YeBaw Kyaw Than – Essay

ဒီေန႔ၾသဂုတ္လ (၁ )ရက္၊ ေနာက္တပတ္ဆို ေက်ာင္းသားမ်ားႏိႈးေဆာ္တဲ့ရွစ္ေလးလံုးလူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီး (၂၅) ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ေတာ့မယ္။ (၂၅ )ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ “ဒီမိုကေရစီရမွ အမွ်ေဝပါ” ဆိုတဲ့က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ႏွမေလး၊ သတိရတိုင္း ဦးညြတ္ဂုဏ္ျပဳရင္း စံထားအားယူရတဲ့ က်ေနာ့ရဲ႕အာဇာနည္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး မဝင္းေမာ္ဦးလို၊ ကိုသက္ဝင္းေအာင္တို႔လို ျပည္တြင္း လမ္းေပၚနဲ႔ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲမ်ားနဲ႔ ျပည္ပနယ္ျခားေတာတြင္းတိုက္ပြဲမ်ားမွာ အသက္ခႏၶာ ကိုယ္လက္အဂၤါ နဲ႔ ဘဝမ်ားရင္းႏွီးေပးဆက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားသူရဲေကာင္း အေထာင္အေသာင္းတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အိမ္မက္ မိဘလူထုၾကီးရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကေတာ့ မံႈဝါးဝါးေတာင္မျမင္ရေသး။ ဒါေတာင္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မွာေၾကာက္ေနၾကေသးသတဲ့ေလ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေငြရတု ဆိုျပီး ဝဲခ်ီးၾသဘာနဲ႔ ပြဲခံၾကအံုးမတဲ့။ ေငြရတုကိုခ်ီးေျမာက္ၾကမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ျဖတ္ညွပ္ကပ္စာတမ္းေတြနဲ႔ အာၾကမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြစာရင္း ဖတ္ရ တာ ၾကည့္ရတာကလဲ အက္စစ္ငရဲမီးကို မ်က္စဥ္းခတ္တာကမွ သက္ေတာင့္သက္သာရွိအံုးမယ္။ အန္ဂ်ီအိုဂုေဏာနဲ႔ အာမီဂုေဏာ အနေႏၵာေရာသြားျပီ။ ခြင့္လြတ္လိုက္ၾကပါေတာ့ မဝင္းေမာ္ဦးနဲ႔ေက်ာင္းသားအာဇာနည္အေပါင္းတို႔ေရ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔အ တြက္ အမွ်မေဝနိုင္ေသးပါဘူး။

တခါတေလ ျမင္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚက သစ္ရိပ္သာယာမွာ တကိုယ္တည္းေက်းငွက္သာရကာေတြရဲ႕ သံစံုကိုနာခံရင္း သဘာဝေလာကၾကီးထဲကို စူးနစ္ထဲေပါက္ေပ်ာ္ဝင္ၾကည့္မိတဲ့အခါ၊ မိခင္ကမာၻေျမၾကီးနဲ႔အထိစပ္နိုင္ဆံုး ေလ်ာင္းစက္ရင္း အာကာသဟင္းလင္းျပာၾကီးကို နီးနီးကပ္ ကပ္ရႈၾကည့္မိတဲ့အခါ ၾသကာသေလာကၾကီးထဲမွာ သိမွတ္နိုင္စရာမရွိေအာင္ ေသးႏုပ္ေဝဝါးလွတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္အရွား ျမင္ရတတ္တယ္။

ႏွစ္အစိပ္ေလာက္ ေနထိုင္က်င္လည္ခဲ့တဲ့ မဟာဘာရတ္ (Mahabharat) အိႏၵိယ မဇၥ်ီမကို ဇူလိုင္ ( ၂၁ )ရက္ေန႔က စြန္႔ခြါခဲ့ရျပီး ေတာင္ကမာၻျခမ္းက ၾသစေၾတလ်ားကို ဇူလိုင္ (၂၂) ရက္မွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆယ္ရက္ရွိခဲ့ျပီ။ သူ႔နိုင္ငံ သူစနစ္ထဲဝင္ဆန္႔ႏိုင္ေအာင္ ဟိုရံုးဝင္ဒီရံုးထြက္ မွတ္ပံုတင္ျခင္း၊ ေလ်ာက္ထားျခင္း၊ စစ္ေဆးခံျခင္းစတဲ့လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ၾသစေၾတးလ် ေရွ႕ဦးရက္ေတြကုန္ခဲ့ရသလို