သန္း၀င္းလႈိင္

Than Win Hlaing – Articles

အမဲလိုက္ သိမ္းစြန္ရဲမ်ား

သန္းဝင္းလိႈင္
စက္တင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၃
လူတို႔ သြန္သင္ ေလ့က်င့္ထားသည့္ သိမ္းစြန္ရဲမ်ားျဖင့္ အမဲလိုက္ျခင္း (ဝါ)သိမ္းတိုက္ျခင္း (Falconry) ကို အာရွတိုက္၌ ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ဘီစီ ၁၂ဝဝခန္႕ကစ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအတက္ပညာသည္ အလယ္ေခတ္က ဥေရာပတိုက္တြင္ အလြန္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ ဓေလ့တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ဥေရာပတိုက္၊ အာရွတိုက္ရွိ အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ျပန္လည္ေခတ္စား လူႀကိဳက္ မ်ားခဲ့ေသာ အမဲလိုက္နည္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
● သမိုင္းေနာက္ခံ
သိမ္းငွက္၊စြန္ရဲတို့ျဖင့္အမဲလိုက္သည္ကိုသိမ္းတိုက္ျခင္း ဟူ၍ ေခၚေဝၚၾကေလသည္။သိမ္းတိုက္ျခင္း အတက္ပညာကို လူတို႔သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝဝဝ ေက်ာ္ ခန္႔ကပင္ စတင္တက္ေျမာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအတက္မွာ အလယ္ေခတ္အခါက ဥေရာပ တိုက္တြင္ အလြန္ ေခတ္စားခဲ့ေသာ အတက္ပညာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ရာ ရိ္ကၡာအလို႔ငွာ ငွက္မ်ား သားေကာင္ငယ္မ်ားကို အမဲလိုက္ျခင္းထက္ အေပ်ာ္တမ္းေတာလိုက္ျခင္းကဲ့သို႔ အားကစားနည္းတစ္ရပ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုအတက္မွာ ဥေရာပတိုက္မွ စတင္ေပၚေပါက္ ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေပ။တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ အိႏိၵယ၊ အာေရဗ်၊ အီရန္ႏွင့္ ဆီးရီးယား၊အီရတ္ စေသာတိုင္းျပည္ မ်ားတြင္ ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္မကသည့္ အခ်ိန္ကပင္ ေပၚေပါက္ေနျပီျဖစ္ ေၾကာင္း သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားကို ေတြ႔ရွိရသည္။
မာကိုပိုလို၏ ခရီးသြားမွတ္တမ္းမ်ားတြင္ သိမ္းတိုက္ျခင္း အတက္ပညာကို တရုတ္ျပည္၌ ဘီစီ၂ဝဝဝ ခန႔္တြင္ စတင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဟန္မင္းဘက္ေခတ္ (ဘီစီ၂ဝ၆-ေအဒီ ၂၂ဝ) က ထီးနန္းရွင္ဧကရာဇ္မင္းတို႔သည္ သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားႏွင့္ ေတာကစား ထြက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေအဒီ ၆ရာစုတြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံႏွင့္ ကိုရီးယား၊တိဘက္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့ ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္ႏီုင္ငံတြင္ သိမ္းတိုက္ျခင္းကို တာကာဂါရီ (Taka-gari) ဟုေခၚ၍ မွဴးႀကီး မတ္ရာတို႔ၾကီးစိုးေသာေခတ္တြင္ အလြန္ေခတ္စားခဲ့ေၾကာင္း၊ယင္းေနာက္ အိႏိၵယ၊ အာေရဗ်၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းသို႔ ပ်ံႏွံကာ ဥေရာပတိုက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခ့ဲေၾကာင္း မွတ္တမ္း တင္ထားသည္။
