ဂ်ဴနီယာ၀င္း – မုတ္ဆိတ္ေမၾး အေရးေတာ္ပုံ ဴပဇာတ္ – ဇာတ္သိမ္း

>

The Ballad Of Hairy Joe – by Sol Panitz
မုတ္ဆိတ္ေမြး အေရးေတာ္ပုံ ျပဇာတ္ – ဇာတ္သိမ္းပိုင္း
ဂ်ဴနီယာ၀င္း (ဘာသာျပန္သည္)

ဇာတ္ေဆာင္မ်ား

ဂ်ိဴ(ေခၚ)ဂ်ိဴးဇက္ပါလ္းမား ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕သား အဓိကဇတ္ေကာင္
ရက္ဘက္ကာ ဂ်ိဴ၏ ဇနီး
စေလတာ ဖစ္ခ်္ျမိဳ႕မွ စတိုးဆုိင္ပုိင္ရွင္
ဒါဗီပရီရာ(ေဒးဗစ္) အသက္ ၁၁-၁၃ႏွစ္ အရြယ္ ဆမ္ပရီရာ၏သား
ဆမ္ပရီရာ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕သားတစ္ဦး
ဘရားသားထရပ္စ္ ဖစ္ခ်္ျမိဳ႕မွဘုန္းေတာ္ၾကီး

ျမိဳ႔ေနလူုအမ်ားစု၏ အလိုကို ဆန္႔က်င္ျပီး၊ အမ်ားႏွင့္မတူ တမူထူးျပီး မုတ္ဆိတ္ေမြးထားမ္ိသည့္အတြက္ ဂ်ဳိးပါမား တေယာက္ကို လူအမ်ားက ၀ိုင္း၀န္း အႏိုင္က်င့္ၾကသည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ ထုိအခါတြင္ ဂ်ဴိတို႔ ေမာင္ႏွံတို႔ ဖိႏွိပ္မႈမ်ဳိးစုံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ၾကရေတာ့သည္။

အခန္း ၅

သီခ်င္းဆုိသူ။ ။ဂ်ဴိပါးလ္မားအတြက္ ျမိဳ႕တံခါးေတြပိတ္ကုန္ျပီ

မင္းက ငါတုိ႕နဲ႕မတူရင္ ငါတုိ႕မင္းကုိ အလုိမရွိပါ

ေဟာဒီ အျဖစ္ စတင္ခဲ့ပုံကုိ

မင္းက တခ်ိဴ႕လူေတြကုိ ဘာေျပာမလဲ။

(အသံ။ ။လွည္းေမာင္းသံေနာက္ခံမွာေပၚလာ)

ဂ်ဴိ။ ။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေရာက္ျပီ။ လဲီယိုမင္စတာကိုသြားျပီး သံေတြ သြား၀ယ္မယ္။

ဒါေပမယ့္ ဖစ္ခ်္ဘတ္ကုိသြားတဲ့ လမ္းမကုိ ေရာက္ေတာ့..

ပရီရာ။ ။ ေဟး … ဘယ္သူလဲကြ။

(အသံ ။ လွည္းေမာင္းသံရပ္သြား)

ဂ်ဴိ။ ။ ရဲမင္းၾကီး ပါလား။ ဆမ္ပရီရာ (အသံကုိျမွင့္၍) မဂၤလာနနက္ခင္းပါ ဆမ္။

ပရီရာ။ ။ စကားနည္းနည္း ေျပာရေအာင္။ ဆင္းခဲ့ပါဦး။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ လီယုိမင္စတာကုိ သြားစရာရွိတယ္ ခင္ဗ်။

ပရီရာ။ ။ ခဏေလးပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ အင္း..

( အသံ။ ဂ်ဴိ ခုန္္ဆင္းသံ)

ဂ်ဴိ။ ။ ဘာေျပာမလုိ႕လဲ ခင္ဗ်။

ပရီရာ။ ။ အမွန္ကုိေျပာရင္ေတာ့ က်ဴပ္တေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ တျမိဳ႕လုံးက လူေတြပါ ပါတယ္။

တခ်ဴိ႕ေကာင္ကေလးေတြဆ္ုိရင္ ေဟး… က်ဴပ္ သူတုိ႕ကုိ ေခၚျပမယ္ … သူတုိ႕က က်ဴပ္ေလခ်ြန္ျပီး အခ်က္ျပမွာကုိ ေစာင့္ေနၾကတယ္။

(အသံ။ လက္ျဖင့္ ေလခႊ်န္လုိက္သံ)

ဂ်ဴိ။ ။လမ္းတဖက္က လူႏွစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာတယ္။ ျပီးေတာ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဆုိင္ထဲက ထြက္ လာတဲ့တစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ တစ္ခုခု ပါလာတယ္။ သူက မနက္ေစာေစာေနေရာင္ေအာက္မွာ တစ္ခုခုကုိ ကုိင္လာပုံရျပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေတာင္ က်ိန္းသြားတယ္။

ပရီရာ။ ။ ခင္ဗ်ား ဒီလမ္းလာမယ္ဆုိတာ သိပုံပဲ။ ငါတုိ႕က ေစာင့္ေနတာေပါ့။

ဂ်ဴိ။ ။ အခုေတာ့ သူတုိ႕လက္ထဲ ဘာလဲဆိုတာ သိျပီ။ အုိး … ၾကီးမားလုိုက္တဲ့ ကပ္ေၾကးၾကီး ပါလား။ (အသံ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္) ဆမ္ … က်ဴပ္ကုိ ဒီလုိလာျပီး မၾကိဳးစားပါနဲ႕ဗ်ာ။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖုိ႕ ေျပာလုိက္ပါ။

ပရီရာ။ ။ ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြေတြကို ေျပာလုိ႕ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ငါတုိ႕က မင္းမုတ္္ဆိတ္ရိတ္ဆုိင္မွာ ကုန္မယ့္ ပုိက္ဆံေတြကို သက္သာေအာင္လုိ႕ပါ။ ငါတု္ိ႕က ငါတု္ိ႕အလုပ္လုပ္မယ္၊ မင္း ဘာမွ မဆုံးရႈံးေစရပါဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒါ ဥပေဒကုိလုိက္နာတဲ့ နည္းလားခင္ဗ်ာ။

ပရီရာ။ ။ ေဟာဒီ ငါ့မိတ္ေဆြေတြက လူေကာင္းသူေကာင္းေတြပါ။ သူတို႕က ရပ္ရြာအေရးကိစၥေတြရဲ႕ ေကာင္းရာေကာင္းက်ဴိးုကုိ ထမ္းရြက္ေနၾကသူေတြပါ။ ဘာဥပေဒမွ မညိစြန္းတဲ့ အရာေတြကို လုပ္ကို လုပ္ရမွာပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဆမ္ … ထိခုိက္ေအာင္ လုပ္တာက်ေတာ့ေရာဗ်ာ။

ပရီရာ။ ။ အုိး … မလုပ္ပါဘူး။ ညွပ္ရုံကေလးပါ။ တစ္မိႏွစ္ေလာက္ကေလးပါ။ ခင္ဗ်ား ေအးေအးေဆးေဆးသာ ေနစမ္းပါ ဂ်ဴိ။

ဂ်ဴိ။ ။ ခင္းဗ်ားတုိ႕ … သူေျပာတာကို နားေထာင္ရင္ အမွားလုပ္တာပဲ။ မင္းတုိ႕ကုိ ငါ ဘာမ်ား လုပ္မိလုိ႕လဲ။ ငါ လုပ္ခဲ့သလား။ ငါလွည္းဆီ ျပန္သြားပါရေစ။ ျပႆနာ ရွင္းသြားပါ၇ေစ။

ပရီရာ။ ။ ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ သူ႕ကုိခ်ဴပ္ထား …

(အသံ။ ။ တုိက္ခုိက္ၾကသံ၊ထုိးသံ ၾကိတ္သံ ကေနာက္ခံမွာေပၚေန)

ဇတ္လမ္းေျပာသူ။ ။သူ႕လည္ပင္းမွာ သူတုိ႕လက္ေတြ ၀ုိင္းရံလုိ႕

သူ႕ဒူးေခါင္းကုိ ေနာက္က တစ္ေယာက္က ရုိက္ေတာ့

သူလဲက်သြားျပီ။ ေမွာက္က် သြားရွာျပီ။

သူ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ …

တင္းမာ ေခါင္းမညြတ္ … အကူအညီမဲ့ …

(အသံ။ ။ကပ္ေက်းညွပ္သံ)

ဇတ္လမ္းေျပာသူ။ ။ကပ္ေၾကး အသြားကထက္ထက္

ကပ္ေၾကးအသြားႏွစ္ခုရဲ႕ ဖြင့္လုိက္ ပိတ္လုိက္

သံမဏိဓားသြား နွစ္ခု ဟစိ ဟစိ …

(အသံ။ ။ေနာက္ခံမွာ ကပ္ေၾကးအသြားသံ ညံေန)

ဇတ္လမ္းေျပာသူ။ ။ကပ္ေက်းကို ကုိင္ထားတဲ့ လက္က

လူ႕ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုကုိ ဆုတ္ကုိင္ထား

ထုိခႏၶာနဲ႕ ဆက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာက တင္းမာျပီး မာေၾကာပါ့။

အုိ ဘယ္လုိမွ သဘာ၀မက်ပါဘူး …

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ … …

(သံျပိဳင္ ။ အေ၀းမွ တေဟးေဟး ႏွင့္ ဟစ္ေၾကြးသံ)

ဇတ္လမ္းေျပာသူ။ ။သြက္လက္ျပီး နာက်င္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ အမွတ္ရစရာ

အဲဒီ ေ၀းေဟးေဟး သီခ်င္း

ရူးသြပ္သြားတဲ့ ျမိဳ႕က

ကေလးဆန္တဲ့ သီခ်င္းေပါ့။

(ဂီတ။ ။ သံျပိဳင္ ဟစ္သံက ဇာတ္လမ္းေျပာသူေနာက္မွာ တိမ္၀င္သြား၊ ေနာက္ခံမွာေတာ့ ရွိေနဆဲ။)

ပရီရာ။ ။ (ျပန္၀င္လာ) မင္းတုိ႕ ဘာ ေစာင့္ေနၾကတာလဲ။ ဘာ ေစာင့္ေနၾကတာလဲကြ။ ငါ ဘာအေမြးမွ ေလထဲ လြင့္လာတာ မေတြ႕ပါလား။

ဇတ္လမ္းေျပာသူ။ ။အုိး … ရုတ္တရက္ဆုိသလုိပဲ

မည္ကဲ့သို႕ လုပ္လုိက္သည္ မသိ

သူ လြတ္ေျမာက္သြားျပီ။

သူ႕သားရဲ႕ ဓါးက သူ႔အက်ီအိတ္ထဲမွာ ရွိတယ္

အဲဒီဓါးေပါ့ ေသခ်ာ ေသြးထားတာ

အခု သူ႕လက္ထဲမွာ …

ပရီရာ။ ။ ဓါးကို လႊတ္ခ်လုိက္စမ္း။ ေတာ္ျပီ။ ေတာ္ျပီ။ ခ်ထားလုိက္။

ဂ်ဴိ။ ။ (ေမာဟုိက္စြာ…) ခင္ဗ်ား သူတို႕ကုိ မေျပာမခ်င္း….

ပရီရာ။ ။ ခင္ဗ်ား..ဓါးကုိ ခ်မလား၊ က်ဴပ္ ပစ္လုိက္ရမလား။ က်ဴပ္ တကယ္ေျပာေနတာ ဂ်ဴိ။

ဂ်ဴိ။ ။ သူတို႕ကုိ ဖယ္ခုိင္းလုိက္ပါ။ ဒါဆုိ ျပီးျပီ။

ပရီရာ။ ။ ဂ်ဴိ ဓါး …

ဂ်ဴိ။ ။ ဒါ ငါ့သားရဲ႕ ဓါးကြ။

ပရီရာ။ ။ဒါကို သက္ေသအျဖစ္ ငါယူထားမယ္။ ဓါးကုိ ခ်လုိက္ပါ။ ဖစ္ခ်္ဘတ္ရဲကုိ တုိင္ရမယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ သူတုိ႕ထပ္ျပီး မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး ဆ္ုိတာ ခင္ဗ်ား အာမခံသလား။ ခင္ဗ်ားက က်ဴပ္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြျဖတ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးရင္ေတာ့ က်ဴပ္ကုိ အရင္ပစ္လုိက္ပါ။

ပရီရာ။ ။ ငါ ကတိ တည္ပါတယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ေကာင္းျပီ။

(အသံ။ ။ဓါးေျမၾကီးေပၚက်သြားသံ)

ဂ်ဴိ။ ။ ဆမ္ … ခင္ဗ်ားဟာ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႕ မသိထားပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္

တကယ္ပဲ ခင္ဗ်ားက ရယ္စရာေကာင္းတဲ့လူပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သာ အရမ္းစိတ္မဆုိးဘူး ဆုိရင္ ဒါဟာ ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ ရယ္စရာအျဖစ္ဆုံး ျဖစ္သြားမွာပဲ။

ပရီရာ။ ။ ေနာက္ လွည္႕ပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ကၽြွန္ေတာ္ ဘာ အျပစ္ လုပ္သလဲ။

ပရီရာ။ ။ ေသေစလုိတဲ့ လက္နက္နဲ႕ အျပစ္မဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြကို တုိက္ခုိက္မူ။

ဂ်ဴိ။ ။ (အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ အလြန္ရယ္စရာေကာင္းတာေၾကာင့္ ဂ်ဴိမွာ မထိန္းႏိုင္ပဲရယ္။ ရယ္လုိက္ေသာအသံမွာ ရူးသြပ္သြားမတတ္ပင္ ျဖစ္လာကာ တေျဖးေျဖးရယ္သံမွသည္ ငုိေၾကြးသံအျဖစ္ ေရာက္သြားသည္႕တုိင္ ျဖစ္သြား)

သီခ်င္းဆ္ုိသံ။ ။ (ဖုံးလႊမ္းသြား)

သူ႕ကုိ ေထာင္ထဲကို အလ်င္စလုိ ထည့္လုိက္ၾက

သူ ဘယ္ေတာ့ ေနာင္တရမလဲ

ဒါေပမယ့္ သူ႕မုတ္ဆိတ္က ရွည္သထက္ရွည္

ထူသထက္ ထူ

အခ်ိန္ေတြက ၾကာသည့္ထက္ ၾကာ။

(ဂီတ။ ။ဂီတာသံ ဆုံးသြား….)

