>
တံုးေက်ာ္ ဘ ျဖစ္ပါေစေသာ္၀္
မာမာေအး
မတ္ ၁၆၊ ၂၀၀၈
မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ကေပါ့၊ က်မအိပ္တဲ့ေဘးမွာ လက္ကိုင္ဖုန္းကေလးႏိုးတာနဲ႔ အလင္းေရာင္ေပၚစ မနက္ ၇ နာရီမခြဲခင္မွာ ႏိုးလာပါတယ္။ ဖုန္းထဲမွာေပၚေနတဲ့ နာမည္က “ဦးေသာင္း”တဲ့။ ဒါကိုျမင္တာနဲ႔ က်မ ႏွလံုးက တဒုန္းဒုန္းျမန္လာၿပီး ေခါင္းတက္ေခါက္သလို အီလယ္လယ္ မူးေနာက္ေနာက္ ေၾကာက္သြားပါတယ္။
“ဦးေသာင္း”ဆိုတာ “ေအာင္ဗလ”ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ေၾကမံုသတင္းစာေထာင္ခဲ့လို႔ “ေၾကးမံုဦးေသာင္း” ျဖစ္လာတဲ့ သတင္းစာဆရာႀကီးပါ။ “၁၉၂၆” တေထာင့္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တာဆိုေတာ့ အသက္ ၈၂ ႏွစ္ရွိၿပီေလ။
ဒီလို မနက္ေစာေစာစီးစီး ဦးေလးေသာင္းတို႔ဆီက တခါမွ ဖုန္းမဆက္ဘူးေလေတာ့ ဟာ … ဘာမ်ားျဖစ္ ပါလိမ့္။ တခုခုပဲဆိုၿပီး ေၾကာက္သြားမိတာ က်မ မလြန္ဘူးထင္ပါတယ္ရွင္၊ အသက္ကလည္း ႀကီးၿပီ၊ က်မထက္ ေတာင္ ႏွလံုးခြဲရတာ အႀကိမ္ပိုမ်ားေသးတယ္လို႔ သိထားရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးလ အတြင္းမွာလည္း စာၾကည့္တိုက္သြားရင္း ေခ်ာ္လဲ၊ နဖူးကြဲ ေမ့လဲေနတာ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ႔ရွာတဲ့ နာ့စ္မတေယာက္က ၉၁၁ ေခၚ ေဆး႐ံုပို႔ေပးလို႔ ကံေကာင္းေသးတယ္ ေျပာရမွာပါရွင္။
ဦးေသာင္းကို ရန္ကုန္ပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာ ပိန္ကပ္ကပ္၊ ေပေတေတပံုမ်ဳိးန႔ဲ ေတြ႔ဖူးပါေနပါတယ္။ ေအာင္ဗလ၊ ေအာင္ဗလယ္၊ ေအာင္ဗေလာနဲ႔ ဟာသေႏွာေတာ့လည္း သေဘာတက် ဖတ္ပါတယ္။ သတင္းစာ ဆရာပီပီ ႏိုင္ရာက ေထာင္းတတ္တဲ့ ကေလာင္အေကာင္းစားႀကီးမို႔လည္း သေဘာက်တယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ တုန္းက ဒီလူႀကီးေတြေလာက္ ကိုယ္မွမေျပာရဲတာကိုး။
ဒီဘက္ သူေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီကေန႔အထိ စာအုပ္ ေတြေရးေနတုန္း၊ ထုတ္ေနတုန္း၊ ေဟာေျပာေပးေနတုန္း မဟုတ္လားရွင္။ မႏွစ္က သတင္းစာေလာကထဲေရာက္ တာ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ဆိုၿပီး နယူးေရာက္ ဒီမိုကေရစီေရးေဆာင္ရြက္အားေပး
က်မက “ဦးေလးေသာင္း”လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ဇနီး တင္တင္၀င္းကလည္း အင္မတန္ ဆရာႀကီးကို ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ဆရာေဆး႐ံုတက္ရတဲ့အခါမ်ား တင္တင္၀င္းကို အရင္ကုရမေလာက္ပါပဲလို႔ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္ သူတို႔ၿမိဳ႕က မိတ္ေဆြဆရာ၀န္မ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်တာ ၾကားရဖူးပါတယ္။ ဦးေလးေသာင္းက ” ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖိုး ဟာ သူရတဲ့ အသက္ငယ္တဲ့ဇနီးမ်ဳိး မႀကံဳဖူးလို႔ပါ ဒုကၡမမည္ပါဘူး”လို႔ ေရးဖူးတဲ့စာလည္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။
စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာရင့္မႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ က်မတို႔လို လက္စမ္းေရးသားတဲ့သူမ်ဳိးကိုလည္း အထင္မေသးပါဘူး။ က်မစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္တာ ဦးေလးေသာင္း ေျမႇာက္ေပးလို႔ေပါ့ရွင္။ မိတၱဴကူးတာကအစ လုိက္ ကူခဲ့တာပါ။ က်မ ရင္းႏွီးတဲ့ ဂီတကိစၥဆိုလည္း ဖုန္းဆက္ေမးျမန္းေဆြးေႏြးတာမ်ဳိး လုပ္ပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံေရာက္တာၾကာၿပီ။ စာေရးဆရာပီပီ မခ်မ္းသာပါဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာဆိုလည္း ႀကီးလာရင္ေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ဒုကၡေရာက္မွာပါပဲ။ က်မရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံက လူအမ်ားစုဟာ အႏုပညာရွင္ေတြ ကို ထင္ေပၚတုန္း ခဏမွာသာ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားၾက၊ ႏွစ္သက္ၾကတာမ်ဳိးလို႔ ဆိုခ်င္တာပါပဲ။ သူ႔ေခတ္ကုန္တာနဲ႔ သူအသက္ႀကီးသြားတာနဲ႔ “အိုပယ္” လုပ္ခံၾကရတာ မ်ားပါတယ္။ စာေပခ်စ္ၾကသတဲ့၊ ဂီတခ်စ္ၾကသတဲ့၊ တကယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕လား။ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ အစားထိုးမရတဲ့ ပညာရွင္ခ်င္းထပ္ေနေအာင္ပါပဲရွင္။
ကဗ်ာဘုရင္ႀကီး လူတိုင္းခ်စ္႐ိုး “ဆရာတင္မိုး” ကိုၾကည့္၊ တႏွစ္ျပည့္ေသာခါ သူ႔အနား လာလာေနတတ္ တဲ့ ကပၸလီေတြ ဆြမ္းေကၽြးပြဲဆီ တယ္မေတြ႔မိပါဘူး။ လူမွမရွိေတာ့ ဒီလိုျဖစ္လာတာ မဆန္းပါဘူးေလ။ ေသေသာ သူ ၾကာရင္ေမ့ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔အညီဟာကိုး။ ဖလ္မီးအိမ္ ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ ဘာေတြေတာ့ ေတြ႔ေနရေသးလို႔ ပညာရွင္ကိုယ္စား ေျဖသာခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါလည္း တကယ္လုပ္သင့္တယ္၊ ဆရာရွိတဲ့အခ်ိန္ကသာ ဒီလိုမ်ဳိး ႀကိဳလုပ္ခဲ့ရင္ ဆရာလည္း လိုတာရွိ သုံးႏိုင္တယ္။ လွဴႏိုင္တယ္၊ ဘာလုပ္သင့္တယ္လို႔လည္း ဆရာ ေတြးမွာ လုပ္မွာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ခုဆို စာေရးဆရာႀကီး၊ သတင္းစာဆရာႀကီး “ေၾကးမံုဦးေသာင္း”ဟာ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေနတယ္။ က်မ ကိုဖုန္းဆက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၄ ရက္ရွိၿပီေျပာပါတယ္။ အဆုတ္ထဲေရ၀င္တာလား၊ ႏွလံုးထဲေရ၀င္တာလား၊ နမိုးနီးယား ေခၚတဲ့ အေအးမိရာကဆက္လာတဲ့ ေရာဂါေတြကို ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားက အႀကိတ္အနယ္ ကုသေနပါတယ္တဲ့ရွင္။
ဒီသတင္းရၿပီးေနာက္ မြန္းမလြဲမီ နယူးေယာက္က ဆံုးသြားၿပီလို႔ ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ က်မက မနက္ကပဲ အေျခအေနမေကာင္းတဲ့သတင္း ရတားတဲ့အေၾကာင္းျပန္ေျပာလိုက္တယ
သတင္းေတြတိက်ဖို႔ ဆရာစြမ္းဆီ ထပ္ေမးၾကေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူးတဲ့၊ က်မ ႐ူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားတာ ေပါ့။ မီဒီယာေတြမွာ သတင္းကို ျဖဳတ္လိုက္ေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ရတာျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဆရာကေတာ္ရဲ႕ဖုန္းထဲက ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ေျပာထားတာႀကီး ဒုကၡျဖစ္ေနၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ေတာင္းပန္စကားျပန္ေျပာရတာေပါ့။ အားလံုး က ဆရာေသာင္းကို အေလးထားလို႔ လႈပ္ရွားၾကတာပါလို႔လည္း ေျပာရတာေပါ့ရွင္။
အျဖစ္ကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒီေန႔ မတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔ပါ။ မေန႔ညက ေနာက္ဆံုးေျပာတဲ့ ေဒၚတင္တင္၀င္း စကားကေတာ့ ဆရာေသာင္းရဲ႕ေရာဂါအတြက္ Antibiotic ပိုးမႊားကာကြယ္ေဆး ၁၀ ရက္ေပးထားမယ္။ အဲဒီေဆး တိုးရင္ ျပန္ေကာင္းလာမယ္၊ ခုေလာေလာဆယ္ စက္နဲ႔အသက္႐ႈေနရပါတယ္တဲ့။
ဦးေသာင္းျပန္ေကာင္းလာပါေစလို႔ က်မၾကားကတည္းက ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ က်မ ေဆး႐ံုတက္ တုန္းက ကုလားထိုင္ေလးစီးၿပီး လာေမးရွာတယ္ရွင့္၊ စာေပခ်စ္သူမ်ားလည္း ေထာက္ပံ့ ဆုေတာင္း အားေပးႏိုင္ရ ေအာင္ ဒီစာကိုေရးမိတာပါပဲ။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ က်မ “တုံုးေက်ာ္မ”အေၾကာင္းေျပာေနခိ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