ဥေရာပတိုက္၌  ေအဒီ ၇ဝဝျပည့္ႏွစ္တြင္ ယင္းအတက္ပညာမ်ား ေပၚေပါက္ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အဂၤလန္ျပည္တြင္းမႈ ေအဒီ ၈၆ဝမွ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ္လည္း အျခားတိုင္းျပည္ မ်ားမွာထက္ ပိုမို၍ ေခတ္စားလူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ေသာ နညး္ပညာရပ္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၌မူ သိမ္းတိုက္ျခင္းမွာ တင္းၾကပ္ေသာဥပေဒ ပညတ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားေလာက္ ထြန္းကားတြင္က်ယ္ခဲ့ျခင္းမရွိေခ်။ထိုသိမ္းတိုက္ျခင္းအတက္ပညာသည္္ လူႏွင့္ငွက္တို႔ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ျခင္း မ်ားစြာလို၍ သိမ္းစြန္ရဲတို႔ကို ေလ့က်င့္ ေပးရာ၌လည္း မ်ားစြာ ဇြဲေကာင္းျခင္း၊ စိတ္ရွည္ျခင္းတို႔ လိုအပ္လာသျဖင့္ ေတာ္ရံုပုဂိၢဳလ္တို႔က မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကေပ။ အလြန္ေရွးၾကေသာ ေတာလိုက္ကစားနည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည့္ သိမ္းတိုက္ျခင္းပညာသည္ အထူးသျဖင့္ အလယ္ေခတ္က ဥေရာပတိုက္၌ ဘုရင္၊ မင္းညီမင္းသား၊ မွဴးႀကီးမတ္ရာမ်ားသာမက ဘုန္းေတာ္ႀကီးအပါအဝင္လူတန္းစားအလႊာအသီးသီးၾကား၌အထူးေရပန္းစားခဲ့၏။ ယင္းတို႔ေခတ္စားလာခဲ့သျဖင့္ သိမ္းတိုက္ငွက္ႏွင့္ သိမ္း တိုက္ငွက္မ်ဴိးႏြယ္ဝင္ သိမ္းစြန္ရဲငွက္ တို႔၏ တန္ဖိုးမွာလည္း ျမင့္တက္လာခဲ့ေပသည္။တစ္ဆက္ထဲမွာပင္ သိမ္းစြန္ရဲတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပန္ေပးဆြဲမႈမ်ား၊ ေစ်းႀကီးေပး၍ ငွားရမ္းမႈမ်ားရွိလာခဲ့သည္။ အက္သိုးၿမိဳ႕စားႀကီး Duke of Athol ဆိုလွ်င္ နန္းတက္စ ဘုရင္မင္းျမတ္အား အစဥ္အလာအတိုင္း ဆက္သရန္ အလို႔ငွာ ဂိုင္ရာဖာကြန္ Gyr falcon ေခၚေလ့က်င့္ထားေသာ ဂိုင္ရာသိမ္းငွက္ေခါင္းျဖဴ တစ္စံု ရရွိေရးအတြက္ မင္းကြ်န္း Islandof Man ကိုပင္ ႏွစ္လံုးေပါက္ ငွားရမ္းခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။
သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားမွာ ေလွာင္ထားရန္ေနရာကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ မ်ဴးစ္(Mews) ဟုေခၚသည္။ ယင္းေဝါဟာရသည္ ျပင္သစ္ဘာသာစကား Muer မွဆင္းသက္ လာျပီး ငွက္ေလွာင္အိမ္ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ အဂၤလန္ျပည္သူ ရွစ္ရာစုအလယ္ပိုင္းက သိမ္းငွက္ ေလွာင္အိမ္မ်ားကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလန္ၿမိဳ႕ရွိ ပထမေျမာက္ ဂ်ိမ္းဘုရင္ လက္ထက္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ ေတာ္ဝင္ငွက္ေလွာင္အိမ္ႀကီးမွာ ယခုအမ်ဳိးသားခမ္းမႀကီး တည္ရွိရာ ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ငွက္ေလွာင္အိမ္ႀကီးမွာ ထရက္ေဝၚဂ်ာ ရင္ျပင္မွာ ဝိႈက္ေဟာအရပ္အထိ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့ေပသည္။
