးမွာ အေစ့က်ေပါက္လာတာ။ တပင္တည္း။ ေပါက္စကတည္းက အလြန္ သန္တယ္။ ၀ါးကပ္ကာ လိုက္တယ္။ အညႊန္႔ေတြ အမ်ားၾကီးထြက္။ စင္ထိုးေပးလိုက္ရ၊ ေနာက္ပိုင္း အညႊန္ ့ေတြ တေဖြးေဖြး ပိုထြက္လာ၊ စင္ ခ်ဲ ့ရင္း ခ်ဲ႕ရင္းက အၾကီးၾကီး ျဖစ္သြားတာ။ သခြားတပင္ထဲနဲ႔စင္တစင္ျပည့္သြားျပီး အလံုးေရ ေထာင္ခ်ီသီးသြားတာ။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေဒါင္း ခြင္က က်ေနာ္တုုိ႔တပ္ရင္း ၂၀၄- ၂၀၅ မွာပါ။
သခြားစင္ကိုၾကည့္ရင္း အိမ္ကိုသတိရလာဘူးတယ္။ အိမ္ဆိုတာက ေမ့ထားတာပါ။ ရည္းစားကုိလဲ ေမ့ထားခဲ့။ ငါတုုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြနဲ႔လယ္သမား အလုပ္သမားျပည္သူေတြကုိ မဆလဦးေန၀င္းစစ္တပ္က ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာ လမ္းေတြေပၚမွာ ပစ္ခတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါကို ငါတုုိ႔ လက္စားေခ်ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က တကိုယ္လံုး အျပည့္ရွိေနခ်ိန္။ က်ေနာ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုုိ႔ တပ္ရင္းက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္အားလံုး။ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ အားလံုး။ အေမ အေဖနဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိခဲ့တာ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ကဆို ၆ ႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီေပါ့။ အခုဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေဖလဲ ဆံုးပါျပီ။ ေမေမက ေဒၚျမသန္းပါ။ ေမ ေမလဲ ေလျဖတ္ျပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏုုိင္ေတာ့ပါ။ အမ အကို ညီမေတြ မေတြ ့ရတာ အခု ၂၅ ႏွစ္ ရွိပါျပီ။
ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္မက္ရင္ေတာ့ သူတုုိ႔ေပၚလာၾကပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေဖနဲ႔ေတြ႔တာ ခနခန။ က်ေနာ္ သူငယ္တန္းကစျပီး ရန္ကုန္ တိုင္း သံုးခြျမိဳ ့မွာေနခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာအထိေပါ့။ က်ေနာ့္အေဖက စပါးဒိုင္မွဴး။ ကုန္သြယ္ေရး ၁ မွာလုပ္တယ္။ ရာထူး တက္ အလုပ္ေျပာင္းရေတာ့ ရန္ကုန္ ငမိုးရိပ္၊ သံလွ်င္ (တညင္) ေက်ာက္တန္း၊ ခရမ္းနဲ႔သံုးခြျမိဳ ့ေတြမွာ ေျပာင္းေနရတယ္။ က်ေနာ့္ကုိ သံလွ်င္ျမိဳ႕၊ ဦးဖိုးသိန္းလမ္းမွာေမြးတယ္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၃၁ ဗုဒၶဟူးေန ့(၁၃၂၈ ခုႏွစ္ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန ့) ေမြးပါတယ္။ ေနာက္ခရမ္းျမဳိ႕ကုိ ေျပာင္း။ က်ေနာ္ ငါးႏွစ္သား ေက်ာင္းေနေတာ့ သံုးခြျပန္ေရာက္ေပါ့။ က်ေနာ္တုုိ႔အိမ္မွာ သစ္ပင္မ်ိဳးစံုစိုက္တယ္။ သခြားစင္လဲရွိေတာ့ တပ္ရင္းမွာ ငွက္ဖ်ားမိလို ့နားေနရခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ တပ္ရင္းက သခြားပင္ကုိၾကည့္လိုက္ အိမ္ကသခြားပင္ကုိ သတိရလိုက္ေပါ့။
