Nyein Chan Aye – Tayar Method (Articles)

“ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ ကုတ္အကၤ် ီမွ ဆင္းသက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္” လို႔ ေဒါ့စတာယက္စကီးက ဆိုခဲ့တယ္။   ဂိုဂိုးလ္ ရဲ႕ “ကုတ္အ က်ႌ” က ေခတ္ေပၚဝတၳဳတို၊ ရွည္အေပၚ လႊမ္းမိုးမႈသေဘာကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္တယ္။

ဗမာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအတြက္လည္း “ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ ‘တဟီတီ’ မွ ဆင္းသက္ လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္” လို႔ ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။  “ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ ‘တေစၧ’ မွ ဆင္းသက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္” လို႔လည္း ဆိုႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။  ဒဂုန္တာရာရဲ႕ “တဟီတီ သြားရ ေအာင္” နဲ႔ ၾကည္ေအး ရဲ႕ “တေစၧ” ဟာ တၿပိဳင္နက္တည္းလိုလို တေခတ္ထဲမွာ ထြက္ခဲ့တယ္။  ဗမာ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာ ကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးခဲ့တယ္။  ကဗ်ာဆရာေတြ ဆိုရင္ ပိုေျပာႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။  ‘တဟီတီ’ မွ ဆင္းသက္ လာၾကျခင္း လို႔ အခု ဆို လိုက္ေတာ့ ပိုလည္း ျငင္းခုန္စရာ ျဖစ္ၾကမယ္ ထင္တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “တဟီတီ သြားရေအာင္” ရဲ႕ ဂရက္က ႀကီးခဲ့တယ္။  ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လုပ္စာကို ထိုင္စားေနရတဲ့ ေခတ္မတိုင္မီမွာ ဆရာတာရာ့ လုပ္စာကိုလည္း ဗမာျပည္က ထိုင္စားခဲ့ၾကရတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး။  တကယ္ေတာ့ ေနာင္လည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ စား ေနရဦးမွာပါ။ 

ဆရာ တာရာဟာ ကဗ်ာတင္မက စကားေျပမွာပါ ေခတ္စမ္းအၿပီးေနာက္ပိုင္း တေခတ္ဆန္းေစခဲ့သူလည္း ျဖစ္တယ္။  ေခတ္ေပၚ စကားေျပ ဝတၳဳ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ ကို “ေမ” အေရးအသား က ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။  ေနာက္တခုက စာေပအေၾကာင္းအရာ အမ်ဳိးအစား Category အသစ္ အျဖစ္ ေခတ္ၿပိဳင္ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားအေၾကာင္းဖြဲ႕ “ရုပ္ပံုလႊာ” အဖြဲ႕အႏြဲ႕ပံုစံကိုလည္း ဆရာတာရာပဲ စခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။

ဆရာတာရာဟာ ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပတၱိစာေပအမ်ိဳးအစားကိုလည္း ကနဦး အေစာပိုင္းအေနနဲ႔ လူငယ္၊ လူရြယ္ အရြယ္ ဘဝမွာပဲ စတင္ ေရးခဲ့တယ္။  ဆရာ့ ရဲ႕ “ဒဂုန္တာရာ၏ ဒဂုန္တာရာ” ဟာ ေနာက္ပိုင္း ေရး  ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ရဲ႕ “ဘဝတသက္တာ အေတြးအေခၚ မွတ္တမ္း” ကိုယ္ေရး အတၳဳပတၱိ.လိုပဲ ဗမာ့စာေပသမိုင္း ရဲ႕ အထင္ကရ ဂႏၱဝင္ မွတ္တိုင္ေတြမွာ ပါတယ္။  ဆရာ ေသာ္တာေဆြ ကေတာ့ “အိမ္ေထာင္ျဖင့္ မက်ဖူး၊ လူ႔ေရး၊ လူ႔ရာ၊ လူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသးဘဲနဲ႔ ကိုယ္ေရး အတၳဳပတၱိ.မ်ား ေရးေနရေသးတယ္ ဆိုၿပီး စာေတြထဲမွာ ထည့္ ေနာက္ေလ့ရွိတယ္။  ဒါေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ “ဒဂုန္တာရာ၏ ဒဂုန္တာရာ” ဟာ စာေပ စံႏႈန္း ေရခ်ိန္ျပည့္လွတယ္ ဆိုတာ အားလံုးက လက္ခံပါတယ္။  ဒါ့အျပင္ ဆရာ့ ရဲ႕ ခရီးသြားစာေပ အေရးအသားေတြကလည္း ထူးျခား တယ္။ 