အခန္း ၆

ဂ်ဴိ။ ။ ထပ္ ေျပာမယ္ … က်ဴပ္ အေျဖက … ႏုိး … ႏုိး … ႏုိး …

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္ ေခါင္းမာေနတုန္းပဲလား။ ဒဏ္ေငြက ၂ ေဒၚလာထဲပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒီ့ထက္ေလ်ာ့ေပးလည္း ငါ ေပးမွာမဟုတ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ေကာင္းျပီေလ။ ရွင္က မေပးဘူး ဆုိေတာ့ ဒီမွာ ေနရမွာေပါ့။ ေထာင္ထဲမွာ ေနသြားရ ေတာ့မွာေပါ့။

ဂ်ဴိ။ ။အုိ … ဒီ တျမိဳ႕လုံး အသိျပန္၀င္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ ေပါ့ကြယ္။ သူတုိ႕ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ မင္းေကာ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား။ သူတုိ႕က ငါ့ကုိ အသရည္ပ်က္ေအာင္ ေစာ္ကားမူနဲ႕ ဒဏ္ေၾကးေပးခုိင္းတာ။ သူတို႕ ၃ ေယာက္က ငါ့ကုိ ေဆာ္ၾကတာေလ။ ဆမ္ပရီရာရဲ႕ အစီအစဥ္ေပါ့။ မင္းက ငါ့ကုိ သူတ္ို႔ေရွ႕ ေလးဖက္ေထာက္ေစခ်င္လုိ႕လား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မေယာကၤ်ား၊ ကၽြန္မကေလးေတြရဲ႕ ဖခင္ဟာ အိမ္ကုိ ျပန္ေစခ်င္တာ ပါပဲရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ ေအာ္ ငါကေရာ မျပန္ခ်င္ဘူးလုိ႕ မင္းက ထင္ေနတာလားကြယ္။ ငါက ေဟာဒီ တုိက္ခုိက္မူေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနတာ မဟုတ္ဘူးကဲြ႕။ ေစာ္ကားမူတဲ့။ သူတုိ႕က ငါ့မုတ္ဆိတ္ေတြကုိ အဓိက ထားတာကဲြ႕။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အခုထိ ရွိေနေသးတာကုိး။ ဒါဆုိလည္း ရွင္ေထာင္က်ေနတာ ဘာေကာင္းတာ ရွိလုိ႕လဲ။ ကၽြန္မ ဆမ္ပရီရာဆီ သြားျပီး ပုိက္ဆံသြားေပးလုိက္ေတာ့မယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ မင္းကို ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴးိဇက္?

ဂ်ဴိ။ ။ မွတ္ထားစမ္း ရက္ဘက္ကာ။ ငါ အနည္းဆုံး ႏွစ္ ၄၀ ေလာက္ ထပ္ေနသြားဖုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ထား တယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ ေလးဆယ္ဟာ မင္းနဲ႕ငါၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႕ ကုန္လြန္ရေတာ့မယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကေလးကလား ဆန္လုိက္တာရွင္။ ရွင့္သားသမီးေတြက ရွင့္ကို အလုိရွိၾကတယ္ေလ။

ဂ်ဴိ။ ။ အခုု လုပ္တာ ငါ့အတြက္ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ မင္းအတြက္ေရာ သူတုိ႕ေလးေတြအတြက္ေရာ ပါ ပါတယ္။ ငါကေတာ့ မင္း မေန႔ညေနက သေဘာေပါက္သြားျပီလုိ႔ ထင္ခဲ့တာ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မက ရွင့္ကုိ ေဟာဒီလုိ ေနရာမ်ဴိးမွာ မေနေစခ်င္ဘူးေလ။

ဂ်ဴိ။ ။ နားေထာင္စမ္း … အခု ငါဟာ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕မွာ ရွက္ဖြယ္အေကာင္းဆုံး လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ငါ ဒီမွာ ဆက္ေနသြားမယ္ … သူတုိ႕ေကၽြးတာ စားျပီး ေနသြားမယ္ … သူတုိ႕ဒဏ္ေငြကို မရုပ္သိမ္းမခ်င္း၊ ငါနံမယ္ကုိ သူတို႕စာရင္းထဲက မထုတ္ပစ္မခ်င္း။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူတို႕ကလည္း ရွင့္လုိပဲ ေခါင္းမာၾကတယ္ရွင့္။

ဂ်ဴိ။ ။ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူတို႕အေဖကို ဘယ္ေတာ့ ေတြ႕ရမလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ အခ်ိန္မေရြး ဒီကုိ ေခၚလာခဲ့ပါ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒီကုိ ? ဒီေထာင္ထဲကုိ ? … ဂ်ဴိဇက္… စဥ္းစားပါဦးရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ သူတုိ႕က ဒီအေၾကာင္းေတြသိရင္ ဂုဏ္ယူၾကမွာပါ။ အုိး … မင္း သူတုိ႔ကို ရွင္းျပလုိက္ပါ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဘယ္လုိ … ဒီဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ ထင္သလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ တကယ္ေျပာတာပါ။ သိသင့္ပါတယ္။ ငါထင္ပါတယ္ … ေန႕ရက္ေတြ ရက္သတၱပတ္ေတြ ၾကာလာရင္ …

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မ မနက္ျဖန္လာမယ္။ ကၽြန္မ ရွင္ အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ စြပ္ျပဳပ္ယူလာမယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ မယူလာပါနဲ႕။ မင္း ဘာအစာ တစေတာင္မွ ယူမလာရဘူး။ ဒါကုိ မွတ္ထားပါ။ ေဟာဒီျမိဳ႕က ပုိက္ဆံနဲ႕ ငါ့ကုိ ေကၽြးပါေလ့ေစ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒါေပမယ့္ … ရွင့္အတြက္ ေကာင္းမြန္ျပီး အာဟာရရွိတဲ့ အစာ လုိအပ္တယ္။ ကၽြန္မ ရွင့္ကုိ သူတုိ႕ေကၽြးတာေတြ ရွင့္ကုိ စားဖုိ႕ ခြင့္မျပဳ…