အလယ္ေခတ္စစ္ပြဲမ်ား၍မူသိမ္းတိုက္ျခင္းမွာတိုက္ပြဲမ်ားအၾကားတြင္အပန္းေျဖ ကစားနည္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ဟာရိုးဘုရင္ႏွင့္ေေအာင္ႏိုင္သူဝီလ်ံဘုရင္တို႔မွာ၄င္းတို႔ စစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရာ စစ္ေျမျပင္သို႔ သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ား ေခၚေဆာင္ကာသိမ္းတိုက္ခဲံၾကသည္။ တတိယေျမာက္အက္ဒဝပ္ဘုရင္ ဆိုလွ်င္ ျပင္သစ္တို႔စစ္ခ်ီခဲ့စဥ္က သူႏွင့္အတူ သိမ္းတိုက္ငွက္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ကို ယူေဆာင္သြားခဲ့ျပီးစစ္နားခ်ိန္၌ေန႔စဥ္လိုပင္သိမ္းတိုက္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ တိတ္ဆိတ္၍ေနေလ့ရွ္ိသည္။ သိမ္းငွက္သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာေတာင္မ်ား ထဲတြင္ ေနထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။
ေဆာင္းဦးပိုင္းရာသီေရာက္သည့္အခါမ်ားတြင္အရပ္တကာတို႔ေရႊ႕ေျပာင္း၍ က်က္စားတက္ၾက ေလသည္။ထို႔အျပင္သိမ္းငွက္မ်ားသည္ အလြန္တရာလ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္ျပီးမ်က္စိလည္းလ်င္သည္။ သားေကာင္ကိုအေဝးမွပင္ေကာင္းစြာ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ ဂဏာလည္းမၿငိမ္ တက္ေပ။ အလြန္တရာလွဳပ္လွဳပ္ရြရြေနတက္ေသာငွက္မ်ဴိးျဖစ္သည္။သိမ္းတိုက္ရန္အတြက္အမ်ားဆံုး အသံုး ျပဳေသာ သိမ္းငွက္မ်ားမွာ ဘာဘရီငွက္ျဖစ္သည္။အာရတ္ေစာ္မ်ားသည္ သိမ္းတိုက္ပညာ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားကို သူ႔အနားတြင္ ခစားေစၿပီး မ်က္ႏွာသာေပးသည္အထိ သိမ္းတိုက္ဝါသနာၾကီးခဲ့ေလသည္။
● သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ား
သိမ္းတိုက္ႏိုင္ေသာငွက္အမ်ဴိးေပါင္း (၆၅) မ်ဳိးရွိသည့္အနက္ သိမ္းငွက္သည္ လူသိမ်ားေသာငွက္မ်ဳိးျဖစ္သည္။သိမ္းငွက္၏ကိုယ္ထည္မွာအလ်ား၁၁လက္မမွ၁၅လက္မအထိအရြယ္အစာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ တတ္သည္။ သိမ္းမသည္ သိမ္းဖိုထက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ပို၍ ဖြံ႕ၿဖိဳးႀကီးမား သည္။ သိမ္းငွက္မ်ား သားေပါက္ေသာရာသီတြင္ စူးစူးရွရွ အသိေအာ္ျမည္တက္ေသာ္လည္းအျခား အခ်ိန္မ်ားတြင္ အသံ သိမ္းငွက္၊ တူနီးရွားသိမ္းငွက္ႏွင့္ အေမရိကန္ ဒပ္စ္ သိမ္းငွက္၊ ဖေရရီသိမ္းငွက္၊ ဂိုးစ္ေမာ့စ္ေခၚ အပ်ံသန္သည့္ သိမ္းငွက္၊ ကူးပါးသိမ္ငွက္ႏွင့္ ပဲရီဂ်နင္းေခၚ ေနရာေျပာင္းသတ္သည့္ အဂၤလန္သိမ္းငွက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားကိုအဓိကအားျဖင့္ေလးမ်ဳိးခြဲျခားထားေလသည္၊ပထမအမ်ဳိးအစားသိမ္းသိမ္းတိုက္ငွက္အမ်ဳိးအစားတြင္ပါဝင္ေသာလင္းယုန္ထိပ္ေျပာင္သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ၏အမ်ိဳးသားသေကၤတျဖစ္သည္။မကၠဆီကိုနွင့္အာဂ်င္တီးနား၌အေတြ႔ရမ်ားသည္။ အလြန္ေပၚလြင္ေသာအျဖဴေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္အေမြးမ်ားရွိသည္။စတယ္လာလင္းယုန္ႏွင့္ျခားနားသည္။
ဤအမ်ဳိးအစားမ်ားတြင္ အပ်ံသန္သည့္ ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကန္ သိမ္းငွက္မ်ား၊ အေမရိကန္ကူးပါး သိမ္းငွက္မ်ား ပါဝင္ၾကေလသည္။ ဤ သိမ္းငွက္မ်ားသည္ ပင္ကိုယ္ကပင္ အမဲလိုက္ငွက္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ တတိယအမ်ဳိးအစား သိမ္းတိုက္ငွက္မွာ အေတာင္က်ယ္ျပန္႔ေသာ သိမ္းတိုက္ငွက္အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ယင္းငွက္မ်ဳိး၌ စြန္ရဲငွက္လည္း ပါဝင္သည္။
● သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားကို ဖမ္းယူျခင္း
သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ား ေျမာက္အာဖရိကတိုက္ရွိ  ေစ်းမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ အေရွ႕အာရွေဒသမ်ားတြင္လည္းေကာင္း ဝယ္ယူရရွိႏွိင္ေလသည္။ ဆီးရီးယား သဲကႏာၱရမွ အာရပ္လူမ်ဳိးမ်ား ယူေဆာင္လာေသာ ေလ့က်င့္ၿပီးသား သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားကို ဒါမစကတ္ၿမိဳ႕တြင္ ေရာင္းဝယ္ ေလ့ရွိၾကသည္။ ေရာင္းခ်သူတို႔သည္ သိမ္းငွက္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္   ဖမ္းယူေလ့ရွိသည္။
အေတာင္အလတ္မစံုမီ     သားေပါက္စအရြယ္တြင္  လည္းေကာင္း၊   အေတာင္အလတ္စံုျပီးအေကာင္ႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း ဖမ္းယူေလ့ရွိၾကသည္။ သိမ္းငွက္မ်ားသည္ လူသူႏွင့္ေဝးရာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေစာက္၏ ထိပ္ဖ်ား၊ ျမင့္မားေသာ ေတာင္ထိပ္မ်ား သစ္ပင္ႀကီးမ်ားထက္တြင္  အသိုက္လုပ္၍ ေနေလ့ရွိၾကသျဖင့္  ဖမ္းယူရန္မလြယ္ကူလွေခ်။
အရြယ္ေရာက္ၿပီး သိမ္းငွက္ႀကီးမ်ားကို ဖမ္းယူၾကပံုမွာလည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။ သိမ္းငွက္ႀကီးမ်ားကို ေျမာက္ကမာၻျခမ္းအရပ္ေဒသမ်ားတြင္မူ ေဆာင္းဦးပိုင္း၌သာ ဖမ္းယူေလ့ရွိၾကသည္။
သိမ္းငွက္မ်ားကို ဖမ္းယူပံု ဖမ္းယူရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ ကိရိယာမ်ားမွာ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ ဆန္းဆိုသကဲ့သို႔ပင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ေနရာႏွင့္တစ္ေနရာ မတူၾကေခ်အီႏိၵယလြင္ျပင္ေဒသမ်ားတြင္ ဖမ္းယူနည္းမွာ  ႀကိဳးခ်ည္ထားေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ကို အစာအျဖစ္မွ်ား၍ ေထာင္ဖမ္းေသာနည္းျဖစ္သည္။ လူက အကာအကြယ္ တစ္ခုေနာက္ကြယ္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနၿပီး အစာကိုလာေရာက္ ထိုးသုတ္ေသာ သိမ္းငွက္ကိုေျခေထာက္မွဆြဲယူ ဖမ္းသည့္နည္းျဖစ္သည္။ သိမ္းငွက္အေကာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အေကာင္ေသးမ်ားကို ထိုနည္းျဖင့္ မၾကာခဏဖမ္းယူရရွိတတ္ၾကသည္။
အခ်ဳိ႕ေသာအရပ္ေဒသမ်ားတြင္ သိမ္းငွက္မ်ားကို ပိုက္ကြန္ျဖင့္ ဖမ္းယူေလ့ရွိၾကသည္။အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ အသံုးျပဳေသာေထာင္ေခ်ာက္မွာ သစ္သားပ်ဥ္ခ်ပ္ကို ေလးဘက္ေလးတန္ ေဘာင္ခတ္၍ ပိုက္ကြန္တပ္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အစာအျဖစ္ တပ္ဆင္ထားေသာငွက္ကို တိုင္တြင္ႀကဳိးျဖင့္ ခ်ည္ေနွာင္ထားသည္။ အစာကိုျမင္ေသာအခါ သိမ္းငွက္သည္ လႈိဏ္ေခါင္းသဖြယ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ အဝင္ေပါက္မွတစ္ဆင့္ သားေကာင္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ဤနည္းျဖင့္ သိမ္းငွက္သည္ အျပင္သို႔ျပန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲတြင္ဖမ္းမိခံရေလသည္။