(စကားခ်ပ္ – နယ္ၿမိဳ႕က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာရူးတေယာက္ကို ဘယ္သူက အခၽြန္န႔ဲမလိုက္သလဲ မသိဘူး၊  ကဗ်ာေလာက၊ စာေလာက ထဲမဝင္ခင္ ဖတ္ရမယ့္ ျမန္မာစာအုပ္ (၁၀၀) စာရင္းနဲ႔ ဆယ္တန္းအၿပီးမွာ ေရာက္လာဖူးတယ္။  “မင္း စာအုပ္ (၁၀၀) ငါ ရွစ္တန္း မတိုင္ခင္က တည္းက ဖတ္ၿပီးၿပီ” လို႔ ၾကြားဆိုရင္း စာရင္းထဲမွာပါတဲ့ “ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ဒဂုန္တာရာနဲ႔ ဧရာဝတီ၊ ယန္စီ၊ ေဗာ္လဂါကို အရင္ဖတ္ကြ” လို႔ ထပ္ ဆင့္ညႊန္းခဲ့ဖူးတာ အခုျပန္သတိရမိတယ္။)

ဆရာတာရာ့ စာေပ သမိုင္းဆိုရင္ ဆရာ့ရဲ႕ ေဝဖန္ေရးသမားဘဝကိုလည္း ခ်န္ခဲ့လို႔ မရပါ။

ဒီအေၾကာင္းမဆိုခင္ ဆရာတာရာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမားႀကီးဆိုေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနတတ္တဲ့ လူေအးႀကီးျဖစ္မွာပဲလို႔ လူငယ္အမ်ား ထင္ ႏိုင္တယ္။  မွားတယ္။  ဆရာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရား လက္ကိုင္ထားသေလာက္ အယူအဆေရးရာ ခိုင္မာသူ၊ ျပင္းထန္သူ၊ ရပ္တည္ခ်က္ ျမဲသူ ျဖစ္တယ္။  တပါတည္း စာေပ အယူအဆ၊ ေဝဖန္ေရး မွာလည္း သူရပ္တည္တဲ့ ဘက္က ေနၿပီး အသံက်ယ္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။  ဆရာ့ ရဲ႕ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ စာေပ ေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါး ေတြက ဆရာ့ ရဲ႕ အယူအဆ ေရးရာ ျပင္းထန္၊ ခိုင္မာမႈ ကို ေဖာ္ျပေနတယ္။  ဒီလို အသံထြက္၊ အသံက်ယ္၊ မာမာထန္ထန္ ရပ္တည္မႈ သေဘာေတြေၾကာင္း စစ္ၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ စာေရးဆရာ အသင္း အစည္းအေဝး၊ ပြဲေတြမွာ ဆရာတာရာကို မိတ္ေဆြႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က “ခင္ဗ်ား မေျပာနဲ႔၊ လူမုန္းတယ္၊ က်ေနာ္ ေရွ႕ထြက္ေျပာပါမယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ အျမဲ တားရတယ္။

(စကားခ်ပ္ – ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကိုက် စာေပကင္ေပတိုင္ စႀကီးစိုးလာတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းေခတ္ (ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေထာင္အျပင္ ေရာက္ ေနတဲ့အခ်ိန္၊ အပိုင္းအျခားေတြမွာ) ဦးညိဳျမက ထမင္းဖိတ္ေကၽြးရင္း “က်ဴပ္ အခု ႏွစ္ပတ္တခါ အုိးေဝဂ်ာနယ္ထုတ္ခြင့္ရေနတယ္။  အဲဒါ ေလးနဲ႔ ထမင္းအိုးတည္ရတယ္၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဴပ္ခ်စ္ခင္ေလးစားတယ္၊  အိမ္မွာ ထမင္းလာစားပါ၊  ဒါေပမယ့္ အိုးေဝမွာေတာ့ မေရးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံတယ္” လို႔ က်ီစယ္ရင္း၊ တားရင္း ဖက္ဆစ္စနစ္ေခတ္ စာနယ္ဇင္းဘဝကို ရွင္းျပရဖူးတယ္။  ဒီလိုထမင္းအုိးျဖစ္လို႔ သတိထား လုပ္ေနရေပမယ့္လည္း ဘယ္ၾကာမလဲ၊  သံုးေလးႏွစ္ေနေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္း အမ်က္ေဒါသထိ အိုးေဝဂ်ာနယ္လည္း ပိတ္ရတာပါပဲ။  ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈခိုင္မာမႈသေဘာကို ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဗဟုသုတအျဖစ္ ထည့္ဆိုတာပါ။)