ဂ်ဴိ။ ။ မင္းသာ လာခဲ့ပါ ရက္ဘက္ကာ။ မင္းပဲ လုိအပ္ပါတယ္။ မင္းဟာ ငါ့အတြက္ အလုိအပ္ဆုံး အာဟာရပါပဲ။

ဇာတ္လမ္းေျပာသူ။ ။ သဖန္းပင္ေလးက အေစာင့္တာ၀န္ကုိ ယူလုိ႕

ေထာင္ၾကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္က လမ္းေပၚမွာပါ

သူ႕ရဲ႕ေျခာက္ေသြ႕ အညိဳေရာင္သန္းေနတဲ့

သစ္ရြက္ကေလးေတြက လြင့္ပါးေန

ေဟာဒီ ေကာ္ေဇာ္ကမၺလာေျမေပၚကုိ

သူတုိ႕ေလးေတ ြခရီးႏွင္ေန

မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ညေလေပြက ရုတ္တရက္ အေ၀ွ႕

ဒါဟာ ေဆာင္းရာသီကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကိဳဆုိလုိက္ျပီ။

(သီခ်င္းသံ။ ။ဂီတာသံကတိမ္၀င္သြား။)

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင့္အတြက္ ဒီေစာင္ေတြေတာ့ လုိမယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ သူတုိ႕ငါ့ကုိ ေပးပါတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒါေတြက ဒီဟာေလာက္ မေႏြးဘူးေလ။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ မခ်မ္းပါဘူး။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မက ရွင္ အေအးမိသြားမွာကုိ စိတ္ပူေနရမယ္ေပါ့။

ဂ်ဴိ။ ။ ဘက္ကီရယ္ မလုပ္ပါနဲ႕။ ဒီေလာက္ စိတ္မပူပါနဲ႕။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္ ကၽြန္မဘက္ လွည္႕စမ္းပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါဘာျဖစ္လုိ႕…

ရက္ဘက္ကာ။ ။ လာစမ္း၊ လာစမ္း၊ လာစမ္း …

ဂ်ဴိ။ ။ ဘာျဖစ ္…

ရက္ဘက္ကာ။ ။လာပါ လွည္႕စမ္းပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ မင္းကုိၾကည္႕ပါျပီ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္ ကၽြန္မကုိ တည့္တည့္ မၾကည့္ဘူး။ ကဲ … ဘာ ဖုံးကြယ္ထားသလဲ။

ဟင္ … ရွင့္ကုိ ဘယ္သူ လုပ္လုိက္သလဲ။ ကၽြန္မကုိ ေျပာစမ္း ဂ်ိဴးဇက္။

ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္တာပါ။ ငါ ေခ်ာ္လဲျပီးေတာ့ … အဲဒါပဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ကၽြန္မကုိ ၾကည္႕ပါ။ ကၽြန္မကုိ ရွင္ ေျပာတာ အမွန္ေတြဆုိတာ ေျပာစမ္းပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒါမ်ဴိး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ေသခ်ာပါတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ေနာက္တခါ ထပ္မလဲက်ဘူးလုိ႕ ရွင္က ေသခ်ာေနတယ္ေပါ့။

ဂ်ဴိ။ ။ အုိ..အမွန္ကေတာ့..လဲက်တာ မဟုတ္ပါဘူး။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ကၽြန္မ သိသားပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ မေန႕က သူတုိ႕က အက်ဥ္းသားႏွစ္ေယာက္ ေခၚလာတယ္။ အိုး … ေမ့လုိက္ပါ။ ငါမွာထားတဲ့ စကၠဴနဲ႕ ေဘာပင္ပါလား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒီ အက်ဥ္းသားေတြက ဘာလုပ္ဖုိ႕လဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ စကၠဴ ဘယ္မလဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ကၽြန္မ အျဖစ္မွန္ကုိ မၾကားရမခ်င္း …

ဂ်ဴိ။ ။ အင္း … ဒီလုိပါ … သူတို႕က လူေကာင္းေတြပါ။ တကယ္ပါ။ ဆမ္ပရီရာက သူတုိ႕ကုိ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ဓါးနဲ႕ ဆပ္ျပာေပးလုိုက္တာကလဲြလုိ႕ေပါ့။ သူတို႕က ငါ့ကုိ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ခ်င္ၾကရာက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒီလုိေၾကာင့္ ရွင့္ဘယ္ဘက္မ်က္လုံးေအာက္မွာ ဖူးေရာင္ေနတာကုိး။

ဂ်ဴိ။ ။ သူတို႕လည္း ေရာင္ကိုင္းသြားပါတယ္ကြယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အိုး … ေက်နပ္စရာေပါ့ေလ။

ဂ်ဴိ။ ။ ကဲ ေပးစမ္းပါ … စာရြက္နဲ႕ ေဘာပင္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒီမွာ …

ဂ်ဴိ။ ။ေကာင္းျပီ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရက္ေတြ ရက္သတၱပတ္ေတြ ၾကာဦးမွာလားရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ သိပါတယ္ကြယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အခုဆုိရင္ ၃ ပတ္ နီးပါး ရွိျပီ။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာဦးမွာလဲ ရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းဆီက စာရြက္နဲ႕ ေဘာပင္ ေတာင္းတာေပါ့။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒါ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့အျဖစ္ေတြကို ခ်ေရးမလုိ႕ေပါ့။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ၂ေဒၚလာနဲ႕သာဆုိ ကၽြန္မတုိ႕ … (ရုတ္တရက္) ရွင္ ဘာလုပ္မယ္?

ဂ်ဴိ။ ။ မင္း မနက္ျဖန္လာရင္ ငါရွင္းျပမယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္… ကၽြန္မ ရွင့္ဆီကို တစ္ပတ္တစ္ခါပဲလာဖုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ျပီ။ ဒါမွ … ေဟာဒီအျဖစ္ ၾကီးတစ္ခုလုံး အဆုံးသတ္ရင္ သတ္သြားႏုိင္တယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့အစီအစဥ္သာ အလုပ္ျဖစ္ရင္… (စကားျဖတ္ေျပာ) မင္း ဘာေျပာတယ္္ဆိုတာ သိေကာ သိရဲ႕ လား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မ ေသခ်ာ စဥ္းစားျပီးျပီရွင့္။ ရွင္က ရွင့္ရဲ႕ဥပေဒသေတြအတုိင္း ရပ္တည္၊ ကၽြန္မက အဲဒါကုိ ဂုဏ္ယူေနမယ္။ တကယ္ပါရွင္ ကၽြန္မ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ဟာ မိသားစု တစည္းတလုံးထဲ ျပန္ျဖစ္ဖုိ႕ပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ မင္း မနက္ျဖန္လာရင္ …

ရက္ဘက္ကာ။ ။ (တင္းမာစြာ) ကၽြန္မ မလာဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒီမွာ … ဒါဟာ ခဲယဥ္းမွန္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက အဲဒီ ေနာက္တစ္ေန႕ကုိ ထပ္ေျပာဦးမွာပဲ။ အဲဒီ တစ္ေန႕ပါပဲကြယ္။ အမ်ားၾကီး မေတာင္းဆုိပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား။ မင္းလာမယ္လုိ႕ ေျပာစမး္ပါ။

(ဗုံသုိ႕မဟုတ္ဒရန္ တီးလုိက္သံ)

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္နဲ႕ မတန္ဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ အုိး… ေနာက္ရွိေသးတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဘာတုန္း …

ဂ်ဴိ။ ။ အင္း..မင္း မနက္ျဖန္လာရင္ မင္းအတြက္ မနက္စာပါယူခဲ့။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အခုေတာ့ ေထာင္စာကုိ ျငီးေငြ႕ျပီေပါ့ေလ။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းအတြက္ပါ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မအတြက္?

