သန္း၀င္းလႈိင္ – ေ၀လမင္းသား စာေပဆုု

ကိုလိုနီေခတ္က ထင္႐ွားခဲ့ေသာ စာေပဆု တစ္ဆုကား ‘ေ၀လမင္းသား စာေပဆု’ ပင္တည္း။ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ ေရာက္႐ွိလာေသာ  ေဝလမင္းသားအား အေၾကာင္းျပဳကာ ေပၚေပါက္လာေသာ စာေပဆု ျဖစ္သည္။

ေ၀လမင္းသား (Prince of Wales) သည္ ေနာင္တြင္ နန္းစြန္႔ဘုရင္အျဖစ္ ထင္႐ွားခဲ့ေသာ အ႒မေျမာက္ အက္ဒြပ္ဘုရင္ ျဖစ္လာသူ ျဖစ္သည္။ ေဝလမင္းသားကို ပဥၥမေဂ်ာ့ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီး ေမရီတို႔က ၁၈၉၄ ခု ဇြန္ ၂၃ ရက္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ အမည္ရင္းမွာ ပက္ထရစ္ေဒးဗစ္ ျဖစ္သည္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္ ၁၉ဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ေအာစကြန္႐ွိ ေရတပ္မေတာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ဝင္ခြင့္ ရ႐ွိခဲ့သည္။ ၁၉၁ဝ ေမ ၆ ရက္တြင္ အဘိုးျဖစ္သူ သတၱမေျမာက္ အက္ဒြပ္ဘုရင္ နတ္ျပည္စံခဲ့ရာ ခမည္းေတာ္မွာ ပဥၥမေဂ်ာ့ဘုရင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ သားႀကီးျဖစ္သူ ပက္ထရစ္ေဒးဗစ္သည္ ေဝလမင္းသားဘြဲ႔ျဖင့္ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားအရာ ရ႐ွိရာမွ ေဝလမင္းသား ဟု ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလသည္။

ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ နတ္ျပည္စံၿပီးေနာက္ အ႒မေျမာက္ အက္ဒြပ္ဘုရင္အျဖစ္ နန္းစံခဲ့သည္။ ေဝလမင္းသားသည္ အိမ္ေ႐ွ႕စံ ဘဝက အိႏိၵယတစ္ခြင္သို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း မဒရပ္ၿမိဳ႕မွ ဒပ္ဖရင္ အမည္ ႐ွိ သေဘၤာျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ စီးနင္းလုိက္ပါလာရာ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၂ ရက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ေဝလမင္းသားသည္ လြစၥလမ္း (ယခု ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း) ထိပ္႐ွိ လြစၥလမ္း ဆိပ္ကမ္းတံတားမွတက္၍ ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္သို႔ ၾကြျမန္းလာရာတြင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး၌ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔က ပန္းဆိုးတန္း႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း ၊ ဆူးေလဘုရားလူႀကီးတို႔က ဆူးေလဘုရား ေတာင္ဘက္အဝ႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း ၊ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတို႔က ေမာင္ဂိုမာရီလမ္း (ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းလမ္း) ႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း  ယူနီဘာစီတီ သိပၸံေက်ာင္းသားမ်ားက  ေကာ္မ႐ွင္နာလမ္း (ယခု မင္းရဲေက်ာ္စြာလမ္း) ႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း (ထိုစဥ္က ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီမွာ ေကာ္မ႐ွင္နာ လမ္း ၌သာ ႐ွိေသးသည္) ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတို႔က ေဂၚဒဝင္လမ္း  (ယခုၿမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္း) ႏွင္ ဟယ္လပင္လမ္း (ယခု ျပည္ေထာင္စုရိပ္သာလမ္း) ေဒါင့္႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း ၊ အာေမနီယန္လူမ်ိဳးတို႔က ဟယ္လပင္လမ္း ႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း ၊ ကရင္လူမ်ိဳးတို႔က ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္ဝင္းႏွင့္  ေပ ၆ဝဝ ေက်ာ္ ၇ဝဝ ခန္႔ အကြာအလံုျမိဳ ့နယ္ လိဒ္စ္လမ္း (ခေရပင္လမ္း) ႐ွိ ၎တို႔၏ မ႑ပ္မွလည္းေကာင္း အသီးသီး ႀကိဳဆိုၾကသည္။