ဘယ္ဂ်ီယံႏွင့္ နယ္သာလန္ရွိ သိမ္းငွက္ဖမ္းသမားမ်ား ရာစုႏွင့္ခ်ီ၍ အသံုးျပဳလာခဲ့ၾကေသာအသံုးအမ်ားဆံုး ေထာင္ေခ်ာက္မွာ  ေလးကိုင္းေထာင္ေခ်ာက္မ်ား ျဖစ္သည္။ အခ်င္းဝက္ေခ်ာက္ေပခန္႔ရွိသည့္ သစ္သားေဘာင္မ်ားေပၚတြင္ ေလးကိုင္းေထာင္ေခ်ာက္မ်ားကို တပ္ဆင္ထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ စပရင္ ႀကိဳးမ်ားတပ္ဆင္ထားေသာ အလိုအေလ်ာက္ ေမာင္းျဖဳတ္ဖမ္းႏိုင္သည့္ ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားေပၚလာေသာအခါ ထိုေထာင္ေခ်ာက္မ်ားကို အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳလာခဲ့ၾကသည္။
ထိုသိမ္းငွက္မ်ားကို ဖမ္းယူသည့္အခါတြင္ အခက္အခဲတစ္ရပ္ ေတြ႕ၾကံဳရေလ့ရွိသည္။ယင္းမွာအျခားမဟုတ္။ သိမ္းငွက္မ်ားသည္လြန္စြာ အကင္းပါးျခင္းပင္။ ထို႔ျပင္သိမ္းငွက္မ်ားသည္စာေလာင္ငတ္မြတ္လာသည့္အခါမွ အငမ္းမရ စားေသာက္တတ္ၾကသည္။ တစ္ေန႔လွ်င္တစ္ႀကိမ္(သို႔မဟုတ္) ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ အစာစားေလ့ရွိသည္။ အစာဝသည့္ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္မူ သားေကာင္ကို စိတ္မဝင္စားတတ္ၾကသျဖင့္ သိမ္းငွက္ဖမ္းမုဆိုးမ်ားအဖို႔ အခက္အခဲၾကံဳေတြ႕ရသည္။
● ေလ့က်င့္ျခင္း
သိမ္းငွက္မ်ားကို ယဥ္ပါးေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္းအလုပ္မွာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းၿပီး အလြန္တရာ စိတ္ရွည္ရွည္ အခ်ိန္ယူရေသာ အလုပ္လည္းျဖစ္သည္။ ဖမ္းဆီးမိေသာ သိမ္းတိုက္ငွက္ကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္ၿပီး ေျခေထာက္တြင္ သားေရျပားနွင့္ ေခါင္းေလာင္းတပ္ဆင္ေလ့ရွိသည္။
ညအခ်ိန္တြင္ ေမွာင္ေနသည့္အခန္းထဲ၌ ခံုငယ္တစ္ခုတြင္ ႀကိဳးခ်ည္၍ ခ်ထားရသည္။  အစာကိုေျခေထာက္ေပၚတြင္ စားခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ တင္ထားရသည္။ အစာစားခ်ိ္န္တြင္ ခရာသံေပးရသည္။ သို႔ျဖင့္ေနာင္အခါ ခရာသံေပးလိုက္လွ်င္ အစာကိုေျခသည္းျဖင့္ ေကာက္ယူတက္လာ
သည္။ ဤအဆင့္ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေၾကာက္စိတ္နည္းပါးသြားၿပီး လူ၏အသံႏွင့္ အထိအေတြ႔ကို ယဥ္းပါးစ ျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ ေခါင္းစြပ္ကိုလည္း တျဖည္းျဖည္း ပိုမိုေခ်ာင္ခ်ိေသာ ေခါင္းစြပ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲတပ္ဆင္ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အစာေကြ်းသည့္အခါ ေခါင္းစြပ္ကိုခြ်ပ္ေပးၿပီးအလင္းေရာင္၊ လူစိမ္း၊ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ျမင္း အစရွိသည့္ သတၱဝါမ်ားႏွင့္ ယဥ္ပါးေအာင္ လႊတ္ေပးရသည္။ သိမ္းတိုက္ငွက္သည္ သခင္၏ ေခၚသံကိုတစ္စတစ္စသိလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရသည္သို႔ျဖင့္အစာေကြ်းခ်ိန္၌ ေခၚသံၾကားလွ်င္ သခင္၏လက္ခံုေပၚသို႔ ခုန္တက္လာသည္။ ေလ့က်င့္ေပးသူက ခိုအစရွိသည့္ အစာကို ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ပစ္ခ်ကာ အဖမ္းခိုင္းရသည္။