● ငွက္ဖ်ား
ငွက္ဖ်ားဟာလဲ ေက်ာင္းသားေတြအဖို ့ၾကံဳရတဲ့ ရန္သူၾကီးပါဘဲ။ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ခဲ့ ဖမ္းခဲ့ ေထာင္ခ် ႏွိပ္စက္မ်ဳိးစံုနဲ႔ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေန၀င္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေစာေမာင္၊ သန္းေရႊ၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္ ့နဲ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ရန္သူၾကီးေတြ ျဖစ္သလို၊ ငွက္ဖ်ားဟာလဲ ရန္သူၾကီးပါဘဲ။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဗဟို ေဆးရံုမွာ ဗဟိုေကာ္မတီ အတြင္းေရးမွဴး တဦးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ ျမင့္ခ်ိဳက အသံတိုးတိုးနဲ႔ငွက္ဖ်ားအေၾကာင္း ရွင္းျပဘူးတယ္။ “ကိုေမာင္တူးေရ။ ငွက္ဖ်ားဟာ ျခင္ကလာတယ္။ ျခင္ကိုက္မခံနဲ႔ ျခင္ေထာင္ေထာင္ အိပ္။ အားမနည္းေစနဲ႔အိပ္ေရး၀ပါေစ။ ၀မ္း မခ်ဳပ္ ေစနဲ႔ပံုမွန္စား အိပ္ေရး၀ေအာင္အိပ္ပါ။”လို ့ ဆိုတယ္။ ေရကုိ ၾကိဳေသာက္ရမယ္ ဆိုတာလဲ ပါေသး။ ဘယ္ရမလဲ ေတာထဲေတာင္ထဲ ျခင္ေထာင္က ဘယ္ရွိမလဲ။ ျခင္ေတြကိုက္။ ေရကိုၾကိဳေသာက္ဘုုိ႔လဲ အျမဲတမ္းမလြယ္ဘူး။ ေျပာခဲ့ပါျပီေကာ။ တခါတေလ တိုက္ပြဲၾကာရွည္ ေနရင္ စမ္းေခ်ာင္းေရေတာင္ သြားခပ္လို႔မရ။ ရတဲ့ေရေတြ ေသာက္ၾကရတာမ်ိဳးေလ။ ျဖစ္ပါျပီ။ ငွက္ဖ်ား။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ရန္သူေတာ္ ငွက္ဖ်ား။ ခ်မ္းျပီးတုန္ေနျပီ။ ကိုယ္ပူရွိန္ကလဲ အျမင့္ဆံုး။ ဘာမွလဲ စားမရ။ စားသမွ် အန္တယ္။ ေရပဲ ေသာက္လို႔ရတယ္။ ေစာင္အထပ္ထပ္ ျခံဳထားတာေတာင္မွ ဘားတုိက္ေဒါင့္မွာ အိပ္ရင္းက ဟီးဟီးထ ခ်မ္းေနတယ္။ ေဆးမွဴးက ကြီနင္း ၂ လံုး၊ ပါရာစီတေမာ့ ၂ လံုး၊ တက္ထရာ ဆိုက္ကလင္း ၂ လံုး တျပိဳင္ထဲေသာက္ခုိင္းတယ္။ ဒါမ်ဳိး တေန ့၃ ၾကိမ္ေသာက္ရတယ္။ ေဆးတၾကိမ္ေသာက္ျပီးတာနဲ႔ ျပင္း လုိက္တဲ့ေဆး။ နားထဲမွာ ၀ီေခၚေနတဲ့ အသံက ၂၄ နာရီျမည္ေနတယ္။ ေဆးရဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ နားထဲမွာ အဲသည္လို ျမည္ေနတာပါ။ မွိန္း လိုက္၊ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္။ ႏိုးလိုက္။ ဒီမွာ အိပ္မက္မက္ျပီ။
အေမက က်ေနာ့္ကုိ ၀က္အသည္းဟင္းနဲ႔ေကြၽးေနတယ္။ အိမ္ကထမင္း၀ိုင္းမွာ။ က်ေနာ္က စားတယ္။ အငမ္းမရ။ ေပ်ာ္ေနတယ္။ အေမ နဲ႔ျပန္ေတြ ့ေနတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကုိ ရဲေတြ၀ိုင္းျပီ။ က်ေနာ္က လက္ေတာင္မေဆးပဲ အိမ္ေအာက္ကိုေျပးဆင္းတယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ေနာက္ေဖး ေျမာင္းထဲမွာ၀ပ္ေနတယ္။ ရဲေတြက အိမ္ထဲ၀င္တယ္။ က်ေနာ္ ထြက္ေျပးျပီ။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္ဖမ္းေနတာေလ။ ေျပး။ ေျပး။ ေျပး။