ဒီေန႔လဲ အဲလိုရံုးလုပ္ငန္းႏွစ္ခုကို အျပီးသတ္ခဲ့ရတယ္။ သူနိုင္ငံ သူစနစ္တြင္းေပ်ာ္ဝင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္က လက္စသတ္စရာတခ်ိဳ႕က်န္တာကလြဲလို႔ျပီးသေလာက္ရွိသြားျပီ။ အဲဒီဝင္ထြက္ခဲ့ရသမွ်ရံုးေတြအားလံုးက လူတိုင္းအတြက္ လူကိုလူလိုဆက္ဆံနိုင္ဖို႔ ပီျပင္ျပည့္ဝတဲ့လူျဖစ္ေရးမဟာလုပ္ငန္းေတြကို နိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာ လူထုအခြန္ေငြေတြနဲ႔ အားေပးကူညီေနတဲ့ရံုးေတြျဖစ္တယ္။ ဗမာျပည္ကလို ဆီးေဟာက္ ေငြညွစ္နဲ႔ အာဏာကိုအလြဲသံုးျပီးလူထုကို ျပစ္မွားဗိုလ္က်ေနတဲ့ ဒျမရံုးေတြလိုမဟုတ္ဖူး။ ဝန္ထမ္းေတြကလည္း ကိုယ့္လို သူဆီခိုလံႈလာသူကိုလည္း အျပံဳးမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ သူ႔တာဝန္ကို ေလးေလးစားစားေဆာင္ရြက္ၾကတယ္။  ဒီလိုနဲ႔ ျပည္ေျပးျဖစ္ေနတဲ့ဘဝရဲ႕ တတိယအခ်ိဳးအဆစ္ကိုစခဲ့တယ္။ 

ဘဝပထမအခ်ဳိးအဆစ္ (၂၅ )ႏွစ္ ရာစုတစိပ္ကို ပထမတိုင္းျပည္ အမိေျမဗမာျပည္မွာကုန္ဆံုးေတာ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္ဒဏ္နဲ႔ စြန္႔ခဲ့ရတယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းဝန္ခံရရင္ ခုလည္း ဘဝဒုတိယအခ်ဳိးအဆစ္ (၂၅ )ႏွစ္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ဗုဒၶေျမ အိႏၵိယမဇၥ်ီမကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျပည္ေတာ္မျပန္နိုင္သမွ်ေတာ့ ဒီအိႏၵိယမဇၥ်ီမမွာပဲ အရိုးခ်မယ္ဆိုတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုျပင္ျပီး မဇၥ်ီမအိႏၵိယကိုစြန့္ခဲ့ရျပန္ျပီ။ ေလဆိပ္အထြက္ေရႊဝါေရာင္ေက်ာင္းလို႔သမုတ္ထားတဲ့ ေဒလီဗီကတ္ပူရီ (Vikaspuri) အရပ္ကအခန္းေလးမွာ ျဖစ္သလိုသီတင္းသံုးေနၾကတဲ့ ေရႊဝါေရာင္လႈပ္ရွားမႈကသံဃာေတြကို ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့စဥ္ ဆရာေတာ္လည္းဆုကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္မေပးႏိုင္ ကိုယ္လည္း ပ်ပ္ဝပ္ကပ်ာကယာမ်က္ႏွာဖြက္လိုက္ရတဲ့ ခြဲခြါမႈနဲ႔ ေဒလီကိုစြန္႔ခဲ့ရတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္တဲ့အထိ တရိပ္ရိပ္ေနာက္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ယဥ္ပါးခဲ့ရတဲ့ မဇၥ်ီမအိႏၵိယပံုရိပ္ေတြကို သတိမမူနိုင္ပဲ အငွားကားေလးေပၚမွာ အသက္မဲ့သလိုလိုက္ပါရင္းေလဆိပ္ကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဘဝပထမအခ်ဳိးအဆစ္အဆံုး ပထမတိုင္းျပည္ အမိဗမာျပည္ကို စြန္႔ခြါခဲ့ရတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အစိပ္ကထက္ပိုျပီး ေၾကကြဲဝမ္းနည္းခံစားေနမိေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းကိုျပန္လွည့္မၾကည့္ႏိုင္၊ အလိုလို ေရွ႕ကိုသာငိုက္စိုက္ စူးစိုက္ထားရတယ္။ ဟိုတုန္းကပထမတိုင္းျပည္ကိုစြန္႔ခြါစဥ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ႏုပ်ဳိတက္ၾကြတဲ့ လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာျဖစ္ျပီး  ဒီတခါ က်င္လည္ရာ ဒုတိယတိုင္းျပည္ကိုစြန္႔ခြါျခင္းကေတာ့ တတိယအရႊယ္အရံႈးသမားတေယာက္အေနနဲ႔စြန္႔ခြါရတာဆိုတဲ့ အေျခေနျခင္းမတူတာေၾကာင့္ ဒီလို နစ္နဲေၾကကြဲခံစားရတာျဖစ္မယ္။ 