ပထမပိုင္း၌ အနီးအနားဖမ္းခိုင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း၌ တျဖည္းျဖည္း ခပ္ေဝးေဝး ကိုက္ ၃ဝ၊ ကိုက္ ၆ဝ၊၁ဝဝ၊ ၂ဝဝအထိဖမ္းႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးရသည္။ သိမ္းငွက္ေပါက္ကေလးမ်ားကို ဖမ္းမိလာလွ်င္ မိုးလံုေလလံု အေဆာက္အအံုမ်ားတြင္ ထည့္ထားရသည္။ ေကာင္းမြန္လတ္ဆက္ေသာသားစိမ္းငါးစိမ္းမ်ားကို ေကြ်းရသည္။ အရြယ္နည္းနည္းရလာၿပီး ပ်ံတတ္စ ျပဳလာေသာအခါ အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္ ေနရာမ်ားသို႔ ပ်ံသန္းေစသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အစာေကြ်းခ်ိန္၌ ျပန္လာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားရသည္။
သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားကိုလည္း အစာေကာင္းစြာေကြ်းေမြးကာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေအာင္ဂရုစိုက္ေပးရေလသည္။ သို႔ေသာ္သိမ္းတိုက္ ခ်ိန္၌ကား သိမ္းစြန္ရဲတို႔ကို မိမိဖမ္းရသည့္ငွက္စေသာ သတၱဝါမ်ားအေပၚ၌ မိမိတို႔အစာအျဖစ္ သဲသဲမဲမဲ မရမက ဖမ္းခ်င္စိတ္မ်ဳိးျဖစ္ေပၚလာေစရန္အစာကိုေလွ်ာ့ေကြ်းရသည္။ သို႔မဟုတ္ မေကြ်းဘဲ အငတ္ထားရသည္။
ဤသို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ဖမ္းယူရရွိၾကၿပိး အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေလ့က်င့္ခဲ့ေသာသိမ္းတိုက္ငွက္မ်ားကို ၁၅ ႏွစ္မွ အႏွစ္၂ဝ အထိ အသံုးျပဳႏိုင္ေပသည္။
သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ဳိးကိုေမြးျမဴသူမ်ားသတိျပဳရမည့္အခ်က္မ်ားမွာမိမိ၏  ငွက္မ်ားကိုမၾကာခဏ မပ်ံသန္းေစရန္ျဖစ္သည္။သိမ္းတိုက္ငွက္ေမြးျမဴရသည့္အလုပ္မွာ အလြန္တရာဂရုစိုက္ရေသာအလုပ္ျဖစ္ၿပီးအမွားမခံေပ။  သိမ္းတိုက္ငွက္၏  က်န္းမာေရးကိုလည္း အျမဲမျပတ္   ဂရုစိုက္ေပးရသည္။ေရခ်ဳိးေပးရျခင္းမ်ဳိးကိုပင္ ျပဳလုပ္ေပးရေလသည္။
ျပန္လည္ေခတ္စားလာ သိမ္းတိုက္ငွက္ျဖင့္ ငွက္ဖမ္းသည့္ နည္းဓေလ့မွာ အလြန္ေရွးက်ေသာ အားကစားနည္းတစ္ရပ္အေနျဖင့္ အလယ္ေခတ္က ဥေရာပတိုက္၌ ေခတ္စားလာခဲ့ေသာ္လည္း လယ္ယာျခံေျမခတ္သည့္ ဥပေဒမ်ားေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ရန္ကြင္းျပင္ေနရာမရွိျခင္းႏွင့္ အလြယ္တကူပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးႏိုင္သည့္ ေသနတ္စသည့္ လက္နတ္ငယ္မ်ား ေပၚေပါက္လာသျဖင့္ သိမ္းတိုက္ျခင္းဓေလ့မွာ တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာသြားေလသည္။
သို႔ေသာ္အခ်ဳိ႕တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ယခုထိသိမ္းတိုက္နည္းကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္သူမ်ား ရွိၾကေပအလာ အားကစားနည္းတစ္ရပ္အျဖစ္ ဝါသနာရွင္ စိတ္ဝင္စားသူမ်ားက မတိမ္ေကာ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား၊ ကလပ္မ်ားဖြဲ႕စည္း၍  ဆက္လက္ထိ္န္း သိမ္းေနၾကဆဲျဖစ္သည္။