ဂ်ဴိ။ ။ အင္း … မင္း လာျပီး ျပန္သြားတဲ့အခါ … မင္း ေ၀ါ့ဆက္စ္စတာကုိ သြားေပးဖုိ႕ ငါေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲ ရွင့္။ ကၽြန္မတုိ႕ သိတာ ဘယ္သူရွိလုိ႕လဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒီမွာ သတင္းစာရွိတယ္ေလ။ ငါေရးထားတာကုိ သူတို႕ကုိ မင္းက သြားေပးေစခ်င္တယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မား … ကၽြန္မက တကမာၻလုံးကုိ ေၾကျငာမယ္လုိ႔မ်ား ရွင္က ထင္ေနသလား။

(အသံ၀င္သြား) ကၽြန္မမွာ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္လယ္ရယ္ ကေလးေတြရယ္ရွိတဲ့အျပင္ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖုိ႕၊ အိမ္သန္႕ရွင္းေရး ထိမ္းသိမ္းေရးစတာေတြ … ရွင္သိဖုိ႕ေကာင္းတာက ဒါ့အျပင္ ရွင္က …

(သီခ်င္းသံ။ ။သီခ်င္းတီးလုံးသံေပၚလာ..)

သီခ်င္းဆိုသူ။ ။ေထာင္ထဲကေန သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေပၚထြက္လာ

သူတို႕ေရးသားၾကတာေတြက ထြက္ေပၚလာ

ဂ်ဴိကေျပာေတာ့….ဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ

လြတ္လပ္ျခင္း တည္ျမဲသြားဖုိ႕ပါတဲ့။

(သီခ်င္းသံ။ ။တီးလုံးသံ)

အခန္း – ၇

(အသံ။ ။တံခါးေခါက္သံ)

ပရီရာ။ ။ ကၽြန္္ေတာ္က ဆမ္ပရီရာပါ။ ေဟာဒါက ဘုန္းေတာ္ၾကီး ထရပ္စ္။ မစၥစ္ပါးလ္မား ရွိပါလား။

(အသံ။ ။တံခါးဖြင့္သံ)

ရက္ဘက္ကာ။ ။ထုိင္ပါရွင္။

တရပ္စ္။ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က မၾကာပါဘူး။

ပရီရာ။ ။ ဒီလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ခင္ဗ်ားကုိ …

တရပ္စ္။ ။ ငါပဲ ေျပာလုိက္ပါ့မယ္ ဆမ္။

ပရီရာ။ ။ ေကာင္းပါျပီ ဘုန္းေတာ္ၾကီးခင္ဗ်ား။

တရပ္စ္။ ။ မစၥစ္ပါးလ္မား၊ ငါက မင္းကုိ အသိစိတ္ရွိတဲ့သူ၊ က်ဴိးေၾကာင္းဆင္ျခင္တတ္တဲ့သူလုိ႕ သိထားတာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းလုပ္ခဲ့တာေတြက ငါ့ကုိ ေတြေ၀သြားေစတယ္ကဲြ႕။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္းပါဦး ရွင္။

ပရီရာ။ ။ ဘာလုိ႕ ငါတုိ႕ပါလာေအာင္ လုပ္ရတာလဲ။ မစၥစ္ပါးလ္မား၊ ဖစ္ခ်္ဘတ္က ရဲအဖြဲ႔ရဲ႕ သေဘာအရ ေျပာရရင္….

ထရပ္စ္။ ။ ရဲေတြ ဘာေတြနဲ႕ သူ႕ကုိ ငါတုိ႕ မကုိင္တြယ္သင့္ဘူးကဲြ႕။ ဒီေန႕လာတာ မိတ္ေဆြေတြလုိ လာလည္တဲ့ သေဘာပါ။ အိမ္နီနားခ်င္း အခ်င္းခ်င္း လာလည္သလုိေပါ့ …

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ အဲဒါ သံသယ မရွိပါဘူးရွင္။

တရပ္စ္။ ။ အင္း … မင္း ေယာကၤ်ား …

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အုိး သူက အင္မတန္ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ သူေပါ့။

တရပ္စ္။ ။ အဲဒီလုိ ဆုိလုိ္တာ မဟုတ္ဘူးကြ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ (ေခါင္းမာစြာ) အုိး … သူက ခင္စရာ ေကာင္းပါတယ္ရွင္။

ပရီရာ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးခင္ဗ်ား … လုိရင္းကုိ မေရာက္ေတာ့ဘူး။

တရပ္စ္ ။ ။ ငါ ဆုိလုိတာက မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးျပီးေတာ့ ေျပာဆုိၾကရမယ့္ သေဘာပါ။

အခုဟာက … မင္း ေယာကၤ်ားက ယုတ္ညံ့ျပီး ဆဲဆုိထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကုိ ေရးေနတယ္ကြ။ သူ႕ဟာေတြက သတင္းစာေတြမွာပါျပီး စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ ေစာ္ကားေနတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္အတြက္ ေကာင္းတာေပ့ါရွင္။

တရပ္စ္။ ။ ငါ မင္းဆီက ဒီလုိ တုန္႕ျပန္လိမ့္မယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဘာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလဲရွင့္။

တရပ္စ္။ ။ ငါတို႕က ဒါကို တားဆီးခ်င္တယ္။ ဒီ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕ကေလးကုိ ဆန္႕က်င္တဲ့လုပ္ရပ္ကုိ တားဆီးခ်င္တယ္။ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ဒီလုိမ်ဴိး ေရးသားဖုိ႕ ဘာကိရိယာမွ ခြင့္မျပဳ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလုိေရးသားဖုိ႕ကိရိယာေတြကုိယူေပးတဲ့ ဘယ္သူ႕ကုိမဆုိ (ယင္းေနရာတြင္ေဆာင့္ေျပာ) အေရးယူမယ္။

ပရီရာ။ ။ အဲဒါမင္းပဲ မစၥစ္ပါးလ္မား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒါ ကၽြန္မဆီက ၾကားခ်င္တာလားရွင္။ (၎တုိ႕ႏွစ္ဦးအား ဦးတည္၍ေျပာ) ရွင္တုိ႕ ကၽြန္မေျပာတာ နားေထာင္ပါ။ ကၽြန္မ ေယာကၤ်ားဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ ဘာအျပစ္မွမရိွဘဲ အဖမ္းခံထားရတယ္ရွင့္ … အခုဆ္ုိရင္ ၇လ နီးပါးရွိျပီ။