ဟိုတုန္းက ကုလားမိတ္ေဆြရဲေဘာ္ေတြကို “ဗမာျပည္ကငါ့ရဲ႕အမိေျမ ( Motherland ) ဆိုရင္ ကုလားျပည္ မဇၥ်ီမအိႏၵိယဟာငါ့ရဲ႕ အဖြားေျမ ( Granmotherland )ကြ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုငါတို႔ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ဗုဒၶဝါဒအေျခခံယဥ္ေက်းမႈဆိုေတာ့ ဟိမဝႏၵာ၊ ဂဂၤါ၊ ကပိလ၊ နာလႏၵာ၊ သုဇိတာ၊ မဂၤလသုတ္၊ ေလာကနီတိ၊ ဓမၼပဒစတဲ့ မဇၥ်ီမအိႏၵိယေဒသအမည္ေတြနဲ႔ အေၾကာင္းခ်င္းရာျဖစ္စဥ္ေတြကို ဗမာကေလးေတြဟာ ငယ္စဥ္ဘဝတည္းက အဖိုးအဖြားရင္ခြင္မွာၾကားနာယဥ္ပါးခဲ့ၾကရတယ္”  လို႔ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကမွန္ေနသလိုပါဘဲ။

ေရာက္ျပီးကတည္းက ၾသစေၾတးလ်အစိုးရဒုကၡသည္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေအဂ်င္စီေတြက ယာယီခ်ထားေပးတဲ့အခန္းမွာ အိပ္တာဒီညဟာ တတိယညသာျဖစ္ျပီး က်န္ရက္ေတြမွာ လူခ်င္းယဥ္ပါးခြင့္နည္းေပမယ့္ ေတာ္လွန္အျမင္ခံစားခ်က္ခ်င္းနီးစပ္ခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း ကိုစိုးလြင္ရဲ႕အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေနာက္ေၾကာင္း ကိုယ့္ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာမိမွ သူနဲ႔ကိုယ္ၾကားကေတာ္လွန္အျမင္ခံစားခ်က္ခ်င္းနီးစပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတခုကိုေတြရတယ္။ မတ္လ (၁၆) အင္းလ်ားကန္ေဘာင္အေရးအခင္းမွာ တံခါးဖြင့္ေပး ထား ျခံနံပါတ္ (၁၉) ထဲကို အတူေျပးဝင္ခဲ့ၾကတာခုမွသိရတယ္။ လူခ်င္းေတာ့ မသိနိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ သူက (၁၄၁) အုပ္စုနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာ အဖမ္းခံသြားရတယ္။ အဲဒီေန႔က ျခံနံပါတ္ (၁၉) ထဲေျပးဝင္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကသူက မိန္းကေလးေက်ာင္းသူ (၃၀) ေလာက္ အပါအဝင္ လူ(၁၀၀) ေလာက္လြတ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူပါခဲ့သူ ေပါလုၾကီးကေတာ့ ေသရွာျပီဆိုတာလည္းခုမွ သိရတယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး မလြတ္ေျမာက္ပဲက်န္ခဲ့ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ငိုေၾကြးရင္း ဝမ္းနည္းေဒါသနဲ႔ အင္စိန္လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ အစိုရ ဘတ္စကား ႏွစ္စီးတြဲၾကီးကို မီးရိႈ႕ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ မတတ္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ကားၾကီးကိုပဲ ခဲေတြနဲ႔ဝိုင္းထုခဲ့ၾကတယ္။