ဤကဲ့သို႔ အလိုေတာ္ရိ တစ္စုတို႔က ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾကေသာ္လည္း၊ ဂ်ီ၊စီ၊ဘီ၊ေအ (ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး) ေခါင္းေဆာင္ေသာ ဝံသာႏုမ်ားကမူ ႀကိဳဆုိမႈတြင္ မပါဝင္ဘဲ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံမွာ ျမန္မာ့သမိုင္း၌ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္အျဖစ္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ကရက္ေဒါက္ ျဖစ္သည္။ ကရက္ေဒါက္စကင္း (Craddock Scheme) ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလုံး အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားမွာ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ေဝလမင္းသားမွာ ၁၉၂၂ ခုနွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂ ရက္မွ ၁ဝ ရက္အထိ ၉ ရက္တုိင္တိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေနထိုင္သြားစဥ္အတြင္း မႏၱေလးၿမိဳ႕လည္း သြားလိုက္ေသးသည္။ သာစည္ၿမိဳ႕သို႔ဝင္ကာ မိတၳီလာဒီ၀ီဇံတပ္၏ အေလးျပဳျခင္းကိုလည္း ခံယူလိုက္ေသးသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနစဥ္အတြင္း၌ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ ၁၂ ပါး တို႔ကိုလည္း ဆြမ္းကပ္လိုက္ေသးသည္။ ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီ ေကာလိပ္သို႔လည္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈခဲ့သည္။

ေဝလမင္းသား စာေပဆုကို ၁၉၂၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္အတြင္း ႏွစ္စဥ္ စိစစ္ေ႐ြးခ်ယ္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေလသည္။ ဆုေၾကးေငြမွာ က်ပ္ ၁ဝဝဝ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က စာေပအတြက္ အစိုးရက ဆုေငြခ်ီးျမွင့္သည္ကို ျမန္မာတို႔ နားတြင္ စိမ္း၍ ေနေသးသျဖင့္ ရဟန္း႐ွင္လူအေပါင္းတို႔ၾကား၌ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ၾကရ၏။ ေ၀လမင္းသား ဆုေငြမွာ က်င္ေငြ ၁ဝဝဝ ျဖစ္ရာ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ မ်က္ႏွာငယ္လွေသာ ျမန္မာစာေပ၏ အေျခအေနအရဆုိလွ်င္ ဆုေငြမွာ အေတာ္ျမင့္မားေသာ ဆုေငြပင္ ျဖစ္သည္။ 

သို႔ကလို အေျခအေနအတြင္း ျမန္မာစာေပ အေရးအဖြဲ႔၌ ပိုင္ႏိုင္သူ ဆရာလြန္း (ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း) အား ထိုစဥ္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဦးေမေအာင္သည္ ဆရာႀကီးထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေဝလမင္းသား ဧခ်င္းေရးေပးပါရန္ ေျပာဆိုေတာင္းပန္ေလသည္။ ထိုေခတ္က ေငြတစ္ေထာင္က်ပ္သည္ ေ႐ႊ ၄ဝ က်ပ္သားႏွင့္ ညီမွ်ရာ ယခုေခတ္ ေငြေၾကးတန္ဖိုးအရဆိုေသာ္ က်ပ္သိန္း ၂၄ဝ ႏွင့္ ညီမွ်ေလသည္။ ထိုစဥ္ကဆရာႀကီးသည္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ျဖစ္ေနရခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး၊မိသားစုတာဝန္ကို မနည္း႐ုန္းကန္ႀကိဳးပမ္းေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ 