အခု ရွင္တု္ိ႕က ကၽြန္မကုိလာျပီး ျခိ္မ္းေခ်ာက္ၾကျပန္တယ္။ ရွင္တုိ႕က မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္လုိ႕ ဆုိလုိက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မကုိ ဖမ္းေလ။ ဘယ္ျပစ္မႈနဲ႕ ဖမ္းမလဲ။ ကၽြန္မကုိေျပာပါ … ကၽြန္မ ဘာဥပေဒကုိ ခ်ဴိးေဖာက္ခဲ့သလဲ။ ဘယ္မလဲ … ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အေျခခံဥပေဒ။ ဘယ္မလဲ … ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳရဲ႕ တရားဥပေဒ။ အဲဒီမွာ ဆုိထားသလားရွင့္ … အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္က သူေရးခ်င္တာ မေရးရဘူးလုိ႕။ ရွင္တုိ႕ တယူသန္ျပီး လူတစ္ေယာက္ကုိ နာက်င္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မလုံေလာက္ေသးဘူးလား။ ဘယ္မွာမ်ား သူ႕သေဘာနဲ႕သူ မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတာကို မထားရဘူးလုိ႕ ဥပေဒရွိပါသလဲရွင္။

ပရီရာ။ ။ သူ အဖမ္းခံရတာ အျပစ္မရွိတဲ့သူေတြကို ဓါးနဲ႕ျခိမ္းေခ်ာက္လုိ႕ကြ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒါ ညာေျပာတာ … ရွင္တုိ႕သိပါတယ္။ သူေထာင္ထဲ ေရာက္သြားတာဟာ ဘယ္သူကမွ သူတပါးနဲ႔ ကြဲလြဲခ်င္တဲ့ သူ႕ဘက္က မရပ္တည္ခဲ့ၾကလုိ႕ပဲ။ မတူညီဘူး ဆုိတာ မေကာင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲရွင္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေနာက္ကုိ လုိက္တယ္္ဆုိတာဟာ တလမ္းတည္းအတုိင္း သြားရမယ္လုိ႕မွ မဟုတ္တာပဲရွင္။ ကၽြန္မ အခုေလ ဆုေတာင္းတယ္၊ ကၽြန္မ ေယာက်ၤားေလး ျဖစ္ပါေစ.။ ေဟာဒီဲတျမိဳလုံးကုိ လႊမ္းျခံဳသြားေလာက္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ အရွည္ၾကီးထားမယ္။ ကၽြန္မ တကယ္ေတာ့ မုတ္ဆိတ္ကို လုံး၀ သေဘာမက်ပါဘူးရွင္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အခု ဂ်ဴိးဇက္ ဘာ ဆုိလုိတယ္ဆ္ုိတာကုိ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ သေဘာေပါက္သြားျပီ…

သူ႕အခြင့္အေရးကုိ မရတာဟာ ေဟာဒီျမိဳ႕ကေလးမွာရွိတဲ့ လူေတြအားလုံးရ႕ဲ အခြင့္အေရးေတြ ဆုံးရွဴံးတာနဲ႕ အတူတူပဲ။ (ဗုံသုိ႕မဟုတ္ဒရန္ တီးလုိက္သံ) ေနာက္တစ္ခ်က္ရွိေသးတယ္ … လူၾကီးမင္းမ်ား ရွင္ … အကယ္၍ ရွင္တုိ႕က ကၽြန္မ ဂ်ဴိးဇက္ဆီသြားတဲ့အခါတုိင္း ရွာဖုိ႕ျပင္ဆင္ထားရင္ ကၽြန္မ တကုိယ္လုံးရွာ ဖုိ႕သာ ျပင္ထားပါ။ သူ႕အတြက္ စာရြက္နဲ႕ ေ၇းစရာ ရွိကုိရွိရမယ္။ ကဲ … ကၽြန္မ မငုိမိခင္ ရွင္တုိ႕သြားဖုိ႕ ေကာင္းျပီ။ ကၽြန္မ အၾကာၾကီးနဲ႕ အားရပါးရကုိ ငုိခ်င္ေနျပီ။

(သီခ်င္းသံ။ ။သီခ်င္းကဖုံးလြမး္သြားျပီးေနာက္..အသံေပၚလာ..)

အခန္း – ၈

ဂ်ဴိ။ ။ (တီးတုိးသံ) လွည္႕မၾကည္႕နဲ႕၊ ဆမ္က ၾကည္႕ေနတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ေနာက္ေရးဖုိ႕ စာရြက္ရွိေသးရဲ႕လား။

ဂ်ဴိ။ ။ (ရယ္လ်က္)..မုတ္ဆိတ္ေမြးရဲ႕သမုိင္း ဆုိပါေတာ့..။ ပီကာဆို၊ ေကာ့တ္၊ ဒီဆုိတုိ၊ ျပီးေတာ့ အဲဒဲီေခတ္က ဘုရားဖူးပရိသတ္ၾကီးေတြအားလုံး အားလုံးမွာ မုတ္္ဆိတ္ေတြရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းအေၾကာင္းေတြ၊ မင္းဘုန္းေတာ္ၾကီးထရပ္စ္နဲ႕ ဆမ္တ္ို႕ကုိေျပာခဲ့တာေတြ အမ်ားဆုံး ပါပါတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။အုိ … အဲဒါေတြ မေရးပါနဲ႕ရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ ရွဴး … မင္းျပန္တဲ့အခါ ဆမ္က မင္းရဲ႕ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ရွာလိမ့္မယ္။ အဲဒါကုိ ရွာပါေလ့ေစ။

တနာရီေလာက္ၾကာလုိ႕ ေမွာင္လာလိမ့္မယ္။ ငါ့ေရးထားတာေတြကို မင္းယူလာတဲ့ အိတ္အမည္းထဲကုိ ထည္႕ျပီး ေဟာဒီသံတုိင္ၾကားက ေအာက္ကုိ ပစ္ခ်လုိက္မယ္။ မင္းလာျပီး ေကာက္သြားေပေတာ့။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္.. ေဘာ့စတြန္က ကၽြန္မဆီ စာေရးတယ္ရွင့္။ သူတို႕က ရွင္ေရးတာေတြကုိ နယူးေယာက္ကုိ ပုိ႕ေပးလုိက္တယ္လုိ႕ ေျပာတယ္။

ဂ်ဴိ။ ။အိုး .. ေကာင္းလုိက္တာ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ မၾကာမီ အေေရွ႕ပ္ိုင္းတစ္ခုလုံး ရွင့္အေၾကာင္းေတြ ဖတ္ၾကေတာ့မယ္။

ဂ်ဴိ ။ အားတက္စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါထင္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ဆုိတာက အခုဆုိရင္ လေပါင္းမ်ားစြာ ရွိျပီပဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒါေတြ မစဥ္းစားပါနဲ႕ေတာ့ ရွင္။

(ဗုံသုိ႕မဟုတ္ဒရန္ တီးလုိက္သံ)..