ဆရာတာရာ့ အေၾကာင္း ဆက္ရရင္ လူ႔ သြင္ျပင္ သဏၭာန္ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ေဝဖန္ေရး၊ စာေပ သေဘာတရားေတြလည္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပဲ ထင္ရင္မွားမယ္။ အင္မတန္ စာေပေရးရာ၊ အယူအဆေရးရာ လက္သံေျပာင္၊ အသံစူး သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

စစ္ၿပီးေခတ္ စာေပသစ္ ေခတ္မွာ အေၾကာင္းအရာ အသစ္၊ စကားလံုး အသစ္ ဝိဝါဒ ကြဲျပားစရာ၊ အယူအဆ ကြဲျပားစရာေတြ ေခတ္ၿပိဳင္ေတြၾကားမွာ ရွိခဲ့တယ္။  ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာ၊ ကာရံမဲ့ ကဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာ စတဲ့ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္တဲ့ ေခတ္ေတြမွာလည္း ဒဂုန္တာရာ နဲ႔ “ကတၱီပါလမ္းခြဲ” လုပ္ၾကဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆ ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။  မည္သို႔ဆိုေစ ဒီလို ဝိဝါဒ ကြဲျပားေစဖို႔ ျဖစ္ရျခင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္လွန္ဖို႔ လိုျခင္း၊ စိန္ေခၚဖို႔လိုျခင္း၊ လမ္းခြဲဖို႔ လိုျခင္း စတဲ့ သေဘာေတြ၊ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရျခင္း ကိုက ဆရာတာရာ ရဲ႕ စာေပၾသဇာ ကို ျပတယ္။  ဒါေပမယ့္ ဆရာတာရာ ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ တပည့္မေမြး၊ ဂိုဏ္းမေထာင္၊ လူမစု ဖူးဘူး။  သူ႔ကိုသာ စာေပေလာက ေနာက္ၿမီးဆြဲ တခ်ိဳ႕က ဆရာေမြးဖို႔ ၾကံစည္တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ဟာ ေထာင္ေျခာက္ေတြထဲ ဘယ္တုန္းကမွ မက်ခဲ့ဘူး။

ေဆာင္းပါး အစမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ “တဟီတီ” ကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ရင္ စိတ္ခံစားမႈ အသာေပး၊ စိတ္ကူးယဥ္ဝါဒ လက္ေတြ႕ဘဝက ထြက္ေျပးျခင္း လို႔ ဆိုၾကမယ္။

အျပင္က ကဗ်ာစာဆို “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ” ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ဝါဒ လက္ကိုင္ထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝါဒီ ဆရာ တာရာ ကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္ဝါဒီ Utopia နဲ႔ ေနထိုင္အသက္ရွင္ ဘဝကို ျဖတ္သန္းသြားသူလို႔ လူေတြ ဆိုခ်င္ၾကမယ္။

ဝါဒ ေရးရာ တံဆိပ္ကပ္မႈေတြ အတြက္ အျငင္းမပြား လိုဘူး။  ဒါေပမယ့္ ဆရာတာရာ ဟာ တကယ့္ လက္ေတြ႕လည္း အလုပ္လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္။  ေနာက္တခုက လူသားသမိုင္းမွာ စိတ္ကူးယဥ္ တတ္သူေတြေၾကာင့္သာ အႀကီးအက်ယ္ သမိုင္းဝင္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ဆိုတာေတာ့ ေထာက္ျပခ်င္တယ္။