သူကအေရွ႕ဖက္ကိုထြက္တယ္။ ယိုးဒယားမွာအေစာၾကီးကတည္းကေနမရ လုပ္မရလို႔ ၾသစေၾတးလ်ကို ေရာက္တာ (၁၅) ႏွစ္ေလာက္ထဲ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ သူေကာသူ႔မယားပါ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ၾကားက ခုထိ အိုးပိုင္းအိမ္ပိုင္မျဖစ္ေသး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ကိုယ္ေရာက္လို႔မွမၾကာခင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စတန္႔ပိုးထိုးေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သူ႔အလုပ္အသြား ဘာလူ ဘာကားမွမရွိတဲ့ ကားလမ္းေပၚမွာသူတစီးတည္း အစြမ္းျပလိုက္တာ ရုပ္ရွင္ထဲကစတန္႔မင္းသားလို ဆိုင္ကယ္ကိုရုတ္တရက္ဘရိတ္ဆြဲျပီး ဂၽြမ္းပစ္ေကာင္းလိုက္ပံုက သံုးေလးပတ္ေလာက္ေလမွာဝဲသြားျပီ ညာဖက္ပုခံုး ညွပ္ရိုးက်ဳိးသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရစာရိတ္နဲ႔ ေအာ္ပေရးရွင္းဝင္လိုက္ရတယ္။ အေမရိကက ဝယ္လာတဲ့ သူ႕ဒူးကာ ပုခံုးေထာက္ေတြနဲ႔ ျပိဳင္ပြဲဝင္ဝတ္စံုအားကိုးနဲ႔အစြမ္းျပတာပဲ။ တန္ေတာ့ေတာ္ေတာ္တန္တယ္။ ဒီလူအဲဒါေတြသာမပါရင္ခုေလာက္ဆို ခြတ္ေဒါင္းအလံျခံဳအိပ္ေနရေလာက္ျပီ။ အဲလိုျဖစ္ေတာ့ သူ႔မယားမေမရီအပါအဝင္ သူမိတ္ေဆြေတြက ဝမ္းသာလို႔၊ ဒီေလာက္အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ျပိဳင္ဆိုင္ကယ္ကိုမစီးဖို႔ ဘယ္သူ ဘယ္လိုမွေျပာမရခဲ့တာခုမွ ေျပာစရာအခ်က္ေကာင္းရသြားတာကိုး။ အဆိုးထဲကအေကာင္း သူနဲ႔ကိုယ္လည္း ခုမွအခ်ိန္ေပါေပါနဲ႔ ေလေဖာခြင့္ရတယ္။

မေန႔ညက ကိုတင္ျမင့္ဆီမွာ မျဖစ္စေလာက္လက္က်န္ အရက္ကေလးေသာက္ရင္းေလပစ္ၾကတယ္။ ကိုတင္ျမင့္နဲ႔ ေနစိုးကအရက္မေသာက္ဘဲ ဘီယာနဲ႔ပဲဝင္ေဖာၾကတယ္။ လူခ်င္းခုမွေတြ႔ၾကေတာ့ ေျပာစရာေတြက မ်ားလြန္းျပီး ဘယ္အေၾကာင္းအရာမွ လက္စမသတ္နိုင္ပဲ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္။ ေလကျဖတ္မရပဲ သူ႕အခန္းက်ဥ္းေလးထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ျပန္ဆက္ျပီးမုန္တိုင္းထန္လိုက္ၾကတာ မေန႔ကမွေအာ္ပေရးရွင္းခန္းကထြက္လာတဲ့သူလည္း သူ႔အနာဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ည(၁၂) နာရီေက်ာ္သြားျပီလို႔ သတိေပးလာမွ အိပ္ယာဝင္ၾကတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာေက်ာင္းသြားရမဲ့ သူသမီးေလးကမအိပ္နိုင္ဘူးေလ။ က်ီတိေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ မနက္ေလးနာရီမထိုးခင္ျပန္ႏိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္ အသံၾကားေတာ့ အနာက နာလာလို႔ မနက္ သံုးနာရီေလာက္တည္းက အိပ္မရလို႔ဆိုျပီး သူလည္းထလာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သားေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း ညကစကားဝိုင္းကိုျပန္ဆက္ၾကတယ္။ အေရွ႕အေနာက္က ေက်ာင္းသားေတြျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ အႏၱရယ္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ေက်ာင္းသားအသီးသီးၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ နစ္နာဆံုးရံႈးမႈေတြ၊ ေျမာက္ပိုင္းကကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လို