အုိး ကၽြန္မရဲ႕ ဂ်ဴိးဇက္ … အျပီးသတ္ေရးေပေတာ့။

(သီခ်င္းသံ။ ။သီခ်င္းသံက်ယ္လာ။)

ဂ်ဴိ။ ။(တီးတုိးသံျဖင့္) အဆင္သင့္ပါပဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ကၽြန္မ အဲဒီေနရာမွာပဲ လာယူလုိက္ပါ့မယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ အခုအၾကိမ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဆမ္က သိပ္သကၤာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူက အျပင္က ျပဴတင္းေပါက္တည္႕တည္႕မွာ အေစာင့္တစ္ေယာက္ကုိ ခ်ထားတယ္။

၇က္ဘက္ကာ။ ။ဒါဆုိလည္းရွင္ ကၽြန္မကိုသာ ေပးလုိက္္ေတာ့။

ဂ်ဴိ။ ။အဲဒါက ပုိျပီး အႏၱရယ္ ….

ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူက ကၽြန္မ သယ္လာမယ္လုိ႕ စဥ္းစားမိမွာ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ သူက ညံ့လြန္းအားၾကီးတယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္၊ ကၽြန္မ သူ႕ကုိ လွည့္ၾကည္႕ေနလုိက္မယ္။ အင္း … ဟုတ္ျပီ။ ကၽြန္မ အဲဒါကို ေသခ်ာ ေခါက္သြားလုိက္မယ္။ အခုဆုိရင္ ဦးထုတ္ထဲ ေရာက္သြားျပီ။ ဦးထုတ္က ကၽြန္မ ဦးေခါင္း မွာေပါ့။ ဟုတ္ျပီ။ အုိး … စိတ္လွဴပ္ရွားစရာ ေကာငး္လုိက္တာ။

သီခ်ငး္ဆ္ုိုသူ။ ။အုိ အခုေတာ့ေလ.. ဒီျမိဳ႕ကေလးက နံမယ္ေကာင္းနဲ႕ ေၾကာ္ၾကားေနျပီ

သူတုိ႕ကေတာ့ ဂ်ဴိကုိ သူတုိ႕ရ႕ဲ နံမယ္ဂုဏ္က်က္သေရကုိ ညွဳိးႏြမ္းသြားေစသတဲ့

ဒီေတာ့ ဂ်ဴိကုိ ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကုိ ဖြင့္ေပးလုိက္ရျပီ

ဒါေပမယ့္ အဖုိးၾကီးဂ်ဴိက မေရြ႕ဘူးတဲ့ဗ်ား၊ လက္တစ္ဘက္ေတာင္ မေရြ႕ဘူးတ့ဲ။

အခန္း – ၉

(သီခ်င္းသံ။ ။ဂီတာသံအဆုံးသတ္သံ)

ပရီရာ။ ။ အခန္းတံခါး ဖြင့္လုိက္ျပီ။ ခင္ဗ်ား သြားႏုိင္ျပီ။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေစာင့္မယ္။

ပရီရာ။ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕မွ မင္းကုိ ဒီမွာ အလုိမရွိဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ေနရတာ ေကာင္းသားပဲ။ အစားအစာေတြက အေကာင္းဆုံး မဟုတ္ေပမယ့္လည္း … အင္း … တကယ္ေတာ့…

ပရီရာ။ ။ ဒါ အမိန္႕ကြ။ မင္း သြားေတာ့။

ထရပ္စ္။ ။ အဲဒါ မင္း လုိခ်င္တာ မဟုတ္လားကြ။

ဂ်ဴိ။ ။ အျပည့္အ၀ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

ပရီရာ။ ။ မင္းက သံတုိင္ေတြေနာက္မွာ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ ေနခ်င္ေသးလုိ႕လားကြ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒဏ္ေငြ ၂ ေဒၚလာက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။

ပရီရာ။ ။ မင္းေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ့္နံမယ္က စာရင္းထဲ ပါေနတယ္ဆုိ။

ပရီရာ။ ။ အဲဒါ ငါ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းနံမယ္ ငါျဖဳတ္တယ္ဆုိတာဟာ ဥပေဒကုိ ဆန္႕က်င္တာပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ (ရယ္လ်က္) ခင္ဗ်ားက…? ဥပေဒကုိ စုိးရိမ္တယ္ … ဟုတ္လား။

ထရပ္စ္။ ။ မင္းမွာ ငါ့ကုိ ဘာမွ ေတာင္းဆုိပုိင္ခြင့္ မရွိဘူး။ ရဲက မင္းကုိ လႊတ္ေပးတယ္ဆုိတာဟာ ေတာ္ေတာ္ သဘာေကာင္းလုိ႕ပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားဘူး။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သြားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႕။

ထရပ္စ္။ ။ မင္းဟာ ငါတုိ႕အားလုံးကုိ အပုပ္ခ်တဲ့ အေကာင္။ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕ဟာ လူရယ္စရာျမိဳ႕ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းက သားစဥ္္ေျမးဆက္ ဒုကၡေပးတဲ့ အေကာင္။ မင္းက အခုထိေတာင္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ ခုလုံးနဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ေလွာင္ေျပာင္ေနဆဲဲပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးခင္ဗ်ား … အခုဆုိရင္ ဘယ္သြားသြား အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာပဲ။

ထရပ္စ္။ ။ ဒီကိစၥ ဒီတင္ရပ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ခင္းဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတ္ပစ္မယ္ေပါ့။

ပရီရာ။ ။ မင္း ဒဲီကေန ထြက္မသြားဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္ေပါ့။

ဂ်ဴိ ။ ။ ေသခ်ာတာေပါ့။

ပရီရာ။ ။ ငါ မင္းကုိ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ ေမးမယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ဆမ္ေရ… ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့ကုိ ဒီေနရာမွာ ပစ္လုိက္ပါေတာ့။ ေဟာဒီ ႏွလုံးသားကုိေပါ့။ သတင္းစာေပါင္း ၆၉ ေစာင္ က ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသနတ္နဲ႕ ပစ္တဲ့သတင္းကုိေရးဖုိ႕ ေစာင့္ေနၾကေလရဲ႕။

ထရပ္စ္။ ။ မင္းက ေနမယ္ေပါ့။ မင္းလုပ္ရပ္ရဲ႕ ေနာက္က အက်ဴးိဆက္ကုိ စဥ္းစားပါဦး။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားခဲ့တာ ၁၂ လ ရွိပါျပီ။

ပရီရာ။ ။ မင္း ကုလားထုိင္ေပၚက မ ထ ရင္ ငါတု္ိ႕ မင္းကုိ မ ျပီး ထုတ္မယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ မတားပါဘူး ခင္ဗ်ာ။

ပရီရာ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေရ … ခင္ဗ်ား အကူအညီ လုိတယ္ဗ်။

ထရပ္စ္။ ။ ေကာင္းျပီ။

ပရီရာ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘက္က မ မယ္။ အသင့္ပဲေနာ္။

ထရပ္စ္။ ။ မ မယ္။

ပရီရာ။ ။ (အံၾကိတ္သံ) မ ျပီ။

(အသံ။ ။ လူႏွစ္ေယာက္၏ အားႏွင့္ မ သံ။)

ပရီရာ။ ။ မလႈပ္န႕ဲ ..