ဆရာ့ ရဲ႕ စိတ္ကူမယဥ္၊ လက္ေတြ႕ အလုပ္ပါမႈ ကို ေရွးဦး အျဖစ္အပ်က္ တခု နဲ႔ ဥပမာ ျပဳရရင္ တပ္မေတာ္ တည္ေထာင္သူ ဖခင္ တဦး ကနဦး ျဖစ္ဖို႔က ဆရာ တာရာ ျဖစ္တယ္။  ႏိုင္ငံျခား အကူအညီ အတြက္ ေရွး ကနဦး ခရီးထြက္ခဲ့သူ၊ ၾကံစည္ခဲ့သူ၊ ႀကိဳးစားခဲ့သူ  ႏွစ္ဦးဟာ သခင္ဗဟိန္း နဲ႔ ဆရာ တာရာ တို႔ ျဖစ္တယ္။  ႏိုင္ငံျခား အကူအညီ (ဥကၠဌ ေမာ္ ရဲ႕ တရုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆီက) ယူဖို႔ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လက္နက္ အကူအညီ သာ ျဖစ္တယ္။  လက္နက္ အကူအညီဆိုတာလည္း ကိုယ္ပိုင္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ စဖြဲ႕ဖို႔ စိတ္ကူး သေဘာ အစပဲ ျဖစ္တယ္။ 

ႏိုင္ငံေရးသမား ပီပီျပင္ျပင္ နာမည္ မခံခဲ့ေပမယ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝေတြမွာကတည္းက ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊ လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ (သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ) ေတြ ေဘးက ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။

ဒါ့အျပင္ ဆရာ့ရဲ႕ စာေပ ကိစၥ အပ တိုင္းျပည္ အတြက္ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္ခဲ့မႈေတြကို လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦး က စလို႔ အခု သက္ဆံုးတိုင္ တစိုက္မတ္မတ္၊ မဆုတ္မနစ္ ႀကိဳးစား တိုက္တြန္း ေဖာ္ေဆာင္ ေဆာ္ၾသခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး အလုပ္ေတြကလည္း သက္ေသျပဳတယ္။

ေလႏုေအးလႊမ္း၊ ရွမ္ပိန္ရနံ႔ထံုသင္းတဲ့ စာအဖြဲ႕အႏြဲ႕၊ အျပင္ေလာကမွာလည္း ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ တမမ၊ စႏၵရားေလးနဲ႔ သီခ်င္းေလး တသသ အႏုပညာ ေနထိုင္မႈ သေဘာေတြ ရွိေပမယ့္ ဆရာတာရာ ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ေလာကထဲမွာ ေန၊ သာယာၿပီး လူထု ပကတိ ဘဝကို ေက်ာခိုင္းေနသူ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

လူေလးစားခံရ၊ ၾသဇာရွိၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာ မွန္ကန္တဲ့ ေရွ႕မီ၊ ေနာက္မီ လူႀကီးပိုင္း ရွားလာတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု အတြင္း မွာ ဆရာတာရာ ဟာ လူထုေဒၚအမာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း တို႔လိုပဲ တိုင္းျပည္ေရးရာ ေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံထြက္ ေထာက္ျပ၊ ေဝဖန္ခဲ့သူလည္းျဖစ္တယ္။  လူထု ဘဝကို စိတ္ကူးမယဥ္၊ မ်က္မွန္စိမ္းမတပ္၊ အရွိအတိုင္း ျမင္ႏိုင္၊ စာနာႏိုင္ခဲ့ၿပီး တသားတည္း ရပ္တည္ေပးခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။  ဆရာတာရာ့ ရဲ႕ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ရဲရင့္ မွန္ကန္တဲ့ အသံထြက္ခဲ့မႈေတြကို အခု ေနာက္ဆံုး ဇရာေထာင္း ေနဝင္ခ်ိန္ ကြယ္လြန္ခါနီးအထိ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ သေဘာထား ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္ၾကားလႊာေတြ၊ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခ်က္ေတြက တဆင့္ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။  ဒီလို ဆရာ့ စာ၊ စကား၊ သေဘာထားေတြေၾကာင့္ လူထုမွာ စိတ္ဓာတ္ ခြန္အား ေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာမႈေတြ တိုးရတယ္။  ျပင္ပ နဲ႔ အဆက္အသြယ္နည္းသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းကာလ ဆယ္စုႏွစ္ေတြမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ သေဘာေတြေၾကာင့္ ဆရာ့ရဲ႕ တည္ရွိမႈ ဟာ ဗမာျပည္ အတြက္ အေရးပါခဲ့တယ္။