ဝမ္းနည္းဖြယ္အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ၾကားသိရတဲ့မိဘေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ခ်ဳံးပြဲခ်ရတဲ့ ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဒီၾကားကပဲဒီေကာင္ေတြ ေၾကာက္လို႔ထြက္ေျပးသြားတဲ့ေကာင္ေတြလို႔ လက္ညိဳးထိုးခံေနရတာေတြနဲ႔ အျပင္ကအန္ဂ်ီအိုအေပါင္းအပါ လုပ္စားေလာက္ေကာင္ေတြကိုလက္ညိဳးထိုးျပီ  ေဒၚလာစားလို႔ပုတ္ခတ္ေနတာေတြ၊ ျပီးေတာ့ သန္႔စင္ေရးဆပ္ျပာခြက္အညွီတက္သလိုရံႊစရာေကာင္းတဲ့ မတရားမႈကိုတိုက္ဖ်က္မယ္ဆိုတဲ့ အင္အားစုေတြၾကားက မတရားမႈေတြနဲ႔ေဖာက္ျပန္မႈေတြ၊ ဘယ္ခ်ိန္ကဘယ္လို ျပည္ထဲေရာက္သြားမွန္းမသိလိုက္ရတဲ့ အျပင္က ဒီလိုစရိုက္ပ်က္ေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္အေၾကာင္းေတြ၊ ေနာက္အတြင္းအျပင္က ဦးတည္ရာအညီ အတူေလ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ားစုမိတ္ေဆြရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ စစ္အာဏာရွင္တိုက္ဖ်က္ေရး ဦးတည္ရာကို ဘယ္ခ်ိန္ကေခါက္ခ်ဳိးေျပာင္းသြားမွန္းမသိလို႔ မူလလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေခါင္းမာသူေတြ၊ လက္ေတြ႔မက်သူေတြ၊ စာအုပ္ၾကီးသမားဘုတ္ေၾကာင္ေတြ၊ ေဟာခုေတာ့ျပည္ေျပးေတြဆိုတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ျပဴးျပဴးၾကီးက်န္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေတြကို သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ေျပာရင္း ဟားတိုက္ၾကတယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ေတာ္လွန္အျမင္ခံစားခ်က္တူသူေတြကိုေတာ့ ဒီဟားတိုက္သံေတြရဲ႕ေအာက္က ေၾကကြဲမႈေတြကို မျမင္ေအာင္ဖံုးကြယ္လို႔ရမယ္မထင္ဘူး။

ခုႏွစ္နာရီခြဲေတာ့မွ ကဲအရံႈးသမား အမုန္းေတြထပ္မပြားခ်င္ေတာ့လို႔ လူျဖစ္ေရးရံုးေတြကိုသြားျပီး တျပန္ႏုအတက္နဲ႔ သက္ၾကီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းတက္ဖို႔ သြားလုပ္ရအံုးမယ္ဆိုျပီး စကားျဖတ္ရတယ္။ အမည္ျဗဳပၸတ္မသိရေသးတဲ့ ဘလက္ေတာင္: ( Blacktown ) မွာ ကိုယ့္ကိုကူညီေနတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ကရင္လူငယ္ ကိုေအာင္ျငိမ္းဟန္နဲ႔ ဆံုျပီး မကၠာရီ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်သက္ၾကီးပညာေရး အစီအစဥ္ဌာန ( Macquarie , Adult Migrant Education Programme )ကိုသြား၊ အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းစစ္ခံရတယ္။ အဆင့္သံုးဆင့္ပါတဲ့ နာရီ (၅၁၀ )စာ သင္ခန္းစာပို႔ခ်ေရးမွာ ေနာက္ဆံုးနံပါတ္သံုးအဆင့္ ဒုတိယတန္းမွာတက္ရမယ္လို႔ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္တယ္။ မင္းအဲဒီမွာ သံုးလ ေလာက္တက္ရမယ္ထင္တယ္၊ ျပီးေတာ့မွ နာရီ ( ၂၀၀ )စာ အဆင့္ျမင့္အဂၤလိပ္စာကိုတက္ပါလို႔ စစ္ေဆးသူအမ်ဳိးသမီးၾကီးကေျပာတယ္။ သူေရးခိုင္းတဲ့ မေမ့နိုင္ဖြယ္ေနရာဌာနတခုအျဖစ္ မိခင္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီးအေၾကာင္းေရးထားတာကိုဖတ္ျပီး တေန႔ေတာ့ငါတို႔ မင္းဆီက စိတ္ဝင္စရာအေၾကာင္းေတြကိုဖတ္ရလိမ့္မယ္ေမွ်ာ္လင့္တယ္လို႔ အမ်ဳိးသမီးၾကီးကေျပာတယ္။ မသိလို႔တတ္ဖို႔မက်ဳိးစားသူ၊တတ္ကၽြမ္းနားလည္မရွိသူေတြထက္ သိပါရက္နဲ႔ အရြယ္ အလုပ္နဲ႔ညီေအာင္က်ဳိးစားဖို႔ ျဖည့္ဆည္းဖို႔ပ်က္ကြက္သူေတြက ပိုျပီး ႏံုအ လူဖ်င္းက်တာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားမိမယ္မထင္ပါဘူး၊ ဒါကကိုယ္ေတြၾကံဳမွသိႏိုင္လြယ္တာလို႔ စိတ္ထဲကျပန္ေျပာမိတယ္။