ထရပ္စ္။ ။ ေလးလုိက္တာ။

ပရီရာ။ ။ ေနာက္လက္မ အနည္းငယ္ေလာက္ဆုိ ရျပီ။ ကဲ … အခု ခ်မယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။(ရုတ္တရက္) အိုး ဂ်ဴိးဇက္၊ အိုး ဂ်ဴိးဇက္ … (၀င္လာသံ) … သူတို႕ ရွင့္ကုိ နာေအာင္ လုပ္သလားရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ ရက္ဘက္ကာေရ … ကုိယ္တု္ိ႕ ႏုိင္ျပီ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အုိး… လူေတြ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကတယ္ရွင့္။ ကၽြန္မကုိ ဖက္ထားတာ လႊတ္ပါေတာ့။

ဂ်ဴိ။ ။ ကဲ … ငါတုိ႕ အိမ္ျပန္ၾကစုိ႕ရဲ႕။ အရင္ဆုံး ေရေႏြးေႏြးေလးနဲ႕ ခ်ိဴးမယ္။ ျပီးရင္ အိမ္ထမင္း ဟင္းေလးစားမယ္၊ ျပီးရင္…

ရက္ဘက္ကာ။ ။ အုိး… အရင္ဆုံး လုပ္ရမွာက ေဟာဒီမုတ္ဆိတ္ေမြးေပါ့ရွင္။ ကၽြန္မ ရွင္မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ဓါးကုိ ေန႕တုိင္း ေသြးေနပါတယ္ရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ မင္း ဘာေျပာတာလဲ ဆိုတာ သိရဲ႕လားကြယ္။ ငါတုိ႕ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ ခရီးျပီးဆုံးျပီးေနာက္မွာ.. စဥ္းစားစရာက … ေဟာဒီမုတ္ဆိတ္ဟာ ငါတစ္ဦးတည္း ပုိင္ဆုိင္တာ မဟုတ္ဖူးဆုိတာကို နားလည္ရမယ္ကြဲ႕။ အခုေတာ့ မရိတ္ပါနဲ႕ဦးကြယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ နုိင္ငံတုိင္းက လူေတြဟာ ေဟာဒီ မုတ္ဆိတ္ေမြးကုိၾကည့္ဖုိ႕ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အကယ္၍ ငါက ရိတ္ပစ္လုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာျဖစ္သြားမလဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒါေပမယ့္ … ဂ်ိဴးဇက္ရယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ မင္းပဲ ဒါ သေကၤတတစ္ခုလုိ႕ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ငါတုိ႕ ဘာကုိပဲဆုိသည္ ျဖစ္ေစ ဒါေတြ ဟာ သေကၤတေတြပဲေလ။ ၾကည့္စမ္း … ရက္ဘက္ကာ။ ေဟာဒီမွာ ေငြေရာင္ေတာင္ သမ္းေနျပီေနာ္။ နည္းနည္းေလာက္ စဥး္စားလုိက္ပါ။ ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာရင္ ဒီ့ထက္မက မီးခုိးေရာင္ျဖစ္လုိ႕၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အားလုံးဟာ ေငြေရာင္ျဖစ္သြားမယ္ေလ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္က အသက္ၾကီးလာတာကို သေဘာက်တယ္ေပါ့။

ဂ်ဴိ။ ။ (ရႊင္ျမဴး တက္ၾကြစြာျဖင့္) … ငါက မုိ႕ဇက္နဲ႕ တူလာမွာကြ။ အို … ေနေရာင္နဲ႕သာ ေတြ႕လုိက္လုိ႕ကေတာ့၊ ျမင္ၾကည့္လုိက္စမး္ပါ့၊ အိုး … ရွိရႈွိသမွ် လူေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ ကန္းသြားေလာက္ေအာင္ကုိ အလင္းေတြျဖာထြက္လုိက္မလဲ။ ၾကည့္မွန္က ေနေရာင္က်ရင္ ျဖစ္သလုိေပါ့။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိရယ္…

ဂ်ဴိ။ ။ လူတုိင္းဟာ ငါဘာျဖစ္လုိ႕ ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ရသလဲဆုိတာကုိ အျမဲတမ္း သတိရေနၾကမယ္။ ဒီလုိလုပ္တာဟာ သူတို႔အတြက္ပဲဆုိတာကို သူတုိ႕သိလာၾကမယ္။ ဒါဟာ ဘာနဲ႕တူသလဲ ဆိုေတာ့… မုတ္ဆိတ္ေမြး အေျခခံဥပေဒေပါ့ကြယ္။ (အသံ တေျဖးေျဖး၀င္သြား) ဒီေတာ့ မင္းက ဒီမုတ္ဆိတ္ေမြးေတြကုိ ရိတ္ပစ္ဖုိ႕ ေျပာတုန္းက ငါတုိ႕တုိင္းျပည္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္္ ဆုံးရွဴံးသြားတယ္ဆုိတာ မင္းနားမလည္ဘူး မဟုတ္လား။

(သီခ်င္းသံ။ ။ေနာက္ခံတြင္ဂီတာသံေပၚလာ..တိမ္၀င္သြား)

သီခ်င္းဆုိသူ။ ။မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတာ မထားတာကို

မုိင္နာလုိ႕ ယူဆခ်င္ ယူဆ

ဂ်ဴိ ဆုိတဲ့အဖုိးၾကီးကုိ လူမိုက္လုိ႕ ဆုိခ်င္ဆုိ

ဒါေပမယ့္ –

ပင္လယ္ထဲသြန္ခ်လိုက္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ေလးေတြကေန

မီးစက္မီးပြင့္ကေလးေတြအျဖစ္

ႏုိင္ငံရဲ႕အလံျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရာဇ၀င္ကုိ ဂ်ဴိက ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဂ်ဴိပါးလ္မား ရဲ႕ အေၾကာင္းမွာ သင္ခန္းစာ ယူစရာက …

လြတ္လပ္ပါတယ္ ဆုိမွေတာ့

ဘယ္၍ ဘယ္မွ်ေလာက္ လြတ္လပ္ပါတယ္ လုိ႕

ခြဲျခား ေျပာစရာကုိ မလုိပါ …

လြတ္လပ္သူေတြ အားလုံးရဲ႕ လြတ္လပ္မႈက အတူတူပါပဲ။

(သီခ်င္းသံ။ ေပ်ာက္ကြယ္သြား။)