ဆိုေတာ့ အခုလို ဆံုးပါးသြားျခင္းဟာ အသက္အရြယ္ သေဘာ အရ၊ ေျဖ ႏိုင္ပါတယ္ လို႔ ယူဆစရာ ရွိေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ ဘယ္လို မွ ေျဖမရ၊ အစားမထိုးရတဲ့ ဗမာျပည္ အတြက္ ဆံုးရံႈးမႈႀကီး ျဖစ္တယ္။  ဆရာတာရာ လို ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ အိပ္ရာထဲလဲလ်က္ ျပည္သူ႔အတြက္ စကား တခြန္း ျမြက္ၾကားျခင္းဟာ အခုေခတ္ လူထုေခါင္းေဆာင္းဆိုသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား ဆိုသူမ်ား လူထူထူေရွ႕ ေရာက္ရင္ အာေပါက္မတတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူတတ္တဲ့ မိန္႕ခြန္း တရာ ထက္ တန္ဖိုးရွိ၊ လူထု ကို အားျဖစ္ ေစ၊ တက္ၾကြေစ၊ ယံုၾကည္မႈကို ခိုင္မာေစတယ္။  လက္ေတြ႕လည္း အက်ိဴး ျဖစ္တယ္။

မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္မႈ၊ ေတာ္လွန္ေရး ယံုၾကည္ခ်က္၊ အာဏာရွင္ ဖီဆန္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္၊ သေဘာတရားေတြကို ဆရာဟာ “မတ္လ ေတာ္လွန္ေရး” က စလို႔ ကဗ်ာ တမ်ိဳး၊ စာ တမ်ိဳး၊ စကား တမ်ိဳး၊ အလုပ္ တမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ 

ဆရာ ဟာ ရန္သူကို ရန္နဲ႔ မတုံ႔ ျပန္သူ၊ အမုန္းမပြားသူ ျဖစ္တယ္။  ဒါေပမယ့္ ရန္သူ ေရွ႕ လက္နက္ခ်၊ အညံ့ခံ၊ ဒူးေထာက္သူ ဘယ္တုန္းကမွ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။  ဇရာေထာင္း၊ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္း၊ မ်က္စိ အလင္း အာရံု ကြယ္နည္းခဲ့ရေပမယ့္ တသက္လံုး ဒူးေခါင္းေတြ ေခ်ာင္ မသြား၊ ေပ်ာ့ မသြားခဲ့ဘူး။  စကားနဲ႕မဟုတ္ တကယ္ လက္ေတြ႕ မေပ်ာ့ခဲ့သူျဖစ္တယ္။  ႏိုင္ငံေရး အျမင္အာရံုေတြလည္း မမွား၊ မနည္း၊ မကြယ္ခဲ့ဘူး။  ဇရာ သေဘာက ဆရာ့ ရဲ႕ လူ ရုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ကို ဖိစီးႏွိပ္စက္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာ့ ရဲ႕ ၾကံ့ခိုင္သန္စြမ္းလွတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ကို တသက္လံုး အႏိုင္မယူႏိုင္ခဲ့ဘူး။  ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ဟာ ေသသည္ အထိ စီးပြားေၾကာင့္၊ လူမႈေရး ေၾကာင့္၊ ေခတ္ေၾကာင့္၊ စနစ္ေၾကာင့္၊ အရြယ္ေၾကာင့္ ဘာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ နဲ႔ မွ “ေပါင္းစားသူ” မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ 

ဆရာ ဟာ ရန္သူကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရား နဲ႔ လက္ကမ္းတယ္။  ဒါေပမယ့္ တျခား တဘက္ကလည္း ရန္၊ ငါ၊ စည္း ျပတ္ တယ္။  ဒါေၾကာင့္ ရပ္တည္ခ်က္၊ အေတြးအေခၚ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာ ေနျခင္း ျဖစ္တယ္။  ဆရာ တာရာ တို႔ ေပါင္းစားခ်င္ရင္ ေခတ္ အဆက္ဆက္ အလြယ္ကေလးပါ။  တကူးတက ရွာ စရာ မလို။  အိမ္တိုင္ရာေရာက္ဆိုတဲ့ အေနအထား၊  အခြင့္အေရးေပး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးၿပီး ေပါင္းေစခ်င္သူ၊ အသံုးခ်ခ်င္သူေတြ အျပည့္ပါ။  ဒါေပမယ့္ ဆရာ ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ရပ္တည္ခ်က္ မေသြဖီခဲ့ဘူး။  ဒီလို အေတြးအေခၚ၊ ယံုၾကည္ခ်က္၊ သေဘာထား မေဖာက္ျပန္ ခိုင္မာမႈဟာလည္း ဗမာျပည္ မ်ိဳးဆက္သစ္ အတြက္ အတုယူစရာ အေမြ ျဖစ္တယ္။