၁၈၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၌လည္းေကာင္း၊ ၁၈၇ဝျပည့္ႏွစ္တြင္ ျပင္သစ္ႏွင့္ အီတလီႏိုင္ငံတို႔တြင္လည္ေကာင္း၊ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမနီျပည္၌ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၂၇ ခုွႏွစ္တြင္ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံ၌လည္းေကာင္း သိမ္းတိုက္အသင္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခဲ့ၾကေလသည္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ သိမ္းတိုက္ငွက္အသင္းမွ သိမ္းတိုက္ျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ ျပပြဲတစ္ရပ္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့၍ ျဗိိတန္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ ဂ်ာမန္၊ ကေနဒါ၊ ယူဂိုစလားဗီးယား၊ စပိန္ႏွင့္ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားႏုိင္ငံတို႔မွ သိမ္းတိုက္မုဆိုးမ်ား ၊ စိတ္ဝင္စားသူ ဝါသနာရွင္အေျမာက္အျမား ပါဝင္ဆင္ႏႊဲၾကသည္။  ေျမာက္အေမရိကတိုက္တြင္ သိမ္းတိုက္ျခင္းအသင္းကို ပထမကမာၻစစ္အၿပီးတြင္ တည္ေထာင္ခဲ့ရာ ယခုအခါ အသင္းသား ၆ဝဝဝ ခန္႔ရွိသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္သိမ္းတိုက္မုဆိုးႀကီး ဟာနာမီ ကာအိုရူ(Hanami Kaoru)၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ သိမ္းတိုက္အသင္းကို တည္ေထာင္ထားသည္။ သူသည္ ယခုအခါ အသက္ ၈၇ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ဧကရာဇ္၏လက္စြဲေတာ္ သိမ္းတိုက္မုဆိုးေက်ာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတြင္ သိမ္းတိုက္အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ေရးအတြက္ဝင္ခြင္စာေမးပြဲကို ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္၊ ေမလတြင္ ႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ရာ သိမ္းတိုက္ဝါသနာရွုင္ ေျမာက္ျမားစြာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ ေျဖဆိုခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ သိမ္းတိုက္ျခင္းကို မည္မွ်ပင္ ေရွးက်ေသာအေလ့အထ တစ္ရပ္ဟုဆိုၾကေစကာမူ ယေန႔ထက္တိုင္ အီဂ်စ္၊ အီရန္၊ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယား၊ အိုမန္တာရိန္း၊ ကာတာ၊ ယူေအအီး၊ အိႏိၵယ၊ ကေနဒါ၊ တရုတ္ျပည္ႏွင့္ ေျမာက္အာဖရိက သဲကႏာၱရေဒသမွ တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားသည္။ သိမ္းတိုက္ျခင္းဓေလ့ကို မပ်တ္တမ္းျပဳလုပ္ေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။
စာကိုး
၁။ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အတြဲ ၁၃
၂။ စိန္လိႈင္တင္၊ မုဆိုးေက်ာ္ငွက္မ်ားသုတစြယ္စံုမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၉၊ မတ္လ။
၃။ သန္းဝင္းလိႈင္ ၊မုဆိုးေက်ာ္သိမ္းတိုက္ငွက္မ်ား၊ ရနံ႔သစ္ မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၃၊ေဖေဖာ္ဝါရီ။
၄။ Encyclopaedia of Britanica Vol.9 1980
၅။ National Geographic Magazine July. 1969.
၆။ Asiaweek, June 22, 1990.

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Advertise on MoeMaKa

Similar Posts