ဒီမွာပဲ အိပ္ေနရာက လန္႔ႏိုးတယ္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ စစ္ဘားတိုက္မွာ ျပန္ေရာက္ေနျပီ။ မဟုတ္ေတာ့ပါလား။ အိမ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွာလဲ အေမ။ ေအာ္ အိပ္မက္ မက္ေနတာပဲ။ ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားေတြပါ။ အိပ္မက္ထဲမွာ သံုးခြျမိဳ ့ကုိ ျပန္ေရာက္ လိုက္။ ေမာ္လျမိဳင္။ မုဒံုမွာ ပုန္းခဲ့တာေတြ။ ေနာက္ ေတာလမ္းခရီးျဖတ္ျပီး မြန္နယ္ေျမကို ေရာက္သြားလိုက္။ ကရင္နယ္ေျမ ေရာက္လိုက္။ တိုက္ပြဲေတြလဲ အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္လိုက္ေပါ့။ ျဖစ္ျပီးခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြကို ျပန္မက္တာပါ။ တေန ့ေတာ့ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေကအင္န္ယူ တပ္မဟာ ၆ နယ္ေျမထဲ တိုက္ပြဲတခုကုိ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
အခ်ိန္က ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း၊ ရန္သူေတြလာေနတယ္။ က်ေနာ္တုုိ႔က ကရင္ျပည္နယ္၊ ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးျမိဳ ့နယ္၊ က်ိဳက္ဒံုျမိဳ ့နယ္ခြဲမွာ ရွိတဲ့ အဇင္းရြာအ၀မွာ ပစ္က်င္းေတြ အရွည္ၾကီးတူးျပီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုုိ႔ဘက္က ေကအင္န္ယူ၊ ျပည္သူ ့ျပည္ခ်စ္တပ္၊ မြတ္စ လင္တပ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္။ ၂၀၄၊ ၂၀၅၊ ၂၀၆ နဲ႔၂၁၆ တုုိ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္တုုိ႔ တပ္ ၂၀၄-၂၀၅ ကို တပ္ရင္းမွဴး ကိုၾကည္၀င္း၊ ဒုတပ္ရင္းမွဴး ဆရာေက်ာ္ေဆြ၊ ကုိထြန္းထြန္းတုုိ႔ ကြပ္ကဲတယ္။ လာပါျပီ။ ရန္သူေတြ။ ေတာတိုးသံၾကားရတယ္။ ေန႔လည္ မြန္းတည့္မွာပဲ။ ေနာက္မွ သိရ တာက ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီး အေျခစိုက္ ခလရ ၃၂ ေရးနဲ႔မုဒံု အေျခစိုက္ ခလရ ၆၁ နဲ႔၆၂ တပ္ေတြတဲ့။ သံုးရင္းေပါင္းေပါ့။ သူတုုိ႔လာတာ အင္အားမ်ားတယ္။
● ဒိုင္း ဒက္ဒက္ဒက္ … ဒိုင္းဒိုင္းဒိုင္း ဒက္ဒက္ဒက္
(ပေရာ္ဟဲလီး) ဆိုတဲ့ ကရင္ဘာသာနဲ႔ေအာ္သံၾကီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ပေရာ္ဆိုတာ ဗမာလူမ်ိဳးလို ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဟဲ = လာတယ္။ ပေရာ္ဟဲလီးဆိုေတာ့ ဗမာေတြလာျပီေပါ့။ ကရင္စစ္သားေတြက အစိုးရတပ္ေတြကို ဗမာတပ္လို႔ေခၚျပီး အစိုးရတပ္သားေတြ လာရင္လဲ ပေရာ္ဟဲလီး။ ပေရာ္ေထာ့လီးဆိုျပီး ေအာ္ၾကပါတယ္။ ေသနပ္ေတြ ပစ္ကုန္က်ျပီ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ေရွ ့ကင္းကေန ရန္သူဆုိတဲ့ ေအာ္သံၾကီးနဲ႔အတူ ဒိုင္းဒိုင္း ဒက္ဒက္အသံေတြ က်ေနာ္တုုိ႔ဘက္မွာ ညံကုန္ပါတယ္။ ေက်ာင္း သားတပ္ေတြ ေရွ႕ကုိလဲ အစိုးရ စစ္ေၾကာင္း တိုး၀င္လာကုန္ျပီ။ ေသနပ္သံေတြ ညံကုန္ျပီ။ တုိက္ပြဲေတာ့ စပါျပီ။ က်ေနာ္တုုိ႔က ေနရာယူ ပစ္က်င္းထဲက ပစ္ေတာ့ ပုိျပီးသက္သာတယ္။ ရန္သူကေတာ့ က်လိုက္တာ အတုန္းအရုန္း။ သစ္ပင္က်ိဳးက် ေနတဲ့ေပၚ ေမွာက္ခံုၾကီး ျဖစ္ေန သူေတြလဲ ၂ ဦးေလာက္ေတြ ့ရတယ္။ ေျမျပင္ေပၚမွာေတာ့ တပံုၾကီး။ ခန ျငိမ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္နက္ၾကီးေတြနဲ႔စပစ္လာတယ္။ လက္နက္ၾကီးေတြဟာ က်ေနာ္တုုိ႔ေရွ ့မွာလဲ က် တယ္။ ေနာက္ကို ေက်ာ္ျပီးေတာ့လဲက်တယ္။ လူေတြ တည့္တည့္ကုိေတာ့မက်။ ဒါကလဲ ရန္သူ အထိနာေနတာမို႔ ပစ္ခ်က္ေတြ လြဲတယ္လို႔ မွတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ေသြးေအးေအးနဲ႔သာပစ္ရင္ က်ေနာ္တုုိ႔မလြယ္ဘူး။ အစိုးရ စစ္ သားေတြဟာ ေနာက္တၾကိမ္ တက္လာျပန္တယ္။ လည္စီး အျပာေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုုိ႔ပစ္ၾကျပန္ျပီ။ ေသကုန္ၾကျပန္ျပီ။ ေနာက္တသုတ္ လည္ စည္းအ၀ါနဲ႔တက္လာျပန္ျပီ။ က်ေနာ္တုုိ႔ပစ္ၾကျပန္ျပီ။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကြ ….
ေကအင္န္ယူကြ ….
ျပည္သူ ့ျပည္ခ်စ္တပ္က …..
မြတ္ဆလင္တပ္ကြ ….
အစိုးရစစ္သားေတြဟာ ဘာကမွ် ျပန္မေအာ္ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ လည္စီးအနီနဲ႔အဖြဲ ့ေတြ တက္လာ၊ က်ေနာ္တုုိ႔ကလဲ လက္နက္ငယ္ လက္နက္ၾကီးေတြနဲ႔ပစ္ခ်။ ဒီအဖြဲ ့လဲ လန္ထြက္ကုန္ျပီး အတုန္းအရုန္း က်ကုန္ျပန္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တုုိ႔တက္ရွင္းေတာ့ သူတုုိ႔အေလာင္း ေတြကို တြင္းၾကီးေတြထဲမွာ ျမွဳပ္သြားပါတယ္။ ေသနတ္ေတြကိုေတာ့ ျပန္သယ္သြားၾကပံုပဲ။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တုုိ႔ဆက္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ၾကားေတြထဲမွာ ၀ွက္ထားတဲ့ ေသနတ္ေတြကုိ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သိမ္းဆည္းရမိလိုက္တယ္။
တုိက္ပြဲျပီးခါနီး ရန္သူက ဆုတ္ပစ္ ပစ္တယ္္။ သူတုုိ႔ပစ္တဲ့ ခြင္းဗံုးေတြဟာ က်ေနာ္တုုိ႔အေပၚ တည့္တည့္နီးပါးက်တာေတြ ရွိလာတယ္။ သူတုုိ႔ေနာက္နည္းနည္းဆုတ္လိုက္မွာ ပစ္မွတ္က က်ေနာ္တုုိ႔အေပၚ တည့္သြားပံုဘဲ။ ၂၁၆ က ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကုိ လက္နက္ၾကီးစ မွန္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔ လက္မွာ သူ ဒါဏ္ရာရသြားျပီ။ သိလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ။ က်ေနာ့္ေနာက္က ပိေတာက္ပင္ကုိလဲ ခြင္းဗံုးသီး လာထိတယ္။ အဲသည္မွာ လက္ နက္ၾကီး ကြဲျပီး အစေတြဟာ က်ေနာ္တုုိ႔အေပၚ က်လာတယ္။ ငံု႔ျပီး ၀ပ္ျပီး ေရွာင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစတစကေတာ့ က်ေနာ့္ လက္ ေမာင္းကို ေဖါက္သြားတယ္။