ဆရာႀကီးက –

“ငါ့မွာ သားသမီးေတြ တာဝန္အတြက္ ေျပးႏိုင္၊ လႊားႏိုင္ ၊ ေရးႏိုင္မွ ထမင္းအႏိုင္ႏိုင္ နပ္မွန္တယ္။ ေငြတစ္ေထာင္ဆိုတာ ငါလည္း မကိုင္ဖူးဘူး။ ဒီလိုလြယ္လြယ္နဲ႔ ရႏုိင္မယ္လို႔လည္း ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေငြတစ္ေထာင္ကိုေတာ့ မင္းေစတနာအရ ငါလိုခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမေအာင္ႏွယ္ ဟန္က်ႏိုင္ပါ့မလား၊ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္း ဧခ်င္းဆိုတာ ထိုမင္းသား ဘုန္းႀကီးေၾကာင္း၊ အင္ပါယာႏိုင္ငံေတာ္ကို စိုးမိုးရမည့္ အ႐ွင္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ က်က္သေရ႐ွင္ႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြကို ၾကာၾကာ အုပ္စိုးႏိုင္ေစေၾကာင္း ၊ အင္ပါယာႀကီး ပိုမိုက်ယ္ဝန္းေစေၾကာင္းေတြ ၊ ဘာညာေတြ ခ်ီးက်ဴးၿပီး ေရးရမွာကြ၊ ငါမေရးပါရေစနဲ႔ကြယ္၊ ငါ့ဥာဏ္က ဒီအလုပ္မ်ိဳးက်ေတာ့ ထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကို ေငြတစ္သိန္းေပးဦးေတာ့ မေရးႏိုင္ပါဘူးကြယ္၊ တျခားလူကိုသာ ခိုင္းပါ ေမာင္ေမေအာင္ရယ္” ဟု ေျပာဆိုကာ ျငင္းဆိုခဲ့ရာ ဦးေမေအာင္မွာ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ အျခားျမန္မာပညာ႐ွိ တစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာပြား ဆိုသူအား ဥာဏ္ပူေဇာ္ခေငြ တစ္ေထာင္ေပးၿပီး ေရးခိုင္းရေလသည္။ ဆရာပြားမွာ ထုိစဥ္က ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီေကာလိပ္၌ ျမန္မာစာျပ ဆရာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ဆရာပြား စီကုံးေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ေ၀ဝလမင္းသားအတြက္ ဧခ်င္းကို ေပေပၚတြင္ ေရး၍ ဆက္သခဲ့ၾကသည္။ ထိုဧခ်င္းကို ေပေပၚတြင္ ေရးသားထားလ်က္ ေ႐ႊပန္းမ်ား ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ ကတၱီပါအ၀တ္ျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းကာ ထုပ္၍ ထားသည္။ ၎ဧခ်င္း ေပစာထုပ္ကို ယူနီဘာစီတီေက်ာင္းသား ေမာင္ေက်ာ္ေအးဆိုသူက ေဝလမင္းသားအား ဆက္ၿပီးေနာက္ ၎ေမာင္ေက်ာ္ေအးကပင္ ၾသဘာစာဖတ္ျပန္သည္။ ၎၏ ၾသဘာစာထဲတြင္ 

“ေ႐ွးအခါက ထူးျခားပြင့္လင္း ၊ ဂုဏ္သတင္းျဖင့္ အရည္အခ်င္း႐ွိကုန္ေသာ မင္းညီမင္းသား၊ မင္းတရားတို႔အား လကၤာဆရာတို႔ ေရးသားဆက္သြင္းအပ္ေသာ ထုံးစံဓေလ့အားေလ်ာ္စြာ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဘာသာျဖင့္  ကဗ်ာလကၤာ ဖြဲ႔ဆိုေရးသား ဆက္သြင္းသည္ ကိုလည္း လက္ခံသိမ္းပိုက္ေတာ္မူပါ” ဟူေသာ စကားမ်ားပါ႐ွိရာ ေ၀လမင္းသားကို ျမန္မာမင္းညီမင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ သေဘာထား၍ ဧခ်င္းျဖင့္ ေ႐ႊနားေတာ္သြင္းေၾကာင္း ထင္႐ွားေနေပသည္။

ေဝလမင္းသားကလည္း ယူနီဗာစီတီေကာလိပ္သို႔ ေရာက္႐ွိလာသည့္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခု က်န္ရစ္ေနေစရန္ ေ၀လမင္းသား၏ စာေပဆု အမည္ျဖင့္ က်ပ္ ၁ဝဝဝ တန္ စာေပဆုတစ္ဆု ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းေပးရန္ ယူနီဗာစီတီ ဆီးနိတ္အဖြဲ႔သို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။

၎ဆုေငြကို (က) ပ်ိဳ႕ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ ျမန္မာစာေပအတြက္ ေသာ္လည္းေကာင္း (ခ) သိပၸံပညာရပ္တစ္ခုခုကို အျခားဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာသို႔ျပန္ဆိုသည့္ အတြက္လည္းေကာင္း ေပးရန္ သတ္မွတ္ထား၍ ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီ ဆီးနိတ္အဖြဲ႔မွ စီစဥ္ေ႐ြးခ်ယ္၍ ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ မတ္လတြင္ ၎ဆုကို ေပးရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုႏွစ္အတြက္ ေပးရန္ဆုကို လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကတည္းက  ဆီးနိတ္အဖြဲ႔မွ ဆုံးျဖတ္ၿပီးစီးထားရမည္ ျဖစ္သည္။

အထက္ပါစည္းကမ္းခ်က္မ်ား အရ ေဝလမင္းသားစာေပဆုကို ႏွစ္စဥ္ မတ္လ၌ ေပးလာခဲ့ရာ ဆုရ႐ွိခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ စာမူစာရင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။

၁၉၂၁-၂၂။ ဆရာပြား (ျမန္မာစာ နည္းျပဆရာ၊ ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီ ေကာလိပ္) ‘ေဝလမင္းသား နားေတာ္သြင္းဧခ်င္း’ ကို ေရးသားျပဳစုသည့္အတြက္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရသည္။ 