ကိုေအာင္ျငိမ္းဟန္နဲ႔ လမ္းခြဲျပီးယာယီခိုလံႈရာအေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိ ကိုယ္တေယာက္တည္း။ ပါတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အိမ္ေတြထိစပ္ရွိေနေပမဲ့ တိတ္ဆိတ္စဲညံ့လို႔။ တခ်က္တခ်က္ေပၚလာတဲ့ မနီးမေဝးလမ္းမက ကားသံကလြဲလို႔ ေက်းသံငွက္သံေတြကသာ ပါတ္ဝန္က်င္ကို စိုးမိုးထားတယ္။ အေဆာင္ေနာက္က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚကေန အာလုတ္သံနဲ႔ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း အာေနတဲ့ ၾသစေၾတးလ် က်ီးကန္းအသံကို နားစြင့္စူးစမ္းရင္းကေန ျမက္ခင္းေပၚလွဲခ် ကြက္တိကြက္ၾကားရွိေနတဲ့ ဖ်ာတခ်ပ္စာအရြယ္ တိမ္ျဖဴတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကိုၾကည့္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိေတာ့မွ သူတကာေတြ ေငြရတုဆိုျပီး ဝဲခ်ီးၾသဘာ ပြဲခံေနၾကခ်ိန္မွာ မဝင္းေမာ္ဦးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းေတြကို အမွ်မေဝနိုင္ေသးယံုမက တတိယတိုင္းျပည္ ၾသစေၾတးလ်မွာ အရံႈးသမားတေယာက္လို ဘဝတတိယအခ်ဳိးအဆစ္ကို ပ်ဳိးေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေသးႏုပ္မႈကို ဘြားဘြားၾကီးေတြ႕လိုက္တယ္။ ၾကိဳးတိုက္ထဲေရာက္ခဲ့ရတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္း ဗိုလ္မွဴးခ်စ္ေကာင္း စကားအတိုင္းေျပာရရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုျပီး လုပ္လာလိုက္တာ ႏွစ္အစိပ္ရွိလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ျပည္ေျပးျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေန႔ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚက သစ္ရိပ္သာယာမွာ တကိုယ္တည္းေက်းငွက္သာရကာေတြရဲ႕ သံစံုကိုနာခံရင္း သဘာဝေလာကၾကီးထဲကို စူးနစ္ထဲေပါက္ေပ်ာ္ဝင္ၾကည့္မိေတာ့၊ မိခင္ကမာၻေျမၾကီးနဲ႔အထိစပ္နိုင္ဆံုး ေလ်ာင္းစက္ရင္း အာကာသဟင္းလင္းျပာၾကီးကို နီးနီးကပ္ကပ္ရႈၾကည့္မိေတာ့  ၾသကာသေလာကၾကီးထဲမွာ သိမွတ္နိုင္စရာမရွိေအာင္ ေသးႏုပ္ေဝဝါးလွတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္အရွား ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဒီထက္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက အမ်ားတကာနဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေဖာေရွာေရစုန္မေမွ်ာတတ္ရင္ အထီးက်န္ျပည္ေျပးျဖစ္တတ္တဲ့ သခၤန္းစာကိုရင္မွာပိုက္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္ပါဘဲ။