ပထမ လက္ေမာင္းၾကီးေလးလာျပီး ေနာက္ပိုင္း လွဳပ္မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမ့ဲ တိုက္ပြဲ ျငိမ္တဲ့အထိ ေစာင့္ျပီးမွ ေဆးရဲေဘာ္က လာၾကည့္တယ္။ ခဲ အစတစဟာ ညာလက္ေမာင္းေရွ ့က၀င္ ေဘးဘက္ေဖါက္ျပီး မထြက္ဘဲ လက္ေမာင္းအ၀မွာ တစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ညွပ္နဲ႔ဆြဲထုတ္။ ပတ္တီးစကို ေဆးစိမ္ျပီး ထိုးထည့္ ကုသေပးတယ္။ ခဲဆိပ္ေျဖေဆး ယမ္းဆိပ္ေျဖေဆး သေဘာ ေဆးေတြ ထို္းျပီး အိ္ပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားသူပုန္ဘ၀ ပထမဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုး ရခဲ့တဲ့ ဒါဏ္ရာပါ။ ေနာက္တပတ္ၾကာ က်ေနာ္ ့ လက္ေမာင္း ဒါဏ္ရာ ခ်ဳပ္ရုိးျဖည္ေတာ့ ေရွ ့တန္း အထူးကုေဆးအဖြဲ ့ လာၾကည့္တယ္။ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ ဦးေဆာင္တယ္။ ဆရာမ ေဒါက္တာစင္သီယာက က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းက ခ်ဳပ္ရိုးကုိ ကပ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္ျဖတ္ေပးခဲ့တယ္။
အဇင္းတုိက္ပြဲ (၁၉၉၁) မွာ ေက်ာင္းသားတပ္က က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ၂ ဦးဒါဏ္ရာ ရတယ္ေပါ့။ အက်အဆံုးေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မယ္လ၊ ၀မ္ခ၊ မာနယ္ပေလာတိုက္ပြဲေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆံုးခဲ့ ပါတယ္။ သူ ့မတိုင္မီ ေစာထတိုက္ပြဲ၊ ေနာက္ ဒါးခြင္တိုက္ပြဲ၊ ကရင္နီနယ္ေျမ ေနာင္လံု ေတာင္ကုန္း တိုက္ပြဲ၊ ၂၀၁၂ -၁၃ မွာဆိုရင္လဲ ကခ်င္နယ္ေျမ တိုက္ပြဲေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ က်ဆံုးခဲ့ၾကပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဖြဲ ့စည္းခဲ့တာ ၂၅ ႏွစ္တာ ရွိပါျပီ။ ဒီကာလအတြင္း က်ဆုံး၊ ေသဆုံး၊ ထိခုိက္ ဒဏ္ရာရ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ရွိျပီး။ ဒါဏ္ရာရသူ ၄၀၀ ေလာက္နဲ႔ က်ဆံုးေသဆံုးခဲ့သူ ၆၀၀ ေက်ာ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန ့၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံု ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ လြမ္းဆြတ္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားထု အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးနဲ႔လူအခြင့္အေရး တုုိ႔ အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ က်ဆံုးခဲ့သူ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ အေပါင္းကုိ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။
“ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအတြက္ ေရွ ့တန္းတေနရာ အသက္ေပးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတုုိ႔ရယ္။ ဦးညႊတ္လို ့ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ ဒို႔ မ်ားရလို႔ အိမ္ယာေျမကိုျပန္ၾကတဲ့အခါ ဆီးၾကိဳေနမယ္ မင္းတုုိ႔မိဘေမာင္ႏွမေတြ။ ဒို႔မ်ား ဘယ္လိုရွင္းျပရမယ္။
ဒို႔မ်ား ဘယ္လို ေျပာျပရမယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ေဆြးရင္း မ်က္ရည္၀ဲ” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အဆိုေတာ္ စမ္းစမ္းျမင့္ရဲ့ သီခ်င္းေလးကို ရြတ္ဆိုေနမိပါေတာ့တယ္။ ။