၁၉၂၂-၂၃။ ထိုႏွစ္တြင္ ဆုေငြခ်ီးျမွင့္ႏိုင္ျခင္းမ႐ွိ။

၁၉၂၄-၂၅။ ဦးနီ (ဝိဇၨာဘြဲ႔ ၊ ဝတ္လုံေတာ္ရ) John Locke ေရးသည့္ Civil Government ကို ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုေသာ ‘ၿမိဳ႕ဘက္ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး’ စာမူအတြက္ ခ်ီးျမင့္ျခင္း ခံရသည္။ 

၁၉၂၅-၂၆။ ဦးေဖ (မႏၱေလး) ‘ဝ႐ုဏပ်ိဳ႕’ ကို ေရးသားျပဳစုသည့္အတြက္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။ 

၁၉၂၆-၂၇။ ထိုႏွစ္တြင္ ဆုခ်ီးျမွင့္ျခင္း မ႐ွိ။

၁၉၂၇-၂၈။ ထိုႏွစ္တြင္ ဆုခ်ီးျမွင့္ျခင္း မ႐ွိ။

၁၉၂၈-၂၉။ ဦးၿမိဳ႕ (အဂၢမဟာပ႑ိတ) ‘တိပိဋကတ္’ (ပိဋကတ္သံုးပုံ) ကို ဘာသာျပန္ဆို ေရးသားသည့္အတြက္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရသည္။ 

၁၉၂၉-၃၀။ ေမာင္ဘေသာင္း (သခင္ဘေသာင္း) (အမွတ္ ၃၃၊ တ႐ုတ္ဥယ်ာဥ္ ေရတာ႐ွည္လမ္း၊ ဗဟန္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕) Renount ၏ Outline of General History ကို ျမန္မာဘာသာသို႔ ျပန္ဆိုေသာ ‘ကမၻာ့ရာဇဝင္ခ်ဳပ္ ‘အတြက္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရသည္။

၁၉၃၀-၃၁။ ထိုႏွစ္တြင္ ဆုခ်ီးျမွင့္ျခင္း မ႐ွိ။

၁၉၃၁-၃၂။ အ႐ွင္အာဒိစၥဝံသ (အ႐ွင္အာဒိစၥ၀ံသေက်ာင္းတိုက္၊ ကန္ေတာ္ကေလး၊ ရန္ကုန္(ေနာင္ ဦးေအာင္ျမတ္ထြဋ္)၏ ‘အေသာက ေက်ာက္စာ’ ကို ျမန္မာျပန္ဆိုသည့္အတြက္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရသည္။ 

ေဝလမင္းသား စာေပဆုရေသာ အထက္ပါစာအုပ္မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ စာအုပ္အမည္မ်ားကို ျမင္႐ုံႏွင့္ ‘ေဝလမင္းသား နားေတာ္သြင္းဧခ်င္း’ မွ တစ္ပါး က်န္စာအုပ္မ်ားမွ နယ္ခ်ဲ႕အက်ိဳးျပဳစာေပမ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေသာ စာေပမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာေပသည္။ 

ဦးေဖ (ေနာင္ သီရိစတုရဂၤ ဗလဘြဲ႔ရ)၏ ‘ဝ႐ုဏပ်ိဳ႕’ ဆိုလွ်င္ ဘုရားေဟာ ၀႐ုဏဇာတ္ကို ပ်ိဳ႕အျဖစ္ ဖြဲ႔ဆိုသီကုံးထားျခင္းျဖစ္၍ နယ္ခ်ဲ႕သမားကို အက်ိဳးျပဳမႈႏွင့္ မည္သို႔မွ် မသက္ဆိုင္ေပ။ ဆရာၿမိဳ႕၏ ပိဋကတ္ သုံးပုံ ျမန္မာျပန္မ်ားဆိုလွ်င္လည္း ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေနေပသည္။း အ႐ွင္အာဒိစၥဝံသ၏ ‘အေသာက ေက်ာက္စာ’ မွာလည္း ဗုဒၶသမိုင္းႏွင့္ ဆိုင္ရာ ကမၸည္းေက်ာက္စာျဖစ္၍ နယ္ခ်ဲ႕သမိုင္းကို အလုပ္အေကၽြးျပဳမႈႏွင့္ မည္သို႔မွ မဆက္စပ္ေပ။ 

မည္သို႔ဆိုေစ ေဝလမင္းသား စာေပဆုသည္ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ အ႐ွင္အာဒိစၥ၀ံသအား ေနာက္ဆုံးခ်ီးျမွင့္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ရပ္ဆုိင္းသြားခဲ့ေလရာ ျမန္မာစာေပသမိုင္းအဖို႔ ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။