အခု သခၤါရ သေဘာအရ မရဏ ေသမင္း က ဆရာ့ ကို အႏိုင္ယူ သြားရာမွာလည္း ရုပ္သေဘာသာ ႏိုင္သြားျခင္း ျဖစ္တယ္။  ဆရာ့ ရဲ႕ ဆိုခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ အေမြ ကေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္း အေမြ အေနနဲ႔ ဗမာ့ မ်ိုးဆက္သစ္ အတြက္ အနာဂတ္ မွာ က်န္ေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။ (အေမြေကာင္း ဆက္ခံခ်င္သူ အတုယူတတ္သူမ်ား အတြက္)

ဆိုခဲ့တာေတြ ဟာ ဆရာ တာရာ့ ရဲ႕ စာေပ၊ လူမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ၾသဇာ ေတြ၊ တန္ဖိုးေတြ ျဖစ္တယ္။

ဒါေတြ အျပင္ ဆရာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ အတြင္း ၁၉၉၀ ေက်ာ္ ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြ အတြက္ “သက္ရွိ ရာဇဝင္” သမိုင္း စာအုပ္ႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။  ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီး စလို႔ ဗမာ့ သမိုင္းရဲ႕ မွတ္တမ္းဝင္ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းလိုလို အတြက္ ေမးစရာ၊ ျမန္းစရာ၊ သေဘာထား ေတာင္းခံစရာ စရာ ရွိရင္ ဗမာ့ စာနယ္ဇင္းဟာ ဆရာ့ ဆီ ပဲ ေျပးရတာ၊ ဆရာ့ သေဘာပဲ အေလးထား ေမးျမန္းေတာင္းခံရတာ ျဖစ္တယ္။

ဆိုေတာ့ ဗမာ့ မ်ိဳးဆက္ သစ္ ဟာ စာေပ၊ လူမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ သမိုင္း၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာ အရာရာ မွာ “ဆရာ့ တာရာ ဆီက ဆင္းသက္ လာခဲ့ရတယ္” လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒီလို ခံယူရင္ ေမြးထုတ္ေပးသူ၊ ဆင္းသက္ေစသူ ဆရာတာရာ ရဲ႕ ေသသည္ အထိ စြဲျမဲ ခိုင္မာ၊ မေဖာက္မျပန္ မွန္ကန္ ရပ္တည္ လာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာမႈ၊ သေဘာထား၊ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ကန္မႈကို အေမြေကာင္း အျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြက ထိန္းသိမ္းရမယ္။  ဒီလို ထိန္းသိမ္းျခင္းကသာ ဆရာတာရာ့ ရဲ႕ ေက်းဇူးကိုသိျခင္း၊ တန္ဖိုးထားျခင္း ျဖစ္တယ္။  အခုလို ဆရာတာရာ့ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ စကားလံုးခ်ီးပ၊ ေျမွာက္စားမႈေတြနဲ႔ လြမ္းျပ၊ ငိုျပ ေနတာမ်ိဳးေတြ ထက္စာရင္ စိတ္ဓာတ္ အေမြ၊ ခံယူခ်က္ အေမြ၊ အလုပ္ အေမြကုိ ဆက္ခံျခင္ က သာ ဆရာ့တာရာ လမ္းစဥ္၊ ၾသဝါဒ၊ မူဝါဒ ကို အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္၊ ခံယူ က်င့္သံုး ျခင္း ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာတာရာ့ ရဲ႕ “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ” တရား ကို လက္ကိုင္ထားပါ။  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝါဒ ကို ဦးထိပ္ ရြက္ပါ။  တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ ရင္ၾကားေစ့ေရး ကို ေဖာ္ေဆာင္ပါ။  ဒါေပမယ့္ အာဏာရွင္ ေနာက္ၿမီးဆြဲ၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာ၊ ေပါင္းစားသူ ေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။  ဒါမွသာ “တာရာ့လမ္းစဥ္” အစစ္အမွန္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း စာေပ၊ စာနယ္ဇင္း၊ ႏိုင္ငံေရး ပုဂၢိဳလ္အေပါင္း ကို လက္တို႔ (စာတို႔) သတိေပးရင္း ဆရာတာရာ့ ကို ဒီစာစုေလးနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ ဂါရဝ ျပဳ လိုက္ပါတယ္။

———–